หัวข้อ: วิหารจันทรา

[three]

ยังไงก็คงต้องได้เจอกัน

[บุหรง]

๓๕

๓ ปี คงไม่ใช่ระยะเวลาที่ยาวนานนัก แต่มันคงจะยาวนานเกินไป สำหรับการรอคอยคนรักที่หายสาบสูญ หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเขาเพียง ๑ ปี จันทิรา หญิงคนรักของเขาได้ตัดสินใจแต่งงานกับเพื่อนชายในกลุ่มเดียวกัน ซึ่งหลงรักเธออยู่

... ถ้าผมอยากมีลูกจะทำยังไงดีล่ะ ...
... ท่านก็แต่งงานกับสตรีที่ท่านรัก ท่านจักมีบุตรดังที่ท่านต้องการ ...  จันทริ ตอบด้วยรอยยิ้ม
... คุณยอมเหรอ ...
จันทริ ยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอ่อนโยนมากกว่าเดิม
... เป็นเรื่องธรรมดา ภายภาคหน้า ท่านย่อมได้แต่งงานกับสตรีอันเป็นที่รักของท่าน และสตรีนั้นก็รักท่านเยี่ยงชีวิต ท่านจะมีบุตร มีครอบครัวที่อบอุ่น มีความสุขมากยิ่งกว่าอยู่กับข้าเพียงลำพัง ณ ที่นี้ ...

รพีพันธ์ ยังจดจำคำสนทนาระหว่างเขาและ จันทริ ได้ แต่ตอนนี้ มันคงไม่มีความหมายเสียแล้ว เขาสูญเสียสตรีที่เขาเคยคิดจะร่วมชีวิตด้วย และตอนนี้เขาอยู่ตามลำพัง ... โดยไม่มี จันทริ

“จันทร์ ขอโทษนะ ตอนนั้น จันทร์ คิดว่า ทิตย์ตายไปแล้ว” จันทิรา พูดกับเขาในวันที่เจอกันในคอฟฟี่ชอปของโรงแรมแห่งหนึ่ง
“ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่คิดจะโทษคุณ เป็นใครก็คงตัดสินใจแบบนั้น” รพีพันธ์ ตอบยิ้มๆ “คุณมีความสุขมั๊ย”
“อื้อ” หญิงสาวยิ้มไปทั้งใบหน้าและดวงตา
“ฝากทักทายมันด้วยแล้วกัน แล้วว่างๆค่อยนัดมาเจอกันให้ครบทีมเหมือนเมื่อก่อน” รพีพันธ์ พูดแล้วค่อยๆลุกขึ้นยืน “ผมไปก่อนนะ แล้วไว้เจอกัน”

ชายหนุ่มนิ่งคิด พลางยกแก้วเบียร์ขึ้นมาจิบ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะหันหลังให้กับทางเข้าร้านอาหาร บรรยากาศร่มรื่นของเรือนแพที่ทำเป็นร้านอาหาร ในบริเวณเขื่อนกิ่วลม ไม่ได้ทำให้จิตใจของเขาเย็นชื่นขึ้นเลย หรือเขาตัดสินใจผิด ที่เดินทางมาที่นี่อีกครั้ง สถานที่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกอย่าง สองปีที่ผ่านมาเขานับว่าประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน และใช้ชีวิตที่ค่อนข้างมีความสุขกับบิดาและมารดา แต่หัวใจเขายังโหยหาสิ่งหนึ่งอยู่อย่างมิเสื่อมคลาย ชายหนุ่มลูบคลำสายสร้อยสีแดงที่อยู่ในมือ แล้วเลื่อนนิ้วไปลูบไล้ตัวจี้สีน้ำเงินเข้มเบาๆ

แล้วความเงียบสงบของยามบ่าย ก็ถูกเสียงฝีเท้าหนักๆของคนหลายคนทำลายลง ตามด้วยเสียงลากเก้าอี้ไม้ ในบริเวณโต๊ะที่ไม่ห่างจากโต๊ะที่เขานั่งอยู่นัก

“ไอ้ม๋ากะทิ เอ็งมานั่งให้ดีๆก่อน วิวน่ะไว้ดูที่หลัง” เสียงห้าวๆของเด็กหนุ่มหนุ่มดังขึ้นมา รพีพันธ์ขมวดคิ้ว เพราะรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้
“ไอ้อัศ เอ็งเรียกให้มันดีๆหน่อยสิวะ เรียก กะทิ กะทิ เดี๋ยวคนเค้าก็นึกว่าเป็นหมาขี้เรื้อน” เสียงห้าวๆของเด็กหนุ่มอีกคนดังแว่วมา ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ และเสียงเลื่อนเก้าอี้เบาๆ
“พี่อัศ ทิหิวจังเลย ทิขอกินไอศรีมราดน้ำผึ้งนะ” เสียงเด็กหนุ่มที่ฟังดูแผ่วเบา และอ่อนโยน ผิดกับสองคนแรก แต่เป็นเสียงที่เขาคุ้นหูเสียเหลือเกิน เป็นเสียงที่เขาไม่เคยลืมเลือน และปรารถนาที่จะได้ยินเสียงนั้นอีกสักครั้ง จึงอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปดู

เด็กหนุ่มสี่คน คงจะเรียนอยู่ในระดับอุดมศึกษา เด็กหนุ่มสองคนที่หันหน้ามาทางเขา มีรูปร่างสูงโปร่งคล้ายนักกีฬา ส่วนคนที่นั่งหันหลังให้เขานั้น คนที่นั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือรูปร่างสูงใหญ่ คงจะสูงกว่าเขาเสียอีก และดูบึกบึนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ตรงข้ามกับคนที่นั่งข้างๆ ซึ่งดูแล้วยิ่งบอบบางลงไปอีก เมื่อนั่งอยู่ด้วยกันกับเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่นั้น
“กินข้าวก่อนสิ ขืนกินไอศครีมตอนนี้ เดี๋ยวก็กินข้าวไม่ลงหรอก” เสียงของเด็กหนุ่มตัวใหญ่เหมือนจะดุ
“งั้น ทิ ขอกินน้ำผี้งนิดนึงนะ เพราะกว่าข้าวจะมา หิวจนปวดท้องพอดี” เสียงนุ่มๆออดอ้อน พูดขึ้นมาเบาๆ
“นิดเดียวพอนะ งั้นเดี๋ยวพี่สั่งให้เค้ายกมาให้ก่อน” พูดแล้วก็หันหน้าหาคนข้างๆ พลางยกมือขึ้นลูบเรือนผมเส้นบางซึ่งตัดแต่งทรงให้ยาวระต้นคอ ด้วยความเอ็นดู
“อัสสะ” รพีพันธ์ อุทานขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างใหญ่ทางด้านข้าง
เสียงนั้นดังพอจะทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นหันหน้ามามอง รพีพันธ์ ด้วยใบหน้าแสดงความสงสัย แล้วหันกลับไป

... ใช่แน่ๆ นั่นคือ อัสสะ ถ้าอย่างนั้นอีกคนหนึ่งล่ะ คนที่เรียกตัวเองว่า ทิ ... รพีพันธ์ คิดพลางรู้สึกว่าปลายนิ้วมือเย็นเฉียบ

รพีพันธ์ คิดว่าความคิดของเขาคงเป็นไปไม่ได้ คงไม่มีอะไรบังเอิญขนาดนั้น ชายหนุ่มหันหน้ากลับ พลางยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว เรียกพนักงานของร้านมาเก็บเงินค่าเครื่องดื่ม เสร็จแล้วก็เก็บสายสร้อยเส้นที่เขาหวงแหนลงไปในกระเป๋าเสื้อ แล้วลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไปจากร้าน แต่ด้วยทางเดินที่ค่อนข้างคับแคบ ชายหนุ่มจึงต้องเดินเฉียดเข้าไปใกล้โต๊ะของเด็กหนุ่มกลุ่มนั้น อย่างเลี่ยงไม่ได้ ในใจเขาคิดอยากจะมองดูหน้าของเด็กหนุ่มร่างบางนั้นสักครั้ง แต่คิดดูแล้วคงไม่เหมาะสมนัก กับการที่จะหันหลังก้มมองดูหน้าคนอื่นเมื่อเดินผ่านแบบนั้น

ระหว่างที่เขาเดินผ่านโต๊ะของเด็กหนุ่มทั้งสี่นั้นเอง อย่างที่ไม่คาดคิด สายสร้อยในกระเป๋าเสื้อที่สายของมันโผล่พ้นขอบกระเป๋าออกมา ก็เลื่อนหล่นลงไปบนตักของเด็กหนุ่มร่างบางอย่างพอเหมาะ โดยที่ รพีพันธ์ ไม่รู้สึกตัวเลย เด็กหนุ่มก้มลงจ้องมองสายสร้อยที่ถักจากเชือกสีแดงสด ร้อยไว้ด้วยเปลือกหอยมุกที่ถูกตัดแต่งเป็นรูปจันทร์เสี้ยว แล้วหยิบขี้นมาดู ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสดใสของเด็กหนุ่ม เต็มไปด้วยความประหลาดใจ และยินดีอย่างที่เจ้าตัวเองก็บอกไม่ถูก ... ว่าทำไม

เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าคนที่เป็นเจ้าของนั้นเดินหายลับไปเสียแล้ว

[zandwizz]

เย้ย พี่ตั้ม ไมมาต่อแค่นี้อ่ะ

โห งอลนะเนี่ย

[pupper]

เจอกันแล้ว ในที่สุดก็กลับมา ลุ้นกันอีกจนตัวโก่ง ในเมื่อ อัสสะ ก็ตามมาด้วย คงได้เกิดศึกชิงนายเอกอีกแน่ๆเลย ตอนอ่านก็คิดว่า ถ้ากลับไปจะทำไง เมื่อจันทิรายังอยู่ แต่ตอนนี้โล่งไปแล้ว เหอะๆๆ ลุ้นกันต่อ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[Pztor]

 

[YMP]

“บุหรง  ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้” 

ขออภัย ตอนนี้ผู้เขียนป่วยหนัก เพราะสำลักกาแฟ และปวดท้องอย่างแรงจากการหัวเราะ อันเนื่องมาจากรีพลายด้านบน

อ่า สำลักกาแฟเลยหรือครับ
ดื่มระวังๆ หน่อยนะครับ






เดี๋ยวคอมฯ โดนน้ำกาแฟแล้วช็อต
กลัวอดอ่านเรื่องนี้
 

 

ปล. จันทิราถูกกำจัดจากตำแหน่งคนรักภายในวรรคเดียว    รวดเร็วมาก

[บุหรง]

ปล. จันทิราถูกกำจัดจากตำแหน่งคนรักภายในวรรคเดียว    รวดเร็วมาก

น้อยไปเหรอครับ 
งั้นมาย้อนรอยติดตามเบื้องหลังของ จันทิรา กันอีกซักสิบยี่สิบตอนดีมะฮับ 

[YMP]

น้อยไปเหรอครับ 
งั้นมาย้อนรอยติดตามเบื้องหลังของ จันทิรา กันอีกซักสิบยี่สิบตอนดีมะฮับ 

                                                                 

“บุหรง  ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้” 

(เอามา reuse จะได้ไม่เปลืองมุข)

[patee]

เกือบเจอกันแล้ว

สงสัยในคำทำนายจัง ว่าจะได้แต่งงานกับสตรีอันเป็นที่รักมีลูกด้วย

 

[บุหรง]

เกือบเจอกันแล้ว

สงสัยในคำทำนายจัง ว่าจะได้แต่งงานกับสตรีอันเป็นที่รักมีลูกด้วย

 

อย่างที่เคยบอกน่ะครับ ว่าตั้งใจจะเขียนให้ตอนจบ รพีพันธ์ ได้แต่งงานกับ จันทิรา แล้วได้ลูกแฝด ก็เลยเขียนไว้แบบนั้น
แต่เขียนไปเขียนมา รู้สีกว่าอยากให้มาเจอกันอีกแบบมากกว่า ก็เลยให้คิดว่า
๑) เป็นคำปลอบโยนของ จันทริ เพื่อให้ รพีพันธ์ รู้สึกดีขี้น
๒) เป็นข้อผิดพลาดของผู้เขียนเอง ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ 

[sunflower]

ปล. จันทิราถูกกำจัดจากตำแหน่งคนรักภายในวรรคเดียว    รวดเร็วมาก

น้อยไปเหรอครับ 
งั้นมาย้อนรอยติดตามเบื้องหลังของ จันทิรา กันอีกซักสิบยี่สิบตอนดีมะฮับ 

เอ่อออออออ..

ไม่เอาน๊า.....  

มาต่อเร็วๆ น๊า จะรอ ทิตย์เจอกับทินะจ้ะ  

[zandwizz]

งั้นมาต่ออักตอนแนะ

[กิมตี๋หัดขับ]

แอบเข้ามาอ่านของบุหรง ตั้งนานและ ไม่ค่อยได้เม้นท์เลย หนุกมากๆชอบเรื่องนี้จังค้าบบ (น้องทิ มาแร้วว)

เรื่องของตัวเองเพิ่งแต่งได้5 ตอนเอง สนทางอีกยาวไกล อิอิอิ

[uknowvry]

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[SweetSerenade]

กรี๊ดดดด กรี๊ดดดดด

น้องทิ อิ๊ อิ๊ อิ๊

ดีใจจนเสียจริต

 

[zandwizz]

กรี๊ดดดด กรี๊ดดดดด

น้องทิ อิ๊ อิ๊ อิ๊

ดีใจจนเสียจริต

 

โห เข้าขั้นจิง ๆ แฮะ

[three]

คู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอกน่า

[sun]

กำลังคิดอยู่ว่า คุนบุหรง จะผูกเรื่องต่อยังไง
ให้ คู่นี้เขามาเจอกันได้อีก ....แล้วก้อมิทำให้ผิดหวังจริงๆ กรี๊ดดดดดดด....ด 

มาทั้งอัสสะ ทั้งกะทิ เอ๊ย...จันทริ พร้อมกันเลย คึคึ   

รพีพันธ์ ไม่ต้องรอจนหง๋อม ...แต่แค่ ต้องเลี้ยงต้อยแค่นั้นเอง ฮ๋าๆ   

[Tetjinen]

  จะกลายเป็นรัก3เศร้าหรือเปล่าเนีย 

[บุหรง]

๓๖

“ไม่มีนะครับ ผมลองสอบถามดูแล้ว ไม่มีพนักงานคนไหนในร้าน เห็นสายสร้อยลักษณะที่คุณว่าเลยครับ” เสียงตอบกลับมาจากกระบอกหูโทรศัพท์ ภายในห้องพัก
“งั้นไม่เป็นไรครับ ผมคงทำตกที่อื่น ขอบคุณครับ” พูดจบ รพีพันธ์ ก็วางหูโทรศัพท์ไป
“โอ๊ย ... ทำไงดีวะ” ชายหนุ่มยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมหัว เมื่อคิดถึงสร้อยเส้นนั้น สายสร้อยที่เป็นเหมือนตัวแทนของคนที่เขาโหยหา
สายสร้อยสีแดงพร้อมจี้รูปจันทร์เสี้ยว ที่เขาเก็บไว้เป็นดุจดังเป็นตัวแทนของ จันทริ
............................................................
.............................
พระอาทิตย์ตกดินแล้ว รพีพันธ์ เดินออกมาจากที่พักด้วยความหงุดหงิด เดินตรงไปยังร้านอาหารเพื่อทานอาหารเย็น คนในร้านบางตาเหมือนเมื่อช่วงกลางวัน เพราะไม่ใช่ช่วงที่เป็นวันหยุดตามปรกติ หรือช่วงฤดูการท่องเที่ยว เขาได้ยินเสียงพูดคุยดังมาแว่วๆ เมื่อมองไปก็เห็นว่าเป็นกลุ่มของเด็กหนุ่มทั้งสี่คน ที่เขาเห็นเมื่อตอนกลางวันนั่นเอง แต่ไม่ว่าจะมองยังไง เขาก็มองไม่เห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างบางคนนั้นอยู่ดี เพราะร่างนั้นถูกบังไว้ด้วยร่างที่สูงหนา รพีพันธ์ถอนหายใจ แล้วเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะว่างตัวหนึ่ง แล้วสั่งอาหารกับพนักงานบริการ

“ขอโทษนะครับพี่” เสียงที่ฟังดูคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ เมื่อ รพีพันธ์ เงยหน้าจากจานอาหารขึ้นมอง ก็เห็นว่าเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่นั่นเอง
“อัสสะ” เขาเผลอเรียกชื่อนั้นออกไปโดยไม่รู้ตัว
“เอ๊ะ ...” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว
“เอ้อ ... ขอโทษครับ พอดีเห็นน้องแล้วพี่คิดถึงเพื่อนคนนึงขึ้นมา” รพีพันธ์ ยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างเป็นมิตร “มีอะไรเหรอครับ นั่งก่อนสิ”
“คืองี้ครับ” เด็กหนุ่มพูดพลางขยับตัวนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง “น้องผมเก็บไอ้นี้ได้ เค้าบอกว่าคงเป็นของพี่ เพราะมันหล่นลงมาบนตักเค้า ตอนที่พี่เดินผ่าน”
พูดจบ เด็กหนุ่มก็ยื่นสายสร้อยสีแดงร้อยไว้ด้วยจี้รูปจันทร์เสี้ยว ให้ รพีพันธ์ ซึ่งรับไว้ด้วยสีหน้าที่ดีใจอย่างปิดไม่มิด
“จันทริ” รพีพันธ์ พูดเบาๆหลังจากรับสร้อยนั้นมาไว้ในมือ แล้วกำไว้แนบแน่น สีหน้าแดงกล่ำ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความดีใจ
“เอ๊ะ! พี่รู้ชื่อน้องผมได้ไง แล้วเมื่อตอนกลางวันเหมือนพี่จะเรียกชื่อผมด้วย” เด็กหนุ่มถามด้วยสีหน้าแสดงความสงสัย
“ว่าไงนะครับ” รพีพันธ์ ย้อนถามด้วยความประหลาดใจ
“ก็เมื่อกี้พี่เรียกชื่อน้องผม เค้าชื่อ จันทิรักษ์ ส่วนผมชื่อ อัศวิน เรียกผม อัศ เฉยๆก็ได้ครับ”
หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงขึ้น เมื่อได้ยินชื่อของคนทั้งสอง

อัศวิน ... อัสสะ
จันทิรักษ์ ... จันทริ

“พี่น้องกันเหรอครับ” รพีพันธ์ ถามพลางรอคำตอบ เพราะคำว่า พี่-น้อง สำหรับเด็กหนุ่มสมัยนี้ มีหลายความหมายนัก
“ฮ่าๆๆ ... ผมรู้นะว่าพี่คิดไร” อัศวิน อมยิ้ม “พี่น้องกันแท้ๆครับ พ่อแม่เดียวกัน” เด็กหนุ่มพูดราวกับคุ้นเคยกับเขามาเป็นแรมปี
“งั้นก็ขอโทษด้วยนะครับ เพราะเมื่อกลางวันพี่เห็นท่าทางแล้ว มันชวนให้คิดได้หลายอย่าง พูดตรงๆแบบนี้คงไม่ว่านะครับ เพราะสมัยนี้มันธรรมดาซะแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับพี่ ทิ มันขี้อ้อน แล้วผมก็โอ๋น้องมากด้วย จนมันเสียนิสัย” พูดจบ ทั้งสองคนก็พากันหัวเราะเบาๆ
“เอ้อ งั้นพี่อยากจะขอบใจน้องเค้าซะหน่อย” รพีพันธ์ พูดด้วยสายตาแวววาว
“น้องผมเค้าขี้อายครับ” อัศวิน พูดแล้วหัวเราะ “ไม่ค่อยคุ้นกับคนแปลกหน้า เดี๋ยวผมจะบอกให้ครับ แล้วนี่พี่มาคนเดียวเหรอครับ”
“อื้อ มาพักผ่อนน่ะ”
“งั้นเดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้ว ถ้าไม่มีอะไรทำ พี่ไปนั่งคุยเล่นกับพวกผมสิครับ พวกผมพักอยู่ที่เรือน ๙” อัศวิน เอ่ยชวน ด้วยความรู้สึกเป็นมิตรกับคนตรงหน้า
“ได้ครับ งั้นเดี๋ยวสักพักพี่จะไปหานะ จะได้ไปขอบใจน้องเค้าด้วย”
“งั้นผมไปก่อนนะครับ พี่อย่าลืมไปให้ได้นะครับ จะได้นั่งคุยเล่นกันให้สนุก”
พูดจบ อัศวิน ก็ลุกเดินไปหากลุ่มเพื่อนที่รออยู่ แล้วก็พากันเดินออกไปจากร้านอาหาร โดยมี รพีพันธ์ มองตามเงาหลังของเด็กหนุ่มร่างบางไป จนลับสายตา
................................................................
......................
รพีพันธ์ ยืนอยู่หน้าประตูของเรือน ๙ ซึ่งเป็นเรือนแพขนาดย่อม ข้างในเหมือนมีเสียงกีตาร์และเสียงเพลงแว่วออกมา หัวใจของชายหนุ่มเต้นระทึก สักพักจึงตัดสินใจ ยกมือขึ้นเคาะบนบานประตูไม้

ก๊อก ... ก๊อก ... ก๊อก

ไม่นานนักแต่สำหรับ รพีพันธ์ ราวกับว่าเวลาแทบจะหยุดนิ่งในระหว่างที่รอคอย แล้วประตูก็ถูกเปิดขึ้น หัวใจของ รพีพันธ์ แทบจะหยุดเต้น เมื่อมองเห็นใบหน้าของคนที่เปิดประตูอย่างชัดเจน

… ใบหน้ารูปไข่ หน้าผากมน คิ้วบางที่โค้งเรียวยาวจรดหางตา ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ดูแวววาวแจ่มใส อยู่ใต้เปลือกตาสองชั้น จมูกโด่งเป็นสันเล็กน้อย ริมฝีปากบางที่แดงเรื่อ และเส้นผมที่เล็กละเอียดยาวปรกต้นคอ ผมด้านหน้าถูกหวียาวลงปิดบังหน้าผากเอาไว้ ...

[zandwizz]

ทิ่มตูดก่อนไปอ่าน

มาต่อได้สั้นอีกแระ

เอ้อ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เย้ย ๆ ๆ ๆ เจอกานแร้วอ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ทำไมไม่ต่ออีกอ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ

โป้ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

[บุหรง]

ทิ่มตูดก่อนไปอ่าน

มาต่อได้สั้นอีกแระ

เอ้อ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เย้ย ๆ ๆ ๆ เจอกานแร้วอ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ทำไมไม่ต่ออีกอ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ

โป้ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เน้นคุณภาพมากกว่าขนาด ... เอ๊ย...ความยาว...เอ๊ย...ปริมาณ...เอ๊ย...
ไปม่ายถูกซะและ 

[Pztor]

 
เจอกันแล้วๆๆๆ

[อิง]

โอยยตามอ่านรวดเดียวหลายตอนเลย 

มีทั้งสุข มีทั้งเศร้า หลากหลายรสชาดมากค่ะ

ตอนล่าสุดอ่านจนถึงบรรทัดสุดท้ายแล้ว รู้สึกว่าเปิดปากยิ้มกว้างได้เต็มที่จริง ๆ

หัวใจเริ่มพองโตแล้ว เค้าได้เจอกันแล้ว อาทิตย์และจันทรา 

+ 1 ให้คุณบุหรงนะคะสำหรับผลงานดี ๆ 

[sun]

มาทำให้อยาก ...แล้วก้อเลี้ยวจากดูซิ คุนบุหรงเนี่ย ... 

ได้เจอกันแล่ว... โฮ่ะๆ ไม่มี สามเส้า กรี๊ดดดดด   

อัศวิน ....  อัสสะ   จันทิรักษ์...จันทริ  เป็นพี่น้องท้องเดียวกัน คึคึ

ทางโล่งโปร่งสบายแล้ว นายรพีพันธ์เอ๋ย อิอิ 

[zandwizz]

ทิ่มตูดก่อนไปอ่าน

มาต่อได้สั้นอีกแระ

เอ้อ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เย้ย ๆ ๆ ๆ เจอกานแร้วอ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ทำไมไม่ต่ออีกอ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ

โป้ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เน้นคุณภาพมากกว่าขนาด ... เอ๊ย...ความยาว...เอ๊ย...ปริมาณ...เอ๊ย...
ไปม่ายถูกซะและ 

ส่อนะเนี่ย พี่ต้้ม

รอตอนที่ ๓๕ ขึ้น ๖ ค่ำ เดือน ๑๐ นะ

[pupper]

คุณบุหรงครับ เล่นทิ้งไว้แค่นี้คนอ่านค้างอย่างแรงนะครับ อาจจะค้างจนอนไม่หลับได้นะครับ อ่านมาตั้งแต่แรกๆชอบมากๆเลยครับ เรื่องนี้ใช้ภาษาไพเราะดีครับ

[abcd]

คลิ๊กที่รูปโปสเตอร์เพื่อเข้าสู่กระทู้

[SweetSerenade]

กรี๊ดดดด กรี๊ดดดดด

น้องทิ อิ๊ อิ๊ อิ๊

ดีใจจนเสียจริต

 

โห เข้าขั้นจิง ๆ แฮะ

ทิ่มตูดก่อนไปอ่าน

มาต่อได้สั้นอีกแระ

เอ้อ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เย้ย ๆ ๆ ๆ เจอกานแร้วอ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ทำไมไม่ต่ออีกอ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ

โป้ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่