"อื้อออ.." โยธินพยายามจะพูดแต่อีกฝ่ายไม่ยอมเปิดโอกาส กลับตะคอกใส่ด้วยอารมณ์โกรธ
"อย่าพูดถึงไอ้บ้านั่นให้ฉันได้ยินอีกนะ ตอนนี้ฉันเป็นคู่ขาของนายและยังเป็นไปอีกนานจนกว่าฉันจะ....." ภากรหยุดคำพูดไว้แค่นั้น ร่างสูงเอนกายพิงพนักโซฟาเสยผมไปมาด้วยความหงุดหงิด
โยธินหน้าเสียตกใจกับอารมณ์รุนแรงของภากร เขาแค่อยากจะแก้ปัญหาที่ตัวเองก่อขึ้นเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าโจจะโกรธมากขนาดนี้...
"ถ้างั้นคุณจะเอายังไง จะใช้ผมแทนผู้หญิงเวลาที่คุณคิดถึงเมย์.. หรือเวลาที่คุณต้องการงั้นเหรอ.."
ภากรใจหายกับความเข้าใจของอีกฝ่าย อยากจะปฏิเสธว่าไม่ใช่แต่ยังหมั่นไส้และฉุนอยู่
"ใช่!!.. "
โยธินรู้สึกเจ็บแปลบในอก พยายามบังคับน้ำเสียงให้เป็นปกติ
"ถ้าคุณไม่รังเกียจที่ผมเป็นผู้ชาย และคุณไม่ได้ฝืนใจตัวเองก็แล้วแต่คุณ หมดธุระแล้วผมขอกลับไปบ้านพักผ่อนก่อน เย็นๆ จะมาใหม่"
กล่าวจบก็ลุกขึ้นยืนแต่ถูกมือใหญ่คว้าข้อมือและฉุดกลับลงไปนั่ง ร่างเพรียวถูกผลักหงายลงบนโซฟา ร่างสูงตามลงมาคร่อมทับไว้สบดวงตากลมที่มีน้ำใสเอ่อคลออยู่
เสียงทุ้มกระเซ้าหยอก
"แค่นี้ต้องร้องไห้ด้วยเหรอ.. ขี้แงเหมือนเจนนี่เลย"
ใบหน้าหวานเบือนหนี ริมฝีปากบางขบแน่น
…เขาไม่เคยชนะผู้ชายคนนี้ ไม่เคยเลยสักครั้งเดียว… "จะกลับไปไหน ทำเหมือนเป็นคนอื่นคนไกล อาบน้ำและพักผ่อนซะที่นี่แหล่ะ อุตส่าห์ยกห้องให้แล้วใช้ให้คุ้มหน่อยซี.."
"ไม่!!…ผมจะกลับบ้าน เอาห้องของคุณคืนไป ผมจะไม่นอนค้างที่นี่อีก"
ภากรถอนใจเฮือก จู่ๆ ลูกแมวที่กำลังน่ารักและเชื่อฟังก็กลายร่างเป็นลูกเสือซะดื้อๆ
"ตามใจ เมื่อไม่อยากมีห้องส่วนตัวที่นี่ฉันก็จะปิดมันซะ แต่เรื่องที่จะไม่นอนค้างที่นี่อีกคงเป็นไปไม่ได้.."
"ทำไมจะไม่ได้ ผมกล่อมลูกเข้านอนเสร็จผมก็กลับ แค่ 2-3 ทุ่มเอง หรือถึงจะดึกกว่านั้นผมก็กลับได้"
ภากรยิ้มเจ้าเล่ห์
"ยังไม่เสร็จธุระจะกลับได้ยังไง ลูกเข้านอนแล้วแต่พ่อยังไม่นอน เสร็จจากกล่อมลูกแล้วนายต้องเข้ามากล่อมฉันด้วย อย่าลืมหน้าที่ของคู่ขาซีที่รัก.."
โยธินหน้าแดงซ่านทั้งจากคำพูดและการกระทำ ภากรไม่พูดเปล่าจมูกโด่งไล่สัมผัสที่ซอกคอและแก้มอย่างไม่เกรงใจ
"ปล่อยนะ!!.. ทำไมต้องฝืนใจกันด้วย จะให้ผมนอนกับคุณเพราะหน้าที่ ผมทำไม่ได้หรอก"
"ทำเพราะหน้าที่ไม่ได้ แต่ถ้ามีอารมณ์ต้องการล่ะ ทำได้มั้ย.."
กล่าวจบริมฝีปากอุ่นก็ประกบแนบสนิทกับเรียวปากนุ่มของอีกฝ่ายและ บดจูบอย่างหนักหน่วง ลิ้นอุ่นดื่มด่ำซอกซอนไปทั่วทุกพื้นผิวภายใน ร่างเพรียวที่อยู่ข้างใต้ดิ้นขลุกขลักไปมาอยู่ชั่วครู่ก็อ่อนระทวยหมดแรงขัดขืน ยอมนอนนิ่งตอบรับสัมผัสแต่โดยดี
…อา!!.. ใช่เลย!!.. นี่คือความดื่มด่ำที่เขาต้องการ เหมือนความรู้สึกที่ได้รับในคืนนั้น มันไม่ใช่แค่ความฝันแต่เป็นความจริงที่สัมผัสได้ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขากำลังสวมกอดและสัมผัสผู้ชายด้วยกัน... แม้ร่างกายจะไม่นุ่มนิ่มบอบบางอย่างหญิงสาว หากแต่สัมผัสที่ได้รับกลับนุ่มนวลและหอมหวาน ไม่ได้น่ารังเกียจเลยสักนิด มิน่าล่ะ!.. ไอ้ปีเตอร์มันถึงกลับมาขอคบใหม่และไม่ยอมเลิกราด้วยดี
ภากรถอนริมฝีปากออกเมื่อนึกถึงเรื่องที่ทำให้อารมณ์หงุดหงิด ใบหน้าหวานแดงซ่านยังนอนหลับตาพริ้มผ่อนลมหายใจเข้าออกผ่านเรียวปากนุ่มที่เห่อแดงเพราะถูกเขาแกล้งบดจูบอย่างหนักหน่วงและรุนแรง
..ให้ตายเถอะ!!... เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบกว่าอย่างเขา ทำไมถึงรู้สึกชอบและหลงใหลหมอนี่ขึ้นมาได้ ทั้งๆ ที่เคยเกลียดและเหม็นขี้หน้าจับใจ...
ภากรพยายามระงับอารมณ์ปรารถนาภายในกายที่ตัวเองเป็นคนปลุกเร้าขึ้นให้สงบลง ก่อนก้มลงกระซิบสั่งด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"จำไว้นะ โยธิน... นับจากวันนี้..ห้ามไปข้องเกี่ยวกับใคร นายเป็นคู่ขาของฉันโดยสมบูรณ์แล้ว เพราะฉะนั้นนายต้องเป็นของฉันเพียงคนเดียว ได้ยินมั้ย.."
"อะ..เอาจริงเหรอ.." น้ำเสียงที่ย้อนถามกลับมาแหบพร่าไม่แพ้กัน
"จริงเสียยิ่งกว่าจริง"
"คุณจะต้องเสียใจที่ตัดสินใจผิดๆ แบบนี้"
"ไม่มีวัน"
ร่างสูงก้มลงประทับจูบที่หน้าผากมนหนึ่งครั้ง ก่อนกล่าวย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ฉันจะไม่เป็นแค่คู่ขาหลอกๆ ของนายอีกต่อไป ชื่อเสียงฉันดังกระฉ่อนไปทั่วแล้วว่าเป็นสมาชิกใหม่ของกลุ่มเสือไบ เพราะฉะนั้นก็ทำให้มันเป็นเรื่องจริงซะเลย ฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปคบหาผู้หญิงคนอื่นด้วย"
ริมฝีปากบางเม้มแน่น รู้สึกเจ็บลึกในอกอีกแล้ว ...โจไม่ได้รู้สึกพิเศษกับเขาจริงๆ แค่ต้องการให้เขาแทนผู้หญิงในบางโอกาสเท่านั้น...
"อยากจะทำอะไรก็ตามใจคุณ ลุกขึ้นได้แล้วผมหนัก"
"ยัง.. ข้อตกลงในการเป็นคู่ขากันยังไม่หมด" ร่างสูงขยับตัวขึ้นแต่ยังคร่อมอีกฝ่ายไว้
"อะไรอีก" คิ้วเรียวขมวดมุ่น
"ต่อไปนี้จะออกทัวร์ไปไหน ต้องบอกกล่าวล่วงหน้าอย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์ ไม่ใช่จู่ๆ ก็หายไปแล้วทิ้งโน้ตไว้แผ่นเดียวแบบวันนั้นอีก"
"แต่นี่เป็นงานผมนะ"
"งานก็งานซี นายรู้คิวเดินทางล่วงหน้าอยู่แล้ว อย่ามาอ้างเลย"
"แต่ว่า.."
"ไม่มีแต่.. นี่เป็นข้อตกลงของการอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัว พ่อแม่.. เอ่อ.. พ่อๆ ลูกๆ.."
โยธินนอนนิ่งตาปริบๆ เข้าใจหัวอกของเจ้าหนูเจมส์เวลาถูกพ่อดุแล้ว ความรู้สึกคงเหมือนเขาตอนนี้
"ว่าไง.. เงียบแบบนี้เข้าใจหรือไม่เข้าใจ"
ริมฝีปากบางขบแน่นก่อนเอ่ยถามน้ำเสียงแผ่วเบา
"ผมมีข้อตกลงบ้างได้มั้ย"
"อะไร"
"คุณห้ามผมไม่ให้ข้องเกี่ยวกับใคร ให้ผมเป็นของคุณคนเดียว แล้วคุณล่ะ!! เป็นของผมคนเดียวด้วยหรือเปล่า"
คิ้วเข้มขมวดสีหน้าเครียด
"เป็นคำถามหรือคำสั่ง ถ้าแค่คำถามฉันคิดว่าอาจจะ..."
เสียงใสแทรกขัดจังหวะ
"คุณต้องไม่ข้องเกี่ยวกับใครระหว่างที่เราคบหาเป็นคู่ขากัน จนกว่า.... คุณจะเบื่อผม.." ใบหน้าหวานเบือนหนีกับคำพูดประโยคสุดท้าย
"ไม่มีทาง.."
ภากรซ่อนยิ้มในสีหน้าเมื่อคำตอบของเขาทำให้ดวงตากลมคู่สวยวาบวับ ด้วยอารมณ์และความรู้สึกจากส่วนลึก และนั่นทำให้เขาได้ล่วงรู้ทุกความรู้สึกของอีกฝ่าย
"คนเห็นแก่ตัว!!.. " เสียงใสตวาดใส่อย่างหมดความอดกลั้น
"ถ้าคุณไม่.. ผมก็ไม่เหมือนกัน คุณมีใครอื่นอีกได้ ผมก็มี…" มือใหญ่ปิดปากที่กำลังโวยฉอดๆ
"ฟังให้จบก่อนแล้วค่อยโวยได้มั้ย ฉันว่า..
ไม่มีทาง… ที่ฉันจะเบื่อนาย... " ภากรปล่อยมือเมื่อร่างเพรียวนอนนิ่งกับคำตอบที่ได้รับ
"ตั้งแต่เมย์จากไปฉันไม่เคยข้องแวะหรือคบหาใครจริงจังเลย อย่างมากก็แค่คู่นอน..."
คิ้วเรียวขมวดไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดสุดท้าย อยากจะเถียงออกไปว่า
…มันก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ.. ภากรกล่าวต่อด้วยสีหน้าระรื่น
"เพราะฉะนั้นนายต้องพูดใหม่ ต้องบอกว่าห้ามฉันไปนอนหรือเอากับใครอีกนอกจากนายคนเดียว"
โยธินสะดุ้ง ใบหน้าร้อนวูบ
"อะ.. ไอ้บ้า!!.. คุณมันหน้าด้าน ทุเรศ!!.."
คิ้วเข้มเลิกขึ้นร่างสูงขยับลงทาบทับร่างเพรียวข้างใต้อีกครั้ง จมูกโด่งหยอกเย้าสัมผัสแผ่วที่แก้มขาวเนียน กลิ่นหอมอ่อนๆ จากทุกพื้นผิวที่สัมผัสถูกทำให้ภากรอดใจไม่ไหว แกล้งสูดดมความหอมอีกหลายฟอดใหญ่จนใบหน้าหวานแดงซ่าน
"สำหรับฉันผู้หญิงคือข้าวสวยร้อนๆ แต่นายคือขนมปังเลิศรสที่ฉันเพิ่งลองชิมเป็นครั้งแรกแล้วเกิดติดใจ จะให้ฉันเปลี่ยนมากินนาย เอ๊ย!.. กินขนมปังทุกมื้อแทนข้าวงั้นเหรอ.."
โยธินหน้างอ สองมือยันร่างสูงให้ผละออก
"ปล่อยนะ!!.. เลิกล้อเล่นกับผมซะที นึกว่าผมอยากให้คุณกินรึไง ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องทำ ผมเป็นผู้ชายไม่อร่อยกว่าผู้หญิงหรอก ปล่อย!!.. อึ๊....”
เสียงใสขาดหายในลำคอเพราะถูกปิดปากอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ได้ถูกปิดด้วยมือ เรียวปากนุ่มถูกบดจูบอย่างเร่าร้อน ลิ้นอุ่นซอกซอนเข้ามากวาดสัมผัสและดื่มด่ำความหอมหวานภายใน ร่างเพรียวสะท้านเฮือกหยุดอาการผลักไสและดิ้นรน สองมือที่ยันหน้าอกกว้างไว้เปลี่ยนเป็นสวมกอดตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
ภากรถอนริมฝีปากออกเมื่อดื่มด่ำความหอมหวานจากริมฝีปากบางจนเต็มอิ่มแล้ว ใบหน้าหวานตาปรือด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า ยอมนอนนิ่งให้มือใหญ่ปลดเข็มขัดกางเกงออกช้าๆ
ใบหน้าคมระบายยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อร่างบางหยุดผลักไสอ่อนระทวยอยู่ข้างใต้ สีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์ปรารถนาของโยธินปลุกเร้าความรู้สึกของหนุ่มใหญ่ให้ลุกโชนขึ้นจนไม่อาจเลิกราแต่เพียงแค่นี้ ฝ่ามือร้อนแทรกผ่านชั้นในเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวที่อยู่ในอาการแข็งขืนเต็มที่และขยับคลื่อนไหวช้าๆ
...ให้ตายเถอะ... แค่จูบเท่านั้นร่างกายนายก็พร้อมถึงขนาดนี้.... แล้วยังมาทำปากเก่งว่า ไม่อยากให้ฉันกิน… โยธินหน้าร้อนวูบเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสที่อีกฝ่ายกำลังกระทำกับร่างกายของตัวเอง ใบหน้าคมเข้มแย้มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทั้งที่อายแต่ความต้องการกลับมีมากกว่าจนร่างกายต้องสนองตอบด้วยการขยับบั้นท้ายให้สอดรับกับการเคลื่อน ไหวของมือใหญ่
ภากรจ้องมองใบหน้าหวานที่แดงจัดขึ้นตามจังหวะการเคลื่อนไหวของเขา เสียงหอบหายใจและดวงตาหรี่ปรือด้วยอารมณ์ปรารถนาที่ใกล้จะถึงฝั่ง หนุ่มใหญ่ซ่อนยิ้มในหน้า หยุดการเคลื่อนไหวมือและผละออกดื้อๆ
ร่างเพรียวผวาเฮือกเมื่ออารมณ์ที่กำลังพลุ่งขึ้นจนเกือบจะถึงจุดแล้ว จู่ๆ ก็ถูกปล่อยให้ลอยคว้าง ลำแขนที่โอบรอบคอร่างสูงไว้แนบแน่นคลายออกเปลี่ยนเป็นกำปั้นทุบลงกลางหลังดัง อั๊ก!! พร้อมเสียงร้องครางอย่างขัดใจ...
"อึ๊!!…. อื้อ... อืออ~~ ”
"เป็นอะไรจ๊ะ หือ.." ภากรแกล้งกระซิบถามเหมือนไม่เข้าใจ
"อื้อ.. คนบ้า~~ คนผะ...ผี~~ ” เสียงใสขาดหายเพราะพยายามอดกลั้นอารมณ์อย่างเต็มที่
"ฉันบ้าเรื่องอะไรเหรอ.. "
โยธินน้ำตาคลอเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจแกล้ง สองแขนพยายามดันร่างสูงออกทั้งที่ไร้เรี่ยวแรง
"ปะ.. ปล่อย!!…ผมเกลียด…." เรียวปากนุ่มถูกประกบจูบก่อนที่คำพูดจะหลุดออกมา
ภากรดื่มด่ำความหวานจากเรียวปากนุ่มอีกครั้ง ยิ่งชิมก็ยิ่งหวาน
...ให้ตายเถอะ!!.. ถ้ารู้ว่ารสชาติดีขนาดนี้ไม่ปล่อยให้ลอยนวลอยู่เกือบ 2 ปีหรอก.. ฝ่ามือใหญ่ไล่สัมผัสผิวกายภายใต้เสื้อยืดจนร่างเพรียวข้างใต้สะท้านขึ้นอีกครั้ง ก่อนขยับลงไปปลอบประโลมเจ้าหนูโยน้อยที่กำลังอ่อนแรงลง… ด้วยการสัมผัสและลูบเบาๆ ภายนอกผิวผ้า
ภากรผละจากริมฝีปากนุ่มกระซิบแผ่วข้างหู
"บอกซิโยธิน.. ว่านายต้องการให้ฉันทำอะไร.."
ใบหน้าหวานแดงเรื่อไม่ใช่จากอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นอีก แต่จากคำพูดของคนเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากบางเม้มแน่น ไม่มีทางที่จะพูดเรื่องน่าอายแบบนี้ เขาไม่มีวันยอมแพ้ผู้ชายคนนี้.. ตะ.. แต่ว่า..
“อา~~ ”
"อืออ~~ "
เสียงใสร้องครางเมื่ออารมณ์ถูกปลุกอีกรอบ ไอ้หนูของเขาแข็งแรงซู่ซ่าอยู่ในอุ้งมือคนอื่นอย่างหน้าไม่อาย... โอย!!!.. มะ..ไม่ไหวแล้ว ถ้าไม่ได้ปล่อยมีหวัง...
"จะ..โจ~~ อย่าแกล้ง... ได้โปรด~~ " เสียงร้องขอแผ่วเบามากจนอีกฝ่ายต้องเงี่ยหูฟัง