Sex Toy 3
( Boom x Tine )
บูมพาไทน์มาที่ห้องตัวเองอย่างไม่เต็มใจนักแต่เพราะไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้วเลยต้องพยุงอีกคนขึ้นมาด้วยจนได้ ครั้นจะทิ้งให้นอนในรถก็กลัวจะขาดอากาศหายใจตาย
ตุบ
บูมทิ้งอีกคนลงที่โซฟาพร้อมกับหอบหายใจด้วยความเหมือน ตัวแบ่งก็ไม่ใช่เบาๆแถมยังโงนเงนไปมาหน้าจะจูบกับพื้นหลายรอบแล้วถ้าเขาไม่จับมันไว้ก็คงได้มีจูบกับพื้นบ้างแหละ
“นอนนี่แหละมึงน่ะ” บูมว่าก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปทันที อดหัวเสียนิดๆไม่ได้ที่พลาดเหยื่อคืนนี้แถมยังต้องเอาไอ้ตัวภาระมาคอนโดที่เขาไม่เคยพาเด็กในสต็อกมาสักคน ส่วนมากก็จบตามโรงแรมไม่ก็ที่อยู่ของอีกฝ่ายแทน
ซ่า
บูมอาบน้ำล้างกลิ่นแอลกอฮอล์ออกจากตัว ความเย็นของน้ำและกลิ่นหอมเย็นๆของครีมอาบน้ำทำให้อารมณ์ดีขึ้นนิดๆ ปากหนาผิวปากอย่างอารมณ์ดีโดยไม่ทันได้สังเกตว่ากำลังมีอีกหนึ่งสิ่งมีชีวิตกำลังเดินเข้ามาในห้องน้ำ
“อาบด้วย”
“เฮ้ย!” บูมร้องออกมาอย่างตกใจที่เห็นอีกคนเข้ามาในห้องน้ำ มันคงเป็นเพราะความชินของเขาเองที่อยู่คนเดียวจึงไม่ค่อยจะล็อคประตูห้องน้ำครั้งนี้ก็เช่นกัน
“ออกไปนะเว้ยกูจะอาบน้ำ” บูมว่าแต่ไทน์ก็ไม่สนใจร่างบางโงนเงนไปมาก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อของตัวเองออกก่อนจะตามด้วยกางเกงยีนส์ขาเดฟ บูมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ทันทีที่ผิวกายขาวๆของอีกคนปรากฏแก่สายตา
“ถอดยากจัง” ไทน์งึมงำในลำคอพร้อมกับพยายามดึงกางเกงออกจากขาเรียวบูมมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกตื่นตัวแปลกๆ แก่นกายที่ปราศจากสิ่งปกคลุมแข็งขืนขึ้นมาจนบูมต้องรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันเอวกันอีกคนเห็นความน่าสมเพชของเขา
“มึงจะทำเชี่ยไร” บูมถามเสียงสั่นนิดๆเมื่อร่างบางทำท่าจะถอดบ็อกเซอซึ่งเป็นปราการสุดท้ายออก
“ก็ไทน์บอกว่าจะอาบน้ำด้วยไง มาๆอาบน้ำกัน” ไทน์ว่าหลังจากที่ถอดบ็อกเซอออกจนร่างกายเปล่าเปลือย บูมรีบหันหน้าหนีอีกคนทันทีทำท่าจะเดินออกจากห้องน้ำทั้งๆที่ยังล้างแชมพูบนหัวไม่หมด
“อ้า...เย็นจัง” แม้จะบอกว่าไม่ใช่แต่พอได้เย็นเสียงของอีกคนตาคมก็หันไปมองโดยอัตโนมัติ ไทน์ยิ้มร่าเมื่อร่างกายสัมผัสกับน้ำเย็นพร้อมกับใช้มือถูตัวไปมาอย่างสนุกสนาน
“อาบด้วยกันสิ” ไทน์เอ่ยอย่างเชิญชวนอีกครั้ง ดวงตากลมที่ยังคงหยาดเยิ้มไปด้วยแอลกอฮอล์เห็นได้อย่างชัดเจนเมื่อผมเปียกลู่ไปกับสายน้ำ ตาคมมองสำรวจอีกคนหัวจรดเท้าก่อนจะสบเข้าที่ตากลมอีกครั้ง
“ไม่เว้ย” บูมเปิดประตูออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็วทันที มือหนายกขึ้นมาจับที่อวัยวะหน้าอกด้านซ้ายของตัวเองที่กำลังเต้นรัวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แก่นกายในร่มผ้าก็ขยายตัวขึ้น ไม่อยากจะยอมรับว่าเขากำลังมีอารมณ์...มีอารมณ์กับไอ้เด็กหน้ามึนที่เคยลั่นวาจาว่ายังไงก็เอาไม่ลง!...บูมตื่นนอนตอนเช้าบนโซฟาในห้องรับแขกด้วยสภาพขอบตาดำราวกับหมีแพนด้า ใช่...เขาไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะกว่าจะนอนได้ภาพร่างกายเปลือยเปล่าของอีกคนก็ลอยเข้ามาในหัว ทำให้เกิดอารมณ์แล้วอารมณ์เล่า ไม่อยากจะยอมรับก็ต้องยอมรับว่าเมื่อคืนหลังจากออกจากห้องน้ำเขาก็ช่วยตัวเองจนเสร็จ เสร็จเพราะภาพของอีกคนลอยเข้ามาในหัวอีกต่างหาก ส่วนไอ้คนที่ก่อเรื่องกลับมานอนสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงนอนของเขาในสภาพชุดนอนของเขาหลังจากอาบน้ำเสร็จ แม่ง...คิดแล้วก็โมโหชิบหาย โมโหที่แม่งมาเป็นภาระของเขา โมโหที่แย่งเขาอาบน้ำทำให้ต้องออกมาล้างผมที่ซิงค์ล้างจานโมโหที่มาแย่งเตียงนอนของเขาจนเขาต้องมานอนโซฟาและสุดท้ายโมโหที่แม่งทำให้เขาเกิดอารมณ์ เกิดอารมณ์กับผู้ชายหน้ามึนๆ หน้าอกแฟบๆ สะโพกลีบๆอย่างมัน!
แอดดดด
เสียงประตูห้องนอนของบูมเปิดขึ้นก่อนที่ร่างบางในชุดนอนของเขาจะเดินออกมาในสภาพหัวฟู ตาปรือๆราวกับยังลืมตาตื่นไม่เต็มที่
“ทำไมตู้เย็นกูใหญ่จังวะ” ไทน์ทำหน้างุนงงกับตู้เย็นตรงหน้าเพราะปกติตู้เย็นในหอของเขาจะสูงระดับหน้าอกเท่านั้นแต่นี่สูงท่วมหัวแถมยังมีสองชั้นอีกต่างหากก่อนจะค่อยๆมองรอบๆตัวที่แปลกออกไป แปลกเหมือนไม่ใช่หอพักของเขาก่อนที่ตากลมจะมาสบกับร่างสูงที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่บนโซฟา
“เชี่ย!”
“กูคนไม่ใช่เชี่ย” บูมขมวดคิ้ว
“มึงมาทำอะไรที่นี่” ไทน์ถาม
“มึงดูก่อนมั้ยว่ามึงอยู่ที่ไหนไอ้น้อง นี่มันคอนโดกู” บูมว่าอย่างหงุดหงิด
“แล้วกูมาทำอะไรที่นี่” ไทน์ถาม บูมยีผมตัวเองจนยุ่งหมด นี่แปลว่าแม่งจำอะไรไม่ได้เลย?
“ช่างแม่งเถอะ ตื่นแล้วก็พาตัวเองออกไปจากห้องกูได้แล้ว แม่ง” บูมว่าก่อนจะพาตัวเองเข้าไปในห้องนอน มีเรียนแหละแต่ช่างแม่งละ นอนไม่พอแบบนี้ขืนไปเรียนก็หลับในคาบเรียนเปล่าๆ
“เดี๋ยวสิวะ แล้วคอนโดมึงอยู่ที่ไหนแล้วกูจะกลับยังไงเล่า” ไทน์ว่าอย่างหงุดหงิด หงุดหงิดที่อีกคนหงุดหงิดใส่เขานี่ล่ะ แม่งเป็นเชี่ยอะไรวะ เขาไม่ทำอะไรให้มัน แม้ว่าจะงงๆว่าตัวเองมาอยู่คอนโดมันได้ยังไงแต่ปกติเวลาเขาเมา...เดี๋ยวนะ เมื่อคืน?...ไทน์ย้อนความทรงจำของตัวเองเมื่อคืนก็พบว่าตัวเองกินเบียร์ ใช่...เป็นเครื่องดื่มที่เขาแพ้และไม่คิดที่จะแตะแต่เพราะคำยุของอีกคนเขาก็เลยยอมไม่ได้ ภาพเหตุการณ์ต่างๆลอยเข้ามาในหัว ภาพที่เขานั่งตักมัน ภาพที่เขาร้องไห้งอแง รอมถึงภาพที่เขาแก้ผ้าเข้าไปอาบน้ำแล้วยังเชิญชวนอีกคน
“อยู่ไม่ได้แล้ว” ไทน์พูดกับตัวเองพร้อมกับมองหากระเป๋าของตัวเองทำท่าจะวิ่งออกไปทันที
“เดี๋ยวสิครับไอ้น้อง จะไปง่ายๆเลยหรือไง” บูมมาดักหน้าอีกคนเอาไว้
“ละ...แล้วจะเอาไงวะ เช้าแล้วกูก็ต้องกลับไง” ไทน์ว่าตากลมหลอกแหลกไปมา
“มึงลืมอะไรแล้วหรือไงว่ามึง...”
“กูไม่ได้ทำอะไรนะเว้ยไม่ได้นั่งตักมึง ไม่ได้ร้องไห้อ้อนมึง ไม่ได้แก้ผ้าเชิญชวนมึง ไม่...” ไทน์ชะงักไปทันทีที่เผลอพูดออกมาทุกอย่าง บูมเองก็อึ้งๆที่อีกคนพูดแบบนี้ออกมา
“กูหมายถึงมึงกำลังใส่ชุดนอนกูอยู่” บูมว่า ไทน์หน้าแดงจัดด้วยความอับอายที่ปล่อยไก่ตัวเบ้อเร้อออกมา
“ไอ้เชี่ย!” ไทน์ว่าอีกคนเพราะความอับอายก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าของตัวเองวิ่งออกไปทันที บูมมองตามอีกคนพร้อมกับหัวเราะออกมาความหงุดหงิดเมื่อครู่จางหายไปทันที จะว่าไปไอ้เด็กหน้ามึนนี่มันก็น่ารักดีนะ...วันต่อมาไทน์มาเรียนด้วยอารมณ์หงุดหงิด วันนั้นพอกลับไปถึงหอเขาก็ตีอกร้องชกตัวเองอย่างบ้าคลั่งที่ทำเรื่องแบบนั้นลงไปและทำกับคนที่ตัวเองไม่ชอบขี้หน้าอีกด้วย แม่งๆๆ เกลียดมัน เกลียดพี่รหัสของไอ้แก๊ป เกลียดๆๆ
“เชี่ยไร ทำไมมองกูแบบนั้น” แก๊ปถามขึ้น
“กูเกลียดพี่รหัสมึง” ไทน์ว่า
“พี่เขาปล้ำมึงอ่อ” แก๊ปถามตาโต
พลั้ว!
“ถามเชี่ยอะไรน่าอ้วก” ไทน์ว่าหลังจากตบหัวเพื่อนสนิทอย่างแรง ถ้าจะปล้ำมันน่าจะเป็นเขาที่เป็นฝ่ายปล้ำมากกว่า ฮึ่ย์ๆๆ พอๆ เลิกนึกถึงมันซะมันผ่านมาแล้ว…คายเรียนรวมผ่านไปอย่างรวดเร็ว คาบเรียนรวมเป็นคาบเรียนที่แก๊ปมันชื่นชอบมากเพราะได้เจอกับสาวๆคณะอื่นต่างจากไทน์ที่ไม่ว่าจะคาบเรียนไหนก็เบื่อ ชอบอยู่วิชาคำนวณนี่แหละ สนุก ตื่นเต้น ท้าทายดี
“เอ่อ...ขอโทษนะ” เสียงหวานดังขึ้นทำให้แก๊ปและไทน์ชะงักทันทีก่อนจะหันกลับไป ซึ่งไทน์จำได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่มองมาที่แก๊ปในคาสเรียนซึ่งมันเป็นคนชี้ให้เขาดู
“ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย” หญิงสาวว่าพลางทำท่าขวยเขิน
“อื้ม” แก๊ปว่าพร้อมกับหันหน้ามาพยักพเยิดกับไทน์ให้รอ ไทน์มองตามเพื่อนสนิทที่เดินไปสาวนิดๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดเข้าเกมส์เพราะคิดว่ารอมันนานแน่ๆ
พรึ่บ
“ใครวะ” ไทน์ว่าอย่างไม่พอใจที่โทรศัพท์ถูกแย่งไปแต่พอตากลมสบเข้ากับอีกคนก็ชะงักทันที
“สมัยนี้ยังมีคนเล่นHey dayอีกเหรอวะ?” บูมเลิกคิ้ว
“เรื่องของกูมั้ย เอาคืนมานะเว้ย” ไทนืพยายามแย่งคืนแต่บูมไม่ยอม ชูโทรศัพท์อีกคนจนสุดมือซึ่งไทน์ที่เตี้ยกว่าจึงไม่สามารถหยิบคืนได้
“ไทน์” ไม่ทันที่สงครามระหว่างคนสองคนจะเริ่มขึ้นเสียงหวานก็ดังขึ้นก่อนพร้อมกับสาวน้อยคนหนึ่งเดินเข้ามาหาไทน์
“เรามิ้งไง ที่จบจาก รร พิบูล... ห้อง 3 ตอนวันอำลาที่เคยให้ดอกไม้ไทน์น่ะ” มิ้งว่า เธอจบโรงเรียนเดียวกับไทน์สมัยมัธยม เธอเคยชอบไทน์มาก่อนและบังเอิญเจออีกคนพอดีเลยเข้ามาทัก
“อ่อ...เหมือนจะคุ้นๆ” ไทน์ว่าซึ่งความจริงก็ไม่คุ้นหรอกแต่ก็ตอบตามมารยาทไป ไม่ใช่ว่าเคยมีคนชอบเยอะจนจำไม่ได้นะแต่ไทน์เป็นพวกการจดจำใบหน้าคนอื่นค่อนข้างแย่
“ไม่คิดว่าไทน์จะเรียนที่นี่ คณะวิศวะเหรอ?” มิ้งถาม
“อื้ม” ไทน์ตอบสั้นๆ
“ยังเย็นชาเหมือนเดิมเลยนะ ฮ่ะๆ ตอนสมัยม.ปลายก็เย็นชา เพราะแบบนี้ไงสาวๆเลยไม่กล้าเข้าหา” มิ้งว่าอย่างแซวๆ บูมที่ยืนอยู่ด้วยก็อดเลิกคิ้วไม่ได้ที่ได้ยินว่าอีกคนเคยมีสาวๆเข้าหา ตาคมมองสำรวจอีกคนอีกครั้ง แบบนี้เนี่ยนะ?
“ขอโทษนะครับ ไทน์ตอนอยู่มัธยมสาวเยอะเหรอ” บูมถามขึ้น ไทน์ขมวดคิ้วที่อีกคนมายุ่งเรื่องของเขา
“ใช่ค่ะ เอ่อแล้วพี่เป็น...”
“คนพิเศษของไทน์น่ะ แหม่...ไม่เคยบอกพี่เลยนะว่าสาวเยอะมาก่อน” บูมว่าพร้อมกับโอบไหล่ไทน์ทันที ไทน์ทำตาโต มิ้งเองก็เช่นกัน
“เอ่อ...นี่ไทน์”
“ตามนั้นครับ เพราะแบบนี้ไงไทน์เลยเย็นชากับผู้หญิง” บูมเป็นฝ่ายตอบ
อิพี่บูมแกล้งน้อง 555555 ตอนนี้แต่งไปก็ฮานังน้องไทน์ไป น้องมึนๆอึนๆจริงๆ นี่จะติ๊งต๊องแข่งกับนังน้องแก๊ปใช่มั้ย? 55555 ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
___จางบิวตี้___