หัวข้อ: เรียนวุ่น ธุรกิจรัก บทที่ 60 (10/11/09) อวสาน --- มีตอนพิเศษมาต่อให้

[White..BroccO]

แบงค์แกเต็มป่าวว่ะ

จะเอาไงแน่ หุ้ยยยยยยยยยย

พี่เอมหายไปไหนมา 

มาต่อตอนเดียวเองอ่าาาาาา ไม่ยอมมมมม

[astral]

เขียนด้วยมือ ลบด้วยเท้าชัดๆ 

[patz]

ทำไมแบงค์มันผีเข้าผีออกอย่างนี้เนี่ย สงสารอาร์มอะ เฮ้ออออ

[melon_jung]

แบงค์เป็นไรมากเปล่าเนี่ย...ถึง message จะบอกว่าขอโทษ
แต่คงไม่ทำให้ความรู้สึกของอาร์มดีขึ้นมาแล้วหล่ะ

เปลี่ยนเป็นมาคุยกันให้เคลียร์ดีกว่ามั๊ย

[Fujitaga]

อาร์มดูเหนื่อย ๆ นะครับเนี่ย
แบงค์ก็เป็นอะไรอีกเนี่ย
เคลียร์ให้จบ ๆ ไปก็ดีเหมือนกันนะครับ

[DEMON3132]

เข้ามารอค่า .....

[jonathan2624]

เอ่อคือ รอมาสามพันปี แต่อ่านจบภายในสิบวิ แงๆๆๆๆ 

[foozeballz]

บทที่ 58

คิดไม่ออกจริงๆครับว่าจะทำยังไงกับไอ้นี่ต่อไปดี เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้ายเหมือนคนที่ผีเข้าไม่มีผิด......ผมจะทำยังไงกับมันต่อไปดีนะ

..................................................

.......... ผมนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวสักพักก็ตัดสินใจส่งอีเมลไปหามัน

ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยเต็มทน ใจมันล้าไปหมดแล้ว อยากจะหนีไปให้ห่างๆ ไปให้พ้นจากความวุ่นวายเหล่านี้

"แบงค์ อาร์มไม่สนใจหรอกนะว่าที่แบงค์จะคิดว่าอาร์มเป็นคนยังไง จะรักอาร์มมากหรือน้อยแค่ไหน หรือว่าจะเป็นที่เท่าไหร่ในใจของแบงค์... แต่อาร์มก็อยากให้แบงค์รู้เสมอนะว่าอาร์มรักแบงค์มาก และคงจะรักตลอดไปไม่มีวันเปลี่ยนแปลง........แต่ตอนนี้ อาร์มคิดว่ามันคงสายไปแล้วล่ะที่ทุกอย่างมันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม.......อาร์มคิดว่าตัวเองเจ็บมามากพอแล้ว...........หวังว่าแบงค์คงจะเข้าใจนะ

ลาก่อน

รักเสมอ

อาร์ม นมเย็น "

............................

วันรุ่งขึ้น ผมเดินทางไปที่บริษัทเพื่อไปยื่นไปลาออก ผมคิดไว้แล้วล่ะว่าผมจะไปทำงานที่นู่นสักพักแล้วก็เรียนโทต่อเลย บางทีการได้กลับไปเจอกับเพื่อนเก่าๆอาจจะทำให้อะไรต่อมิอะไรดีขึ้นกว่านี้

"จะไปจริงหรืออาร์ม..........." เจนี่พูดด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
"อื้ม เราจะไปเพื่อตัวเราเอง เราไม่อยากให้ทุกคนที่นี่มาลำบากเพื่อเราอะ...เบื่อ"
"อะไรกันอาร์ม ไม่มีใครลำบากเลยจริงๆนะ ทุกคนยินดีทำเพื่ออาร์มเสมอ......." เจนี่ค้านเหมือนจะไม่ให้ผมไปให้ได้
"เหอะนะ......." ผมพูดด้วยสีหน้าวิงวอนไอ้เจนี่
.............
...........
.......
"เฮ้อ เอาเหอะ ถ้าอาร์มตัดสินใจดีแล้ว เจนี่จะไปห้ามอะไรอาร์มได้....."
......
"ว่าแต่อาร์มจะไปเมื่อไหร่............."
"เย็นนี้แหละ........"
"อะไรนะ?????? แกจะบ้าหรอ...แล้วแกจะไปอยู่กับใคร ยังไง ที่ไหน เมื่อไหร่.... โอ๊ยย ชั้นเริ่มนอยแล้วนะเนี่ย"
"ปัญหาแค่นี้เอง เราว่าเราคงไปหาหออยู่แถวๆมหาลัยอะแหละ เพราะยังมีเพื่อนบางคนเรียนอยู่ที่นู่น....."
"ไปไหวแน่หรอ อาร์ม???......"
"ไหวสิ ปัญหาแค่นี้มันไม่ตายหรอก"
.........................................
..........
ผมใช้เวลาร่ำลากับคนในออฟฟิศก็กลับเข้าบ้านไปเตรียมตัวเก็บของ
............
...................
................
......
"พี่อาร์ม....พี่คิดดีแล้วหรอว่าจะไปเรียนต่ออะ....ทำไมมันฉุกละหุกจังวะ??"
"คิดดีแล้ว........ พี่รู้สึกว่าประสบการณ์ที่มีตอนนี้มันยังไม่พออะ แล้วพี่ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร....."
"โหย ไรอ่าพี่อาร์ม กลับมายังไม่ทันหายคิดถึงเลย จะไปอีกละ"
"เอาน่า....." ผมเดินเข้าไปกอดน้องสาวสุดที่รักของผมก่อนที่จะกลับขึ้นไปบนห้อง...............

ผมตั้งใจว่าจะลืมทุกอย่างไปให้หมด จะเปลี่ยนเมล เบอร์โทรศัพท์ใหม่ เพื่อที่ผมจะได้ไม่ต้องเจอกับแบงค์อีก............

............................

18.40

.........................................................

".....เที่ยวบินสู่นิวยอร์คขณะนี้พร้อมออกเดินทางแล้ว........................."
"พี่ไปแล้วนะ มุก....พ่อแม่กลับมาแล้วดูแลพวกเค้าให้ดีๆล่ะ.....ตั้งใจเรียนด้วย....."
"ค่ะ พี่อาร์ม........."

ผมกอดไอ้น้องสาวตัวดีของผมอีกครั้งก่อนที่จะเดินเข้าไปในเกต

................ท้องฟ้าวันนี้มันช่างมืดครึ้มเหมือนวันที่ผมนั่งรถออกมาจากมหาลัย ความทรงจำเก่าๆของสถานที่มันย้อนเข้ามาในความทรงจำของผมจนหมด

ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ถึงจะเอาความทรงจำเหล่านี้ออกไปจากหัวได้................

..........................................

"Would you like coffee or tea?"
"tea please, thanks"
"You seem a bit down, are you all right?"
"Well, I'm just a bit tired from work"
"haha, well have a good rest, you can call us anytime!"

เหอะๆ คิดแล้วก็สมเพศตัวเองนะครับ ขนาดแอร์โฮสเตสยังมองออกเลยว่าผมเศร้า.....หึ นี่มันคงเป็นเกมให้ผมเล่นสินะ.....เกมหนีให้พ้นใจตัวเอง.............

..........................................
....................
................................
..............
....................

..........วันนี้เป็นวันใหม่ และผมจะเริ่มอะไรๆอย่างสดใส

ต่อไปนี้จะไม่มีคนชื่อแบงค์เข้ามาวนเวียนในหัวใจของผมอีก......ทุกๆอย่างมันได้จบลงไปแล้ว

ผมตั้งใจว่าจะรีบตรงดิ่งไปคันเนติคัตเลยเพราะไม่อยากเสียเวลาพักอยู่ที่นิวยอร์คอีกคืน โรงแรมช่วงฤดูร้อนที่นี่ยิ่งแพงๆอยู่ด้วย.........

.................

[woradach]

เย้ๆ น้องเอมกลับมาแล้ว หลังจากที่หายไปนานแสนนาน จนหากระทู้ไม่เจอ แหะๆ 

เป็นอย่างไรบ้างค๊าบสบายดีไหมเอ่ยครับ หลังจากผ่านช่วงงานลง?

[astral]

ชีวิตใหม่ก็ต้องมีพระเอกคนใหม่ซีเนอะ 

[A-ram 70]

ชีวิตวันก็ต้องก้าวหน้าต่อไป
สู้ๆเพ่อาร์ม

[jajey9]

ขอให้เจอสิ่งดีๆ สู้ๆ

อ่า...แบงค์ก็สู้ๆ อย่าเพิ่งหายไปไหนนะ

[lomekung]

เอาใจช่วย......สู่ๆๆ

[melon_jung]

อาร์มหนีแบงค์ไปซะแล้ว...สมควรจะสมน้ำหน้าหรือเสียใจแทนแบงค์ดีหล่ะ

[m_monkey019]

คนเราต้องก้าวไปข้างหน้า หาสิ่งใหม่ ๆ ที่ดี เสมอ
ขอให้อาร์มโชคดี กะชีวิตใหม่นะ

ส่วนแบงค์ไงก็แล้วแต่เถอะนะ
ถ้าเกิดมาคู่กันก็หนีกันไม่พ้น

[White..BroccO]

พระเอกคนใหม่ๆๆๆๆๆๆๆ

[DEMON3132]

ดีใจจังที่อาร์มคิดตัดใจจากแบงค์ การเริ่มต้นอะไรใหม่ ๆ อาจทำให้ได้พบเจอ
สิ่งใหม่ที่ดี ๆ รวมทั้งคนรักใหม่ที่ดี (แน่นอนต้องดีกว่าแบงค์) พวกเราคนอ่าน
จะคอยเอาใจช่วยและส่งกำลังใจไปให้ (รวมน้องเอมด้วยนะคะ) 

[patz]

สมน้ำหน้าแบงค์ ทำอะไรไม่คิด อาร์มเลยหนีไปซะเลย

แต่ก็คงอย่างที่อาร์มเมลบอกแบงค์อะแหละ ว่ายังรักแบงค์อยู่ ที่หนีไปคงแค่อยากพักเรื่องยุ่งๆแย่ๆพวกนี้ไว้ก่อน รอจนกว่าจะถึงเวลาที่ทั้ง 2 คนจะคุยกันดีๆรู้เรื่อง ค่อนมาเจอกันล่ะมั้ง

ยังไงซะคิดว่า เดี๋ยวแบงค์ก็คงตามไปหาอาร์มอีกแหละ (ถ้ายังจะพอคิดได้ ใครรัก และรักใคร อะนะ)

[mist]

จะหนีพ้นไหมน้า

[puffy_nuchy]

เพิ่งตามอ่านทันคร่า^^ หลุดรอดสายตาเราไปได้ไหว่าเรื่องนี้

เนื้อเรื่องเรื่อยๆไม่มีอะไรหวือหวา แต่อ่านแล้วประทับใจมากมาย

 

ปล. เชียร์อาร์มขาดใจ ทิ้งไอ้แบงค์ไปเลย เย้ๆๆ(โคตรจะอิน)

[foozeballz]

ขอบคุณค่ะ จะทยอยมาลงให้บ่อยๆนะคะ

[Fujitaga]

กลับมาก็เศร้าเลยนะครับพี่
จะหนีได้นานไว้เนี่ยอาร์ม
แล้วตาแบงค์ ทำไรอยู่เนี่ย

[Beloved]

เม้นท์ก่อนอ่านจบจะมาเม้นท์อีกทีนะค่ะ 

[DexTunG]

 


มารอตอนต่อไปคับ

[B_O_M]

ผมยังรอ อาร์มกับแบงค์อยู่นะครับ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
เครียดจับใจเลยนะเนี่ย มาลงต่อไวๆน๊า แล้วจะรออ่านจ้า

[woradach]

ง่าหนูเอม หายแว๊บๆๆไปเลยนะค๊าบ กลับม้าาาาาาาา 

อิอิ ทางนู้นสบายดีไหมครับ หรือว่างานเข้าๆ ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะค๊าบบบบ

[jonathan2624]

แงๆ น้อยอะ รีบๆมาลงด่วนนคับบบบบ 

[patz]

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคร้าบบบ

อยากรู้ว่า แบงค์จะตามอาร์มไปรึเปล่าอะ

[foozeballz]

บทที่ 59
เมื่อมาถึงที่นี่ผมใช้เวลาจัดการชีวิตสักสี่ห้าเดือนเพื่อที่จะทำใบสมัครเข้าเรียนต่อในระดับปริญญาโท ชีวิตผมดำเนินไปอย่างเรื่อยๆ เช้าก็ไปทำงานส่วนตอนเย็นก็กลับมาทำใบสมัคร ใบสมัครนี่ไม่ใช่ว่าจะทำได้ง่ายๆนะครับ ไหนจะต้องเขียน Resume เอย essay เอย แถมยังต้องเอาตัวอย่างวิทยานิพนธ์จากตอนปริญญาตรีมายื่นอีก เรียกว่าชีวิตผมช่วงนี้ไม่ค่อยจะได้มีเวลาพักสักเท่าไหร่หรอกครับ ทำงานหามรุ่มหามค่ำกันเลยทีเดียว
ตั้งแต่มาอยู่นี่ ผมแทบไม่ได้ค่อยติดต่อกลับไปที่เมืองไทยเท่าไหร่เลยครับ ส่วนใหญ่จะมีแต่คนที่เมืองไทยโทรมาหา ไอ้มุกเอย เจนี่เอย และก็เพื่อนสนิทคนอื่นๆ เว้นก็แต่……………
…………..
..ไอ้แบงค์
ผมไม่ได้รับการติดต่อจากมันเลยสักครั้ง แม้กระทั่งอีเมลมันก็ยังไม่ตอบกลับ
ยอมรับเลยครับว่าช่วงแรกๆที่มาอยู่นี่ผมแทบจะทนไม่ไหว แต่อย่างไรผมก็ต้องสัญญากับคำพูดตัวเอง ว่าจะไม่ร้องไห้ให้มันอีกแล้วเป็นครั้งที่สอง ผมคิดว่าผมเจ็บมาพอแล้วล่ะครับ
ดีเสียอีกที่ผมตัดใจจากมันมาตอนนี้ คบมันไปก็มีแต่เจ็บใจ เสียใจ
ผมทนไม่ได้หรอก ถ้าหากว่ามันจะไปมีใครคนอื่นนอกจากผม ผมทนไม่ได้จริงๆ
……………………..
………….
ผมนอนดูพระอาทิตย์ตกดินจากคอนโดที่ผมซื้ออยู่……….
คำพูดของมันยังก้องเข้ามาอยู่ในหัว
“ช่วงสามเดือนนั้นอะนะ ไม่มีใครสู้อาร์มได้สักคนเลย”
หึหึ คิดแล้วก็แค้นใจนะครับ ไอ้คนหลอกลวง ไอ้คนบ้า บังอาจมาหลอกกันได้ ผมตั้งมั่นไว้เลยครับว่าชาตินี้จะไม่คบหาสมาคมกับคนอย่างมันอีก…………………….
………………………………..
……………………
…….ลืมตาในน้ำทั้งคืนจนเช้าเพื่อลืมเธอ ปล่อย,….
ผมรีบกดรับโทรศัพท์ทันที
“ฮัลโหล ว่าไงมุก” ไอ้น้องสาวตัวดีนั่นเอง
“ไม่ว่ายังไงหรอก โทรมาถามข่าวคราว ว่าเป็นไงบ้าง”
“ก็ไม่เป็นไงหรอก ยังหล่อ น่ารัก หน้าตาดีเหมือนเดิม” ผมกวนตีนมันไป
“เอ่อ…….โอเค งั้นวางละ….”
“เฮ้ยๆๆๆ แหม ชมตัวเองแค่นี้ถึงกับวางเลยรึไง”
“เหอะๆ แล้วตกลงเรื่องใบสมัครไปถึงไหนแล้วอะ”
“ก็จะเสร็จแล้วอะ อาทิตย์หน้าคงเอาไปยื่นได้”
“อื้มๆๆ นี่พี่อาร์ม พี่ไม่คิดจะกลับมาเมืองไทยมั่งหรอ”
“ยังว่ะ รอให้พี่พร้อมก่อน…...”
“ฮ๊ะ พร้อมอะไรหรอ...”
“อ๋อ ปล่าวๆๆ” ผมรีบแก้ตัวเมื่อรู้ว่ามันกำลังจะจับผิดผม
“แน่ใจนะ………...”
“อื้มๆๆ”
“เออ พี่อาร์ม พี่ยังได้คุยกับพี่แบงค์อยู่ปะเนี่ย”
…..ได้ยินชื่อมันทำให้ผมสะอึกไปนิดนึง
“…...”
“ว่าไงพี่”
“อ..อ๋อออ ได้สิ ก็คุยกันเรื่อยๆนั่นแหละ” ผมตอบปัดๆมันไป
“พี่อาร์มหยุดโกหกมุกเหอะ…...”
“อะไรของแกวะ พี่ไปโกหกอะไรแก”
“ก็วันก่อนอะ พี่แบงค์เค้าโทรมาหามุก มาถามข่าวสารของพี่ มุกก็บอกว่าพี่สบายดี…..”
“แล้วไง....”
“ ก็ ทีนี้พี่เค้าก็บอกว่าพี่อาร์มโกรธเค้า แล้วก็ไม่ยอมคุยกับเค้าเลย…..”
“………….” ผมอึ้งจนพูดไม่ออก…ไม่คิดว่ามันจะใช้วิธีแบบนี้…. แต่ในใจก็อดดีใจไม่ได้ที่อย่างน้อยมันก็ยังแคร์ความรู้สึกของเรา
“…พี่อาร์ม บอกความจริงมุกมาเหอะ”
……………….
……………………..
………….
………………….
ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว….
ผมเลยตัดสินใจเล่าความจริงทุกอย่างให้มันฟัง ตั้งแต่เรื่องที่ผมกับไอ้แบงค์คบกันจนมาถึงเรื่องที่เราทะเลาะกัน
…..ผมพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ไม่รู้ทำไม เวลาคิดถึงมันทีไร น้ำตามันก็พาลจะไหลออกมาดื้อๆ
“พี่อาร์ม มุกดีใจนะที่อย่างน้อยพี่ก็ยังยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้มุกฟัง….มุกก็สงสัยมาตั้งนานแล้วล่ะว่าพี่สองคนเป็นแฟนกัน มันพอจะเซ้นส์ได้ว่ามันมีอะไรบางอย่างระหว่างพี่สองคน………………..
….ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นอะนะ มุกก็ไม่รู้จะพูดอะไร…. มุกไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ เพราะฉะนั้น มุกก็เคารพในการตัดสินใจของพี่ละกัน เพราะมุกคิดว่าพี่ต้องเลือกทางที่ดีที่สุดให้ตัวเอง ในเมื่อสมองมันบอกมาอย่างงี้………………… มันก็คงถูกแล้วล่ะที่พี่เลือกที่จะหนีให้พ้นจากเรื่องราวมากมายต่างๆ ………แต่ยังไงก็ตามนะพี่ พี่ไม่มีวันที่จะหนีโลกแห่งความจริงพ้นหรอก”
“…….”
“แค่นี้นะพี่ กู๊ดไนท์ค่ะ นอนหลับฝันดี อย่าคิดมาก.. มุกไปกินข้าวก่อน”
………………..
หลังจากที่มันวางสาย
ผมก็นั่งคิดอยู่นานกับคำพูดของมันเมื่อตะกี้
“โลกแห่งความจริง” งั้นเหรอ…..
หึหึ มันคืออะไรกันล่ะ
………………..
tbc