[เรื่องสั้น วรรคที่ ๑๑-๑๔....สาป....รากไทร...# ๙.๒]
[อดีต.......]
กลิ่นหอมจางๆ ที่สัมผัสได้จากไอผิวอุ่นๆ ทำให้คนเพิ่งตื่นวาดมือฉุดคว้าร่างข้างๆให้ลงมาอยู่ในเตียงผ้าด้วยกัน....อากาศข้างนอกค่อนข้างเย็น คนนอนเลยถือโอกาสฝังจมูกลงกับซอกคอนิ่มๆอีกครั้ง.....เพื่อหาไออุ่น.....
เสียงหัวเราะคิกคัก ดังแว่วมาข้างๆหู...เด็กสาวปรือเปลือกตาขึ้นมาเพื่อพบว่า....ร่างนิ่มที่นอนเกร็งนิ่งไม่เคลื่อนไหวในวงแขนตน ไม่ใช่คนที่คิดว่าใช่.....
....แต่ก็เหมือน.....เหมือนจนแยกแทบไม่ออก.....
"หนามเตย กับ เพชร .....จะเลือกใคร?"
ถึงจะปล่อยเด็กชายตัวน้อยออกจากวงแขนแล้ว..แต่น้ำเสียงคำถามกับสีหน้าของคนถามยังแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ....เหมือนล้อเล่นแต่ถ้าตอบได้ไม่ตรงใจคนตอบรู้เลยว่าจุดจบตนจะเป็นยังไง เพชร รั้งดึงแขนพี่จ๋าไว้ ....เหมือนคั้นคำตอบ...สิ่งที่พี่จ๋าของหนูเพชรพอทำได้มีเพียงสีหน้าเลี่ยนๆ ที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับความรู้สึกกระอักกระอ่วนตอนนี้ ......
"ไม่เลือกเลยได้ไหมเนี้ย....."
"ไม่ได้ ...ต้องเลือกสิ เพชรกับหนามเตย แค่คนเดียวเท่านั้นหล่ะ ...นะ ....ต้องเลือกนะ ถ้าไม่เลือก เพชรก็จะไม่พูดด้วยเลย อีกเลย"
"เหอะ....ถ้าพี่เลือกเพชร หนามเตยก็ต้องอยู่คนเดียว ถ้าพี่เลือกหนามเตย เดี๋ยวเพชรก็โกรธพี่อีก....เลือกสองคนเลยได้ไหม?"
"งั้นพี่จ๋าก็เลือกเพชร....หนามเตยไม่เหงาหรอก หนามเตยมีแฟนแล้ว ....พี่จ๋าอยู่กับ เพชร ส่วนหนามเตยให้ไปอยู่กับพี่กร ...เพชรรักพี่จ๋า....หนามเตยรักพี่กร แฮปปี้แอนด์ดิ้งส์ จบข่าว ...นะนะนะ...พี่จ๋าเลือก เพชรนะ...."
………….
..
…
"พี่จ๋า.....คนเป็นแฝดกันจำเป็นไหมที่ต้องชอบอะไรเหมือนๆกัน?"
"ไม่รู้สิคะ...พี่ไม่เคยมีแฝดเหมือนเพชรกับหนามเตยหนิ....ทำไมเหรอคะ? สงสัยอะไร?"
"....เพชรรักพี่จ๋า....รักมากที่สุด...แต่คนที่เพชรรัก....ใจร้าย...."
"อะ...ตรงไหนคะว่าพี่จ๋าใจร้าย....พี่จ๋า...ยังไม่รู้ตัวเลยนะเนี้ย เพชร กล่าวหานะคะ"
"ตรงนี้.....ตรงนี้....."
หนูเพชรใช้ปลายนิ้วจิ้มไปที่เปลือกตาของคนถาม อีกจุดจิ้มไปที่หน้าอกข้างซ้ายตรงตำแหน่งหัวใจ....
"ตาพี่จ๋า.....มองเพชรเหมือนจะกินเพชรเข้าไปได้เลย....หัวใจก็เหมือนกัน.....พี่จ๋าไม่เคยคิดหยุดที่เพชรเลย......เพชรรักคนใจร้าย.....หนามเตยเองก็จะเหมือนกันรึเปล่า? เราเป็นฝาแฝดกัน....หนามเตยจะโชคร้ายเหมือนเพชรหรือเปล่า?...ที่รักคนใจร้าย.....เหมือนพี่จ๋า........รักทำไมมันเลือกคนที่จะรักไม่ได้นะ?...ใคร.....กำหนดมาให้เพชรต้องรักพี่จ๋านะ?.....จะต้องให้เพชรทำยังไง? .....ถึงจะได้อยู่ในใจพี่จ๋าตลอดไปนะ?."
หนูเพชรเอียงหน้ามองเด็กสาวที่ตนเรียกว่าพี่จ๋า.....
.......
.....เรารักกัน....ถ้าคำว่ารัก นั้นหมายถึง เพชรคนเดียว......จะทำยังไง? จะทำยังไงให้พี่จ๋าไม่ลืมเพชรไปนะ?.....จะต้องให้กินเข้าไปเลยรึเปล่า? เป็นเลือดเนื้อเดียวกัน....เป็นทุกอย่างของกันและกัน ...จะทำทุกอย่างไม่ให้พี่จ๋าลืมเพชรได้เลย.....
...........
.........................................
"คุณน้า!!! เพชรเป็นยังไงบ้างคะ? "
เด็กสาววิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปหาหญิงวัยกลางคนที่ตนนับถือเหมือนญาติสนิท ....ถึงในใจจะกระอักกระอ่วนไปบ้างที่น้าพลอยเคยมองตนเหมือนพี่สาวคนสนิทของลูกสาว...แต่ความสัมพันธ์ที่รู้กันดี...พี่จ๋าของน้องเพชรเป็นมากกว่าพี่สาว....
....เรื่องมันแดงขึ้นมา....ในวันที่ หนามเตย....หายไป ....เพชรเริ่มกรีดร้องและฝันร้าย ซ้ำแล้วซ้ำเล่า.....เป็นอาทิตย์ที่ไร้วี่แววเด็กชายตัวน้อย .....
.........มีเพียงฝาแฝดหญิงอีกคนที่เอาแต่อาละวาด......และกรีดร้อง ........เหมือนเจ็บปวดและทรมาน .....เด็กสาว.....บ่นว่าหนาวตลอดเวลา.......
.....อาการทางจิตที่ยิ่งวันยิ่งแย่ลง...ทำให้คุณแหวนต้องให้เพชรหยุดเรียน .....ครอบครัวที่เคยอยู่กันอย่างมีความสุข เริ่มเปลี่ยนไป บ้านที่....ไม่มีคนอยู่เริ่มเงียบเหงา คุณนพ ผู้เป็นพ่อ ออกตามหา ลูกชายที่หายไป ...ส่วนคุณแหวน ต้องมาคอยเฝ้าลูกสาวอีกคนที่โรงพยาบาล.......ทั้งคุณนพและคุณแหวน...ต่างพยายามที่จะเชื่อเหมือนกันว่า หนามเตย อาจแค่หายออกจากบ้านไป....ไม่มีอะไรที่เลวร้ายกว่านั้น ....
.สักวัน....หนามเตยจะกลับมาบ้าน......
แต่การที่ให้เพชรหยุดเรียน ยิ่งทำให้อาการเด็กสาวย่ำแย่.....เธอเพ้อถึงพี่จ๋า....เพ้อว่าคนที่เธอรักกำลังจะจากเธอไปอีกคน .....เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากลำคอ ....ทุกครั้งที่คุณแหวนถามเรื่องพี่จ๋า....
จนสุดท้าย...คุณแหวนต้องไปถามหา พี่จ๋าของหนูเพชรที่โรงเรียน .....
.....................
......พี่จ๋าเป็นแฟนหนูเพชร .....คุณแหวนรู้เรื่องนั้นดี แต่หัวอกคนเป็นแม่....พยายามจะไม่เข้าใจ....กับความสัมพันธ์ที่สังคมนี้รับไม่ได้....
..แต่หัวใจของคนเป็นแม่ก็แพ้ทุกอย่าง ....พี่จ๋าของหนูเพชร...ทำให้ อาการหนูเพชรเริ่มดีขึ้น ......เพราะเมื่อมีพี่จ๋าของหนูเพชรอยู่ใกล้ๆ หนูเพชรก็จะเลิกคิดถึง ฝาแฝดอีกคนที่ชื่อ หนามเตย ........แต่ถ้าหนูเพชรถามถึงหนามเตยขึ้นมาเมื่อไหร่ พี่จ๋าของหนูเพชร ก็เก่งในเรื่องหลบเลี่ยงทุกคำถาม.....นั่นทำให้...คุณแหวนวางใจได้ในระดับหนึ่ง.....
..
..แต่...
มันก็ไม่ใช่บทสรุปทั้งหมด ....
.ในวันที่เด็กมัธยมอย่างพี่จ๋าของเพชร กำลังเข้าสอบ .....พยาบาลสักคนที่คุยเป็นเพื่อนกับเพชร ถามถึงเรื่องที่เพชรเหมือนจะลืมไปแล้ว...
..ถามถึงเรื่อง..
..หนามเตย.....
..........แล้ว....
...สิ่งที่คุณแหวนไม่เคยจะคิดฝันก็เกิด......
...
...แม้จะบอกหนูเพชรว่า พี่จ๋าของเธอไปสอบ ....แต่ในความเข้าใจ...หนูเพชรก็ยังเข้าใจว่า พี่จ๋าทิ้งเธอไป...เหมือนกับที่ฝาแฝดอีกคนของเธอ....ทิ้งเธอ...
..
...วันทั้งวันวุ่นไปหมด....
.......จนสุดท้าย..........
คุณนพเป็นคนไปรับพี่จ๋าของ หนูเพชรที่โรงเรียน .....ทันทีที่สอบเสร็จ.....
ผู้เป็นพ่อรู้แค่....ลูกสาวกำลังอาละวาด....และคนที่จะหยุดหนูเพชรได้ มีเพียงพี่จ๋าของหนูเพชร ....
.....คุณนพ....ขับรถเข้ามาในโรงพยาบาลก่อนจะให้เด็กสาวเดินซื้อของที่หน้าตึก....เป็นกิจวัตรไปแล้วที่ พี่จ๋าของหนูเพชร จะซื้อน้ำใบเตยกับลูกอมหลายรสขึ้นไปให้หนูเพชร .....
....วันนี้ก็เหมือนกัน .....
...แต่ที่แตกต่างวันนี้....... หนูเพชร ไม่ได้ดื่มน้ำใบเตย ไม่ได้อมลูกอมแล้วยิ้มแก้มตุ่ย....
.ให้พี่จ๋า....เหมือนทุกครั้ง
......
...
.
เสียง 'ตุ๊บ!' ของๆหนักๆมันดังกระแทกกับพื้น......
.....
............ หลังจากนั้นถุงน้ำใบเตยกับลูกอมที่ซื้อมาก็หล่นกระจาย .....
..........
....
.เด็กสาวได้แต่ยืนนิ่ง....
..
..
.
.
.
.
.
เลือดสีคล้ำค่อยๆไหลมาจนเลอะรองเท้าผ้าใบสีขาวของเด็กสาวที่หนูเพชรเรียกว่า .......
.
'พี่จ๋า'
....
เสียงเบาของร่างที่นิ่งหมอบกับพื้น....ร้องเรียกพี่จ๋าเบาๆ ...แววตาที่แดงกล่ำไปด้วยเส้นเลือด จ้องมองมาอย่างอ้อนวอน....
........
..
"…..…………………..’พี่จ๋า ...พี่จ๋าหา... หนามเตย เจอแล้วใช่ไหม? เจอแล้วใช่ไหม? …เพชรอยากเจอหนามเตย ...จะให้หมดเลย.... จะให้ พี่จ๋าไปกับหนามเตยก็ได้ ...แค่...หนามเตยอย่าทิ้งเพชรไปนะ....พี่จ๋า ...เพชรอยากเจอ หนามเตย ...อยากเจอ...อยากเจอ..... "
ภาพเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ทั้งร่างท่วมไปด้วยเลือด..... อยู่แทบเท้าเด็กสาว มือน้อยๆที่บิดงอยังคงยื่นคว้า..เหมือนต้องการอ้อมกอดปลอบประโลม....ที่เคยได้
....พี่จ๋าของหนูเพชร ทรุดตัวลงกับพื้นปูน ...เลือดสีคล้ำค่อยๆทะลักออกมา...เลอะกระโปรงสีน้ำเงินเข้ม...เด็กสาวได้แต่คลานเข้าไปกุมมือเล็กๆนั้นไว้ ..
....กลิ่นคาวเลือดลอยอวลมากับกลิ่นน้ำใบเตย ....
"พี่จ๋า....แม่แหวนบอกว่า หนามเตย กับเพชร เกิดมาคู่กัน ...มันไม่จริงหรอกพี่จ๋า .....ถ้าไม่มีเพชร หนามเตยก็ยังอยู่ได้ แต่ถ้าไม่มีหนามเตย ...เพชรอยู่ไม่ได้...พี่จ๋าช่วยเพชรนะ...พี่จ๋า ...เพชร ..อยากเจอหนามเตย.....พวกพี่กร เอาหนามเตยไป...พวกนั้นเอาหนามเตยไป.....พี่จ๋า.....ช่วยนะ.....ช่วยเพชร.....หา.....หนามเตย...นะ...พี่จ๋า..... "
เลือดคาวไหลทะลักทุกครั้งที่ หนูเพชร ขยับปาก มันไม่ได้เป็นสีแดงแบบที่เคยเห็น แต่มันเป็น สีดำคล้ำ......
กลิ่นคาวเลือดคลุ้งปนกับกลิ่นน้ำหวานใบเตย...จนน่าเวียนหัว....
"เพชร ไม่ต้องห่วงนะ..พี่เจอหนามเตยแล้ว ...เจอแล้ว ...เจอแล้ว ...."
คำที่ออกจากปาก.........ไม่มีอะไรนอกจากถ้อยคำโกหก.....ที่หวังให้ร่างเล็กในอ้อมกอดสบายใจ .....
...เพียงแค่ฟังคำนั้น ร่างเล็กๆก็กระตุกเฮือก ....แล้วนิ่งไป ..
.......
..
... เหลือเพียงแต่เด็กสาวที่ กรีดร้องชื่อของคนที่หลับไปตลอดกาล อย่างสุดเสียง......
...น้ำตา...มันไหล...รวมไปกับเลือดข้น...
..
.
...
กลิ่นใบเตย .....มันฟุ้งลอยขึ้นมาอีกแล้วสิ.....
............
..
.
แล้วสิ่งที่เพชรกลัว...มันก็เป็นจริง.....
...
..
.
["....พี่จ๋า อย่าลืม เพชรนะ...................จะต้องให้เพชรทำยังไง? .....ถึงจะได้อยู่ในใจพี่จ๋าตลอดไปนะ?."...]
......
เสียงกระซิบในความมืด...พี่จ๋าของเพชร...
.
..ไม่เคยได้ยิน...ถ้อยคำที่ชัดเจน...
………
ความรักที่เคยมี…
…ห่างหายไปจากความรู้สึก……
…
พี่จ๋าของเพชรไม่เคยรักใครอีก…
…ไม่เคยแม้แต่จะจำ…
…
ถึงเรื่องราวของ เด็กผู้หญิงที่ชื่อ เพชร และ เด็กชายตัวเล็กๆ ที่ชื่อ..หนามเตย...
...
..
..
ความสูญเสียที่เกิดขึ้นตรงหน้า....ของพี่จ๋า...ทำให้สมองสั่งให้ลืม...
.ลืม...เรื่องเลวร้ายทั้งหมด.....
...ลืมเหตุการณ์ทั้งหมด...
..
.
................................
.............
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
