หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[myall]

อุ๊ยค้าง เรามาปาดรึเปล่าเนี่ย รึตอนนี้จบแค่นี้
เหมือนตอนนี้เราจะทำใจเรื่องมิกได้แล้วสิ?? สู้ๆนะโอห์ม
มีน้องเพลิงมาเพิ่มสีสัน อิอิ ชอบ
สู้ๆนะคะ >.<

[StillLoveThem]

...หายหน้าไปนานสบายดีไหม
...นี่จะทำเรื่องอะไรในงานแต่เขาอีกเนี่ย แต่ก็ดีนะมิกซ์คงจะดีใจ
...น้องเพลิงนี่ถ้าทางจะเป็นแฟนเจ้าสาว แสดงว่าพวกเค้าถูกคลุมถุงชน
...เฮ้อ ..คุณแม่ทั้งหลายทำไม เอาไฟไปสุมๆว้ที่ตัวลูกหว่า
..แต่ก็อย่างว่าแหละ คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ต้องมีหน้ามีตาในสังคม ท่านก็มีเหตุผลของท่าน

[iforgive]

นี่คือตอนปัจจุบันแล้วใช่มั๊ย  ยังไม่กล้าอ่านเท่าไหร่  ทำใจเรื่องมิกลำบากจริง ๆ

[หลงไหลในม่านหมอก]

มีต่อรึเปล่า?

ทำอะไรกันก็ขอให้สำเร็จนะ  แล้วก็ขออย่ากระทบพ่อแม่ใ
ห้มากนัก ...ถึงพี่จะไม่ชอบพ่อแม่มิกซ์ก็เหอะ

พอละ เม้นท์มือถือ เหน็บกินมือ = ="

กอดโอห์ม...

[ordkrub]

ได้เวลา  ลุย!!!!
แต่สงสัยอย่างครับ  พ่อแม่มิกทำกับโอมขนาดนี้แล้ว  พ่อแม่โอมยังญาติดีได้อีกหรือครับ

[kokoky]

โอ๊ย!!!!!! มากมายได้อีก
อยากรู้จริงๆว่าโอมห์มีแผนอะไร

เป็นกำลังใจให้นะคะ

[gumrai3]

ไม่กล้าอ่านอ่ะ


สู้ๆพี่โอม

[Horizon]

ค้างนะน้องโอห์ม
+1

[JipPy]

เยส ส ส



ลุย เลย เฮีย โอมห์   จัดให้หนัก อย่าให้เสีย



ไฟ๋ โต๊ะ ๆ ๆ ๆ ๆ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

มาแปะไว้ก่อน เห็นว่ามีคนบอกว่าสนุกมาก

[IZE]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย อยากรู้จังว่าโอห์มจะทำอะไร

[na_near]

ลุยเลยโอห์ม เราไม่ได้มาคนเดียว.....เรามีพวก 55

โอห์มสู้ๆนะ ของบางอย่างเรื่องบางเรื่อง เราต้องก้าวผ่านมันไปให้ได้ไม่งั้นเราจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...
ซึ้งนั้นก็หมายความว่าเรายังคงย้ำอยู่ที่เดิม  ไม่มีทางก้าวไปไหนได้เลย

ปล. ฉลองปีใหม่คนเดียวมันอาจจะเหงา แต่ก็ทำให้เรารู้คุณค่าของการมีใครข้างกายจิงป่ะโอห์ม

[enhumto]

อีกแค่อาทิตยืเดียวก็จะเดินข้ามปีอีกแล้ว 1 ปีที่ผมได้เรียนรู้ชีวิต ของการเป็นผู้ใหญ่ถึงมันจะหนักหนาสาหัญ แต่มันก็มีความสุขกว่าตอนเรียน เรียกว่าสุขไปอีกแบบก็เป็นได้ ถึงงานที่ได้จะไม่ใช้งานเดียวกับที่เราเรียนจบ แต่ผมก็ชอบมันนะครับ
เราจะตื่นเช้าขึ้นมาแล้วมองหน้าคนที่เรารัก
เราจะตื่นเช้าขึ้นมาแปรงฟัน ด้วยแปรงที่มียาสีฟันอยู่บนแปรง
เราจะตื่นเช้าขึ้นมา แล้วมีโกโก้ร้อนๆร้อนเราอยู่
และเราก็จะหลับตาลง ด้วยจมูกนิ่มๆ และคำว่าฝันดี

ผู้ชนะ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

งานกลางแจ้ง โต๊ะจีนที่ปูด้วยผ้าสีชมพูประหนึ่งว่านี้เป็นครั้งแรกของมันสำหรับงานนี้ ซุ้มดอกไม้ที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีขาว ผู้คนมากมายยืนรอต่อคิวถ่ายรูปกับเจ้าบ่าวและเจ้าสาว บริเวณโต๊ะลงชื่อเพื่อรับซองที่ผมเองก็ได้รับเหมือนกันเต็มไปด้วยของขวัญทั้งกล่องใหญ่น้อย ของชำร่วยในงานเป็นขวดน้ำหอมขนาดพอดีมือ มีขอความเล็กๆเขียนพรรณนาเกี่ยวกับความรักแตกต่างกันไปตามกลิ่นของน้ำหอม อากาศวันนี้เรียกว่าเป็นใจกับงานทั้งกลางวันและกลางคืน ไม่มีเมฆเลยมองขึ้นฟ้าก็เห็นดาว พอหลับตาก็ได้ยินเสียงเพลงรักที่ตลบอบอวนไปทั่วทั้งบริเวณ มีวงดนตรีเล็กๆเล่นเพลงร่วมสมัยไม่ใช่ลูกทุ่งที่ผมเคยได้ยินบ่อยๆตอนที่ยังเรียนอยู่
“ผมขนะพี่” ผมหยุดคิดและมองตามเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง
“หมายความว่าไง”
“ก็นี้ไง พี่ไม่เห็นอะไรเลยรึไง” เอิทในวันนี้หน้าตาดูพัฒนากว่าเมื่อก่อนมาก จมูกที่ดูเรียวเป็นสัน ร่างกายที่ดูใหญ่ขึ้น คงเป็นไปตามอายุ แต่มองรวมๆก็คือหล่อขึ้นนะ ผมไม่ได้โกรธอะไรกับคำพูดที่ได้ยินได้แต่ยิ้ม แล้วเอามือไปแตะที่บ่าเอิท
“ไม่เจอกันนานเลยนะเรา หล่อขึ้นเป็นกองเลย” สีหน้าเอิทดุแปลกใจกับคำทักทายของผม
“ครับ”
“หายไปอยู่ที่ไหนมาละ ไม่กลับไปเรียน”
“ก็ไม่ไปไหนหรอกพี่ ผมก็อยู่แถวๆนี้ละครับ”
“ดีละ”
“พี่ไม่เป็นอะไรเลยรึไง”
“ทำไมพี่ต้องเป็นอะไรว่ะ” ผมขมวดคิ้ว
“ไม่รู้ดิพี่”
“เอ๋อเอ็งเดินเข้ามาถามพี่ยังไม่รู้เลยว่าพี่ควรจะเป็นอะไร ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องนี้ไม่มีใครชนะ มีแต่คนแพ้”
“พี่จะไปไหน”
“รึไม่จริงละเอิท พี่ไปก่อนนะ” ผมเดินหนีเอิทออกมาสังเกตมิ๊กอยุ่ไกลๆ ทำไมนะสีหน้าของคนที่กำลังแต่งงานถึงไม่มีความสุขเลย สายตาเมิงกำลังมองหาใครอยู่กันแน่นะมิ๊ก
“เอ่อว่าไง” ผมกดรับโทรสับ
“เรียบร้อยแล้วนะโว้ยโอมห์”
“หมดไปเท่าไรว่ะ”
“9 พัน”
“ได้มาเยอะรึเปล่า”
“ประมาณ 5 นาที”
“5 นาทีเลยรึไงว่ะ ทำไมนานจังว่ะ เอ่อแค่นี้ก่อนนะเมิงกรุมีสายเข้า”
“ว่าไงปลื้ม”
“พี่ผมอยู่หน้าบ้านแล้วนะ พี่อยุ่ไหนบ้านมืดเลย”
“ได้เอาอีกเบอร์มารึเปล่า”
“เอามาครับ”
“เปิดดูที่อยุ่พี่ในเครื่องนั้นนะ แล้วตามมานะ” ผมวางสายจากปลื้มแล้วมายืนกุมมือตัวเองอยู่เงียบๆที่โต๊ะของพ่อกับแม่ ผู้ใหญ่คุยกันเป็นเรื่องสนุกจริงๆ ในงานผมมีโอกาสเจอเพื่อนเก่าๆอีกหลายคน ไม่แปลกเลยที่หลายคนจะเดินเข้ามาถามผมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ไปเจอกันได้ยังไง ผมได้แต่ส่ายหัว แล้วตอบไปว่าไม่รู้เรื่องว่าพวกเขาไปรักกันตอนไหน กรูก็มารู้พร้อมๆพวกเมิงเลย

“โอมห์ เรียนเป็นไงบ้างลูก”
“จบละมั้ง ไม่รู้ดิแม่”ผมตักขนมหวานของโปรดผมเข้าปาก เหมือนเจ้าของงานจะรู้เน๊าะว่าผมชอบอะไร
“ทำไมงั้นละโอมห์”
“ก็ไม่รู้อะแม่ มันเป็นเรื่องของอนาคตยังไม่สอบเลย จบไม่จบใครจะไปบอกได้”
“ไอ้ลูกคนนี้นิ” แม่ผมเอามือมาหยิกแก้มผม
“แม่ทำไร อายเขา”
“มาแล้ว ลูกชายสุดหล่อของแม่อีกคน มิ๊กมานี้สิลูก”มิ๊กดูจะแปลกใจที่เห็นผมนั่งอยู่ที่โต๊ะกับพ่อและแม่ ผมยิ้มให้แบบมิตรภาพที่ผมเคยมีให้เหมือนนานมาแล้ว
“โอมห์”
“อ้าวพวกเรายังไม่ได้เจอกันอีกรึไงเนี่ย”
“ครับ คุณน้า”
“มาๆถ่าบรูปกันดีกว่า ยิ้มนะครับ” ตากล้องส่งเสียง
“ทำไมต้องสั่นด้วยว่ะมิ๊ก” ผมหันหน้าไปมองมือมิ๊กที่จับไหล่ผมจนรู้สึกได้ว่ามือกำลังสั่น
“ไปก่อนนะครับคุณน้า ไปก่อนนะโอมห์”
“อืม เดี๋ยวไว้เจอกัน” ใช่เดียวเราได้เจอกันแน่ ผมยังยิ้มแบบเดิมให้กับมิ๊กอีกครั้ง
“แม่เดี๋ยวออกไปรับปลื้มก่อนนะ”
“อ้าวไอ้หนุนั้นมาด้วยรึ”
“เพิ่งมาจากลำปาง”
“เด็กพวกนี้นินะ”
“ปลื้ม”
“อะไรเนี่ยพี่โอมห์” ผมเดินเข้ามาโอบปลื้มจากด้านหลัง
“แต่งตัวสะหล่อเลยนะ จะมาเป็นแขกรึว่าเป็นเจ้าของงาน”
“ไม่รุ้ดิ ไว้โอกาสหน้าแล้วกันตอนนี้เจ้าสาวยังบ้อๆบอๆไม่เต็มอยู่” ปลื้มมองหน้าผมตาไม่กระพริบ แล้วเอามือมาลูบหัวผม
“ไม่เป็นไรนะโอมห์” ผมเงียบ
“ปลื้มร้องเพลงนั้นได้รึเปล่า”
“เพลงอะไรพี่” ผมหยิบไอโฟนขึ้นมาให้ปลื้มฟัง
“ได้สิพี่ ผมฝึกอยู่ พอดีเลยว่าจะไปเล่นโชว์ที่ร้านพอดี”
“จริงดิ เล่นกีตาร์ได้ด้วยรึ”
“ครับ ผมเห็นพี่ชอบก็ก่ะว่าจะร้องให้ฟัง”
“ดี งั้นร้องอวยพรให้ไอ้มิ๊กมันหน่อยนะ”
“แต่ความหมายมัน”
“นั้นละเพราะความหมายมันไง”
“ไม่ดีรึไง” ผมจับมือปลื้ม
“พี่ขอนะปลื้ม”
“ครับ”
“ดีละ งั้นมากับพี่หน่อย พี่จะแนะนำใครให้รู้จัก”
“ใครพี่”
“เด้กใหม่พี่ แกะกล่องเลย” ผมจูงมือปลื้มเดินตามทางลัดเลาะไปที่หลังเวที พอปลื้มเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหลังเวทีถึงกับหน้าบูดเลยทันที
“เอาน่า ครั้งเดียวเองนะ”
“พี่โอมห์ตลอดเลย แล้วงี้เมื่อไรเงินจะครบ เมื่อไรผมจะได้ไปเที่ยวกับพี่ละ”
“นะๆ ไม่โกรธกันนะ” ปลื้มยังไม่พูดอะไร
“เห้ยโอมห์” เพื่อนผมเดินเข้ามาเรียก ทุกอย่างถูกวางไว้เป็นชุดๆรอแค่เวลาที่มันจะถูกใช้งานเท่านั้น น้องเพลิงดูจะสนุกกับเรื่องที่ผมกำลังจะทำไม่น้อย ปลื้มเองก็ยังดูเครียดกับเรื่องที่ผมทำ คงจะเพราะเสียดายเงินแน่นอน จนเวลาที่ผมรอก็มาถึง พิธีกรในงานซึ่งก็เป็นอีกหนึ่งในเพื่อนที่รุ้จักกันมาตั้งแต่เด็ก คงคิดอยู่แล้วว่ายังไงงานนี้ก็ขาดผมไม่ได้ชื่อผมถูกเรียกขึ้นมาให้กล่าวคำอวยพรแกบ่าวสาว ระหว่างที่ผมเดินเข้าไปใกล้เวทีมากขึ้นเรื่อยๆผมเห็นสีหน้าของมิ๊กที่ดูจะเสีย และกังวลกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อหน้าคนเรือนพันกว่าคน ทั้งชื่อเสียงและหน้าตาทางสังคมของพ่อและแม่ ผมบอกกับเพลิงและเพื่อนๆไว้แล้วว่าเมื่อไรที่สมควรใช้มัน สองขาที่เมื่อไม่กี่ชั่วโฒงแทบไม่มีเรี่ยวแรงในการเดินของผม ตอนนี้ผมก้าวมันอย่างมันใจขึ้นไปบนเวทีที่ประดับไปด้วยดอกไม้ น้ำแข็งรูปหัวใจสองดวง
“ผมเชื่อว่าเกือบจะทุกคนในนี้ต้องมีความสุข กับทุกๆนาทีที่เราได้เห็นชาย และ หญิง คู่นี้ ผมกับมิ๊กรู้จักกันตั้งแต่เกิดเลยก็ว่าได้ แก้ผ้าเล่นน้ำฝนด้วยกันก็ออกบ่อย ตอนเด็กนะครับ ตอนนี้คงไม่ไหว” คนข้างล่างหัวเราะกันใหญ่
“ความรู้สึกแรกที่ผมได้รุ้ว่าเพื่อนรักของผมแต่งงาน บอกได้คำเดียวว่าตกใจ ผมได้รับซองแบบที่ทุกคนได้รับกันละครับ ตอนแรกจะไม่เอาบอกตัวเองตลอดว่ากรูเป็น คริสเตียนที่ดี ไม่ใส่ผ้าป่าเด็ดขาดมันขัดต่อพระเจ้า”
“แต่ก็ไม่ใช่ ซองสีชมพู อาบไปด้วยกลิ่นน้ำหอม นี้มันไม่ใช่ผ้าป่า นี้ไม่ใช่งานบวช ผมเห็นชื่อผมถูกเชิญ แล้วก็เปิดดูโอ้พระเจ้ามันจะรีบสูงอายุไปไหน ผมหัวเราะกับเพื่อนๆที่รู้กับมิ๊กในห้องเรียนหลังจากที่เราประสบอุบัติเหตุเราก็ไม่เคยเจอกันเลย นานเหมือนกันนะครับ ทุกๆคนที่ผมเจอเขา เวลาที่ผมได้กลับมาที่บ้าน สิ่งเดิมๆที่เราจะได้ทำกันคือร้องเพลง ชายคนนี้เป็นคนที่ร้องเพลงได้เพราะมาก แต่วันนี้ผมทำสิ่งที่ตัวเองก็ไม่ได้คิดไว้เหมือนกัน มาคิดเอาหน้างานสดๆร้อนๆเลย นี้คือของขวัญจากเพื่อนคนหนึ่งครับ ” 
.
.
.
.
.
ปลื้มค่อยๆเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับกีตาร์ตัวโปรด ผมไม่เคยกังวลใจอะไรเท่าครั้งนี้มาก่อน คนเบื้องล่างเงียบและทุกสายตาจับจ้องบนเวทีมิ๊กเองก็ยืนตัวสั่นอยู่ในมุมหนึ่งของเวที
“ไหวแน่นะปลื้ม” 
“เชื่อใจเถอะพี่ เพราะนี้คือคำตอบของพี่นิ” ปลื้มเสียบกีตาร์เข้ากับแจ๊กเครื่องเสียงใช้เวลาไม่นานก็เริ่มต้นบรรเลิงเพลงที่ผมขอ

“สวัสดีครับ ผมเป็นน้องชายคนหนึ่งที่พี่มิ๊กเองก็รู้จัก อยากบอกตรงๆว่าผมโครตมีความสุขเลยพี่ที่ได้ทำแบบนี้ เพลงนี้ผมมอบให้พี่มิ๊กครับ  Someone Like You” เหมือนผมกำลังฝันไป ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ ปลื้มค่อยๆร้องเพลงนี้ในแบบที่ผมไม่เคยได้ยินแต่ก็เพราะจับใจ ทุกเนื้อคำร้อง ผมมองเห็นคำแปลตลอดเวลา ผมรักผู้หญิงคนนี้ เพลงนี้เหมือนมันถูกแต่งมาเพื่อตัวผมยังไงไม่รู้ วันนี้ผมยืนมองเขากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนกุมมือกันแล้วฟังเพลงที่ผมอยากจะมอบให้ ผมกำลังจะเป็นตัวร้ายของงานนี้ไปแล้วรึ แม่ผมรู้ดีว่าเพลงนี้มีเนื้อหาอะไร พ่อกับแม่มิ๊กก็เช่นกัน
I heard
That you're settled down
That you found a girl
And you're married now


ฉันได้ยินมา
ว่าเธอตั้งหลักปักฐานเรียบร้อยแล้ว
เธอพบกับผู้หญิงคนอื่น
และก็แต่งงานกันแล้ว



I heard
That your dreams came true.
Guess she gave you things
I didn't give to you


ฉันได้ยินมาว่า
ความฝันเธอเป็นจริงแล้ว
ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนั้นคงมี
สิ่งฉันไม่มีทางให้เธอได้


Old friend
Why are you so shy?
Ain't like you to hold back
Or hide from the light


เพื่อนเอ๋ย
จะอายอะไรกัน?
มันไม่เหมือนตัวเธอเลยที่จะทำอะไรไม่เต็มที่
หรือหนีจากความเป็นจริง


I hate to turn up out of the blue uninvited
But I couldn't stay away, I couldn't fight it.
I had hoped you'd see my face and that you'd be reminded
That for me it isn't over


ฉันเกลียดจริงๆที่ต้องมาเจอเรื่องที่คาดไม่ถึงและไม่ได้รับเชิญ
แต่ฉันก็หนีจากเธอไปไม่ได้ ฉันห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้
ฉันยังหวังอยู่ว่าถ้าเธอเห็นหน้าฉันแล้วเธอจะคิดได้ว่า
สำหรับฉันแล้ว ความสัมพันธ์ของเรามันยังไม่จบกัน


Never mind
I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
"Don't forget me," I begged
"I'll remember," you said
"Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead."
Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead,
Yeah.


แต่ช่างมันเถอะ
ซักวันฉันก็จะหาคนดีๆแบบเธอได้อีกครั้ง
ฉันขออวยพรให้เธอได้เจอแต่สิ่งดีๆละกัน
"อย่าลืมฉันนะ" ฉันขอร้อง
"ฉันจะไม่ลืมเธอ" เธอพูด
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งมันก็อาจจะกลายเป็นความเจ็บที่เข้าไปแทนที่ในความทรงจำ"
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งในความทรงจำของเราก็อาจจะถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวด"


You know how the time flies
Only yesterday
It was the time of our lives
We were born and raised
In a summer haze
Bound by the surprise
Of our glory days


เธอรู้มั้ยว่าเวลามันผ่านไปเร็วแค่ไหน
มีเพียงเมื่อวันวาน
ที่เป็นเวลาของชีวิตเราสอง
ความรักของเราเกิดขึ้น
ในกลุ่มเมฆฤดูร้อน
ถูกโอบอ้อมไปด้วยความตื่นเต้น
และวันเวลาแห่งชัยชนะของพวกเรา


I hate to turn up out of the blue uninvited
But I couldn't stay away, I couldn't fight it.
I had hoped you'd see my face and that you'd be reminded
That for me it isn't over


ฉันเกลียดจริงๆที่ต้องมาเจอเรื่องที่คาดไม่ถึงและไม่ได้รับเชิญ
แต่ฉันก็หนีจากเธอไปไม่ได้ ฉันห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้
ฉันยังหวังอยู่ว่าถ้าเธอเห็นหน้าฉันแล้วเธอจะคิดได้ว่า
สำหรับฉันแล้ว ความสัมพันธ์ของเรามันยังไม่จบกัน


Never mind
I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
"Don't forget me," I begged
"I'll remember," you said
"Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead."
Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead,
Yeah.


แต่ช่างมันเถอะ
ซักวันฉันก็จะหาคนดีๆแบบเธอได้อีกครั้ง
ฉันขออวยพรให้เธอได้เจอแต่สิ่งดีๆละกัน
"อย่าลืมฉันนะ" ฉันขอร้อง
"ฉันจะไม่ลืมเธอ" เธอพูด
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งมันก็อาจจะกลายเป็นความเจ็บที่เข้าไปแทนที่ในความทรงจำ"
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งในความทรงจำของเราก็อาจจะถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวด"


Nothing compares
No worries or cares
Regrets and mistakes
They are memories made.
Who would have known
How bittersweet this would taste?


ไม่มีอะไรมาเปรียบเทียบกันได้
ไม่ว่าจะเป็นความห่วงหา ความอาทร
ความเสียใจ ความผิดพลาด
แต่มันก็เป็นความทรงจำที่เกิดขึ้นแล้ว
ใครจะไปรู้ล่ะ
ว่ารสชาติชีวิตที่หวานอมขมกลืนมันจะเป็นยังไง?


Never mind
I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
"Don't forget me," I begged
"I'll remember," you said
"Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead."
Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead,
Yeah.


แต่ช่างมันเถอะ
ซักวันฉันก็จะหาคนดีๆแบบเธอได้อีกครั้ง
ฉันขออวยพรให้เธอได้เจอแต่สิ่งดีๆละกัน
"อย่าลืมฉันนะ" ฉันขอร้อง
"ฉันจะไม่ลืมเธอ" เธอพูด
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งมันก็อาจจะกลายเป็นความเจ็บที่เข้าไปแทนที่ในความทรงจำ"
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งในความทรงจำของเราก็อาจจะมีเพียงความเจ็บปวด"


Never mind
I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
"Don't forget me," I begged
"I'll remember," you said
"Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead"
Sometimes it lasts in love
But sometimes it hurts instead


แต่ช่างมันเถอะ
ซักวันฉันก็จะหาคนดีๆแบบเธอได้อีกครั้ง
ฉันขออวยพรให้เธอได้เจอแต่สิ่งดีๆละกัน
"อย่าลืมฉันนะ" ฉันขอร้อง
"ฉันจะไม่ลืมเธอ" เธอพูด
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งมันก็อาจจะกลายเป็นความเจ็บที่เข้าไปแทนที่ในความทรงจำ"
"ความรักของเราจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป
แต่บางครั้งในความทรงจำของเราก็อาจจะมีเพียงความเจ็บปวด


“เพลิง เอาเลยครับ”แล้วผมก็ทำสิ่งสุดท้ายที่ผมเคยสัญญาไว้ว่าจะทำ ถ้าเกิดวันไหนใครสักคนในสองคนมีความสุข เราจะทำสิ่งที่เราชอบและมองไปหามันด้วยรอยยิ้มและน้ำตา พลุถูกจุดขึ้นจากหลังเวทีมันดึงความสนใจจากคนในงานไปแล้วเรียบร้อย มีแต่ปลื้มที่ยังร้องเพลงนี้ไปจนจบ ผมมองหน้ามิ๊ก มิ๊กมองหน้าผม ผมเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของมิ๊ก แต่คงไม่มีใครแปลกใจอะไรเพราะทุกคนคงคิดว่านี้คือสิ่งที่เพื่อนทำให้เพื่อน พลุถูกจุดจากหลังเวทีผมชอบเวลาที่เสียงของพลุดังขึ้น มันทำให้ใจผมรู้สึกตื่น ผมชอบแสงของมันถึงแม้ว่าจะสวยเพียงช่วงครู่แต่มันก็เป็นความสวยที่ดึงดูดสายตาจากทุกๆคน  ผมยิ้มให้มิ๊กอีกครั้งก่อนที่จะจับมือปลื้มแล้วเดินออกจากงานนี้ไปโดยที่ไม่หันกลับไปมองมิ๊กอีก
“เพลิงวันนี้เรานอนไหน”
“ไม่รู้ครับพี่”
“มานอนบ้านพี่ไหมละ”
“จะดีรึ”
“มาเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกลับเชียงใหม่”
“ครับผม”
“จะกลับเมื่อไรก็ให้เพื่อนพี่ไปส่งนะ เดี่ยวพี่ไปหาอะไรกินก่อน”
“ครับ เห้ยพี่”
“อะไร”
“พี่เก่งว่ะ ไม่ร้องไห้ด้วย”
“นี้มันงานแต่ง ไม่ใช่งานศพ” ผมกดวางสาย แล้วจับมือปลื้มเดินไปที่รถแทน โทรสับผมดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปถึงรถ
“พี่มิ๊กนิ” ปลื้มพุดขึ้น
“อืม”
“พี่ไม่รับหรอ”
“มันคงจบแค่นี้ละปลื้ม”
“ทำไมละครับ”
“แกมองตาพี่ดิ แล้วยังรู้สึกว่าพี่กำลังมองให้ใครอยู่อีกรึเปล่า” ปลื้มยิ้ม แล้วเอามือมาปิดตาผม
“ต่อไปนี้ถ้าพี่ลืมตาขึ้นมาไม่ว่าจะที่ไหน พี่ก็จะเห็นผม”

[หลงไหลในม่านหมอก]

   นึกว่าจะทำอะไรแบบที่พี่คิด  (ใครจะชั่วร้ายเหมือนแก!)

เจอเพลงเข้าไป  

ไม่เป็นไรนะโอห์ม     สู้ๆ

[iforgive]

ไม่เข้าใจอะไรซักอย่างเลย  ไม่ว่าเป็นเรื่องพ่อแม่มิกที่เคยทำร้ายโอห์มมาก่อน  เพราะอะไร  เพื่ออะไร
และตอนนี้ยังมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  หรือว่าพวกเขาไม่จริงใจกับครอบครัวโอห์ม
เรื่องเอิทที่พูดและทำอะไรหลาย ๆ ลงไป  เพราะอะไร  เพื่ออะไร  และตอนนี้ความสัมพันธ์ของเอิทกับมิกเป็นอย่างไรกันแน่
มิกยอมรับเอิทให้เป็นน้องที่สามารถสนิทสนมใกล้ชิดได้เหมือนไม่แคร์โอห์ม
ซึ่งก็ขัดกับการกระทำหลาย ๆ อย่างของมิก  ที่ดูเหมือนกรูแคร์เมิงนะ  แต่ .... ก็อีกนั่นแหละ
ถ้าเราเป็นโอห์มเราคงทุกข์  ทำไมกรูต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วยวะ  ทำไม

[Horizon]

ไม่เข้าใจอะไรซักอย่างเลย  ไม่ว่าเป็นเรื่องพ่อแม่มิกที่เคยทำร้ายโอห์มมาก่อน  เพราะอะไร  เพื่ออะไร
และตอนนี้ยังมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  หรือว่าพวกเขาไม่จริงใจกับครอบครัวโอห์ม
เรื่องเอิทที่พูดและทำอะไรหลาย ๆ ลงไป  เพราะอะไร  เพื่ออะไร  และตอนนี้ความสัมพันธ์ของเอิทกับมิกเป็นอย่างไรกันแน่
มิกยอมรับเอิทให้เป็นน้องที่สามารถสนิทสนมใกล้ชิดได้เหมือนไม่แคร์โอห์ม
ซึ่งก็ขัดกับการกระทำหลาย ๆ อย่างของมิก  ที่ดูเหมือนกรูแคร์เมิงนะ  แต่ .... ก็อีกนั่นแหละ
ถ้าเราเป็นโอห์มเราคงทุกข์  ทำไมกรูต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วยวะ  ทำไม

^
เห็นด้วยกับรีฯ บน
ตามมาตลอด แต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น
เป็นกำลังใจให้น้องโอห์มเช่นเคย
+1

[PEENAT1972]

มึนตึบ มันจะอะไรกันนักหนา สุดท้ายปลายทางที่เห็นแสงรำไร
มันคือทางออกจริงๆ หรือ เฮ้อ!

[kokoky]

คนเราต้องก้าวต่อสินะคะ ถึงจะรู้สึกเสียใจที่ไม่ใช่มิ๊ก แต่เข้าใจโอมห์นะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[IZE]

เหมือนว่าจะดีนะ  แต่ทำไมรู้สึกเจ็บจังเลย

แต่ก็ดีใจที่โอห์มเดินออกมาอย่างเ้ข้มแข็ง

สู้ๆนะคับ

[ummax]

เศร้าอ่ะ

และแล้วก้อมาถึงวัน........

เฮ้อ........

[broke-back]

สุดท้าย..ขอให้จบลง
ด้วยดี

อย่าเอาตัวเองไปพันผูก
และผูกพันกับใครที่ไม่ใช่
เพราะถ้ามันจะไม่ใช่ ก็คือไม่ใช่
อย่าไปฝืนมันอีกเลย ยังมีใครที่ใช่..คือใช่
นะ..โอห์ม

โชคดี..มิ๊ก
บายว่ะ

[JipPy]

โอ้ย ย ย   ง ง   



เรื่อง ที่ แสน ดราม่า

[na_near]

“มันคงจบแค่นี้ละปลื้ม”
“ทำไมละครับ”
“แกมองตาพี่ดิ แล้วยังรู้สึกว่าพี่กำลังมองให้ใครอยู่อีกรึเปล่า” ปลื้มยิ้ม แล้วเอามือมาปิดตาผม
“ต่อไปนี้ถ้าพี่ลืมตาขึ้นมาไม่ว่าจะที่ไหน พี่ก็จะเห็นผม”

ยิ้มทั้งน้ำตาตรง2บรรทัดสุดท้าย

ปล.เพลงAdele - Someone Like You  เพราะเสียงมันบาดใจ เนื้หาก้บาดตับตรงได้อีกToT
ปล1.อ่านเรื่องนี้นอกจากจะได้อาการปวดตับ  ยังได้เพลงเพราะไปฟังเยอะเลย  ขอบใจนะโอห์ม

[StillLoveThem]

...เลือกเถอะ ถ้าทางเลือกนั้นมันทำให้เราสุขจริงๆๆ...

[TaNWa]

น่าลั๊กอะ

[Rubaiyat]

โอย น้ำตาจะไหล

[Tinton]

ไม่รู้ว่าคุณโอห์มเขียนเรื่องนี้ออกมาได้อย่างไร เป็นเรื่องที่อ่านแล้วได้คิด และมองเห็นมุมมองบางมุมบางด้าน

เป็นกำลังใจให้คุณโอห์มนะครับ เป็นกำลังใจให้ปลื้ม ครับ

[enhumto]

งงอยู่ที่หลายคนคิดว่าจบ มันใกล้จะเดินทับเส้นเวลาจริงเขามาทุกทีแล้วนะครับ เรื่องมันกำลังจะอธิบายถึงเหตุผลว่าทำไหมผมถึงหายไปช่วงหนึ่ง

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ปลื้มรู้อะไรรึเปล่า ว่าครั้งหนึ่งที่นั่งตรงนี้ เคยทำให้พี่มีความสุขมากๆ”
“แล้วตอนนี้พี่ไม่มีความสุขรึไงครับ”
“มันคนละความรู้สึกกัน” ตาผมมองตามสายน้ำที่ไหลไปอย่างช้าๆ
“แล้วอยู่กับผมมันเป็นยังไงละพี่”
“พี่บอกแล้วไง ว่าเราจะไม่เอาใครมาเปรียบเทียบกับใครทั้งนั้น ปลื้มก็เป็นของปลื้ม โน๊ตก็เป็นโน๊ต มิ๊กก็คือมิ๊ก”
“แล้วไงต่อ”
“ไม่แล้วไง เราเคยได้ยินเพลงนี้รึเปล่า”
“เพลงอะไรครับ”
“วันนี้เราร้องไปแล้ว รอบนี้พี่โชว์เอง ลองแอบหัดร้องมาเป็นเดือนๆละ”
“จริงสิพี่”
“อืม พี่หัดมาตั้งแต่เจอเราใหม่ๆแล้ว” ผมเดินตรงไปที่เวที พอมองกลับมาก็ใจหายดีเหมือนกันที่วันนี้อะไรๆก็เปลี่ยนไปหมดแล้ว
“อ้าวน้องโอมห์วันนี้น้องมิ๊กไม่มารึไงครับ”
“ไม่ครับ วันนี้มิ๊กแต่งงาน” ผมเจ็บแปลบมาที่ใจ
“อ้าวแล้วไหงเรามาอยู่ที่นี้ละ”
“อาหารไม่ถูกปากอะครับ อาหารร้านเฮี๋ยอร่อยกว่า แถมมีแต่คนแก่ ไว้ไปเลี้ยงนอกรอบอีกทีดีกว่า”
“ไม่จริง พวกเราต้องมีปัญหากันแน่ๆ” ผมยิ้ม
“ขอเพลงเดียวนะเฮี๋ย” ตามสบายเลย กีตาร์วางอยู่นั้นนะ
“ครับ”



“โหลๆๆๆๆ สวัสดีครับแขกทุกท่าน วันนี้ผมขึ้นเวทีรอบที่สองแล้ว ขอขัดบรรยากาศสักครู่ พอดีว่าผมมีเพลงนึงอยากจะมอบให้ใครคนหนึ่ง มันเป็นวันที่หนักสำหรับผมแต่ผมก็ผ่านมันมาได้  The Only Exception  ครับ”






หลังจากที่ผมร้องจบ ผมก็เดินเข้าไปหาปลื้มที่นั่งอยู่พร้อมกับกล่องกระดาษหอของขวัญใบเล็กๆขนาดเท่ากำมือ
“ยิ้มอะไร”
“ผมรู้ครับพี่ว่ามันหมายความว่าอะไร”
“แล้วอะไร”
“ผมคือคนคนนั้น แล้วพี่ก็คือคนคนนั้นสำหรับผมเหมือนกัน”กล่องใบนั้นถูกนำมายัดใส่มือผม
“อะไรปลื้ม”
“คิดสะว่าต่อจากนี้ไปไม่ว่าพี่ไปที่ไหน พี่จะมีผมอยู่ด้วย” ผมรีบแกะ
“แหวนนิ”
“ครับแหวน”
“จะหมั้นรึไงน้อง”
“เปล่า ผมจองดีกว่าคำว่าหมั้นมันดูแปลกๆนะพี่” ปลื้มดึงมือผมเข้ามาแล้วเอาแหวนวงนั้นใส่ที่นิ้วมือผม มันไม่ได้แคร์สายตาใคร ผมเองก็เฉยๆมันมาถึงขนาดนี้แล้วนิคราฟ เราใช่เวลาคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้กันจนร้านเกือบปิด

ด้วยความไม่อยุ่สุขของผมเปิดโน้นเปินนี้ไปเรื่อยจนไปเจอกับของที่ไม่สมควรจะเจอ
“อะไรอะปลื้ม”
“ปืนไงพี่ ตกใจทำไม”
“ก็ตกใจว่าทำไมมีอยุ่ในรถ”
“ผมมีใบอนุญาตนะครับ แม่อยากให้เก็บไว้ แล้วมันก็ยังใช้ปกป้องพี่ได้ด้วยนะครับ” ยิ้มหวานให้ผมอีก หนึ่งทีแล้วปิดประตูรถ ไม่นานรถก็ขับผ่านมายังที่เดิม สะพานข้ามแม่น้ำที่วิวสวยเสียเหลือเกิน แม้ว่ามันจะเงียบมากๆก็เถอะในเวลานี้
“ลงไปดีกว่าพี่ เชียงใหม่ไม่มีที่แบบนี้นะ” ผมยังกล้าๆกลัวๆ
“มาเถอะผมจะดุแลพี่เอง” ผมยอมเปิดประตูรถลงมา แล้วเดินตามมาที่กลางสะพาน แม่น้ำน่านจากมุมร้านอาหารกับร้านนี้แตกต่างกันเหลือเกิน ปลื้มหยิบกล้องถ่ายรุปขึ้นมาถ่ายรุปทั้ง สะพาน คน แล้วก็บรรยากาสไปเรื่อย จนกระทั่งผมนึกเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับผมออก
“ปลื้มไปเหอะ” ผมรีบชวนปลื้มกับทั้งที
“จะเลิกไปไหนละพี่แสงกำลังสวยเลย”
“ไปเถอะ พี่ขอร้อง” ปลื้มยังกดชัตเตอร์อยู่ นี้มันเป็นที่เดียวกับที่ที่ผมกับมิ๊กโดนปล้นครั้งที่แล้ว แต่สิ่งที่มาพร้อมๆกับความคิดผม ก็คือเสียงรถมอเตอร์ไซค์นับ 20 คันจากคอสะพาน ปลื้มเปลี่ยนจากวิวสะพานมาเป็นรถแทนแล้ว
“เห้ยถ่ายKอะไรว่ะ”
“ปลื้ม ไม่ดีแล้วกลับเหอะ” ปลื้มยอมเชื่อผมแล้วแต่มันไม่ได้เร็วเท่าขวดที่ลอยมานิครับ มันลงที่หัวของปลื้มเต็มๆ มอไซค์ที่เหลือยังจอดและทำท่าจะเดินเข้ามาหาผมอยู่
“ปลื้ม” ผมเห็นหน้าผมที่มีเลือดไหลอาบเต็มไปหมด กับสภาพที่กำลังค่อยๆจะล้มลง มือยังอุ้มกล้องไว้แน่น ผมรีบเดินเข้าไปที่รถหยิบปืนที่ปลื้มกลับไว้ที่หน้ารถออกมา สาบานได้ว่าถ้าเป็นตอนนี้คงจะแค่ยิงขู่ ผมหันปลายกระบอกปืนไปกลุ่มคนที่รุมกระทืบปลื้มอยู่
“หยุด” ข้อเสนอกับการแลกชีวิตของผมไม่ได้ช่วยอะไรเลย
“กรุบอกให้หยุด”
“ถ้าพวกเมิงไม่หยุดกรูยิง” พวกที่เหลือยืนเชียร์อยู่ข้างหลังลงจากรถแล้วกำลังจะเดินเข้ามาหาผม สภาพปลื้มที่โดนรุมอยู่ทำให้ผมต้องตัดสินใจ ผมหันกระบอกปืนไปทางกลุ่มคนที่รุมกระทืบปลื้มอยู่ แล้วปลดลีอกปืนก่อนจะยิงจนหมดกระสุน เสียงปืนดังลั่น คนแตกตื่นสิ้นเสียงปืน กลุ่มพวกนั้นดิ้นรนเอาชีวิตรอหนีหายไปหมดเหลือแค่ไม่กี่คนที่นอนอยู่ข้างๆปลื้ม ผู้ชายร่างสูงใหญ่ผิวดำมีหนวดเคร้าขึ้นเต็มหน้าที่หูมีรูขนาดใหญ่มันใหญ่พอที่จะใส่หลอดชาไขมุกได้ มีรอยสักเต็มแขน สภาพถูกยิงที่ท้อง อีกคนก็สภาพไม่ต่างกันพยายามคลานนี้ผม เหมือนในหนังไม่มีผิด
“พวกเมิงไม่มีอนาคตแล้วยังจะมาทำให้คนอื่นหมดอนาคต” ผมถุยน้ำลายใส่มัน ถึงใจอยากจะเป็นคนเลวแบบในหนังก็เถอะ ผมเปลี่ยนเป้าหมายไปหาปลื้ม
“ปลื้ม อยู่กับพี่ก่อนนะ” ผมเอามือประคองหัวของปลื้มไว้แล้วกอดไว้แน่น ไม่เกิน 5 นาทีรถตำรวจก็มาถึง ผมถูกรวบตัวทันที
“คุณลุง ช่วยเพื่อนผมด้วย” ตัวผมถูกกดลงกับพื้นพร้อมกับมีปืนจ่ออยู่ที่ตัว ผมแบบมือแล้วเอาหน้าชิดไว้กับพื้นถึงน้ำตาจะไหลออกมาเต็มหน้าแต่ผมก็ไม่ได้เสียใจที่ผมถูกจับเลย ปลื้มถูกส่งไปโรงพยาบาลบาลทันที ส่วนผมก็ถึงโรงพักในเวลาไม่นานเช่นกัน
“เป็นไง เรารู้ไหมว่าเราทำอะไรลงไปวันนี้” ลุงตำรวจคนที่นั่งอยู่ในรถชวนผมคุย
“เริ่มจากอะไรละครับ วันนี้ผมใช้ชีวิตคุ้มมาก มันมากจนไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน” ผมยิ้มแล้วมองออกไปที่ข้างทาง
“ปากเก่งแบบนี้ พี่เห็นอยู่ในคุกก็ร้องไห้ นั่งคิดถึงพ่อแม่กันทุกคน”
“พี่ครับ ในประเทสนี้มีกี่คนที่ใช้ปืนได้หรอครับ ตำรวจ ทหาร ยาม แล้วก็คนที่มีใบอนุญาติใช่รึเปล่าครับ” ตำรวจไม่ได้ตอบอะไรจนกระทั่งถึงโรงพัก ผมโดนใส่กุญแจมือ ถึงมันจะแน่นที่ข้อมือแต่ผมก็ไม่ได้ดึงดันที่จะขอให้พี่ตำรวจเขาช่วยคลาย
“เรามีญาติรึเปล่า”
“มีครับ”
“พี่ขอเบอร์หน่อย”
“ได้พี่ แต่ผมขอเป็นคนบอกเองนะครับ แม่ผมแกอายุมากแล้ว ถ้าพี่เป็นคนบอกเดียวแกจะช๊อกตาย นะครับ ผมขอแค่นี้เอง”
“พี่ว่านะลูกสันดานแบบเอ็ง เขาคงชินแล้วละ  ผมกำหมัดแน่น อยากจะชกปากมันเหลือเกิน
”แล้วแต่” ผมนั่งเงียบๆมองสถิติการจับกุม ฟังเสียงทีวี ดูตำรวจเดินเข้าเดินออก จริงๆแล้วผมสมควรต้องคอตกใช่รึเปล่าแต่แปลกดีที่ผมไม่มีความรู้สึกนั้น
“พี่เพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง”
“คนไหนละ ตาย 2 ” นี้คือตอนที่ผมซีดจริงๆ หน้าผมถอดสีในทันที เหงื่อออกเต็มตัว ตัวร้อนขึ้นมาทันใด อยู่ดีๆก็เหมือนหน้ามืดนี้คือความรู้สึกสุดท้ายก่อนจะได้ยินเสียงแม่

“โอมห์ ลูก” แม่ผม พ่อผม พ่อมิ๊ก แม่มิ๊ก แล้วก็ มิ๊ก ยืนเรียงๆกันมองดูผม
“แม่” ผมรีบกอดแม่ทันทีก่อนที่จะไม่ได้กอดท่านอีก มิ๊กเดินเข้ามาจับมือผมไว้แน่น
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง ห่ะโอมห์” แม่ผมตาแดง
“แม่อย่าร้องไห้ ถ้าแม่ร้องไห้ก็แสดงว่าโอมห์ทำผิด” แม่ผมพยายามกดน้ำตาเอาไว้ ตำรวจยืนกอดอกมองผม ขนาดที่ผมหันไปมองหน้าเขา
“แล้วมันเกิดขึ้นได้ยังไงละโอมห์” แม่มิ๊กถาม
“แม่ เรื่องนี้มันมีคนตายตั้ง 2 คน โอมห์ต้องเอาทนาย” ผมพูดเรียบๆ ตำรวจคงแปลกใจที่ผมดูจะรู้ดีเกินแล้วรวบรวมสติได้อย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องห่วงลูก แม่มีเพื่อนเก่งๆเยอะๆ”
“น้าครับ”
“จ๊ะ”
“พวกนี้เป็นพวกเดียวกับที่ทำผม แล้วก็มิ๊กตอนนี้ครับ”
“เรารู้ได้ยังไง”พ่อมิ๊กถามย้ำ
“ผมจำรถมันได้”
“ผมจำได้ดีเลยละครับ ตอนที่มันเดินเข้ามาเอากระเป๋าเงินผม คืนนั้น” 
“งั้นก็ตามนั้น เดี๋ยวน้าจัดการเอง”
“ครับ แม่แล้วปลื้มอ่ะ”
“ปลื้มทำไมลูก”
“อ้าวแม่ไม่รู้ ทำไมตำรวจถึงไม่บอกว่ายังมีเพื่อนผมอีกคนนอนอยู่ที่โรงพยาบาล” ผมมองหน้าคนที่จับผมมา
“จำไว้นะน้า ถ้าเพื่อนผมเป็นอะไรไป น้าต้องรับผิดชอบ ผมไม่ยอมจบแน่” ตำรวจยิ้ม แล้วก็เดินหนีไป
“แม่ไปดูปลื้มให้ผมหน่อยนะครับ” พอคิดถึงเรื่องของปลื้มได้ผมถึงกับมีน้ำตาพอดี
“ปลื้มเป็นอะไรว่ะโอมห์”
“เป็นเหมือนที่มึงเป็นวันนั้น นั้นละ กรูขอนะมิ๊กไปดูปลื้มให้หน่อย”
“อย่าร้องไห้เลยโอมห์ ยังไงเราก็ต้องปกป้องนาย” มิ๊กลูบหัวผม งานสนุกวันนี้กลายเป็นเรื่องเศร้าไปสะแล้ว แล้วโดนส่งตัวเข้าไปในห้องขังนสถานี ทันที โชคยังดีที่ผมแอบเอามือถือติดเข้ามาด้วย


กำแพง..............................................................................................
ก้าวแรกที่เดินเข้าไป กุญแจมือถูกปลดออก ผมถามตัวเองตลอดว่าวันนี้กรูต้องเข้ามาอยู่ในนี้จริงๆแล้วใช่ไหม ห้องขนาดไม่กว้างเกินไปกว่าห้องพักของผม มีคนนั่งอยู่ก่อนหน้าแล้ว 3- 4 คนสภาพไม่ต่างจากคนที่ผมเพิ่งยิงไปแบบไม่ได้ตั้งใจเมื่อสักครู่นี้เลย ผมเลือกมุมที่ยังว่างอยู่แล้วก็ทิ้งก้นลงนั่ง
“เห้ย มีเด็กใหม่ว่ะ ” ผู้ชายหนึ่งใน 3 คนที่นั่งอยู่ประโยค
“เห้ยน้องไปทำอะไรมาว่ะ”
“ไม่อะไรหรอกพี่”
“จะตอบว่าไม่ผิดใช่รึเปล่า”
“ป่าวครับ ไม่ใช่หนังนะพี่จะได้ไปร้องตะโกนว่าจับผมมาทำไมไม่ได้ทำอะไรผิด นั้นน้ำเน่าว่ะ” ผมพูดไปยิ้มไป
“แล้วเมิงไปทำอะไรมาว่ะ”
“ยิง คนตาย 2 คน เมื่อกี้เลย”
“เห้ย โหดว่ะ”
“ป่าว ผมไม่ได้ตั้งใจนะพี่”
“แล้วมันไปทำอะไรให้เมิงว่ะ”
“ก็มันกระทืบแฟนผม แล้วมันก็กำลังจะเข้ามาตีผม แค่นั้นเอง”
“ถึงกับต้องฆ่าเลยรึไงว่ะ”
“ผมบอกแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจ ก็มันมีตั้ง 20 คนมั้งผมนับไม่ทัน”
“เห้ย เอ๊งนี้เด็ดว่ะ”
“หรอครับ ผมว่าผมผู้หญิงมากกว่า ผู้ชายมันน่าจะสู้กันตัวต่อตัวมากกว่าที่จะมาเป็นหมาหมู่”
“ทำไมพูดแบบนั้นว่ะ”
“ผมเล่นนอกกฎ” ทุกคนเงียบแล้วรอฟังผมพุดต่อ
“ยังไง”
“ไม่ยังไงหรอกพี่ ผมขออยู่เงียบๆนะครับ” ผมเบนหน้าไปทางอื่นแล้วนั่งจับแหวนที่ปลื้มเพิ่งใส่ให้เมื่อตอนหัวค่ำ น้ำตาค่อยๆไหลออกมาอาบแก้ม เสื้อผมที่เปื้อนเลือดปลื้มมันไม่ได้น่ารังเกียจเลย ผมไม่มีใครให้กอดแล้วตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่กอดตัวเอง จนผมนึกออกว่ามีมือถือติดตัวมา ผมกดสายไปหามิ๊กทันที แล้วหลบไปนั่งอีกมุมที่ไม่มีใครเห็น
“มิ๊ก”
“โอมห์”
“มิ๊กอยู่ไหน”
“โรงพยาบาล”
“แล้วมิ๊กอยู่กับปลื้มรึเปล่า”
“อยู่สิ”
“แล้วปลื้มเป็นยังไงบ้าง”
“นอนอยู่”
“แล้วยังไงต่อ”
“ก็ไม่ยังไง นอนอยู่ โอมห์ละเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่รู้บอกไม่ถูก มันหนักหัวไปหมด มันสับสนไปหมด มันยุ่งไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงแล้วมิ๊ก”
“โอมห์”
“ฮืม” ผมถูกลุงตำรวจคนเดิมดึงมือถือออกไป
“ทำอะไร”
“คุยโทรสับไงครับ ก็เห็นอยู่” ผมโดนตบหน้าอย่างแรง จนหน้าผมเบนไปตามแรงของฝ่ามือ
“มันผิด”
“จะยึดก็ยึดไปเถอะครับ ผมหมดธุระกับมันแล้ว” ตำรวจคนนั้นเก็บมือถือผมไป
“เอ๋อ มันไม่ใช่ของกลางนะครับ” ผมตะโกนตามหลัง


คืนวันนั้นถึงเหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว แต่ผมก็ยังมีโอกาสได้นอนหลับอยู่ มันได้นานพอที่ผมจะฝันถึงใครบ้างคนผมเห็นโน๊ตกำลังยืนอยู่ที่สะพานที่เพิ่งเกิดเรื่อง ยืนจับมือปลื้มแล้วคุยอะไรกันสักอย่าง เหมือนทั้งคู่จะตกใจด้วยซ้ำท่เห็นผมเดินไปเจอ
“พี่โอมห์”
“มาทำอะไรกันทั้งคู่เลย”
“มีธุระนิดหน่อย โอมห์ไม่กลับบ้านหรอ”
“ต้องถามทั้งคู่มากกว่า”
“โน็ตมารอปลื้ม กลับบ้านด้วยกัน”
“ทำไมต้องรอด้วยละ”
“ก็อีกไม่นานแล้วเดียวก็ได้เวลาไปด้วยกันแล้ว”
“โน๊ตหมายความว่ายังไง”
“ไม่ยังไง” ผมสะดุ้งตื่นสะก่อนแต่ยังจำภาพของโน้ตได้ติดตา

[Horizon]

มาให้กำลังใจโอห์ม
รับไม่ได้กับพฤติกรรมตำรวจ ทำคนดีๆ เสียไปด้วย
สงสัยบางอย่าง ทำไมจังหวัดโอห์ม ถึงไม่มีใครจัดการกับอันธพาลพวกนี้
+1

[myall]

จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ทำไมมีแต่เรื่องเข้ามาน้า
เป็นกำลังใจให้นะคะ