ปางตาย (ต่อ)
=========================================================
FOLLOW MY HEART
People always say to follow your heart but what they don't tell you.. Is that, just because you follow your heart, it doesn't mean there'll be a happy ending.
"เอาหละ วันนี้พอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้เจอกันเวลาเดิม" สิ้นเสียงประกาศของโค้ช นักกีฬารุ่นใหญ่ที่อยู่ในสนามก็หยุดซ้อม โยนลูกบาสใส่รถเข็น ลงบ้างไม่ลงบ้างแต่ก็ไม่ใส่ใจ ปล่อยให้น้องๆ สมาชิกใหม่ตามเก็บมาจนครบ
"พี่โอม เหนื่อยมั้ยครับ" เสียงใสๆ ของผู้จัดการทีมเอ่ยถามกัปตันทีมที่วิ่งหอบๆ มานั่งข้างๆ
โอมไม่ตอบเพราะยังคงหอบอยู่ รับผ้าเย็นมาเช็ดหน้าแล้วยิ้มให้คนรัก "ขอบคุณครับ"
"ลำเอียงไปแล้วครับน้องเทมส์ พวกพี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ" เสียงแซวดังมาจากเพื่อนๆ ของกัปตันทีม
เทมส์มองค้อนคนแซวแล้วพยักเพยิดไปยังคนที่กำลังง่วนอยู่กับการจดบันทึกอะไรสักอย่าง "ให้เทมส์บริการแล้วพี่จีนจะหายเหนื่อยเหรอ โน่นต้องคนโน้น"
จีนยิ้มเขิน แล้วแอบปรายตามองเด็กรุ่นน้องที่เป็นเพื่อนสนิทของเทมส์ "น้องปายครับ พี่ขอผ้าเย็นหน่อยครับ"
เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองคนขอแล้วพยักหน้าไปที่กระติกใส่ผ้าเย็น "หยิบได้เลยครับ"
"ฮิ้ววววววว" นักกีฬาคนอื่นๆ โห่ร้องอย่างสะใจที่เห็นเพื่อนหน้าแตก "เหวอเลยเว้ยเพื่อนกู"
"สัด"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ร่างบางที่กำลังเก็บลูกบาสลูกสุดท้ายเหลียวมามองเมื่อได้ยินเสียงโห่ของนักกีฬารุ่นพี่ดังขึ้น ก่อนจะรีบหันกลับไปเมื่อได้เห็นผู้จัดการทีมกำลังเช็ดหน้าและแขนให้รุ่นพี่ที่เขาแอบชอบ... เด็กหนุ่มวางลูกบาสลงบนรถเข็นด้วยมืออันสั่นเทา ก่อนจะค่อยๆ เดินเลี่ยงออกไปนอกโรงยิมโดยไม่มีใครทันสังเกตุ
=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=
REALLY HURTS
I pretended to be deaf when I heard you. I pretended to be blind when I saw the two of you. I tried not to get hurt when I was supposed to. Cause when I saw you happy with someone else, I pretended that I was the one with you.
"โทษครับ ตรงนี้ว่างหรือเปล่า" เด็กหนุ่มร่างบางเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ก่อนเสียงใส ก่อนจะอุทานออกมาเมื่อคนที่กำลังละเลียดข้าวราดแกงเงยหน้าขึ้นมอง "อ้าว อิงเองเหรอ นึกว่าใคร ตรงนี้ว่างมั้ย มีใครนั่งหรือเปล่า"
อิงมองเลยไปทางด้านหลังของคนถามก็เห็นรุ่นพี่หลายคน รวมทั้งคนๆ นั้นยืนมองอยู่ ก็รู้สึกประหม่าทำตัวไม่ถูก ทั้งพยักหน้าและส่ายหน้า "ว่าง ไม่มีใครนั่ง"
"งั้นตรงนี้เราจองนะ" เทมส์บอก ก่อนจะเดินไปคล้องแขนคนเป็นแฟน "ไปซื้อข้าวกัน"
ร่างสูงไม่ยอมขยับ ก้มลงมองคนตัวเล็กกว่าแล้วบอก "น้องเทมส์อยากกินไรครับ เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้"
"ไม่เอาอะ เทมส์อยากไปเลือก ไม่เห็นแล้วนึกไม่ออก"
"โอเค... งั้นก็ตามใจ"
"พี่โอมกินนี่ให้เทมส์หน่อยสิ กินไม่หมดอะ" เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับตักใส้กรอกให้คนเป็นแฟน
โอมมองจานข้าวที่เหลือบานเบอะของอีกฝ่ายแล้วก็นิ่วหน้า ตวัดเอวบางๆ เข้ามากอด "กินน้อยอย่างนี้ ถึงได้เหลือตัวนิดเดียว"
"เฮ้ยๆ กลางโรงอาหารเลยนะมึง" ไทว่าพร้อมกับโยนฝาชาเขียวใส่เพื่อน
โอมยักคิ้ว "ทำไม อิจฉาก็หาสักคนสิมึง"
"สัด"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
นนท์มองคนมาใหม่หยอกล้อกันสลับกับเพื่อนที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวเหมือนอร่อยเสียเต็มประดาแล้วก็ถอนหายใจออกมา "อิง?"
อิงเงยหน้าขึ้นมองคนเรียกแล้วเลิกคิ้วขึ้นแต่ไม่พูดอะไร
"ไปยัง จารย์ยศรอแล้ว"
แม้ไม่รู้ว่าอาจารย์ยศรอทำไม แต่อิงก็ไม่ปฏิเสธ ดื่มน้ำแล้วก็ลุกขึ้นยืน บอกกับคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ด้วย "ไปนะครับ"
กลุ่มที่มาทีหลังแต่เสียงดังมากหยุดคุยกันชั่วขณะ แล้วบอกลาอิงอย่างไม่ใส่ใจ "แล้วเจอกัน"
=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=
MAKE UP MY MIND
What would happen if I drew up the courage to tell him that I love him? What would happen if I simply walked up to him and said, “I love you”? Demanding nothing, expecting nothing. Doesn’t he perhaps have the right to know? Isn’t love too special, too rare, to be closed up?
"อิง!"
เด็กหนุ่มที่นั่งดูการแข่งขันบาสเกตบอลอย่างใจจดใจจ่อสะดุ้งโหยงเมื่อโค้ชตะโกนเรียก "ครับ?"
"ไปวอร์ม" โค้ชบอก แล้วหันกลับไปสนใจเกมส์การแข่งขันต่อ
นนท์ที่ถูกเพื่อนลากมาสมัครเข้าชมรมด้วยผลักเพื่อนอย่างดีใจ "ไปวอร์มสิมึง จะได้ลงแล้ว"
"กูอะนะ" อิงชี้มือใส่ตัวเองงงๆ ไม่คิดว่าฝีมือจะเข้าขั้นถึงกับได้ลงแข่ง
"เออ มึงนั่นแหละ เร็วๆ ชักช้าเดี๋ยวโค้ชก็ด่าเอาหรอก"
เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้น ถอดเสื้อและกางเกงวอร์มออกแล้ววอร์มร่างกายอยู่ข้างๆ สนาม... ไม่นานโค้ชก็กวักมือเรียก และเมื่ออิงวิ่งไปหา รอจังหวะที่ฝั่งของตัวเองเสียเปรียบโค้ชก็ทำสัญญาณมือขอเปลี่ยนตัว
ปรี๊ดดดดดดด
"โรงเรียน Z เปลี่ยนตัว... เบอร์ 3 กับ เบอร์ 8"
เจ้าของเสื้อเบอร์แปดหรือเพื่อนๆ ในทีมเรียนว่า 'ชาร์ม' วิ่งตรงมายังจุดที่อิงยืนรออยู่ "เต็มที่นะ"
"ครับ" อิงบอกสั่นๆ กับการลงสนามแข่งครั้งแรก ก่อนจะวิ่งไปประจำตำแหน่ง
ด้านหนึ่งบนอัฒจรรย์...
"เบอร์แปดหน้าคุ้นๆ วะ ใช่คนที่เรารับขึ้นรถเปล่าวะ"
เด็กหนุ่มที่ตัดผมทรงสกินเฮดเหล่ตามองคนถามอย่างหมั่นไส้ "ปีนี้มึงรับคนขึ้นรถมาแล้วกี่คน กูจะจำได้มั้ย"
"จำได้ดิ น้องที่มันบอกว่ามาจากโรงเรียน X อะ ชื่อไรน้าาาา" เด็กหนุ่มหน้าลูกครึ่งพึมพำแล้วทำหน้านิ่ว "ชื่ออะไรสักอย่างที่ขึ้นต้นด้วยอ.อ่างนี่แหละ"
"โอ?" หนุ่มสกินเฮดช่วยคิด
หนุ่มลูกครึ่งส่ายหน้า "ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่สระโอ"
"อุ้ม?"
"หน้าตาไม่น่าจะชื่ออุ้ม"
"อุ๋ม?"
"ทำไมต้องสระอุวะ หน้าตามันเหมือนอุ๋มเหรอ"
หนุ่มสกินเฮดพ่นลมหายใจออกมาอย่างรำคาญ "จะชื่อไรก็ช่างหัวมันเถอะ กูขี้เกียจคิดแล้ว"
"เฮ้ย ไม่ได้ ช่วยกูคิดก่อน ถ้าคิดไม่ออกกูนอนไม่หลับแน่วันนี้"
"เรื่องของมึง"
" -*- "
ด้านล่างที่สนามแข่ง....
ปรี๊ดดดดดด
กรรมการเป่าหมดเวลา โรงเรียน Z ชนะไปด้วยคะแนน 75 - 74
"เฮ้!!!!" นักเรียนโรงเรียน Z ตะโกนโห่ร้องด้วยความสะใจที่สามารถเอาชนะโรงเรียนเจ้าบ้านได้ เพราะเป็นโรงเรียนที่ฟาดฟันกันมาตลอด ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะเกือบทุกปี แต่เกือบสามปีแล้วที่โรงเรียน C ชนะโรงเรียน Z มาตลอด...
"เก่งมาก" โอมบอกพร้อมกับขยี้ศีรษะของคนชู๊ตลูกสุดท้ายและทำให้โรงเรียน Z ชนะไป
อิงยิ้มหน้าแดง ทั้งด้วยความดีใจที่ถูกชมและเขินที่ถูกอีกฝ่ายสัมผัส "ฟลุ๊คครับ"
"ฟลุ๊คที่ไหน ฝีมือแท้ๆ" จีนว่า พร้อมกับดึงอิงไปล็อคคอขยี้หัวอย่างหมั่นเขี้ยว "ที่บอกว่าไม่เคยเล่นบาสมาก่อน โกหกใช่มั้ย"
อิงไม่ตอบยิ้มลูกเดียว เขาไม่ได้โกหก ไม่เคยเล่นบาสจริงๆ กีฬาที่เคยเล่นก็มีแค่แชร์บอลเท่านั้น....
"ลูกสุดท้ายโคตรสวยอะมึง" นนท์ที่เพิ่งได้เข้ามาถึงตัวเพื่อนบอกอย่างชื่นชม
"แต๊งส์" อิงบอกแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายกอดแสดงความยินดี
หลังจากแสดงความยินดีกันจนอิ่มแล้ว โค้ชก็บอกให้แยกย้ายกันกลับบ้าน ใครที่บ้านอยู่ใกล้โรงเรียนจะกลับไปพร้อมรถโรงเรียนก็ได้ หรือถ้าจะกลับเองก็ตามใจ ซึ่งอิงเลือกที่จะกลับเอง เพราะบ้านอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน C มากนัก
ปริ๊น!
เสียงแตรของรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง... อิงที่กำลังยืนรอรถเมล์สะดุ้งสุดตัวก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อคนขี่เปิดหมวกเผยให้เห็นใบหน้าของรุ่นพี่ที่แอบชอบ
"ไปด้วยกันมั้ย ทางผ่านพอดี" โอมบอก เขาไม่ได้ไปส่งเทมส์เพราะที่บ้านของเทมส์ไม่ชอบให้ลูกนั่งมอเตอร์ไซค์ เทมส์และไทจึงกลับแท็กซี่กันเอง เมื่อขี่ออกมาเห็นรุ่นน้องในทีมกำลังยืนรอรถเมล์อยู่จึงจอดชวน
คนถูกชวนมองหาใครอีกคนที่ควรจะซ้อนอยู่ด้านหลัง แต่เมื่อไม่มีก็แปลกใจ อ้าปากจะถาม แต่หยุดไว้ได้ก่อน... เด็กหนุ่มพยักหน้าแล้วขึ้นซ้อนท้ายอย่างดีใจ
"ขอบคุณครับ" อิงยกมือไหว้รุ่นพี่ที่ขี่รถมาส่งถึงหน้าบ้าน
โอมพยักหน้า บอกยิ้มๆ "ไม่เป็นไร" ดันปิดหมวกกันน็อค เตรียมตัวกลับ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเด็กหนุ่มรุ่นน้องเรียกไว้ "พี่โอมครับ"
"ว่า?"
"ผะ ผม..." เด็กหนุ่มอึกอัก ก้มลงมองเท้าของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างตัดสินใจ "ผมชอบพี่ครับ"
โอมอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะบอกเสียงเรียบ "ขอบคุณ... แต่พี่มีแฟนแล้ว"
ก้มลงมองเท้าตัวเองอีกรอบ อิงกัดริมฝีปากไว้แน่น น้ำในตาซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว... เด็กหนุ่มพยักหน้า แต่ไม่พูดอะไร
พูดอะไรไม่ออก...
=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=
WHAT SHOULD I DO?
I hope I never met you so I wouldn’t have fallen for you and I wouldn’t have to struggle with my feelings cause I know it’s impossible. Please tell me what to do. Should I just keep distance and try to forget you?
ปรี๊ดดดดดดด
กรรมการเป่าหมดเวลา โรงเรียน Z ชนะโรงเรียน K แชมป์เก่าของปีที่แล้วไปด้วยคะแนน 53 - 49
และโรงเรียนที่ได้แชมป์ไปครองในปีนี้ก็คือโรงเรียน Z
"เก่งมาก ทุกคน" โค้ชบอก... กอดนักเรียนที่โดดเข้าไปหาแล้วหัวเราะอย่างปลื้มไป "วันนี้กินกันให้เต็มที่ ครูเลี้ยงเอง"
"เฮ!!!!"
"เป็นไรวะ หน้าซีดๆ" นนท์ถามเพื่อนสนิทอย่างเป็นห่วง
อิงยกมือขึ้นบีบขมับ "ปวดหัวนิดหน่อย ไม่ไป โค้ชจะว่ามั้ยวะ"
"จะว่าทำไมวะ มานี่ เดี๋ยวกูถามให้" ว่าแล้วนนท์ก็วิ่งไปหาโค้ช บอกอาการของเพื่อนให้อีกฝ่ายฟัง
หนุ่มใหญ่ผู้เป็นทั้งโค้ชและอาจารย์สอนวิชาพละของชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 เดินเข้ามาหา แล้วยกมือขึ้นอังหน้าผากคนเป็นลูกศิษย์ "เป็นไร ไหนดูซิ..." แล้วตัดสิน "ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง โดนซักกรึ๊บสองกรึ๊บ เดี๋ยวก็หาย"
"เฮ้ย จารย์ กรึ๊บได้ด้วยเหรอ" นักกีฬารุ่นพี่ที่ยืนอยู่แถวๆ นั้นได้ยินพอดี จึงร้องออกมาอย่างตื่นเต้น
โค้ชยกนิ้วชี้ทำสัญญาณให้เงียบๆ ก่อนจะกระซิบ "พวกมึงอย่าบอกผอ.ละกัน"
"เฮ!!!!"
เห็นเด็กหนุ่มรุ่นน้องนั่งเบียดอยู่กับเพื่อนในที่แคบๆ จนแทบจะหลุดออกไปนอกวงแล้วชาร์มก็เอ่ยเรียก "น้องอิง ไปนั่งทำไมตรงโน้น มานี่ๆ มานั่งนี่"
อิงมองไปยังที่ว่างที่ชาร์มเว้นไว้ให้ ที่ติดกับหนุ่มรุ่นพี่อีกคนหนึ่งแล้วก็ส่ายหน้า "นั่งนี่ก็ได้ครับ"
"อ้าว ทำไมครับ รังเกียจไอ้โอมเหรอ" ชาร์มพูดขำๆ โดยไม่รู้ตื้นลึกหนาบางระหว่างคนทั้งสอง
อิงรีบส่ายหน้าปฏิเสธ เพราะคนที่รังเกียจน่าจะเป็นอีกฝ่ายซะมากกว่า "ปะ เปล่าครับ"
"ถ้าเปล่าก็มานั่งนี่ ไอ้โอมมันไม่กัดหรอก เร็ว"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงรุ่นพี่คนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ด้วยหัวเราะขำเสียงดัง
ไม่อยากให้เป็นที่ผิดสังเกตุ คาดว่าหนุ่มรุ่นพี่คงไม่ได้บอกเรื่องที่เขาสารภาพรักให้เพื่อนคนอื่นๆ รู้ เพราะหลังจากวันนั้นทุกคนก็ยังมีปฏิกิริยาเหมือนเดิม... อิงจึงจำยอมเดินไปนั่งตรงที่ว่างที่ชาร์มเว้นไว้ให้ แล้วก็นั่งเกร็งไปตลอดงาน...
"ไอ้โอม แม่งไหวป๊ะเนี่ย" เปย์ถามพร้อมกับตบแก้มคนที่ยืนโงนเงนจนเพื่อนต้องพยุงไว้
โอมพยายามฝืนตามองคนถามแล้วบอก "หวายยยย"
"หวายยยเหรออออเพื่อนนน" เปย์พูดล้อๆ แล้วหันไปปรึกษาคนอื่นๆ "เอาไงดีมึง มีใครอยู่แถวบ้านมันบ้าง"
"น้องอิงไง" จีนบอก
"แล้วน้องอิงเป็นไงมั่ง เมาป๊ะ"
"เมาไรหละ เดินตัวตรงแหน่วขนาดนั้น" จีนว่า พยักเพยิดไปยังคนที่เพิ่งเดินออกมาจากร้าน แล้วก็เรียกอีกฝ่ายไว้ "น้องอิงครับ"
อิงชะงักเท้าที่กำลังเดินหลีกกลุ่มของรุ่นพี่ ก่อนจะหันไปมองอย่างไม่เต็มใจ "ครับ?"
"บ้านน้องอิงอยู่ใกล้ๆ บ้านไอ้โอมใช่ป๊ะ"
อิงพยักหน้า "ครับ"
"งั้นพี่ฝากมันไปด้วยสิ พอดีบ้านพวกพี่อยู่คนละทางเลยกับบ้านมันเลย" จีนขอร้อง และเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าลังเล สองจิตสองใจก็รีบคะยั้นคะยอ "นะครับ ช่วยหน่อย เมาแบบนี้พี่กลัวมันไม่ถึงบ้าน"
"แต่ผมไม่รู้จักบ้านพี่โอม" อิงรีบหาข้ออ้าง
"ไม่รู้จักก็ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวให้มันบอก มันพอรู้ตัว"
อิงมองไปทางรุ่นพี่ที่ตอนนี้แทบจะพยุงตัวไม่อยู่แล้วอย่างหนักใจ... แต่ในที่สุดก็พยักหน้าตกลง
"พี่โอมครับ? พี่?" พยายามเขย่าก็แล้ว ตบแก้มก็แล้ว แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีว่าจะรู้สึกตัว อิงมองรุ่นพี่ที่เอนศีรษะซบอยู่กับไหล่อย่างกังวล "แล้วจะกลับยังไงหละเนี่ย"
"เมาเหรอน้อง" คนขับแท็กซี่ถาม
อิงพยักหน้าแล้วยิ้มให้แหยๆ กลัวแท็กซี่ไล่ลง เพราะกลิ่นเหล้าจากอีกฝ่ายเหม็นตลบอบอวลเต็มรถ "ครับ"
"ไปทำไรมาหละ ถึงเมาเละขนาดนี้"
"เอ่อ... พอดีเราแข่งกีฬาชนะอะครับ เลยไปเลี้ยงฉลองกัน"
=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=
HATE MYSELF
I may hate myself in the morning But I'm gonna love you tonight.
อิงวางเด็กหนุ่มรุ่นพี่ลงบนเตียงหอบๆ เพราะกว่าจะพาขึ้นมาบนห้องนอนได้ก็เสียพละกำลังไปเยอะทีเดียว...
เปิดแอร์เปิดพัดลมแล้ว เด็กหนุ่มก็ถอดเสื้อกีฬาและกางเกงวอร์มที่อีกฝ่ายใส่อยู่ออกให้อย่างทุลักทุเล...
จัดการกับเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วอิงก็ใช้ผ้าผืนเล็กชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนที่นอนกระสับกระส่ายเพราะฤทธิ์ร้อนของแอลกอฮอล์...
หยิบน้ำและยาแก้ปวดหัวมาเตรียมไว้ที่หัวเตียงเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มเจ้าของบ้านก็เดินออกจากห้องไป...
ร่างบางนอนกระสับกระส่าย พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงของคนเป็นแม่ ความคิดภายในใจตีกันสับสนวุ่นวาย
โอกาสมาถึงแล้ว... ทำไมไม่คว้าไว้
โอกาสอะไร... เค้ามีแฟนแล้ว
มีแฟนแล้วก็ไม่เห็นเป็นไร... มีได้ก็เลิกได้
แล้วถ้าเขาไม่เลิกหละ?
แล้วยังไง... จะยอมแพ้แค่นี้? ถ้ารักเขาก็ต้องกล้า...
กล้าคืออะไร? กล้าทำในสิ่งที่ผิด?
งั้นก็อยู่อย่างนี้แหละ... แอบรักเขาไปจนวันตาย
เด็กหนุ่มตวัดผ้าห่มออกจากตัว ก่อนจะหย่อนเท้าลงที่พื้น...
แล้วเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง...
=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=
NO APOLOGIZE NO REGRET
When there's something you really want, fight for it. Don't give up, no matter how hopeless it seems- and when you have lost hope, ask yourself if, in ten years from now, you're gonna wish you gave it just one more shot. Because the best things in life-- they don't come free.
"อือ...." ร่างสูงครางอย่างทรมาน ปวดหัวจนแทบระเบิด พยายามขยับแขนข้างขวาที่รู้สึกหนักแปลกๆ แต่ก็ขยับไม่ได้...
ดวงตายาวรีกะพริบปริบๆ ปรับความคมชัดของภาพตรงหน้า.... รุ่นน้องในทีมชะโงกหน้ามามองจนเกือบชิด "พี่โอม ตื่นแล้วเหรอครับ"
ยังคงมึนๆ งงๆ โอมกวาดสายตามองไปรอบๆ ไม่ใช่ห้องเขา "ที่ไหน"
"ห้องอิงเองครับ" เด็กหนุ่มบอกยิ้มๆ
ร่างสูงมองคนบอกนิ่งๆ ไล่สายตาไปตั้งแต่ดวงตากลมโต ใบหน้าขาวใส ลำคอระหง ผิวขาวเนียน... ผิวขาวเนียน! โอมกระเด้งตัวขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีเสื้อผ้าติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว"พี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง"
อิงถามหน้าเจื่อนๆ "พี่โอมจำไม่ได้เหรอครับ"
โอมก้มลงมองสำรวจร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองและคนที่นอนอยู่ข้างๆ แล้วก็หน้าถอดสี "เมื่อคืน...."
"ครับ เมื่อคืนพี่โอมเมามาก อิงไม่รู้จะไปส่งที่ไหนดี เลยพามาที่ห้อง แล้วเราก็..." อิงหยุดพูด พร้อมกับใบหน้าและลำคอค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะความอาย
โอมยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมขมับ นึกถึงรอยยิ้มสดใสของเด็กหนุ่มอีกคนแล้วก็รู้สึกผิดและโกรธตัวเองเป็นอย่างมาก หันมามองเด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังมองมาตาใสแป๋วแล้วก็ต้องยกมือกุมขมับอีกรอบ "ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรครับ อิงเต็มใจ" พูดแล้วก็ก้มหน้าอย่างเขินอาย
คนเป็นรุ่นพี่ได้ฟังแล้วก็อ้าปากค้าง ไม่รู้จะทำยังไง แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจพูดออกมา "พี่มีแฟนแล้ว....รู้ใช่มั้ย"
อิงเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะบอก "ก็...ไม่เป็นไรนี่ครับ......มีได้ก็เลิกได้"
โอมส่ายหน้า บอกเสียงหนักแน่น "พี่ไม่เลิกกับเทมส์"
ร่างบางหน้าเสีย "แล้วอิงหละ"
"พี่ขอโทษ...พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัว พี่ผิดเอง....แต่......" โอมหยุดถอนหายใจ จ้องหน้าคนตัวเล็กกว่านิ่งๆ "ลืมมันไปได้มั้ย"
หยาดน้ำใสๆ เอ่อท้นออกมาจากดวงตาคู่สวย.... เด็กหนุ่มปล่อยให้มันไหลรินออกมาอย่างไม่อาย "ฮึก...ฮึก...ฮึก"
เห็นน้ำตาและอาการสะอื้นไห้ของอีกฝ่ายแล้ว โอมก็ใจอ่อนยวบ "อิง...อย่าร้อง...พี่ขอโทษ" อ้อมแขนแข็งแรงอ้าออกรับร่างที่โถมเข้ามาหาโดยอัตโนมัติ มือข้างที่กำลังลูบศีรษะทุยๆ ของคนตัวเล็กกว่าอย่างปลอบประโลมชะงักค้าง เมื่อนึกได้ว่า การกระทำเช่นนี้จะยิ่งทำให้อีกฝ่ายตัดใจได้ยาก จึงพยายามดันร่างในอ้อมกอดออก แต่แขนเพรียวบางกลับเกาะไว้แน่นไม่ยอมคลาย "อิง...."
"ฮึก...พะ พี่ ฮึก โอม ฮึก ใจร้าย" เสียงตัดพ้อขาดเป็นห้วงๆ เพราะแรงสะอื้น
"ขอโทษ" ไม่มีคำแก้ตัว โอมได้แต่เอ่ยขอโทษซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะผงะหนี เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสเปียกชื้นที่ยอดอก "เฮ้ย! ทำไร"
อิงไม่ตอบ เอื้อมมือไปสัมผัสแก่นกลางลำตัวของรุ่นพี่ แล้วลูบไล้ไปมาจนมันแข็งสู้มือ....
"ฮะ อิง...อย่า...อาาาาาาส์" โอมห้ามเสียงกระเส่า
ร่างบางยิ้มอย่างมีชัยเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีปฏิกิริยาต่อการเล้าโล้มของเขา....
"หยะ หยุด อิง... อาาาาาส์... อิง... พอ... อูวววววส์" เสียงร้องห้ามที่ขาดเป็นห้วงๆ ด้วยแรงอารมณ์ ขัดกับสะโพกที่หยัดขึ้นรับมือเนียนนุ่มที่กำลังชักขึ้นชักลง เพราะต้องการสัมผัสที่มากกว่า...
มือขาวเนียนผละออกจากความแข็งขืนของรุ่นพี่.... แล้วก้มลงครอบปากร้อนชื้นลงบนแก่นกายใหญ่โตของคนที่นอนหงายหายใจหอบๆ ครางเสียงกระเส่าอย่างยอมแพ้....
เด็กหนุ่มตวัดลิ้นดูดเลียตั้งแต่หัวจรดโคน พยายามไม่ให้กระทบฟันตามทฤษฎีที่ได้อ่านมา...
"อาาาาาาส์.....อืมมม...พะ พอก่อน...โอวส์" มือใหญ่แข็งแรงดันร่างบางออก ก่อนจะจับให้ผลิกคว่ำ ยกสะโพกเนียนขึ้นแล้วแทงพรวดเข้าไปทีเดียว เพราะแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว....
อิงเจ็บจนน้ำตาซึม เพราะช่องทางด้านหลังไม่ได้ถูกเตรียมพร้อมและยังเจ็บจากเมื่อคืนไม่หาย แต่ก็พยายามทน ไม่ร้องออกมา....
"พี่..ขยับนะ" โอมขอเสียงทรมาน
"อือ" ร่างบางตอบรับเสียงอู้อี้ เรียวปากนุ่มถูกขบไว้แน่น....
พอได้รับอนุญาต เด็กหนุ่มรุ่นพี่ก็เริ่มขยับเบาๆ ก่อนจะเพิ่มความเร็วและแรงขึ้นเรื่อย....
ร่างเล็กบางไหวโยนไปมาตามการกระแทกหนักๆ จากด้านหลัง... หากไม่มือแข็งแรงจับสะโพกไว้ เด็กหนุ่มคงไถลไปชนหัวเตียงหลายๆ รอบ....
"อาาาาส์....อูวววส์....ซี๊ดดดด...อืม...."
"เอี๊ยดดดด....เอี๊ยดดดด..."
ภายในห้องมือสลัวๆ นอกจากเสียงทำงานของเครื่องปรับอากาศที่ครางเบาๆ แล้ว ก็มีเพียงเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดของเตียงนอนและเสียงครวญครางอย่างมีความสุขจากคนตัวโตเท่านั้น ส่วนเจ้าของห้องก็ได้แต่กัดปากกัดหมอนไว้แน่น... ไม่มีอารมณ์ร่วมใดๆ ทั้งสิ้น นอกจากความเจ็บปวดและทรมาน....
"อูววส์....อึ๊...โอววส์"
ผ่านไปสักครู่ ร่างสูงก็เริ่มกระแทกรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงจุดหมาย "อึ้....อ้าาา..เทมส์!!!!!"
อิงนอนนิ่ง.... นอกจากเจ็บปวดไปทั่วร่างกายแล้วยังจะต้องเจ็บใจกับประโยคสุดท้ายของคนที่นอนหอบหายใจซบอยู่ด้านหลังอีก....
น้ำตาที่ไม่อาจห้ามได้อีกต่อไป ไหลรินออกมาเปียกหมอนจนชุ่ม.....
.........
......
"เฮ้ย!" โอมร้องอย่างตกใจ เมื่อลุกขึ้นถอนตัวออกมาจากร่างบาง แล้วเห็นแก่นกายแดงไปด้วยเลือด... แล้วก็ต้องยิ่งตกใจเมื่อเหลือบแลไปยังด้านล่างของอีกฝ่ายแล้วเห็นเลือดสีแดงไหลเปื้อนลงมาตามขาทั้งสองข้าง กระทั่งผ้าปูที่นอนสีฟ้าอ่อนก็ยังเป็นเปื้อนเป็นวงๆ
อาการอ่อนเปลี้ยเพลียแรงหายเป็นปลิดทิ้ง ร่างสูงช้อนอุ้มคนตัวเล็กกว่าขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำ
"เจ็บมากมั้ย" ถามไปแล้วก็ได้แต่ด่าตัวเองว่าโง่ เลือดออกขนาดนั้น แถมใบหน้าที่เปื้อนเปรอะไปด้วยคราบน้ำตานี่อีก "พี่ขอโทษนะ"
อิงส่ายหน้า น้ำตาที่ไหลไม่ใช่เพราะเจ็บกาย แต่ใจดวงนี้ต่างหากที่เจ็บยิ่งกว่า เสียงสั่นเครือบอกเบาๆ "ไม่เป็นไรครับ"
=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=lovehurts=