“ ต่อไปนี้น่ะ พี่จะพยายามมารับมาส่งอี้ไปทำงานน่ะถ้าพี่ว่าง อี้จะได้ไม่ต้องไปไหนมาไหนคนเดียว “ พี่กรณ์พูดกับผม
“ โหยยย ไม่ต้องขนาดนั้นก้อได้พี่ อี้ไปเองได้ เอาเป็นว่าอี้จะพยายามระวังตัวให้มากกว่าเดิมน่ะครับ พี่อย่าลำบากเลย “
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เต็มใจมากๆ ทดแทนที่เราน่าจะได้เจอกันตั้งนานแล้ว ถ้าไม่.... “
“ ก้อได้ครับๆ อย่าไปพูดถึงสิ่งที่มันผ่านไปแล้วเลยน่ะครับ ยังไงอี้ก้อขอบคุณน่ะครับ “ แล้วผมก้อยิ้มให้พี่กรณ์
สักพักต้งก้อกลับมาพร้อมกับอาหารมากมาย พร้อมกับข้าวของเครื่องใช้ในบ้าน โอ้ววว์อะไรเนี่ยะ เค้าจริงจังมากเลยครับ จากนั้นพวกเราก้อแกะอาหารใส่จานชาม แล้วก้อลงมือทานกัน ระหว่างทานก้อพูดคุยไปเรื่องนั้นเรื่องนี้ ทั้งสองคนนี้วางแผนไว้ว่าง ช่วงนี้ถ้าใครว่างๆก้อจะมาอยู่เป็นเพื่อนผม หรือเวลาไปทำงานก้อจะไปรับไปส่งผม ผมก้อบอกว่าไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก้อได้ ผมเกรงใจ แต่ทั้งสองบอกว่าแค่นี้ไม่หนักหนาหรอก ความปลอดภัยของผมต้องมาก่อน ผมเลยปฏิเสธไม่ได้
พอทานข้าวกันเสร็จ พี่กรณ์ก้อขอตัวกลับบ้านไปทำธุระแล้วจะแวะมาหาผมใหม่ เพือ่ที่จะเปลี่ยนให้ต้งกลับบ้านบ้าง ผมบอกว่าให้ทุกคนกลับได้เลย เพราะว่าผมดูแลตัวเองได้แล้ว แต่พวกเค้าไม่ยอม ผมเลยต้องปล่อยเลยตามเลย แล้วผมก้อไปอาบน้ำ แล้วก้อทานยาแก้ปวด
“ อี้ยังปวดอยู่รึป่าว หรือว่า ยังเจ็บตรงไหนอยู่ไหมครับ “ ต้งถามผม
“ ตอนนี้อี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้วน่ะ ขอบคุณน่ะที่เป็นห่วงอี้ “ ผมตอบกลับไป
“ ข้าวของ เครื่องใช้อี้ ต้งให้คนไปขนมาแล้วน่ะ บ่ายๆนี้น่าจะมาถึง ถ้าอี้อยากได้อะไรเพิ่มเติมบอกต้งได้เลยน่ะ เดี่ยวต้งออกไปซื้อให้ “
“ ไม่เป็นไรๆ แค่นี้ก้อพอแล้ว ไว้ถ้าอี้อยากได้อะไร จะจัดการเองแล้วกัน ต้งไปพักผ่อนเหอะ ดูท่าต้งเหนื่อยๆน่ะ “
“ ไม่เหนื่อยเลยครับ ต้งยินดี เอาเป็นว่าถ้าอี้ต้องการอะไรก้อบอกต้งแล้วกันน่ะ แล้วเราไปซื้อด้วยกัน “ จากนั้นต้งก้อไปอาบน้ำ ส่วนผมก้อเอาโน๊ตบุ๊ก มาสะสางงานเก่าๆที่ค้างไว้ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะไปทำงานไหวไหม ถ้าไปไหวก้ออยากจะไป ผมไม่ค่อยอยากขาดงานบ่อยๆ เกรงใจพี่ติ๊บเค้า ช่วงนี้งานยิ่งเยอะๆอยู่ และผมก้อต้องทำงานหลายที่ด้วย อะไรทำไหวก้ออยาจะทนๆทำไปก่อน
--------------- จอบตอนที่ 14 -----------------[/color]