อ่านรวดเดียวเลยอ่ะ แบบว่ามันอืม......น่ารักดีอ่ะ
แต่มาหลังๆเริ่มตั้งหม้อ ต้มมาม่าซะแล้ว
แต่พอมาถึงตอนล่าสุดเนี่ย ไม่ไหวจะเคลียร์
ไม่ใช้ว่านายภูจะทำถูกนะ แต่เขาก็รักมากในแบบของเขา
เพราะฉะนั้นการแสดงออกจึงรุนแรงส์ตามอารมณ์
น้องพี่ดินก็เหมือนกันไม่ได้ผิดเพราะเจ้รู้ว่ามันยากแก่การยอมรับ
เรื่องความไม่ชัดเจนต่างๆแต่พอมาทำไม่สนใจเนี่ย
ความเจ็บปวดก็ทำร้ายคนที่รักเราเหมือนกัน
น้องพี่ดินต้องถามตัวเองเหมือนกันว่าเราทำแบบนั้น
เราเองก็เจ็บปวดเหมือนกันหรอเปล่าแล้วจะทำไปเพื่ออะไร
พูดคุยให้เขาใจอธิบายให้ชัดเจนเรื่องราวคงไม่เกิด
อีกคนรักมากจนเจ็บ อีกคนก็ไม่ยอมพูดเพราะกลัวจะเจ็บ
แล้วเมื่อไรจะเข้าใจกัน เลิกกันไปเลยไหมค่ะ จะได้จบๆ
นายภูเจ็บอีกครั้งคงไม่ตายหรอก อย่าไปมีเลยความรักอ่ะ
รักเขามากแต่ก็เหมือนไม่ได้อะไรคืนมาเลย(เหวี่ยงดินนิดหน่อย)
น้องพี่ดินเหมือนกัน อยากสมกับความเป็นชายหนักนิ
เลิกไปเลยไปดีไหมจะได้สมชายดั่งใจอยาก พุดอยู่ได้
เจ้รู้ว่าแมนแต่ไม่เห็นว่าการเป็นเมียผู้ชายด้วยกันแล้วมันไม่แมนหรอ
บางที่อ่านแล้วเบื่อรำคาญตรงที่คิดมาก ลืมมองหัวใจตัวเอง
เลยกลายเป็นว่าเจ้สะใจ แทนที่จะสงสาร เพราะบางทีเจ้คิดว่า
น้องพี่ดินก็สมควรที่จะเจ็บปวดแทนคนอื่นบ้าง
เจ้เม้นแบบเหวี่ยงมากอ่ะ ฮ่ะๆๆๆๆๆ หัวเราะอย่างสะใจ
เจ้มันโรคจิตหว่ะ จัดมาหนักๆเลยค่ะ เอาแบบเลือดสาดกันเลย