หัวข้อ: #Drama,SM |||||||||| A BOY |||||||||| Special ==When I was young [18/7/57] P.26

[Moose]

สงสารจิม สงสารต้า สมน้ำหน้าเตอร์ 

อยากรู้ว่าต้าทำอะไรให้แม่โกรธ 

สว้สดีปีใหม่ค่าาา     

[kimjuy_o]

สงสารน้องต้าอะ อยากให้กลับมามีชีวิตปกติจัง มาต่อไวๆนะคะ รออยู่ แล้วก็ HNY เช่นกันค่า

[Lovecartoon1996]

โฮวววววววว

[naruxiah]

ขอพี่จิม จงกลับมาพยายามหาทางง้อน้องที ได้โปรด

อยากเห็นน้องต้าเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆแบบนี้จัง

ดีใจที่นิยายที่เรารักในที่สุดก็ได้อ่าน

สวัสดีปีใหม่เหมือนกันนะคะ

รักน้องต้ารักพี่จิม

เตอร์ ขี้ขลาดหว่ะ

[jamlovenami]

คิดถึงงงงงง 

[Lonelyนู๋โรนลี่]

ู้รู้สึกว่าน้องต้าร์จะเป็นคนแค้นฝังหุ่น แบบคงไม่ยอมให้ง่ายๆ คิดถึงนิสัยตอนเด็กๆที่ยังบริสุทธิ์จริงๆ
บางทีก็สงสารเตอร์ ต้องให้พี่ชายตายก่อนหรือเปล่า ต้าร์ถึงจะยอมให้ แง่งง(แบบว่าบางทีก็เชียร์พี่ชายนะ55)
ส่วนจิม...ต้องขอมอบเพลงนี้ให้ "ต้องทำยังไงเธอถึงจะยอมหายโกรธ ต้องทำยังไงเธอถึงจะยกโทษให้ฉันนนนนน" แงงงงง(จริงๆเพลงนี้ได้ทั้งพี่ทั้งจิมเลยทีเดียว เพราะน้องต้าร์ใจแข็ง
ส่วนชายผู้ใจดีในลิฟท์นั้น..แค่ตัวประกอบหรือจะมีบทบาทอะไรหรือเปล่านะ.....

[iammz]

คิดถึงพี่จิม แงๆๆๆ T___T
น้องต้า อย่าใจแข็งนานนักน๊าา~

[mellowshroom]

จิม จิม จิม

คิดถึงตอนต้าเรียกจิมอ่าาา ..

[kamenashi]

เอาน้องต้า..ของจิมคืนมา

[drasil]

อ๊ายย คิดถึง

[pare_140]

คิดถึงพี่จิมมมมม มาง้อต้าเร็วๆน้ะ ง้อดีๆด้วยหล้ะะ

[Tassanee]

ตอนแรกเหมือนจะไปในทางที่ีดี   พอต้าจำได้ ความรู้สึกดีๆ ก็จบไป 

ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะดำเนินต่อไปยังไงจริงๆ  ยังไงก้รอค่ะ 

เง้ออออออออออออออ เศร้า

[diduek]

ลุ้นมากกก จะเปนยังไงต่อ

สรุป พระเอกคือผู้ชายในลิฟท์ ผ่าง!!

[shoky_9]

ตอนแรกเกือบอ่านต่อไม่ไหวค่ะ มันดาร์กมาก 
เกือบเลิกอ่าน แต่อีกวันมาอ่านต่อเพราะอยากรู้ว่าน้องต้าจะเป็นไง
จนอ่านทัน ปรากฎว่า สนุกมากกกกกกกกกกกกก น้องต้าน่ารักที่สุด
ขอบคุณ คุณ NNEW33 ค่า   
รอน้องต้าจะทำไงต่อไป 
 

[NNEW33]

ตอนที่ 35เมิน 100%

…………………

เสร็จสิ้นกับการร่วมโต๊ะที่แสนอึดอัด หากถามถึงรสชาติของอาหารว่าอร่อยไหม ผมตอบได้เต็มปากว่าอร่อย อาหารฝีมือแม่ยังอร่อยเสมอ แต่ที่กินไม่หมด ไม่ใช่เพราะอิ่ม แต่เป็นเพราะมื้อนี้มีเขานั่งร่วมโต๊ะด้วย นั่นทำให้ความอยากอาหารลดน้อยลง

และเมื่อเขาออกจากบ้านไปเพราะจวนจะได้เวลาสอบ ผมถึงได้หยุดดึงความสนใจของพ่อและแม่โดยการผูกขาดบทสนทนา ..เจตนาให้อีกคนไม่มีส่วนร่วมและเป็นส่วนเกินของพื้นที่นี้

เมื่อเสียงท่อไอเสียดังห่างออกไป ผมก็ผุดตัวลุกขึ้นจากโซฟา แม่หันมามองผมพร้อมทั้งเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม

"ต้าขอขึ้นไปนอนพักด้านบนนะครับ" บอกพร้อมกับคลี่ยิ้มเล็กน้อย พ่อพยักหน้าให้ขณะที่แม่ถามขึ้นอย่างหวังดี

"เอาของหวานไหม เดี๋ยวแม่เอาขึ้นไปให้"

ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ยกมือลูบท้องประกอบ

"ต้าอิ่มจนกินอะไรไม่ลงแล้ว เอาไว้ตอนเย็นนะครับ"

แม่มองมาด้วยสายตาไม่เชื่อ แต่ก็ไม่เซ้าซี้ต่อ พยักหน้าให้ผมขึ้นห้องได้

เมื่อก้าวขาพ้นบันไดขั้นสุดท้าย ผมก็ชะงัก ยืนมองประตูไม้สองบ้านที่หันหน้าเข้าหากัน หากเป็นเมื่อก่อน ผมคงไม่ลังเลที่จะเข้าห้องนั้นแล้ววิ่งกระโจนขึ้นไปนอนบนเตียงนิ่มๆ ทว่าตอนนี้.. ผมเบือนหน้าหนีก่อนจะเดินไปหมุนลูกบิดของประตูอีกบานแล้วเปิดดันเข้าไปด้านใน

หลังจากที่กวาดสายตาไปรอบห้อง รอยยิ้มบนริมฝีปากก็ค่อยๆเผยออกมา ถึงแม้ผมจะไม่อยู่บ้าน แต่ผมไม่ได้ถูกลืม ..ตำแหน่งการวางของข้าวของทุกชิ้น บอกให้รู้ว่ามันไม่ได้ถูกโยกย้ายลงกล่อง ..ความสะอาดสะอ้านก็บอกให้ผมรับรู้ว่าห้องนี้ได้รับการทำความสะอาดอย่างสม่ำเสมอ

ประตูห้องถูกปิดลงอย่างเบามือ สายลมที่พัดผ่านเข้ามาจากทางหน้าต่างทำให้บรรยากาศภายในไม่อบอ้าว และผมรู้สึกหายใจได้คล่องขึ้นเมื่อได้กลับมาอยู่ในที่ของตัวเอง ค่อยๆทิ้งกายลงนั่งบนตั่งเตียงที่มีผ้าห่มปกคลุม ไล้มือลูบผ้าผืนหนาไปมาพลางคลี่ยิ้มบนริมฝีปาก

ห้องของผม.. เตียงของผม บ้านของผม

ผมได้กลับบ้านแล้วจริงๆ

...กายที่นั่งหยัดเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าค่อยๆเอนลงจนนอนแผ่ลงบนตั่งเตียงที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆโดยปลายเท้ายังแตะอยู่บนพื้น

ดวงตามองเพดานนิ่งๆ เพดานที่มีสติ๊กเกอร์รูปเดือนและดาวเรืองแสงแปะอยู่ ..ผมกับเขาช่วยกันแปะเมื่อไม่นานมานี้

ราวกับเสียงร้องโหวกเหวกของผมและเขาดังคลอในโสตประสาท ..เขาเป็นคนปีนป่ายขึ้นไปแปะ ขณะที่ผมเป็นคนบงการคอยจับเก้าอี้ไม่ให้เขาล้มหัวฟาดพื้น ผมจะร้องโวยวายทุกครั้งที่เขาทำท่าจะแปะ และจะปรับเปลี่ยนตำแหน่งจนกว่าจะพอใจ ส่วนเขาคงทนไม่ไหวถึงกับบ่นปอดแปดให้กับความเรื่องมากของผม

ริมฝีปากยิ้มกว้างและหลุดหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัวก่อนมันจะหายไปอย่างรวดเร็วในนาทีถัดมา ..ผมมองเพดานนั้นนิ่งๆ ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีเสียงหัวเราะ..

หัวใจของผมกำลังร่ำร้องด้วยความเจ็บ ...อยู่ๆอากาศภายในห้องนี้ก็คล้ายกับจะหายวับไปกับตาเมื่อผมเริ่มหายใจติดขัด

ใบหน้ามัวเมาในกามารมณ์และเสียงร้องครวญครางอย่างสุขสมของเขายามที่กายท่อนล่างขยับกายเข้าออกครั้งแล้วครั้งเล่ายังติดตรึงในความทรงจำ ราวกับเหตุการณ์ยังสดใหม่.. ภาพมันยังชัดเจน!

ผมรู้สึกอุ่นจนร้อนที่ดวงตา ..ขาสองข้างยกขึ้นมาอยู่บนพื้นราบของตั่งเตียงนุ่ม ก่อนจะเปลี่ยนท่าเป็นนอนตะแคงคุดคู้ สองมือกอดรอบตัวเองไว้แน่นเมื่อความหนาวพุ่งจู่โจมเข้ามาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

หากความทรงจำเป็นเหมือนสวิตช์เปิดปิดที่สามารถควบคุมได้คงจะดี

ทั้งๆที่ผมอยากลืม แต่ผมกลับไม่สามารถสั่งตัวเองได้

 

...........

เวลาหมุนเวียนผ่านไปจนย่างเข้าสู่วันที่สามที่ผมกลับมาอยู่บ้าน การใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านหลังนี้ยังคงดำเนินไปอย่างปกติสุข หรืออย่างน้อยผมก็รู้สึกอย่างนั้น

วันนี้เขาก็ออกจากบ้านไปแต่เช้า ผมไม่เคยเห็นหน้าเขาอีกนับจากวันแรกที่ได้กลับบ้าน

แบบนี้น่ะ ดีแล้ว.. ผมบอกตัวเองอย่างนั้น

Trrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ดังแทรกเข้ามาขณะที่ผมกำลังกินข้าวกับพ่อและแม่ แม่ทำท่าจะลุกขึ้นไปรับ แต่ผมขัดไว้ก่อน

"แม่กินต่อเถอะ เดี๋ยวต้ารับเอง" พูดพลางผละตัวลุกจากเก้าอี้ที่มีเบาะรองนั่งนิ่มๆแล้วตรงไปรับโทรศัพท์

"ฮัลโหล"

"กูเองๆ"

เลิกคิ้วเล็กน้อยกับคำสองพยางค์ ก่อนจะถึงบางอ้อในนาทีถัดมา

"เบียร์?" ทวนถามเพื่อความแน่ใจว่าไม่ได้จำผิดคน

"เออ กูจะโทรมาบอกมึงเรื่องไฟท์บิน วันพฤหัสตอน 6โมงเย็นนะเว้ย เตรียมตัวไว้เดี๋ยวกูขับรถไปรับ"

"เออ ได้ๆ เห้ย วันนี้วันไรวะ”

“หยุดนานจนลืมวันหมดแล้วไงวะ วันนี้วันจันทร์เว้ย”

คงจะอย่างที่มันว่า ผมลืมหมดแล้ววันเวลา แต่เรื่องบางเรื่องที่อยากลืมกลับไม่..

“พ่อแม่มึงไปปะวะ" กรอกเสียงถามปลายสายเพื่อที่ผมจะได้ตั้งรับทัน

"ไม่ว่ะ พอรู้ว่ามึงจะไปด้วย เค้าก็ให้กูไปรับมันกับมึงเอง”

“เฮ้ย งั้นกูไม่ไปก็ได้นะเว้ย” ผมรีบพูดไปอย่างใจเสีย พวกท่านไม่พอใจที่ผมไปด้วยหรือเปล่า?

“มึงจะปล่อยให้กูไปคนเดียวรึไงวะ” ปลายสายโวยวายลั่นก่อนจะรีบพูด “ไม่ใช่อย่างที่มึงคิด พ่อแม่กูเค้าจะเตรียมจัดงานเลี้ยงต้อนรับไอ้นิกซ์ที่บ้าน โครตเห่ออะ นี่ขนาดมันยังไม่มายังขนาดนี้ ถ้ามันมาถึงกูคงได้กลายเป็นหมาหัวเน่า"

ผมหัวเราะสะใจ

"สม ทุกวันนี้มึงก็หมาหัวเน่าอยู่แล้วไม่ใช่?"

"มึงแม่งไม่เคยคิดจะเข้าข้างกูบ้าง" ผมหัวเราะให้กับเสียงเล็กเสียงน้อยของมัน นึกภาพแล้วก็ฮา ผู้ชายตัวโตๆเสือกบีบเสียงซะเล็ก คิดว่าทำแล้วดูดีก็ทำไป ฮ่าๆๆ

"ถ้ามึงไม่อยากเป็นหมาหัวเน่ามึงก็ไม่ต้องไปรับมัน จบ"

"พูดดี น่าคิดๆ" กูพูดเล่นเห็นดีเห็นงามตามซะงั้น

“งั้นมึงไม่ต้องไป เดี๋ยวกูไปรับไอ้นิกซ์กับน้องบีมเอง” ผมยิ้มกริ่มเมื่อนึกถึงสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม

“เฮ้ย! ไม่ได้ๆ ห้ามๆ” เสียงร้องโวยวายดังสวนมาทันที

“ไอ้ขี้หวง”

“น้องกูนี่หว่า หน้าอย่างมึงอะอย่าได้หวังมีแฟนเป็นผู้หญิงเลย หึๆ” คำพูดประโยคนั้นทำให้ผมชะงักกึก ภาพของผู้ชายคนหนึ่งลอยเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ มือกำกระบอกโทรศัพท์แน่นรีบไล่ภาพไร้สาระนั้นทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

"กวนตีน มีธุระแค่นี้?"

“เออ กะจะโทรมาบอกแค่นี้ อ้อ! โทรศัพท์มึงอะ หัดชาร์ตแบตซะบ้าง โทรไปไม่เคยติด”

“กูทำหายว่ะ”

ครับ มันหายไปตั้งแต่ตอนนั้น ..วันแรกที่ผมได้เจอกับเขา

“น่าเสียดาย มาๆ เดี๋ยวป๋าซื้อให้ใหม่”

“สัส แค่นี้นะ”

สิ้นคำผมก็กดตัดสายทันทีโดยไม่รอฟังเสียงตอบรับจากปลายสาย ผมวางกระบอกโทรศัพท์ลงบนแป้นวางเหมือนเดิม ก่อนจะยกมือลูบหน้าแรงๆ ไล่ความคิดฟุ้งซ่าน

“ต้า ใครโทรมา” เสียงห้าวทุ้มของพ่อดังมาจากโต๊ะกินข้าว ผมหันไปมองรีบปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มขณะที่เดินกลับไปนั่งประจำที่พร้อมเอ่ยตอบคำถาม

“เบียร์ครับ มันโทรมานัดเรื่องเวลา”

“เพิ่งกลับบ้าน จะพากันไปเที่ยวไหนอีกล่ะ”

เสียงเครียดหน้านิ่วคิ้วขมวดมาเลยครับ ผมตักปลาสามรสไปวางบนจานของแม่อย่างเอาใจ

“ไม่ได้ไปเที่ยวซะหน่อย พ่อกับแม่ยังจำนิกซ์ได้ไหม?”

“ไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าวน่ะเหรอ” เป็นพ่อที่พูดขึ้นอย่างจำได้ดี ผมพยักหน้ารับก่อนจะพูดต่อ

“นิกซ์จะมาไทยพฤหัสนี้ ผมกับเบียร์เลยตั้งใจจะไปรับมัน พ่อกับแม่ไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ” จะว่าเป็นการขออนุญาตหรือเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ เพราะต่อให้พ่อกับแม่ไม่ให้ไป ผมก็จะไปอยู่ดี ก็รับปากกันไว้แล้ว

“ไปกันยังไง”

“เบียร์ขับรถไปครับ”

“มีผู้ใหญ่ไปไหม”

ผมยิ้มเล็กน้อยให้กับคำถามราวกับซักฟอกนั้น

“พ่อกับแม่เบียร์จะรออยู่ที่บ้าน เห็นว่าเตรียมจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับนิกซ์มัน”

“เราล่ะ จะอยู่งานเลี้ยงกับพวกเขาไหม?”

“ก็ถ้าแม่ไม่ว่าอะไร ผมก็กะว่าจะอยู่ ได้ไหมครับ” อ้อนไปอีกทีจนแม่ยิ้มใจอ่อน

“แล้วแต่ ตามใจเราแล้วกัน โตๆกันแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงถ้าถึงสนามบินต้องโทรบอกแม่นะ”

ไม่ว่าผมจะยังเป็นเด็กจนพุงพลุ้ยเลียก้นถึงหรือตอนนี้ที่ผมโตจนพุงพลุ้ยเลียไม่ถึงแล้ว แม่ก็ยังเป็นแม่คนเดิม บางคนอาจจะมองว่าแม่จุกจิกและขี้ห่วงเกินไป จริงครับ ข้อนั้นผมไม่เถียง แม่ผมจุกจิกจริงๆ ก่อนหน้านี้คำถามซอกแซกแบบนี้สร้างความรำคาญให้กับผมไม่น้อย ตอนนั้นไม่ว่าแม่จะพูดอะไรมาผมก็เถียงคำไม่ตกฟาก ผมเคยไม่พอใจกับการที่แม่บ่นผม ทำเหมือนผมเป็นเด็ก แต่ตอนนี้ ตอนที่เหตุการณ์ร้ายๆได้ผ่านพ้นไป สิ่งเหล่านั้นสอนผมได้ดี ..ผมยังจำได้ว่าผมอยากกลับบ้านมากแค่ไหน ผมคิดถึงพ่อคิดถึงแม่มากเพียงใด ตอนนี้ผมได้กลับบ้านแล้ว.. ผมไม่ต้องการอะไรอีก ต่อให้โดนจุกจิกหรือโดนบ่นยังไงผมก็ยอม

เพราะนี่คือ ความสุขที่ผมโหยหา

“ครับ ต้าจะโทรบอกเป็นระยะๆ”

รับปากไปแม้ว่าจะเหลือเวลาอีกหลายวันกว่าจะเดินทาง ผมเหลือบสายตามองไปทางหัวโต๊ะเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆดังเล็ดลอดมา รอยยิ้มมุมปากของพ่อเป็นสิ่งยืนยันได้ดีว่าเมื่อกี้ผมไม่ได้หูแว่วไปเอง

พ่อกำลังขำ ขำกับความขี้กังวลของแม่

เพราะพ่อเป็นคนไม่คิดมากอะไร ซึ่งตรงข้ามกับแม่ที่คิดแล้วคิดอีก

ผมไม่แปลกใจเลยที่พวกท่านสองคนจะอยู่ด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะท่านทั้งสองไม่ใช่ประเภทแข็งกับแข็งมาเจอกัน

พ่อกับแม่ผมใช่ว่าจะไม่เคยทะเลาะกันนะ เคยครับ แต่พวกท่านจะทะเลาะกันแค่เรื่องๆเดียวโดยที่ไม่ขุดเรื่องเก่าขึ้นมาเป็นประเด็น และเมื่อคนหนึ่งแข็ง อีกคนจะอ่อนลงเพื่อไม่ให้สถานการณ์ยิ่งเลวร้าย

หลักพื้นฐานในการยืดความสัมพันธ์พวกนี้ผมรู้และเข้าใจดี หลักสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่พ่อมักจะย้ำกับผมคือ เมื่อเราทะเลาะกับใครก็แล้วแต่ อย่าปล่อยให้ทิฐิอยู่เหนือเหตุผล และให้นึกถึงความดีของคนๆนั้นให้มากๆ ...สิ่งเหล่านี้ผมเข้าใจดี และผมยึดปฏิบัติมาโดยตลอด เพียงแต่เมื่อผมจะนำมันมาใช้กับเหตุการณ์ครั้งนี้ ...มันกลับเป็นแค่ทฤษฏี

เป็นทฤษฏีที่ไม่สามารถนำมาใช้ได้จริง

....

เสร็จจากมื้ออาหาร แม่กำลังล้างจานอยู่ในครัว ส่วนพ่อออกไปโรงปลูกดอกไม้ด้านนอก สำหรับพ่อแล้ว ดอกไม้คือชีวิต พ่อรักมันมาก ผมเคยเปรียบตัวเองกับดอกไม้ และคำตอบที่ได้รับก็ทำให้ผมไม่หยิบคำถามนี้ขึ้นมาถามพ่ออีก ผมสู้ดอกไม้ไม่ได้

ผมรู้ว่าพ่อแค่แหย่ผมเล่น แต่ผมก็น้อยใจเป็นจริงเป็นจังจนผมไม่คุยกับพ่อไปพักใหญ่ พ่ออยากให้ผมรักดอกไม้เหมือนที่พ่อรัก ..แต่ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมเด็กมากเกินไปหรือเปล่า จึงเกิดความรู้สึกต่อต้าน ถ้าพ่อรักดอกไม้มาก ผมจะเกลียดมัน

แต่พ่อก็ยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะให้ผมหันมาชอบดอกไม้ พ่อไม่ได้เปลี่ยนความคิดของผมโดยป้อนข้อมูลหรือยัดเยียดดอกไม้กลิ่นเหม็นนั้นมาให้ผมชอบ และพ่อก็ไม่ได้ออกห่างจากดอกไม้มาใช้เวลาเล่นกับผมอย่างที่ควรเป็น กลับกัน พ่อใช้เวลาอยู่กับมันมากกว่าเดิม! ผมทนไม่ไหว สุดท้ายก็มาร้องไห้งอแงใส่เขา ..เมื่อเขาปลอบ ความน้อยเนื้อต่ำใจก็ค่อยๆลดลง

จนวันหนึ่งพ่อเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับดอกไม้หนึ่งดอกในมือ พ่อยื่นมันให้ผมพร้อมกับเรียกมันว่า ‘เตมิน’

ผมมารู้ภายหลังว่า ช่วงเวลาที่พ่อขลุกอยู่กับดอกไม้จนไม่มีเวลามาเล่นกับผม พ่อได้เพาะและปรับแต่งพันธุกรรมจนเกิดออกไม้ดอกใหม่ ..ดอกไม้ของผม

นั่น.. ทำให้ผมเริ่มรักในสิ่งที่พ่อรัก

ผมมองเตมินที่ปักอยู่ในแจกันจัดช่อสวยงามซึ่งวางอยู่บนตู้โชว์ข้างทีวี ...เตมินไม่ได้อยู่ในแจกันเพียงลำพัง ยังมีดอกไม้ของเขาก็ปักรวมอยู่ด้วย

นั่นคือความตั้งใจ ..ดอกไม้สองดอกในแจกันสำหรับผมขณะนี้ เป็นสิ่งที่ทิ่มแทงความรู้สึก ..มันย้ำให้ผมรู้ว่า ไม่ว่ายังไงดอกไม้สองดอกนี้ไม่มีวันแยกออกจากกันได้ เพราะหากแยกออกจากกันคนที่ปลูกมันมากับมือ และคนจัดช่อคงจะเสียใจไม่น้อย..

ผมขมวดคิ้วเบือนสายตาออกจากมันแล้วหยุดนิ่งที่หน้าจอสี่เหลี่ยมของทีวี ก่อนมือจะหยิบรีโมทที่วางอยู่บนพุงของตัวเองแล้วกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อย พลันชะงักกึกเมื่อหน้าจอสี่เหลี่ยมปรากฏภาพการ์ตูนเรื่องหนึ่งที่มีลูกแมวตัวเล็กเป็นตัวเอกของเรื่อง.. ผมมองมันนิ่งๆเพียงครู่ก่อนจะรีบกดเปลี่ยนช่อง

กิ๊งก่อง..

ผมวางรีโมทลงบนโต๊ะพร้อมๆกับที่เด้งกายลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนโซฟาโดยอัตโนมัติเมื่อได้ยินเสียงกดกริ่ง สายตามองฝ่าออกไปนอกหน้าต่างที่ทะลุให้เห็นประตูรั้ว

กิ๊งก่อง..

เสียงกดกริ่งดังขึ้นอีกครั้ง ผมยังคงนิ่งไม่ลุกไปเปิดเหมือนทุกที

“ต้า ไปเปิดประตูให้แม่หน่อย มือแม่เลอะ” เสียงของแม่ดังออกมาจากในครัว

“ไม่เห็นมีใครเลยแม่ สงสัยเด็กมันกดเล่น”

...ผม กำลังโกหกคำโต

และวินาทีที่ฝ่ายนั้นมองฝ่าเข้ามาในบ้าน ..ทั้งๆที่อยู่ไกลกันขนาดนี้ ทั้งที่มีกิ่งไม้บดบัง แต่ก็คล้ายกับผมและเขาได้สบตากัน..

สมองชาวาบคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ! พลันร่างทั้งร่างทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาอย่างแรงจนเจ็บปลาบไปทั่วแผ่นหลัง แต่ความเจ็บนั้นไม่สามารถดึงผมให้หลุดจากหลุมอากาศนี้ได้ ..สายตามองนิ่งที่ฝ้าเพดานขณะที่มือขวายกขึ้นวางบนอกซ้ายที่กำลังเต้นรัว..

.

เวลาผ่านไปสักครู่ใหญ่... ไม่มีเสียงกดกริ่งอีก แต่ผมก็ไม่กล้าลุกขึ้นนั่งบนโซฟา

จังหวะการเต้นของหัวใจเริ่มเข้าสู่สภาวะปกติ เสียงทีวียังดังคลอให้ได้ยิน ..โสตประสาทของผมนิ่งมาก.. นิ่งจนผมได้ยินเสียงน้ำที่ตกกระทบซิงค์ล้างจานและได้ยินเสียงคว่ำจานในลำดับถัดมา

ผมแทบกลั้นลมหายใจเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่กำลังวิ่งจากไป

...

ความรู้สึกเจ็บแปลบในอกที่ไม่ทราบสาเหตุกำลังจู่โจมผม

อาการอย่างนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับผม และพักนี้มันมักจะเจ็บบ่อย บ่อยจนผมคิดว่า หากมีเวลา ผมคงต้องไปหาหมอ เผื่อว่าเขาจะรักษาผมได้...

 

...................................

ตกช่วงหัวค่ำหลังจากที่ตะวันลาลับขอบฟ้าและเสร็จสิ้นจากมื้ออาหารเย็น ผมกับพ่อและแม่ต่างก็แยกย้ายเข้าห้องของตัวเอง แน่นอนว่ามื้อนี้ไม่มีเขาร่วมโต๊ะด้วย มันเป็นอย่างนี้มาตลอด แต่ก็ไม่มีใครถามถึง มีเพียงแม่ที่บ่นออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าที่นั่งตรงข้ามผมว่างเปล่า

มีเพียงอาหารมื้อเดียวเท่านั้นที่กินกันพร้อมหน้าพร้อมตาสี่คน

ก็ดีครับ..

เวลากลางคืนผมชอบนอนเปิดแอร์แล้วซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนาหนักที่โอบล้มไปทั่วทั้งตัว มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น คืนนี้ก็เช่นกัน ทั้งที่อากาศไม่ร้อนมาก แต่ผมก็เลือกเปิดแอร์มากกว่าพัดลม มันเป็นความเคยชินที่ติดเป็นนิสัยการนอน

ขณะที่ยื่นมือลอดผ่านกรงเหล็กเพื่อจะดึงหน้าต่างปิดเพื่อเปิดแอร์ พลันมือก็ชะงักค้างกลางอากาศ เมื่อสายตามองออกไปด้านนอกแล้วพบกับรถคุ้นตาที่จอดอยู่บริเวณถนนหน้าบ้าน

คุ้นตามาก..

และไม่ต้องใช้สมองขบคิดนานไปกว่านั้นว่าผมเคยเห็นรถคนนั้นที่ไหนมาก่อน เจ้าของรถก็เปิดประตูออกมา

ร่างนั้นหยัดกายยืนเต็มความสูงบนพื้นลาดยาง นัยน์ตามองฝ่าเข้ามาภายในบ้าน จวบจนเมื่อใบหน้าคมคายได้รูปเงยขึ้นมาด้านบน ผมก็รีบชักมือกลับ ล้มเลิกความตั้งใจที่จะปิดหน้าต่างแล้วกระชากผ้าม่านบดบังกรอบสี่เหลี่ยม ปิดกั้นการมองเห็นทันที..

สองขารีบเดินผละออกจากตรงนั้นตรงไปที่เตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ..ผมไม่ได้หลับ เพียงแต่นอนนิ่งๆเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้มากไปกว่านั้น แม้แต่จะเปิดแอร์อย่างที่เคยชินผมยังเมินเฉย ..กลัวว่าพัดลมระบายอากาศจะส่งเสียงดังเกินไป ..ทำให้ตอนนี้ในห้องนั้นเงียบมาก

หัวใจของผมกำลังจดจ่อ.. พลันผมยกหัวขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูที่ห้องฝั่งตรงข้าม เขากลับมาแล้ว

เมื่อวานเขาก็กลับมาเวลาประมาณนี้ หลังอาหารเย็น วันนี้ก็เช่นกัน การกระทำของเขา ผมเรียกมันว่า การหลบหน้า

แต่ถ้าเขาไม่หลบหน้า ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาได้อย่างไร

บางที.. การที่เหตุการณ์มันเป็นไปอย่างนี้ คงจะดีแล้ว

ผมนอนคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย โดยที่หัวสมองไม่ได้หยุดทำงานเลยแม้แต่นาทีเดียว เมื่อมองนาฬิกาอีกทีก็พบว่าจวนเจียนจะห้าทุ่มแล้ว

เป็นเวลาที่ค่อนข้างดึกแต่ผมก็ยังไม่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์เลย...

ผมหยัดกายลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟันเตรียมเข้านอน เมื่อเสร็จก็ซับหน้ากับผ้าขนหนูก่อนจะแขวนมันไว้ที่เดิม พลางผินหน้ามองไปยังหน้าต่างที่ผ้าม่านผืนบางไหวเล็กน้อยด้วยแรงลมจากด้านนอก ทั้งที่อยากเดินไปเปิดม่านแล้วมองลงไปตรงจุดนั้น แต่ผมกลับทำเพียงแค่มอง

ริมฝีปากเม้มแน่นเข้าหากันก่อนจะผละสายตาออกจากมันแล้วเดินไปกดสวิตช์ไฟ เมื่อห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืด ผมก็ย่างเท้าตรงไปขึ้นเตียงด้วยความเคยชิน ทิ้งกายนอนซุกอยู่ภายใต้ผ้าห่มพร้อมทั้งสองแขนกอดหมอนข้างแน่น

ทั้งที่ควรจะหลับตาลงนอนเหมือนทุกที แต่ดวงตายังลืมตื่นในความมืด ..ผมไม่ชอบการลืมตาในความมืด มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด ยังดีที่ห้องนี้ไม่ได้มืดสนิท ยังมีแสงจันทร์สาดส่องเข้ามาบ้าง

ผมได้ยินเพียงเสียงเข็มนาฬิกาที่เดินวนรอบแล้วรอบเล่า และเสียงนั้นเองที่ราวกับเป็นตัวขับกล่อมให้เปลือกตาค่อยๆหนักอึ้ง ..ทั้งที่ยังไม่อยากนอนแต่ความง่วงก็คืบคลานเข้ามามีอิทธิพลเหนือสติ ผมหาวจนน้ำตาไหลออกจากหางตาก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ

วินาทีที่สติเริ่มหลุดลอยสู่ห้วงฝัน ผมได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของม้าเหล็กค่อยๆวิ่งทะยานจากไป...

 

________________________________________

TALK :: มาแล้วววววววว แต่งๆเกลาๆ ชอบพาร์ทนี้อะ 555
วันนี้จะมาหย่อนระเบิด ไม่รู้ว่าอานุภาพของระเบิดลูกนี้จะมากหรือน้อย พร้อมยัง??? เอาล่ะนะ 55555


ไม่เกินสามตอนถัดจากนี้ A boy

จะเดินทางมาถึงจุดสุดท้ายแล้วนะ นั่นหมายถึง ตอนจบ


มาร่วมลุ้นกันน้า ^____^

PS. มีหลายครั้งมากๆ ไม่สิ ทุกครั้งเลยที่อยากพูดคุยกับคนอ่าน อยากบอกว่าขอบคุณนะ : )

minere_mi :: ไม่ได้ตาฝาดนะ ถ้าเห็นอัพให้ขยี้ตาหนึ่งรอบ ถ้าวันที่เปลี่ยนนั่นตาไม่ฝาด 5555
†คุณเขียด :: พี่จิมจะทำทุกอย่างมั้ย ผู้ชายคนนี้ สภาพมาง้อน้อง.. ยากจะคาดเดา 555 ต้องรอดูกันต่อไปปป
argon :: ถึงน้องต้าจะเมินแต่ไม่เมินคนอ่านนะ -..-
Chiffon1030 :: น้องได้กำลังใจดีอย่างนี้ รับรองเข้มแข็งได้อีกเยอะเลย
Mbbyza :: ประเด็นเรื่องแม่นี่.. เขาอยากบอกนะ แต่ยังไม่ถึงเวลา 555
kimjuy_o :: มาแล้วน้าาา ตรงจุดนี้ ไม่รู้จะเรียกว่าชีวิตปกติได้หรือยัง ฮา
Lovecartoon1996 :: โอ๋ๆ ไม่ร้องๆ
naruxiah :: พี่จิมจะมามั้ยๆ ดีใจเหมือนกันที่รักนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณน้าอยู่ด้วยกันมาตลอดเลย ^___^
jamlovenami :: คิดถึงเหมือนกันค่ะ จุ้บบบ
Lonelyนู๋โรนลี่ :: รีนี้สะกิดใจจจ ย้อนกลับไปอ่านตอนน้องเด็กๆ ชักเริ่มอยากให้น้องกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งเหมือนกัน 555555
iammz :: คิดถึงพี่จิม เดี๋ยวพาพี่จิมมาหา จุ้บบ
mellowshroom :: คิดถึงเหมือนกันนนนน จิมมม TT^TT
kamenashi :: 5555 ฮาอะ คิดถึงน้องต้าเรียก จิมมมมใช่มั้ยยยย
drasil :: คิดถึงใครรรรรรรรร
pare_140 :: รอดูพี่จิมง้อ มันจะง้อมั้ย? ฮา
Tassanee :: โอ๋ๆ ไม่เศร้าน้าๆ ความจริงXX มันก็ไม่หมดไปสักทีเดียวหรอกนะ อีกไม่กี่ตอนก็รู้แล้วว่าจะไปทิศทางไหน อยู่ด้วยกันนะ จุ้บ
diduek :: ผ่าง! แต่งมาถึงตรงนี้ชักไม่แน่ใจพระเอก กร้ากกก (หาที่หลบ!)
shoky_9 :: ขอบคุณเหมือนกันค่ะที่อ่านมาจนถึงตอนปัจจุบัน เก่งมากๆเลย เป็นเราไม่รู้จะอ่านไหวมั้ย (อ้าว 555) <3
 

[atcharayee]

เศร้า เห้ย จะเป็นอย่างไงต่อไป

จิมมมมม หายไปเลย

[kuro]

จิมใช่ไหมที่สบตาต้า หรือเราคิดไปเอง
จิมสู้ๆนะยังไงเราก็เชียร์ให้นายเป็นพระเอก

[iammz]

ฮรึก~ จะจบแล้วเหรอคะ T^T
พี่จิมจะง้อยังไงนี่~

ขอบคุณนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ~^^

[Chiffon1030]

ตอนสบตากับพี่จิมที่มารอหน้าบ้านนีลุ้นแทนน้องต้ามาก  กลัวพี่จิมจะปืนเข้าห้องอ่ะ 5555555555
ถ้ามีแฟนแบบพ่อน้องต้านี่รักตายเลย  เพาะต้นไม้ประจำตัวให้~
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ ขอตอนพิเศษแบบหวานๆเลยได้ไหมอ่ะ ><'

[diduek]

จะจบแล้วหรอ ไม่น้าาาา แล้วคนหน้าบ้านน่ะใครรรรรรรรร พี่จิมใช่มั้ยยย

[SiLent_GRean]

จะจบแล้วหรอคะ 


พี่จิม พี่จิมใช่ป่าวที่มารออยู่หน้าบ้านอ่ะ พี่จิมมมมมมมมมมมมม 

[argon]

คืนนี้ ในเรื่องน้องต้าหลับแล้ว....  แต่ป้าหน้าคอมตาสว่าง   

เพราะ น้องตาร์  กรี๊ดดดด   หนูจะจบแล้วเหรอลูก 

เรื่องนี้ ห้ามอ่านก่อนไปทำงานเด็ดขาด!!!!   

เพราะคุณอยากจะน้ำตาไหลโดยไม่ทราบสาเหตุ   รึอยากจะหัวเราะหรือยิ้มให้ หญ้าปลอมที่อยู่ในห้องทำงานได้โดนเจ้านายไม่ทราบสาเตุอีกเช่นกัน  บ้างที่โบนัสเดือนนี้อาจจะเป็นโปรแกรมตรวจสุขภาพจิตจากเจ้านายก็ได้  กรี๊ดดดด  ไม่อยากคิดว่า  อีกสามตอน  เจ้านายขะส่งฉันไปหลังคาแดงไม๊  แต่คืนนี้.... เด๋วไปบอกเฮียจิมปีนบ้าน  ลักหลับน้องตาร์ ดีกว่า   

[maru]

ใครกันนะนั่น

[Moose]

จิมแน่เลยยยยยยยยย สงสารจิม TT

[naruxiah]

รถหน้าบ้าน ใครอ่ะ? เตอร์ หรือ พี่จิมของเค๊า

น้องต้ารักใครคะ พี่จิมใช่มั๊ยๆๆๆๆๆ ใช่มั๊ย?

เหนือสิ่งอื่นใด รักคนแต่งเรื่องนี้ อ่าน ทอล์คแล้วซึ้งอ่ะ

คริคริ ถ้ามันจะจบ มันจะเป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่องที่เรารู้สึกรักมากเลย

อ่านมาแบบ นิยายเรื่องนี้ มีกี่รสชาติวะ? (ถามตัวเอง) สนุก หน่วง

รักนะคะ ทั้งคนแต่ง ต้า จิม

[Inamning]

เค้าสงใจช่วยจิมล่ะกัน 55555555555555555

[HISY]

พี่จิมน้องไม่เปิดประตูให้คราวหลังปีนเลย
ใกล้จบแล้วใจหายอ่ะ

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

ชอบเรื่องนี้ น่ารักที่สวดดด
พี่จิมกลับมาง้อไวๆ หรือจะจับไปเคลีย ก็เอาไปเลยพี่

[pare_140]

จิมสู้ๆ จิมสู้ตาย จิมไว้ลายขี่ควายชนตู้  คนที่มาหาคือจิมใช่มั้ยยยยย

[mellowshroom]

เฮ้อ นึกตอนจบไม่ออกเลย

แต่อยากให้ต้ากลับไปน่ารัก ขี้อ้อนอีกอ่า