หัวข้อ: ...จันทร์จ้าว...บทพิเศษ Christmas…again and again. (๒๔ ธ.ค. ๖๔/หน้าที่ ๖๙)

[Ryoooo]

Merry's ค่ะ

ชอบพี่จันทร์นางดีขึ้นนะ
ชอบพี่หมอด้วย
แต่ประทับใจคุณพี่พงศ์มากที่สุด ขอคนดีๆให้นางหนึ่งคนนะคะ
ช่วยคู่อื่นเสียเยอะเลยยย รักคุณพงศ์

[niza59]

ไม่ชอบดาราเลย คิดจะจับคู่ให้คุณจันทร์
ขอบคุณค่ะ

[insunhwen]

ดาราเยอะไปอ่ะ อะไรจะรังเกียจถึงขนาดจะจับคู่ให้พี่ชายตัวเองตามอำเภอใจขนาดน้านนน

จันทร์จ้าวยังค้านเรื่องนภาแปปเดียวเองแต่ดารานี่ไม่ยอมเลิกจริงๆ

[omuya]

รักษาสุขภาพด้วยนะคะคุณบัว

[zombi]

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

[ReiSei]

เราไม่โกรธเกลียดดาราก็ได้ คิดดีๆแล้วดาราออกจะน่าสงสารมากกว่าที่ต้องไฝว้กับพี่จันทร์ผู้อยู่เหนือความคาดเดา หนทางเอาชนะยากมาก นี่จะทำอะไรอีกเนี่ย 5555

[บูมเบส]

คุณพงษ์จะได้คู่กับเภาหรือเปล่าแต่ทั้งคู่ก็เหมาะสมกันดีนะ

[lolata]

ขอใหสุขภาพแข็งแรงค่ะคุณบัว
ตอนพิเศษไม่รีบ ตามมาทีหลังได้ 555
จันทร์เจ้าแพ้ทางคุณหมอมากๆอ่ะ จะบีบก็ตาย ถ้าคลายก็รอด

[t2007]

รวบยอดแล้วกันเนอะ. สนุกมากคร้าบ ครอบครัวอบอุ่น ตัวละครเยอะมากมาย บุคลิกตัวละครชัดเจน มีความสำคัญทุกคน มีความสุขที่สุดคงเป็นเรื่องความรักของ. 4 พี่น้อง อาทิตย์ จันทร์ นภา ดารา เสียน้ำตาตรงบทของดารากับจันทร์ ที่ทะเลาะกันในสำนักงาน. ต่างคนไม่ยอมกันทั้งคู่ ใจเด็ดเหมือนกัน แต่ความรักสองพี่น้องก็ยังเหนียวแน่น ส่วนความรักของคุณหมอกับจันทร์ละมุนละไม หอมหวานนุ่มลิ้น คุณพงศ์ตามใจจันทร์เนอะ. ไม่เคยขัดใจได้ซักครั้ง เป็นความรู้สึกที่บอกว่า คุณพงศ์รักจันทร์แบบน้องชายมาก. แล้วคุณพงศ์จะคู่กับใครล่ะ. ดาราก็จะถูกขับคู่กับวินิต เป็นความคิดของจันทร์อีกล่ะ อิอิ ขอบคุณคร้าบน้องบัว เป็นเรื่องที่ 2. ที่รักมาก รองจาก ของขวัญ เรื่องจอมร้ายยังตรึงอยู่ในความรู้สึกตลอด อยากจะแย่งพี่โต. จากของขวัญ.

[milkteabeige]

นภาสรวงเป็นผู้หญิงที่ดูเรียบร้อย แต่จริงๆ แล้วภายในเป็นคนที่เข้มแข็งมากทีเดียว

#ทีมนภาสรวง

ปล.สงสารคุณพงศ์จริงๆ 5555

[TachibanaRain]

หืออ จันทร์จ้าวจะทำไรอย่าบอกนะว่าจะจับคู่วินิตกับดาราโถวว นี่อุตส่าห์เชียร์คุณพงศ์

[Preenp]

 

[DragaSky]

โอ้ยพลาด..รู้สึกว่าตัวเองพลาดมากที่ข้ามเรื่องนี้เพราะชื่อเรื่องไป
แบบว่ากลัวมันจะหวานแววแต๋วจ๋า ด้วยไม่ค่อยชอบนายเอกสะดิ้งมาก แต่คุณจันทร์ของหมอแมนๆกวนๆน่ารักดี เนื่อเรื่องละมุนสบายอ่านแล้วอมยิ้มทุกตอนไป  หลงรักเลยเรื่องนี้ ดีงามทุกตัวละคร การดำเนินเรื่องไม่น่าเบื่อเลย ขอลงชื่อเป็นแฟนคลับคุณจันทร์เลยละกันนะคร้าาา

[Malimaru]

อา... ยุ่งเหยิง ยุ่งเหยิง
ขอให้แผนการของคุณจันทร์ได้ผลด้วยเถอะ
ไม่อยากให้ดาราดึงผู้หญิงอีกคนให้เข้ามาเป็นตัวเล่นในเกมเปลี่ยนใจพี่ชายเลย
สงสารนาง... และสงสารทุก ๆ คนที่ต้องอยู่ในเกมนี้ของดาราด้วย

เป็นกำลังใจ กำลังกายให้เลยค่ะ ขอให้คุณบัวแข็งแรง ไม่จน ไม่เจ็บรับปีใหม่ที่จะมาถึงนี้นะคะ ^^ 

[kaokorn]

Happy New Year 2016 ขอให้คุณบัวมีสุขภาพกาย สุขภาพใจที่ดี และแข็งแรงยิ่งๆขึ้นไปตามปี พ.ศ. ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆนะฮะ 

[DraCo_SLa13]

ดาราอย่าพยายามเลย หาเรื่องใส่ตัวเปล่าๆนะนี่

[FRA.]

ดาราอย่าซิ 


 

[บูมเบส]

รออยู่เสมอนะครับ

[์ำNeFuji]

คิดถึงจัง

[threetanz]

ชอบคุณหมอกับจันทร์มากกกก เอ็นดูๆๆๆ

[Preenp]

 

[Mouse2U]

ความรักของคุณหมอเข้ามายึดอิทธิพลภายในใจของจันทร์จ้าวไปจนเต็มที่พื้นที่แล้วนะคะเนี่ย ไม่อย่างนั้นคงอีกนานเลยนะคะกว่าเจ้าตัวเขาจะยอมใจอ่อน

[Altasia]

รออยู่นะคะ คิดถึงคุณจันทร์กับหมอภวัตแล้วอะ

[gayraygirl]

คุณจันทร์จะมีแผนอะไรนะ

[Dezair]

จันทร์จ้าว
By: Dezair
…………………….
บทที่ ๑๗



   โฮเต็ลของนายวินิตเป็นโฮเต็ลเล็กๆในเยาวราช แต่กระนั้นชื่อเสียงของร้านอาหารในโฮเต็ลก็เริ่มเป็นที่รู้จัก เพราะบริการติ่มซำชั้นดีให้แก่ลูกค้ามีฐานะ และหนึ่งในลูกค้าของวันนี้คือจันทร์จ้าวกับหมอภวัต



   “ไฮ! คุณจันทร์ สวัสดีครับ คุณหมอ วันนี้ลมอะไรหอบมาถึงนี่” นายวินิตเดินตรงปรี่เข้ามาที่โต๊ะอาหารของคนทั้งคู่ด้วยความตื่นเต้นระคนดีใจ



   “ลมฝนน่ะซี ทำเอาอยากชิมติ่มซำขึ้นมา ก็เลยมาถึงนี่อย่างไรล่ะ คุณวินิตยุ่งไหม นั่งด้วยกันก่อน” จันทร์จ้าวเชิญชวนให้เจ้าของโฮเต็ลนั่งร่วมโต๊ะ นายวินิตไม่รอช้ารีบทรุดกายลงนั่งทันทีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม



   “แล้วเป็นอย่างไรบ้างครับ ติ่มซำอร่อยไหม”



   “อย่าเรียกว่าอร่อยเลย เรียกว่ารสเลิศดีเยี่ยมจะดีกว่า!” คำพูดของชายหนุ่มเจ้าของลักยิ้มที่แก้มซ้ายยิ่งทำเอาคนฟังถึงกับยิ้มกว้างกว่าเมื่อครู่ แต่ก็ไม่วายหันไปทางเพื่อนร่วมโต๊ะอีกคนหนึ่ง



   “แล้วคุณหมอล่ะครับ ว่าอย่างไร รสชาติถูกปากไหม” หมอภวัตยิ้มจางก่อนจะตอบ



   “ถูกปากมากครับ อร่อยมาก”



   “แหม้! ได้ฟังอย่างนี้ก็ชื่นใจ! นี่ผมชวนคุณพงศ์กับมิสเตอร์อดัมส์หลายหนแล้ว ๒ คนนั้นก็ยังไม่มาเสียที คราวหลังวานคุณจันทร์กับคุณหมอฉุดกระชากพวกเธอมาทีเถอะ จะได้ไม่หาว่าผมโม้อีก” คนทั้งโต๊ะหัวเราะกับคำขอของนายวินิต จันทร์จ้าวทำเป็นมองไปรอบห้องอาหารที่มีลูกค้ามากมาย



   “ลูกค้าแน่นอย่างนี้ เห็นจะหาว่าโม้ไม่ได้หรอก” นายวินิตมองไปรอบร้านตามนั้นแล้วก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจที่กิจการห้องอาหารซึ่งเพิ่งเปิดใหม่ในโฮเต็ลนี้เป็นไปด้วยดี คนที่มาลิ้มลองติ่มซำของที่นี่ไม่ใช่แค่แขกที่มาพักในโฮเต็ลเท่านั้น แต่ยังมีลูกค้าขาจรอีกมาก และลูกค้าขาจรหลายคนก็กลายเป็นลูกค้าขาประจำไปในไม่ช้า



   “กิจการดี เห็นทีคงต้องมีเถ้าแก่เนี้ยะมาช่วยดูแลแล้วกระมัง” จันทร์จ้าวหยอก ทำเอาเจ้าของโฮเต็ลต้องหันมามองแล้วก็พานเป็นยิ้มเขิน



   “โธ่! พูดไปเถอะคุณจันทร์ กระผมไม่ได้รูปงามนามเพราะแบบคุณจันทร์ การศึกษาก็ไม่สูง ป๊ากับม๊าเป็นคนจีนโพ้นทะเล ใครเขาจะอยากมาร่วมหัวจมท้ายไปกับผมเล่า”



   “เดี๋ยวนี้คนจีนคนไทยก็อยู่รวมกันได้ คุณวินิตก็ไม่ใข่จะไม่มีการศึกษาเสียหน่อย หนำซ้ำยังมีความคิดความอ่าน ปรับปรุงกิจการจนไปได้ดีอย่างนี้ ใครๆก็ต้องสนใจอยากได้คุณวินิตไปเป็นเขยทั้งนั้น” จันทร์จ้าวหว่านล้อม ดวงตากลมใหญ่จับจ้องเจ้าของโฮเต็ล นายวินิตมีท่าทีเขินกับคำชื่นชม เขาจึงไม่รีรอรีบปิดงานเสียเลย



   “นี่คุณวินิต...หากคุณวินิตยังไม่มองใครมาเป็นเถ้าแก่เนี้ยะล่ะก็ ผมมีคนอยากจะแนะนำคุณสักหน่อย”



   “แนะนำ?” นายวินิตเหลือบตากลับมามองอย่างหลากใจ จันทร์จ้าวยกยิ้มที่มุมปาก



   “แนะนำ...ใครหรือครับ” เจ้าของโฮเต็ลมองจันทร์จ้าวและหมอภวัตอย่างใคร่รู้ จันทร์จ้าวมีสีหน้าสมใจแตกต่างจากภวัตที่ดูจะคาดไม่ถึงว่าจันทร์จ้าวจะมาที่นี่เพราะเรื่องนี้



   “ดารารัษมี...น้องสาวของผมอย่างไรล่ะ”



   คำพูดของจันทร์จ้าวก่อปฏิกริยาให้แก่ชายหนุ่ม ๒ คน คนหนึ่งคือนายวินิตที่นิ่งตะลึงด้วยความขวยเขิน แต่อีกหนึ่งนิ่งงันด้วยความสับสนและตกตะลึง



   ...จันทร์จ้าวจะจับคู่นายวินิตกับดารารัษมีอย่างนั้นหรือ?!!!...



   หมอภวัตหันมองคนข้างกายที่ยังมีรอยยิ้มสมใจที่มุมปากจนเห็นลักยิ้มบุ๋มที่แก้มซ้ายชัดเจน แต่ที่เขาไม่เข้าใจอย่างชัดเจนเอาเสียเลย คือเหตุใดจันทร์จ้าวจึงต้องรีบเร่งหาคู่ให้น้องสาวคนเล็กเช่นนี้ด้วย


.......................................



   เยาวราชเป็นย่านที่มีชื่อเสียงในด้านอาหารจีนเนื่องจากเป็นแหล่งชุมชนของชาวจีนโพ้นทะเลเก่าแก่ ดังนั้นเมื่อวันนี้หม่อมหลวงพิมพัชราชักชวนคนรักที่มารับที่โรงเรียนไปรับประทานอาหารจีน อาทิตย์จึงไม่รอช้าที่จะขับรถพามายังเยาวราช



   ฝนตกตั้งแต่บ่าย จนกระทั่งเย็นที่เหลือเพียงละอองชื้นในอากาศให้ความเย็นสบายผิว ๒ หนุ่มสาวจอดรถที่ริมถนนแล้วพากันเดินเตร่หาร้านอาหารจีนใหม่ๆ เนื่องจากร้านเดิมที่เคยรับประทานนั้นคนเยอะจนต้องรอโต๊ะ ทว่าไม่ทันที่จะตัดสินใจเลือกร้าน สายตาของหญิงสาวก็เหลือบไปเห็นคนคู่หนึ่งเดินออกมาจากตึกข้างหน้าเสียก่อน



   “นั่นคุณจันทร์กับคุณหมอนี่คะ” หม่อมหลวงพิมพัชราเอ่ยแล้วหันมาหาคนรักที่อยู่ข้างกาย อาทิตย์มองตามแต่เพราะผู้คนที่เดินไปมากันให้ขวั่ก ทำให้เขามองไม่เห็น



   “สงสัยจะมารับประทานอาหารจีน...” ราชนิกูลสาวพูดอย่างยินดีที่ได้พบเจอคนทั้ง ๒ ทว่าอาทิตย์กลับรู้สึกประหลาดใจที่พบจันทร์จ้าวและหมอภวัต



“คงจะดีกันแล้ว” เขาครางกับตัวเอง เพราะก่อนหน้านี้จันทร์จ้าวยังโมโหเมื่อนภาสรวงพูดถึงหมอภวัตกลางโต๊ะอาหารที่บ้านรักษพิพัฒน์อยู่เลย



“ดีกันหรือคะ?...”



“ครับ ดูเหมือนว่าหลังจากงานเลี้ยงต้อนรับจันทร์ที่วังฉัตรคราวนั้น จันทร์จะทะเลาะกับคุณหมอ” อาทิตย์เล่าเพียงเท่านั้นหม่อมหลวงพิมพัชราก็นึกถึงท่าทีของพี่ชายของหล่อนที่ถามไถ่เกี่ยวกับจันทร์จ้าวและหมอภวัตทันทีที่หล่อนกลับจากบ้านรักษพิพัฒน์เมื่อครั้งที่หล่อนนำข้าวเกรียบปากหม้อไปฝากคนบ้านนี้โดยมีหมอภวัตและเภาติดตามไปด้วย



“มิน่าล่ะ วันนั้นที่พิมนำขนมไปฝาก พอกลับถึงวัง พี่พงศ์ถึงได้ถามพิมว่าคุณหมอกับคุณจันทร์เป็นอย่างไร พี่พงศ์คงจะทราบว่าคุณหมอกับคุณจันทร์ทะเลาะกันนี่เอง”



“คุณพงศ์มาถามหรือครับ” หม่อมหลวงพงศ์ภราธรและจันทร์จ้าวเป็นเพื่อนรักกัน การที่ราชนิกูลหนุ่มจะทราบว่าเพื่อนรักบาดหมางกับคุณหมอนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ที่แปลกคือหม่อมหลวงพงศ์ภราธรมีปฏิกริยากับเรื่องนี้ ทั้งที่โดยปกติแล้ว จะไม่เคยยุ่มย่ามกับความบาดหมางของจันทร์จ้าวเลยสักครั้ง



“ค่ะ พี่พงศ์คงจะกังวล แต่พิมคงต้องไปบอกพี่พงศ์เสียใหม่ ว่าตอนนี้คุณหมอกับคุณจันทร์เธอดีกันแล้ว” หม่อมหลวงพิมพัชราพูดแล้วยิ้ม อาทิตย์ที่แม้จะติดใจกับเรื่องของน้องชายและหมอภวัตที่ดูเหมือนจะเดี๋ยวโกรธเดี๋ยวดีไม่สมนิสัยคนรักแรง เกลียดแรงอย่างจันทร์จ้าว แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของหญิงผู้เป็นที่รัก เขาก็ชักชวนคุยเปลี่ยนเรื่อง



“แล้ววันนี้คุณพิมอยากทานร้านไหนหรือครับ” ราชนิกูลสาวมองไปรอบๆแล้วจึงหันมายิ้มให้กับคู่รักของหล่อนอีกครั้ง



“ยังตัดสินใจไม่ได้เลยค่ะ ขอเดินดูสักรอบก่อนได้ไหมคะ” อาทิตย์ยิ้มรับ แล้วจึงก้าวเท้าเดินเคียงไปกับหม่อมหลวงพิมพัชรา แต่กระนั้นเรื่องของจันทร์จ้าวก็ยังติดค้างอยู่ในใจของเขา



...ทว่า...เป็นเรื่องอะไรนั้นเขาก็สุดแท้แต่จะเดา อาทิตย์เองก็ไม่เข้าใจตนเองมากนักว่าเหตุใด เขาจึงต้องนึกตะขิดตะขวงกับเรื่องของน้องชายและนายแพทย์หนุ่มผู้นั้นเป็นพิเศษ...



........................................



   หมอภวัตไม่พูดไม่จานับตั้งแต่ออกจากโฮเต็ลของนายวินิตจนกระทั่งขับรถมาส่งจันทร์จ้าวที่หน้าบ้านเช่าสีเขียวอ่อน แม้ปกติจะไม่ค่อยพูด แต่ครั้งนี้อาการไม่ค่อยพูดของนายแพทย์หนุ่มนั้นผิดปกติ



   คนที่นั่งอยู่ข้างตำแหน่งสารถีหันมามองทันทีที่รถจอดหน้าบ้านของตน



   “ดับเครื่องก่อนสิหมอ ผมอยากคุยด้วย” ทำตามคำสั่ง หมอภวัตดับเครื่องยนต์รถ เมื่อไฟหน้ารถดับลงด้วย ภายในรถก็ยิ่งมืดสลัวเพราะมีเพียงแสงไฟจากเสาไฟที่อยู่ไม่ไกลเท่านั้นเอง



   “หมอเป็นอะไร ไม่พอใจอะไร”



   “คุณคิดจะแนะนำคุณดาราให้กับคุณวินิตหรือครับ”



   “ใช่ หมอมีปัญหาหรือ” ประโยคหลังนั้นฟังดูแล้วคล้ายจันทร์จ้าวจะยียวนคนฟังเสียเหลือเกิน ภวัตหันมามองด้วยความไม่ชอบใจ



   “ผมไม่กล้ามีปัญหาหรอกครับ แต่เรื่องนี้น่ะ ควรจะให้เป็นคุณดาราและคุณวินิตเป็นคนตัดสินใจ...”



   “ผมก็ไม่ได้ไปตัดสินใจแทนพวกเขานี่! ผมแค่จะชวนคุณวินิตไปบ้าน พาไปเจอคุณพ่อคุณแม่ผม...”



   “คุณแน่ใจหรือครับว่าจะทำแค่นั้น” เพราะนภาสรวงคบหากับชายชาวอเมริกัน แม้เรย์มอนด์ อดัมส์จะเป็นเพื่อนรักกับจันทร์จ้าว แต่เขาก็พอดูออกว่าจันทร์จ้าวไม่ต้องการให้น้องสาวคบหากับคนต่างชาติ เหตุผลที่สำคัญที่สุดคือให้อย่างไรก็อยู่กินกันอย่างเอิกเกริกไม่ได้เพราะท่านนายพลเดชและคุณหญิงผกาไม่ยอมรับ ทางเลือกเดียวที่จะครองคู่อยู่ด้วยกันได้คือหนีตามกันไปอยู่ที่อื่น ซึ่งแน่นอนว่าจันทร์จ้าวไม่มีวันยอม



ภวัตมองว่าเพราะจันทร์จ้าวเสียน้องสาวไปหนึ่งคนกับการที่ปล่อยให้เธอเลือกคู่เอง พอมาถึงน้องสาวอีกคน จึงต้องจัดการเลือกคู่ให้เสียแต่เนิ่นๆ



ทว่าสำหรับจันทร์จ้าว เหตุผลข้อใหญ่ที่สุดที่ทำให้เขาดิ้นรนหาคู่ให้น้องสาวคนเล็กคือการทำให้ดารารัษมีเข้าอกเข้าใจในความรักและไม่อยู่เฉยให้ฟุ้งซ่านมาคิดมากเรื่องเขาและหมอภวัต ทว่าดูเหมือนภวัตจะไม่เข้าใจเขาเอาเสียเลย



“ผมจะทำแค่นี้หรือทำแค่ไหนมันก็เรื่องของผมเถอะหน่า” เขาพูดอย่างตัดรำคาญ หันไปเปิดประตูจะลงจากรถ แต่เจ้าของรถคว้าแขนหมับ



“อย่าเพิ่งลงครับ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง”



“หมอไม่รู้เรื่องไหนอีกล่ะ! ผมก็บอกแล้วว่าไม่ได้คิดจะตัดสินใจแทนใคร แค่ชวนคุณวินิตไปพบคุณพ่อคุณแม่ผมก็เท่านั้น!! ส่วนยายดาราจะรักชอบคุณวินิตหรือไม่ ผมจะไปมีน้ำยาอะไรเจ้ากี้เจ้าการ!!”



“ถ้าไม่คิดจะตัดสินใจแทน ไม่คิดจะเจ้ากี้เจ้าการ แล้วทำไมต้องชวนคุณวินิตไปพบท่านนายพลและคุณหญิง แล้วทำไมต้องออกตัวว่าจะแนะนำคุณดารารัษมีให้คุณวินิตรู้จัก สิ่งที่คุณกำลังทำอยู่คือการพยายามจับคู่ให้คุณดารารัษมีและคุณวินิต” ถูกซักไซ้มากเข้า คนไม่เคยถูกใครขัดใจก็ชักหงุดหงิด หัวคิ้วขมวดชิดอย่างฉุนเฉียว



“นี่หมอ! จะเซ้าซี้อะไรนักหนา!! ที่ผมทำอย่างนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะ!...” เกือบจะหลุดปากให้รู้ว่าดารารัษมีทราบเรื่องของพวกเขาแล้ว แต่จันทร์จ้าวยั้งปากได้ทัน ดวงตากลมใหญ่เหลือบหนีไปมองทางอื่นแล้วกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง เขาไม่อยากให้ภวัตมาเป็นกังวลไปด้วย เรื่องนี้เกิดที่ดารารัษมีซึ่งเป็นน้องสาวของเขา เขาต้องเป็นฝ่ายจัดการ 



“เพราะอะไรครับ”



“ก็เพราะ...เพราะผมอยากให้ดาราแต่งงานกับคนที่คู่ควร”



“คุณคิดจะบังคับให้คุณดาราแต่งงานจริงๆ” น้ำเสียงนั้นมีแววตำหนิและนั่นยิ่งทำให้จันท์จ้าวไม่พอใจ ที่เขาลงทุนทำเช่นนี้ก็เพราะเขาและหมอทั้งนั้น



“ผมจะบังคับหรือไม่ ดาราก็เป็นน้องของผม ไม่ใช่น้องของหมอแล้วกัน!” ชายหนุ่มร่างโปร่งกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิดแล้วเปิดประตูลงจากรถเดินดุ่มๆเข้าบ้านทันที



หมอภวัตมองตามด้วยความกลัดกลุ้มระคนไม่พอใจกับการกระทำของคนรัก ทว่าคุยกันเวลานี้ก็เห็นจะได้ทะเลาะกันหนักกว่าเดิม เขาตัดสินใจหันไปบิดกุญแจเครื่องยนต์แล้วขับรถออกไป ไม่ทันเห็นผ้าม่านของบ้านสีเขียวอ่อนที่ทิ้งตัวแกว่งไหวเพราะคนที่เพิ่งเดินกลับเข้าไปปล่อยมันลงอย่างหงุดหงิดหัวใจที่อีกฝ่ายไม่คิดจะตามมาง้องอนกันสักนิดเดียว!


...................................................


แม้บัดนี้อาทิตย์และหม่อมหลวงพิมพัชราจะคบหาดูใจกันแล้ว แต่วังฉัตรก็ยังเป็นที่สะดวกให้จันทร์จ้าวมารอพี่ชายเพื่อติดรถกลับบ้านรักษพิพัฒน์อยู่ดี



เย็นวันศุกร์ ชายหนุ่มจึงติดรถหม่อมหลวงพงศ์ภราธรกลับมาจากสำนักงาน พอรถวิ่งมาจอดที่หน้าตึก รถยนต์ที่จอดอยู่ข้างหน้าพร้อมด้วยชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนร่ำลากับหม่อมราชวงศ์ฉัตรก็ทำเอาจันทร์จ้าวหน้าตึง



“อ้าว คุณหมอกำลังจะกลับหรือนี่” หม่อมหลวงพงศ์ภราธรเห็นจากในรถก็รีบดับเครื่องแล้วลงไปทักทายนายแพทย์หนุ่มทันที จันทร์จ้าวผู้ติดรถมาด้วยจะนั่งอยู่ในรถต่อไปก็จะเป็นการแสดงมารยาทอันเลว จึงต้องลงจากรถมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่ดวงตากลมใหญ่ฉายแววดื้อดึงไม่อ่อนข้อ



“สวัสดีครับ คุณชาย” เขายกมือไหว้ชายอาวุโสเจ้าของวังแต่กระนั้นก็ทำเป็นเมินเฉยต่อภวัตอย่างที่ ๒ พ่อลูกฉัตราภาสออกจะฉงน โดยเฉพาะหม่อมหลวงพงศ์ภราธรที่รู้เห็นความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ก็ยังประหลาดใจ



หมอภวัตมองร่างโปร่งที่ทำเป็นหันมองใบไม้ใบหญ้าในกระถางใกล้ๆแล้วนึกเข่นเขี้ยวที่จันทร์จ้าวหมางเมินต่อเขา จึงหันไปทางคุณชายฉัตรแทน



“ถ้าอย่างไร ผมขอตัวก่อนนะครับคุณชาย” หม่อมราชวงศ์ฉัตรยิ้มรับ



“ขอบใจมากคุณหมอ ที่แวะมา”



“ยินดีครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะแวะเอายาบำรุงมาให้อีกทีนะครับ” เขาตอบแล้วจึงหันมาค้อมศีรษะให้หม่อมหลวงพงศ์ภราธร “ขอตัวก่อนครับคุณพงศ์” แล้วก็ลาเพียงเท่านั้น หมอภวัตเองก็ทำเป็นไม่สนใจใยดีต่อจันทร์จ้าวเช่นกัน ร่างสูงสง่าของนายแพทย์หนุ่มก้าวเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปแล้ว โดยที่จันทร์จ้าวไม่หันมองเลยแม้แต่นิดเดียว หม่อมหลวงพงศ์ภราธรมองการกระทำของเพื่อนรักแล้วนึกอยากจะสบถให้สาแก่อารมณ์แต่เพราะบิดายืนอยู่ด้วย เขาจึงทำได้เพียงกู้สถานการณ์



“เอ้อ...ไม่รู้ว่าคุณอาทิตย์จะรับยายพิมกลับมาสักกี่โมง แกไปรอที่ริมน้ำก่อนไป ขอกันเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวแล้วจะตามไป” จันทร์จ้าวพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันไปค้อมศีรษะขอตัวจากคุณชายฉัตร เมื่อร่างสูงโปร่งของแขกเดินหายลับตามคนรับใช้ไปแล้ว เสียงของหม่อมราชวงศ์ฉัตรก็ดังขึ้น



“พ่อจันทร์กับคุณหมอทะเลาะกันหรือ”



“เอ่อ...คงจะ...เป็นอย่างนั้นครับคุณพ่อ”



“เอ้า! พ่อพงศ์ไม่ทราบหรอกหรือ พ่อจันทร์ก็เป็นเพื่อนพ่อพงศ์ คุณหมอก็สนิทกับพ่อพงศ์นี่”


   “ไม่ทราบเลยครับ ๒ คนนี้ ๓ วันดี ๔ วันไข้ ประเดี๋ยวดีประเดี๋ยวทะเลาะ ลูกเองก็ตามไม่ทัน” คุณชายฉัตรหัวเราะพลางส่ายศีรษะ



   “คนอย่างคุณหมอมีเรื่องให้ทะเลาะได้ด้วยหรือ แต่ไม่แน่...เพราะเป็นพ่อจันทร์ คุณหมอก็เลยยอมทะเลาะด้วย” เจ้าของวังฉัตรกล่าวอย่างเอ็นดูทั้งจันทร์จ้าวและหมอภวัต ตั้งแต่รู้จักหมอภวัตมา ท่านก็ไม่เคยเห็นว่านายแพทย์หนุ่มผู้อ่อนโยนและเป็นมิตรไมตรีกับทุกๆคนจะทะเลาะเบาะแว้งกับใคร แต่อาจจะเป็นเพราะอีกฝ่ายคือจันทร์จ้าว คงจะมีเรื่องให้ทะเลาะกันเยอะพอดู



   หม่อมราชวงศ์ฉัตรกำลังจะหมุนกายเดินกลับเข้าตึกไปแล้ว แต่กระนั้นก็นึกเรื่องเกี่ยวกับจันทร์จ้าวออกขึ้นมาเรื่องหนึ่ง จึงหันมาทางบุตรชาย



   “จะว่าไปก็แปลก นอกจากตอนสมัยเด็กๆที่ทะเลาะกับพ่อพงศ์ไปตามประสา พ่อก็ไม่เคยเห็นพ่อจันทร์ทะเลาะกับใครเสียด้วยซี โตขึ้นมาแล้วยังทะเลาะกับพ่อพงศ์อยู่อีกไหม” คำถามของบิดาทำเอาหม่อมหลวงพงศ์ภราธรชะงักด้วยเกรงว่าคนหูตาว่องไวอย่างหม่อมราชวงศ์ฉัตรจะจับสังเกตความสัมพันธ์ของเพื่อนรักและหมอภวัตได้



   “ทะเลาะซีครับคุณพ่อ! ผมกับจันทร์ทะเลาะกันออกบ่อยไป”



   “อย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นคุณหมอก็คงสนิทกับพ่อจันทร์ทีเดียว พ่อจันทร์ถึงได้ทะเลาะด้วย คนอย่างพ่อจันทร์ กับคนนอกน่ะวางตัวดี แต่กับคนในนี่สิ เอาแต่ใจอย่างหาตัวจับยาก คงจะทะเลาะกันเพราะความเอาแต่ใจของพ่อจันทร์กระมัง” ท่านว่าอย่างนั้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในตึกทิ้งให้บุตรชายมองตามด้วยสายตาหวาดหวั่น เสียวสันหลังอย่างไรชอบกล



...................................


   ลมเย็นพัดเอื่อยที่ริมน้ำ ร่างสูงโปร่งนั่งอยู่ที่โต๊ะผินหน้ามองแม่น้ำเจ้าพระยา ดวงตากลมใหญ่ทิ้งสายตามองไปยังแม่น้ำราวกับไม่สนจสิ่งใด หม่อมหลวงพงศ์ภราธรที่เปลี่ยนเครื่องแต่งตัวแล้วเรียบร้อยเดินมาหยุดยืนอยู่เบื้องหลัง แต่กระนั้นจันทร์จ้าวก็ยังไม่รู้สึกตัว จนกระทั่งบุตรชายเจ้าของวังต้องกระแอมไอเรียกสติ เมื่อนั้นคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วจึงหันมา



   “อ้าว...คุณพงศ์...”



   “ไม่ต้องมาอ้าว...” ราชนิกูลหนุ่มพูดแล้วทรุดตัวนั่งร่วมโต๊ะพลางจับจ้องใบหน้าเรียบเฉยของเพื่อนรัก “...แกน่ะ หาเรื่องทะเลาะกับคุณหมออีกแล้วซี” พอถูกสบประมาทว่าเป็นฝ่ายหาเรื่อง ดวงตากลมใหญ่ก็ตวัดจ้องคนถามพูดทันที



   “แล้วคุณพงศ์ไม่คิดบ้างรึ?! ว่าคนที่หาเรื่องจะเป็นหมอ ไม่ใช่ผม!”



   “ก็แกมันนิสัยอย่างนี้ คุณหมอนิสัยอย่างนั้น กันจะคิดว่คุณหมอเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อนได้อย่างไร” จันทร์จ้าวทำเสียงเยาะอย่างหงุดหงิด



   “เหอะ! แต่คราวนี้คุณหมอของคุณพงศ์ที่เป็นฝ่ายหาเรื่องผม!”



   “คุณหมอหาเรื่องอะไร”



   “ก็เรื่องที่ดารารู้เรื่องผมกับหมอน่ะซี! คุณพงศ์ทราบไหม ดาราบอกว่าจะจับคู่ผมกับเพื่อนของดาราที่ชื่ออุไร ผมก็เลยจะดัดนิสัยน้องผม จับคู่ดารากับคุณวินิตเสียแต่เนิ่นๆ นี่ก็นัดคุณวินิตแล้ว เป็นว่าพรุ่งนี้คุณวินิตจะไปที่เรือนไทย คราวนี้ล่ะ ยายดาราจะได้ไม่มาวุ่นวายกับเรื่องของผมอีก!” หม่อหลวงพงศ์ภราธรได้ยินแล้วก็ถึงกับทำตาโต



   “แกจะจับคู่คุณดารากับนายวินิตอย่างนั้นหรือ?!”



   “ก็ใช่น่ะซี!”


   “พรุ่งนี้คุณวินิตก็จะไปที่บ้านรักษพิพัฒน์ด้วย?!”



   “ถูกต้องแล้ว คุณพงศ์ตกใจอะไรนักหนา หรือคุณพงศ์ทราบว่าดารารักใครชอบใครหรือ บอกผมที ผมจะไปทาบทามเจ้าหนุ่มคนนั้นเดี๋ยวนี้”



   “ไม่ใช่ๆ” ราชนิกูลหนุ่มส่ายมือไปมา “ที่กันตกใจก็เพราะแกจะบังคับคุณดาราต่างหาก! แกคิดอะไรของแกน่ะจันทร์ ตัวแกเอง แกยังไม่อยากถูกบังคับกับเรื่องความรัก แล้วนึกอย่างไรจะไปบังคับความรักคนอื่น อ้อ! หรือว่าเพราะบังคับคุณนภาไม่ได้ ก็เลยจะมาลงกับคุณดาราด้วย?”



สมเป็นเพื่อนที่คบกันมาอย่างยาวนาน หม่อมหลวงพงศ์ภราธรเดาถูก ๑ ประการ นั่นคือจันทร์จ้าวที่พลาดเรื่องนภาสรวงคบหากับเรย์มอนด์ อดัมส์จึงมาลงที่ดารารัษมี เพราะอย่างน้อยๆ ใน ๔ คนพี่น้องรักษพิพัฒน์ เขาและน้องสาวคนกลางก็ไม่อาจแต่งงานเอิกเกริกได้อยู่แล้ว ส่วนอาทิตย์นี่ลอยตัวไป เพราะชื่นมื่นกับหม่อมหลวงพิมพัชรา ที่จะเหลือก็มีแค่ดารารัษมี หากในพี่น้องทั้งหมด มี ๒ คนที่แต่งงานแต่งการเป็นหน้าตาให้แก่วงศ์ตระกูลเสีย เขาและนภาสรวงก็พอจะกล้อมแกล้มทำเป็นโสดต่อไปได้อย่างสบายใจ



“นั่นไง! แกเงียบ! นี่แกคิดจะบังคับคุณดาราก็เพราะแกบังคับคุณนภาไม่ได้...”



“ผมยอมรับว่าเรื่องนั้นก็ด้วย” จันทร์จ้าวพูดแทรกอย่างหงุดหงิด “แต่อีกเรื่องคือผมไม่อยากให้ดารามาวุ่นวายกับเรื่องของผมและหมอ หากผมไม่รู้สึกเช่นนั้นกับหมอ ผมจะไม่มีวันยอมรับเรื่องของนภาและเรย์ ผมก็เลยมาคิดได้ว่าผมกับดารานิสัยเหมือนกันอย่างกับแกะ หากผมทำให้ดาราเข้าใจความรักได้ ดาราอาจจะเห็นใจเรื่องของผมเหมือนที่ผมเห็นใจเรื่องของนภา”



คำพูดของเพื่อนรักทำเอาคนฟังนิ่งไปในวินาทีนั้น หากแต่สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนักอก



“แต่ความรักไม่ได้เกิดจากการบังคับนะจันทร์”



“ผมรู้ ผมก็ไม่ได้จะบังคับให้ดาราแต่งงานเสียหน่อย ก็แค่พาคุณวินิตไปที่บ้านผม ให้รู้จักคุณพ่อคุณแม่เอาไว้...หมอน่ะ ไม่เข้าใจผมเอาเสียเลย หาว่าผมบังคับน้องผม จะบังคับหรือไม่ ดาราก็น้องผมไม่ใช่น้องของหมอเสียหน่อย!”



“ประโยคนี้แกพูดกับหมอด้วย หรือแกพูดกับกันคนเดียว” หม่อมหลวงพงศ์ภราธรตั้งคำถาม



“ประโยคไหน”



“ก็อ้ายที่ว่าคุณดาราเป็นน้องของแกไม่ใช่น้องของคุณหมอ” จันทร์จ้าวหวนคิด แต่นึกไม่ออกว่าได้พูดไปหรือไม่ คุ้นอยู่ว่าอาจจะพูดไป



“คงพูดกระมัง คุณพงศ์ถามทำไมหรือ” ราชนิกูลหนุ่มถอนหายใจพรืด



“กันว่านอกจากคุณหมอจะโกรธแกแล้ว คุณหมอคงเสียใจด้วย ที่แกไปตัดเธอออกจากสารบบของแกอย่างนี้”



“พูดอะไรไม่เห็นจะเข้าใจ”



“ก็อ้ายที่ไปพูดกับคุณหมอว่าคุณดาราไม่ใช่น้องของคุณหมอ แต่เป็นน้องของแกคนเดียวน่ะซี คุณหมอก็ต้องโกรธแกอยู่แล้ว แกเล่นไปพูดเหมือนเขาป็นคนนอก ทั้งๆที่แกกับคุณหมอน่ะ...เอ่อ...อ่า...นั่นล่ะ! สรุปเป็นว่าต่อให้แกจะมีเจตนาที่ดีในเรื่องหาคู่ให้คุณดารา แต่แกก็พูดจาผิดหูเข้าเสียแล้ว”



“อ้าว...”



“ไม่ต้องมาอ้าว หาคู่ให้น้องสาวแล้ว ก็เตรียมตัวง้อคุณหมอด้วยก็แล้วกัน” จันทร์จ้าวพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดที่มีแต่เรื่องประเดประดังเข้ามาหาเขาไม่หยุดหย่อน และก่อนที่หม่อมหลวงพงศ์ภราธรจะปลอบใจเพื่อนรัก นายคำก็เข้ามาเรียนว่าอาทิตย์และหม่อมหลวงพิมพัชรากลับมาถึงแล้ว คนทั้งคู่จึงเดินออกไปที่หน้าตึก เมื่อเห็นรถโฟล์คของพี่ชาย จันทร์จ้าวจึงหันมาลา ๒ พี่น้องฉัตราภาสด้วยสีหน้าไม่ใคร่จะดีจนหม่อมหลวงพิมพัชรายังมองตามด้วยความแปลกใจ


..................................................

[Dezair]

ภวัตทรุดตัวลงนั่งภายในบ้านพักแพทย์ของตนเอง ท่าทีหมางเมินไม่แม้แต่จะทักทายเขาของจันทร์จ้าวยังคงติดอยู่ในสายตา นับตั้งแต่วันที่ทะเลาะกันเรื่องจับคู่ดารารัษมีและนายวินิต ทั้งเขาและจันทร์จ้าวก็ยังไม่คุยกันเลย



   ...๓ วันดี ๔ วันไข้...คงจะเป็นนิยามของพวกเขา...



   ชายหนุ่มถอนหายใจยาวอย่างหนักอก คำพูดของจันทร์จ้าวยังดังก้องอยู่ในหู ดารารัษมีเป็นน้องของจันทร์จ้าวไม่ใช่น้องของเขา ราวกับจะบอกให้รู้ตัวว่าเรื่องนี้เขาไม่มีสิทธิ์ยุ่ง แม้พวกเขาจะคบหากันก็ตาม



   ...แต่ก็เป็นการคบหาที่อยู่เบื้องหลังสายตาคนอื่น เป็นการลักลอบคบหากันฉันคนรักที่ไม่มีใครยอมรับ เป็นที่พึ่งไม่ได้ เป็นเสาหลักไม่ได้ ไม่ต่างอะไรกับคนไร้ค่าเลย...



   เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้แล้วหลับตาลงด้วยความอ่อนล้า หัวใจปวดหนึบเมื่อตั้งคำถามกับตนเองว่าเขาและจันทร์จ้าวสมควรเป็นคู่รักกันหรือไม่



..................................................



   บ้านรักษพิพัฒน์ในเช้าวันเสาร์ได้ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติถึง ๒ คน คนหนึ่งคือแขกของดารารัษมีชื่ออุไรผู้เป็นเพื่อนครูที่โรงเรียน อีกคนหนึ่งคือนายวินิตแขกของจันทร์จ้าว แขกทั้ง ๒ มาถึงในเวลาไล่เลี่ยกันในยามสาย คุณหญิงผกาจึงต้อนรับพร้อมกันเสียเลย



   “คุณพ่อคุณแม่ครับ นี่คุณวินิต วิมลกิตติเพื่อนของผม เธอเป็นเจ้าของโฮเต็ลในเยาวราช ตอนนี้กำลังดังเพราะร้านอาหารในโฮเต็ลของคุณวินิตขึ้นชื่อเรื่องติ่มซำมาก” จันทร์จ้าวเริ่มแนะนำเพื่อนของตนก่อน นายวินิตไหว้อย่างนอบน้อม แม้หน้าตาจะเป็นคนจีนแท้ แต่กระนั้นก็พูดภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ



   “คุณจันทร์ก็พูดเกินไป ติ่มซำของผมไม่ได้โด่งดังอะไร แค่ลูกค้าพูดกันปากต่อปากก็เท่านั้น วันนี้ผมนำมาฝากด้วย อยากให้ท่านนายพลกับคุณหญิงได้ลองชิม” คุณหญิงผกามองเพื่อนของบุตรชายคนรอง ท่าทางและมารยาทนับว่าเหมือนคนไทยทุกกระเบียด ไม่ใคร่จะเหมือนพวกเจ็กรับจ้างเสียงดังโฉ่งฉ่าง



   “คุณวินิตเป็นคนจีนหรือคะ”



   “ผมเกิดในเมืองไทย ขอถือว่าตัวเองเป็นคนไทยเชื้อสายจีนก็แล้วกันครับ” นายวินิตพูดแล้วยิ้มจนตาหยี วาจาของเขาทำให้ดารารัษมีที่นั่งอยู่กับเพื่อนของหล่อนใกล้ๆออกจะขวางหูขวางตา เพราะดูแล้วนายวินิตคนนี้ก็คงแพรวพราวสมกับที่เป็นเพื่อนของจันทร์จ้าว



   คุณหญิงผกาและท่านนายพลเดชหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจ



   “ไม่ใช่แค่เกิดเมืองไทยนะครับ คุณวินิตอ่านไทยเขียนไทยคล่องแคล่ว ภาษาจีนก็พูดได้แหน่ะครับ” จันทร์จ้าวยกยอเพิ่มขึ้นอีกจนดารารัษมีชักจะหมั่นไส้



   “ก็ควรจะอ่านไทยเขียนไทยได้ไม่ใช่หรือคะ?! เกิดในเมืองไทยก็ต้องทำตัวให้สมกับที่อาศัยแผ่นดินนี้เกิดซี!”



   “แม่ดารา พูดอะไรอย่างนั้น” คุณหญิงผกาหันมาดุธิดาคนเล็ก ดารารัษมีทำหน้าหงุดหงิด



   “พี่จันทร์แนะนำเพื่อนของพี่จันทร์เสร็จแล้วใช่ไหมคะ ขอดาราแนะนำเพื่อนของดาราบ้าง นี่คุณอุไรค่ะ เป็นเพื่อนครูที่โรงเรียนสตรีกัลยาณี ‘เป็นคนไทยแท้’ มีการศึกษา  นอกจากจะพูดภาษาไทยแล้ว ยังพูดฟังอ่านเขียนภาษาอังกฤษคล่องแคล่วด้วย!” ดารารัษมีพูดแล้วจับจ้องใบหน้าของพี่ชายด้วยความหมายมาดจะเอาชนะ จันทร์จ้าวเองก็มองตอบน้องสาวอย่างไม่ยอมความเช่นกัน คุณหญิงผกาและท่านนายพลเดชมองหน้ากันด้วยเพราะรู้สึกไม่สู้ดีกับท่าทีที่ ๒ พี่น้องปฏิบัติต่อกัน แม้จันทร์จ้าวและดารารัษมีไม่ใคร่จะถูกคอกันนัก แต่ก็ไม่เคยจับจ้องกันและกันเช่นนี้มาก่อน



   พอดีกับที่นภาสรวงนำติ่มซำของฝากจากนายวินิตขึ้นเรือนมาเสียก่อน นายวินิตผู้รับรู้สถานการณ์อันอิหลักอิเหลื่อจึงเอ่ยปาก



   “เชิญชิมครับ นี่คือติ่มซำจากโฮเต็ลของผมเอง” จานเล็กที่จัดแบ่งติ่มซำมาแล้วถูกส่งให้แก่ท่านนายพลและคุณหญิง ดารารัษมีและอุไร ตบท้ายด้วยจันทร์จ้าวและนภาสรวง ส่วนอาทิตย์นั้นไม่อยู่เพราะมีนัดกับหม่อมหลวงพิมพัชรา จึงไม่ได้เห็นสงครามของน้องชายและน้องสาว



   “เป็นอย่างไร อร่อยไหมล่ะ” จันทร์จ้าวตั้งคำถามทันทีที่น้องสาวรับติ่มซำเข้าปาก ดวงตากลมใหญ่ของผู้เป็นพี่จับจ้องน้องด้วยความอยากเอาชนะ ดารารัษมีมองตอบด้วยความไม่พอใจก่อนจะวางจานเล็กในมือตนลง



   “ดาราเป็นคนไทย ไม่นิยมอาหารจีนค่ะ!”



   “แม่ดารา!” คุณหญิงผกาปรามเมื่อธิดาพูดจาไม่น่าฟัง จันทร์จ้าวทำเสียงเยาะในคอก่อนจะเหลือบไปมองเพื่อนครูของน้องสาว



   “คุณอุไรว่าอย่างไรครับ นิยมอาหารจีนบ้างไหม”



   “ดิฉันเคยทานอยู่บ้าง แต่ติ่มซำนี่อร่อยใช้ได้ทีเดียว สมแล้วที่คุณจันทร์ชมว่ากำลังโด่งดัง” อุไรตอบแล้วยิ้มน้อยๆ นายวินิตจึงพอจะมีสีหน้าแช่มชื่นขึ้นบ้าง หลังจากเมื่อครู่เจอวาทะของดารารัษมีเข้าไป



   นภาสรวงมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยใจคอไม่สู้ดี หล่อนควรจะตามอาทิตย์กลับมาช่วยห้ามทัพพี่ชายน้องสาวของหล่อนเสียก่อน ไม่รู้ว่าดารารัษมีและจันทร์จ้าวจะทะเลาะกันมากน้อยเพียงใด หากทะเลาะกันต่อหน้าท่านนายพลเดชและคุณหญิงผกา หล่อนก็กลัวว่าบิดามารดาจะสืบสาวหาความถึงต้นเหตุแห่งการทะเลาะ และเมื่อนั้นเรื่องของหมอภวัตและจันทร์จ้าวก็อาจไม่เป็นความลับอีกต่อไป



   “พี่จันทร์ ดารา เราเชิญคุณวินิตกับคุณอุไรลงไปนั่งเล่นที่ใต้ถุนดีไหมคะ ข้างล่างมีผลไม้แยะเชียว เป็นผลไม้จากสวนของเราทั้งนั้น จะได้เชิญคุณวินิตกับคุณอุไรรับประทาน” นภาสรวงชักชวนเพื่อให้ ๒ พี่น้องของตนพ้นสายตาบิดามารดามากที่สุด หากจะทะเลาะกันแล้ว ก็ไปทะเลาะให้ไกลหูไกลตาเสียหน่อย



   “นั่นซี พ่อจันทร์กับแม่ดาราพาคุณวินิตกับคุณอุไรไปเที่ยวเล่นเถอะไป อยู่บนเรือนกับคนแก่อย่างนี้จะเบื่อเอา แล้วตอนเที่ยงค่อยขึ้นมารับประทานอาหารด้วยกัน ขอเชิญร่วมโต๊ะกันก่อนนะคะคุณวินิต คุณอุไร” คุณหญิงผกาเห็นดีเห็นงามด้วยแต่ไม่วายชักชวนร่วมมื้อกลางวัน



   นายวินิตและอุไรยกมือไหว้ขอบคุณ จันทร์จ้าวและดารารัษมีจึงพาเพื่อนของตนลงจากเรือนมาโดยที่ต่างฝ่ายต่างไม่มองหน้ากันสักนิด นภาสรวงมองตามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะได้ยินเสียงแว่วๆของบิดามารดาที่ปรึกษากันเบาๆ



   “พ่อจันทร์กับแม่ดาราดูจะขวางกันอย่างไรชอบกล” เสียงของท่านนายพลดังขึ้นก่อนที่นภาสรวงจะเดินตามทุกคนลงจากเรือน ทำให้หล่อนชะงักค้างอยู่ตรงนั้น



   “ดิฉันก็ว่าจะถามพ่อจันทร์อยู่เหมือนกัน ว่าทะเลาะอะไรกับแม่ดารา หมู่นี้ดูแม่ดาราจะอารมณ์ไม่ดีเสียด้วยซี” คำตอบของคุณหญิงผกายิ่งทำให้นภาสรวงใจหาย หล่อนตัดสินใจเดินกลับขึ้นเรือนแล้วตรงไปที่โทรศัพท์



   ...หล่อนต้องตามอาทิตย์กลับมา อย่างไรก็ต้องให้อาทิตย์กลับมา แม้เวลานี้อาทิตย์จะยังไม่ทราบเรื่องจันทร์จ้าวและหมอภวัต แต่อย่างน้อยมีพี่ชายคนใหญ่อยู่ที่นี่ด้วยก็ยังพอจะทำให้พี่ชายคนรองและน้องสาวคนเล็กของหล่อนระงับอารมณ์ได้อยู่บ้าง มิเช่นนั้นแล้วหากปล่อยให้โมหะครอบงำจนทะเลาะใหญ่โต เรื่องของหมอภวัตจะต้องรู้ถึงหูท่านนายพลและคุณหญิงเป็นแน่แท้!!...



.................................................



   อาทิตย์กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะริมน้ำในวังฉัตรกับหม่อมหลวงพิมพัชรา บรรยากาศเงียบสงบและเย็นสบายทำให้รอยยิ้มน้อยๆติดอยู่บนใบหน้าของนายทหารหนุ่ม ยิ่งเมื่อมองสบกับดวงเนตรหวานของหญิงคนรักที่กำลังวาดภาพเหมือนของเขา ความรู้สึกอบอุ่นก็พอกพูนขึ้นในหัวใจ



   วันนี้เป็นวันเสาร์ที่พวกเขานัดเจอกันที่วังฉัตรเพราะราชนิกูลสาวขอวาดภาพเหมือนของเขา แม้อาทิตย์จะไม่เคยเป็นแบบให้ใครมาก่อน แต่เมื่อเป็นคำร้องขอของหญิงคนรักเขาจึงไม่ขัดข้อง ยอมนั่งนิ่งๆเป็นนานเพื่อให้หล่อนร่างใบหน้าของเขาด้วยดินสอลงบนกระดาษ



   “คุณอาทิตย์กับคุณจันทร์นี่หน้าตาเหมือนกันนะคะ” หญิงสาวพูดอย่างอารมณ์ดี ทั้งๆที่มือยังลงเส้นร่าง อาทิตย์หัวเราะเบาๆ



   “ก็พี่น้องกันนี่ครับ”



   “แต่คุณหมอกับคุณจันทร์ก็หน้าคล้ายกัน เอ...ไม่สิ ต้องบอกว่าเวลายิ้มน่ะคล้าย แต่เวลาบึ้งคุณหมอจะดูดุกว่า เพราะคุณจันทร์เวลาบึ้งน่ะ เธอบึ้งเหมือนอยากให้คนมาง้อแหน่ะค่ะ” คราวนี้เสียงหัวเราะของอาทิตย์ดังขึ้นกว่าเดิมเพราะหม่อมหลวงพิมพัชราพูดจาได้ตรงเผงกับความเป็นจริง แต่แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าน้องสาวของเขาก็เคยทักว่าจันทร์จ้าวและภวัตหน้าตาคล้ายกัน



   “คุณพิมพูดเหมือนนภา นภาเคยบอกว่าจันทร์กับคุณหมอเวลายิ้มน่ะคล้ายกัน”



   “อย่างนั้นหรือคะ แต่จะว่าไปคุณจันทร์กับคุณหมอก็น่าแปลก คุณจันทร์เธอมีลักยิ้ม คุณหมอไม่มี แต่เวลายิ้ม กลับพิมพ์เดียวกัน ถ้าสบโอกาสเหมาะ พิมจะขอให้คุณจันทร์กับคุณหมอมานั่งคู่ ให้พิมวาดรูปเสียหน่อย” หม่อมหลวงพิมพัชราพูดได้เพียงเท่านั้น คนรับใช้ของวังก็เข้ามารายงาน



   “ขอประทานโทษขอรับ มีโทรศัพท์ถึงคุณอาทิตย์ จากคุณนภาสรวงขอรับ”



   “โทรศัพท์ถึงผมหรือ” อาทิตย์หันไปถามด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหันกลับมามองราชนิกูลสาวที่วางดินสอลงในทันที



   “คุณนภาอาจจะมีเรื่องด่วน ถึงได้โทรศัพท์มาที่นี่” นายทหารหนุ่มเองก็คิดเช่นเดียวกัน มิเช่นนั้นแล้วนภาสรวงคงไม่ถึงกับต้องโทรศัพท์มา เขาลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตามนายคำไปอย่างเร่งรีบ หม่อมหลวงพิมพัชราเดินตามด้วยความห่วงใยเพราะเกรงว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น


.....................................




   ตอนที่อาทิตย์เข้าไปรับโทรศัพท์ที่ตึกนั้น ราชนิกูลสาวธิดาเจ้าของวังฉัตรยืนรออยู่ที่หน้าห้องอย่างรอคอย แม้จะร้อนใจแต่หล่อนก็ยังสำรวมกิริยาเรียบร้อย ทว่าไม่ทันที่อาทิตย์จะเดินออกมาจากห้องโทรศัพท์ ชายหนุ่มร่างสูงที่หล่อนพูดถึงเมื่อครู่ก็เดินออกมาจากห้องทำงานของบิดา



   “อ้าว สวัสดีค่ะ คุณหมอ มาตั้งแต่เมื่อไรคะนี่” หม่อมหลวงพิมพัชรายกมือไหว้ หมอภวัตเองก็ยกมือรับไหว้พร้อมรอยยิ้มจาง



   “มาได้ครู่ใหญ่แล้วครับ พอดีนัดคุณชายว่าจะนำยาบำรุงมาให้ ผมแนะนำเรื่องวิธีทานแล้ว อย่างไรฝากคุณพิมช่วยดูแลอีกทีหนึ่งด้วย...”



“ขอบพระคุณมากค่ะคุณหมอ”



“ไม่เป็นไรครับ ถ้าอย่างไร ผมขอตัว...” นายแพทย์หนุ่มพูดเพียงเท่านั้น อาทิตย์ก็เดินออกมาจากห้องด้านข้างด้วยสีหน้าไม่สู้ดี แต่ก็ยังทักทายภวัตอย่างมีมารยาท



   “สวัสดีครับคุณหมอ” เขากล่าวแล้วจึงหันมาทางราชนิกูลสาว “คุณพิม นภาโทรศัพท์มาบอกให้ผมรีบกลับบ้าน จันทร์กับดาราดูท่าจะทะเลาะกันเสียแล้ว วันนี้คงต้องขอกลับก่อน”



   “ตายจริง ถ้าอย่างนั้นรีบกลับเถอะค่ะ” แม้จะอยากทราบว่าจันทร์จ้าวและดารารัษมีทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่หม่อมหลวงพิมพัชราก็ไม่ตั้งคำถามอย่างตรงไปตรงมา ทว่าใครอีกคนที่ยืนอยู่ด้วยและได้ยินคำพูดของอาทิตย์กลับเข้าใจเป็นอันดีว่าจันทร์จ้าวและดารารัษมีทะเลาะกันเรื่องอะไร



   ... ๒ พี่น้องที่ไม่ควรจะมีเรื่องบาดหมาง อาจจะผิดใจกันเรื่องที่จันทร์จ้าวพยายามแนะนำนายวินิตให้กับดารารัษมี...



   หมอภวัตยืนนิ่งและพูดไม่ออก จนกระทั่งอาทิตย์หันมาลา



   “ขอตัวก่อนนะครับคุณหมอ” นายทหารหนุ่มว่าอย่างนั้น แต่เมื่อจะหมุนตัวเดินออกจากตึก ภวัตก็เรียกเอาไว้



   “คุณอาทิตย์...ผมขอตามไปด้วยได้ไหม” เจ้าของชื่อหันกลับมามองด้วยความสงสัย ภวัตก้าวเท้าเข้าไปหาแล้วย้ำอย่างหนักแน่นทว่าสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล



   “ขอผมไปด้วยเถอะนะครับ” อาทิตย์ไม่มีเหตุผลอะไรให้ปฏิเสธ เขาจึงพยักหน้ารับ แล้วหลังจากนั้นรถยนต์ ๒ คันก็แล่นออกจากวังฉัตรโดยมีหม่อมหลวงพิมพัชรามองตามด้วยความไม่สบายใจ



ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้าค่ะ)

จะบอกว่าไม่ได้พิมพ์ผิดนะคะ คุณวินิต นามสกุลวิมลกิตติค่ะ (เป็นคนเขียนที่ใช้ตัวละครคุ้มจริงๆ ฮาฮา) เพราะงั้นถึงได้ไม่เคยตอบเม้นท์ใครเลยว่าทำไมจอมขวัญและจันทร์จ้าวถึงดูคล้ายกัน เพราะจริงๆแล้วเขาเป็นญาติกันนั่นเองค่ะ แต่เขาจะเป็นญาติกันยังไง เป็นญาติทางสายไหน อันนี้ก็ต้องติดตามตอนต่อไปค่ะ


   ส่วนคุณพงศ์...ที่มีแต่คนลุ้นกันเหลือกินว่าอยากให้คู่กับดาราเนี่ย ทุกคนห่วงสวัสดิภาพคุณพงศ์เถอะค่ะ ขนาดเป็นแค่เพื่อนยังโดนจันทร์เหวี่ยงซ้ายทีขวาที ถ้าเป็นเพื่อนด้วยน้องเขยด้วย สงสัยสภาพจะไม่เหลือนะคะ ฮาฮา


กลับมาที่คุณจันทร์และคุณหมอ คู่รัก 3 วันดี 4 วันไข้ ไว้เขาเลิกทะเลาะกันได้เมื่อไร งานคืนความสุขของหมอต้องมา เรามารอวันนั้นด้วยกันนะคะ ฮาฮา (รอไม่นานหรอก บอกเลย เพราะพิมพ์เสร็จแล้ว ฮิ้ววววว)


ขอบคุณคนอ่าน คนติดตาม คนเม้นท์ คนรอ และพื้นที่บอร์ดเช่นเคยค่ะ


เจอกันพฤหัสหน้า

[veeveevivien]

เห็นคนแรก

 

[BaZkon]

โอ้ยยยยย ทะเลาะกันอีกแล้วจนได้ คุณจันทร์ก็พอคุณจันทร์ ดาราก็พอดารา นี่ไม่ใช่ว่าสรุปคุณวินิตตกล่องปล่องชิ้นกับอุไรล่ะ 555แนะนำกันดีนัก

[iceman555]

 

[mild-dy]