หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[eern]

ทำไมหาน้องเมตไม่เจออะคะขึ้นตอนแล้วไปหน้า31ก้อไม่เจอคะ

[JJHJJH]

รอค่ารอ

[holefiller]

รอๆ 

[fannan]

รอๆครับรอ

[skipkiss]

รีเฟรชตลอดเวลา รอค่อรอ เมตตาหรรษา 

[mooping-7]

   อ้อออออเป็นอย่างนี้นี่เอง อิอิ รอจ้ารอ คิดถึงน้องเมต

[Seiki]

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓ ตอนที่ 13
ผมนั่งเครียดจัดอยู่ในห้องที่เพอซี่ใช้รับแขก
ผมเครียดของผมคนเดียว แต่ดูเหมือนหรรษามันก็เครียดไปกับผมอีกคน
มันว่าผมปัญญาอ่อนที่ไม่กล้าสู้หน้าเพอชี่
มันว่าเรื่องธรรมดา
ผมไม่รู้ว่าเรื่องธรรมดาของมันคือการเอากันในห้องน้ำหรือว่าเสียงครางของผม
แต่ผมก็เครียดอยู่ดี มันบอกไม่ถูก
“กูบอกตรงๆนะเมต ตอนที่มีอะไรกับกูครั้งแรกน่าเครียดกว่าเยอะ แต่มึงกลับเฉยๆ พอเรื่องนี้มึงจะเครียดทำหอกอะไร”
หรรษาไม่เข้าใจผมหรอก แม่ง!!
“ปอมันไม่ได้ยินอะไรขนาดนั้นหรอกน่า มันแค่แกล้งมึงเล่นๆ”
แกล้งผมเล่นงั้นเหรอ ผมจะรู้ได้ไงวะว่าผมไม่ได้ครางเสียงดังจริงๆ อีกอย่าง ที่ผมไม่กล้าสู้หน้าเพอชี่ก็เพราะว่าผมกับเพอชี่เราเริ่มต้นกันด้วยความกะล่อนของผมที่หน้าด้านเดินเข้าไปจีบเธอ ทั้งๆที่จริงๆแล้วผมตกเป็นของผู้ชาย แถมมาทำรุ่มร่ามในห้องของเธออีก
ผมเลยรู้สึกแย่!!
“ตอนทำล่ะไม่คิด มาคิดเอาตอนที่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วมันจะมีประโยชน์อะไรวะ เสียเวลา” หรรษาพูดขึ้นมาลอยๆ
“ก็กูเมานี่หว่า”
ผมนี่ก็กล้าเถียงมันออกไปนะ ทำเหมือนกับว่าตัวเองมีเหตุผลดีๆ
“อยากลองจีบหญิงดูเหรอ กูพาไปเอาปะ”
คราวนี้ผมถึงกับมองหน้ามันแบบไม่เชื่อสายตา มันคิดอะไรของมันอยู่วะ
“ที่ไหนอะ”
“แถวๆจุฬา ที่นั่นสาวสวยนะมึง สวยกว่าเพอชี่ของมึงอีก”
“มึงจะบ้าเหรอหรรษา จุฬามันติดกับอุเทนถวายเลยนะมึง”
“ก็ใช่ไง”
“แล้วมึงจะไม่โดนยำตีนตายอยู่ตรงนั้นเหรอวะ” คราวนี้มันยักไล่
“มึงไม่ใช่เป้าหมายของพวกมันหรอก มึงเป็นเด็กมหาลัยไม่มีใครเค้าทำหรอก ถ้าไม่ซวยจัดๆแล้วโดลูกหลงอะ”
“กูหมายถึงมึงหรอกหรรษา กูไม่ได้หมายถึงตัวเอง”
“เป็นห่วงกูเหรอ”
“ถามได้ เป็นห่วงสิวะ กูอุตส่าห์เจ็บตัวไปหัดมวย แม่งไร้ค่าในสายตามึงจริงๆ”
มันหัวเราะในลำคอ ผมเองก็คาใจอยากถามบางอย่างกับมัน แล้วผมก็ตัดใจพูดออกมา
“มึงไม่หึงกูเลยเหรอวะ” ผมนี่ก็ช่างสำคัญตัวนะถึงได้กล้าถาม
“ดูสถานการณ์ก่อน”
“หมายความว่าไงวะ สถานการณ์อะไรของมึง”
“ไว้ถ้าเกิดจริงๆมึงก็จะรู้เองแหละเมต กูอะร้อนได้เหมือนไฟเย็นได้เหมือนน้ำแข็ง มันอยู่ที่ว่ามึงจะทำตัวให้กูแสดงออกมายังไง”
อ้าวมันตอบคำถามได้รางวัลชนะเลิศเลยนะ แต่ไหงเหมือนมันโกรธผมวะ มันเป็นเชี่ยอะไรของมัน ขึ้นๆลงๆ
ผมนี่นั่งเงียบกริ๊บนับแต่บัดนั้นจนถึงตอนนี้เลย
“จะออกไปสู้หน้านางฟ้ามึงได้ยัง เราต้องกลับบ้านแล้วนะเว้ย ป่านนี้แม่มึงโวยวายแล้วมั้ง”
“เค้าไม่ว่าอะไรหรอกถ้าอยู่กับมึงอะ”
“เพราะงี้แหละกูถึงปล่อยให้มึงใช้ชีวิตคนเดียวไม่ได้”
“พูดซะกูเป็นภาระเลย กูก็แค่เข้าใจโลกน้อยกว่ามึงเท่านั้นเองนะเว้ยหรรษา” ทำเหมือนกับว่าผมมีปัญหาร้ายแรง
“มึงไม่ได้เข้าใจโลกน้อยหรอกไอ้เมต มึงไม่เข้าใจหอยหลอดช้างยิ้มอะไรเลยต่างหาก”
“แต่เพื่อนกูบอกว่าผู้ชายเค้าชอบเมียที่ไม่ฉลาดนะมึง จะได้รู้ไม่ทันผัวไง”
“ทฤษฎีนั้นใช้ไม่ได้กับกูหรอก”
“มึงชอบคนฉลาดๆ เก่งๆสินะ”
“เปล่า กูชอบคนที่เข้าใจ ปะ ไปกันได้แล้ว”
ปิดท้ายซะงงเลย ผมเดินตามหลังมันออกมาแบบหวาดๆ ยังเขินๆอยู่ ไม่รู้สิ ตอนผมเห็นแอนทั้งๆที่แอนกับหรรษาไม่ได้ทำอะไรให้ผมเห็นเลยนะผมยังไม่ชอบใจเลย แล้วเพอชี่ล่ะ ผมมาพักด้วย มาทำเหมือนกับว่าอยู่กันสองคนในโลกใบนี้ เพอชี่ที่เป็นแฟนเก่าจะรู้สึกว่าผมไม่ไว้หน้าเค้าหรือเปล่านะ แล้วเค้าจะรู้สึกกับผม เหมือนที่ผมเคยรู้สึกกับแอนมั้ย
“ไง หายกันไปนานเลยทั้งคู่” เพอชี่ยังคงทักทายด้วยรอยยิ้ม
“ก็ไอ้เมตสิ เสือกนึกอายขึ้นมาตอนที่ปอไปแอบฟังหน้าห้องน้ำ ไม่กล้าออกมาสู้หน้า”
ดูหรรษาสิ เผาผมต่อหน้าเพอชี่ซะไม่มีความดีเหลือเลย
“ไม่ต้องอายหรอกน่า เพอชี่ไม่ได้ยินอะไรหรอก จริงๆจะไปเคาะประตูดูว่ามีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าเท่านั้นแหละ ไอ้ที่บอกว่าได้ยินชัดนั้นแกล้งอำเล่น ก็ไม่คิดว่าหรรษาจะเล่นน้องเมตอยู่จริงๆ”
เหมือนจะทำให้ผมสบายใจขึ้นนะ แต่เพอชี่ก็ปิดท้ายได้จุกเข้าไปในอกจริงๆอีกครั้ง
“หรรษานี่ยังเซ็กส์จัดไม่เปลี่ยนเลยนะ”
มันคืออารายยย....ไอ้ที่เพอชี่พูดออกมามันหมายความว่ายังไง ในหัวสมองผมมีประโยคนี้ลอยวนอยู่เหมือนดาวระยิบระยับตอนที่เรากำลังน็อคเลย
แล้วหน้าเย็นเฉียบกลับร้อนวูบขึ้นมาเหมือนถูกน้ำร้อนสาด ผมชาวาบไปทั้งหน้าจนต้องใช้มือลูบปรับอุณหภูมิให้ตัวเอง
ความถี่ของเซ็กส์จัดคืออะไร จำนวนเท่าไหร่ ตั้งแต่ผมตกร่องปล่องชิ้นกับหรรษาเรามีอะไรกันสองครั้งเองนะ ถ้านับในห้องน้ำด้วยก็สาม แล้วเพอชี่พูดแบบนี้ต้องการบอกอะไร
“ไม่แกล้งแล้ว ดูเหมือนแกล้งเรื่องนี้ทีไรเมตจะช็อตแล้วเครื่องดับไปทุกทีเลยนะ”
“เพอชี่ว่าอะไรนะ” เมื่อกี้ได้ยินแว่วๆ
“ปอพูดแทงใจดำมันอะดิ”หรรษาแซวซ้ำอีก
“เออ ต่อไปนี้จะไม่เขินแล้วเว้ย แฮ่ๆ ขอโทษนะเพอชี่” แบบว่าเมื่อกี้ลืมตัวหน้ามืดไปหน่อย
“ไม่ป็นไร เมตแตกต่างแต่ก็น่ารักดี”
“แตกต่างยังไงเหรอ” ผมไม่เข้าใจที่เพอชี่พูดเลย
“ก็ไม่น่าจะมาอยู่ในวงจรชีวิตหรรษาได้อะดิ แต่ก็ดีแล้วล่ะ เนอะหรรษา”
เพอชี่หันไปพยักเพยิดกับหรรษาแต่มันก็ทำหน้านิ่งๆ
“กลับก่อนนะปอ”
หรรษาโบกมือลาคนที่ยังยืนยิ้มสวยอยู่หน้าประตูห้อง ผมโบกมือลานางฟ้าของตัวเองด้วยสีหน้าเจื่อนๆ
“เรื่องที่ร้านก็ลืมๆมันไปนะเพอชี่แล้วก็ขอโทษนะที่มาทำเรื่องยุ่งยากที่ห้องอีกอะ” ผมเกรงใจแฟนเก่าคนนี้ของหรรษาจริงๆนะ
“ยินดีจ๊ะ อย่าคิดมาก เป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายอะเพอชี่เข้าใจ มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะเมต โดยเฉพาะเรื่องนังแอน”
“ปอ” หรรษารีบเบรกเลยอะ ผมยังไม่ทันจะอ้าปากขอบคุณเลย
“อย่าเสี้ยม”
หรรษาพูดต่อ คราวนี้เพอชี่เงียบเลยแต่ก็พอจะดูออกว่าไม่พอใจ
“แอนเห็นแก่ตัวจะตายหรรษาไปปกป้องมันทำไมอะ ยิ่งหรรษาให้ท้ายมันยิ่งได้ใจ มีผัวใหม่ไปแล้วยังมาตามหวงก้างผัวเก่าอยู่ได้ ไม่คิดจะให้เค้ามีเมียใหม่ที่ดีๆบ้างหรือไงนะ”
“ไม่ได้ปกป้องแต่ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องเสี้ยม เดี๋ยวก็พาลจะเกลียดขี้หน้ากันไปใหญ่ มึงเองก็ไม่ต้องสนใจมากหรอกเมต ไม่มีอะไรลึกซึ้งไปกว่าการช่วยเหลือกันยามยากหรอก”
ผมพยักหน้า คือตอนนี้ผมเองก็มองแอนในแง่ลบ แต่แอนก็ยังไม่เคยมาทำอะไรผมซึ่งๆหน้านะ แต่ถ้าเธอทำจริงๆ ผมก็ไม่อยากแย่งผู้ชายกับผู้หญิงหรอก ผมคิดว่าผมคงไม่ทำแบบนั้นนะ ไม่แน่ๆ
หลังจากที่ผมเป็นลมคารถเมล์วันนั้น ดูเหมือนหรรษาจะเอารถยนต์มาใช้อย่างเดิมแล้ว ผมไม่อยากจะถามหรอกว่าเพราะผมหรือเปล่า เดี๋ยวถ้ามันตอกกลับมาว่าผมสำคัญตัวผิดนี่ก็ไม่รู้จะทำหน้าไงแล้ว
รถมันแต่งไว้สำหรับซิ่งมากและมากที่สุด ผมดึงเบลท์มาคาดไว้ มันหันมามองแล้วทำหน้าพอใจ
“เมต กูมีอะไรจะบอกมึง” อยู่ๆมันก็โพล่งขึ้นมา
“ว่าอะไรอะ”
ผมมองเสี้ยวหน้ามันแล้วขมวดคิ้ว หรรษาใส่แว่นตาดำดูเข้มจนใจละลาย ถ้าคุณนายกาญจนาเห็นนะ มีหวังกรี๊ดออกมาแน่ๆ
“ปอน่าจะชอบมึงนะ”
“มึงว่าอะไรนะ”
เสียงผมดังมากจนหรรษาเผลอกระทืบเบรกดังเอี๊ยดหันมามองผมเคืองๆ
“เสียงดังทำเชี่ยไรกูตกใจหมด” มันดุ
“ก็กูตกใจอะ”
ไม่รู้จะกระหยิ่มในใจดีมั้ยที่มุกเสี่ยวๆของผมเป็นที่พออกพอใจของเพอชี่ แต่พอรู้ว่าเธอเคยคบกับหรรษามาก่อน ผมก็แค่รู้สึกถูกชะตากับเธอนะ ไม่ได้ปิ๊งอะไรอย่างคราวแรกเห็นแล้วล่ะ
“กูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นหรอก แค่สนุกๆอ่า”
“เออ กูรู้แล้ว ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยไม่ต้องแก้ตัวก็ได้”
“ไม่ได้แก้ตัวเว้ย แค่บอกความจริง คือเห็นคราวแรกก็สะดุดแหละแต่พอรู้ว่าเค้าเคยคบมึงมาก่อนกูก็เฉยๆอะ”
“ไม่อยากซ้ำรอยกูว่างั้น”
“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย เพอชี่น่ารักดีนะ นิสัยดีด้วย ทำไมมึงถึงเลิกอะ”
“ก็เราไม่ได้รักกันอย่างแฟนแล้ว กูมีจุดยืนของกู เขาเองจริงๆแล้วก็มีเป้าหมายของตัวเองสุดท้ายไม่เข้าใจกันก็เลิกกันดีกว่า ยังไงซะก็เป็นเพื่อนกันได้ แต่ถ้าทะเลาะกันแล้วเป็นเพื่อนกันไม่ได้”
“อืม แล้วแอนล่ะ”
“แอนมีผัวใหม่ไง มึงก็รู้นี่”
“มึงเสียใจปะ”
“มึงถามจริงจังหรือกวนตีนกูเนี่ย เลิกกับแฟนก็ต้องเสียใจสิวะ มึงนี่ถามอะไรแปลกๆ น้ำกูแตกแล้วหลุดเข้าคอมึงรึไง”
“ไอ้ห่า กูถามเพราะกูยังไม่เคยมีแฟน เลยไม่รู้ว่าเลิกกันแล้วเป็นไง”
“เอ๊ะไอ้นี่ กูจะอธิบายถูกได้ไงเล่า”
“กูเห็นมึงกับเพอชี่แล้วก็แอนยังทำตัวปกติต่อกันอะ กุ้งนางตอนเลิกกับแฟนเก่ามันที่เป็นนักร้องในผับนะ แทบจะไม่เผาผีกันเลย อย่าว่าแต่คุยกันเลยนะ เดินสวนกันนี่หน้าก็ยังไม่มอง”
“นั่นมันคนอื่น แต่สำหรับกู ถ้าเลิกก็คือเลิก เป็นแฟนเก่าก็บอกว่าแฟนเก่า อย่างมึงใครถามกูก็บอกว่าแฟน กูแยกแยะสถานะได้ สบายมากเลย”
“แล้วมึงรักกูยังอะหรรษา”
แหม!! ทีแบบนี้ก็อยากตบปากตัวเองนะที่ไร้ยางอาย
“อย่าเพิ่งถามตอนนี้ถ้ามึงไม่อยากเสียความรู้สึก กูกำลังทำในสิ่งที่ต้องทำแล้ว เรื่องที่มึงถามนั้นเป็นเรื่องในอนาคต ไม่ใช่ว่ากูจะรักมึงไม่ได้หรอกนะ แต่ว่าถ้าบอกไปตอนนี้มันก็เท่ากับว่ากูกำลังกะล่อนใส่มึงอยู่”
“อือ กูเข้าใจ”
เข้าใจว่าประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้หรรษารักคนยาก แต่สำหรับมือใหม่อย่างผม เหมือนกับว่าผมจะรักหรรษาเข้าให้แล้ว ทั้งๆที่มันก็ประกาศอยู่ว่ามันเป็นบุคคลอันตราย
ผมนั่งเงียบไปตลอดทาง
“มึงเองก็ไม่ต้องพยายามทำอะไรเพื่อเอาชนะใจกูล่ะ”
“น่าหมั่นไส้ว่ะ พูดซะหล่อมากเลยนะมึง ใครๆก็ต้องหลงรัก”
“หรือมึงจะเถียงว่าไม่ได้ชอบกูอยู่ กูดูมึงออกนะเมต แต่ถ้ากูมองมึงผิดไปกูจะบอกอะไรให้นะ มึงอย่ายอมหรือตามใจกูมาก เพราะถ้าวันไหนที่กูคิดเข้าข้างตัวเองมากไปแล้วไม่ปล่อยมึงขึ้นมา มันจะเกิดโศกนาฏกรรมรักขึ้นมาได้”
ผมนิ่ง หรรษาพูดถูกทุกคำผมชอบมันแล้วจริงๆ เพราะไม่คิดจะเถียงมันเรื่องนี้เลย มันเกิดขึ้นเร็วมากจนผมก็ตั้งตัวไม่ติด คิดไม่ออกด้วยว่าไปชอบมันขึ้นมาตอนไหน
“เป็นตัวมึงเองนั่นแหละดีที่สุด ที่เหลือเป็นหน้าที่กูเองที่จะรักมึง”
“ไหนมึงบอกว่ากูปัญญาอ่อน”
“ก็ใช่ แล้วไงอะ คนปัญญาอ่อนไม่สมควรได้รับความรักรึไง”
“ไม่รู้สิ”
“โง่จริงๆเลยมึงเนี่ย”
แล้วมันก็ละมือจากเกียร์มายีหัวผมเล่น ผมปัดมือมันออกมันก็ผลักหัวผมคืน
“หรรษากูเองก็มีอะไรจะบอกมึง อย่าโกรธกูนะ”
ผมตัดสินใจพูดขึ้นมาตอนที่เราเงียบกันไปอีกครั้ง
“ก็ลองบอกมาก่อน”
“มึงอย่าขี้โกงดิ บอกว่าไม่โกรธก่อนดิวะ ไม่งั้นกูก็ไม่กล้าพูด”
“นี่เขาไม่เรียกว่าขอร้องกูหรอกนะไอ้หัวถั่ว เค้าเรียกว่าบังคับ”
“กูเปล่า ตกลงมึงจะไม่โกรธนะเว้ย”
“เออ บอกมาๆ”
“ตอนมึงพาแอนเข้ามาอะ ตอนนั้นกูรู้สึกว่าหึงมึงแหละ แต่ตอนที่มึงอยู่กับเพอชี่ กูไม่เห็นรู้สึกแบบนี้เหมือนตอนที่รู้สึกกับแอนเลยว่ะ มันเพราะอะไรอะหรรษา”
คราวนี้หรรษามันครางลึกในลำคอ ก่อนจะหันมามองหน้าผมช้าๆสลับกับมงหน้ากระจกรถ
“มึงชอบกูจริงๆด้วยเมต”
“แล้วทำไมอะ ไม่ได้เหรอ ก็เป็นแฟนกันแล้ว ถ้าจะชอบมึงมันแปลกยังไงวะบอกกูทีดิ”
“มันก็ไม่แปลก แต่เราเป็นแฟนกันเพราะอะไรมึงก็รู้”
คราวนี้ผมอึ้ง นึกเจ็บปวดกับความจริงที่มันตอกย้ำ
“ไว้ให้เป็นเรื่องของอนาคตแล้วกัน เผลอๆวันนั้นคนที่ขาดมึงไม่ได้อาจจะเป็นกู แล้วสำหรับมึงเองอาจกลายเป็นว่าที่พูดออกมาในวันนี้เป็นเพราะเรายังเรียนรู้กันน้อยไป ความจริงแล้วมึงอาจไม่ได้ชอบกูเลยก็ได้ มึงยังต้องได้เห็นอะไรๆในด้านมืดกูอีกเยอะเลยเมต”
เอาจริงๆนะ...ไม่ว่าหรรษาจะพูดเหมือนเตือนสติผมยังไงแต่ในใจผมก็ร้องค้านออกมาว่ายากมาก มันยากมากๆที่ผมจะไม่ชอบหรรษา ไม่ใช่เพราะว่ามันหล่อแล้วก็เป็นแบดบอยที่เนื้อหอมหรอกนะ ผมรู้ว่าเบื้องหน้าหรรษาในสายตาคนอื่นเป็นแบบนั้นจริงๆ แต่เบื้องลึกที่ผมรู้สึก ผมว่าหรรษาเป็นคนที่มีความคิดคนหนึ่งเลย สภาพแวดล้อมรอบๆตัวมันที่หาที่มาที่ไปไม่ได้ต่างหากที่ทำให้ภาพลักษณ์ของมันออกมาเป็นแบบนั้น
ผมหน้าตาตื่นที่เห็นคนรถคันอื่นจอดอยู่หน้าบ้าน แล้วประตูรั้วบ้านก็เปิดอ้าซ่าอยู่ ผมหันไปจะขอคำปรึกษาจากคนข้างๆก็เห็นมันกำลังขมวดคิ้วอยู่ มันคงรู้สึกแบบเดียวกับผมแค่ไม่กระต่ายตื่นตูมแบบผมเท่านั้นเอง
“แม่” ผมครางขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ
“พ่อ” หรรษาเองก็ครางออกมาแบบนั้นเหมือนกัน
แล้วเราก็มองหน้ากันตื่นๆ
บ้านผม แต่มีรถของพ่อหรรษาจอดอยู่ ผมแทบเปิดประตูทั้งๆที่มันยังไไม่ปลดล็อคเลยทีเดียว
“จะมีเรื่องหรือเปล่าวะมึง”
“ไม่หรอก” คราวนี้หรรษาสงบสติอารมณ์ได้เป็นปกติแล้ว
มันจอดรถไว้ที่หน้าบ้านร้างที่ไม่มีเจ้าของที่แน่นอน คว้ามือผมมากุมไว้หลวมๆแล้วลากเข้าบ้านไปด้วยกัน
หน้าบ้านมีขวดเบียร์วางเรียงกันเป็นแถวสลับกับขวดเหล้าบ๊วยของโชยะที่มีเยอะไม่แพ้กัน
อะไรกันวะเนี่ย!!
“หรรษา นี่แม่กูมอมพ่อมึง หรือพ่อมึงตั้งใจมามอมแม่กูกันแน่อะ กูงงไปหมดแล้ว”
“กูก็งง”
ห่านจิก!! งงกันทั้งคู่แล้วกูจะหาคำตอบจากไหนได้วะแม่ง
“อร๊าาาา ลูกๆมากันแล้วค่ะคุณ”
เสียงคุณนายกาญจนานี่เมาแปล้ ไม่มีความเป็นกุลสตรีเลยแม่ผม
“เอ้ามากันแล้วเรอะ เออหายไปไหนกันมาทั้งคืนล่ะ นี่พ่อกับแม่รอเอ็งสองคนอยู่ทั้งคืนเลยนะ เอิ๊ก”
ไม่ใช่แค่ทั้งคืนหรอก สภาพนี้น่าจะเพิ่มอีกครึ่งค่อนวันที่เหลือเข้าไปด้วยแน่ๆ ผมยกมือไหว้พ่อหรรษาด้วยหน้าตาเจื่อนๆ เกรงใจที่พ่อมันต้องมาเจอกับสภาพแบบนี้ของแม่ผม
“พ่อชวนแม่เค้าดื่มเอง”
“ช่ายๆ พ่อหรรษาคอแข็งชะมัดยาด เหล้าแม่หมดสต็อกแล้วด้วย”
“แล้วตกลงแกไปเจอเมตที่ไหนวะหรรษา”
พ่อลูกเค้าหันไปคุยกันหลักจากที่ทักทายกันพอหอมปากหอมคอแล้ว
“ร้านเหล้าอะดิพ่อ ไอ้หัวถั่วนี่สะเออะไปเมาอีกแล้ว เดี้ยงก็เดี้ยงอยู่นะ”
“เอาน่ะ ก็ค่อยๆดูแลกันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง ใช่มั้ยครับคุณกาญจนา”
แหม เข้าขากันได้ดีมาก นี่เพิ่งเจอกันครั้งแรกนะเนี่ย
“แล้วพ่อล่ะ มาอยู่นี่ได้ไง”
“เอ๋า ก็ได้ยินแกคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ว่าหนูเมตหายไป พอวางสายแล้วแกก็โยนโทรศัพท์ทิ้งแล้วก็ผลุนผลันออกไป นี่พ่อเก็บเอาไว้ให้นะเว้ย”
“ทิ้งไว้ในบ้านเนี่ยนะพ่อ ไม่ต้องเก็บก็ได้มั้ง ยุงในบ้านคงไม่กลายร่างมาเป็นโจรขโมยโทรศัพท์ผมหรอก”
“ชิ ลูกเนรคุณ ทำดีแล้วไม่ได้ดี”
“แม่เล่าเองก็ได้นะหรรษา คือว่าแม่เองก็ร้อนใจ โทรหาไอ้เมตหลังจากที่คุยกับหรรษาแล้วมันก็ไม่รับสาย”
ผมรู้เลยว่าแม่ตั้งใจจะโทรมาบอกผมว่าพายุกำลังจะพัดผ่านมาขึ้นฝั่งที่ผมแล้ว แต่ตอนนั้นผมคงไร้สติจนไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ถึงไม่ได้รับสาย
“แม่ก็กลัวว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นก็เลยโทรหาหรรษาอีกครั้ง ทีนี้หรรษาก็ไม่รับ แม่เลยโทรย้ำ” แม่อธิบายต่อ
“พ่อไม่ได้อยากเสียมารยาทเลยนะเว้ย แต่มีสายเข้ามาหลายๆสายพ่อกลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรไม่ดีเลยลองรับดู ก็ได้คุยกับแม่ เลยตกลงกันว่าเรามารอลูกอยู่ด้วยกันจะดีกว่า แล้วเอ็งพาหนูเมตไปเข้าโรงแรมที่ไหนมาวะ เกรงใจแม่เค้าบ้างนะมึงไอ้หรรษา อย่าให้เค้ามาถอนหงอกพ่อได้”
“อุ๊ย กาญไม่กล้าทำร้าย ผอ.หรอกค่ะ”
“ร้านที่เมตไปกินอยู่ไกลบ้านเราทั้งคู่นั่นแหละครับ พอดีไอ้หัวถั่วนี่เสือกไปจีบปอเข้า เลยได้ไปค้างที่คอนโดปอ”
“อ้าว นี่ลูกได้ไปเจอปอเหรอ แล้วปอเป็นไงบ้าง”
“ตอนนี้มันเป็นเพอชี่ไปแล้วครับ สวยแล้ว”
“อ้าวเหรอ เลิกกับแกปุ๊บได้ดิบได้ดีปั๊บสินะ”
“คงงั้นมั้ง”
“เอ พูดถึงใครกันอยู่เหรอคะ” แม่ผมเอียงคอถามได้แบ๊วมากนะ แต่แบบว่าสภาพคุณนายกาญจนาตอนเมานี่ดูไม่ได้เลยครับพี่น้อง ผมนึกสภาพตัวเองตอนเมาโดยเดาออกจากแม่ได้เลยอะ
“เพอชี่ครับ แต่ก่อนชื่อปอ คั่วอยู่กับหรรษาพักนึงแล้วเค้าก็เลิกลากันไปตามประสาเด็กวัยรุ่น แต่ตอนนี้เป็นผู้หญิงแล้ว วันก่อนพ่อก็เจอไปทีนึง โหยยยยย....กำลังกางแขนโอบไหล่แล้วนะ กะว่าเสร็จพ่อแน่ๆคืนนี้แม่นางฟ้าหลงถิ่นที่ไหนได้ เธอห้ามพ่อไว้แล้วบอกว่า
“คุณพ่อคะ จำปออดีตลูกสะใภ้พ่อไม่ได้เหรอ”
“แค่นั้นล่ะ ลำขีปนาวุธพ่อหดเลย”
ผมหัวเราะร่วน แต่หรรษานี่ส่ายหน้าเหมือนระอาใจมาก
“มาๆ มานั่งด้วยกันก่อนสิ”แม่ผมชวน
“ไม่น่าจะไหวแล้วนะแม่ แยกย้ายได้แล้วมั้ง”
“ไหวสิ ไม่ทันเมาเลยเนี่ย”พ่อหรรษาตอบ
“ไม่ใช่เมาจนสร่างไม่รู้กี่รอบแล้วเหรอพ่อ”
คราวนี้พ่อหรรษาหัวเราะที่ถูกลูกชายรู้ทัน
“มึงก็ไปอาบน้ำอาบท่าให้ดีๆซะไป ตอนอยู่ห้องปอแทบจะวิ่งผ่านน้ำเองไม่ใช่เหรอ”
ผมมองหน้ามันเหรอหรา ผวากับคำว่าห้องน้ำจากปากมันซะแล้ว และเริ่มจะหน้าแดงอย่างบัดซบซะด้วย ไม่น่าเชื่อว่าผมจะอายได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่พยายามข่มใจสู้ว่าจะหน้าไม่อายแล้วนะ แต่มันก็ยังชัดมากอยู่ดี
“มึงคิดอะไรอยู่เนี่ย กูแค่บอกให้มึงไปอาบน้ำ มึงจะไปนั่งเหม็นคาวให้เค้ารู้รึไงว่าเราทำอะไรกันมา”
พอมันพูดจบ มันก็เดินไปนั่งร่วมวงกับพ่อและแม่ ผมค่อยโล่งใจขึ้นที่หรรษาไม่ได้ทำในสิ่งที่ผมคิดแล้วก็เขินบ้าไปเอง
แต่แล้วผมเดินเข้าไปหามันอีกครั้ง
“แล้วมึงล่ะ”
ถ้าผมเหม็นคาวมันก็ต้องเหม็นเหมือนผมนั่นแหละ
“เดี๋ยวกูตามขึ้นไป” มันทำตากรุ้มกริ่มใส่ผม
“เชี่ย มึงแหละชอบแกล้งให้กูคิด สนุกนักหรือไง”
“ก็ดีนะ เสียวดี”
คราวนี้มันกระซิบชิดหูผมเลย สยิวเหมือนปลายลิ้นมันแหย่เข้าไปในหูผมด้วย ขนลุกเกรียวเลยผละออกมาซะก่อนที่จะโดนมันแกล้งมากไปกว่านี้
“เฮ้ย ซุบซิบอะไรกันสองคนบอกให้พ่อกับแม่รู้ด้วยดิวะ ทำอะไรให้มันอยู่ในสายตาผู้ใหญ่หน่อยไอ้เด็กพวกนี้เนี่ย”
พ่อหรรษาโวยวาย ผมเลยได้โอกาสรีบหนีขึ้นไปข้างบน สักพักก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาจากวงเหล้าโดยเปลี่ยนเรื่องสนทนาเป็นเรื่องอะไรแล้วก็ไม่รู้ ผมเลยอาบน้ำด้วยความสบายใจเสร็จแล้วออกมาเตรียมผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าไว้ให้หรรษาพร้อมเหมือนรู้หน้าที่
เดินลงไปตามผัวขึ้นมาอาบน้ำดีกว่า เฮ้ย!! นี่ผมห้าวแล้วเพ้ออะไรออกมาวะเนี่ย
แต่ไม่ต้องเดินไปตามละ มันเดินขึ้นมาเองอย่างสู่รู้และทำตัวตามสบายไม่ต่างจากบ้านตัวเอง
“ข้าวของอยู่บนที่นอนกูอะ”
“ขอบใจนะ แม่งเหนียวตัวโคตรอยากอาบน้ำเลย”
มันถอดเสื้อตรงหน้าผม หรรษาแม่งชอบอวดหุ่นตัวเองพร่ำเพรื่ออย่างหน้าไม่อายมากเลย
แต่ผมก็ดู!! แล้วก็จดจำทุกสิ่งที่ตาเห็น
พอมันเริ่มปลดเข็มขัดแล้วเลื่อนกางเกงลง ผมก็เริ่มถอย ไม่ค่อยกล้าอยู่ดูแม้จะมีทุกอย่างไม่ต่างจากผมแต่ก็รู้สึกกระดากใจมากอยู่ดี
“จะไปไหนอะ”
สงสัยแม่งจะมีตาหลัง
ขนาดมันเดินผ่านหน้าผมไปทางห้องน้ำแล้ว ผมเองก็พยายามย่องเงียบ แต่มันก็เสือกรู้ว่าผมกำลังจะออกจากห้องไปจนได้
“ฝากนี่ด้วย เผื่อใครโทรมา บางทีเพื่อนที่วิทยาลัยชอบโทรมารายงานสถานการณ์ผิดปกติ รับด้วย” มันยัดโทรศัพท์ใส่มือผม
“รับแล้วกูต้องพูดไงอะ”
“ก็ฟังก่อนสิว่าอีกฝ่ายพูดอะไรมา หรือจะมายืนเฝ้าหน้าห้องน้ำรอกูล่ะ”
“ลงไปอยู่ดูแม่ดีกว่า เมามากละเดี๋ยวเป็นแบบกู”
“เออ เมาทั้งคู่แหละ เข้ากันได้ดีเกินเหตุ”
“เขาจะจีบกันมั้ยวะหรรษา”
“เขาที่มึงว่าอะพ่อกูกับแม่มึงนะเมต”
“นั่นแหละ”
“แล้วถ้าเค้าจีบกันขึ้นมามึงมีปัญหาป่าวล่ะ”
“ฮื่อ” ผมส่ายหน้ารัวๆ
“ก็เรื่องของผู้ใหญ่เค้าจะตัดสินใจกันแล้วล่ะ”
“อืม เอางั้นก็ได้ กูก็แล้วแต่แม่เหมือนกัน”
ผมเดินลงมาข้างล่าง เห็นพ่อหรรษายังคงนั่งจิบเบียร์อยู่ ส่วนแม่ผมเริ่มเลื้อยฟุบหน้ากับโซฟาแล้ว
“ปลุกแม่ให้ขึ้นไปนอนเถอะเมต สงสัยจะไม่ไหวแล้วล่ะ”
“ครับ แล้วพ่อละครับ”
“เดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก มีหรรษาอยู่ด้วยไม่เป็นไร”
ผมพยักหน้าแล้วก็ยิ้ม ทำไมเวลาหรรษาอยู่ด้วยแล้วคนใกล้ตัวมักจะสบายใจนะ ผมเองก็เป็นแบบนั้น แม้แต่พ่อมันก็ดูจะอุ่นใจที่ลูกชายอยู่ใกล้ๆ ผมเดินเก็บขวดที่กินหมดแล้วไปวางเรียงกันไว้รอเก็บทิ้ง
โทรศัพท์หรรษาสั่น ผมหยิบขึ้นมามองหน้าจอ
ผมเพ่งมันอยู่นาน
โทรศัพท์ขึ้นชื่อแอนแล้วดับไป ก่อนจะสั่นแล้วปรากฎชื่อขึ้นมาใหม่จนผมเริ่มชั่งใจที่จะกดรับสายนั้น
แล้วความพยายามโทรซ้ำๆของแอนก็ทำให้ผมทนไม่ไหว
“อยู่ไหนอะหรรษา”
แอนไม่อารัมภบทอะไรเลย ถามขึ้นมาเสียงห้วนๆและฉุนเฉียวพอดู
“อยู่บ้านผมเองครับ”
“นั่นใคร”
“เมตตาครับ”
“หรรษาไปทำไมที่นั่นอะ มีใครตีกันตายอีกแล้วเหรอ น่าเบื่อจังเลยนะ ตีกันได้ทุกวันไม่เบื่อรึไง หรรษาไม่ใช่ร่วมกตัญญูนะ ตายกันแล้วก็เรียกร่วมกตัญญูไปเก็บสิ”
ผมยื่นโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน แอนน่ากลัวสุดๆ
“หรรษามาส่งผมเฉยๆ เดี๋ยวคงกลับบ้านแล้วครับ คุณมีอะไรฝากไว้หรือเปล่า”
“บอกหรรษาด้วยว่าฉันรอกินข้าวอยู่นานมากแล้ว จะหายหัวไปไหนก็บอกกันบ้าง ไม่ใช่ทิ้งให้ฉันอยู่บ้านคนเดียว”
“บอกกันเองดีมั้ยครับ ผมไม่รับฝาก”
“ก็แล้วจะรับโทรศัพท์คนอื่นเค้าทำไมล่ะ”
ผมว่าผมเป็นคนใจเย็นและไม่ค่อยอารมณ์ขึ้นกับการเอาแต่ใจของผู้หญิงนะ แต่สำหรับแอนผมว่ามันเกินไป นี่เข้าข่ายเสียนิสัยแล้ว นึกสงสารหรรษาและทึ่งมันไปในเวลาเดียวกันที่ทนผู้หญิงคนนี้ได้ ถ้าแอนพูดอย่างนี้กับผมต่อหน้ากุ้งนางหรือโมเม ผมว่าแอนโดนตบแน่นอนเลย
“คนอื่นที่ไหนกับล่ะครับ หรรษานี่ผัวผมอะ แค่โทรศัพท์แค่นี้ทำไมจะรับไม่ได้”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบมากนะ คีย์ต่ำสุดเท่าที่ผมจะสะกดอารมณ์ไว้ได้แล้ว
หรรษายืนพิงขอบประตูห้องน้ำมองมาทางผมทั้งๆที่หัวยังเปียกลู่ มันขมวดคิ้วมองแต่ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมา แขนกอดไว้กับอกมีน้ำเกาะพราว มันคงรีบออกมาเพราะได้ยินเสียงผมตะคอกเมียเก่ามันแน่ๆ
“กูเชื่อแล้วว่าเพอชี่พูดถูก แอนแม่งนิสัยแย่จริงๆ”
คราวนี้หรรษายิ้มมุมบางเหมือนรู้เท่าทันผม
“กูก็ไม่เคยพรรณนาว่าแอนดีให้มึงได้ยินไม่ใช่เหรอ กูแค่ไม่ว่าร้ายเค้าให้มึงฟังเท่านั้น ต่อให้กูไม่พูดเดี๋ยวมึงก็ได้เจอเอง”
“กูต่อยได้มั้ยเนี่ยเมียมึงคนนี้เนี่ยหรรษา”
“อดีตเมีย มึงพูดให้ครบดิวะ มึงพูดแบบนี้หมายความว่ามึงขออนุญาตกูทำร้ายตัวเองเหรอ”
“เออว่ะ กูลืม แล้วได้ปะ”
“ถึงมึงอยู่ในฐานะเมียกูแต่มึงก็เป็นผู้ชายนะคิดดูดีๆ”
“แต่แอนของมึงนี่แม่ง”
มันทำเหมือนจะเดินหนีผมเลยอะ นี่มันรำคาญที่ผมว่าเมียเก่ามันเหรอ
“ถ้ามึงยังคิดว่าเขาเป็นของกูอยู่ เราคงพูดกันไม่รู้เรื่องหรอกวันนี้”
ผมเงียบ เงียบแบบถอยมาตั้งสติแล้วคิด หรรษาเดินออกไปดูดบุหรี่ที่ระเบียงห้อง ผมว่ามันเองก็คงจะพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองเหมือนกัน ผมไม่รู้จะทำยังไงดี รู้สึกเหมือนเป็นคนน่ารำคาญและน่ารังเกียจ รู้สึกแย่ที่ทำให้หรรษาเหมือนต้องมาทนอยู่กับผมที่เป็นเด็กไม่รู้จักโต ผมเข้มแข็งกับทุกๆเรื่องนะ ยกเว้นเรื่องปัญญาอ่อนอย่างเช่นเรื่องนี้
ผมนั่งนิ่งๆอยู่ปลายเตียง หรรษายังอยู่นอกระเบียงอยู่อย่างนั้น ผมไม่รู้ว่ามันดูดบุหรี่หรือแม่งกำลังล่อเทียนพรรษาเลยกันแน่ มันอยู่ตรงนั้น นานมาก มากจนผมอึดอัดและทรมาน
การที่เราไม่ได้อยู่คนเดียวอย่างที่เคยเป็นมา มันสร้างความรู้สึกให้ผมได้หลากหลายขนาดนี้เลยเหรอ แม้จะเจอใครอีกมากหน้าหลายตา แต่มีหรรษาคนเดียวที่ปั่นป่วนความรู้สึกของผมได้
ผมเงยหน้าขึ้นช้าๆเมื่อได้ยินมันเปิดประตูระเบียงเข้ามาในห้อง แล้วผมก็ทนสบตากับมันไม่ได้ ยอมนั่งก้มหน้าและเตรียมรับกับความรู้สึกหากมันเดินออกไปโดยทิ้งความค้างคาใจไว้ให้ผมคิดเองเหมือนที่ผ่านมา
“กูกลับก่อนนะ”
แม้จะเฉยชาใส่แต่มันก็พูดกับผมนะ หรรษาไม่งี่เง่าหรอก มันแยกแยะอะไรต่อมิอะไรได้เหนือชั้นกว่าผมมากจริง
ผมพยักหน้ารับโดยดุษฏี
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปรับที่มหาลัย”
ใจผมเต้นโครมครามเหมือนกระดี่ได้น้ำ มองมันให้เต็มๆตาเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่เปลี่ยนใจที่พูดเมื่อกี้ มันเลิกคิ้วสูงมองผมที่เปลี่ยนอารมณ์กระทันหันจากที่นั่งหน้าซีดอยู่เมื่อกี้ สีหน้ามีเลือดสูบฉีดเข้ามาแล้วผมก็กำลังยิ้มปากจะฉีกอยู่แล้ว
“มึงพูดจริงๆนะ”ผมถามย้ำให้แน่ใจ
“อืม”
“มึงไม่โกรธกูแล้วใช่มั้ย”
“ไม่ได้โกรธตั้งแต่แรกแล้ว พยายามเข้าใจกับความเป็นมึงอยู่อะเมต” ผมยิ้มกว้าง
“กูขอหอมแก้มมึงทีดิ กูกำลังดีใจ”
เปิดเผยความรู้สึกกันหมดไส้หมดพุงเลยผม หรรษาส่ายหน้าแต่ก็เปิดยิ้มบางๆแล้วเดินเข้ามาหา ก่อนจะยืนค้ำหัวผมนิ่งๆอยู่อย่างนั้น ผมรีบยกขึ้นเต็มความสูง ปัดเนื้อปัดตัวแก้เขิน
“เอียงหน้าให้หน่อยดิ มึงก็รู้ว่ากูเตี้ย เอื้อมแก้มมึงไม่ถึง”
“กูไม่เคยเจอคนแบบมึงเลยเมต จะว่าแรดก็ไม่ใช่ไม่รู้จะให้คำนิยายมึงว่าไงดี”
มันบ่นแต่ก็เอียงแก้มให้ ผมฝังจมูกลงบนแก้มมันฟอดใหญ่แล้วสูดกลิ่นหรรษาเข้ามาเต็มปอดเลย
“กูจะรอมึงที่มหาลัยนะพรุ่งนี้”
“อืม รออยู่นั่นแหละ”
ผมยิ้ม แล้วก็ยิ้มเหมือนคนบ้า
ผมว่าผมรักหรรษาหมดหัวใจแล้วล่ะ
จริงๆนะ



โปรดติดตามตอนต่อไป

[Seiki]

ขอโทษค่ะ คนเขียนเองก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น  ตั้งใจจะพักสมองจากงานมาดูว่ามีใครเม้นต์อะไรบ้าง ทำไมมีแต่คนบอกว่ารอๆ ทั้งๆที่อัพนิยายให้แล้ว พอเปิดไปดูไม่มีนิยายเลยงงมาก 

ลงใหม่ให้อีกครั้งนะคะ อากาศเย็นอาจทำให้ประสิทธิภาพในทุกๆอย่างลดลง คนใต้อย่างคนเขียนไม่ชินกับความหนาวเย็นเลยจริงๆค่ะ วันนี้จัดไปเบาๆก่อนนะคะ สมองไม่ค่อยแล่น ประกอบกับงานลนก้นอยู่ พรุ่งนี้ต้องส่งงานปิดท้ายปีนี้แล้วค่ะ  จริงๆจะบอกว่า คนเราเวลาเมานี่งี่เง่าในแบบที่เราคิดไม่ถึงจริงๆนะคะ กะอีแค่น้ำส้มเปรี้ยวนี่แหละ คนเอามาให้ก็หวังดีด้วยใจเนี่ยแหละ แต่อารมณ์นั้นคนเมามักตีความหวังดีไปว่านี่กูเป็นตัวตลกของมึงเหรอ นี่มึงแกล้งกูใช่มะ คนเมาจะมีอาการคล้ายมนุษเมนส์เหมือนกันนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ
#ไปนั่งงงต่อว่าทำไมนิยายไม่ขึ้น 

[wikawee]

จิ้ม

[princessrain]

มาแล้วววว
ดีใจสุดๆ T T 
โหมงานหนักแบบนี้อย่างลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะคุณนักเขียน

น้องเมตตอนนี้เริ่มสะดิ้งได้น่ารักน่าหยิกแล้วสิ
เริ่มตระหนักหวงหรรษาแล้วสินะ
ดีมากค่ะน้องเมต น่ารักบรรลัยจริงๆ จุ้บๆ
   

[wi_OoO_wi]

หลังนั่งงมหานิยายอยู่นาน 

อ๊ายยยยยยยยยย ทำไมๆๆๆ ถึงน่ารักน่าชังอย่างงี้ล่ะเมตจ๋า

หรรษาไม่เอา เจ๊ยังรอเสียบหนูต่อนะคะ 

[~มือวางอันดับ1~]

  1+ เมตตาของหรรษา น่ารักน่าเอ็นดู มากๆๆๆๆ

[YouandMe]

 

[ปลายด้ามเงิน]

  บรรยายอบอุ่น  ตบแอนซักทีจะดีมาก

[Nus@nT@R@]

เมตซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเองดีนะ

[♥MM...★]

มาแล้วว วววว ขอบคุณค่าาา

[monoo]

 

[Also]

น้องเมตผู้อ่อนต่อโลก รู้สึกยังไงก้อแสดงออกไปหมดสินะ

[IaminLove]

เมตตาซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองจริงๆ นั่นแหละ
คิดอะไรก็ตรงๆ แบบนั้น
ขนาดจะหอมหรรษายังขอตรงๆ เลย เป็นเรานี่อายไป 10 ตลบ ฮ่าๆๆๆ

[skipkiss]

เมตตา แรดนั้นแหละ แรดแบบไม่รู้ตัว แรดอ่อนหัด ฮ่าๆๆ

[EoBen]

แอนน่าเบื่อ พูดจาอะไรไม่มีความเกรงใจคนอื่นบ้างเลยย


เมตน่ารักกก ฮิฮิ



ขอบคุณค่ะ

[Ta_ii]

น้องเมตพูดแต่ละอย่างทำเอาอึ้งหลายรอบ คือตรงมาก 

รู้สึกไงก็พูดออกมาตรงๆเลย ชอบอ่ะ ไม่ซึน
หรรษาให้อารมณ์เป็นคุณลุงไงไม่รุพออยู่กับเมตนะ
อาจจะคำพูดคำจาที่ดูผู้ใหญ่ๆด้วย แล้วเมตก็ทำตัวปัญญาอ่อนอ่ะนะ ฮ่าๆๆ

แต่อยากรู้ว่าหรรษาจะเซ็กส์จัดขนาดไหนเชียว คึคึ

[เฉาก๊วย]

พยายามเข้าใจคนอย่างเมตตาเหมือนกัน 

[MiSS-U]

ในที่สุดก็ได้อ่าน

เมตเอ๊ยเห็นอนาคตเลย  หงอกับผัวแน่นอน ฟันเฟิร์ม 
รอวันที่หรรษาหลงเด็กน้อยคนนี้

บวกเป็ด

 

[P.PAN]

ฮือออออออออออ น้องเมตน่ารักไปปป
น้ำตาจะไหลกับความน่ารักของนาง 
เมตยอมรับแล้วว่ารักหมดใจ เมื่อไหร่หรรษาจะเลิกคิดเยอะละรักเมตหัวปักหัวปำซะที ฮี่ๆ

[becrazie]

เมตน่ารักขนาดนี้ หรรษารักซักทีเถ้อออออออ

[muiko]

แอนน่าตบจริง
แต่หรรษาก็ดีเกิ๊น
ขอให้หรรษารักเมตไวๆน้า 

[ppoi]

เมตเอ๋อได้น่ารักมาก 

ว่าแต่หรรษานี่ ขนาดนี้้ยังไม่รู้อีกเร้อว่าแอบหลงเค้าไปเต็มๆแล้วอ่ะ 

ชะนีแอนแลจะร้ายและแรงทีเดียว ไม่น่าเชื่อว่าตอนคบกันหรรษาจะทนได้ ทั้งการพูดจาและการกระทำนี่ เป็นชะนีมีนอตามตลาดมาก ไม่ไว้ท่า รักษามารยา่ทและมารยาเลยทีเดียว โดนซ้อมก็...นะ อาจจะมีเหตุอันควรก็ได้ 

รอต่อออออออออ 

[aeecd]

ถ้าถึงวันที่เหรรษารักเมตจนหัวปักหัวปำแล้ว
เราว่าเมตจะกระดิกตััวไปไหนที่นี้ต้องขออนุญาติมั้ง
555 แบบว่าตามหึงตามหวง เพราะน้องเมตชอบแรด
ไปเมา555 กรรษาต้องทนต่อความซื่อของเมตต่อไปป
 

[kunt]

เมตตานี่น่ารักเน้อะ อ่านแล้วยิ้มๆ เลยตอนนี้
เป็นตัวละครที่อยากเจอสักครั้ง คงจะปวดหัวดีพิลึก