หัวข้อ: +++ Hiding love.....รักต้องแอ๊บ +++ บทส่งท้าย 13/1/56

[lonelyboy]

ซันนี่สู้ๆ พวกเราไม่กลัว อุตส่าห์หนีผัวมาเชียร์ซันนี้ อร้ายยยยยยย เจ็บปวด แต่เดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไปค่ะ อิอิอิ...

[T0ffyAeung]

ชอบการคิดของปักธรมากๆ
แต่ใจคนเราถึงจะทำเป็นเข้มแข้งเพียงใดก็ตาม  สักวันมันก็ต้องอ่อนลง
เข้าใจธนนะ
ถ้าไม่อยากเจ็บก็อย่าเริ่ม
 


อาหารสักวันมันก็มีวันหมดอายุ
รสชาติมันจะไม่เหมือนเดิม

 
ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามสัจธรรมชีวิต 

[Horizon]

ทำร้ายตัวเอง ทำร้ายคนรอบข้าง

[malula]

น้องธรขา ไม่ให้โอกาสคุณสุริยันแถมยังปิดโอกาสตัวเองด้วยนะ
ผู้ชายสามคนที่ผ่านมาทำให้น้องธรเจ็บปวด ไม่ได้หมายความว่าผู้ชายคนที่สี่จะดีไม่ได้นะ
ทำไมไม่ลองดูซะก่อน เขามาเสนอตัวเสนอหน้าขนาดนี้ ถ้าผิดหวังอีกที พี่แนะนำให้ไปบวชล้างซวยเลยค่ะ

[lonelyboy]

ผิดมั้ยถ้าจะบอกว่า เรื่องนี้ตามอ่านแต่พาร์ทของซันนี่อ่ะ เพราะมันจี้ใจดำเราปรี๊ดๆ อร้ายยยยยยยย ผู้ชายแค่ผ่านมาแล้วก็จากไป แต่เพื่อนสาวนั้นไซร้อยู่ยั้งยืนยงค่ะ ซนนี่สู้ๆ อิอิอิ

[~tai~]

  พี่ธาร ทำไมทำอย่างนี้กับน้องซันได้

[Moonmaid]

เจ็บมากกก

[BeeRY]

เอ่อ คือว่าเรื่องของธรก็ไม่ได้ทำให้เครียดน้อยลงเลยนะเนี่ย

[loveview]

เอ...... มันไม่เศร้าตรงไหนเนี่ยยย

[bigeye]

เอ๊ย..ไหนว่าหยุดพักเรื่องเศร้าๆ(ของซันนี่) มาอ่านเรื่องไม่เศร้าของธรบ้าง แล้วนี่อารายยย...ดราม่าาาาชัดๆ T_T

[TONG]

เศร้าซับซ้อนสองคนกันเลยนะ ก็ยังตามลุ้นตามอ่านต่อไปอยู่ดีละ

[nightsza]

เศร้ากว่าเดิมอีก 

[mutyamania]

เศร้าเว่อร์.......แต่เดี๋ยวเค้าคงได้คู่กันชิมิคะ  หัวหน้าเปลี่ยนใจไปชอบซันนี่แทนดีไหมเนี่ย 

[river]

ธรนี่น้า.... เอาอดีตมาตัดสินปิดกั้นอนาคต
ไม่กล้าเสี่ยงแล้วจะมีความสุขได้ยังไง
จะแค่มีชีวิตอยู่ไปวันๆแบบคนขี้ขลาดกลัวเจ็บปวดไปจนหมดลมหายใจเลยเหรอ

[Cherry Red]

ชื่อตอน ชวนให้คิดลึก แต่เหตุใดผลมันออกมาดราม่านัก ???
แอบเห็นใจคุณสุริยัน แต่คุณปักษธรก็ไม่ผิดนะ เคยเจ็บเพราะรักขนาดนั้น ก็ไม่แปลกที่จะไม่เชื่อในรักอีก
ปัญหา คือ คุณสุริยันจะเลิกลาแค่นี้ หรือ จะสู้ต่อ ( ถ้าคิดว่าตื้อเท่านั้นที่ครองโลกอ่ะนะ )
บางทีคุณปักษธรอาจจะใจอ่อนยอมเป็นแฟนเอาตอน ปีที่ 5 ปีที่ 10 ก็ได้มั้ง ???   

[Nima4]

อ่านมารวดเดียว 

อยากเอาหัวโขกกำแพงตาย

มันขำมาก

แต่บางทีทีปวดหัว

เพราะขำมากไป

แต่ตอนนี้เศร้า

เพราะไม่รู้ว่าคนเขียนจะมาต่อเมื่อไหร่


ขอบคุณค่าาาาที่ทำให้กัวเราะ มีความสุขกับนิยายนะคะ 

[vk_iupk]

โอ้ยยย อ่านแล้ว เศร้าตามธรไปด้วยเลยอ่ะ  T^T

[Tifa]

โห บทของธรออกจะน่ารัก กุ๊กกิ๊ก กัน ตอน ต้นๆ กลางๆ เรื่องนะคะนั่น แอร๊ยยยยย

งั้นมาต่อกับ นาย อาทิตย์ได้เลยค้าาาาาาาาาาา






บทที่ 22 ค่ำคืนที่ต้องอยู่เพียงลำพัง




“ซันนี่”

“ซันนี่”

“หืม มีอะไรหรอ” ฉันตอบรับเสียงของเพื่อนสาวโต๊ะข้างๆ

“หัวหน้าเรียกแกตั้ง 3 รอบแล้วนะ” เธอชี้นิ้วไปทางขวามือ พอฉันหันไปเท่านั้นล่ะ ก็เจอท่านหัวหน้ายืน ขมวดคิ้วทำหน้ายักษ์ ฉันรีบปิดหน้าจอที่กำลังเปิด youtube ดูอะไรเพลินๆ
“หะหะ มีอะไรหรือเปล่าครับหัวหน้า”
“เราต้องคุยกันหน่อย ซันนี่” เขาออกคำสั่งแล้วเดินออกไปก่อน เพื่อนสาวข้างโต๊ะ ส่งสายตาปลอบเป็นเชิง ‘ไม่เป็นไรนะ’ แต่ฉันเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เรื่องนี้โดนด่าจนชินไปเสียแล้วด้วยสิ

     ทันทีที่เข้าไปในห้องพักหัวหน้า เขานั่งทำหน้าเครียดเหมือนคนปวดท้องแล้วถ่ายไม่ออกมานาน 5 วัน ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้า ถือเป็นการเริ่มต้นบทสนทนา
“ซันนี่ ช่วงนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” หัวหน้าสุริยันเริ่มเปิดงานก่อน ฉันปฏิเสธไป แต่เขายิ่งตีหน้าเคร่งใส่อีก
“ช่วง 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา คุณทำงานพลาดหลายจุดเลยนะ”
“ก็ผิดเป็นปกตินี่ครับ”
“มันมากกว่าปกติ แล้วอีกอย่าง ไอ้ท่าทีซึมๆทื่อๆ นั่นอีก กว่าจะรู้ตัวว่าผมเรียกต้องให้เพื่อนเรียก นานเลยทีเดียว”
“ก็….”
“เอาเหอะ ผมให้ลาพัก สามวัน” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร หัวหน้าก็ไล่ฉันออกไปเสียก่อน เดินเดินออกมาเหมือนนักศึกษาที่พึ่งออกจากห้องสอบ แต่พอผ่านโต๊ะเลขา เจ้าแม่ข่าว CNN เธอก็ซักใหญ่ถึงเรื่องที่พูดคุย
“ว้า….นึกว่าจะรู้เรื่องที่ทำให้หัวหน้าหงุดหงิด ช่วงนี้เสียอีก” เธอทำท่าผิดหวังก่อนจะกลับไปทำงานของตนต่อ จะว่าไปช่วงนี้ หัวหน้าก็ดูจะเครียดมากขึ้น เมื่อก่อนแทบจะพูดได้ว่าจะเห็นรอยยิ้มของเขามาแต่ไกล แต่ตอนนี้นับครั้งได้เลย ไอ้คิ้วที่ขมวดเข้าหากันนั้นถ้ามันมัดรวมกันได้คงทำไปแล้ว ตอนเย็นก็รีบออกบริษัท ไม่รู้หายไปไหน จะไปหานังธรก็คงไม่ใช่ เพราะช่วงนี้นังธรบอกว่า ติดทำโอที กว่าจะเลิกก็ดึก

     ฉันเก็บข้าวของบนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย หลังเลิกงาน กล่าวล่ำลาเพื่อนๆ กับการลาพักงาน 3 วัน พอเดินมาถึงหน้าบริษัทฉันหยุดยืน สายตายังคงสอดส่องไปข้างทาง


‘เขาไม่ได้มา’


     ฉันบอกตัวเองซ้ำๆแบบนี้ได้ 2 อาทิตย์แล้ว แต่ก็ไม่ยอมเดินผ่านมันไปได้โดยไม่คิดสักที สงสัยหลังจากนี้ฉันอาจจะต้องลองออกทางด้านหลังดู หวังว่ามันคงจะดีขึ้น รถเมย์สายเดิมที่เคยคุ้นจอดลงที่ข้างทาง ฝูงคนมากมายต่างแย่งกันขึ้นไปเบียดเบียนที่ว่างกัน ฉันเลือกที่จะรอคันถัดไป เนื่องจากถึงจะฝืนไปต่อกับคันนี้ ถึงยังไปได้ แต่ก็คงอึดอัด
เลือกที่จะรอ แล้วหาคันที่ตัวเองพอใจ
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นสักเท่าไรนัก ถึงแม้ความจริงฉันจะคิดแบบนั้น ว่าต้องเลือกรถคันที่ฉันพอใจ แต่เพราะรถมันเลือกเองไม่ได้ว่าอยากให้ใครนั่ง แน่ล่ะถ้ามันเองเลือกได้ ฉันก็คงต้งออกแรงเดินเท้าเสียแล้ว

คงยากที่จะมีใครเลือกฉัน แล้วมันจะยากขึ้นอีกไหมที่ฉันต้องเลือกเขาคนนั้นด้วยเช่นกัน




     ร้านอาหารข้างทางในเวลานี้คนยังไม่มากนัก ฉันเลือกที่จะนั่งที่โต๊ะขนาดเล็ก ด้านใน สั่งข้าวและเครื่องดื่ม นั่งมองไปด้านตรงข้ามของโต๊ะ ก็พบเพียงเก้าอี้ที่ว่างเปล่า แทนที่คนๆนั้น ฉันหันหน้าไปทางอื่นเสีย พอมองไปตรงกลางร้านก็พบกลุ่มนักศึกษา 4 คน นั่งกินข้าวกันไปคุยกันไปอย่างสนุก เสียงคุยดังมาถึงฉัน พอจะจับใจความได้

“กาน กินนี่สิ” เด็กหนุ่มที่ดูผอมแต่สูง ตักอะไรบางอย่างลงในจานของเด็กหนุ่มตัวใหญ่ผิวเข้ม ถึงแม้ฉันเองจะเห็นเพียงหลังของเขา แต่ก็พอจะคิดภาพออกว่า ด้านหน้านั่นต้องหล่อเอาเรื่องเลยทีเดียว ก็เล่นทำเอาเด็กหนุ่มอีกคน เอาอกเอาใจอย่างนั้น จนเพื่อนอีกสองคนที่เหลือ อดยิ้มในการกระทำไม่ได้


‘ซัน อ้าปาก’


     เสียงของเขายังคงไม่เลือนหายไปไหน ฉันยังจำทุกวันของเราได้ดี ถึงแม้มันจะไม่นานนัก แต่ก็ต้องยอมรับว่า มันช่างหอมหวานจนฉันอยากจะครอบครองมันไว้ให้ได้ตลอดการ แต่มันคงทำไม่ได้อีกแล้ว





“นี่จ๊ะ” ฉันจ่ายเงินให้กับวินมอเตอร์ไซด์ เมื่อมาถึงหน้าอาคารที่พัก ชายหนุ่มรุ่นลุง ยิ้มให้ก่อนจะออกปากแซว อย่างที่เคยเป็นปกติ “ขอหมวกคืนด้วยนะ อย่าแอบเอาไปด้วยล่ะ”


‘ผมขอเสื้อคืนด้วยครับ’


ฉันยิ้มตอบ เอามือตบหลังเขาอย่างคุ้นเคย
“ลุงไปละ”


‘ขอขึ้นไปบนห้องได้ไหมครับ’


     ฉันเดินขึ้นบันไดเพียงลำพัง ประตูห้องเปิดออกช้า มองเห็นสภาพห้องที่เริ่มเข้าขั้นวิกฤต กองผ้าที่ไม่ได้ซักล้นออกมาจากตะกร้า จานข้าวที่ใช้ยังกองสุมอยู่ที่อ่างล้าง เศษขยะชิ้นเล็กเกลื่อนไปทั่วห้อง ฉัน เดินเลื่ยงสิ่งสกปรกแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า รู้สึกเหมือนช่วงนี้ ตัวฉันเองจะไม่ค่อยมีพลังงานเท่าไรนัก แค่นั่งทำงานเฉยๆ ยังรู้สึกเพลียได้เลย

     เสียงโทรศัพท์ปลุกให้ฉันตื่นมาอีกครั้งตอนดึก ฉันรีบคว้ามาดูหน้าจอ แต่รอยยิ้มของฉันก็ต้องกลับกลายเป็นความนิ่งเฉย เมื่อคนที่โทรเข้ามานั้นไม่ใช่เขา
“แกถึงห้องแล้วนะ”  ถึงแม้ช่วงนี้ ปักษธรจะทำงานโอทีเยอะจนแทบจะไม่มีเวลาได้เจอกัน แต่มันก็โทรมาเสมอ พร้อมกับให้กำลังใจ ดนัยก็เป็นอีกคนหนึ่งที่หากว่างจากงานก็จะมาชวนไปเที่ยวที่นั่นที่นี่ ไม่ให้ฉันได้อยู่เฉยๆมากเกินไป

“เดี๋ยวมันจะฟุ้งซ่าน” ดนัยบอกเหตุผลว่าแบบนั้น

     เราคุยกันต่ออีกสักครู่จึงวางสายไป ฉันเองรู้สึกนับถือนังธรเหลือเกินที่สามารถผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้ ทั้งที่ฉันเองยังไม่ได้ใช้เวลากับเขามากมาย ยังไม่ได้รู้สึกอะไรลึกซึ้ง ฉันเองยังทำใจให้ลืมเขายังไม่ได้ แล้วนังธรล่ะ มันคบกับคนรักของมันมานาน ทั้งเขาและมันก็ต่างดูแลกันดี คอยดูแล และมอบความรักให้กันและกัน

แม้เวลาที่ต้องจากกัน ความรักของทั้งสองคนก็ไม่เคยจางหาย

นังธรทำได้อย่างไรกัน ฉันเองอยากจะรู้เหลือเกิน




     เมื่อพบว่าตัวเองมีเหลือความง่วงอีกแล้ว อีกทั้งวันพรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานตามนโยบายของหัวหน้า ฉันจึงตัดสินใจที่จะไปนั่งกินอะไรเย็นที่ร้านดีกว่า เครื่องแต่งกายชุดใหม่ถูกเลือกออกมาตามใจต้องการ เสื้อยืดสีสดถูกทาบลงบนตัว ฉันส่องตัวเองในกระจกหมุนตัวไปมา อย่างนึกสนุกกับการแต่งตัวอีกครั้ง กางเกงขาเดฟสีเข้มช่วยเบรกความสดใสได้ดี ทำให้ไม่ดูเว่อร์จนเกินไปนัก น่าแปลกใจเหมือนกันที่การแอ๊บในครั้งนี้ ทำให้ฉันได้พบความจริงข้อหนึ่งว่า รสนิยมในการแต่งตัวของฉันสมัยก่อนนั้น ช่างไม่เข้าท่ากันเสียเลย ฉันเคยลองเอารูปที่ถ่ายในสมัยก่อนมาเทียบกันกับตอนนี้ มันช่างต่างกันราวกับประตูน้ำ กับ พาราก้อน ไม่รู้อะไรเข้าสิงตอนนั้นถึงไม่ยอมสังเกตตัวเองให้ดี

     การจัดทรงผมก็เป็นอีกเรื่องที่ฉันเองรู้สึกสบายขึ้น เพราะใช้เวลาไม่นานนัก ผมสั้นๆดูดีก็ถูกจัดแต่งได้อย่างลงตัว ไม่มาก ไม่น้อยจนเกินไปนัก ส่วนสีสันบนใบหน้านั้นเขาแทบจะไม่ต้องพึ่งเครื่องสำอางอีก เพราะตั้งแต่เริ่มออกกำลังเป็นเรื่องเป็นราว หน้าของฉันก็เริ่มจะมีเลือดฝาดออกสีชมพูนิดๆ การกินน้ำส้มก็ทำให้ฉันสุขภาพดี ผิวพรรณเนียนนุ่ม ถึงแม้จะไม่ได้ดีอะไรมาก แต่ก็เป็นที่พอใจสำหรับฉัน แต่ที่น่าหนักใจเห็นจะเป็นริมฝีปากที่ดูยังไงก็ไม่ได้มีสีแดง หรือชมพูเอาเสียเลย ยกเว้นก็ไอ้ตอนจกส้มตำรสจัดจ้านเท่านั้นล่ะถึงจะแดง แต่จะให้ไปร้านเหล้าแล้วกินส้มตำก็คงจะไม่เหมาะ งั้นก็ต้องพึ่งลิปมันเปลี่ยนสีซะหน่อยแล้ว




“โหพี่ ช่วงนี้มาบ่อยไปนะ” มาถึงไม่ทันไร เจ้าธันมันก็ทักขึ้นมาก่อน ฉันขี้เกียจจะเถียงกับมันเพราะวันนี้มีแนวโน้มว่าจะต้องใช้บริการจากมันอีก โชคดีที่วันนี้เป็นวันธรรมดา ลูกค้าจึงไม่เยอะมาก

ฉันสั่งเบียร์มาโปรหนึ่ง เจ้าธันทำตาโต รีบเอ่ยปากห้าม

“พรุ่งนี้ฉันหยุด” ฉันรีบบอกมันไปก่อนที่มันจะบ่นอะไรมากไปกว่านี้ ให้ตายสิ ฉันเป็นลูกค้านะยะ ไม่ดัใจหรือไงที่มีคนสั่งของ ถึงกระนั้นเจ้าธันก็ยังบ่น พร้อมกับวางเบียร์ขวดใหญ่ทั้งสามขวดลงที่โต๊ะ
“อย่าเมานะพี่ หนี้ที่ติดผมไว้ยังไม่ได้ใช้เลย” เจ้าธันเตือน อ๊ะ หรือมันแอบทวงฉันกันนะ ก็แหมๆ ติดข้าวแค่ 3 มื้อเอง ไม่ใช่เรื่องใหญ่เสียหน่อย แล้วก็อีกอย่าง เวลาฉันว่าง มันก็ไม่ว่าง เวลาที่มันว่างฉันก็ไม่ว่างนี่คะ จะให้ทำไงได้

     ฉันค่อยๆนั่งจิบเบียร์ไปทีละน้อย เพราะยังไงคืนนี้ก็ยังอีกยาวไกล ถึงให้อยู่ห้องคนเดียวก็กลัวจะอกแตกตายเสียก่อนที่จะได้ผัวเป็นตัวเป็นตน วงดนตรีเริ่มที่จะบรรเลงเพลงแล้ว เพลงช้าเนื้อหาเกี่ยวกับความรัก ถูกถ่ายทอดจาก นักร้องหนุ่มรูปหล่อ ชวนให้สาวจริงและสาวเทียว ออกอาการกันทั่วหน้า แน่นอนฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่อดเผลอใจให้นักร้องคนนั้นเสียไม่ได้
“หมด 2 ขวดแล้วนะพี่ เบาๆหน่อย” ถึงแม้เจ้าตัวจะบอกว่าอย่างนั้น แต่ก็ช่วยรินเบียร์ให้จนเต็มแก้วอย่างเรียบร้อย ฉันคว้ามาจิบ พลางมองนักร้องหน้าหยกไปด้วย มันทำให้เบียร์แก้วนี้อร่อยขึ้นเป็นกอง และในที่สุดเบียร์ขวดที่สาม ก็หมดลง ฉันสั่งมาอีกโปรหนึ่ง แน่นอนไม่ได้สั่งกับเจ้าธันเพราะขี้เกียจฟังมันบ่น

     เวลาผ่านไปจังหวะของเพลงยิ่งทวีความเร็วขึ้น แต่ฉันยังนั่งอยู่กับที่ ค่อยๆลิ้มรสเบียร์ขวดที่ 5 สายตาคอยสอดส่องดูผู้คน บ้างก็มาเป็นกลุ่ม บ้างก็มาเป็นคู่ มีส่วนน้อยที่จะมาเพียงลำพัง ซึ่งฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
     เด็กหนุ่มผิวขาวคนหนึ่งนั่งถัดไปจากฉัน ห่างไป 2 โต๊ะเขามาเพียงคนเดียวเช่นกัน รูปร่างที่สูงโปร่ง บวกกับผิวที่ขาวนั้นชวนให้โดดเด่นแม้จะอยู่ในที่มืด ฉันสังเกตรายละเอียดคร่าวๆก็นับได้ว่าเป็นคนที่ดูดีคนหนึ่ง ดูอายุแล้วคงจะกำลังเรียนอยู่ระดับมหาลัย ทั้งๆที่หน้าตาดีขนาดนี้ แต่เหตุใดถึงทำหน้าเศร้าแบบนั้น

ถ้าฉันหน้าตาแบบนี้นะ คงได้สามีเป็น 100 คนแล้วล่ะมั้ง

     สายตาของเด็กคนนั้นดูว่างเปล่า คล้ายกับนังธรเพื่อนสาวของฉัน เขานั่งจับจ้องไปยังกลุ่มนักเที่ยวราตรี 4 คนที่ออกลวดลายเต้นกันอย่างเมามันตรงหน้าเวที กลุ่มนักศึกษาที่ฉันเจอในร้านอาหารเมื่อตอนเย็นฉันจำคนที่ตัวใหญ่นั่นได้ และถ้าฉันยังสติดีอยู่ ฉันว่าไอ้เด็กผิวขาวนั่นต้องกำลังมองดูคนกลุ่มนี้อยู่เป็นแน่แท้

“เฮ้อ”

     น่าสงสารเด็กผิวขาวนะคะ สงสัยจะไปแอบชอบไอ้หนุ่มตัวใหญ่ผิวเข้มนั่นเข้า แต่เขาดันมีแฟนอยู่แล้ว ก็แหมออกจะดูแลกันดี ตักข้าวให้ตั้งแต่ร้านอาหาร ไหนจะยังเต้นใกล้ๆกัน คอยเติมเหล้าเติมน้ำให้ เอาใจใส่กันดีจริง

     เฮ้อ แม้แต่คนที่หน้าตาดี เพรียบพร้อมไปทั้งรูปร่างผิวพรรณแบบเด็กคนนั้นยังไม่สมหวังในรัก แล้วคนอย่างฉันจะได้รู้สึกถึงมันไหมนะ

ฉันเดินถือแก้วไปยังโต๊ะของเด็กหนุ่ม เขาเงยหน้ามองฉัน “ไม่เป็นไรนะ พี่เอาใจช่วย” ฉันยกแก้วชนกับแก้วของเด็กตัวขาว ฉันคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าให้กำลังใจแล้วอวยพรให้ได้เจอคนที่เขารักจริง





เมื่อฉันกลับมานั่งที่ เบียร์ขวดที่ 6 ก็ถูกเทลงแก้วจนหมดเสียแล้ว ในหัวก็เริ่มรู้สึกเหมือนมี ตุ้มถ่วงสัก 10 กิโลมาฝังไว้ข้างใน


‘ช่วยได้เล็กน้อยครับ’ 


     น้ำแข็งก้อนเล็กถูกฉันเอาเข้าปากไป ทำให้ค่อยรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้นึกถึงช่วงเวลาที่ฉันได้พบกับเขาครั้งแรก รอยยิ้มที่เขาให้มาในวันนั้น และอีกหลายๆสิ่งที่เขาได้หยิบยื่นให้ แต่สุดท้ายฉันกลับไม่เหลืออะไรเลย

      น้ำตาหยดที่ 1 ค่อยๆไหลลงมาถึงปลายคาง ฉันเช็ดมันออกอย่างรวดเร็ว ฉันไม่อยากร้องไห้อีก ที่ผ่านมา ฉันควรจะร้องมันมามากพอแล้ว ฉันควรจะหยุดมันเสียที

“เอามาอีกโปร” ฉันออกปากสั่งเบียร์เมื่อเห็นชายเสื้อพนักงานเดินมาที่โต๊ะ
“พอแล้วน่าพี่ ผมขี้เกียจแบกพี่กลับนะ”
“เอามาเหอะน่า”

“…………….”

ในที่สุดเจ้าธันยอมเดินเข้าไปเอาเบียร์มาแต่โดยดี แต่มันเอามาให้เพียงขวดเดียวเท่านั้น


“เหลือขวดสุดท้ายแล้ว ของหมดขาดตลาด” มันว่าแบบนั้น
“โหย แป๊บเดียวก็หมดแล้ว”
“พี่ก็ลุกขึ้นเต้นดิ นั่งกินอย่างเดียวมันก็หมดเร็ว”

“หึ มีแต่เพลงไม่สนุก”



     เจ้าธันส่ายหน้ายอมแพ้ มันเดินกลับไปทำงานของมันต่อ ปล่อยให้ฉันนั่งลงจิบเบียร์ต่อไป วงดนตรีลงไปแล้ว ตอนนี้มี ดีเจมาเปิดเพลงจากแผ่น บรรดาสาวๆที่ชื่นชอบเพลงแนวนี้ต่างพากันลุกขึ้นส่ายเป็นการใหญ่ ฉันเองก็ชอบนะ เพียงแต่ช่วงที่แอ๊บแมนนั้นไม่ค่อยได้อัพเดทเพลงใหม่ๆ เลยทำให้เต้นไม่ค่อยถูกเสียเท่าไร

เสียงดีเจ ชักชวนคนให้ลุกขึ้นยืน บอกให้ยกมือบ้าง ถามหาคนโสดบ้าง ทกคนต่างให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

“วันนี้มีเพลงใหม่ล่าสุดมาเปิดให้ฟังครับ” เสียงดีเจประกาศเรียกเสียงเฮขึ้นจากสาวๆขาแดนซ์ทั้งหลาย

“หวังว่าคงจะถูกใจนะครับ ไปกันเลย” สิ้นเสียง ท่วงทำนองที่คุ้นเคยดังกระหึ่มจากลำโพงรองทิศทาง ลูกค้าทั้งหมดพากันโห่พร้อมกับหัวเราะไปในตัวเมื่อรับรู้ได้ว่าเพลงที่เปิดนั้นหาได้ใช่เพลงใหม่แต่อย่างไร แต่เป็นเพลงที่ค่อนข้าง เก่ามาก ต่างหาก








“เอ้า ลุกขึ้นเต้นสิพี่ นี่เพลงโปรดพี่ไม่ใช่หรอ”

[wolfram]

ซันนี่สู้ๆ

มันต้องมีสักคนแหละที่คู่กับเธอ!! 

 

[malula]

อยู่ในช่วงรักษาแผลใจกันทั้งนั้นเลย

[loveview]

ไม่ห่วงกันบ้างรึไงน้า  ห่วงซันนี่บ้างเถอะคุณพระเอก

[TONG]

อย่างไรก็ยังเชียร์เด็กธันอยู่ 555+ แอบชอบธันอะ ทำอย่างไรดีค่ะคนเขียน

[irksome]

ตามอ่านจนทันแล้ว
ลุ้นว่าซันจะคู่กับใคร
ส่วนธรคงไม่ต้องลุ้น

[lonelyboy]

โอ้ ซันนี่ผู้น่าสงสาร

[roseen]

บางครั้งเราก็ฝืนสังคมไม่ได้ด้วยดิ


มากไปก็ไม่ได้ น้อยไปก็ไม่ดีกับตัวเอง ฝืนความรู้สึกตัวเองมันก็เจ็บ


มันก็เลยต้องเก็บเอาไว้ในใจ

[CarToonMiZa]

เศร้าไม่เลิก

[Horizon]

พาคนอ่านซึมตาม
น้องธร เลิกปิดกั้นตััวเองได้แล้ว สงสารคนรอ
น้องซันนี่ เข้มแข็ง คนอื่นไม่เห็นคุณค่าเรา ก็ไม่ต้องไปแคร์
+1

[vk_iupk]

ซันนี่ ยังไงก็มีเค้าเป็นเพื่อน o.O!!! 

[Moonmaid]

 :z10:ซันนี่หาใหม่เตอะะะะ

[BeeRY]

ตอนนี้ยังไม่มีใครมารัก เราก็รักตัวเองไปก่อนนะซันนี่
เค้าก็อยู่(บนคาน)เป็นเพื่อนเอง