say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท17 l “พี่ตัวโต”เดียร์ได้แต่ยืนหันซ้ายหันขวาอย่างทำอะไรไม่ถูกอยู่กลางร้าน อยู่ๆ ก็โดนอดีตพี่วินัยหน้าเหี้ยมหน้าโหดลากมา พูดจาอะไรก็ไม่รู้เรื่องจับใจความแทบไม่ได้เพราะมัวแต่เขิน รู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ที่ร้านขนมเจ้าดังแถมยังเป็นร้านโปรดที่มีเมนูแพนเค้กคุณหมีน้อยด้วย แล้วก็ลากเขาเข้ามาในร้าน จับใส่ผ้ากันเปื้อน พาเขามาแนะนำให้ทุกคนรู้จักส่วนตัวเองก็หายเข้าไปหลังร้าน ปล่อยให้เขายืนงงเกาหัวอยู่ตรงนี้ ทำอะไรไม่รู้เลยส่งยิ้มมิตรภาพให้กับทุกคน
“งงเลยสิเรา” ทรายพนักงานประจำของร้านทักเดียร์อย่างเป็นกันเอง “ขอโทษทีนะ เราเลยต้องมาช่วยงานที่ร้านด้วยเลย”
“อ่า... ไม่หรอกครับ” เดียร์ตอบยิ้มๆ
“ปกติคนก็ไม่ขาดหรอก แต่พอดีว่าวันนี้คุณมอส กับ พี่มิ้นท์ที่เป็นปาติชิเย่ของร้านไปคุยงานกับลูกค้า ส่วนพี่สิปาติชิเย่อีกคนก็ไม่สบาย เลยต้องให้น้องกันต์เข้ามาช่วยเพราะพวกที่เหลือนี่ก็ไม่ได้มีความสามารถในการทำขนมอะไรเลย ได้แค่ชงเครื่องดื่ม” ทรายอธิบายเพิ่มเติม
เดียร์พยักหน้ารับ เจ้าตัวยืนคุยกับพี่ๆ คนอื่นในร้าน เพราะเวลานี้ลูกค้ายังไม่เยอะเลยว่างๆ ใช้เวลาไม่นานเดียร์ก็สนิทสนมกับพี่ๆ แถมยังได้ชิมเครื่องดื่มฟรีด้วย ยิ้มแก้มแตกชอบอกชอบใจจนพี่ๆ นึกเอ็นดูในความน่ารักนั้น
“เดียร์เป็นรุ่นน้องที่คณะของน้องกันต์เหรอ”
“ครับ ผมเพิ่งเข้าปีหนึ่ง” เดียร์ตอบ “ตอนแรกผมกับพี่กันต์ก็ไม่สนิทกันหรอก ผมไม่ชอบพี่เขาด้วยซ้ำเพราะพี่กันต์เป็นหัวหน้าพี่วินัยแล้วก็มาสั่งลงโทษผม ผมเลยเหม็นขี้หน้าไปเลย”
พี่ๆ ในร้านต่างพากันขำกับคำเล่าของเดียร์ “แล้วมาสนิทกันได้ยังไง”
“ก็... พอหมดรับน้องพวกพี่ๆ เขาก็ไม่ได้เป็นอย่างตอนรับน้องน่ะครับ ที่สนิทกันจริงๆ เพราะผมไปขอให้พี่กันต์ช่วยเรื่องรายงานเพราะรู้มาว่าพี่เขาได้เกรดดีในวิชาที่ยากๆ น่ะครับ เลยได้คุยได้สนิทกัน”
เดียร์หันมองไปรอบๆ ร้านระหว่างฟังพวกพี่ๆ คุยกัน เขาเคยมาที่นี่ตอนเด็กๆ แต่พอเข้ามัธยมศึกษาก็ไม่ค่อยได้มาเพราะโรงเรียนอยู่คนละฝั่งกับร้านนี้ แต่ก็ยังได้กินขนมจากร้านนี้บ่อยๆ เวลาที่แด๊ดดี๊หรือมัมมี๊ผ่าน
“ตอนเด็กๆ ผมมาร้านนี้บ่อยมากเพราะเป็นทางผ่านตอนกลับจากโรงเรียนไปที่ทำงานแด๊ดกับมัม แต่พอขึ้นมัธยมผมย้ายไปเรียนที่อื่นเลยไม่ค่อยได้มาเลย จำได้ว่าตอนนั้นร้านยังไม่ใหญ่โตเท่านี้” เดียร์พูด
“คุณคินเพิ่งมาขยายร้านได้ไม่กี่ปีก่อนเองเพราะลูกค้าเยอะขึ้นน่ะ อีกทั้งยังได้ปาติชิเย่ชื่อดังอย่างคุณมอสมาร่วมงานด้วย ลูกค้าเลยยิ่งเยอะคุณคินเลยคิดขยายร้านน่ะ ถ้าเรื่องร้านนี่ต้องคุยกับพี่เป้เลย อยู่มานานมากตั้งแต่ยังเป็นพนักงานพาร์ทไทม์จนตอนนี้...”
“ก็ยังเป็นพนักงานพาร์ทไทม์” เสียงที่ดังมาจากประตูร้านเรียกสายตาให้ทุกคนหันไปมอง ก่อนจะพากันยกมือไหว้ครมาใหม่ที่อาวุโสที่สุดในตอนนี้ “อ้าวนี่ใคร... พนักงานใหม่เหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ” ทรายส่ายหน้าก่อนจะแนะนำเดียร์ “นี่น้องเดียร์ค่ะ รุ่นน้องของน้องกันต์ที่มหา’ลัย น้องกันต์พามาด้วยเลยมาช่วยหน้าร้านค่ะ ส่วนน้องกันต์อยู่ในครัว”
“ส่วนนี่พี่เป้ ผู้จัดการร้าน ทำงานอยู่ที่นี่มาตั้งแต่น้องกันต์ยังเด็กๆ จนตอนนี้โตจนจะเรียนจบมหา’ลัยแล้วจ้า”
เป้พยักหน้าเข้าใจก่อนจะยิ้มกว้างให้กับเดียร์ “ยินดีที่ได้รู้จักน้องเดียร์รุ่นน้องของน้องกันต์”
“สวัสดีครับ” เดียร์ยกมือไหว้สวัสดีคนที่อายุมากกว่าตัวเอง “ผมเคยเจอพี่”
“หือ...” เป้ทำหน้างงเมื่อได้ยินแบบนั้น พยายามนึกว่าเขาเคยเจอเด็กคนนี้ที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า
“ผมเคยมาที่ร้านตอนเด็กๆ มาบ่อยเลย เห็นพี่บ่อยๆ แถมยังเคยสร้างเรื่องด้วย ตอนนั้นผมหนีมัมออกไปเล่นในสวน แถมหาทางกลับมาไม่ได้ มัมเล่าให้ฟังว่าพวกพี่ๆ ในร้านช่วยกันออกตามหาผมด้วย แต่พี่คงจำผมไม่ได้หรอกมั้ง” เดียร์เล่าให้ฟัง
เป้ตบมือก่อนจะร้องอ๋อหลังจากรื้อฟื้นความทรงจำได้ “จำได้ๆ น้องตัวเล็กที่มีฝาแฝด แล้วก็ที่น้องกันต์ไปเจอตอนเดินกลับมาที่ร้าน พี่จำได้”
“ครับ...” เดียร์ชะงักตอนที่ได้ยินแบบนั้น “น้องกันต์ พี่หมายถึงพี่กันต์เหรอครับ”
เป้พยักหน้ารับกับคำถามของเดียร์ “ใช่ กันต์รุ่นพี่เรานั่นแหละ คนที่ร้านติดเรียกน้องกันต์มาตั้งแต่เด็กๆ โตจนหน้าตาหล่อขนาดนี้แล้วก็ยังเรียกน้องกันต์อยู่ ฮ่าๆ อย่าไปบอกเขาเชียวล่ะว่าพี่เม้าท์ให้ฟังน่ะ”
“เมื่อกี้พี่บอกว่าพี่กันต์ช่วยผมตอนนั้น...”
“ใช่ จำไม่ได้เหรอ แต่ก็อย่างว่าแหละนะเราสองคนคลาดกันตลอดนี่เวลาน้องกันต์อยู่เราก็ไม่ได้มา พอเรามาน้องกันต์ก็ไม่อยู่ จะจำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอก”
เดียร์นิ่งไป นึกย้อนไปถึงความทรงจำในสมัยเด็กจะว่าไปแล้วเขาก็จำหน้าพี่ชายตัวโตคนนั้นไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นอย่างไร เพราะตอนเจอเขาเอาแต่จะร้องไห้เพราะอยากกลับไปหาแด๊ดดี๊กับมัมมี๊แถมยังงอแง แล้วก็ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหนด้วย แต่จำได้ว่าพี่คนนั้นพาเขาขึ้นหลังแล้วก็แบกเขาเดิน
เขาเองก็ไม่เคยถามชื่อพี่คนนั้นมาก่อนเหมือนกันเพราะเอาแต่เรียกพี่ตัวโต แด๊ดดี๊กับมัมมี๊ก็เรียกแบบนั้นตามเขา เขาเลยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายชื่ออะไร รู้แค่ว่าพี่ตัวโตเป็นลูกชายเจ้าของร้านเท่านั้นเอง
“พี่กันต์... คือพี่คนนั้นจริงๆ น่ะเหรอครับ” เดียร์ถามย้ำอีกครั้ง
“ก็ใช่น่ะสิ คำพูดพี่เชื่อถือได้มากสุดๆ แล้วล่ะ พี่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่น้องกันต์อายุแค่สี่ห้าขวบ แถมหลังจากที่เจอเราก็เอาแต่เรียกน้องตัวเล็ก น้องตัวเล็กอยู่แบบนั้น ตอนแรกก็ว่าคงอยากมีเพื่อนเล่น แต่โตจนเข้ามหา’ลัยก็ยังเพ้อถึงน้องตัวเล็กไม่เลิก” เป้เล่าไปก็ขำไป นึกไปถึงกันต์ในวัยเด็กที่เอาแต่ถามเขาทุกเย็นว่าวันนี้น้องตัวเล็กมาที่ร้านหรือเปล่า น้องตัวเล็กชอบขนมหรือเปล่า คิดว่าพอเวลาผ่านไปก็จะลืมๆ แล้วก็เลิกพูดถึงไปเอง ที่ไหนได้... เจอหน้ากี่ทีๆ ก็พูดแต่ถึงน้องตัวเล็ก
พอได้ฟังแบบนั้นเดียร์ก็รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่ผิดแปลกไปจากเดิม ตากลมนั้นเบิกกว้างขึ้นก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏบนใบหน้านั้นแบบที่เจ้าตัวไม่รู้ เดียร์หันไปมองทางประตูห้องครัวไม่ทันได้คิดหรือไตร่ตรองอะไรขาก็ก้าวตรงไปแล้ว มือผลักประตูบานนั้นออก เดียร์หอบเล็กน้อยไม่ใช่เพราะจากการวิ่งจากเคาน์เตอร์เข้ามาในครัว แต่เพราะเขาตื่นเต้นจนรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงจนเหนื่อยหอบ
“มีอะไรหรือเปล่า” กันต์หันมาถามคนที่อยู่ๆ ก็พรวดพราดเข้ามาในห้องครัว เขากำลังเตรียมออกไปช่วยหน้าร้านอยู่เชียว
“พี่...”
“หือ ว่าไง” กันต์ถามย้ำเมื่ออีกฝ่ายเรียกเขาแล้วก็เงียบไป ดวงตากลมมองมาที่เขาเหมือนกำลังสำรวจไปทั่วตัว จนกันต์ต้องก้มมองตัวเองเพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติไปหรือเปล่า “เรียกพี่ทำไม มีอะไรหรือเปล่า”
“พี่ตัวโต...” ในที่สุดก็มีเสียงหลุดออกจากริมฝีปากของเดียร์
กันต์ชะงักไปตอนได้ยิน เลิกคิ้วขึ้นพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเหมือนเป็นการถาม “หมายถึง... เรียกพี่เหรอ”
“พี่ตัวโต... พี่ตัวโต” เดียร์เริ่มยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ ตอนเรียกอีกฝ่าย ยิ่งเห็นกันต์ทำหน้างงก็ยิ่งเรียก ยิ่งเรียกก็ยิ่งยิ้ม ในขณะที่กันต์ยังทำหน้างงไม่หาย “ก็พี่ไง... พี่ตัวโต พี่ที่เคยช่วยผมเอาไว้ตอนเด็กๆ ที่ผมหนีไปที่สวนสาธารณะแล้วก็หาทางกลับมาที่ร้านไม่ได้”
“ใครจะไปคิดว่าพี่ตัวโตลูกชายเจ้าของร้านกับพี่จะเป็นคนคนเดียวกัน พี่จำผมได้ไหม”
กันต์ได้ฟังก็นิ่งไปก่อนจะค่อยๆ ยิ้มออกมา ให้คนที่มองอยู่ยิ้มกว้าง ยิ้งทั้งตา ยิ้มทั้งปาก “พี่จำได้ตั้งนานแล้ว”
เดียร์ตาโตตอนที่ได้ยิน “จำได้ตั้งนานแล้ว จริงๆ น่ะเหรอครับ”
กันต์พยักหน้ายืนยันอีกรอบ “จริงสิ พี่จะโกหกทำไม”
“จำผมได้ได้ยังไง แล้วจำได้ตอนไหน พี่รู้ได้ยังไง แล้วๆ แล้วทำไมไม่เห็นบอกผมเลยล่ะ” เดียร์รัวคำถามเสียกันต์ฟังแทบไม่รู้เรื่องจนเจ้าตัวต้องยกมือห้าม
“ถ้าจะคุยกันนาน ไปคุยที่ห้องทำงานพ่อพี่แล้วกันนะ” กันต์ว่าก่อนจะก้าวขาเดิน ระหว่างที่กำลังจะผ่านเดียร์ก็ยื่นมือมาจับมือของน้องตัวเล็กเอาไว้ จับจูงให้เดินตามไปที่ห้องทำงานของพ่อคิน
กันต์กับเดียร์ทิ้งตัวลงนั่งข้างกันบนโซฟา แต่เพราะเขายังไม่เริ่มพูดน้องตัวเล็กเลยต้องถามย้ำอีกรอบเพื่อเร่งให้เขาตอบคำถาม “พี่ตอบผมมาสิ ว่าพี่จำผมได้ตอนไหน จำได้ได้ยังไง”
“โอเคๆ พี่ยอมตอบแล้ว” กันต์ยกมือยอมแพ้ เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบพวงกุญแจออกมาแล้วส่งให้กับเดียร์ “พี่จำได้เพราะนี่”
เดียร์ยื่นมือมารับก่อนจะยกขึ้นพิจารณา พวงกุญแจตุ๊กตาหมีที่ดูคุ้นตา และพอเพ่งมองดีๆ ก็ถึงกับตาโต “พวงกุญแจนี่แบบเดียวกับของผมเลย ผมได้มาจากพี่ตัวโต”
“ใช่ พี่ให้เราเอง แล้วพี่ก็ให้พ่อพาไปซื้ออันนี้มาใหม่ รู้จากที่ร้านว่ามันเป็นแบบพิเศษที่เอาเข้ามาแค่สองตัวเท่านั้น พี่หมายถึงในตอนนั้นน่ะนะ ตอนนี้คงมีขายเต็มไปหมดแล้วละมั้ง...”
“พี่จำผมได้เพราะนี่เหรอ”
“ตอนแรกแค่สงสัย เพราะมันเหมือนกับอันที่พี่ให้ไปเลย แต่มารู้แน่ๆ ก็ตอนที่เราเล่าเรื่องที่ซนจนหลงในสวนไง ตอนที่พวกพี่ไปกินข้าวที่ห้องของเรากันน่ะ” กันต์ตอบ รับพวงกุญแจตุ๊กตาหมีกลับมา
“อ๋อ! ตอนนั้นเอง” เดียร์ทำหน้านึกออกเมื่อได้ยิน เขาเคยเล่าเรื่องนี้ให้พวกรุ่นพี่ฟังจริงๆ นั่นแหละ “แล้วทำไมพี่ไม่บอกผมล่ะ”
“แล้วจะให้พี่บอกยังไง ให้พูดขึ้นมาเหรอว่าคนนั้นคือพี่เองน่ะ ไม่แปลกๆ หรือยังไงกัน” กันต์ถามยิ้มๆ ให้เดียร์ชะงักไปเหมือนนึกตามแล้วเจ้าตัวก็พยักหน้ารับ “อีกอย่าง... ตอนนั้นเราก็ไม่ค่อยชอบพี่ไม่ใช่เหรอ”
“ง่า... ก็จริงนะครับ แต่หลังจากนั้นก็บอกผมได้นี่นา ผมก็เลิกไม่ชอบพี่แล้วนี่”
“แสดงว่าเปลี่ยนมาชอบแล้วใช่ไหม” กันต์ถาม เจ้าตัวยกมือขึ้นยีผมของน้องตัวเล็กเล่นอย่างมันเขี้ยว “จะให้พี่บอกได้ยังไง พอรู้ว่าเราเป็นน้องตัวเล็กก็ตื่นเต้นจนไม่กล้าพูด เพราะเป็นคนเดียวกับที่นึกถึงอยู่ตลอด ก็เลยพูดไม่ออก อาการเดียวกับเขินที่จะบอกชอบกับเรานั่นแหละ”
เดียร์ตาโต แก้มป่องแดงระเรื่อรู้สึกว่ามือไม้เกะกะไปหมด แล้วก็อยากจะถามจริงๆ ว่านี่พี่เขินแล้วใช่ไหม คนบ้าอะไรพวกประโยคชวนเขินแบบนี้ได้หน้าตาเฉย
พี่กันต์ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย แต่เราสิบ้ากว่า ไม่รู้จะเขินทำไม...“อ่า... ผ ผมว่า ผม ออกไปช่วยหน้าร้านดีกว่าเนอะ แหะๆ” ว่าจบเจ้าตัวก็เด้งดึ๋งวิ่งออกจากห้องทำงานไปทันที
ให้คนที่เหลืออยู่คนเดียวทิ้งตัวพิงผนักโซฟาแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ยกมือขึ้นลูบหน้าอกข้างซ้ายตำแหน่งหัวใจ มันเต้นเร็วและแรงเสียกลัวว่ามันจะเด้งหลุดออกมา
คำที่เขาว่า หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกจากอก มันเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่เคยหัวใจเต้นแรงขนาดนี้มาก่อนเลย
“อ้าว... ลูกชายพ่อคินเป็นอะไรไปละเนี่ย มานั่งปิดหน้าปิดตาอะไรในห้องนี้”
เสียงทักที่ดังขึ้นทำให้กันต์ต้องลดมือที่ยกมือขึ้นปิดหน้าลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นไหว้คนมาใหม่แทน “พ่อคิน...”
“หึหึ” พ่อคินนึกขำกับท่าทางของลูกชายคนเดียว “เป็นอะไรเรา ทำหน้าตาตลก แล้วทำไมไม่ออกไปอยู่หน้าร้านล่ะ”
กันต์ส่ายหน้าไปมา “ออกไปไม่ไหว ถ้าออกไปหัวใจผมต้องเต้นแรงจนมันหลุดออกมาข้างนอกจริงๆ แน่เลย”
พ่อคินหัวเราะขำอย่างจริงจังกับคำพูดของกันต์ จนเจ้าตัวแทบจะมองค้อนพ่อแล้ว พ่อคินถึงได้หยุดขำก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ “ทำไมเรา เขินน้องตัวเล็กที่อยู่หน้าร้านเหรอ เป็นเด็กที่น่ารักดีนะ”
“พ่อคินเจอน้องแล้วเหรอ”
“อ้าว! ก็ต้องเจอแล้วสิ เจ้าเป้มันแนะนำให้รู้จักบอกว่าน้องกันต์พาน้องมาด้วย แล้วก็มากระซิบบอกพ่อว่านี่แหละน้องตัวเล็ก พ่อเลยยืนคุยอยู่สักแป๊บแล้วก็เข้ามาดูลูกชายพ่อนี่แหละว่าหายไปไหน”
“น้องน่ารักมากเลยใช่ไหมครับ”
“น่ารักดี พูดจาก็ดีนะ แต่ถ้าจะให้ดีคงต้องรู้จักกันเยอะกว่านี้จะได้สนิทกัน”
“พ่อคินห้ามสนิทกับน้องนะ ผมให้มัมสนิทกับน้องได้ อ่อ น้องแพรอีกคน พ่อคินรู้จักได้แต่ห้ามสนิท”
พ่อคินทำหน้างงกับคำพูดของลูกชาย “ทำไมอย่างนั้นล่ะ”
“ก็น้องปลื้มพ่อคินมาก บอกว่าลุงเจ้าของร้านนี้ใจดี ทำขนมอร่อย ถ้าพ่อคินสนิทมากก็แย่งความสนใจน้องไปจากผมหมดสิ ผมไม่ยอมหรอกนะ” กันต์ว่าทำหน้าตาจริงจัง
คนฟังก็ได้แต่ทำหน้าเหวอก่อนจะหัวเราะออกมา นึกหมั่นไส้ลูกชายตัวดีเลยจัดการล็อคคอแล้วขยี้หัวเสียเลย “ร้ายกาจกับพ่อคิน! น้องกันต์หัวเห็ดน้อยคนน่ารักหายไปไหนแล้ว ทำไมมีแต่ชนกันต์คนร้ายๆ แบบนี้หึ”
“ก็ผมพูดเรื่องจริงนี่... ผมไม่ยอมหรอกบอกเลย”
“คอยดูนะ พ่อคินจะฟ้องมัมบอกมัมเลยน้องกันต์เป็นคนร้ายกาจ คิดจะกีดกันพ่อไม่ให้รู้จักกับลูกสะใภ้”
“ลูกสะใภ้เหรอ” กันต์เงยหน้าขึ้นมองพ่อคิน “งั้นผมยอมให้พ่อคินรู้จักน้องในฐานะลูกสะใภ้ก็ได้ แต่พ่อห้ามทำขนมให้น้องไม่งั้นน้องจะไม่ยอมขอให้ผมทำให้แน่นอน แล้วก็... ไปขอน้องให้ผมด้วย ผมอยากได้...”
“จีบน้องเขาติดแล้วเหรอจะให้พ่อไปขอน่ะ” พ่อคินทำเสียงอย่างผู้ชนะ ยกยิ้มชอบใจตอนเห็นลูกชายทำหน้าบูดหน้าบึ้งอย่างงอแง
“หือ... เดี๋ยวก็จีบติด นี่ผมนะ น้องกันต์เองนะ”
“ฮ่าๆ โอเคๆ ไป ออกไปหน้าร้านได้แล้ว ไปอยู่กับน้องไปพาเขามาแล้วก็ปล่อยเขาเอาไว้คนเดียว เดี๋ยวเถอะ”
“ครับๆ อย่างนั้นผมไปดูหน้าร้านก่อน” กันต์พูดก่อนจะลุกเดินออกมาหน้าร้าน
เห็นน้องตัวเล็กกำลังส่งถุงขนมให้ลูกค้าพอดี เจ้าตัวยิ้มกว้างน่ารักจนใครๆ มองก็ต้องยิ้มตาม ดูท่าแล้วเจ้าตัวจะเข้ากับทุกคนได้เป็นอย่างดี แถมยังดูชอบงานนี้ด้วย
กันต์เดินไปทำเครื่องดื่มสำหรับคนที่ใจดีมาช่วยงานเขาที่ร้าน เขาตั้งใจจะทำชาเขียวลาเต้เย็นให้กับเดียร์ เจ้าตัวเริ่มลงมือทำเริ่มจากตวงผงชาเขียวใส่แก้วผสมก่อนจะเทน้ำอุ่นตามลงไป ก่อนจะหยิบไม้แปรงชงชาแบบญี่ปุ่นมาตีจนให้มันเข้ากัน เป็นปกติของร้านอยู่แล้วถ้าหากลูกค้าสั่งเมนูชาเขียวจะไม่ใช้เครื่องตีฟองนม แต่จะใช้ไม้แปรงชาชาแทนเพื่อให้ความรู้สึกของความเป็นญี่ปุ่น กันต์พักชาเขียวเอาไว้ ก่อนจะผสมไซรัปกับนมเข้าด้วยกัน หันไปตักน้ำแข็งใส่แก้ว เทนมสดลงไปแล้วจึงตามด้วยชาเขียวที่ชงเอาไว้
“อุ๋ง” กันต์ส่งเสียงเรียกคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าให้หันมามอง
เดียร์ทำหน้าตางุนงงเหมือนไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเรียกตัวเองหรือเปล่า “ผมเหรอ” ยกมือชี้เข้าหาตัวเอง
“อุ๋งๆ อ่ะบริการพิเศษ” กันต์เรียกย้ำให้ฟังอีกรอบก่อนจะรีบส่งชาเขียวลาเต้เย็นให้เมื่อเห็นว่าเดียร์เตรียมจะพูด
คนที่กำลังจะเถียงกลับเรื่องที่มาเรียกตัวเองว่าอุ๋งๆ ตาวาวทันที รับแก้วมาดูดเข้าไปอึกใหญ่แล้วยิ้มกว้างตาหยี “อร่อย”
“ไปนั่งพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวอีกแป๊บก็กลับกันได้แล้วล่ะ ที่ร้านไม่ยุ่งเท่าไหร่แล้ว เดี๋ยวพี่ไปหยิบเค้กมาให้”
เดียร์พยักหน้ารับ เดินไปนั่งรอที่โต๊ะอย่างว่านอนสอนง่าย ตัวเจ้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแก้วชาเขียวลาเต้ แม้ว่าจะหายไปเกือบค่อนแก้วแล้วก็ตาม พอขนมเค้กมาวางตรงหน้าก็คว้ามาไว้ข้างๆ แก้วแล้วถ่ายอีกหลายรูป ก่อนจะจัดการทั้งน้ำทั้งขนมจนหมดเกลี้ยง
หลังจากให้น้องตัวเล็กนั่งพักแล้วกินของอร่อยแล้ว กันต์ก็พาน้องเข้าไปลาพ่อคิน ได้รับสายตาล้อเลียนจากคนเป็นพ่อมาด้วยจนต้องรีบพาน้องหนีออกมาก่อนเพราะกลัวว่าพ่อคินจะเริ่มหลอกล่อน้องด้วยเมนูขนมหวานที่กำลังคิดสูตรใหม่อยู่ เดียร์ยกมือไหว้พี่ๆ ทุกคนในร้าน เอ่ยปากสัญญาว่าจะแวะมาอีกบ่อยๆ ก่อนจะพากันกลับ ได้ขนมเค้กรวมไปถึงคุกกี้มาอีกหลายชิ้น เก็บไว้กินได้อีกหลายวันเลย
“วันนี้ขอบคุณมากเลยนะที่มาช่วยพี่” กันต์พูดระหว่างขับรถกลับคอนโด
“ไม่เป็นอะไรครับ ได้ทำอะไรแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน” เดียร์หันมายิ้มกว้างใส่
“เอาไว้... พี่จะพามาอีก ดีไหม”
เดียร์พยักหน้ารับกับคำถามของพี่ตัวโต ให้กันต์ได้ยิ้มออกมา นึกหาทางที่จะให้น้องได้เจอกับมัมแล้วก็น้องแพร จะได้สนิทสนมกันเอาไว้ ต่อไปเวลาจะทำอะไรจะได้ง่ายๆ หน่อย
************************************************
สวัสดีค่ะทุกคน มาอัปให้แล้วนะ ช่วงนี้ช้าหน่อยนะคะ พอดีว่างานค่อนข้างเยอะ งานปรับแบบบ้านลูกค้าตอนนี้ลงฟางเกือบทั้งหมดเลย พอมันทำงานออกแบบมาทั้งวันแล้วความคิดมันไปลงกับงานออกแบบหมด เลยคิดแต่งนิยายไม่ค่อยออกค่ะ เหมือนสมองมันล้าๆ แต่งออกมาไม่ค่อยดี ฟางก็เลยไม่อยากรีบแต่งเพื่อเอามาอัปให้อ่านกัน รบกวนรอกันหน่อยนะคะ ไม่ทิ้ง ไม่หายอยู่แล้วค่ะ แต่อาจจะช้า จะนานหน่อยนะ
ยังไงฟางฝากเจ้านุ้งกับพี่กันต์เอาไว้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 314887 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก