ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 ………………………………………………………………………………………………………………………………
พร 3 ข้อของเด็กน้อย
แสงแดดแสดส่องผ่านบานหน้าต่าง กระทบใบหน้าอันไร้เดียงสาของเด็กน้อย ตาที่จ้องมองออกนอกหน้าต่างอย่างไม่มีจุดหมายมือที่เท้าคางเริ่มเมื่อยล้าแต่เมื่อหลงในแสงยามเย็นสียวนตาแล้ว อาการเหล่านั้นทุเลาลงอย่างแทบไม่รู้สึก ตอนนี้ เด็กน้อยคงเพลิดเพลินจนลืมไปว่านี่มันเลยเวลากลับบ้านของเขามานานมาก และก็เย็นมากแล้วด้วย รู้ตัวอีกทีก็ตอนนักการภาโรงเข้ามาทำความสะอาดถ้านักการภาโรง ไม่เห็นเด็กน้อยคนนี้เขาคงถูกกักขังไว้ในตึกเรียนเป็นแน่ เขาลงมาจากอาคารเรียน ท่าทีของเขาเหมือนคนมีความทุกมากมาย ไม่เหมือนเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน เด็กน้อยมองดูนาฬิกาข้อมือสีขาว เวลาห้าโมงสิบสี่นาที เด็กน้อยยังไม่อยากกลับบ้านเขายังอยากคิดอะไรคนเดียว ยิ่งบรรยากาศที่ร่มเย็นปกคุมด้วยต้นไม้ใหญ่ยิ่งเหมาะกับการนั่งคิดอะไรไปพรางๆ เด็กน้อยมองไปที่สนามหญ้าโรงเรียนวันนี้ไม่มีใครซ้อมอะไร เขาขอถือโอกาสนี้เดินไปกลางสนามหญ้าหลังราบลงกับพื้น ต้นหญ้าเล็กๆเหล่านี้ทำให้เด็กน้อยรู้สึกคันหน่อยๆ มือหนุนหัวตามองท้องฟ้าลมเย็นๆพัดผ่านร่างกายเล็กๆ ร่างกายรู้สึกถึงความเย็น ตาเด็กน้อยเริ่มรี่ลงรี่ลง จนในที่สุด
" นายๆ นายมาหลับอะไรตรงนี้ "
" ตรงนี้มันหนาวไม่ใช่เล่นนะ มะมากับเรา "
เด็กน้อยถูกช้อนขึ้นจากพื้นสนามหญ้าที่ตอนนี้น้ำค้างลงแล้ว ยังมีฝนที่ตั้งเค้ามาตั้งแต่ตอนเย็น เด็กหนุ่มมองบนฟ้าสีน้ำเงินเข้ม คงอีกไม่นานที่ฝนจะตก เด็กหนุ่มอุ้มเด็กน้อยเดินออกจากสนามหญ้าโรงเรียน บ้านของเด็กหนุ่มอยู่ใกล้โรงเรียนค่อนข้างมากเพียงเดินเท้าไม่กี่นาทีก็ถึงแต่วันนี้คงไม่ใช่เพียงแค่ไม่กี่นาทีแต่มันกลับเป็นสิบนาทีไม่ใช้เพราะน้ำหนักของเด็กน้อย มันเป็นเพราะความรู้สึกที่อยากให้อยู่อย่างนี้นานๆตั้งหากที่มันทำให้มันช้าลงอย่างไม่น่าเชื่อ แสงไฟนีออนข้างถนนในซอยเล็กๆส่องกระสบหน้าของเด็กน้อยที่ดวงตายังปิดอยู่ หน้าไร้เดียงสาชั่งน่ายั่วยวนชวนมองเป็นที่สุด หยดน้ำใสๆเม็ดใหญ่เริ่มตกลงมาจากฝ้าเด็กหนุ่มรีบเร่งฝีเท้าทันที เขากระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นให้หน้าของเด็กน้อยอยู่ในอ้อมอกจนเรียกว่าซบเลยก็ว่าได้ สายฝนร่วงโร่ยลงอย่างหนักหน่วงจนเสื้อนักเรียนของทั้งสองเปียกจน
แนบเนื้อเห็นผิวหนังใต้ร่มผ้า แต่ก็แปลกเด็กหนุ่มสงสัยโดนฝนขนาดนี้ทำไมเด็กน้อยยังไม่ตื่นจากนิทราเสียที เด็กน้อยยังหลับใหลจนถึงบ้านสีขาวของเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มอุ้มเด็กน้อยเข้าบ้านเปิดประตู ผ่านห้องรับแขกเดินขึ้นชั้นสองของบ้านเดินตามทางเดินจนสุดทางเดิน ตรงหน้าเขาคือบานประตูสีขาว (ทำไมมีแต่สีขาวหว่า) เด็กหนุ่มเปิดผ่านเข้าไปอย่างง่ายถึงแม้มือกับแขนของเด็กหนุ่มจะไม่ว่างก็ตาม เขาวางร่างน้อยๆลงบนเตียงใหญ่ๆสีดำ เด็กหนุ่มจ้องมองใบหน้าตรงหน้า ใจก็เต้นละรัวเขาคร่อมตัวทับเด็กน้อยแล้วใช้นิ้วมือเรียวยาวลูบไล้บนใบหน้านั้นช้าๆก่อนหน้าของเด็กหนุ่มจะโน้มเข้าใกล้ใบหน้านั้นอีก
เข้าใกล้อย่างช้า
ช้า
ช้า
เริ่มเข้าใกล้
จน
จน
รู้สึกถึงลมหายใจของคนตรงหน้า สายตาจ้องริมฝีปากนั้น ริมฝีปากสีชมพู่อ่อนๆช่างยั่วใจเขายิ่งนักและแล้วเด็กหนุ่มไม่สามารถตัดกิเลสของตนได้ริมฝีปากของเขาเลื่อนต่ำลง
ต่ำลง
ต่ำลง
และแล้วเด็กน้อยก็เกิดอาการพลิกตัวเปลี่ยนท่านอนกะทันหัน " เกือบไปแล้ว " เด็กหนุ่มคิด เขาส่ายหัวให้ตัวเองเบาๆ มองหน้าเด็กน้อยอีกครั้ง ใบหน้านั้นยังดูไร้เดียงสาเหมือนเด็กทารกแรกเกิด ริมฝีปากเขาเลื่อนขึ้นตรงกับหน้าผากเด็กน้อยก่อนประทับริมฝีปากบนนั้น เด็กหนุ่มดันตัวเองขึ้นเบาๆและระมัดระวังเพราะเขากลัวคนข้างล่างจะตื่น
" นอนทั้งชุดเปียกๆไม่ดีแน่ "
เด็กน้อยรู้สึกตัวเพราะเสียงฟ้าฝ่ากับเสียงลมพายุไหนจะเสียงฝนที่ตกลงกระทบทุกอย่างที่อยู่บนพื้นมันมีเสียงชวนให้หนวกหูอยู่ไม่น้อย เตียงที่อุ่นสบายผ้าห่มหนาๆเหมือนอย่างกับไม่ใช่บ้านเขา เด็กน้อยคิดทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ตาก็ยังลืมมองฝ้าเพดาน " หรือว่าเรากลับมาบ้านแล้ว " ความคิดยังวนเวียนอยู่ในหัวเขา
เด็กน้อยพลิกตัวนอนตะเคียงซ้าย
สิ่งที่เด็กน้อยเห็นเขาไม่ค่อยแน่ใจในความคิดของตัวเองเท่าไรว่าใช่หรือไม่ ภาพตรงหน้าคือเด็กหนุ่มคนหนึ่งในใต้ร่มผ้าห่มเดียวกันกับเขา กำลังจ้องมองเขาด้วยท่าทีที่อ่อนโยนเหลือเกิน
" นายคือเทวดารึเปล่า เทวดาที่มากับฝนอ่ะ นายใช่ไหม " เด็กน้อยจ้องเด็กหนุ่มตาโตแววตาสีดำนิล
"เราขอพรนายได้ไหม" เด็กหนุ่มไม่ตอบเพียงแค่ยิ้มและพยักหน้า
"เราขอพรได้กี่ข้อ"
"สามข้อหรือเปล่า" เด็กหนุ่มยิ้มให้กับคำถามของเด็กน้อยผู้นี้
" งั้น.....ข้อแรก เราขอให้เรามีอ้อมกอดที่อบอุ่น" เมื่อเด็กหนุ่มได้ฟังดังนั้นจึงขยับตัวเข้าหาเด็กน้อยดึงตัวของเด็กน้อยเข้าสู่อ้อมกอดของเขา เขากอดรัดเด็กน้อยให้หน้าของเด็กน้อย ซบกับอ้อมอกของเขา เด็กน้อยรู้สึกถึงความอบอุ่นของพรข้อแรกมันอบอุ่นจนร่างกายที่เย็นช่ำเริ่มร้อน
" ขะ ขอ ข้อสอง เราขอให้เรามีจูบที่เร้าร้อน " เด็กน้อยพัดจากอ้อมอกเด็กหนุ่มเพื่อเงยหน้ามองเด็กหนุ่ม เด็กน้อยจ้องตาเด็กหนุ่มเพื่อสื่อถึงความต้องการ เด็กหนุ่มขึ้นคร่อมตัวเด็กน้อย มือทั้งสองข้างประคองหน้าเด็กน้อยเอาไว้แล้วลงสัมผัสริมฝีปากอย่างโหยหาแต่นุ่มนวล เหมือนเขารอมันมาตลอด รสสัมผัสร้อนแรงจากภายในส่งถึงกันและกันเด็กหนุ่มกวาดลิ้นไปรอบปากของเด็กน้อย เด็กหนุ่มรู้สึกถึงความหวานในปาก เด็กน้อยก็เช่นกันการที่มีสิ่งแปลกใหม่รุกล้ำเข้าในปากของเขามันชั่งแปลกใหม่และน่าค้นหา เด็กหนุ่มถอดริมฝีปากออก ทั้งสองรีบหอบอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็วเด็กน้อยหอบจนหน้าแดงก่ำ เด็กลูบไล้ใบหน้านั้นอีกครั้ง ลูบอย่างอ่อนโยน เด็กน้อยจ้องมองคนตรงหน้าคนที่คร่อมเขาอยู่แล้วยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าเด็กหนุ่มเช่นกัน เด็กหนุ่มจับมือเด็กน้อยนั้นเอาไว้และจุมพิตที่ข้อมือนั้น
" แล้วพรข้อสุดท้ายล่ะ " เด็กหนุ่มโน้มตัวกระซิบที่ข้างหูเด็กน้อยเสียงทุมต่ำและลมหายใจที่รดใบหูของเด็กน้อย เด็กน้อยเสียวสันหลังขึ้นมาทันที เด็กน้อยหันหน้าหนี(เอาหูหนีนั้นแหละอิอิ)ก่อนจะพูดพรข้อสุกท้ายออกมา
" ระ เรา ขอให้ นะ นาย ทำตามใจตัวเอง!! " เด็กน้อยเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองหน้าหนาขึ้นมาเป็นกองแต่ถึงจะหน้าหนาเพียงใดหน้านั้นก็ร้อนวูบขึ้นมาเลือดสูบฉีดมากขึ้น เห็นได้ชัดคือหน้าที่ออกจะแดงๆ เด็กน้อยหันสบตาเด็กหนุ่มอีกครั้งคุ้นกับพรข้อนี้ เด็กหนุ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้เด็กน้อยและพูดว่า
"พรครบแล้วครับคนดี"
จบ.
ปล. ติชมด้วยนะ ไม่รู้ว่าเรื่องนี้โอเคเปล่า จะด่าจะว่าจะชม เชิญเลยนะครับ
มันเป็นเรื่องแรกของผมด้วยภาษาที่ใช้อาจจะไม่สวยงามมากนะครับ แต่ก็เต็มที่ครับ
ของกำลังใจให้นายมะขวิดด้วยครับ
ตอนที่แบบกลุ้มใจมากคือตอนจูบนี่แหล่ะอ่ะ คนมันไม่เคยอ่ะ ทำไงได้