หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[ordkrub]

เครียดแทนครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ

[owo llยมuมข้u]

อลหม่านดีแท้ -A-''

[wdaisuw]

คนเราเป็นเพื่อนกันมาแต่เด็ก ความผูกพันธ์มันยากจะทำลายนะคะ
คิดถึงโอห์มมาก 

ทุกครั้งที่อ่านเรื่องของโอห์มพี่จะสวดมนต์ทุกครั้ง
ให้โอห์มได้พบเจอกับสิ่งที่ดี คนที่ดี ขอให้หลุดพ้นจากวิบากกรรมเสียที
เป็นกำลังใจให้โอห์มเสมอค่ะ

[subaru]

เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[BossoM]

อา...มิตรภาพ ความผูกพันธ์ของเพื่อนตั้งแต่เด็กยังไงก็เป็นสิ่งที่ตัดไม่ขาดอยู่ดีนะ
ในขณะที่เรื่องร้ายๆผ่านเข้ามาในชีวิต  โอมก็ยังมีคนที่ยังรักโอมอยู่
เราก็คอยภาวนาให้ชีวิตโอมในตอนนี้ขอให้มีความสุขในทุกๆวัน
ยิ้มให้สุดใจกับทุกๆสิ่ง  หายไปนานขนาดนี้ก็เป็นห่วงนะว่าเป็นยังไงบ้าง
เป็นกำลังใจให้เสมอนะ  ถึงเวลาที่เหนื่อยมากๆ ก็ขอให้รู้ว่ามีกำลังใจจากตรงนี้เสมอนะ

[broke-back]

 
เศร้าอ่ะ

เป็นคู่กรรม จำเป็น เข็ญลำบาก
เป็นคู่กรรม จำพราก แต่ชาติไหน
เป็นคู่กรรม จำเพาะ หรืออย่างไร
ถึงชาตินี้ หรือชาติไหน ใจผูกพัน

เป็นโชคดี ที่เราเกิด เป็นเนื้อคู่
หรือโชคร้าย เข้าสิงสู่ คู่ของฉัน
จะโชคดี หรือโชคร้าย ก็ช่างมัน
ขอแค่เพียง กันและกัน ฉันและเธอ

เข้ามาอ่านเรื่องของโอห์มทีไร..ออกไปสภาพนี้ทู๊กที
 

  ขอให้ความรักจงอยู่กับเรา
+1 ครับ..โอห์ม

[Ipatza]

สรุปติดคุกหรอ
ทำไมละ น่าจะสุ้คดีได้นิหน่า -*-
ผิดก็จริงแต่มันก็ป้องกันตัวนิหว่า แถมพวกนั้นก็มีคดีติดตัวอยุ่เยอะ
แต่ก็นะ การฆ่าคนโดยเจตนามันก็ -*-
เห่อ เสียใจจริงๆเหะ อ่านแล้วสะเทือนใจมากๆ
แล้วเรื่องปลื้มว่าไงเนี้ย กลัวใจที่สุดเลย จะเศร้าไปไหนนะ
ไงก็มาต่อเร็วๆนะหายไปนานคิดถึง

[iforgive]

อึดอัดกับท่าทีของหลายคน  โดยเฉพาะครอบครัวของมิกทุกคน
มิก พ่อมิกและแม่มิก  เวลาดีก็ดีใจหาย  เวลาร้ายก็ไล่อย่างไม่ใช่ลูกหลาน ไม่ใช่เพื่อน
แล้วก็กลับมาทำดีด้วยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
โอห์มเจอเรื่องร้าย ๆ แรง ๆ มาเยอะเกินอายุจริง ๆ
หวังว่าโอห์มจะเข้มแข็ง และเจอกับสิ่งดี ๆ บ้าง

[patloom]

พัดลมสงสารสงสาร โอม มากๆ
รู้ไหมโอม การที่คนเราต้องสูญเสียอะไรขนาดนั้นมันไม่งายเรยนะ
ครั้งแรกโน๊ต ครั้งต่อมา ก็ปลื้ม
สาธุอย่าให้ฟ้าเล่นตลกเอาปลื้มไปอีกคนเลย ไม่ไหว
เราสะเทือนใจมาก ปวดหนึบๆในอก เราไม่เข้าใจว่าทำไมเหตุการณ์ถึงไ้ด้ใจร้ายกับโอมนัก
ขอให้โอม มีชีวิตที่ดีดีขึ้นในวันนี้นะ
เราว่าโอม กับ มิ๊กน่ะ ตัดกันไม่ขาดหรอก ยิ่งนานวันเหมือนยิ่งยืดเวลา
มันเหมือนรักเป็นกรรม ที่ฝืนอยากไปแล้ว คู่รักคู่กรรม จริงๆ
จะออกไปจากชีวิตมิ๊ก โอมคงต้องเปลื่ยนชื่อใหม่ เปลื่ยนที่อยู่(เวอร์)
โอมไม่ใช่คนปิดกั้นตัวเอง....ต้องมีใครสักคนเดินเข้ามา
แต่ถ้ามันยังเกิดอะไรขึ้นอีก...สงสัยบ่วงรักมันคงตามเอาโฮมกลับไปหามิกซ์อีกแล้วล่ะ

[August_lovers]

  พี่โอมห์ ไม่นะ 

[Tinton]

มารอพี่โอม มาเล่าต่อนะครับ

[a-o-pai]

ผมพึ่งเข้ามาอ่านอ่ะครับ

อ่านแล้วรู้สึกเศร้าไปด้วยอ่ะครับ

เป็นกำลังใจให้โอมต่อไปนะครับ

แล้วมาเล่าสู่กันฟังต่อนนะครับว่าเป็นอย่างไรต่อไป

จาคอยติดตามนะครับ

[NaNaAS]

 

[mellowshroom]

 

[namtarn11]

อ่านจนจบแล้ว หน่วงมาก ซึมไป3วันติด ไม่รู้ตอนนี้พี่โอมห์อยู่ไหน แต่เรื่องของพี่จะอยู่ในความทรงจำนะคะ

[enhumto]

ของขวัญชิ้นสุดท้าย
ขออภัยที่หายไป เสียนาน มันมีเหตุผลของหารหายไป แต่ผมขอไม่เอ่ยถึงว่าเพราะอะไร จากที่เราได้เริ่มต้น ผมคิดว่าเราน่าจะจบสิ่งที่ได้เริ่มไว้ได้แล้วในวันนี้ ขอบคุณทุกคนที่เป็นเพื่อนผม ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาสนใจในเรื่องของผม และสุดท้าย ในช่วงเวลาที่หายไป ผมจะเข้ามาต่อให้ใน วันที่ผมพร้อม

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“โอหม์ จะไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมจริงๆรึไงว่ะ” มิ๊กหันหน้ามาคุยกับผมในระหว่างงานเลี้ยง ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะผมไม่เข้าใจคำว่าเหมือนเดิมที่มิ๊กต้องการจะสื่อสารกับผม
“ทำไมไม่พูดว่ะ”
“เมิงจะให้กรูพูดอะไรว่ะ” ผมตะคอกใส่มิ๊ก โดยตอนนี้ผมสังเกตุดูเพื่อนในโต๊ะเริ่มจะเมากันแล้ว เลยไม่ได้มีใครมาใส่ใจรึว่าสนใจอะไรกับผมมากนัก
“โอมห์ ” มิ๊กเรียกชื่อผมเฉยๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ มองหน้าผม แล้วก็เดินหายไปในกลุ่มคน มันคิดอะไรของมันกันแน่ ผมเฝ้าถามตัวเอง ตอนนี้ทั้งโต๊ะ ทั้งร้าน มีแต่บรรยากาศที่เรียกได้ว่ามื้อสุดทายที่จะได้อยู่กันพร้อมๆหน้าแบบนี้ วันนี้เป็นงานเลี้ยงรุ่นพี่ปีสุดท้าย ก็คือรุ่นผม ที่มีทั้งรุ่นน้อง ทุกชั้นปีและเพื่อนร่วมคณะ เดียวกันด้วย ถ้าหลังจากอะไรที่ผ่านมาทั้งหมด ทั้งการสูญเสียครั้งใหญ่ของผมที่ผมเป็นตัวสร้างเรื่อง และสิ่งที่จอมจำผมไว้เกือบเดือน มันทำให้ผมรู้แล้วว่า จริงๆชีวิตผมมีอะไรอีกเยอะ และผ่านอะไรมาเยอะมากสำหรับเด็กอายุขนาดนี้

“พี่คิดไรอยู่” รุ่นน้องในคระเข้ามาชนแก้วกับผม
“เปล่าๆ มาชนๆๆ” ผมยกแก้วชนกับรุ่นน้องที่ต่อแถวเรียงรายเข้ามาชนแก้ว
“พี่โอมห์หมดแก้วนะครับ”
“ถ้าหมดแล้วจะเอาที่ไหนชนว่ะ เบียร์บนตะก็ไม่มีแล้ว” ผมทำทีเป็นมองไปที่เหยือก
“จะไปสนใจทำไมพี่ นั้นไง น้องพี่จัดมาแล้ว มาชนๆๆๆ ปีสุดท้ายแล้ว ผมขอให้พี่มีความสุขนะครับ” น้องปีสามทยอยเดินมาชนแก้วกับผมจนหมดแทบทุกคน จนคนสุดท้าย
“เอิท” ผมไม่ได้เรียกนะน้องมันนะครับ คือเรียกชื่อในใจ ครั้งสุดท้ายที่ประกาศตัวว่าเป็นผู้ชนะในเกมส์นี้ แต่ผมกลับเป็นคนที่เจ็บหนักที่สุด มันเหมือนภาพที่ฉายซ้ำแล้ววนกลับมาที่เดิม ตรงนี้มันครบรอบอีกแล้วรึ
“พี่โอมห์” ผมจ้องหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร เพราะผมเองกคงจะเริ่มเมาแล้ว
“พี่” ผมเงียบ จนคิดว่าเงียบนานมาก และจ้องหน้าไอ้เอิทนานจน เรื่องราวทั้งหมดมันย้อนกลับเข้ามาในหัว เสียงมิ๊กกำลังจะพูดอะไรสักอย่างบนเวที ผมก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมองเสียงนั้น แต่หูยังคงจดจำทุกอย่างได้เป็นอย่างดี

++++วันนี้มีเพื่อนๆ ผมหลายคนที่จะจบ ในอีกไม่กี่เดือน และเปลี่ยนจากวัยเรียนเป็นวัยทำงาน ผมอยากจะบอกว่าผมรักเพื่อนๆ ทุกคน ในนี้มีรุ่นน้องที่อวยพรให้รุ่นพี่ไปแล้ว มีครูที่อวยพรให้นักศึกษาไปแล้ว ต่อจากนี้จะเป็นเพื่อนที่ตกค้างมาอวยพรให้เพื่อนที่เรียนจบ
+++++วันนี้ ขอให้คิดว่าการจบไม่ได้เพื่อจากแต่เป็นการเริ่มต้นใหม่อีกครั้งในชีวิต ผมผิดพลาดในสิ่งที่ได้ก่อขึ้น ผมได้ข้ามเส้นแบ่งบ้างอย่างที่เพื่อนผมคนหนึ่งได้ขีดมันไว้อย่างชัดเจน และมาขึ้นเรื่อยเมื่อความรู้สึกของผมมันฟ้องว่าจะอยู่แบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว จนวันนี้ผมต้องเสียความรู้สึกเดิมๆไป ผมมีลูกแล้ว แบบที่เพื่อนๆรู้ ผมแต่งงานแล้ว เพื่อนๆก็รู้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมได้แต่เป็นคนที่เฝ้ามอง เวลาที่เพื่อนผมเกิดปัญหา แต่วันนี้ผมจะไม่ทำอีกแล้ว จะไม่มีการสูญเสียอะไรอีกทั้งสิ้น ผมรักเขาคนนั้นมาก ถึงแม้ว่านี้คือสิ่งต้องห้ามผมก็จะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น  ผมตั้งใจที่จะนำข้อความนี้มาบอกและจะถามเขาอีกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น 
  มิ๊กขึ้นเพลงที่คุ้นหูมากที่สุดในตอนนี้ ทุกครั้งที่ผมฟังเพลงนี้ก็ไม่เคยเข้าใจความหมายของเพลงสักที จนกระทั่ง วันนี้ได้ฟังพร้อมกับความรู้สึกของตัวเอง ไกลแค่ไหนคือใกล้ ผมไม่กล้าแม้แต่ที่จะหันไปมองหน้ามิ๊กทางเวที ผมนั่งตัวแข็งตายังจ้องที่เอิท แต่ในขนาดที่เอิทมองไปที่เวทีแล้วดูยิ้มอย่างมีความสุข ภาพที่มันหายไปจากชีวิตมันค่อยๆเดินเข้ามาในหัวของผม วันสุดท้ายที่ผมยืนมองปลื้ม คำพูดสุดท้ายของปลื้ม อุบัติเหตุที่ผมได้เจอ ภาพงานแต่งงาน และสุดท้าย มิตรภาพของชายคนหนึ่งที่กำลังเอาตัวเองมาพิสูทธ์ต่อหน้าทุกคน  แล้วเบียร์ก็ถูกสาดใส่หน้าผมเต็มๆ มันเย็นและปลุกผมขึ้นมาจะหวงความคิดทั้งหมดทั้งปวง แก้วเบียร์ยังอยู่ในมือเอิท ผมลุกขึ้นทันที มันก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เพื่อนๆ และมิ๊กทิ้งไมค์แล้ววิ่งเข้ามากระชากคอเสื้อเอิท บรรยากาศในงานช่างเงียบเสียเหลือเกิน อาจารย์ที่อยู่ในงานเริ่มหันความสนใจมาที่พวกผม ปี 4 ที่นั่งกันเป็นกลุ่มแยกตัวออกมาชัดเจน
“กรูน่าจะชกเมิงนะไอ้เอิท” ผมพูดใส่หน้ามัน
“อย่างพี่เนี่ยนะ ตัวเองยังต้องค่อยให้คนอื่นมาดูแลเลย ถุย ทำตัวเป็นนางเอก”
“กรูเนี่ยนะ ไม่เคยต้องมาขอให้ใครมาดูแล ถ้าเมิงอยากได้เขาเมิงก็เอาไปสิ กรุเคยบอกแล้วว่ากรูไม่ใช่เจ้าของใคร”
“แม่ง โง่ว่ะ เบียร์แก้วนี้มันน่าจะทำให้คนโง่ๆแบบพี่ตาสว่างได้แล้ว”
“อะไรของเมิงว่ะ” มิ๊กพูดแทรกขึ้นมา
“ปล่อยผมเถอะพี่ เดี๋ยววันหนึ่งพี่จะเข้าใจแล้วจะขอบใจผม ” เอิทแกะมือของมิ๊กที่คอเสื้อออกแล้วค่อยๆ เดินไปร่วมกลุ่มกลับเพื่อนๆ บนเวที เริ่มมีโคโย้ตี้ออกมาเต้นและร้องเพลงทั้งคันหู ทั้งสาวบางโพ ถือว่านี้คืองานเลี้ยงจบของวิดวะ แล้ว
“เห้ยโอมห์ ง่ายๆงี้เลยอ่อว่ะ” เพื่อนผมถาม
“ปล่อยน้องมันไปเหอะว่ะ วันนี้ก็วันสุดท้ายแล้ว เชื่อกรู” ผมบอกเพื่อนแล้วเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อน มาหยุดที่อยู่ลานจอดรถ คนเดียวนอกจากเสียงเพลงที่ดังมาจากข้างในแล้ว ผมยังเห็นแสงที่ขอบฟ้า พร้อมกับเสียงคำรามที่ดูคุ้นหูเหลือเกิน



“ฝนจะตกในฤดูหนาวเนี่ยนะ อากาศเชียงใหม่แม่งบ้าฉิบหาย” มิ๊กมานั่งข้างผมพร้อมกับบุหรี่ในมือ
“อืม”
“แต่ยังไม่ทันตก บ้างคนก็เปียกแล้วว่ะ ”
“อืม” ผมยิ้ม
“ทำไมถึงไม่รับโทรสับว่ะ โอมห์”
“รับทำไมว่ะ”
“ก็กรุเป็นห่วง”
“ห่วงกรูเนี่ยนะ”
“อืม เมิงลืมไปแล้วรึไงว่ะ ว่าเราสองคนโตมาด้วยกัน ”
“มิ๊ก เอาจริงๆนะโว้ย ตอนนี้กรูห้ามตัวเองไม่ได้แล้วที่จะบอกว่าใจตัวเองต้องการอะไร”
“แล้วยังไงว่ะ”
“กรุไม่อยากต้องทรยศความรู้สึกของคนที่กรูเคยรัก” ผมเอามือหมุนแหวนที่อยู่ที่นิ้วผม พรากคิดถึงเรื่องของปลื้ม
“โอมห์ เมิงฟังกรูนะ” มิ๊กเอามืออีกข้างมาโอบเอวผม พร้อมกับเอาข้างที่เหลือมาจับแหวนวงที่ผมจับอยู่
“สิ่งที่เกิดขึ้น กรุไม่เคยคิดว่ากรูจะมาแทนใคร เขาก็ให้อยู่ในที่ที่เขาเคยอยู่ แต่ชีวิตของเราในวันนี้เราต้องเดินต่อนะโว้ย เมิงเรียนจบ เมิงต้องไปเป็นวิศวะกร แล้วช่วยธุรกิจของบ้านกรู”



“มีเรื่องหนึ่งที่เมิงยังไม่รู้ ไอ้ปลื้มโทรมาคุยกับกรูก่อนที่จะมางานแต่ง” ผมยังคงนั่งฟังมิ๊กพูดอย่างตั้งใจ
“มันขอให้กรุเล่าความจริงทั้งหมด ให้มันฟัง”
“ความจริงอะไรว่ะ” ลมเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ
“เข้าข้างในเหอะ”
“เล่ามาเถอะ มันไม่ตกหรอก”
“เรื่องแต่งงาน เรื่องไอ้ตัวเล็ก เรื่องธุรกิจที่บ้าน กรูต้องทำเพื่อให้บ้านกรูสามารถเดินต่อไปได้ กรุไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น และลูกคนนั้นไม่ใช่ลูกกรู แต่แม่กรูเขาอยากช่วยลูกสาวของเพื่อน  จริงๆ ผู้หญิงที่แต่งงานกับกรูเมิงก็รู้จัก และรู้จักดีด้วย แค่วันนั้นเมิงเรื่องที่จะไม่ฟังเอง” ลมยังพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มมีหยดน้ำเริ่มตกลงมาแล้ว
“กรูไม่ได้รักเขา กรูทำเพราะว่าแม่กรูขอ มึงรู้ใช่ไหมว่ากรูหมายความว่ายังไง” ละครชัดๆ ผมบอกกับตัวเอง นี้มันละครชัดๆ ก็ดูหนัง กรูอ่านหนังสือเยอะ มันจะเป็นไปได้รึไงว่ะ ที่มันจะเกิดกับตัวกรูจริงๆ ผมลุกขึ้นเราเดินออกมาที่รถมอเตอร์ไซค์ของผมที่จอดอยู่ มิ๊กพยายามจะรั้งผมไว้ แต่ผมก็สะบัดการเหนี่ยวรั้งนั้นออกมา มีประโยคหนึ่งที่ผมบอกกับมิ๊กก่อนที่จะออกรถ
“แค่นี้ก็พอแล้วมิ๊ก” มิ๊กพูดอะไรต่อไม่รู้ แต่ที่ผมรู้คือฝนกำลังจะตกลงมาแล้ว และก็กำลังจะหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่สามารถที่จะอยู่สู้หน้าและพูดคุยกับมิ๊กต่อได้อีกแล้ว รถมอไซค์ทยานสู่สายฝน  ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบหายไป ผมยังจำคำหนึ่งที่ออกมาจากปากมิ๊กได้ว่า กรูทำเพราะแม่กรูขอ

“น้องๆๆๆ อย่าหลับนะ” ผมรู้สึกชาไปทั่วทั้งแขน อาจจะเป็นตะคริวเพราะฝนตกก็ได้ น้ำฝนมันเย็นเหลือเกิน ผมหนาวและตัวเริ่มจะสั่นเพราะอากาศที่เย็นรวมถึงน้ำจากเม็ดฝนด้วย ผมลงมาทำอะไรตรงนี้
“น้องๆๆๆ ไม่เป็นอะไรนะ ลุกไหวรึเปล่า” ฝนมันหนาเม็ดมากๆ จนแทบไม่ได้เย็นเสียงของคนที่พูดกับผม
“ครับๆ ” ผมค่อยๆลุกขึ้น แต่มันเจ็บเหลือเกิน มือที่ค่อยพยุงผมให้ลุกขึ้นก็ทำอย่างเต็มที่
“พี่ๆ พอก่อนไม่ไหวว่ะ เจ็บ” ไม่นานรถกู้ภัยก็มา ผมถูกจับใส่รถอย่างรวดเร็วแล้วเคลื่อนย้ายไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด สรุปว่าผมเป็นอะไรอีกว่ะ ทำไมต้องกลับมาอยู่โรงพยาบาลอีก ผมปล่อยตัวเองให้สงบอีกครั้ง หัวย้อนกลับมาคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ต่างกรรมต่างวาระ เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นจากเรา แล้วก็สมครวจะจบลงได้แล้วในวันนี้เหมือนความจริงมันออกมาจากปาก ของมิ๊กแล้ว ปลื้มต้องจากไปเพราะมาอยู่ข้างๆเรา ทั้งหมดเป็นเพราะเราเลือกที่จะไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น เอาแต่อารม์มาเป็นตัวตัดสิน คิดว่าทุกคนจะเป็นเป็นแบบที่เราคิด ทั้งที่ เขาเองก็ไม่เคยลืมเราได้ลงแม้แต่น้อย เบียร์แก้วนั้นมันคงจะบอกเราว่า นี้ละคือแสงสว่าง

“โอมห์ กรูขอโทษ” ผมได้ยินเสียงนี้อยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมจะต้องมีคนมาขอทากรูด้วยว่ะเนี่ย  ผมเคยคิดไว้นะ ว่าถ้าเราได้นอนหลับพร้อมคนที่เรารักแล้วตื่นขึ้นมาพร้อมกับเขาคนนั้นอีก เนี่ยคงจะเรียกว่าความสุขของการใช้ชีวิตคู่จริงๆ ตาผมค่อยลืมๆ ขึ้น ความจำสุดท้ายคือรงพยาบาล ฉะนั้นที่ที่ผมตื่นก็น่าจะเป็นโรงพยาบาล
“มิ๊ก อะไรว่ะเนี่ย” มิ๊กนั่งตาแดง จับอยู่ข้างเตียง
“ใครตายว่ะ”
“โอมห์ มึงตื่นแล้ว”
“ทำไมต้องคิดว่ารถล้ม แล้วต้องตายว่ะ”
“ตอนโรงบาลโทรมานะ กรูเยียบรถ มาแทบเหาะ”
“เมิงเป็นเทพรึไงว่ะมิ๊กถึงเหาะได้”
“กวนตีน”
“ได้นอนบ้างรึยัง” ผมถามมิ๊กแล้วหันไปมองนาฬิกา 9 โมงเช้าแล้ว มิ๊กไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ยิ้ม
“ไปนอนเถอะ สบายใจได้ไม่ตาย” ไม่เกิน 15 นาที ผมก็มีเสียงกรนเบาๆมาเป็นเพื่อน พยาบาลเดินเข้ามาในห้องตรวจโน้นตรวจนี้สักพักแล้วก็ไป สรุปแล้วผมก็มีไม้ช่วยเดินมาด้วยอีก 1 อัน กับอาการไข้เพราะตากฝน  และนิ้วนางข้างซ้ายที่หัก หมอเลยต้องตัดแหวนวงนั้นทิ้ง นี้ปลื้มคงจะบอกอะไรผมบ้างอย่างแน่ๆ หลังจากที่ตัวเล็กเกิด ผมไม่เคยเห็นปลื้มในความคิด หรือความฝันอีกเลย บ้างครั้งเด็กคนนี้อาจจะเป็นตัวตายตัวแทนกันก็ได้ มันไม่ง่ายเลยที่จะลืมอดีต แต่มันก็ไม่ได้ยากจนที่จะเริ่มต้นใหม่ สักที ผมนั่งมองดูมิ๊กจากอีกมุม ที่จริงๆแล้วเหมือนเราสองคนก็ไม่ได้โตขึ้นจากเดิมเลย  มันน่าจะจบตรงนี้ได้แล้วสำหรับเรื่องราวของผม ถ้าเรื่องนี้ไม่มี โน้ต ไม่มีปลื้ม มันก็คงจะธรรมดา เกินไป มันทำให้ชีวิตไม่เคยรู้จักคำว่ารักและการดูแล สุดท้าย คนที่เลวที่สุด คนที่ดุเห็นแก่ตัวที่สุด ก็คือคนที่ดูแลและห่วงใยเราเสมอ ทุกเรื่องราวล้วนแต่มีเหตุผล ความรักไม่สามารถที่จะออกแบบและควบคุมมันได้ตามใจที่เราต้องการ วันเวลาหมุนผ่านไป จนมาถึงควบปีปัจจุบัน

ธันวาคม 2555
มีคนมากมายที่เข้ามาในชีวิตเรา พอเรามองย้อนกลับไปเราจะพบว่า เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเรามันไม่เคยจางหายไปจากความรู้สึกของเราเลย เราจะมีที่ที่หนึ่งเวลาที่เรามองไปแล้วจะคิดถึงเขาคนนั้น เราจะมีเพลงเพลงหนึ่งที่ได้ยินขึ้นมาแล้วก็จะพบกับภาพเดินๆ ที่เราเคยเห็น มันยาวนานเสียเหลือเกินสำหรับการเล่าเรื่องทั้งหมด เกือบๆ 2 ปี ถ้าคุณได้อ่านตั้งแต่ที่ผมเริ่มต้นเขียนมัน จนตอนนี้ คุณจะรู้ว่าเวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน สิ่งที่ผมยังติดค้างคือเหตุการณ์วันที่ ปลื้มจากไปและ ช่วงเวลาที่ผมหายไป มันคงจะหดหู่และน่าเบื่อถ้าต้องเล่ามันออกมา ผมบอกกับตัวเองและสัญญา กับเขาคนนั้นไว้แล้วว่าเราจะเดินหน้าโดยที่จะไม่นึกถึงเรื่องเลวร้ายใดๆทั้งสิ้น

“ยังนั่งเขียนไดอารี่พวกนี้อยู่อีกรึไงว่ะ” มิ๊กเดินเข้ามาโอบเอวผมจากด้านหลัง
“ถ้าไม่เขียนเราก็จะไม่รุ้ดิว่า มีอะไรเกิดขึ้นกับเราบ้าง”
“ขึ้นไปได้แล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันดูนะ”
“แล้วนี้กี่โมงแล้ว”
“5 ทุ่ม” ผมวางดินสอ แล้วสะพายกล้องตัวโปรด กระโดขึ้นรถของมิ๊ก ตรงดิ่งขึ้นดอยสุเทพ ระหว่างทางมิ๊กเปิดเพลงของนักร้องหญิงอ้วนคนหนึ่งขึ้นมา แล้วก็บอกกับผมว่า
“แต่ก่อนไม่เคยรู้จักเลยนะ ว่ามันคือเพลงอะไร” 
“แล้วไง”
“จนกระทั่งไอ้ปลื้มไปร้องวันนั้น แล้วมันดูเศร้า คิดว่าต้องมีความหมายอะไรแน่ๆ”
“ลองฟังเพลงนี้ดูดิโอมห์” มิ๊กเร่งเสียงให้ดังขึ้นแล้วเปิดกระจกรับลมหนาวเข้ามาในรถ ผมเพิ่งมารู้ที่หลังว่าเพลงนี้ชื่อเพลง  One and Only ของอะเดล
“ก็เพราะดีนะ” ผมตอบ แล้วสายตาก็มองไกลไปที่วิวภายในเมืองเชียงใหม่ ตาผมเหลือบมองนาฬิกาเพื่อที่จะดูเวลาอีกครั้ง เพลงจบพอดี รถก็มาหยุดอยู่ที่จุดชมวิว มีคนยืนอยุ่พอสมควรนะบริเวณนี้ ผมก็ไม่เข้าใจมิ๊กเหมือนกันว่าทำไมต้องมาอยู่บนนี้ ในคืนข้ามปี เราออกมายืนอยู่ในที่โล่งๆ แล้วพอจะเห็นดาวบนดินของเมืองเชียงใหม่ในยามค่ำคืน และเป็นคืนที่ 31 วันสุดท้ายของปีนี้ด้วย




ระยะเวลาไม่นาน นี้คือสิ่งที่มิ๊กอยากจะให้ผมเห็น พลุมากมายที่ถูกจุดจากทุกที่ในเมืองเชียงใหม่ มันช่างสวยงามจนเกินบรรยายจริงๆ ไม่มีการร้องเพลง ไม่มีการนับถอยหลัง มิ๊กไม่ได้ให้ผมถ่ายรุปพวกนี้เก็บไว้ เพียงแต่เอามือมาเคาะที่หัว แล้วกระซิบบอกกับผมว่า
“ภาพพวกนี้เก็บมันไว้ในหัว“ ผมยิ้มแล้วสายตาก็ยังจดจ่อกับสิ่งที่ตนเองไม่เคยเห็น
“แล้วส่วนอันนี้ เอามาแทน ของเก่าที่เสียไป” มิ๊กส่งกล่องของขวัญให้ผม
“อะไร”
“ของขวัญ ชิ้นสุดท้าย”
“ไม่เอา ชิ้นสุดท้ายหมายความว่าก็ไม่ได้อีกแล้วอะดิ”
“ชิ้นสุดท้ายของคำว่าเพื่อนไง ต่อไปนี้ เราจะดูแลกันและกัน จนวันตาย”

[iforgive]

“กรูน่าจะชกเมิงนะไอ้เอิท”  ทำไมไม่ชกไปเลยล่ะ  มันน่าจริง ๆ นั่นแหละ
ว่าแต่ปลื้มตายเหรอ  สงสารจัง  หวังว่าชีวิตของโอห์มจะมีความสุขจริง ๆ ซะทีบ้างนะ

[namtarn11]

สุดท้ายก็ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขสักทีเนอะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา..ถือซะว่ามันเป็นบทเรียนเลวร้าย ที่จะสอนให้เราเข้มแข็ง รู้ใจและรับรู้ความเป็นจริงสักที

ดีใจที่วันนี้มิ๊กกับโอมห์ได้อยู่ด้วยกัน รักกันอีกครั้ง

ขอให้ไม่มีอุปสรรคใดมาขวางกั้น ความรักของทั้ง2คนอีกนะ

ขอให้ปลื้มและโน๊ตสู่สุคติและภพภูมิที่ดี

[broke-back]

 
คนที่ทำให้เกิดเรื่องราวมากมาย..เอิท
คนที่ทำให้เรื่องราวมากมายจบลง..ก็เอิท

คงเป็นเวรกรรมกันแต่ชาติก่อน ถึงต้องมาชดใช้กัน
..แต่ก็หมดสิ้นกันซะที.. ในชาตินี้

สุดท้ายแล้ว..คนคู่กันย่อมต้องอยู่คู่กัน
วิบากกรรมมิอาจพราก ดีใจด้วย โอห์ม+มิก

มาอ่านตอนล่าสุดนี่..ถึงรู้ว่าเจ็บเพราะรัก ทั้งสองคน พอๆกัน
ไม่น้อยไปกว่ากันเลย ทั้งโอห์ม และ มิก

วิบากกรรม ให้จำพราก แต่หากรัก
ยากยิ่งนัก ใครจะหัก ผลักใจหลง
เขาสองคน ต้องคู่กัน ผูกมั่นคง
เป็นจำนง คงคู่อยู่ รู้นิรันดร์

  คิดถึงโอห์มมากกกกกกก
แล้วพอมาอ่านตอนนี้คิดถึงมิกด้วยล่ะกัน

   ดีใจมากกกกกกก..โอห์มมาเล่าต่อ นึกว่าจะต้องติดค้างเรื่องนี้ซะแล้ว
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[ordkrub]

ชีวิตต้องเดินต่อไป
บทเรียนใหม่กำลังเริ่ม
หวังว่าจะพบแต่สิ่งดีๆครับ

[MIkz_hotaru]

ขอบคุณที่มาแบ่งปันประสบการณ์
มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายจริงๆ ถึงเรื่องส่วนใหญ่จะเลวร้าย
แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าความรักและเข้าใจกัน

  แด่ทุกชีวิตที่สูญเสีย
และขอให้จากนี้โอห์มและมิ๊กพบเจอแต่ความสุขด้วยเถอะ

 

[คนเดี๋ยว]

ชอบ มากมากเลยครับ พี่โอม ผมอ่าน 3วัน กว่าๆ น่ะ อิอิ ผมชอบมากเลยน่ะ อยากไห้มีความสุขมากมากน่ะ ครับ แล้วก็อยากไห้มาต่ออีกน่ะครับ อย่าหายไปน่ะครับ กลับมาต่อ นิดๆก็ได้ครับ ชอบมากมากเลยครับ 

[a-o-pai]

คิดถึงเจงๆเลยอ่ะครับ

ดีใจด้วยที่จบแบบ แฮบปี้อ่ะครับ

ขอเป็นกำลังใจให้ต่อๆไปนะครับ

ยังไงก้อส่งข่าวมาบ้างนะ

(ว่าแต่ปีใหม่ไปเค้าดาวส์ที่ดอยสุเทพเชียงใหม่เหรอครับ อิอิอิอิอิ

ผมก้อไปเค้าดาวส์ที่นู่นเหมือนกานอ่ะครับ เสียดายจังที่เราไม่เคยเห็นหน้ากันเลย อิอิอิอิ

ไม่แน่นะผมอาจจะเดินผ่านโอมห์กับมิกส์ในวันนั้น แต่เป็นเพราะเราไม่รู้จักกันก้อเลยอดทักทายกานอ่ะ แง่วๆๆๆ)

สู้ๆ ขอให้รักกันตลอดไปน้า

[singlemode]

ผมอ่านเรื่องนี้สามวัน นอนเช้าสองคืน ไม่ได้ทำไรเลย 555 

จบแบบนี้ผมโล่งครับ  อ่านไปเรื่อยแม่งโคตรเจ็บ ไม่อยากอ่านต่อ  แต่ก็อ่านต่อจนจบจนได้
ยังไงก้ออวยพรให้พี่ทั้งสองโชคดี แล้วหากเกิดอุปสรรคไรขึ้นก็ให้นึกถึงวันเวลาที่เคยมีฟามสุข ที่เคยลำบาก แล้วผมว่ามันจะผ่านไปได้ด้วยดีครับ
 

ปล.ที่รูปดิสตอนนี้เปนรูปพี่โอม หรือพี่มิ้กอ่ะคับ ใครรุ้ตอบที  ผมอยากเหนรุปทั้งสองเลย ฮ่าๆ  ถ้าจะกรุณาครับ

ปล2. มัวแต่นั่งอ่านเรื่องราวคนอื่น เพราะเรื่องราวตัวเองมันมองไม่เห็นอนาคตเลย

[patloom]

คู่กันแล้วไม่คลาดกัน ทำบุญเยอะๆนะคะ วิบากกรรมจะได้ไม่มาอีก

[StillLoveThem]

.....ย้ายมาอยู่กระทู้นี้พี่ก็นึกว่าโอมห์เลิกเขียนมันไปแล้ว และคงเป็นเพราะเหตุผลส่วนตัวหรืออะไรก็ตาม
.....วันนี้จะคลิกนิยายที่โพสจบแล้วแต่คลิกผิด เลยมาเจอะเรื่องของโอมห์เข้าพี่อยากบอกว่า.........พี่ดีใจที่สุด
.....แม้ว่าน้องสองคนจะผ่านอะไรกันมาเยอะแยะ และแต่ละคนมีหนทาง และเหตุผลในการกระทำของแต่ละคน
.....แต่สุดท้ายแล้วน้องทั้งสองคนก็ได้มาอยู่ด้วยกัน การทำอะไรเพื่อคนอื่นเพื่อทดแทนบุญคุณอย่างที่มิกซ์ทำโดยเฉพาะกับบุพการี นั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกพึงกระทำ
.....แต่พี่ว่ามิกซ์ ก็ทำเยอะไปนะแปลกใจทำไมแม่ให้ลูกรับผิดชอบในสิ่งที่ลูกไม่ได้กระทำเพื่อรักษาหน้าพ่อแม่หรือรักษาชื่อเสียงของบริษัท มันมากไปหน่อยสำหรับพี่นะ เหมือนผลักลูกลงนรกยังไงไม่รู้
.....พี่ไม่อยากเดาว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนปลื้ม และเด็กคนนั้นก็เป็นลูกปลื้มด้วย เพราะวันแต่งงานปลื้มมางานแต่งและได้เจอกับโอมห์
......เรื่องราวดำเนินมาเรื่อยๆอาจจะถูกในความคิดของใคร หรืออาจจะถูกในความคิดของใครก็ช่างมันเถอะนะแต่สุดท้ายแล้ว พี่มีความสุขที่น้องทั้งสองกัน ..รักกัน และได้อยู่ด้วยกัน
......ขอบคุณโอมห์ที่เขียนเรื่องราวดีๆมีคติ ให้อ่านขอบคุณมิกซ์และเพื่อนๆอีกหลายๆคนที่สร้างเรื่องราวต่างๆมาให้โอมห์เขียน
......สุดท้าย..ขอบคุณความรักของมิกซ์ ที่ยั่งยืน เหนียวแน่น มั่นคง ว่างๆก็เอาเรื่องวันวาเลนไทน์มาเล่าให้ฟังบ้างนะ
......ขอให้มีความสุขตลอดไป กับสิ่งที่..ใจของน้องสองคนเลือกแล้ว.. ว่านี่แหละคือสิ่งที่ตัวเองต้องการ ขอบคุณที่น้องทั้งสองคนทำสิ่งดีๆเพื่อตัวเองกันบ้าง

[nunnan]

ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขมากๆน่ะะ 

[ummax]

ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขมากๆน่ะะ

[jimmyFG]

ร้องไห้เยอะมากกับเรื่องนี้

ขอให้ทั้งคู่มีความสุขนะครับ

[patloom]

บังเอิญกลับมาเจออีกแล้ว... จะบอกว่าตอนนี้ยังไม่เข้าใจเจตนาเอิทอยู่ดี เซ็งมันมากๆ
แต่พี่ก็เดินต่อไปนะคะ เวลาที่เราเจ็บแล้วเรากอดมันไว้ มันไม่ผิดหรอกค่ะ แต่วันหนึ่งเราคงต้องปล่อยมันไป
ตัวแพรวเองก็ไม่ปล่อยเหมือนกัน เพราะว่ามันเจ็บ และเรากลัวว่าถ้าเราปล่อยไปเปิดตัวเองอีกครั้ง เราจะเจ็บอีก
แต่สักวันมันก็ต้องปล่อยวางลง เป็นกำลังใจให้ค่ะ ทั้งโน๊ต และ ปลื้ม ยังอยู่ในความทรงจำนะคะ ^^