หัวข้อ: ## บันทึกรักสีม่วง ## ตอนพิเศษสุดท้าย [ ๒๑ / ๐๑ / ๒๕๖๐ ]

[mukmaoY]

เขิแทนปิงปอง อยากไปอยู่ในงาน
รักมากๆเลย
คิดถึงตะวันด้วย   

[shijino]

ขอบคุณคะ ความรัก=ความสุขจริงๆ
รอความสุขตอนต่อไปจากวันวาเลนไทน์ 

[KilluaZoaldyeck]

เข้ามาอ่านตอนที่จบแล้ว

สนุกมากกกกกก  ภาษาดี แต่คำผิดเยอะไปหน่อย  555555

[Nayagirl86]

อ่านจบแล้วว อ่านติดต่อกันสองวันแทบไม่วาง
อย่าลืมตอนพิเศษของตะวันกับน้องทานนะค่าาา คนเขียนสัญญาแลัวนะ

[hormonesyj]

ยังไงก็ขอรุ่นลูกด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เอาตอนพิเศษหวานๆมาให้อ่านค่ะ
เป็นกำละฝังใจให้เสมอ 

[ChiOln]

รอน้องตะวันกับครอบครัวอบอุ่นนะครับ

[กาลณัฐ]

ตามมาอ่านจากห้องแนะนำนิยาย

เป็นนิยายที่ดีมากๆเลยค่ะ ทั้งภาษา การดำเนินเรื่อง
  สนุกมากกกกกก คิดไม่ผิดเลยที่เข้ามาอ่าน

[Phut]

  กิ๊บก๊าว รอ~

[B52]

หวานซะ

[nonnon04]

อ่านจบรวดเดียว รู้สึกเป็นนิยายที่ประทับใจมากๆ คำบรรยาย เนื้อเรื่อง อารมณ์ ขอบคุณที่มีนิยายเรื่องนี้ให้ได้อ่านนะคะ 

[BeeRY]

มีความสุขด้วยเลยค้าบบบบ

[drasil]

ติดงอมแงม
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ

[ka[ze]na]

รอพิเศษใส่ไข่ๆๆๆ

[titansyui]

 

[boonpa]

  เป็นเนื้อเรื่องที่ดีให้แง่คิดหลายอย่าง ชอบค่ะดีใจที่จบแบบมีความสุข

[mm03]

สนุกมากกกกกกกกกก
ขอบคุณที่เขียนเรื่องที่สนุกๆแบบนี้นะคะ

รอตอนพิเศษต่ออ~~ >.<

[karashi]

เพิ่งตามมาอ่านแบบรวดเดียวจบ สนุกมากเลยค่ะ รอตอนพิเศษนะค้าาาาาาา

[Pz_ready]

ตอนพิเศษ Valentine's Day



เทศกาลแห่งความรักทำเอาทั่วทุกพื้นที่ครึกครื้นขึ้นทันที ทั้งๆที่ไม่ใช่ประเพณีดั้งเดิมของประเทศชาติแต่งานรื่นเริงนั้นไม่จำกัดชนเผ่า ขอแค่สร้างความสุข ก่อเกิดความรักและสามัคคีไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็ถือเป็นสิ่งที่ดีทั้งสิ้น

ร่างเพรียวของตะวันเองก็เช่นกันที่ดูเหมือนจะกำลังเกิดอาการเขินอายกับสิ่งที่เกิดตรงหน้า ใบหน้าขาวเรื่อขึ้นสีเมื่อเขาสั่งตัวเองให้เดินเข้ามาในร้านขายดอกไม้แบบสุ่มเลือกเอาจากที่ข้างถนนที่เต็มไปด้วยร้านแบบนี้

“ดอกละเท่าไรครับ”เอ่ยถามกับแม่ค้ารุ่นราวคราวเดียวกับพ่อปิงปอง แม่ค้าหันมายิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนจะชวนคุยอย่างสนิทสนมตามอัธยาศัยเพราะเห็นหนุ่มรูปหล่อเข้ามาซื้อดอกไม้มันแปลกตาเกินไป ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กๆสาวๆเสียมากกว่า

“ดอกละร้อยจ้ะพ่อหนุ่ม ว่าแต่ซื้อไปให้ใครจ้ะ ไม่น่าเชื่อนะเนี่ยรูปหล่อๆอย่างพ่อหนุ่มจะซื้อดอกไม้ไปให้สาวๆ คิดว่าจะเป็นคนรับซะมากกว่า”ตะวันยิ้มแหย่กับคำชวนคุย ปากบางขมุบขมิบบ่นเรื่องราคาที่แพงจนอยากจะเดินหนีออกจากร้านทันที

...กุหลาบบ้ากุหลาบบออะไร ดอกละร้อย ให้ตายก็ซื้อไม่ลง...

แต่ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่ซื้อแต่ตะวันก็หยิบดอกกุหลาบแดงก้านยาวที่มีหยดน้ำเกาะอยู่ตามกลีบดูชุ่มช่ำน่าดอมดมขึ้นมาหนึ่งดอกพร้อมส่งธนบัตรแบงค์ร้อยให้แม่ค้าแล้วรีบเดินออกไปทันที ที่ซื้อก็เพราะเข้าใจได้ว่าวันนี้มันเป็นวันพิเศษ พ่อค้าแม่ค้าก็คงถือโอกาสตักตวงได้แค่วันเดียวเลยพอจะหยวนๆไปให้


...วันวาเลนไทน์ทั้งทีนี่นะ...


ตะวันได้ดอกไม้ตามที่ตัวเองตั้งใจก็เดินกลับเข้าไปในซอยไม่ไกลก็ถึงที่ตั้งของอู่ของตัวเอง เขาใช้พื้นที่เก่าของบ้านสมัยอยู่กับพ่อปิงปองแค่สองคนเปิดเป็นอู่ซ่อมรถ และเมื่อไม่นานมานี่ก็ซื้อที่ข้างๆพร้อมขยายเพิ่มเป็นคาร์แคร์อีกหนึ่งอย่างพร้อมเสร็จสรรพ

“จุ๊กกรู๊ นายช่างใหญ่หน้าบานยิ้มแป๊นมาพร้อมดอกกุหลาบหนึ่งดอก ใครให้มาเหรอครับท่าน”เข้ามาในส่วนของอู่ได้ไม่เท่าไร หัวหน้าคนงานที่เปรียบเสมือนมือขวาของตะวัน ซ้ำยังเป็นทั้งรุ่นพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยก็ร้องเอ่ยปากแซวตามนิสัยและความเอ็นดูจากที่ได้เห็นกันมาหลายปี

“หุบปากหุบตูดไปครับพี่พอล งานมีไม่ทำ ก็อย่าหวังว่าเย็นนี้จะได้ไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กับเมียพยาบาลนะครับ ดีไม่ดีแซวมากงานจะลากยาวอดกลับบ้านอด...นะครับ”เป็นคำขู่ที่เจ้าของอู่พูดไปยิ้มหน้าแป้นไปจนคนที่ไม่รู้จักจริงๆคงคิดว่าพูดเล่น

แต่เปล่า ตะวันทำจริงแน่ๆถ้าไม่หยุดแซว

“แค่นี้ทำขู่นะไอ้ลูกหมา เออ ไม่แซวก็ได้ครับ ไม่ใช่ว่ากลัวนะ แต่แค่เป็นคนทุ่มเทกับงานเว้ย!”ลูกน้องพูดฉุนเฉียวแล้วหันกลับไปเร่งรัดทำงานต่อด้วยหวังจะให้เสร็จทันเวลาเย็น ตะวันเห็นแบบนั้นก็หัวเราะขำขันอารมณ์ดีขึ้นอีกเท่าตัว

ก่อนที่จะก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือและพบว่าตอนนี้เวลาเลยเที่ยงวันมาสองชั่วโมงกว่าๆแล้ว หัวก็พาลคิดถึงเพื่อนคนสำคัญที่ใจรับรู้ว่าใครคนนั้นสำคัญเกินกว่าเพื่อนสนิทไปแล้ว รอแต่เพียงเวลา...ให้เลื่อนสถานะ

“ฮัลโหล...ทำไรอยู่”ตะวันเอ่ยถามปลายสาย ฟังจากเสียงรอบๆเหมือนว่าอีกฝ่ายยังอยู่ในโรงพยาบาล มีเสียงประกาศแว่วๆมาตามสาย

“กำลังจะขึ้นวอร์ด มีไรป่าว”เสียงของคนคุ้นเคยตอบกลับมาเรียบๆ แถมถามคำถามที่ทำเอาปากบางกระตุกอย่างหมั่นไส้พลางคิดประชดประชันอีกฝ่ายว่าทึ่มว่าสมองทึบทั้งๆที่เป็นหมอแท้ๆ

“เลิกกี่โมง มีนัดกับใครเปล่า เย็นนี้พ่อปิงปองทำบาร์บีคิว”

“หู้ย ของโปรดมึงอีกแล้วซิ”ทานตะวันหัวเราะร่า เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายคงกำลังดีใจที่จะได้กินของโปรดของตัวเอง

“ว่าแต่เนื่องในโอกาสอะไร?”

“...ไอ้หมอโง่”ตะวันอดสบถออกมาไม่ได้เบาๆ พร้อมกรอกตาขึ้นข้างบนอย่างหน่ายๆ

“ห๊ะ อะไรนะ?”และดูเหมือนปลายสายจะไม่ได้ยินหรือได้ยินไม่ชัดเท่าไรนัก หนุ่มตาคมถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับความทึ่มเสมอต้นเสมอปลายในสองเดือนตั้งแต่ที่มันกลับเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ

“วันวาเลนไทน์ไง พ่อกูอยากจัดตามประสาคนเลิฟๆกัน ทำไม? ทำงานจนไม่รู้หรือไงว่าวันนี้วันอะไร”

“ฮ่าๆ อ่อๆ”อีกครั้งที่ปลายสายหัวเราะขำ ที่จริงทานตะวันไม่ได้ลืมและไม่ถึงขั้นว่าไม่รู้ว่าวันนี้วันอะไร เพราะตั้งแต่เช้าเขาก็ได้ของขวัญมาหลายกล่องทั้งจากคนในและนอกโรงพยาบาล เลยรู้แล้วว่าวันนี้วันอะไร ก็นึกอยู่ในใจว่าทำงานเสร็จจะชวนเพื่อนสนิทไปหาร้านอาหารกินกันอยู่

ถึงแม้อาจจะถูกตะวันมองแปลกๆ...ที่มาชวนกินข้าวในวันแบบนี้...แต่ทานตะวันก็อดไม่ได้ที่จะห้ามไม่ให้ใจอยากจะทำแบบเดิมๆที่ทำอยู่ในทุกปี

“ว่างป่ะละ หรือว่ามีใครนัดหรือเปล่า?”ปลายประโยคดูจะเงียบและเบาลงทันตา แต่คุณหมอก็ยังพอได้ยินและจับใจความได้

“ว่างดิ มึงเหอะต้องออกไปกับใครหรือเปล่า กับคุณอาจารีอะไรนั้นอ่ะ?”

“ก็บอกว่าเลิกแล้วไง จำได้จำดีเนอะมึงอ่ะ”ตะวันโวยวายกลบเกลื่อนเรื่องเมื่อสองเดินที่แล้วที่เผลอสร้างแผนการแปลกๆออกมาจนทำให้ทุกอย่างวุ่นวายและดูไม่ลงตัวแบบในวันนี้

“เอ๊า กูเป็นหมอนะ ความจำกูดีอยู่แล้ว...โดยเฉพาะเรื่องของมึงอ่ะ กูไม่ลืมหรอก”พอฟังจากในโทรศัพท์เลยไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทผิวแทนที่เรียกติดปากว่าไอ้ดำทำสีหน้ายังไงอยู่

ก็รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นรักใคร่ตัวเองอยู่แท้ๆ แต่ดันหาเรื่องสร้างฉากให้เพื่อนต้องเข้าใจผิด ถ้าไม่ได้คำพูดของพ่อซันมาสอนล่ะก็ กว่าตะวันจะคิดออกก็ไม่รู้ว่าไอ้ดำของตัวเองจะเจ็บแบบนั้นไปอีกเท่าไร

...ตะวัน...รู้มั้ยตอนที่พ่อรู้ว่าตัวเองรักพ่อปิงปองของลูกแต่ลูกกีดกันไม่ให้พ่อรักเขาพ่อเจ็บในใจขนาดไหน...อาจจะเว่อร์เกินไปแต่พ่อพูดตรงๆเลยว่าตอนนั้นพ่อแทบอยากจะหายไปจากโลกนี้ คิดดูนะตะวัน...พ่อรู้ตัวว่ารักปิงปองเขาไม่นานแต่ก็รู้ตัวทันทีว่าผิดหวังเพราะลูกไม่ยอมรับ แต่คุณหมอทานตะวันเขารักลูกมานาน...แล้วถ้าเขาผิดหวังเพราะคิดว่าลูกมีคนอื่นเขาจะเจ็บขนาดไหนกัน?...

คำพูดของพ่อซันที่ตักเตือนเขาไปทั้งๆที่พ่อไม่ใช่คนที่จะพูดอธิบายอะไรยาวๆแบบนั้นเลยซักนิดทำให้ชายหนุ่มสำนึกและพยายามหาทางออกอยู่ในตอนนี้...


พยายามเคลียร์ตัวเองให้หมดทุกอย่างจากเรื่องที่ปั้นแต่งขึ้นมาหลอกล่อให้อีกฝ่ายเผยความในใจแต่ก็ไม่สำเร็จ


แต่ตะวันก็คือตะวัน เด็กเอาแต่ใจ อารมณ์ร้อนและทิฐิสูง


เรื่องจะให้พูดสิ่งที่คิดก่อน...ไม่มีทางจะเป็นไปได้อยู่แล้ว เพราะแบบนั้นเลยต้องทำตัวเองให้คู่ควรเข้าไป


คู่ควรที่จะได้ยินคำว่า ′รัก′ เต็มๆจากปากของทานตะวัน

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

ภายในบ้านหลังใหญ่ของตระกูลเรืองรัตนโยดมกำลังสังสรรค์เฮฮาด้วยความสนุกสนาน ถึงแม้จะมีผู้ร่วมงานเพียงไม่กี่คนและเป็นเพียงแค่วันเทศกาลที่ไม่ได้ถือเป็นสำคัญอะไร แต่คนที่เป็นแม่งานต่างๆของบ้านนี้ก็พยายามหาเรื่องสนุกๆมาทำให้บ้านหลังนี้มีสีสันได้ตลอดเวลา

ร่างบางของอดุลย์กำลังก้มๆเงยๆอยู่หน้าเตาบาร์บีคิวช่วยกันปิ้งย่างของที่ลงมือเตรียมมาเองกับมือกับป่านและดาว สองสาวรับใช้ประจำบ้านหลังใหญ่โต

“ดาวกำลังจะตายค่ะคุณปิงปอง”จู่ๆสาวใช้น้องเล็กของบ้านก็โอดคราญขึ้นมาเรียกความสนใจของเจ้านายของบ้านหันกลับไปมอง

“วันวาเลนไทน์ แต่ดาวเป็นคนเดียวที่ไม่มีคู่ ฮืออ...ขนาดคุณหนูยังพกคุณหมอทานมาเย้ยหยันคนโสดเลย”อดุลย์หัวเราะขำคนที่แสร้งทำเป็นเสียใจ แต่ไม่มีมีน้ำตาซักหยด

“ดาวยังสาว ยังสวยรีบไปทำไมกัน”คำของชายที่ใกล้คำว่าชรามากขึ้นทุกทีเอ่ยบอก แต่ถึงอย่างนั้นอดุลย์ก็ยังดูดี อาจเพราะเป็นคนตัวเล็กร่างบางจนคล้ายเด็กตลอดเวลา บวกกับช่วงหลังจากที่เปิดสำนักพิมพ์มีเหตุให้ต้องออกงานคู่กับรพีบ่อยๆเลยต้องกลับมาดูแลตัวเองอีกครั้ง

แล้วก็เผื่อแผ่ไปถึงคนรักที่อายุมากกว่าตัวเองอย่างรพีด้วย

“โอ้ยคุณปิงปองค๊า นี่ดาวเลขสามแล้วนะคะ จะบอกว่าดาวใกล้หมดสาวยังเข้าท่ากว่า”อดุลย์หัวเราะร่าอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดจนลืมสังเกตุด้านหลังว่ามีคนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้ตัวเองจนหลังแนบชิดนั้นล่ะถึงรู้ตัว

“หัวเราะอะไรกัน?”เสียงเข้มแต่ไม่ดุเอ่ยขึ้น อดุลย์หันกลับไปมองรพีและยิ้มอ่อนๆให้ ก่อนจะปล่อยตัวเอนหลังพิงคนด้านหลังอย่างเคยชิน ไม่ได้ขัดเขินกับลูกน้องสองคนข้างหน้าเท่าไร เพราะเห็นแบบนี้มาเป็นสิบปีจนชินแล้ว

และคนที่ทำทั้งสองคนก็ไม่รู้จะเขินอายกันไปอีกทำไม ด้วยอายุที่เกินครึ่งชีวิตมามากโข ไม่อยากเก็บกักความรู้สึกอะไรเอาไว้จนรู้สึกเสียดายเมื่อเวลาผ่านพ้นไปแล้ว

“ดาวบ่นเรื่องแฟนตามเคยครับ”

“เรื่องมากน่ะสิ เห็นคนรถของวัชรที่บริษัทจีบอยู่ไม่ใช่เหรอ แต่ก็ไม่เอา เล่นตัว”คำปรามาสไม่จริงจังของเจ้านายทำเอาดาวหน้าขึ้นสีด้วยความเขินอาย บวกกับทั้งอดุลย์และป่านที่อยู่บริเวณนั้นหัวเราะสมทบยิ่งหน้าแดงอายไปกันใหญ่

“อาหารหมดหรือยังครับ?”อดุลย์เปลี่ยนเรื่องถามคนด้านหลังพร้อมพลิกไม้เนื้อบาร์บีคิวในมืออย่างชำนิชำนาญ

“เปล่า ยังไม่หมด เธอก็มาทานได้แล้วปล่อยให้เด็กๆทำไปก็ได้ ไปช่วยดูลูกหน่อยงอนหมอทานตะวันจนหน้าบวมหมดแล้ว”คำพูดของรพีทำให้อดุลย์ต้องหันหน้าไปมองตะวันที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารที่นำออกมาวางไว้กลางสวนกว้างหน้าบ้าน

หน้าลูกชายตอนนี้กำลังอมลมจนแก้มป่องๆกลมหนักกว่าเดิม...ท่างอนประจำตัวของคุณหนูของบ้านเขาล่ะ

“น้องทานทำอะไรให้โกรธเหรอครับ”พูดเสียงกลั้วหัวเราะ อดขำลูกชายไม่ได้ที่มีท่าที่แบบนั้น

“พอดีมีโทรศัพท์โทรเข้าเครื่องหมอทานตะวัน หมอเขาพูดบนโต๊ะนั้นล่ะชั้นก็ได้ยิน...คงเป็นคนที่โทรมาสวัสดีวันวาเลนไทน์ล่ะมั้ง เห็นฝ่ายนั้นบอกขอบคุณ เช่นกันอะไรแบบนี้”รพีเล่าเท่าที่ได้ยินและประติดประต่อเรื่องเอาเอง เขาละอดุลย์รู้ว่าลูกคิดยังไงกับเพื่อนสนิท เพราะตะวันบอกกับพวกเขาเอง

แม้จะภายนอกอยากจะช่วยให้ลูกชายสมหวังในความรักมากก็ตามที

แต่ยังมีความลับที่ลูกชายตัวดีไม่รู้...พ่อที่แสนรักนักรักหนาของตัวเองกำลังแก้เผ็ดลูกชายอยู่

คนรักลูกหลงลูกอย่างรพีก็ดูจะพูดอะไรไม่ได้เพราะมันเป็นคำสั่งของคนที่เป็นเจ้านายเขา

...อดุลย์...หุ้นส่วนใหญ่ในสำนักพิมพ์ของพวกเขาสองคน โดนขู่มาว่าถ้าบอกตะวันเขาจะโดนไล่ออกทันที ร่างสูงนึกขำเมื่อคิดถึงตอนที่โดนขู่ด้วยตากลมๆหน้ากลมๆน่ารักนั่น...


ฟอด


“อ๊ะ...อะไรครับ จู่ๆก็หอมกันแบบนี้”ไม่ได้กระโตกกระตากอะไรมากแค่สะดุ้งตกใจที่จู่ๆก็โดนหอมที่แก้มด้านซ้ายแบบที่ไม่ทันได้ตั้งตัว

“หมั้นเขี้ยว เห็นลูกหนักใจแล้วยิ้มขำแบบนี้ มันน่าให้ลูกรู้เสียจริงๆ”พูดด้วยเสียงเบาๆ ยกมือขึ้นมารัดเอวบางแน่นๆระบายความอัดอั้น ปากหนาก็ยังคงคลอเคลียอยู่ข้างหูไม่ห่าง ทำเอาบรรยากาศหวานเข้ากับเทศกาลจนคนที่เห็นมาบ่อยอย่างคนในบ้านอย่างป่านและดาวยังหน้าขึ้นสีระเรื่อ

“อย่านะครับ ไม่งั้นคุณตกงานน้า ตกงานไม่มีเงินใช้หมดตัวนี่ ผมทิ้งคุณเลยนะบอกเลย”คำพูดเย้ายวนของร่างบางส่งให้รพีหัวเราหึหึในลำคอด้วยความเอ็นดูในคำพูดของอีกฝ่าย

“ทิ้งกันลงเหรอ?”เสียงยืดยานราวคนกำลังอ้อนของร่างสูง พร้อมกับแรงพลิกตัวให้คนในอ้อมกอดหันมาเผชิญหน้ากัน อดุลย์หลบตาดุที่ดูหวานเชื่อม แต่ก็ถูกมือของอีกฝ่ายจับปลายคางให้หันกลับมา พร้อมๆกับใบหน้าที่เลื่อนลงมาช้าๆ










“พ่อ!!!”เสียงตะโกนเรียกทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองสะดุ้งแล้วผละออกจากกันทันที ก่อนจะมองกลับไปที่ลูกชายที่หน้าตาบูดบึ้งแสดงอารมณ์ที่ไม่ดีเท่าไร

“หิว!! ของหมดแล้ว มัวแต่หวานกันอยู่ได้ จีบกันทำไมอยู่ด้วยกันมาตั้งเป็นสิบปีแล้วจะจีบกันทำไมอีกอ่ะ!!”ประโยคโวยวายของลูกชายที่ไม่ได้ทำให้สองพ่อโกรธที่มาขัดจังหวะหวานอะไร อดุลย์ส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินเข้าไปหาลูกชายที่ตอนนี้สูงจนเขาอยู่แค่ปลายจมูกของอีกฝ่ายเท่านั้น

“หิวก็ไปหยิบตรงพี่ป่านซิตะวัน”มือบางยกขึ้นลูบศรีษะด้วยความลำบากนิดหน่อย แต่ก็ยังเป็นท่าทีอดุลย์ชอบทำและตะวันก็ชอบให้ทำ พอโดนพ่อลูบหัวหน่อยก็เหมือนอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง แววตากร้าวด้วยความฉุนเฉียวเมื่อครู่จางลงก่อนที่ร่างเพรียวจะเข้าไปกอดพ่อปิงปองดังหมับ

“ก็พี่ป่านปิ้งไม่อร่อยเท่าพ่อปิงปองนี่ครับ”

“อะไรกันน่ะเหตุผลแบบนี้ ฮ่าๆ”อดุลย์หัวเราะขำกับที่ตะวันบอก ตะวันยู่หน้าที่โดนพ่อหัวเราะใส่

“พ่อซันบอกพ่อมาว่าตะวันงอนน้องทาน?”

“...เปล่างอน”ปฏิเสธเสียงเบา แต่ก็โดนตากลมโตของผู้เป็นพ่อจ้องมองอย่างรู้ทัน

“...ก็...งอนมั้งครับ...นิดนึง”ในที่สุดก็ยอมรับ อดุลย์ยิ้มเลื่อนหน้าไปหอมเบาๆที่หน้าผากกลมมนของลูกชาย

“เรางอนแบบนี้แล้วน้องทานเขารู้หรือเปล่าลูก? อยู่ๆเราก็งอนเขา ไม่ใช่ว่าไปทำท่าทางแบบที่ทำกับพ่อใส่น้องทานด้วยหรอกนะ”อดุลย์พูดพร้อมดูปฏิกิริยาของคนในอ้อมกอด และคงเป็นจริงๆดังที่เขาสันนิฐาน

“ตะวันชวนน้องทานมาที่บ้านนะ แล้วจู่ๆทำท่าทางไม่น่ารักใส่น้องทาน ถ้าน้องทานเขาใจว่าลูกเกลียดเขาจะแย่เอานะครับ หรือตะวันอยากให้เป็นแบบนั้น?”ตะวันเกร็งตัวเมื่อได้ยินว่าจะถูกเกลียดและส่ายหน้าลงกับบ่าของอดุลย์

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาอาหารไปเพิ่ม แล้วพูดกับน้องทานเขาดีๆนะ แล้วจะดีมากเลยถ้าตะวันพูดความรู้สึกตัวเองไปด้วย”

“บอกรักในวันวาเลนไทน์น่ะ...โรแมนติกนะ”อดุลย์บอกขำ แล้วกอดกับลูกชายตัวโตอีกสักพักก่อนที่ตะวันจะเป็นฝ่ายผละออกไปหยิบจานเนื้อบาร์บีคิวที่สุกแล้วที่อยู่ใกล้ๆ แต่ก่อนไปยังหันกลับมาพูดกับพ่อด้วยเสียงที่แน่วแน่จนอดุลย์ต้องส่ายหน้าอย่างระอา

“...ตะวันจะกลับไปคุยกับไอ้ดำดีๆ...แต่เรื่องบอกรักน่ะ ไม่มีทาง...ตะวันยังยืนยันคำเดิม”



“ยังไงซะ ไอ้ดำต้องสารภาพรักกับตะวันก่อน”



“เฮ้อ...ลูกนะลูก”ร่างบางถอนหายใจหนักพลางมองยิ้มๆให้หลังของลูกชายที่เดินออกไปเมื่อครู่

“ผลจากที่เธอตามใจแกมากไง”เสียงเข้มข้างหลังเอ่ยบอก อดุลย์หันกลับไปมองทันทีพร้อมกับเบะปากใส่คนพูด

“อย่าว่าผมนะ คุณมากกว่าที่ทำลูกเสียคน อย่านึกว่าผมไม่รู้นะว่าคุณให้ทายอะไรตะวันบ้างตั้งแต่แต่ก่อนแล้ว”พอโดนกล่าวหารพีเองทำหน้านิ่งไม่สนใจ หันหน้าหนีอีกฝ่ายทันทีเพราะที่อดุลย์พูดมามันเป็นความจริง

...ก็รพี...กลัวตะวันไม่รัก เลยไม่อยากจะขัดใจอะไรลูกเท่านั้นเอง

“เรื่องมันแล้วไปแล้ว เธอก็อย่าใส่ใจเลย”รพีพยายามเปลี่ยนเรื่อง คว้าคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง

“เพราะคุณไม่สนใจน่ะสิ ลูกเลยเอานิสัยคุณไปเต็มๆเลย แข็งกระด้างทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะครับ”คำพูดเสียดสีของคนในอ้อมกอดทำเอาหัวเราะออกมาได้ง่ายๆ ไม่บ่อยนักที่จะเห็นอดุลย์อารมณ์บูดแบบนี้

“ตะวันยังเด็ก มีเวลาให้ปรับปรุงตัวอีกนาน...ดูอย่างชั้นซิ แต่ก่อนอาจจะแข็งกระด้างอย่างที่เธอพูดก็จริง แต่ตอนนี้ชั้นไม่ใช่แบบนั่นแล้วนะปิงปอง”เสียงเบาๆพูดข้างหูเหมือนคำสะกดให้อดุลย์ต้องตั้งใจฟังในทุกคำพูด

“แต่ตอนนี้ชั้นว่าชั้นเป็นผู้ชายโรแมนติกนะ”บทพูดที่ฟังไม่เข้าใจจนเผลอมองหน้าอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มแย้มด้วยความสุข

“ฉันรักเธอ”


...บอกรักในวันวาเลนไทน์น่ะ...โรแมนติกนะ...


อดุลย์ยิ้มเมื่อได้ยินคำบอกรักที่เชื่อมโยงกับคำพูดของตัวเองเมื่อก่อนหน้านี้ไม่นาน มือบางของตัวเองยกขึ้นคล้องคอของรพีเอาไว้ พร้อมๆกับเขย่งปากเท้าขึ้นนิดหน่อยมอบจูบแสนหวานให้กับผู้ชายโรแมนติก

“โรแมนติกกับผมคนเดียวกับพอนะครับ”คำออดอ้อนของร่างบางตรงหน้าทำให้อดใจไม่ไหว มอบจูบที่แสนหวานล้ำลึกอีกครั้งลงที่ปากบางๆนั่นก่อนจะผละออกมายิ้มกว้างให้และเอื้อนเอ่ยบอกคำสัญญา




“แน่นอน...เพราะชั้นจะบอกรักในวันวาเลนไทน์กับแค่เธอเท่านั้น”







# ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เห็นมีคนบอกว่ามาจากนิยายแนะนำเลยลองเข้าไปแว่บดู
ขอบคุณที่เอาเรื่องนี้ไปแนะนำนะคะ ซึ้งใจจริงๆ

ความจริงตอนพิเศษของวันวาเลนไทน์สำหรับเรื่องนี้ทำเอาคิดมากไปเลยค่ะ
แบบว่าคุณรพีคุณอดุลย์ ดูแก่มีอายุเกินกว่าจะมาอะไรในวันวาเลนไทน์
นี่พลัสคิดจริงๆนะคะว่าถ้าเป็นเข้าพรรษา ออกพรรษา มาฆะ อาสา วิสา ทอดกระฐินทอดผ้าป่า ปิดทองลูกนิมิต
อะไรเทือกๆนั้นคงจะเขียนได้ไงง่ายกว่า 
ปล เรื่องคำผิด...เอ่อ...ยอมรับค่ะ ฮ่าๆๆ

[oily61]

ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้ ประทับใจมากค่ะ 
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ

[valenna yy]

แหม พ่อซันนนนนน

[bradpitt]

ขอบคุณๆๆๆ เรื่องราว พิเศษๆๆ ใน Valentine's Day

ความรักงดงามๆๆๆ ของ พ่อซัน พ่อปิงปอง

น้องตะวัน กะ หมอตัวดำ 

ใน วัน แห่งความรักนี้นะครับ

 

[maemix]

พ่อซันพ่อปิงปองหวานไม่เกรงใจคู่ลูก
ก็คู่ลูกยังท่ามากอยู่

[boonpa]

  อ๊ายยพ่อๆเค้าหวานซึ้งกันน่าดู ตะวันอย่าทิฐิเดี๋ยวหวานสู้พ่อไม่ได้น้า

[Phut]

ให้สามคำ

หวาน! มด! ตาย!

[PoPuAr]

พ่อซันพ่อปิงปองหวานจนวัยรุ่นยังอาย
น้องตะวันก็เล่นตัวอะนะ น้องทานตะวัน อย่ามัวแต่ปากแข็ง
รีบบอกรักเร็วๆนะ น้องตะวันรออยู่

[hormonesyj]

โอ้โห รุ่นพ่อนี่หวานเยิ้มเลยไง มดพากันวิ่งเล่นทั่วเล้าแล้ว 

[punchnaja]

อยากอ่านคู่ลูกๆแว้วววววววววววว

[Veesi3]

  อร้ายยยย ย ย หวานเชื่อม เขินคู่คุณพ่อ

[Toon_TK]

อยากอ่านคู่ลูกแล้วอ่าาาาาาา

[donutnoi]

คู่พ่อหวานเป็นตัวอย่างแล้วนะ ชอบ