Chapter 26 : นัดเดตรุ่นน้องชั้นปีหนึ่งคณะวิศวกรรมศาสตร์ก้าวฉับๆ ไปยังบริเวณห้องน้ำที่อยุ่ไม่ไกลจากโรงอาหารนัก โดยมีรุ่นพี่ปีสี่คณะมนุษยศาสตร์เดินตามไปติดๆ ระหว่างที่ก้าวเดินไป เด็กหนุ่มก็หยุดและชำเลืองมองคนที่เดินมาด้วยกันเป็นระยะๆ อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร แค่เดินตามมาเฉยๆ เท่านั้นเอง จนกระทั่งไปถึงที่หมาย ตำลึงกับแหนมนั่งเฝ้าล้อรถที่เพิ่งขัดล้างจนสะอาด แถมยังลงแว็กซ์ลงบนยางให้เป็นสีดำมันวาบเสียด้วย
เมฆยิ้มกว้างเข้าไปหาเพื่อนรักทั้งสอง “พี่น้ำมาเอาล้อคืนแล้ว”
“เพิ่งลงแว็กซ์เสร็จเลยคร้าบพี่” สองหนุ่มยิ้มรับแบบเจื่อนๆ
น้ำยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย พร้อมกับเดินเข้าไปพิจารณาดู “โอ้โห อย่างกับล้อใหม่เลยนะ”
“จริงๆ ตรงนี้มีรอยขูดด้วยนะพี่ พวกผมขัดออกให้แล้วแต่ยังเหลือรอยนิดหน่อย ที่อู่เครื่องมือมีไม่พร้อมอะครับ”
“เอาไปถึงอู่เลยเหรอ”
“เจ้าของอู่เป็นรุ่นพี่พวกผมที่จบไปแล้วอะครับ พวกผมเลยไปขอยืมเครื่องมือมาได้ อู่อยู่หน้ามอนี่เอง”
“อ้อ ขอบใจมากนะ งั้นช่วยเอากลับไปใส่คืนให้ที”
“ได้ครับพี่” ทั้งคู่รีบพยักหน้ารับ พวกเขาชำเลืองมองเพื่อนรักเป็นเชิงถามถึงความสำเร็จ หากเมฆก็พยักพเยิดให้เดินตามรุ่นพี่ไปโดยไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองจึงอุ้มล้อขึ้นแล้ววิ่งไปขนาบข้างอีกฝ่าย ก่อนจะเหลือบมองอีกครั้ง แม้ในใจจะยังนึกห่วง แต่เพื่อนของพวกเขาหน้าบานเป็นกระด้งขนาดนี้ อย่างน้อยก็คงปรับความเข้าใจกันได้แล้วล่ะนะ
เมื่อมาถึงลานจอดรถ รุ่นน้องทั้งสามก็จัดการใส่ล้อคืนให้อย่างคล่องแคล่ว เสร็จแล้วจึงหันไปขอโทษขอโพยเจ้าของรถที่ทำให้ตกใจ
“ขอโทษนะครับ เป็นความผิดของผมเอง ผมไม่รู้จะทำยังไงให้พี่น้ำยอมมาพบผมต่อหน้าเพื่อนๆ พี่ได้”
น้ำก้มลงพิจารณาล้อรถตน “อือ ไม่เป็นไร แต่น่าจะเอาไปทั้งสี่ล้อเลยนะ ดูใหม่แค่สองล้อหน้านี่มันแปลกๆ”
“อ่า...” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นดูนาฬิกา ซึ่งใกล้เวลานัดประชุมเชียร์มากแล้ว “เอาไว้ทีหลังได้มั้ยครับ พวกผมต้องไปประชุมเชียร์แล้วน่ะ”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง “ต้องไปแล้วเหรอ”
แม้จะพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ ทว่าตำลึงและแหนมก็สัมผัสได้ถึงความพิเศษในคำถามนั้น ทำให้ใบหน้าชักจะร้อนวูบวาบแบบแปลกๆ พวกเขาจึงหันไปมองท่าทีของเมฆพร้อมกัน
เด็กหนุ่มยิ้มบาง ตอบกลับรุ่นพี่เสียงอ่อย “ต้องไปแล้วละครับ”
อา... ถ้างั้นก็แปลว่า... ไอ้เมฆเพื่อนเขากับรุ่นพี่เข้าใจกันดีแล้วงั้นสินะ
“โอเค งั้นไว้เจอกัน” น้ำเดินฉับๆ ไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับออก จากนั้นจึงก้าวเข้าไปนั่ง หันมาโบกมือลาเล็กน้อย แล้วเคลื่อนรถออกไป ปล่อยให้รุ่นน้องทั้งสามมองตามไปตาละห้อย
เมฆยืนมองรถคันหรูแล่นออกไปจนลับสายตา “.......”
...ความรู้สึกเงิบเป็นอย่างนี้นี่เอง เพราะทั้งคู่ไม่ได้ดูสวีตกันอย่างที่คิดไว้ เพื่อนรักทั้งสองหันมองหน้ากัน ก่อนจะก้าวเข้าไปประกบเด็กหนุ่ม “มึงกับพี่เขาเป็นไงบ้างวะ”
เมฆยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแบบเขินๆ “กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ะ แต่กูบอกรักพี่เขาไปแล้ว”
“แล้ว...”
“แค่นั้นแหละ แล้วพวกพี่ตั้งใจก็บอกให้ไปรอเอาลายเซ็นก่อนเข้าประชุมเชียร์ ปะ ไปกันเถอะมึง”
รถคันหรูแล่นออกจากมหาวิทยาลัยตรงกลับไปยังคอนโดมิเนียมริมหาด ชายหนุ่มสั่งซื้ออาหารกล่องจากร้านข้างล่างแล้วหอบขึ้นไปรับประทานบนห้องพร้อมกับเปิดแล็ปท็อปท่องโลกอินเทอร์เน็ตไปด้วย มือข้างหนึ่งถือช้อนตักอาหารใส่ปาก มืออีกข้างวางลงบนแป้นพิมพ์พลางกรอกข้อความหาวิธีเอาใจแฟนลงไปในเสิร์ชเอนจิ้นรัวๆ
น้ำเลือกกดเปิดเว็บไซต์ไว้เป็นสิบๆ หน้าต่าง จากนั้นจึงค่อยกดดูทีละหน้าต่าง เขาไม่ได้คบกับใครมาสองปีกว่าแล้ว ย้อนเวลากลับไปในตอนนั้นเขายังมีความคิดแบบเด็กๆ ใจนึกเพียงแค่อยากให้มีคนมาคอยพะเน้าพะนอเอาใจ ตามประสาคนที่โหยหาความรัก แต่กลับไม่เคยใส่ใจว่าควรจะต้องทำตัวอย่างไรให้อีกฝ่ายพึงพอใจบ้าง เดตครั้งที่ผ่านๆ มาของเขามักจะจบลงที่บนเตียงอีกฝ่ายหรือไม่ก็โรงแรม ซึ่งมันเป็นแค่ความสุขเพียงเปลือกนอกเท่านั้น ส่วนที่คอนโดมิเนียมนี่ เขาไม่เคยพาใครมา เพราะเมื่อตอนปีหนึ่งนั้น พี่ชายกับพี่สะใภ้ชอบโผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง แถมพวกเพื่อนพ้องก็มักจะแวะเวียนกันมาบ่อยๆ เขาไม่อยากถูกขัดจังหวะ
“...จะเอายังไงดีวะ” ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา จากข้อมูลที่อ่านมา บางคนก็ชอบให้แฟนโทรหา ส่งข้อความหา พาไปซื้อของให้ ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ บางคนก็ชอบเป็นคนนัดเอง เพราะอยากมีเวลาให้กับครอบครัวและเพื่อนบ้าง บางคนชอบไปเดตในที่สาธารณะ บางคนชอบอยู่ด้วยกันตามลำพัง... หากบางคนก็อยากให้แฟนไปเที่ยวกับเพื่อนด้วยเป็นกลุ่มใหญ่ๆ
น้ำยกมือขึ้นเกาศีรษะพลางขมวดคิ้ว เขาเดาความคิดของเด็กหนุ่มไม่ค่อยจะออกหรอก และอีกฝ่ายก็ทำให้เขาประหลาดใจมาตั้งหลายครั้งหลายหนแล้ว
แต่ดูจากนิสัย... เมฆก็น่าจะเป็นคนติดเพื่อนหรือเปล่านะ
จริงอยู่ที่ว่าคนเป็นแฟนกันย่อมจะอยากใกล้ชิดกันมากขึ้น เขาก็อยากใช้เวลาว่างที่มีด้วยกันกับเมฆนะ จะเป็นที่ไหนหรือทำอะไรก็ได้ ส่วนเรื่องจะเข้าคลุกวงในกับอีกฝ่ายนั้น ยังไม่กล้าจะคิด... ก็ดูเอาสิ คราวที่แล้วจูบไปแค่นิดเดียวถึงกับวิ่งหนีหูตูบหางชี้ แถมหลังจากนั้นก็ยังหลบหน้าเขาอีก
หากถึงจะดูลำบากลำบน น้ำก็ยังยิ้มออกมาได้ หัวใจอิ่มเอมอย่างประหลาด เขาหันไปมองดูนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า รอเวลาที่จะโทรศัพท์ไปหาเด็กหนุ่ม แต่จะให้ชัวร์ที่สุดก็คงต้องถามเพื่อน
ชายหนุ่มจัดแจงส่งข้อความออกไปหาเพื่อนพ้อง “ประชุมเชียร์เสร็จแล้วโทรหากูด้วย”
วันนี้นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งภาคเครื่องกลดูกระตือรือร้นมากเป็นพิเศษ เนื่องจากพวกเขาได้รับลายเซ็นจากเฮดว้ากกันพร้อมหน้า ส่งผลให้การประชุมเชียร์ในตอนบ่ายคึกคักไปด้วย ตั้งใจสั่งให้ทุกคนไปวิ่งรอบสนามบอลสามรอบพร้อมกับร้องเพลงประจำคณะ เพื่อแสดงความพร้อมให้อดีตพี่ว้ากรุ่นก่อนๆ ที่จบไปแล้วกลับมาเข้าร่วมประชุมเชียร์ได้เห็น ซึ่งเหล่ารุ่นน้องก็ไม่ทำให้ใครๆ ต้องผิดหวัง
หลังจากการประชุมเชียร์ประจำวันจบสิ้นลง นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งแยกย้ายกันกลับไปยังหอพักของตน เช่นเดียวกันกับเมฆและเพื่อนรักทั้งสอง เย็นวันนี้เมฆรู้สึกเหนื่อยล้ามากเป็นพิเศษ เขาจึงปฏิเสธที่จะไปร่วมรับประทานมื้อค่ำกับทุกคน หากตรงกลับหอไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวเข้านอน
ขณะที่เดินโซซัดโซเซไปยังเตียงนอนของตนก็สังเกตเห็นว่าหน้าจอโทรศัพท์สว่างวาบพร้อมกับปรากฏชื่อของคนที่โทรเข้ามา เขากระโดดไปตะครุบโทรศัพท์แล้วรีบกดรับสาย “พี่น้ำ!”
ปลายสายอ้ำอึ้ง เขาตั้งใจว่าจะโทรหาเด็กหนุ่มแต่พอได้ยินน้ำเสียงตื่นเต้นของอีกฝ่ายก็ดันลืมไปว่าจะคุยเรื่องอะไร “เอ้อ... ประชุมเชียร์เป็นยังไงบ้าง”
“ก็เหนื่อยเหมือนทุกวันแหละครับ แต่ว่านะ พี่น้ำ! ผมได้ลายเซ็นในสมุดครบแล้ว!”
“ดีใจด้วยนะ”
“เพราะพี่น้ำช่วยผมหลายครั้งเลย ขอบคุณมากนะครับ”
“อือ” ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ จะชวนคุยต่อก็เกรงว่าจะเป็นการรบกวนอีกฝ่าย ส่วนตัวเขาโทรมาเพราะอะไรก็ยังนึกไม่ออก เขาจึงพูดตัดบท “งั้นก็ ราตรีสวัสดิ์นะ รีบเข้านอนซะล่ะ” ก่อนจะกดวางสายไป
“เดี๋ยวสิ... อ้าว” เมฆหันไปมองโทรศัพท์มือถือในมือ เขายังไม่ทันได้คุยอะไรเลย อีกฝ่ายโทรศัพท์มาเพื่อจะถามแค่นี้เนี่ยนะ ทว่ายังไม่ทันจะวางโทรศัพท์มือถือลง หน้าจอโทรศัพท์ก็สว่างขึ้นมาอีกครั้ง
“หือ? ครับพี่น้ำ”
“เสาร์นี้ไปเที่ยวกันมั้ย”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง หัวใจเต้นระส่ำ “ไปครับ! ไปไหนเหรอครับ!”
“คุณอยากไปไหนล่ะ”
“ผมอยากไปอันเดอร์วอเตอร์เวิลด์ครับ! เอ๊ย!” เมฆชะงัก เพราะเมื่อกี้ลืมตัว ตอบรับเหมือนเด็กๆ ไปสักหน่อย ไม่เท่เอาเสียเลย “เอ้อ... ไปที่ไหนก็ได้ครับแล้วแต่พี่น้ำ”
คนที่ปลายสายหัวเราะ “งั้นไปอันเดอร์วอเตอร์เวิลด์ก็ได้ แล้วอยากไปไหนอีกก็บอกนะ ลองถามเพื่อนคุณสองคนนั่นดูก็แล้วกัน”
“เหอ ถามเพื่อนผมทำไมครับ”
“ก็แล้วแต่คุณกับเพื่อนไงล่ะ อยากไปที่ไหนผมก็จะพาไป”
ความรู้สึกเริงร่าเมื่อครู่หายไปทันควัน ราวกับนอนอยู่บนปุยเมฆอยู่ดีๆ ก็ถูกถีบตกลงมาบนพื้นดังแอ้กเสียอย่างนั้น “หา! เดี๋ยวนะพี่น้ำ หมายความว่าพี่น้ำชวนผม แล้วก็ไอ้แหนมกับไอ้ตำลึงด้วยเหรอ”
“อือ แล้วแต่คุณนั่นล่ะ ถ้าคุณอยากจะชวนเพื่อนคุณมาด้วยก็ได้ ผมไม่ว่าอะไร”
“......” เขานึกว่าพี่น้ำจะชวนไปเดตตามประสาคนเป็นแฟนกันเสียอีก
“เมฆ?”
“ผมนึกว่าพี่น้ำจะอยากไปกับผมสองคน” เด็กหนุ่มพูดเสียงอ่อย
“ผมก็แล้วแต่คุณไง”
...ความรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้มันคืออะไรวะ ทำไมเขารู้สึกหน่วงๆ แบบแปลกๆ “.....”
“เราจะไปกันกี่โมงดี เจอกันก่อนสักเก้าโมงดีมั้ย เดี๋ยวผมจะไปรับที่หอนะ”
“ครับ” ก็ยังดีวะ อย่างน้อยพี่น้ำก็ยังชวนเขา
“ราตรีสวัสดิ์”
“ราตรีสวัสดิ์ครับพี่น้ำ” เมฆกดวางสายไปอย่างอ่อนใจ แวบแรกเขารู้สึกดีใจมากที่รุ่นพี่ชวนไปเที่ยวด้วยกัน นึกว่านี่จะเป็นการเดตกันครั้งแรก แต่อีกฝ่ายดันบอกว่าให้ชวนเพื่อนไปด้วยได้ นี่มันอะไรกันวะ! ทริปพารุ่นน้องไปทัศนศึกษานอกสถานที่หรือไง? เด็กหนุ่มโยนโทรศัพท์มือถือไว้ที่หัวเตียง เขายกมือขึ้นกอดอก เอนหลังพิงผนังพลางนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้
...สรุปว่าพวกเขาคบหากันแล้วหรือเปล่าวะ?
รูมเมตที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาภายในห้อง เขาเห็นว่าเมฆนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียงจึงเอ่ยทัก “ไอ้เมฆขี้ไม่ออกเหรอวะ”
“ห่านี่! กูจะมาเบ่งหาเหี้ยอะไรบนเตียงวะ!”
“นั่นสิ จะเบ่งก็ไปส้วมสิวะ”
“กูไม่ได้ปวดขี้นี่หว่า”
“นั่นไง มึงขี้ไม่ออกจริงๆ ด้วย”
เมฆส่งสายตาขุ่นๆ ใส่เพื่อนร่วมห้อง คือว่าพวกเขาจะคุยหัวข้อนี้กันอีกนานไหมวะ “มึงจะทำไรก็ไปทำเถอะมึง”
อีกฝ่ายหัวเราะ “เออๆ ว่าแต่มึงใกล้ได้เกียร์ยังวะ”
“ใกล้แล้ว อาทิตย์หน้านี่แหละ”
“มิน่า เห็นพวกวิดวะหมดสภาพกลับหอกันทั้งนั้น ดีนะที่กูเลือกเรียนเภสัช”
“เหนื่อยแต่ก็สนุกนะมึง” เด็กหนุ่มยิ้มพลางเล่าถึงพี่ว้ากคณะตนไปด้วยความภาคภูมิใจ “เมื่อก่อนกูก็สงสัย เหี้ย... ทำไมต้องมีว้ากกันด้วย พี่ชายกูก็เคยเป็นพี่ว้ากมาก่อน พี่แม่งก็พูดแต่ว่าให้เข้าประชุมเชียร์ อย่าอคติ... อีกอย่างกูว่าพี่ว้ากคณะกูแม่งเจ๋งด้วยมั้ง เฮดว้ากปีสี่ถึงจะดูน่ากลัวสุด แต่ที่จริงก็ใจดีเหลือเชื่อ” พอได้โอกาสเล่าเด็กหนุ่มก็ชมพี่ว้ากของตนไปอย่างไม่หยุดปาก
“กูไม่แปลกใจเลยที่พี่ๆ เขาจะใจดีกับมึง” เพื่อนร่วมห้องเอื้อมมือไปลูบศีรษะเมฆแล้วหัวเราะเบาๆ “ก็มึงน่ะ น่ารักจริงๆ เลยน้า”
เมฆขมวดคิ้วพร้อมกับปัดมืออีกฝ่ายออก “ห่านี่ อะไรของมึง!”
“ก็มึงมันน่าเอ็นดูไง ใครจะใจร้ายกับมึงได้ลงคอ ดูดิ พร่ำเพ้อหาพี่ว้ากตาแป๋วขนาดนี้” คนพูดหัวเราะเสียงดัง จนรูมเมตอีกคนที่ใส่หูฟังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะชะโงกหน้าเข้ามาร่วมวง “จริงๆ ไอ้เมฆมันทั้งหล่อทั้งน่ารัก เพื่อนที่คณะกูก็ชอบถามถึงมึงอยู่เรื่อย”
“เพื่อนมึงนี่ผู้ชายหรือผู้หญิงวะ” รูมเมตคนที่นุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่หันไปถาม “เพื่อนที่คณะกูก็ชอบถามถึงไอ้เมฆมัน แต่มีแต่ผู้ชายว่ะ”
รูมเมตอีกคนตอบ “ผู้หญิงว่ะมึง คณะกูผู้หญิงเป็นประชากรส่วนใหญ่ แต่ผู้ชายที่ถามถึงไอ้เมฆก็มี ก็นะ... มันเป็นถึงท่านประธานรุ่น”
“เฮ้ย! เดี๋ยวๆ อะไรของพวกมึง หมายความว่ายังไงวะ” เมฆโวยวาย
“เอ๊า! ก็เป็นที่รักของทุกเพศทุกวัยไง ไม่ดีเหรอมึง!”
เด็กหนุ่มจ้องตารูมเมตทีละคน ก่อนจะถามอย่างระแวง “พวกมึงจะเอาอะไรจากกูกันวะ”
“กูไม่ขออะไรมาก ขนมจากกับข้าวหลามหน่อยก็ดี มึงจะไปเที่ยวนี่ ซื้อกุ้งแห้งกับปลาหมึกบดมาไว้ด้วยก็ดีนะ”
“ไอ้เหี้ย แอบฟังกูคุยโทรศัพท์เหรอ!”
“บังเอิญได้ยินโว้ย นั่งใกล้กันแค่นี้ กูไม่ได้ยินก็หูหนวกแล้ว”
“กูนอนแล้วดีกว่า” เมฆตัดบทก่อนที่รูมเมตทั้งสองจะพูดหรือถามอะไรมากไปกว่านี้ เขาเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง แล้วรีบดึงผ้าห่มมาคลุม พยายามข่มตานอนให้หลับๆ ไปเสียที
..
.....
..
เช้าของวันเสาร์ หลังจากเด็กหนุ่มเลือกเสื้อผ้าอยู่นาน แม้อยากจะแต่งตัวหล่อขนาดไหน แต่อากาศดูไม่ค่อยจะเป็นใจ ดีไม่ดีรุ่นพี่จะครหาว่าเขาบ้าได้ เขาจึงตัดสินใจเลือกใส่เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนส์แบบที่ดีกว่าที่ใส่อยู่เป็นประจำเล็กน้อย แต่ที่พิเศษมากคือกางเกงยีนส์ตัวนี้เพิ่งซัก ไม่ใช่ตัวที่หมักหมมใส่อยู่บ่อยๆ
เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่องดูเป็นระยะๆ ยิ่งใกล้เวลานัดเข้าไปเท่าไหร่ ความกระวนกระวายก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกที
เสียงข้อความเรียกเข้าส่งผลให้เขาสะดุ้งเฮือก พอกดดูแล้วก็รีบวิ่งออกจากห้อง กระโดดลงบันไดไปหาคนที่รออยู่ทันควัน
เมฆสาวเท้ายาวๆ ตรงไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่ริมทางเท้าก่อนจะเปิดประตูขึ้นไปนั่งเคียงข้างคนขับ “สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มทักทายพร้อมกับชำเลืองมองอีกฝ่าย วันนี้รุ่นพี่ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นกับกางเกงยีนส์ แต่มีกลิ่นน้ำหอมบางเบาติดตัวมาด้วย น่ารักชะมัดเลย
น้ำยิ้มรับ “เพื่อนล่ะ”
“ผมบอกพวกมันแล้วนะ แต่พวกมันไม่มา พวกมันบอกว่าไม่อยากเป็นก้าง” เมฆตอบไปตรงๆ เขาทำหน้าขรึม แล้วเบือนหน้าไปทางหน้าต่างกระจกรถ
คนที่นั่งอยู่ด้านหลังพวงมาลัยรถเอื้อมมือไปลูบศีรษะเด็กหนุ่ม “ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
“ก็ผมงอนพี่น้ำน่ะสิ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันจนแทบเป็นปม “นึกว่าพี่น้ำจะชวนผมไปเดต”
“ผมก็ชวนจริงๆ ไม่ใช่รึไง” น้ำตอบเสียงเรียบพร้อมกับเคลื่อนรถออกไป
“เดตอะไรให้ชวนเพื่อนไปด้วย นี่มันทัศนศึกษาแล้ว”
“ทัศนศึกษาเหรอ คุณกับเพื่อนน่ะ น่าจะเรียกว่าเนอสเซอรี่มากกว่ามั้ง”
“โหย พี่น้ำอ่า...”
น้ำหัวเราะเบาๆ “ก็เห็นว่าอยู่ด้วยกันตลอด เผื่อว่าคุณอยากจะให้เพื่อนไปด้วย ผมก็ไม่ว่าอะไร”
เมฆพึมพำอย่างไม่ค่อยพอใจนัก “ไปเดตผมก็อยากไปเฉพาะกับพี่น้ำเท่านั้นแหละ ผมไม่ใช่สาวน้อยอ่อนต่อโลกนี่หว่า จะได้ต้องไปไหนมาไหนกับเพื่อนตลอด อย่างผมจะต้องกลัวพี่น้ำหลอกพาเข้าโรงแรมด้วยเรอะ”
“ไม่กลัวเหรอ” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก “ให้มันจริงเถอะ”
“ถ้าพี่น้ำทำจริงก็ดี แต่ไม่ต้องหลอกผมให้เหนื่อยหรอก” เด็กหนุ่มหันไปทางคนที่ขับรถอยู่ “แค่ชวนเฉยๆ ผมก็เดินตามพี่น้ำไปทุกหนทุกแห่งแล้ว”
“ใจง่ายจัง”
“เฉพาะกับพี่น้ำเท่านั้นล่ะ”
“แล้วถ้าจะให้เข้าไปในห้องกับผม ก็แค่เอาของกินมาล่อใช่มั้ย”
“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ แค่กระดิกนิ้วก็พอ”
น้ำยิ้มกรุ้มกริ่ม แล้วหันไปสบสายตากับคนที่นั่งจ้ออยู่ข้างๆ กัน “เอาไว้ผมจะลองดูนะ”
...นี่คือพวกเขากำลังจีบกันอยู่หรือเปล่าวะ? หรือที่จริงกำลังท้ารบ?
บางทีเขาก็ดูไม่ออกว่าพี่น้ำพูดจริงหรือพูดเล่น เพราะสีหน้าที่ไม่ได้มีแววของความเขินอายเลยแม้แต่น้อย แถมยังตอบกลับคำพูดที่เขาตั้งใจจะหยอดแบบชิลๆ เสียอีก ทำไมเขารู้สึกเสียเปรียบชอบกล
...ว่าแต่ เขินอาย งั้นหรือ? สีหน้าพี่น้ำตอนเขินจะเป็นอย่างไรกันนะ จะน่ารักมากขนาดไหน เขาอยากจะเห็นเป็นบุญตาสักครั้ง แต่ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะได้เห็นกันล่ะ
“ยังไม่ได้กินมื้อเช้าใช่มั้ย”
“ยังครับ”
“กินติ่มซำกันมั้ย”
เด็กหนุ่มพยักหน้า “กินครับ” ปากตอบไปเช่นนั้น หากใจยังคงจดจ่อคิดถึงแต่เรื่องที่อยากจะทำให้รุ่นพี่ขวยเขิน ตัวเขาไม่เคยคบหากับใครมาก่อน ไอ้คนมาจีบน่ะ ก็เคยมีอยู่ แต่สมัยก่อนเขามันเนิร์ด รักไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียนกับเล่นบาสเกตบอล แล้วจะไปเอาประสบการณ์ที่ไหนมาใช้กับพี่น้ำวะเนี่ย
เพียงแค่นึกถึงใบหน้าของรุ่นพี่ที่เปลี่ยนเป็นสีแดงตอนที่ถูกเขาจ้องตาหรือจับมือ อา... พี่น้ำจะน่ารักขนาดไหนกันนะ
“หิวเหรอ ทำหน้าประหลาด”
“โธ่! ประหลาดอะไรกันครับ ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ ต่างหาก”
“คิดว่าจะสั่งอะไรกินบ้างเหรอ”
“พี่น้ำเห็นผมเป็นยังไงเนี่ย ผมไม่ได้คิดถึงแต่เรื่องกินทั้งวันนะ”
“ก็เห็นว่ากำลังโตไง”
เมฆยื่นหน้าเข้าไปหาเจ้าของรถ “ผมไม่ใช่เด็กนะพี่น้ำ นี่ผมโตเป็นตัวเต็มวัยแล้ว อีกอย่างนะ ผมคิดถึงพี่น้ำบ่อยกว่าของกินอีก”
เดี๋ยวสิ เขาเอารุ่นพี่ไปเปรียบกับของกินทำไมวะ?
“อย่างงั้นเชียว” คนที่ขับรถอยู่พูดกลั้วหัวเราะ พลางหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าไปจอดในที่จอดรถของร้าน “ไปกันเถอะ กินให้อิ่ม จะได้ไม่ต้องคิดถึงของกินอีก”
“จะได้คิดถึงแต่พี่น้ำคนเดียวเหรอครับ” เมฆพูดสวนกลับไปทันควัน
น้ำไม่ตอบ แค่อมยิ้มเท่านั้น จากนั้นจึงก้าวลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในร้านพร้อมกันกับเด็กหนุ่ม
TBC~*กี๊ดดด ผู้ชายเดตกันนน
ถ้าลองให้คะแนนสองหนุ่มเขาหยอดใส่กัน ใครจะชนะน้อ 555555
แต่การเดตครั้งนี้ยังอีกยาวไกล ผลคะแนนการหยอด ใครจะแพ้ ใครจะชนะ ขอให้ติดตามตอนต่อไปนะคะ #ทำเสียงโฆษณาถ่ายไฟฉายตรากบ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า รักนะ ม้วฟๆ 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 812212 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก