( ต่อ )
“ คุณหมายความว่ายังไงที่จะให้ผมเป็นเลขาคนสนิทแทนคุณพิท ” ผมโวยขึ้นทันทีที่ประตูห้องนอนเจ้าหนี้ปิดลง นี่ผมอดทนมานานแล้วนะตั้งแต่เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนบนเวที
“ กูพูดภาษาไทยยังต้องให้แปลอีกหรอ เหอะ หรือว่าพูดกับไอ้ฝรั่งจนฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง ”
“ อย่าพาลได้มั้ยครับ ”
“ ปกป้องกันจริงนะ ”
ผมได้แต่ฟึดฟัดในลำคอไม่ตอบออกไป คนแบบนี้เถียงไปก็ป่วยการ
“ แล้วคุณพิทจะไปไหน ทำไมถึงให้ผมไปแทนเขา ”
“ คุณพิทขอลาคลอดลูก ”
“ ห๊ะ ! ” คุณพิทมีมดลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ หน้าท้องแบนราบขนาดนั้น เด็กจะตัวแค่ไหนกันฟร่ะ หรือว่า จะออกลูกเป็นไข่ เห้ย ไม่ใช่ละ “ ค..คุณพิทมีลูกจริงๆ หรอครับ ” ผมหันหน้าไปถามผู้ที่จะให้คำตอบในข้อสงสัยทั้งหมดได้ และในที่สุดก็ได้คำตอบถึงมันจะค่อนข้างน่าพอใจ แต่มันก็แค่ค่อนข้างเท่านั้นแหละ
“ ครับ พอดีหมาที่บ้านผมจะคลอด แฟนผมก็ต้องไปทำงานต่างจังหวัด ผมเลยขอคุณชายลาซัก 3 เดือน จะได้อยู่ช่วยมันเลี้ยงลูกก่อน แล้วค่อยกลับมาทำงานใหม่ ”
“ หมานี่นะครับ ” ผมเคยคิดว่าคุณเลขาน้ำแข็งจะเป็นคนเดียวในบ้านที่ปกติ แต่เปล่าเลยผมว่าเขานี่แหละเพี้ยนตัวจริง
“ หมาตัวนี้ผมกับแฟนเลี้ยงไว้เหมือนลูก พอมันท้องผมเลยอดตื่นเต้นอยากเห็นหน้าหลานไม่ได้ คุณบอสคงไม่ว่านะครับถ้าจะดูแลคุณชายแทนผมซักพัก ผมสัญญาว่าจะรีบกลับมา ”
“ แต่ผม.. ” คำพูดโตแย้งทั้งหมดถูกแทนที่ด้วยประโยคของอีกฝ่าย
“ ไม่ต้องห่วงครับ ผมยังไม่ได้ลาวันนี้ มีเวลาอีก 1 อาทิตย์ในการเทรนด์คุณบอส ”
เมื่อก่อนผมเคยปรารถนาอยากเห็นรอยยิ้มของเขา แต่วันนี้เมื่อเขายิ้มให้ผม ผมกลับรู้สึกขนลุกและอยากให้เขาไปทำหน้าเรียบเฉยตามเดิมมากกว่า
“ ถ้าคุณชายไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ” คุณปูนพยักหน้าเลขาคนสนิทเลยเดินหันหลังมาหาผมพลางตบบ่าให้กำลังใจสองสามที “ ไม่ต้องเกร็งนะครับ คุณชายน่ะใจดีจะตาย ”
“ แต่ผมไม่เคย.. ”
“ คนเรามันต้องมีครั้งแรกกันทั้งนั้นแหละ เดี๋ยวคุณชายจะสอนคุณบอสเอง โชคดีนะครับ ”
ลองจินตนาการภาพเด็กผู้ชายยืนแข็งทื่อน้ำแข็งเกาะรอบตัวแล้วมีใบไม้ลอยผ่านหน้าไปเหมือนการ์ตูนญี่ปุ่นสิ มันใช่ฟิลผมตอนนี้เลย ที่แม้ว่าเสียงปิดประตูของคุณพิทจะดังมาสักพักแล้ว แต่ผมก็ไม่อาจขยับไปไหนได้ คำพูดทิ้งท้ายไว้มันทะแม่งๆ นะว่ามั้ย
“ เฮ้ ! ช็อกตายไปแล้วรึไง ” เสียงกระชากวิญญาณเรียกสติผมให้กลับมาอีกครั้ง ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเอ่ยคำถามที่ยังข้องใจ
“ ผมมีเรื่องจะถาม ”
เจ้าหนี้ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานมองผมนิ่งก่อนจะยักคิ้วเป็นเชิงอนุญาต
“ ทำไมต้องผม ผมเป็นแค่เด็กอายุ 18 ที่กำลังเรียนเกรด 7 แถมยังเป็นลูกหนี้คุณอีก ”
“ ก็เพราะมึงเป็นลูกหนี้กูไง หรือมึงไม่อยากใช้หนี้ให้หมดเร็วๆ กูจะได้ยกเลิกคำสั่งซะ ” ไอ้อยากมันก็อยากแต่การเป็นเลขาคนสนิทมันดูจะยิ่งใหญ่เกินไปหน่อย “ งานสุจริตแบบนี้คงไม่ถนัดสินะ มึงคงชอบงานสบายๆ เงินดีๆ อย่างเช่นการจับผู้ชายรวยๆ ”
“ คุณปูน!! ”
“ กูพูดผิดตรงไหน ไอ้โทน๊าฟมันไม่เร้าใจสู้ของใหม่ไม่ได้หรือมันรวยไม่พอมึงถึงหันมาจับญาติกูแทน ”
“ ผมกับพี่อิฐไม่ได้มีอะไรกัน ”
“ งั้นแสดงว่ากับไอ้ฝรั่งเน่านั่นมี ” ผมมองหน้าเจ้าหนี้อย่างเอาเรื่อง แต่ก็ได้แต่ข่มตัวเองเอาไว้แล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้อง
“ ใครอนุญาตให้มึงไป! ”
“ ทำไม จะขู่เพิ่มหนี้ผมอีกหรอ ” ผมหันกลับไปจ้องหน้าเจ้าหนี้อีกครั้ง ไม่รู้ว่าเอาความกล้าผิดๆ มาจากที่ไหน ถ้าโดนเอาจริงขึ้นคนที่ซวยก็ตัวเองนี่แหละ ปากนะปาก
“ นั่งก่อนซิ ” น่าแปลกที่เสียงอีกฝ่ายอ่อนลง ทำเอาผมต้องอ่อนตามก่อนจะเดินไปนั่งเผชิญหน้ากับเขาตามคำสั่ง
We're only getting older baby
And I've been thinking about it lately
“ ว่าไงโทนี่ โทรมาซะดึกเลย ”
“ ขอโทษที่กวนนะบอส พรุ่งนี้บอสว่างมั้ยไปซื้อของเป็นเพื่อนผมหน่อยดิ ”
“ โอเค ” ผมตอบรับโทนี่โดยไม่คิด ในเมื่อพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ และมันยังเป็นวันหยุดสุดท้ายที่ผมจะได้ไปไหนมาไหนตามใจชอบ ตามที่ได้ขอจากเจ้าของบ้านไว้ว่าอยากจะพักสมองก่อนเริ่มต้นรับหน้าที่ใหม่
หลังจากโทนี่นัดเวลาที่จะมารับผมที่บ้านเรียบร้อย ผมก็กลับมานอนคิดเรื่องที่เจ้าหนี้พูดกับผมก่อนที่จะปล่อยผมออกจากห้อง มันบอกว่าการทำงานในฐานะเลขาคนสนิทผมจะได้รับเงินและสิทธิเท่ากับที่คุณพิทเคยได้ ได้ฟังจำนวนเงินแล้วผมถึงกับอึ้ง ถ้าเป็นไปตามนั้นในเวลา 3 เดือนผมจะได้เงินเป็นล้านไม่รวมโบนัสพิศวาสที่เจ้าหนี้จะให้ เท่ากับหนี้ทั้งหมดของป๊าจะถูกลบออกไปเศษหนึ่งส่วนสิบเลยทีเดียว
เรื่องขั้นตอนการทำงานคุณพิทจะมาอธิบายให้ผมฟังอีกที โดยคุณปูนอนุญาตให้ผมหยุดเรียนแล้วใช้เวลามาศึกษางานตรงนี้แทนได้ มีข้อแม้ว่าตอนเย็นผมยังต้องติวให้น้องปันเช่นเคย ซึ่งนั่นไม่ใช่ปัญหา สิ่งที่หนักใจตอนนี้คือผมกลัวทำงานออกมาไม่ดี ผมไม่อยากโดนเจ้าหนี้ด่าและถูกเพิ่มหนี้ ผมอยากเป็นอิสระเร็วๆ อยากกลับไปใช้ชีวิตปกติกับครอบครัวตัวเอง
“ ไฮบอส ” เสียงสดใสของพ่อลูกครึ่งดังพร้อมเสียงเครื่องยนต์เฟอรารี่สีแดงที่มาจอดเทียบประตูหน้าบ้าน
“ อะหึ่ม จะไปไหนกัน ไม่ชวนปันเลยนะ ” ยัยตัวแสบโผล่มายืนข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ เมื่อคืนโทนี่โทรชวนพี่ไปซื้อของน่ะค่ะ พี่เห็นมันดึกเลยไม่ได้บอกน้องปัน อีกอย่างเขานัดพี่เช้าพี่กลัวเราไม่ตื่น ”
เด็กสาวหัวเราะร่วนกับคำแก้ตัวยาวเป็นหางว่าวของผม “ ปันล้อเล่น วันนี้ปันก็มีนัดแล้วเหมือนกัน ”
ผมเลิกคิ้วถาม ไม่ถึงอึดใจคำตอบก็โผล่มาอยู่ตรงหน้า รถจากัวร์สีบรอนไม่คุ้นตาขับเข้ามาจอดห่างจากรถของโทนี่ไม่ถึง 1 คืบ ผมละกลัวมันจะจูบกันจริงๆ
“ นึกว่าจะต้องมาปลุกซะแล้ว ” เจ้าของรถลงมาด้วยรอยยิ้มสดใส แว่นกันแดดสีดำถูกถอดออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้ผมใจตุ้มๆ ต่อมๆ เหตุการณ์เมื่อคืนวนมาเหมือนฉายหนังซ้ำ ถ้าไม่เพราะคุณพิทเรียกผม ริมฝีปากสีแดงอมคล้ำนั่นคงได้ครอบครองเรียวปากผมเป็นแน่
“ โห พี่อิฐ ปันไม่ได้เจอพี่มา 7 ปีนะ ปันไม่พลาดหรอก ” คนตัวสูงยีหัวคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันมามองผมที่ยืนอยู่ข้างๆ “ สวัสดีครับน้องบอส ไปเที่ยวกับพี่มั้ย ”
“ วันนี้ผมมีนัดกับเพื่อนแล้วครับ ”
“ หว้า น่าเสียดาย รู้งี้พี่จองตัวตั้งแต่ในงานซะก็ดี ”
“ เหอๆ ” ผมส่งยิ้มแกนๆ ไปให้ เขาเป็นคนน่ารักนะแต่ด้วยอะไรบางอย่างทำให้ผมรู้สึกขนลุกตลอดเวลาที่เจอ คล้ายๆ เซ้นต์มันบอกว่าผู้ชายคนนี้อันตราย “ ผมขอตัวก่อนนะครับ เพื่อนรอนานแล้ว น้องปันไว้เจอกันตอนเย็นนะคะ ”
“ เที่ยวให้สนุกนะพี่บอส ”
“ เราก็เหมือนกันนะ ”
หลังจากแยกย้ายกันเสร็จ เฟอรารี่สีแดงก็พาผมมายังห้างใหญ่ใจกลางเมือง วันอาทิตย์แบบนี้คนเดินควักไขว่ยั๊วเยี๊ยยังกับหนอน
“ โทนี่กินข้าวมายังครับ ”
ไม่ต้องรอให้มันตอบคำถาม ในเมื่อเสียงท้องของมันบอกทุกสิ่งที่ผมสงสัย เราสองคนหัวเราะครืด ก่อนผมจะพามันเดินเข้าร้านอาหารไต้หวันชื่อดังในย่านนี้
“ โทนี่อยากทานอะไร ”
“ บอสอยากทานอะไรสั่งเลย ”
“ ผมกินข้าวเช้าไปแล้วดิ งั้นเอาเสี่ยวหลงเปา ขนมจีบกุ้ง ข้าวผัดหน้าพอร์คชอพ และก็ไก่แช่เหล้า เอ่อ พี่ครับเพิ่มเกี๊ยวหมูราดซอสด้วย ”
พี่พนักงานรับออร์เดอร์เสร็จก็เดินอมยิ้มจากไป เหลือเพียงคนตรงหน้าที่จ้องผมตาไม่กะพริบ
“ ไหนว่ากินแล้ว ”
“ แหะๆ ก็มันอร่อยอ่ะ อีกอย่างไม่ได้มากินตั้งนาน เลยขอจัดเต็ม ” โทนี่ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่ยิ้มให้ผมเหมือนทุกที
เวลาผ่านไปซักพักอาหารที่สั่งก็ถูกจัดเรียงวางอยู่เต็มโต๊ะ ผมรีบคว้าเจ้าเสี่ยวหลงเปามาใส่ในช้อนด้วยความเคยชิน ทั้งๆ ที่คนแย่งไม่ได้มากินด้วยแท้ๆ คิดถึงจัง อีกนานแค่ไหนกว่าที่ผม บรีส และป๊าจะกลับมาอยู่กันพร้อมหน้าอีกครั้ง
“ บอส ”
“ หื้ม ”
“ เป็นอะไรรึเปล่า ” ผมส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มก่อนจะยัดอาหารในช้อนเข้าปาก
“ โอ้ย ร้อนๆ ” ตอนเอามาใส่ช้อนยังไม่ได้บีบน้ำออก ก็ลวกสิครับ เดือดร้อนคนตรงข้ามต้องหาน้ำมาให้เป็นพัลวัน
“ ค่อยๆ กินสิ ผมไม่แย่งหรอก ” ไม่ได้กลัวโดนแย่งแค่ลืมตัวเฉยๆ = =
เราสองคนใช้เวลาไม่ถึง 15 นาที ในการจัดการจานที่เต็มไปด้วยอาหารให้กลายเป็นจานเปล่า
“ ผมเชื่อแล้วว่าบอสไม่หิว ” โทนี่ยังคงแหย่ผมเช่นเคย
“ ผมไม่อยากให้คนล้างจานเขาทำงานหนักหรอก เนี่ยฝืนกินแทบตาย ”
" หรอ? " เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ผมจะสังเกตเห็นคนตรงข้ามเงียบผิดปกติ
“ มีอะไรรึเปล่าโทนี่ ”
“ ห๊ะ เปล่าๆ ไปกันเถอะ ” ผมไม่ได้ติดใจถามอะไรต่อได้แต่เดินตามโทนี่ไป
โทนี่พาผมมาช่วยเลือกเสื้อผ้ามันบอกว่าต้องเตรียมใส่ไปงานกับพ่อ ตอนเลือกผมก็เลือกให้มัน แต่ตอนจ่ายตังค์กลับมีถุงของผมโผล่มาไงไม่รู้ตัว ถึงมันจะบอกว่าเป็นค่าตอบแทนที่มาเป็นเพื่อน ผมก็อดเกรงใจไม่ได้ ตั้งแต่ค่าอาหารราคาเป็นพันมื้อที่แล้วมันก็เป็นเจ้ามือ ผมยังไม่รู้ว่าจะเอาปัญญาที่ไหนไปใช้เลย
เวลาบ่ายสองกว่าที่โทนี่ได้ของครบตามที่ต้องการ มันพาผมเอาถุง 4-5 ห้าใบไปเก็บที่ท้ายรถ ก่อนจะเดินกลับมาในตัวห้างอีกครั้ง มันมัดมือชกผมด้วยการไปซื้อตั๋วหนังสองใบโดยไม่ปรึกษา ทำให้ตอนนี้ผมต้องมานั่งอยู่ในโรงข้างมันอย่างช่วยไม่ได้
กว่าเฟอรารี่จะมาส่งผมที่บ้าน(เจ้าหนี้)ก็ปาไปสามทุ่มครึ่ง ก็ไหนต้องรอหนังจบ ออกจากโรงก็ต้องไปกินข้าวเย็น แถมรถติดอีก โชคดีนะที่ทางกลับบ้านโทนี่ไม่ค่อยมีรถ ไม่งั้นละได้ถึงบ้านเที่ยงคืนแหงๆ
“ ขอบคุณที่ไปเป็นเพื่อนนะบอส ”
“ ผมสิต้องขอบคุณทั้งเรื่องอาหารแล้วไหนจะเสื้อผ้าอีก ”
“ อย่าคิดมากหน่า ไว้บอสทำขนมมาให้ผมเป็นค่าตอบแทนละกัน ”
ผมชั่งใจอยู่สักพักในเมื่อราคาขนมมันเทียบไม่ได้เลยสำหรับเงินที่พ่อลูกครึ่งเสียไปในวันนี้
“ ผมล้อเล่น แค่เห็นรอยยิ้มบอส ก็คุ้มแล้ว ผมไปก่อนนะ ฝันดีครับ ”
“ ขับรถดีๆ นะครับ ”
ผมโบกมือลาให้รถหรูที่ออกตัวไปอย่างเชื่องช้า รู้สึกแย่จังเวลาที่มีคนทำอะไรให้แต่ผมตอบแทนเขาไม่ได้สักอย่าง
“ ไปไหนมา ”
ความเกรงใจหยุดพร้อมกับลมหายใจ เมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง แม่ง ช่วยโผล่มาให้เหมือนคนปกติหน่อยได้มั้ยวะครับ
“ ทำไมชอบให้กูถามซ้ำ ห๊ะ มึงเป็นหูน้ำหนวกหรอ ” เอิ่ม นี่หงุดหงิดจริงๆ ป่ะ “ แล้วนั่นถุงอะไร เอาอะไรไปแลกกันอีกล่ะ ”
“ จะคิดยังไงก็เชิญ ผมขอตัว ”
ตั้งใจว่าจะเดินชนไหล่มันไปเอาให้รู้เลยว่าโคตรไม่พอใจแต่ไหงกลายเป็นเดินสะดุดขาตัวเองเซไปชนอกมันได้ละเนี่ย สรุปตอนนี้ผมเลยจมอยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว โอ้ย แกล้งเป็นลมดีมั้ยวะ ไม่อยากจะเงยหน้ามารับรู้ความจริงเลยให้ตายเหอะ
“ พี่ปูนทำอะไรอ่ะ ” แม่นางฟ้าทูนหัวมาได้จังหวะจริงๆ ผมใช้โอกาสนี้ผละออกจากอ้อมกอดนั้นแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องโดยไม่หันไปมองสองพี่น้องคู่นั้นอีกเลย
เสียงหัวใจที่ร้องดังโครมครามไม่รู้ว่าเพราะความเหนื่อยหอบที่วิ่งมาหรือเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกันแน่ แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรคนที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ได้ก็มีแค่คนเดียว
คุณปูน
---------------------------------------------------------------
TBCมาแล้วๆ นิยายร้อนๆ มาเสิร์ฟละคร่า นึกว่าจะเสร็จไม่ทันคืนนี้ซะแล้ว >< ไม่รู้จะมีใครอยู่รอนิยายเราดึกขนาดนี้รึเปล่า จริงๆ ก็อยากจะเก็บไว้อัพพรุ่งนี้นะ แต่เพื่อเป็นการไถ่โทษที่หายไปนานงั้นขออัพเลยละกัน
ยิ่งแต่งยิ่งอิจฉาหนุ่มบอสขึ้นทุกที แหม คนอะไรจะมีผู้ชายมารุมตอมถึง 3 คน และแต่ละคนก็จัดว่าเด็ด หรือเราควรเปลี่ยนให้เป็น 4P เลย ใครว่าดี โหวต 55555555
ปล ฝากเพจและฝากโหวตโพลด้านบนด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล2 พรุ่งนี้เราจะไปผ่าฟันครุด เป็นกำลังใจให้เราหายไวๆ มาอัพนิยายต่อด้วยนะ
โพลล์
หัวข้อ: ~ เจ้าหนี้หรือสามี บอกผมสิจะเป็นใคร~ [ตอนพิเศษ 4 ต้อนรับวันแม่] |P.39| (อ่าน 337885 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก