ขอลงตอนนี้เลยละกันครับ เพราะคาดว่าตลอดช่วงบ่าย จะค่อนข้างยุ่งมาก เลยมาลงไว้ก่อนจะดีกว่า
บทที่ 57 มาละครับ สิ่งที่แทนกลัวที่สุด และคิดว่าการมา กทม. คือการจบเรื่องนี้ได้สนิท กำลังย้อนกลับมาโดยมือที่มองไม่เห็น และเรื่องนี้จะมีผลต่อการเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียนในบทถัดไป
มาชมกันต่อเลยครับ
**********
Chapter 57 แฟนผมเป็นอะไรนะ...ไม่สบายเปล่า ตั้งแต่ขึ้นรถ นั่งกินข้าว จนกลับห้อง ถามคำ ตอบคำ ไม่ค่อยพูดอะไรเลย ถามเป็นอะไรก็ไม่ตอบ ผมพยายามนึกว่ามีอะไรเปล่า ผมอดห่วงไม่ได้ว่าทำไมแทนไม่สบายใจแบบนี้ จนตอนที่แทนนั่งทำการบ้าน ผมอาศัยจังหวะนี้
“เป็นไรครับที่รัก อย่าเงียบแบบนี้ซิ เราเป็นห่วงมากนะ” ผมกอดแทนจากด้านหลัง แล้วถูศีรษะเกลี้ยงๆ ที่แก้มของแทนเบาๆ
“เราไม่เป็นไรจริงๆ นะ” แฟนผมโกหกไม่เนียนอีกละ ผมกระชับกอดให้แน่นขึ้น
“ไม่เป็น...ทำไมนั่งหมุนดินสอจะชั่วโมงแล้วละครับ เราเป็นแฟนกันนะ ทุกอย่างที่แทนไม่สบายใจ เราต้องช่วยซิครับ หรือถึงช่วยไม่ได้ แต่เราช่วยคิดได้นะ” ผมยังคงคลอเคลียแฟนผมไปมา
“ถ้ามีใครมาขู่บิ๊ก บิ๊กจะทำไงอะ” ผมนึกอยู่แป็ปก่อนจะบอกว่า
“เรามีคติว่า หมาเห่ามักไม่กัด ถ้ามันจะกัด เราต้องตีมันก่อนกัด” แฟนผมยังคงครุ่นคิดอยู่
“คือ...วันนี้เราสมัครกรรมการนักเรียนแล้ว มีคนส่งจดหมายให้เราแบบนี้อะ” แทนลุกขึ้นเดินไปหยิบจดหมายซองขาวให้ผม ผมแกะออกมาเจอกระดาษ ข้อความในจดหมาย ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมแฟนผมไม่สบายใจ
“วิธีสกปรก...ทุเรศมาก ที่รักอย่าคิดมากนะครับ ถ้ารู้ว่าใครทำ บอกเรานะ เราจะกระทืบให้มันไปเรียนไม่ได้สักเดือน” แทนเก็บจดหมายนั้นกลับลงกระเป๋า สีหน้ายังคงไม่สบายใจเหมือนเดิม ผมกอดแฟนผมแน่นๆ
“ไม่ต้องสนใจนะ คำขู่แบบนี้ใครก็เขียนได้ ถึงเราไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่เราจะปกป้องแทนนะครับ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เราจะไม่ปล่อยให้ใครทำอะไรแทนได้นะ” ผมกอดแทนแน่นๆ สองมือของแทนอ้อมหลังผมกอดตอบอย่างกระชับ
“บิ๊กว่าเราทำอะไรให้ใครหมั่นไส้เปล่า” ผมส่ายหน้า
“ไม่แน่นอน แฟนผมจิตใจดี ไม่เคยคิดร้ายใคร อย่าใส่ใจนะครับ ทำหน้าที่ของแทนให้เต็มที่ แฟนเชียร์อยู่ข้างๆ นะครับ” ผมกอดแทนให้แน่นขึ้น แล้วหอมหน้าผากเบาๆ ค้างเอาไว้สักครู่
ผมปล่อยกอดแทนออก แล้วเก็บของบนโต๊ะแทนให้เรียบร้อย ปิดไฟโต๊ะทำงาน แล้วดึงแทนมานอนข้างๆ
“เรายังไม่ได้ทำการบ้านเลยนะ” ผมประกบริมฝีปากแทนเอาไว้
“พักผ่อนนะครับ อย่างอื่นไว้ก่อน” ผมนอนหงายก่อนจะดึงแทนมานอนที่อกผม แล้วใช้อ้อมแขนที่แข็งแรงของผมกอดไว้
“ไม่ต้องกลัวอะไรนะ จะไม่มีใครขู่แทนได้แน่นอน นอนนะครับ” มีเพียงคำพูดแผ่วเบาของแทนที่บอกผมแค่
“ขอบคุณนะ รักบิ๊กนะครับ” ผมไม่ตอบอะไรนอกจาก กระชับอ้อมแขนของผมให้แทนนอนอิงผมสบายที่สุด
บิ๊กก็รักแทนนะ...และจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนทำร้ายแทนด้วย
………………..
หลังจากที่บอย มอส มินต์ และน้ำส้ม ได้เห็นจดหมายขู่ที่ผมได้รับเมื่อวาน ต่างก็ไม่สบายใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ปลอบผมเหมือนกับที่ไบรท์กับบิ๊กพูด นั้นคือ “อย่าไปสนใจ” บอยคิดว่าเป็นฝีมือพวกห้องห้า แต่ผมก็ไม่อยากให้บอยคิดแบบนั้น ในขณะที่คนอื่นแนะนำให้ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แค่เลือกตั้งกรรมการนักเรียน ทำไมต้องเล่นอะไรลับหลังกันแบบนี้ด้วยวะ” ไบรท์บ่นขณะที่นั่งกินข้าวเที่ยงกับผม
“เราก็ไม่เข้าใจ แต่เราจะถือว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นละกัน” ผมรู้สึกทานไม่ค่อยอร่อย คิดมากอย่างบอกไม่ถูก ที่ผมพยายามนึกคือ ใคร? ยังไง? ช่างมันดีกว่า...
“พี่ครับ...มีคนฝากมาให้พี่อะครับ” น้อง ม.4 คนนึง ยื่นซองจดหมายเหมือนเมื่อวานให้ผม
“ใครเอามาให้น้อง” ไบรท์ลุกขึ้นจากที่นั่งล็อคตัวน้อง ม.4 ที่ส่งสารให้ผม น้องคนนี้หันกลับไปมองต้นทาง ก่อนจะมองซ้าย มองขวา แบบไม่มั่นใจ
“พี่เค้าหายไปแล้ว...อะครับ” ไบรท์พยายามมองไปรอบๆ ว่าใครกำลังจับตาอยู่ไหม
“ไปเถอะ ขอบใจที่เอามาส่ง” ไบรท์บอกกับน้องคนนั้น ก่อนจะปล่อยให้เดินไป
“แกะมาดูเลย มันส่งไรมา” ไบรท์พูดขณะมองดูผมกำลังแก้ซองจดหมาย แต่...มันไม่มีกระดาษอะไร มีแค่แผ่น SD Card 2GB ใบนึง และเศษกระดาษที่พิมพ์มาว่า
“นี่คือคำเตือน” “เราขอเก็บไว้ดูเองก่อนนะ” ไบรท์พยักหน้าให้ สีหน้าไบรท์ดูเคร่งเครียดขึ้น ก่อนจะถอนหายใจแล้วกลับไปนั่งกินข้าวที่เหลืออีกเล็กน้อยให้หมด
ผมแทบไม่มีสมาธิในการซ้อมบาสฯ เท่าไหร่ แต่ด้วยหน้าที่แล้ว ผมก็ต้องทำให้ได้ ในหัวผมตอนนี้ ผมพอจะคิดออกแล้วว่า อะไรอยู่ในการ์ดใบนั้น ถ้ามันใช่สิ่งที่ผมคิด ผมคงทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับมัน แต่...ผมหนีมาไกลขนาดนี้แล้ว ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะตามกลับมาหาผมแบบนี้อีก
“แทนระวัง!!!” เสียงตะโกนไบรท์ที่เรียกผม เสี้ยววินาทีถัดมา ผมเอี้ยวตัวหลบลูกบาสฯ ที่พุ่งมาหาผมทันพอดี
“ขอโทษๆ” ผมตะโกนบอกไบรท์ ก่อนจะวิ่งไปเก็บบอลที่กลิ้งไปไกลแล้ว
“ไม่เป็นไรนะแทน” ผมพยักหน้าให้กับไบรท์ที่วิ่งตามมา
“ไหวเปล่า กลับก่อนได้นะ” ผมส่ายหน้า เคาะลูกบาสเดินกลับมา
“เราแค่อยากรู้ ว่าคนพวกนี้จะทำแบบนี้กับเราทำไม” ไบรท์กอดคอผม บีบไหล่นิดๆ
“เพราะมันอิจฉาแทนไง ถ้าเราไม่กังวลตามเกมมัน มันจะทำอะไรแทนไม่ได้นะ” ถูกของไบรท์...
ผมหันไปยิ้มให้ไบรท์ ก่อนที่ไบรท์จะกลับไปยืนตำแหน่งซ้อมส่งบอลกันต่อ
………………..
พอผมกลับไปถึงห้อง ในขณะที่บิ๊กอาบน้ำอยู่ ผมหยิบ SD Card ที่ได้รับวันนี้มาเปิดดู ผมทำใจอยู่สักครู่ ก่อนจะเปิดมันดู สิ่งที่อยู่ในการ์ด มีวีดีโอหนึ่งไฟล์ ชื่อไฟล์
“ลีลาเด็ดกัปตันทีมบาสฯ” ผมกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ ก่อนจะคลิ๊กหนึ่งที และกด Spacebar เพื่อให้มันเล่นวีดีโอแบบแสดงตัวอย่าง
ทุกอย่างชัดเจน...มันคือวีดีโอเดียวกับที่ทำให้ผมต้องหนีมาสอบที่กรุงเทพฯ ภาพที่ผมไม่อยากจำย้อนกลับมาหมด ฉับพลันต่อมา มือผมกระแทก Spacebar ปิดวีดีโอนี้ลงไป ลมหายใจที่ถอนออกมาช้าๆ แช่แข็งทุกอย่างที่ผมนึกออกตอนนี้ทั้งหมด ผมรู้สึกกลัว...จนน้ำตามันไหลออกมาไม่ต่างกับวันที่คลิปนี้ถูกแพร่กระจายที่โรงเรียนเมื่อสองปีก่อน
“เป็นไรครับ เป็นไร” ผมรู้สึกตื่นจากภวังค์ บิ๊ก...ดึงผมออกจากเก้าอี้มากอดเอาไว้ ผมกอดบิ๊ก แล้วซบหน้าลงที่ไหล่ของบิ๊ก
“ฮือ...ทำไม...มันต้องกลับมาหาเราด้วย ทำไมอะ” มันเป็นฝันร้ายของผมขัดๆ
“นั่งตรงนี้แป็ปนึงนะครับ” บิ๊กพาผมมานั่งที่เตียง ก่อนจะกลับไปที่ MacBook ของผม ไม่นานนัก บิ๊กทุบโต๊ะเสียงดังสนั่นมาก
“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องไปดูมัน บอกเรามานะ ใครทำให้แฟนเราร้องไห้ มันต้องตาย” ผมกอดบิ๊กแน่นๆ เสียงหัวใจและลมหายใจบิ๊กตอนนี้บอกถึงความโกรธที่รุนแรงเกินกว่าปกติ
“กอดเราไว้แบบนี้ได้ไหม เรากลัว” บิ๊กกอดผมแน่นขึ้น มือขวาของบิ๊กกำลังลูบเส้นผมช้าๆ
“จะไม่มีใครทำร้ายแทนได้นะครับ เราสัญญา ใครที่ทำกับแทนแบบนี้ เราจะไม่ไว้ชีวิตมันแน่นอน” บิ๊กยังคงกอดผมเอาไว้
“ไปอาบน้ำกันนะ แทนยังไม่อาบเลย เราอาบให้นะครับ แล้ว...เดี๋ยวมานอนนะ” ผมพยักหน้า ในขณะที่นิ้วโป้งของบิ๊กกำลังปาดน้ำตาผมช้าๆ สายตาของบิ๊กที่ผมมองเห็นตอนนี้ อบอุ่นและปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก ถึงจะแผงด้วยความโหดเหี้ยมในอารมณ์โกรธของบิ๊กอยู่ก็ตาม
“ขี่หลังเราไปนะ” บิ๊กคุกเข่าลงให้ผมเกาะหลัง
“เราเดินไปเองก็ได้...” บิ๊กหันหน้ากลับมาบอกผมว่า
“แฟนผมกำลังบอบช้ำ ผมจะไม่ให้แฟนผมเป็นอะไรมากกว่านี้...เกาะหลังเราเลย เราจะพาไปนะ” สองแขนผมฟาดไหล่ของบิ๊ก ในขณะที่แขนที่แข็งแรงของบิ๊กสองข้าง เกี่ยวขาผมเอาไว้ แล้วบิ๊กก็ลุกขึ้นยืนเดินไปทางห้องน้ำ
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว บิ๊กให้ผมขี่หลังเดินรอบห้องอยู่พักใหญ่ ผมกลัวบิ๊กจะหนัก แต่บิ๊กยืนยันว่าสบายมาก รอยยิ้มและสายตาขี้เล่นของบิ๊กกลับมาอีกครั้งขณะที่กำลังพยุงผมเดินไปมา
“ดีขึ้นไหมครับ” ผมพยักหน้าให้
“บิ๊กอุ้มเรานานแล้วนะ ไม่เมื่อยเหรอ” บิ๊กหันมายิ้มยิงฟัน แล้วเดินต่อโดยมีผมขี่หลังอยู่
“เมื่อยมากเลยแหละ แต่มันเล็กน้อยมากนะ ถ้าทำให้แทนรู้สึกสบายใจ ปลอดภัย ให้เราอุ้มไว้แบบนี้ทั้งวัน เราก็จะทำนะ แทนคนเดียวที่เราจะทำให้” บิ๊กขยับแขนให้ผมเกาะหลังเข้าที่มากกว่าเดิม แล้วเดินไปที่เตียงนอน ก่อนจะหย่อนผมลงไปนอน บิ๊กถอดเสื้อออก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ผม
“เมื่อกี้ร้อน ขอนอนถอดเสื้อนะครับ” บิ๊กเอื้อมแขนดึงผมไปนอนหนุนบนหน้าอกของบิ๊ก
“ไม่ว่าตื่นมาแล้ว เรื่องจะเลวร้ายแค่ไหน เราจะปกป้องหัวใจของเราไว้ให้ดีที่สุดนะครับ” ผมพยักหน้าขณะที่นอนหนุนอกของบิ๊กเอาไว้
“ขอบคุณนะ...” สิ่งที่บิ๊กทำให้ผม คงมีแค่คำนี้ที่มอบให้ได้
ไม่มีเสียงตอบอะไรจากบิ๊ก นอกจากหน้าอกที่ค่อยๆ ขยับตามลมหายใจอย่างช้าๆ อันเป็นสัญญาณว่าบิ๊กได้นอนหลับไปแล้ว
ขอบคุณนบิ๊ก ผมมั่นใจว่า...อ้อมกอดที่แข็งแรงนี้ มันจะปกป้องผมจากโลกที่โหดร้ายนี้ได้แน่นอน
………………..
หนึ่งสัปดาห์แรกของการหาเสียง บอยค่อนข้างแน่ใจว่าคะแนนเสียงของเบอร์ 1 มาแรงสุด ส่วนหนึ่งเพราะทั้งบอย ผม และมินต์ ต่างเป็นที่คุ้นเคยกับรุ่นน้องในโรงเรียนพอสมควร บอยทำกิจกรรมเรื่องวิชาการ และมักถูกน้องๆ เรียกไปให้สอนการบ้านแบบไม่ตั้งตัวบ่อยๆ ผมเป็นกัปตันทีมบาสฯ คนแรกที่เอาแชมป์มาโรงเรียนได้ และมินต์ ที่จัดว่าสวยจนเคยออกเว็บ Dek-D หรือถูกถ่ายภาพไปพูดถึงตามบอร์ดต่างๆ พอสมควร
“เท่าที่ทำสำรวจกับน้องๆ นโยบายเราค่อนข้างโอเคสำหรับน้องๆ นะ นโนบายของกลุ่มเราสามจากห้าข้อ ได้รับความนิยมจากน้องๆ ทุกระดับชั้นมากที่สุด ” มอสที่รับผิดชอบในการทำการสำรวจความนิยมในนโยบายของทุกกลุ่ม กำลังรายงานให้เราฟัง
“อีกอย่างที่น่าสนใจคือ บอยกับแทน เป็นคนที่น้องๆ ชอบในแง่ความสามารถ ส่วนมินต์นี่ ขายหน้าตาล้วนๆ ฮาๆ” ผมเห็นมินต์ยักคิ้วให้
“หน้าตานี่พ่อแม่ให้ แต่เรื่องความสามารถฉันก็มีนะมอส” มอสยักไหล่บ้าง
“แต่ที่แน่ๆ หน้าตามินต์ขายดีนะ” บอยให้ความเห็นที่มินต์ยิ่งทำหน้ามั่นใจกว่าเดิม
“แล้วฉันละ ฉันก็สวยนะ” เสียงเล็กๆ ของน้ำส้ม ที่อยากมีส่วนร่วมบ้าง เรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนได้อย่างดี
“อาทิตย์หน้าเราจะได้ขึ้นเวทีตอนเคารพธงชาติวันจันทร์นี้นะ เดี๋ยวเราจัดสคริปให้ทั้งบอยกับแทนขึ้นพูดนะ ที่เหลือฝากด้วยแล้วกัน” ผมกับบอยชูนิ้วโอเคพร้อมกัน
“พี่คะ พี่ๆ คะ” ผมและทุกคนหันไปหาต้นเสียง ที่เป็นน้องผู้หญิง ม.ต้น เรียกพวกผม
“มีพี่คนนึงฝากให้หนูเอามาให้คะ” มอสเป็นคนลุกขึ้นไปหยิบ
“แล้วคนที่ฝากให้เรามาอยู่ไหนครับ พี่อยากเจอคนนั้นอยู่” น้อง ม.ต้น หันกลับไปที่บันไดทางลงตึก ผมตัดสินใจลุกขึ้นวิ่งไปทันที
ผมกับทีมทั้งหมดประชุมกันชั้นบนสุดของตึก คนที่ส่งสาร น่าจะวิ่งลงไปแล้ว ผมวิ่งตามลงไปสองชั้น สลับมองช่องบันไดว่ามีใครที่รีบวิ่งบ้าง ผมเห็นอยู่คนนึง ห่างจากผมอยู่สองชั้นได้ ผมรีบวิ่งตามสลับกระโดดลงบันได แต่ผมก็คลาดไป เพราะชั้นที่ผมคลาดไป เป็นชั้นที่สามารถเดินไปลงตึกอื่นต่อได้
“เจอตัวปะแทน” ผมส่ายหน้าให้กับคำถามของบอย หลังจากกลับมาที่เดิม
“มันส่งนี้มา” มอสส่งกระดาษใบล่าสุดให้ผม ใจความในนั้นมีแค่ว่า
“เตือนดีๆ ไม่ฟัง คืนนี้ดังแน่” “เราขอถอนตัวตอนนี้ทันไหม...” ผมรู้สึกว่ามันคงเป็นทางออกที่จะช่วยให้ยุติปัญหานี้
“เอ้ย มาขนาดนี้แล้ว นายสนใจคำขู่ไร้สาระแบบนี้เหรอ” มอสดูจะไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงถอนตัว
“นั้นซิแทน พวกเราทุกคนเต็มที่นะเว้ย อย่าไปตามเกมมันซิ” น้ำส้มสนับสนุนในความคิดของมอสเช่นกัน
“มีอะไรให้พวกเราช่วยไหม บอกได้นะ” บอยกอดคอผม ในขณะที่มินต์เองก็พยักหน้าด้วยสีหน้ากังวลใจเช่นกัน
“เรากำลังทำให้ทุกคนลำบาก คือ...เรื่องที่จดหมายพวกนี้ขู่ มันเกี่ยวกับเราอะ...” ผมถอนหายใจยาว เล่าไม่ถูก ทุกคนนิ่งเงียบรอฟังผมพูดอยู่
“ไม่ว่ามันจะแย่ยังไง แทนไม่ต้องถอนตัวนะ พวกเราทุกคนแก้ไขได้ เชื่อซิ” บอยกอดคอผมแน่นๆ ในขณะที่ทุกคนที่เหลือพยักหน้า
ผมหลับตานึกถึงบิ๊ก ผมไม่แน่ใจว่าผมจะรับมือได้ไหม แต่บิ๊กคือกำลังใจเดียวที่ผมคิดออกตอนนี้ ผมลืมตาขึ้น สูดหายใจลึกๆ
ผมจะสู้กับอดีตที่แก้ไขไม่ได้...
………………..
หลังจากเล่าจบแล้ว ทุกคนกอดผมแน่นๆ เชื่อว่าผมไม่ได้ตั้งใจทำ เผลอๆ ใช้พลิกวิกฤตินี้ให้เป็นโอกาสเรียกคะแนนเสียงได้ด้วยซ้ำ แต่...ผมเครียด...ครั้งก่อนที่คลิปนั้นหลุดไปถึงโรงเรียน ก็ทำผมแทบนั่งเรียนไม่ได้ ที่นี่...กรุงเทพฯ สังคมที่ใหญ่กว่า มันจะทำลายผมมากกว่ารอบก่อนแค่ไหนละ...
“อยู่หน้าคอมมานานแล้วนะ ไม่กินไรด้วย เป็นไรเปล่าครับ” บิ๊กนั่งลงข้างๆ ผมที่กำลังพยายามค้นว่า คลิปของผมถูกปล่อยออกมาเยอะแค่ไหน อย่างไร หลายๆ แหล่งที่เคยเป็นที่ปล่อยคลิปของผม ยังคงมีให้โหลดอยู่ ผมไล่ดูกลุ่ม Facebook ของโรงเรียนทุกกลุ่มที่ผมพอจะดูได้ ว่ามีคนพูดถึงเรื่องนี้ไหม
“ปิดไมอะ” บิ๊กพับหน้าจอ MacBook ผมลง แล้วหันเก้าอี้ที่ผมนั่งให้อยู่ตรงหน้าบิ๊ก
“วันนี้มันส่งมาขู่จะปล่อยคลิปใช่เปล่า” น้ำเสียงบิ๊กที่ถามผมค่อนข้างเข้ม ผมพยักหน้าช้าๆ บิ๊กเปลี่ยนจากหน้าที่เข้มตึงเป็นรอยยิ้มอ่อนๆ แล้วลุกออกไป ก่อนจะกลับมาพร้อมข้าวไข่เจียว
“แทนไม่ยอมกินข้าว เราเลยทำมาให้ ถ้าไม่อร่อยก็ขอโทษนะ แต่เราไม่อยากให้แทนเครียด กินข้าวนะครับ” บิ๊กเริ่มตักข้าวกับไข่เจียวที่ราดซอสมะเขือเทศไว้ที่ไข่ ป้อนผมคำแรก
“ใช้ได้เปล่าครับ” บิ๊กคงไม่แน่ใจในฝีมือ ผมว่าโอเคเลย อร่อยอยู่นะ
หลังจากบิ๊กป้อนข้าวผมเสร็จ บิ๊กค่อยๆ เช็ดปากผมเบาๆ แล้วจุมพิตริมฝีปากผมเบาๆ จู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาเองอีกแล้ว บิ๊กค่อยๆ เช็ดน้ำตาด้วยนิ้วโป้งช้าๆ ผมมันแย่...บอกว่าจะสู้กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ตอนนี้กลับอ่อนแอจนคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว
“พรุ่งนี้เราโดดเรียนนะ เราจะไปอยู่กับแทนทั้งวันจนกว่าจะกลับบ้าน” ผมส่ายหน้าไม่เป็นไร
“ถ้างั้นพรุ่งนี้แทนก็ไม่ต้องไปโรงเรียน” ผมส่ายหน้าอีก
“เราไม่อยากหนี แต่เราก็กลัว เราทำไงดีบิ๊ก ฮือๆๆ” บิ๊กค่อยๆ เอามือกดศีรษะผมให้หน้าผากของเราชนกัน
“พรุ่งนี้ ถ้าแทนกลัว ให้หันมามองเรา ถ้าแทนไม่อยากอยู่ วิ่งมาหาน้องถ่านที่จอดอยู่ได้เลย” ผมพยักหน้าแล้วกอดบิ๊กไว้แน่นๆ
“ไม่ต้องกลัวนะ เราจะไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายแทนได้แน่ๆ มันจะผ่านไปได้แน่นอนครับ” บิ๊กจูบหน้าผากผมค้างไว้แบบนี้ จนผมรู้สึกสบายใจมากขึ้น
ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น ผมจะต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้ ผมจะทำให้ได้...
**********
บทที่ 58 จะเป็นการเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียน แทนจะต้องตอบคำถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้นออกสื่อ และมันจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของแทนในโรงเรียนนี้ตลอดไปจากนี้ จะดีร้ายอย่างไร ติดตามกันในบทหน้าครับ
บทที่ 58 เจอกันประมาณวันพฤหัสฯ หรืออาจจะวันศุกร์ (บ่ายๆ) ครับผม
ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ^^