ตอนที่ 34 ขอร้อง 100%
TA Part
แสงสีขาวสว่างจ้าสาดส่องเข้ามาจนแสบตา ผมยกมือป้อง หลับตาปี๋ก้มหน้าลงก่อนจะรับรู้ถึงลมที่ตีปะทะหน้าพร้อมกับความรู้สึกวูบๆบริเวณช่องท้อง ดวงตาเบิกโพลงขึ้นอีกครั้งก่อนจะพบว่าสายลมที่ตีปะทะหน้าเมื่อครู่เกิดขึ้นขณะที่ชิงช้าทะยานสู่ท้องฟ้า ได้ยินเสียงกรีดร้องของตัวเองสลับกับเสียงหัวเราะทั้งของผมและของเตอร์ดังประสานกัน
"เตอร์ สูงอีกๆ"
ร้องบอกพลางเหลียวมองเตอร์ที่ยืนด้านอยู่ด้านหลัง ออกแรงไกวมากกว่าเดิมเมื่อชิงช้าทิ้งตัวลงสู่ผืนดินจนรอบนี้ชิงช้าลอยลิ่ว สูงจนมองเห็นสวนหย่อมของบ้านถัดไปที่มีกำแพงกั้นกลาง นั่นทำให้ผมยิ่งกำเชือกแน่นด้วยกลัวตก
ความจริงรอบนี้เป็นตาของเตอร์ แต่เตอร์ก็สละให้ผมเล่นต่อ พี่ชายใครก็ไม่รู้ น่าร๊ากน่ารัก
....
"ข้อนี้ผิด" บอกพร้อมกับใช้ดินสอวงกลมข้อที่ผิดไว้ ก่อนจะขีดเส้นเน้นย้ำๆ ให้ผมมองเห็นจุดผิด
"ข้อนี้ใช้ is ไม่ได้ ต้องใช้ was เพราะอะไร ลองดูดีๆอีกครั้ง"
ปกติเตอร์เป็นคนใจเย็น ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ตอนนี้จะกำลังสอนการบ้านให้ผมอยู่ แม้ว่าผมจะตอบผิดตลอด แต่เตอร์ก็ยังใจเย็น
ผมกวาดสายตามองบนกระดาษสมุดการบ้าน คิ้วขมวดมุ่น เงยหน้ามองเตอร์ด้วยสายตาคำถาม
"ข้อนี้ มีเวลาเป็นตัวบอก ตรงนี้" เตอร์พูดพร้อมกับขีดเส้นใต้ที่คำว่า yesterday "มันเป็นอดีตใช่ไหม?"
ผมพยักหน้าหงึกหงัก
"ทีนี้รู้แล้วหรือยัง ทำไมใช้ was"
พยักหน้าแรงๆเป็นการยืนยันอีกครั้ง
"ดีมาก งั้นลองตรวจทานข้อต่อๆไปเองก่อน ถ้าแน่ใจแล้วพี่จะตรวจให้อีกที"
"โอเคครับ"
อยู่ประเทศไทยทำไมต้องเรียนภาษาอังกฤษด้วย ยังไงก็ไม่ได้ใช้ซะหน่อย ตอนป.1 ป.2 ยังง่ายกว่านี้ตั้งเยอะ!!!
....
ผมดีใจที่มีเตอร์เป็นพี่ชาย เตอร์เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดในโลก ผมสามารถคุยกับเตอร์ได้ทุกๆเรื่อง ในบางเรื่องที่ผมไม่สามารถคุยกับแม่ได้ ก็จะมีเตอร์คอยอยู่ข้างๆและรับฟังปัญหาของผมด้วยท่าทางที่ไม่แสดงความรำคาญใจ
ผมติดเตอร์มาก ผมมีเตอร์คนเดียว
หลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านไป.. แม่ก็เหมือนจะรักผมน้อยลง ผมไม่ได้ตั้งใจให้ทุกอย่างเป็นอย่างนั้น ผมเสียใจ ผมไม่ได้ตั้งใจ.. แม่ไม่ฟังผม ผมรู้ว่าแม่ห่วงพ่อ แต่ผมเองก็ห่วงพ่อมากเหมือนกัน
โลกของผมนับจากวันนั้น.. มีเตอร์เพียงคนเดียว
แทบจะทุกวันที่เตอร์มารับผมถึงห้องเรียน ผมดีใจมากๆที่เราจะได้กลับบ้านพร้อมกัน
แต่วันนี้ ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม เตอร์ไม่ได้มาคนเดียว..
วันนี้ครูปล่อยช้า เพราะยังสอนบทเรียนของอาทิตย์นี้ไม่จบ แต่ผมฟังสิ่งที่ครูพูดหน้าห้องไม่รู้เรื่องเลย
ผู้หญิงคนนั้นที่นั่งข้างเตอร์คือใคร ทำไมถึงได้คุยกันด้วยท่าทีสนิทสนม และที่สำคัญ ปกติ เตอร์จะมองเข้ามาในห้อง ไม่ได้ถึงกับจ้อง แต่ก็จะมองมาที่ผมเป็นระยะๆ แต่วันนี้ สายตาคู่นั้นของเตอร์กลับเอาแต่มองหน้าผู้หญิงคนนั้นตลอดเวลา
ทำไม ผมถึงรู้สึกแปลกๆ
ผมไม่ชอบเธอทั้งที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน
มือที่ถือปากกาไว้กำแน่น พลางก้มหน้าไม่สบตาใครแม้แต่เพื่อนที่นั่งข้างๆ
ผมกำลังรู้สึกไม่ดี ไม่ดีเอามากๆ
และวันนั้นเอง เป็นวันที่เตอร์บอกกับผมว่า ต่อไปนี้ จะไม่สามารถมารับผมที่ห้องได้เหมือนที่ผ่านมาแล้ว
ผมถามเตอร์ว่า ทำไม
เตอร์ตอบกลับมา เพราะว่าพี่พลอยเป็นผู้หญิง กลับบ้านคนเดียวอันตราย เตอร์ที่เป็นผู้ชาย ควรต้องไปส่ง
เตอร์ถามว่าผมเข้าใจที่เตอร์พูดหรือเปล่า
..ผมอยากรู้ ว่าถ้าผมบอกว่า ผมไม่เข้าใจ เตอร์จะมารับผมที่ห้องเรียนเหมือนเดิมไหม
แต่ผมรู้ว่าเตอร์อยากได้คำตอบแบบไหน ผมจึงตอบไปแบบนั้น
....
ภาพหลายภาพหมุนเวียนเข้ามาในหัวพร้อมกับความรู้สึกปวดร้าวที่รุมเร้าจนศีรษะแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ใบหน้าของคนหลายคนที่คุ้นเคยและแปลกหน้าผุดเข้ามาไม่หยุด ทุกคนใจร้ายกับผม.. ใจร้ายมาก
“ฮึก..” ผมเบี่ยงหน้าหนีสัมผัสตรงหางตาที่กำลังปาดเช็ดหยาดน้ำให้อย่างแผ่วเบา ก่อนสัมผัสนั้นจะหายไปแล้วรับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนที่กำลังลูบไล้เส้นผมของผม ได้ยินเสียงทุ้มคุ้นหูกระซิบปลอบประโลม ก่อนที่ร่างจะถูกดึงเข้าหาความอบอุ่น และผมชอบความรู้สึกที่ราวกับกำลังถูกโอบกอดจึงไม่ได้ปฏิเสธมัน
....
เสียงนกร้องเป็นเสียงแรกที่ดังเข้ามาในโสตประสาท ความเย็นโอบล้อมผิวกายจนต้องควานหาผ้าห่มมาคลุมทับเพื่อเพิ่มความอบอุ่น คิ้วขมวดเป็นปมกลางหน้าผาก ขมับเต้นตุบๆ รู้สึกทรมาน ราวกับข้อมูลมากมายกำลังถูกยัดเข้ามาจนหัวแทบระเบิด!
"อื้อ..!" ครางเครือในลำคอ กัดฟันแน่นกล้ำกลืนความเจ็บ พลิกตัวไถลหน้าไปกับหมอนพลางยกมือบีบขมับหวังจะไล่อาการปวดนี้ให้หายไป
เวลาผ่านไปสักครู่ใหญ่ อาการปวดก็ค่อยๆบรรเทาลง ผมผ่อนลมหายใจเข้าออกช้าๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็นคือ จี้..
ยังจำได้ดีว่าผมได้ตุ๊กตาตัวนี้มาได้อย่างไร
หากเป็นเมื่อวาน ผมคงไม่ลังเลที่จะคว้ามันมากอด ทว่าตอนนี้ผมกลับนอนมองมันนิ่งๆ
บรรยากาศในห้องเงียบจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาที่กำลังเดินบอกเวลา ..ในห้องนี้มีผมเพียงคนเดียว
ค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นนั่ง กวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะก้มมองมือและร่างกายของตัวเองในลำดับถัดมา หยัดตัวขึ้นยืนแทบจะทันที พลันโลกไหวเอนจนต้องยืนนิ่งๆให้พื้นมั่นคงแล้วค่อยๆก้าวเดินไปหยุดยืนหน้ากระจก
มองสำรวจเงาสะท้อนผ่านกระจกเงาอีกครั้งพลางยกมือลูบหน้า แขน ลำตัวของตัวเอง
..เหมือนเดิมแล้ว
ผละสายตาออกจากร่างกายก่อนจะหันมองรอบห้อง สายตาก็พลันสะดุดเข้ากับโพสอิทสีสดที่แปะอยู่บนโต๊ะหัวเตียง
ข้อความบนกระดาษแผ่นนั้นทำให้ผมอดรู้สึกแปลกๆไม่ได้
'เห็นมึงไม่สบาย กูเลยไม่ปลุก
กูสั่งข้าวไว้ให้แล้ว อยู่ในครัว
ถ้าตื่นแล้วก็รีบไปกินซะจะได้กินยา
PS. บ่ายๆจะรีบกลับ'
Jim.
บ่ายๆ?
รีบหันไปมองนาฬิกา มันบอกเวลา 11 โมง ผมก้มมองสภาพตัวเองเมื่อรู้สึกว่ากายท่อนล่างโล่งแปลกๆ ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินรอบห้องเพื่อหากางเกงที่ขายาวกว่านี้
เมื่อเจอก็ไม่ลังเลที่จะหยิบมาสวม ถึงแม้ว่าจะหลวมสักหน่อยแต่ก็ยังดีกว่ากางเกงตัวเมื่อครู่ที่ชายเสื้อแทบจะปิดมิด ทำให้ดูเหมือนกับท่อนล่างผมไม่ได้สวมอะไร สำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้งก่อนจะผลุนผลันออกจากห้องอย่างไม่ลังเล
ทว่าเดินไปถึงเพียงหน้าประตูเสียงไขกุญแจกุกกักก็ดังขึ้นในความเงียบ ผมเพ่งสายตามองลูกบิดก่อนประตูบานหนาจะเปิดออกเผยให้เห็นบุคคลที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดในเวลานี้
ไม่ทัน..
เขา กลับก่อนเวลา
“ลุกขึ้นมาทำไม? หายดีแล้วรึไง” เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ กลไกการทำงานของอวัยวะในร่างกายหยุดกึก รวมถึงขาด้วย ทั้งที่ใจอยากจะถอยห่าง ทว่ามันกลับหนักจนผมขยับตัวไม่ได้.. มือของเขาข้างหนึ่งที่ไม่ได้ถือถุงพลาสติกที่คาดว่าน่าจะเป็นอาหารยกขึ้นก่อนจะวางแปะลงตรงหน้าผากของผม
ผมเบิกตากว้าง ผงะกับสัมผัสนั้น ยกมือขึ้นปัดแขนหนาอย่างแรงจนได้ยินเสียงเพี๊ยะเด่นชัดในโสตประสาท ความรู้สึกไม่ปลอดภัยคุกคามจนหัวใจเต้นรัว
เขาขมวดคิ้วมองผมตอบด้วยสายตาที่ต่างไปจากเมื่อครู่ มือหนาที่ชะงักค้างกลางอากาศลดลงข้างลำตัวก่อนจะพูดเปลี่ยนเรื่องด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“มากินข้าวซะ จะได้กินยา”
ผมมองแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินห่างออกไปตรงไปยังห้องครัว ผมรีบฉวยจังหวะนี้ก้าวยาวๆตรงไปยังประตูห้อง ..ทางหนีเพียงทางเดียว
หัวใจยิ่งเต้นระทึกมากกว่าเดิมเมื่อมือสัมผัสเข้ากับลูกบิดประตูเย็นเยียบ แต่แล้วมันกลับถูกกระแทกปิดอย่างแรงทันทีที่มันเปิดออกจากมือหนาของร่างสูงที่มายืนซ้อนหลังผมอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ปั้ง!!
เสียงของมันดังกึกก้องเสียดแทงความรู้สึก ราวเป็นการตอกย้ำว่าผมไม่สามารหนีเขาได้
“จะไปไหน” เสียงทุ้มราบเรียบดังอยู่ด้านหลัง มือหนาที่วางบนประตูกำแน่น ผมกัดปากพลันหมุนลูกบิดและออกแรงเย่อเปิดประตู ทว่ามันกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
“หันมาคุยกันดีๆ” เขาพูดพลางจับไหล่ของผมให้หันมาเผชิญหน้า ผมสะบัดตัวให้หลุดพ้นจากสัมผัสนั้น แม้นั่นจะเป็นเพียงการแตะ แม้จะมีเสื้อผ้าคั่นกลาง.. แต่มันน่าขยะแขยงเกินไป
อาการปวดหัวที่เมื่อครู่ทุเลาลงกลับมาเล่นงานผมอีกครั้ง ..ภาพเหตุการณ์ร้ายๆที่ครั้งหนึ่งเคยหลงลืมไปวิ่งวนตอกย้ำความรู้สึกของผมให้ย่ำแย่จนแทบสำรอก!
“เกิดอะไรขึ้นกับมึง” เสียงทุ้มเบาราวกระซิบ ผมไม่หลบสายตาที่มองมาตรงๆ
“..มึง จำได้” เสียงนั้นเบาราวกับเสียงลมหวีดหวิว นัยน์ตาคมที่กำลังมองสบกับผมคู่นั้นอ่อนแสงลง ไม่มีเค้าความดุเหมือนเมื่อครู่ หากแต่มันคล้ายกับกำลังกรีดร้องอย่างเจ็บปวด
“มึงจำได้” เขาพูดทวนถ้อยคำเดิมซ้ำๆราวกับไม่เชื่อ
“ใช่ กูจำได้” ย้ำให้เขารู้ถึงความเป็นจริง รู้สึกสะใจกับนัยน์ตาตระหนกคู่นั้นที่กำลังมองมา “กูจำได้หมดแล้วว่ามึงกับไอ้เซมทำอะไรกับกูเอาไว้” พูดพลางเหยียดยิ้มมุมปากด้วยความสมเพชตัวเองที่ครั้งหนึ่งไม่ต่างจากของเล่นของพวกมันสองคน “ที่ผ่านมา กูอโหสิให้ ไม่ว่าจะเคยเกิดอะไรขึ้นระหว่างกูกับพวกมึง ..ลืมมันซะ กูเองก็จะลืมเหมือนกัน”
คำว่าลืมที่ผมบอกเขา ผมหมายความตามนั้น นับจากวันนี้ ผมจะลืม ลืมทุกความเจ็บปวด รวมถึงความทรงจำดีๆตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา
..สิ่งพวกนั้นไม่มีค่าพอที่จะจดจำ
ก็เป็นแค่อดีต เป็นแค่อดีตที่หากลืมมันได้ก็คงจะดี
“..กูรู้ว่ากูทำผิดกับมึง กูทำร้ายมึง ..มึงจะลืมเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมาก็ได้ ..แต่กูขอโอกาสอีกครั้ง เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม กูสัญญา ว่าต่อจากนี้ กูจะไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้นอีก”
..ผมขบฟันแน่น เจ็บยอกในอก สำหรับเขาทุกอย่างดูง่ายไปหมด!
“โอกาสเหรอ? เริ่มต้นใหม่เหรอ?” ริมฝีปากบิดเป็นรอยยิ้ม ก่อนจะสาวเท้าเข้าประชิดร่างที่สูงกว่า ยกมือขึ้นจับเนคไทสีเข้มแล้วพันมันรอบมือ ก่อนจะกำแน่นแล้วออกแรงกระชากจนใบหน้าคมคายโน้มต่ำ
“เริ่มต้นกันใหม่งั้นเหรอ.. หึ เห็นแก่ตัว... มึงมันเห็นแก่ตัว!!!” สิ้นคำมือข้างนั้นก็ผลักหน้าอกแกร่งออกไปสุดแรงจนร่างหนาเซถอยหลัง ผมเม้มริมฝีปากจนเจ็บระบมก่อนจะระบายลมหายใจยาวๆกับอารมณ์เดือดดาล ความเกลียดชังกำลังโหมกระหน่ำในใจของผม “จะไม่มีการเริ่มต้นใหม่ ไม่มีคำว่าโอกาส.. กูกับมึงไม่ได้รู้จักกันมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ก็แค่คนแปลกหน้าที่บังเอิญมาเจอกัน มีเซ็กซ์กัน มันก็เท่านั้น” ลอบกลืนน้ำลายหนืดๆลงคออย่างอยากลำบาก ก่อนจะกลั้นใจพูดต่อให้จบ “ต่อจากนี้ อย่ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของกูอีกก็พอ ถ้าเจอหน้ากันก็ขอให้ทำเหมือนไม่รู้จัก ไม่ต้องมาทักมาพูดคุย กูขอเพียงแค่นี้ หวังว่ามึงจะทำให้ได้ ลาก่อน”
สิ้นคำก็หมุนกายหันหลัง มือจับลูกบิดกำมันแน่นจนแขนสั่น ก่อนจะตัดสินใจหมุนมันแล้วเปิดประตูออก
ปั้ง!!
เป็นอีกครั้งที่ร่างด้านหลังผลักประตูที่เปิดอ้าแล้วเหวี่ยงปิดอย่างแรง! ผมหันขวับมองเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว
พลันความเจ็บพุ่งเข้าจู่โจมต้นแขนทั้งสองข้าง เมื่อเขาบีบแขนผมแล้วผลักกระแทกเข้ากับประตูจนแผ่นหลังครูดผิวขรุขระของบานประตูหนาจนเจ็บไปหมด
“พูดอีกที” เสียงทุ้มกระซิบรอดไรฟัน ความเจ็บที่สองแขนเพิ่มเป็นทวีคูณ ผมกัดฟันอดกลั้นต่อความเจ็บปวดทั้งมวล
ในเมื่อเขากล้าย้อนถาม ผมเองก็กล้ายืนยันความต้องการของตัวเองเหมือนกัน
“ต่อไปนี้อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก กูเกลียดมึง มึงทำอะไรไว้ กูไม่เคยลืม!!” ผมตะเบ็งเสียงจนแสบคอไปหมด พลันเสียงปึ้งดังเข้าโสตประสาท เป็นเสียงที่เกิดขึ้นพร้อมกับความรู้สึกชาหนึบที่แล่นวาบทั่วศีรษะด้านหลัง ..เขาจับร่างผมกระแทกประตูอย่างแรงจนศีรษะโขกกับเนื้อไม้!
“มึงพูดว่าอะไร” ดวงตาคู่นั้นไหววูบชั่วครู่ก่อนจะกลับมาราบเรียบเหมือนเดิมอีกครั้ง จนผมคิดว่านัยน์ตาไหววูบเมื่อครู่ที่ผมเห็น บางทีอาจจะตาฝาดไปเอง
“....” ผมขบฟันแน่น นิ่งเงียบไม่โต้ตอบ เริ่มขัดขืนโดยการยกมือขึ้นผลักอกหนาแต่ร่างตรงหน้ากลับไม่เขยื้อนเลยแม้แต่น้อย ยิ่งผมต่อต้านเขาก็ยิ่งเขย่าร่างผมแรงขึ้นจนหัวสั่นคลอน!
“ไอ้สัส! กูถามว่ามึงพูดว่าอะไร!!?” เสียงทุ้มคำรามลั่นก่อนจะเหวี่ยงผมกระแทกบานประตูอีกครั้ง ผมยกมือขึ้นลูบคลำตรงจุดที่เจ็บก่อนจะกำหมัดแน่นแล้วรัวทุบต่อยอกกว้างไม่นับ! ระบายความเจ็บปวดที่ผมได้รับจากเขาให้เขารู้สึกบ้าง! เชื้อเพลิงในตัวยิ่งโหมกระหน่ำมากกว่าเดิมเมื่อเขายกมือปัดป้อง
มันเป็นใคร มีสิทธิอะไรมาทำร้ายผม!? ผมเจ็บ เขาก็ต้องเจ็บ!
“กูเกลียดมึง! เกลียดมึง!!” พูดย้ำพร้อมกับสวนหมัดกระแทกแก้มกร้านสุดแรง! ผมหอบหายใจ มือกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ ลำตัวสั่นเทิ้มด้วยความเกลียดชัง! เขายกมือขึ้นลูบสันกรามก่อนจะตวัดสายตามองหน้าผมด้วยนัยน์ตากร้าว
แววตานั้น เหมือนกับตอนนั้นไม่ผิดเพี้ยน.. ความหนาวแล่นพล่านไปตามไขสันหลัง ผมรีบหมุนกายกลับก่อนจะพุ่งเข้าหาประตูที่เปรียบเสมือนแสงสว่าง
“ไม่ ..กูไม่ให้มึงไป!”
สิ้นเสียงมัจจุราช ผมก็รู้สึกเจ็บที่ต้นแขนเมื่อมือที่ราวกับคีมเหล็กรั้งไว้ก่อนจะกระชากผมเหวี่ยงลงพื้นแล้วตามมาคล่อมทับทันที
“บอกกู ว่าจะไม่ไปจากกู” นัยน์ตาสีดำราวรัตติกาลคู่นั้นว่างเปล่า ขาแกร่งทับท่อนล่างของผมไว้จนขยับไม่ได้
“ปล่อย!!” เส้นอารมณ์ของผมขาดผึง ตวาดเสียงดังก่อนจะทุบอกแกร่งอย่างแรงเมื่อเขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ มือหนาเย็นชืดลูบไล้ลำคอของผมแผ่วเบา ความกลัวแผ่กระจายไปทั่วร่าง
“พูดสิ ว่าจะไม่ไปจากกู.. พูด!” เสียงทุ้มคำรามลั่นเมื่อเห็นว่าผมเอาแต่นิ่ง พลันมือหนาสองข้างบีบลำคอของผมสุดแรง!
แรงบีบที่คอทำให้การหายใจเป็นไปอย่างยากลำบาก ผมยกมือสองข้างขึ้นจิกมือหนา ขณะที่ดิ้นสุดแรงตะกายตัวจะหนีแต่เพราะขนาดลำตัวและเรี่ยวแรงที่ต่างกันมาก ทำให้ผมไม่สามารถดิ้นหนีได้
“อึ่ก..! ป ปล่อย!”
“พูด!”
เขายิ่งออกแรงบีบมากกว่าเดิม ผมอ้าปากพยายามกอบโกยอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด ลำคอเริ่มเจ็บร้าวจนกระดูกแทบจะหักคามือคนด้านบน ..มือข้างหนึ่งยังคงจิกทึ้งมือหนาต่อต้านไม่หยุด ขณะที่อีกข้างผละออกแล้วจิกครูดพื้น ป่ายเปะควานหาอะไรสักอย่างที่อาจช่วยผมได้ ..แต่ไม่มี
แรงบีบรัดเพิ่มมากขึ้น แต่ความเจ็บรอบลำคอที่กำลังเผชิญมันเทียบไม่ได้กับแรงบีบที่หัวใจจากมือที่มองไม่เห็น..
หัวใจของผมกำลังกรีดร้องอย่างหนัก อย่างที่ผมเองก็ไม่สามารถหาเหตุผลได้ว่าเพราะอะไร ..ทำไมผมถึงเสียใจที่เขากำลังทำร้ายผมอย่างนี้..
อากาศที่ใช้หายใจเริ่มไม่มี.. ทรมาน ร่างของผมเกร็งเครียด ..วินาทีแห่งความตายเฉียดเข้ามาใกล้แค่ปลายจมูก สติของผมเริ่มพร่าเลือนไปทุกขณะ...
“อย่าไปจากกู” เสียงนั้นเบาราวเสียงกระซิบ พลันมือที่รัดรอบลำคอค่อยๆคลายแรงปล่อยผมให้เป็นอิสระ ผมรีบสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างตระกุมตระกามขณะที่ยกมือสั่นเทาสองข้างขึ้นลูบลำคอก่อนจะไอโขลกจนเจ็บร้าวไปทั่วกระบังลม
พลันเลือดในกายเย็นเฉียบเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสหยุ่นนิ่มแนบประทับกลางหน้าผาก ผมเบิกตากว้างมองใบหน้าคมคายที่อยู่ใกล้ระยะประชิด ผมสีเข้มตกระใบหน้าของผม ..ริมฝีปากหยักไม่หยุดเพียงแค่นั้น มันไล่ลงต่ำสัมผัสข้างแก้มของผม ทว่าก่อนที่มันจะแนบสนิทที่ริมฝีปากผมก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นเสียก่อน ยังผลให้มือหนาเลื่อนขึ้นบีบสันกรามบังคับให้ผมหันมามองตรงๆ
“อย่าไปจากกู..” เสียงทุ้มลอดจากริมฝีปากหยักก่อนมันจะกดแนบลงมาที่ริมฝีปากของผม ผมเบิกตากว้างอย่างตื่นกลัว พยายามบ่ายหน้าหนีทว่าไม่สำเร็จ นึกรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร
ความเจ็บปวดกำลังถาโถมเข้าใส่จนก้อนเนื้อเท่ากำปั้นบิดเบี้ยวไร้รูปทรงเมื่อมือที่มองไม่เห็นออกแรงบีบมากขึ้นจนใจทั้งดวงแทบแตกสลาย! ผมใช้สองมือทุบแผ่นหลังกว้างหวังจะให้เขาคลายจูบ ทว่าร่างด้านบนกลับไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย
“อึ่ก!..” ผมเบิกตากว้าง ชาวาบไปทั้งตัวเมื่อริมฝีปากถูกบีบออกก่อนปลายลิ้นร้อนจะชำแรกเข้ามา ผมกำทึ้งเส้นผมหนาจนปวดข้อนิ้ว ก่อนจะกระชากหวังให้ใบหน้านั้นยอมละออกไปโดยง่าย
..ได้ผล เขาปล่อยผมเป็นอิสระ
ลมหายใจร้อนรินรดผิวหน้าก่อนร่างหนาจะรวบจับมือประทุษร้ายสองข้างของผมแล้วตรึงไว้เหนือหัว ก่อนจะเคลื่อนหน้าเข้าใกล้แล้วจูบซับมุมปาก กระซิบเสียงแผ่วทั้งที่ปากไม่ผละห่าง
“ได้โปรด ..อย่าไปจากกู”
ริมฝีปากหยักบดคลึงริมฝีปากของผมอีกครั้ง หากแต่ผมปิดปากแน่นไม่ยอมให้เขาล่วงล้ำเข้ามามากกว่านี้
“อื้อ!!!” ครางอื้ออึงในลำคอส่ายหน้าหนีเป็นพัลวันเมื่อใบหน้าคมคายลดต่ำไซร้จมูกโด่งฝังกับลำคอของผม ริมฝีปากร้อนทำให้ผมขนลุกชัน
ความกลัว.. ความขยะแขยง ..ความผิดหวังถาโถมเข้าใส่จนผมตั้งรับไม่ทัน!
“อย่า..” น้ำร้อนรื้นขอบตาจนภาพในจักษุเริ่มพร่ามัว ลำคอเจ็บร้าวทุกครั้งที่เอื้อนเอ่ย นั่นคือผลจากการกระทำไม่ยั้งคิดของเขา
เขาเปลี่ยนมารวบจับมือสองข้างของผมด้วยมือเพียงข้างเดียว อีกข้างที่เหลือไล่ต่ำก่อนจะสอดเข้าใต้เสื้อ ผมแกร่งหน้าท้องทันทีที่ฝ่ามือร้อนสัมผัสลงมา..
“อย่า...” ผมกัดปากอย่างแรงจนสัมผัสได้ถึงรสเค็มปร่าของเลือด กลั้นสะอื้นจนตัวสั่น หัวใจกำลังร่ำร้องอย่างหนัก
“อยู่กับกู..” เขาพูดเสียงพร่า
ผมผวา เกร็งเขม็งไปทั้งร่างเมื่อขาแกร่งแทรกเข้ามากลางหว่างขาของผม ภาพเหตุการณ์ร้ายๆที่เคยถูกย่ำยีผุดเข้ามาในหัวไม่หยุด ทั้งพี่ชายที่ครั้งหนึ่งเคยเคารพและรักหมดหัวใจ รวมถึงเขาและเพื่อนของเขา... ความกลัวแผ่ไปทั่วร่างจนพาลให้ร่างกายนี้สั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่ได้
“ฮึก.. อย่า! อย่า อึ่ก... มะ ไม่เอา อย่า! ได้โปรด ปล่อยผม ปล่อยผมไป!!” น้ำตาไหลออกจากหางตา มือที่ถูกพันธนาการไว้จิกลงกับฝ่ามืออย่างแรงจนปวดแปลบ ก่อนจะกรีดร้องหนักขึ้นเมื่อเขาไม่สนใจคำอ้อนวอนของผม กางเกงค่อยๆถูกปลดลงและดึงรั้งลงกองใต้สะโพก
“ไม่!! อย่า!! ฮึกก.!!” ผมยกหัวขึ้นจากพื้น พยายามหุบขาเข้าหากันไม่ให้เขาดึงกางเกงออกไปได้โดยง่าย พยายามกระเสือกกระสนตัวหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะมือยังถูกตรึงไว้กับพื้น
“จิม!! อย่า ฮึก.. ฮืออ จิม..” ผมสะอื้นจนตัวสั่นน้ำตาไหลอาบแก้ม ก่อนที่ร่างที่อยู่ด้านบนจะหยุดทุกการกระทำ เขาผละหน้าขึ้นจากซอกคอมองสบตา นัยน์ตาคมไหววูบราวกับคนเพิ่งได้สติ
ริมฝีปากหยักอุ่นชื้นสัมผัสบดคลึงที่หน้าผากของผมเนิ่นนานพลางคลายมือที่พันธนาการผมไว้เหนือหัว เขาค่อยๆละหน้าออกห่าง นิ้วหัวแม่มือปาดเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ ผมมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ
“อย่าร้องไห้ ..กูขอโทษ” เขาค่อยๆลุกขึ้นจากร่างผมช้าๆแล้วค่อยๆประคองผมให้ลุกขึ้นนั่งตาม ทว่าผมกลับขืนตัวแล้วถอยหนีห่างจากเขา ปฏิเสธความหวังดีจอมปลอม ลำตัวยังสั่นเทิ้ม น้ำตายังไม่หยุดไหลออกจากสองตา ผมดึงเสื้อให้ปิดหน้าท้องเหมือนเดิมก่อนจะรวบจับกางเกงที่เลื่อนไปอยู่ใต้สะโพกให้ขึ้นมาอยู่ที่เดิมแล้วรูดซิปด้วยมืออันสั่นเทา
“ต้า..”
ผมก้มหน้าเลี่ยงการมองสบตา
คำขอโทษ ..ใครๆก็พูดได้
คำขอโทษเป็นเพียงลมปากที่ไม่ควรหลงเชื่อ
ใช่ ..ใครๆก็พูดได้
“..ม ไม่เป็นไร” พูดทั้งที่ปากสั่นมือสั่น.. ค่อยๆยันตัวเองขึ้นจากพื้น ขาแทบไร้เรี่ยวแรงในการพยุงตัว ..ความผิดหวังถาโถมจนผมแทบทรุดกองกับพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนตามผม ก่อนจะเดินมาดักหน้า ขวางทางไม่ให้ผมเดินไปยังประตู
“กูขอโทษ.. มึงจะทำกูคืนก็ได้ จะทุบจะตีก็ได้..” ใบหน้าคมคายเผือดสี ขายาวก้าวเข้าใกล้ก่อนจะถือวิสาสะจับมือของผมแล้วชักนำให้ทุบตีหน้าอกของตนเอง แต่เป็นผมเองที่ขืนมือไว้ก่อนจะดึงมือออกอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ได้โปรด ปล่อยผมไป..”
“กูขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม กูสัญญา ว่าเรื่องแบบเมื่อกี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”
ผมเม้มปากแน่น ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่มีโอกาสสำหรับคุณอีกแล้ว.. ไม่มี เมื่อกี้คุณก็พูดอย่างนี้ ว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นอีก จะไม่ทำร้ายผมอีก แต่คุณก็ยังทำ.. แล้วจะให้ผมเชื่อคำพูดของคุณได้ยังไง”
“ไม่ ไม่แล้ว จะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว ...มึงจะเกลียดกูก็ได้ ..แต่อย่าไปจากกู ..มึงจะให้กูทำอะไร กูยอมทุกอย่าง แต่อย่าจากกูไปทั้งๆอย่างนี้ อย่าจากกูไปด้วยความรู้สึกแบบนี้ เพราะกูรู้ว่าถ้ากูปล่อยมึงไปตอนนี้ ..กูจะไม่ได้เจอมึงอีก”
ผมเบนสายตามองไปทางอื่นเมื่อสังเกตเห็นว่านัยน์ตาคมแดงก่ำและมีน้ำใสคลอหน่วยตา
“มึง ยังไม่ต้องยกโทษให้กูตอนนี้ก็ได้ กูรอได้”
ผมปิดหูปิดตาไม่รับฟัง..
“ปล่อย” พูดเสียงแข็งเมื่อมือหนายื่นมาจับแขนผมไว้ สร้างปราการปกป้องตัวเองเมื่อกำแพงของความเกลียดชังเริ่มสั่นคลอน
“ต้า พี่ขอร้อง..”
หัวใจกระตุกแกว่งอย่างห้ามไม่อยู่
“...ปล่อย ปล่อยผมไป” ผมส่ายหน้าพูดซ้ำๆ พลันขาขยับก้าวถอยหลังทันทีที่เขาเดินไล่ต้อนหมายจะเข้าใกล้
ไม่ว่าที่ผ่านมาเขาจะทำดีกับผมมากเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถลบล้างความผิดที่เขาเคยทำกับผมไว้ได้
ภาพตรงหน้าพร่ามัวยิ่งกว่าเดิมเมื่อดวงตากำลังกลั่นน้ำร้อนให้ไหลตกกระทบแก้ม มือสองข้างขยี้ตาแรงๆหวังจะไล่หยาดน้ำใสให้หมดไป แต่ขยี้จนเจ็บตามันก็ไม่ยอมหยุดไหลซักที พลันจมูกได้กลิ่นกายและสัมผัสคุ้นเคยที่โอบกอดผมไว้ทั้งตัว มือหนาของเขาลูบศีรษะของผมไปมาราวปลอบประโลม
“พี่ขอโทษ..”
ได้ยินเสียงทุ้มพูดอยู่ใกล้ๆพลันรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่ลาดไหล่ คล้ายกับอ้อมกอดนี้กำลังสั่นเล็กน้อย
ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขืนกายหนีจากวงแขนอบอุ่นที่เคยชิน จวบจนเมื่อเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ร่างหนาก็ค่อยๆดันผมออก
ผมเงยหน้ามองเขานิ่งไม่ไหวติง วินาทีนั้นราวกับมีเข็มแท่งเล็กๆปักลงกลางใจเมื่อสังเกตเห็นนัยน์ตาคมสองข้างแดงก่ำมากกว่าเดิม
“ถ้ายกโทษให้..” ผมหยุดพูดเพียงครู่ลอบกลืนน้ำลายหนืดคอก่อนจะกลั้นใจพูดให้จบ
“ถ้ายกโทษให้.. พี่จะปล่อยผมไปได้ไหม” ผมเม้มริมฝีปากแน่นหลุบตาลงมองพื้นเมื่อน้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลทำท่าจะไหลออกมาอีกครั้ง
“ผมขอร้อง ปล่อยผมไป ฮึก.. ได้โปรด ปล่อยผม” ผมไม่ได้มองว่าเขากำลังแสดงสีหน้าอย่างไร กลัวว่าหากเผลอมองเพียงครั้งเดียวสิ่งที่ตั้งใจไว้จะพังทลายลงไม่เป็นท่า
“ต้า กูยอมมึงทุกอย่าง กูยอมหมดแล้วจริงๆ อย่าไปจากกู” มือหนาจับมือผมไปกุมไว้ก่อนจะบีบกระชับ ผมไม่ดึงมือออกค่อยๆสั่นหัวทั้งที่ก้มหน้านิ่ง น้ำตาตกกระทบพื้นหยดแล้วหยดเล่า
ผมไม่สามารถเชื่อใจใครได้อีก
เขาเคยทำร้ายผม แม้ว่าจะเป็นผมเองที่ยอมเดินมากับเขา แต่เขา..เขาทำร้ายผมอย่างเลือดเย็น ผมไม่สามารถมั่นใจได้ว่า เหตุการณ์แบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีก.. เพราะกับคนที่โตมาด้วยกัน ยังทำลายความเชื่อใจของผมไม่เหลือชิ้นดี
หัวใจของผมแหลกสลายจนยากจะประสาน...
….
____________________________________
TALK :: ไม่รู้ว่าพาร์ทนี้มันจะปุบปับไปหรือเปล่า ยังไงก็คอมเม้นท์ติชมกันได้นะคะ จะได้นำไปปรับปรุง
ก่อนหน้าที่จะมาพิมพ์ทอล์คในหัวตีกันให้วุ่นวายไปหมด แต่พอมาพิมพ์จริง ลืมค่ะ 5555
อากาศหนาวเนอะ ดูแลสุขภาพกันด้วย เดี๋ยวไม่สบาย ใส่เสื้อหนาๆ นอนห่มผ้าอุ่นๆ (พูดแล้วก็ฟิน อยากจะซุกตัวลงใต้ผ้าห่ม 5555)
มาช้าไปหน่อย หัวปั่นกับพาร์ทนี้มาก T^T
คืนนี้ฝันดีค่า
PS. ขอบคุณกำลังใจมากๆเลยยยยย เห็นหน้าคนอ่านเก่าๆยังแวะเวียนมาก็ปลื้มปริ่ม สำหรับคนใหม่ก็ยินดีต้อนรับนะคะ ^______^
ไว้เจอกันใหม่พาร์ทหน้านะคะ จุ้บบบ
โพลล์
หัวข้อ: #Drama,SM |||||||||| A BOY |||||||||| Special ==When I was young [18/7/57] P.26 (อ่าน 226124 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก