ตอนพิเศษ"หอมจังเลย...ทำไรครับวันนี้" ภานุเดินมากอดเอวคนตัวเล็กที่สาละวนอยู่ในครัว
"ข้าวต้มกุ้ง...ได้สูตรมาอร่อยแน่เลย เมื่อวานหม่าม๊าไปซื้อกุ้งสดมาด้วย" ข้าวโพดหันมาตอบ
อยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว ตอนแรกจะแยกออกไปอยู่กันสองคน แต่พ่อแม่ของภานุไม่ยอมอยากให้มาอยู่ด้วยกันที่บ้านเลย
แล้วดูเหมือนว่า พ่อแม่ของภานุนี่ก็ประหลาดดี เที่ยวไปแนะนำว่าข้าวโพดเป็นแฟนของลูกชายได้อย่างไม่อายแถมยังหน้าชื่นตาบาน ไม่กลัวว่าใคร ๆ จะนึกแปลกใจ หรือรังเกียจ
หม่าม๊าบอกว่า ข้าวโพดเป็นคนดี ถ้าไม่รับ
แล้วก็ไม่รัก ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาแบบนี้ได้ที่ไหนอีก
แปลกดีเหมือนกัน ตั้งแต่เรียนจบ
ได้ทำงานแค่สองปี ภานุก็ไม่ยอมให้ทำอะไร
อยากให้อยู่บ้านกับหม่าม๊า ตอนแรกก็ไม่ยอมหรอก แต่ว่า พอจะลุกไปทำงานตอนเช้าที่ไร ก็ลุกไม่ขึ้นซะงั้น ไอ้หนุ่มตัวแสบ
มันวางแผนไว้ก่อนทุกเช้า ขัดไม่ได้สักที
ที่บ้านของข้าวโพดตอนแรก ๆ พ่อแม่ยิ่งรับไม่ได้ โดยเฉพาะพ่อด้วยแล้วโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่หลัง ๆ มานี่ บอกให้กลับบ้านไปบ่อย ๆ ติดใจลูกเขย พาไปซื้อต้นไม้ทุกวันหยุด จะว่าไปภานุมันก็ฉลาดแฮะ รู้จักเข้าหาผู้ใหญ่ ส่วนเจ้าพัดน่ะเหรอ ไม่ต้องพูดถึง บินตามไอ้กอล์ฟไปอยู่ออสเตรเลีย ไม่กลับบ้านกลับช่องเลย ไอ้น้องบ้า
"แล้วหม่าม๊าอ่ะ...." ร่างสูงอ้าปากรับข้าวต้มที่ข้าวโพดส่งให้ อร่อยจัง กินได้แล้วมั้ง
"หม่าม๊าไประยองกับคุณพ่อตั้งแต่เช้า...แล้วบอกให้โพดทำข้าวให้หนุ่มด้วย...จริงสิวันนี้หยุดนี่นา" ร่างบางปลดผ้ากันเปื้อนออก และตักข้าวต้มมาวางให้ตรงหน้า
ภานุส่งยิ้มหวานให้ ไม่นึกไม่ฝันหรอกว่าวันหนึ่งข้าวโพดที่เคยต้องวิ่งไล่ตามต้อย ๆ ทุกวัน จะมาทำกับข้าวทำงานบ้านให้
ยามว่างก็รับเขียนแบบงาน ช่วยกันอีกแรง
แต่จะว่าไป ค่าเขียนแบบของข้าวโพดบางทีได้เงินมากกว่าเขาเสียอีก แฟนเรานี่ทั้งน่ารักทั้งเก่งนะเนี่ย แถมหม่าม๊าก็ชักจะหลงข้าวโพดมากกว่าลูกตัวเองอีก ไปไหนไปด้วย เข้ากันได้ดีซะเหลือเกิน บางทีปล่อยให้เขานอนหง่าวอยู่บ้านคนเดียวซะได้
"ข้าวต้มอร่อยนะ...แต่ข้าวโพดอร่อยกว่า"
ภานุปรายตาสื่อความหมายนัยตาวิบวับ
"บ้า....จะไม่ให้พักเลยหรือไง..เอาแรงมาจากไหนมากมาย" ร่างบางหน้าแดง เขี่ยข้าวไปมา แปลกนะ มีอะไรกันมาเป็นร้อย เป็นพันครั้งแล้ว ก็ยังอดเขินกับสายตาที่ส่งมาของภานุทุกที
"ก็จริงนี่นา........." มือแกร่งเอื้อมมาลุบไล้มือเล็ก ๆนั้นไปมา
"บ้า....จะกินข้าว..พอเลย" ข้าวโพดรีบชักมือกลับ เอาอีกแล้ว ยังไม่ทันไรเลย
แต่เช้าเลยนะ
"น่า......." มือมันไม่จับ แต่ขา มาอีกแล้ว
เอาขามาสะกิดอีกแล้ว
"เนอะ...." ภานุยังไม่เลิก
"โอ้ยยยยยยยยย...ก็ได้..ก็ได้..กินข้าวเสร็จก่อนได้มั้ยล่ะ" ข้าวโพดตอบกลับ อายจะแย่
แต่ถ้าไม่ออกปากไว้ก่อนล่ะก็ แม้แต่ข้าวสงสัยจะไม่ได้กินแน่ ๆ
"เย่...." ร่างสูงหัวเราะร่าดีใจ รีบตักข้าวใส่ปาก นี่ใจคอมันจะไม่กลืนเลยหรือไงกัน
เอากะมันสิ ตักเข้าไป เออ นั่น เดี๋ยวก็ติดคอตายกันพอดี ทำอะไรเป็นเด็ก ๆ ไปได้
************************************
"หนาวเนอะ..." ปรายจมูกที่คลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้ม ทำให้ข้าวโพดต้องรีบหลบ
"ไม่เอาจั๊กจี๋....พอแล้ว" ร่างบางเตรียมขยับหนี ท่าทางจะไม่หยุดอีกแล้วละมั้งเนี่ย
"อย่าเพิ่งไปเลยน๊า..อากาศมันเย๊นเย็น..ขอกอดอีกนิดนึงเหอะ...เนอะ" มือแกร่งรั้งเอวบางไว้ ให้นอนลงมาอีกครั้ง
"แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ...แล้วจะบ่นว่าหนาวทำไม" มือเล็ก ๆ รีบดึงมือแกร่งนั่นออก เริ่มแล้วมั้ยล่ะ วันหยุดอยากนอนสบาย ๆ หน่อยก็ไม่ได้
"ก็กอดข้าวโพดอุ่นกว่าอ่ะ....ไม่ใส่หรอกเสื้อผ้าอ่ะ...ยังไงวันนี้ก็คงไม่ได้ใส่อยู่แล้ว" ไอ้สายตาเจ้าเล่ห์เนี่ย มันไปหัดมาจากไหนกันนะ เห็นทีไรขนลุกทุกที
"อะไรนะ...จะไม่ใส่อีกแล้วเหรอ" ข้าวโพดรีบยันกายขึ้นทันที เอาอีกแล้วมั้ยล่ะไม่รีบลุกตายแน่แบบนี้
"ช้าไปแล้วจ้า....มันตื่นขึ้นมาแล้ว" ภานุพลิกให้คนตัวเล็กกว่าลงด้านล่าง
"เฮ้ยยย เอาจริงอ่ะ...." ใบหน้าหวานแดงซ่าน เมื่อสัมผัสได้กับอะไรบางอย่างที่แข็งขืนขึ้นของคนที่อยู่ด้านบน
"เอาจริงสิ...หรือจะไปห้องน้ำกันล่ะ...หา"
ริมฝีปากอุ่นร้อนบดเบียดเข้าหาริมฝีปากอิ่มบางของร่างเบื้องล่างเขาทันที
************************
"อื้ออออออ อ่ะ" เสียงครางด้วยความพอใจ
ทำให้ร่างสูงเร่งจังหวะเร็วขึ้นอีก
เมื่อมือเล็ก ๆ โอบรัดรอบคอเขา
และกระชับกายเข้าหา
"อื้ออออ..อย่าเพิ่งนะข้าวโพดเดียวก่อน" ร่างสูงพลิกให้ร่างบางขึ้นมาอยู่บนตัวเขา
"หา....อีก..อีกแล้วเหรอ" ใบหน้าหวานแหงนเงย ขบริมฝีปากแน่น
"นะ....ทำเถอะนะ" เสียงทุ้มต่ำออดอ้อน
และซุกไซร้ ที่จุดสีชมพูเล็กแข็งขืนทั้งสองข้าง
"อื้อออ อะ อ๊า" ร่างบางค่อยขยับสะโพกตามการรุกราน
และทิ้งตัวลงจากช้าเป็นเร็วขึ้น เมื่อมือแกร่งบีบเคล้นสะโพกบางเร่งเร้าอยู่ในที
"อ๊าอะ....อื้อออออออ" เสียงหวานครางแผ่ว และรับริมฝีปากที่บดเบียดเข้าหาริมฝีปากบางกลืนเสียงครางแผ่วของตัวเองไปในที่สุด
"อีกสิ...คนดี...นะ" ภานุกระซิบที่ข้างหูเล็ก
เมื่อจังหวะการบดเบียดเริ่มรุนแรงขึ้น
"ไม่...โพดไม่ไหวแล้วนะ" ภายในร่างกายร้อนรุ่มส่งสัญญาณถึงการสิ้นสุด
"อ๊า....พร้อมกันนะข้าวโพดจ๋าอีกนิดเดียว"
ร่างกายเบื้องล่างช่วยเร่งเร้าความรู้สึกของอีกฝ่าย ด้วยการสะท้อนแรงการกดทับนั้น
ตามแรงที่อีกฝ่ายทิ้งลงมา
"อือออออออ อ๊า" ร่างเล็กทาบทับกกกอดกับร่างเบื้องล่าง เมื่อความรู้สึกของตัวเองหยุดนิ่งและวูบลง
หยาดหยดของร่างบางหลั่งทะลักเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องของอีกฝ่าย
พร้อมกันกับภายในร่างอุ่นร้อนที่ถูกคลื่นแห่งความสุขโหมกระหน่ำ ทลายออกมา เมื่อร่างสูงยอมถอนกายออก
"อืออออออ" ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อกายแกร่งเบื้องหลัง ถูกถอนออกจากตัว
ร่างเล็กทรุดลงนอน นัยย์ตาปรือ
"เลอะหมดเลย....ไม่อยากอาบน้ำรอบที่ร้อยแล้วนะ" เสียงบ่นเบา ๆ ของข้าวโพดทำให้ร่างสูงกอดกระชับร่างบางเอาไว้แนบอก และกดจุมพิมแผ่วเบาที่หน้าผากมน
"นอนก่อนเหอะน่ะ...เดี๋ยวค่อยอาบก็ได้ยังต่ออีกหลายรอบ" เสียงทุ้ม นุ่มอ่อนโยน ทำให้ข้าวโพดยิ้มดีใจ แต่ก็ขมวดคิ้วมุ่นอีกครั้ง
เหมือนมันจะห่วงใยนะ แต่ว่า อีกหลายรอบงั้นเหรอ โอย ตายดีกว่าแบบนี้ นอนไม่ตื่นเลยดีกว่า ขืนลุกขึ้นมาได้ ตายแน่ ๆ
ดวงตากลมปรือลง และปิดสนิท พร้อมกับที่ภานุเอื้อมหยิบผ้าห่มมาคลุมให้ และหลับลงพร้อมกัน
*************************
จบแล้วจ้า
ถูกใจกันไหมเอ่ย 55555 หวานล้นจอเลยอ่ะ ตอนพิเศษ เขียนได้พิเศษจริงๆๆ
เพื่อเป็นการสมนาคุณผู้อ่านน่ารักทุกคน เราจะเอาตอนพิเศษกว่า ให้ได้อ่านกันอีก ซึ่งเป็นตอนสุดท้ายแล้วจริงๆๆๆ ติดตามกันต่อนะทุกคุน
ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ ดีใจจริงๆ ที่ทุกคนชอบอ่ะ 
มีอะไรก็แนะนำกันได้นะ ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นจ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
