หัวข้อ: Best Couple : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย by นิยายหมายเลข9 [ตอนพิเศษ p.70 16/5/58]

[misso]

พี่ดิน บู๊มันมาก สกายได้แต่ยืนอึ้ง

คนในนี้ส่วนใหญ่รักพี่ดินกันทั้งนั้นถึงเชียร์ให้พี่โดนกด โอ๋ๆ อย่าน้อยใจไป เค้าไม่ได้เชียร์หรอก แต่พี่จะโดนสกายกดเค้าก็ไม่รู้สึกผิด

สกายจ๋า ปล่อยข้าวเจ้าไปเหอะ เขาได้สามีดี(และรวย)แล้ว ชีวิตเราต้องเดินต่อไปข้างหน้า ถึงพี่ดินมันจะบ้าจะรั่วจะปากไม่ดี แต่มันก็พึ่งพาได้นะจ๊ะ

[krappom]

Chapter 23 Man of the Match



หลังจากที่พ่อกับพี่ข้าวสวยนัดกันพูดคำว่า “เละ”  ผมก็ยังไม่เห็นว่าอะไรจะเละอย่างที่พูดเลยนะ  ทั้งลุงแมวและคนรับใช้ทุกคนก็ถูกไล่ให้กลับเข้าที่พักหมดแล้ว  คนที่เหลือก็กินข้าวกันไปปกติ เหงี่ยมซะอีกที่หยุดไฝว้กับแม่สามีแต่หันมาตั้งหน้าตั้งตารินไวน์ใส่แก้วแล้วกระดกเข้าปากไปเงียบๆ แก้วแล้วแก้วเล่าไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ผมก็เหมือนกัน  กินแก้วแรกแล้วมันก็ต้องมีแก้วสอง ตอนแรกพี่บั๊คก็มองปราม แต่ผมขยิบตาอ้อนใส่ทีเดียว สลัดก็ใจอ่อน อมยิ้มแล้วถอนหายใจส่ายหัวใส่อย่างเอ็นดู พี่มันชอบทำท่าเหมือนเอ็นดูผมบ่อยๆ แม่งคงอยากได้น้องชายจริงๆ สินะ

ดีเหมือนกัน ไวน์พี่ก็เหมือนไวน์น้อง แดกแม่งรัวๆ เลยก็แล้วกัน หมดขวดแรกก็ต่อขวดสอง สาม สี่ และห้า  ซึ่งทั้งห้าขวดมีแต่ผมกับเสงี่ยมศรีเท่านั้นที่มีส่วนร่วม คนอื่นแค่มองตามและทำท่าขยาดหวาดกลัว

ไวน์นี่มันรสชาติดีนะ แบบนี้ให้ยกทั้งคืนก็ได้  ดีกรีก็อ่อน กินยังไงก็ไม่เมา อ๊าสส์ รสหวานทานง่ายสบายท้อง



“ไวน์เนี่ย เค้าดื่มเข้าสังคมพอเป็นพิธี ไม่ใช่ให้ดื่มจนเมาแบบนี้”  เสียงดุๆ ติดจะไว้ตัวดังมาจากริมฝีปากอิ่มเอิบสีบานเย็นของหญิงวัยกลางคนที่หน้าตาคุ้นๆ 

“ใครวะ”  ถามออกไป ไม่ได้คิดว่าใครจะได้ยินเพราะตั้งใจจะถามตัวเองมากกว่า

“นี่!”  คนที่ผมกำลังสงสัยว่าเป็นใครขึ้นเสียงสูงและตบโต๊ะฉาดอย่างไม่พอใจ “ถ้าจะมาหยาบคายแบบนี้ก็อยู่กันไม่ได้หรอกนะ!”  แล้วนางก็หันไปมองผู้ชายที่นั่งริมสุดของฝั่งตัวเอง  เฮ้ย! นั่นมันเมียกูนี่หว่า ไปนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่กับชะนีนมโตได้ไงวะ แง่ง!!  “ยังไม่ทันไรก็เผยธาตุแท้ออกมาแล้วเห็นมั้ยตาบั๊ค โบราญเค้าว่าไว้ ดูนางให้ดูแม่ แต่วันนี้ได้ดูได้เห็นทั้งแม่ทั้งลูก ก็แค่ขี้เมาหยำเปไร้สติ เป็นไงล่ะ รู้ซึ้งรึยังว่าสายตาผู้ใหญ่น่ะมันดีกว่า”  จากนั้นนางก็หันไปมองผู้หญิงนมใหญ่ที่นั่งข้างๆ พลางลูบแขนอย่างชื่นชมเอ็นดู  “น้องน้ำตาลทั้งสวยทั้งแสนดี กิริยามารยาทการเข้าสังคมก็ดี ฐานะก็ทัดเทียมกัน แบบนี้ถึงจะเหมาะสมกับลูกนะบั๊ค” 

อะไรซิ!?

เหมาะสม??  ใคร? เหมาะกับใคร?

อีพี่บั๊คสลัดผักนั่นมันเมียผม แล้วจะไปเหมาะกับชะนีนมใหญ่นั่นได้ยังไงมิทราบ

“ง้านมาแข่งกัน!”  เสียงหนึ่งดังขึ้นซึ่งไม่ใช่เสียงผม

แต่เป็น...

“อย่าไปท้าเค้าแบบนี้สิแม่ เมาแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ”  เสงี่ยมศักดิ์กล่อมเสงี่ยมศรีที่ลุกยืนเท้าสะเอวด้วยท่าทางก๋ากั่น

นางสะบัดตัวออกจากการเกาะกุม “กลับทำมาย  นี่บ้านราว บ้านผัวลูกก็เหมือนบ้านลูกน่านแหละ”  ใครเป็นผัวของลูกนางกันวะ  อีพี่สวยมันมีผัวแล้วเหรอ  ส่วนผมไม่ต้องพูดถึง ผมมีแต่เมีย งั้นแม่ก็คงหมายถึงพี่สวยนั่นแหละ

“แล้วเธอจะให้แข่งยังไง”  ผู้หญิงที่เหงี่ยมกำลังท้ายืนขึ้นบ้าง พอผมเห็นแบบเต็มตาเต็มตัวจึงนึกออกและจำได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือ..

“แม่จ๋า!”  ใช่แล้ว แม่จ๋าของผม  แม่ของคนที่ผมรัก แอร๊ย พูดเต็มปากเต็มคำก็รู้สึกเขิน 

ทุกคนมองมาที่ผมแบบงงๆ ว่าผมเรียกแม่จ๋าแล้วทำไมไม่พูดต่อได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่แบบนั้น

“ช่างไอ้ขี้เหร่นี่เถอะ”  มาว่าลูกขี้เหร่ได้ไงเนี่ยเหงี่ยม! แล้วจ้าวก็หน้าเหมือนหน้าแม่นั่นแหละ ถ้าจ้าวขี้เหร่ แม่ก็ขี้เหร่เหมือนกัน เหงี่ยมไม่ได้สนใจท่าทีฟึดฟัดของผมแล้วตอบแม่จ๋าออกไปอย่างมาดมั่น  “...แข่งกันเมา!”  นางหยิบขวดไวน์มาตั้งบนโต๊ะดังตึ้งจนทุกคนสะดุ้งพร้อมกัน

“นี่เธอเอาอะไรคิด ไม่มีใครเขาบ้าจี้ไปแข่งอะไรไร้สาระแบบนี้กับเธอหรอกนะ”  แม่จ๋าทำหน้าเหยียดหยาม

“ม่ายกล้าอะดี้”  เหงี่ยมทำหน้าตาท้าทาย  “ก็เห็นบอกว่าอีหนูโนมเด้งนี่ดีนักดีหนา ง้านก็ลองดูเซ่  ลองเมาแข่งกับลูกจ้าวดูสักตั้ง มาคอยดูว่าเมาแล้วครายจะดีครายจะดีแตก”  แม่จ๋ากำลังจะเถียง ผมดูแล้วว่านางไม่มีทางยอมให้พี่โนตมมาแข่งเมากับผมหรอก  แต่เสงี่ยมศรีก็ตัดบทพูดต่อ  “ถ้าอยากพิสูจน์สันดานของคน มันก็ต้องวิธีนี้เท่านั้นแหละ หรือคิดว่าสู้ไม่ได้ล่ะ”  หน้าแม่จ๋าตึงขึ้นทันทีที่ได้ยิน

“ก็ได้!” เธอรับคำอย่างมาดมั่น

“แม่คะ”  พี่สาวนมโตดึงแขนและทัดทานด้วยใบหน้าไม่ค่อยสู้ดี  “น้ำตาลไม่ดื่มเหล้านะคะ”  เธอบอก 

แต่ทันใดนั้น สลัดผักก็โพล่งขึ้น  “พี่เคยเห็นน้ำตาลดื่มกับเพื่อนที่ผับของเพื่อนพี่นะ  ทำไมบอกว่าไม่ดื่มล่ะ” จบประโยคนี้  ผมนี่ลุกขึ้นเลย!

“สลัด!”  พี่บั๊คสะดุ้งผางมองผมหน้าตื่น 

“ค..ครับ”  มันขานรับด้วยเสียงติดจะหวาดๆ  คงรู้ว่าได้พูดในสิ่งที่ผิดกับผม

“ไปกินเหล้าไม่ชวนผัวได้ไงวะ!” ทำหน้างอคอหักใส่มัน “ถ้าไปเสียตัวให้คนอื่นจะว่าไง!“  หน้าพี่บั๊คเงิบแต่มันก็พยายามปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว

“ชู่ววว จ๋าครับ เอาทีละเรื่อง สตินะสติ ตั้งสติไว้ก่อน อย่าพึ่งป่วนพี่นะครับ”  อ่าา ทำไมกูเขิน  พี่มึงก็ มาหวานออกสื่อทำไม ไม่รู้เหรอว่ากูระทวย

“ก็ได้ๆ พี่บั๊คจ๋าว่าไงก็ว่างั้น จ้าวให้เวลาสิบนาทีนะ แล้วเราค่อยมาป่วนกัน มั่วะๆ”  ส่งจูบให้พร้อมยิ้มหวานและขยิบตาให้  พี่มันอมยิ้มทำหน้าเหมือนหมั่นไส้แต่ก็เขินจนหูแดง

“แร้ด แรด” เสงี่ยมศรีไปว่าพี่นมโตทำไม พี่เค้ายังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ แค่ทำหน้าเจื่อนๆ เงิบไปเงิบมาแค่นั้นเอง

“ใครแรดเหรอแม่”  พ่อถาม

“ก็อิจ้าวลูกพ่อน่ะสิ  ม่ายรู้แรดได้ใคร”  เอ๊า เหงี่ยมมมมม

ผมโคตรอยากจะโวยวายแต่ติดที่สัญญากับเมียไว้ว่าจะไม่ป่วนสิบนาทีก็เลยยกไวน์ขึ้นดื่มแล้วอมเอาไว้  มันเป็นคาถาสงบปากสงบคำของผมนะ  ใครจะเอาไปใช้ก็ไม่สงวนสิทธิ์  คนรักกันมันต้องรู้จักฟังมากกว่าพูดถึงจะอยู่กันได้ยืด อมน้ำอมลมอมอะไรไว้ในปากซะ จะได้ไม่ต้องพูดมากไง

“งั้นเอาตามนี้นะครับแม่”  พี่บั๊คสรุปแล้วหันไปหาแม่จ๋า  “ให้น้องน้ำตาลกับข้าวจ้าวแข่งกินเหล้า คิดว่าเล่นเกมกันสนุกๆ แม่กล้าใช่มั้ยครับ” จับมัดมือชกแถมยังท้าซะอีก คุณเมียต้องมีแผนอะไรแน่ๆ แต่แผนอะไรก็ช่างเถอะ ยังไงผมก็ชนะ เพราะตอนเมากับไม่เมาแทบจะไม่มีความแตกต่าง ผมสามารถควบคุมตัวเองได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์

ผมมั่นใจ!



“ตกลง” แม่จ๋าตัดสินใจแล้วหันไปจับแขนพี่โนตมเพื่อให้กำลังใจและกล่อมไปในที  “แม่เชื่อ ว่าคนดีมันต้องดีมาจากข้างใน แม้แต่น้ำเปลี่ยนนิสัยก็ไม่สามารถทำอะไรทองเนื้อเก้าอย่างหนูได้หรอกลูก”  เอาล่ะสิ ช่างเปรียบเปรยกับละคร  แม่จ๋าจะรู้มั้ยว่าคนส่วนใหญ่ได้ยินคำว่าทองเนื้อเก้าแล้วเขานึกถึงอะไร  เขานึกถึงอีลำยองนะแม่ ร้อยละเก้าสิบไม่มีใครนึกถึงไอ้วันที่เป็นดั่งทองเนื้อเก้าหรอก   กร้ากกกกก  นึกภาพพี่นมโตมีแผลเต็มตัวแล้วฮาว่ะ 

จะว่าไปแม่จ๋านี่น่ารักขึ้นทุกวันนะ อินโนเซ้นต์ดีจัง น่าหยิกแก้มยุ้ยๆ แต่ตอนนี้ยังหยิกไม่ได้เพราะต้องนิ่งสงบสิบนาที  อึก..อ้าส์ เผลอกลืนน้ำมนตร์ลงคอไปแล้ว งั้นดื่มน้ำมนตร์กรึ๊บใหม่ดีกว่า

“เบาๆ ก่อนอีจ้าว เดี๋ยวแกก็น็อคซะก่อนได้แข่งหรอก”  พี่ข้าวสวยที่นั่งอยู่ข้างๆ เอนมากระซิบกระซาบ

ได้ยินแล้วฮามากกว่าน่าเชื่อถือ  ผมจำเป็นต้องกลืนน้ำมนตร์ลงคอแล้วตอบมันไป “อ้าว ยังอยู่เหรอเจ้ จ้าวนึกว่าหลับไปแล้วซะอีก ในที่สุดก็หาบทพูดให้ตัวเองได้ ตอนแรกนึกว่าถอดจิตไปถวายตัวเข้าเฝ้าอ้ปป้าที่เกาหลีซะอีก นั่งเงียบเก็บเงิงอยู่ได้ตั้งนาน.. !! อุ้บ!!”  ผมพูดได้แค่สองสามคำก็โดนน้ำมนตร์ในแก้วกรอกปากด้วยฝีมือพี่ข้าวสวยที่มันยกแก้วมาจ่อปากแล้วกระดกแกมบังคับให้ผมดื่ม

“อมไว้เลย! จะอมทั้งขวดก็ได้ ฉันไม่ยุ่งกับแกแล้วอิจ้าว เฮ้อ!”  มันถอนหายใจแล้วเก็บเงิงไว้ดังเดิม  คิกๆ อิพี่สวยมันน่ารักดีนะ อยากให้ผมดื่มเยอะๆ พราะนานทีน้องจะได้กินไวน์แพงแบบนี้ใช่มั้ล่ะ มุกนี้แจ่มใช้ได้แฮะ



“งั้นหนูดื่มเลยลูก ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวแม่จะดูแลเอง”  แม่จ๋ายื่นแก้วไวน์ให้พี่โนตม พี่สาวทำหน้าแหยๆ แต่ก็รับไปดื่ม 

จากแก้วแรกที่ดูเกร็งๆ แก้วที่สองก็ยังทำหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ แก้วสามผ่านไป สี่ ห้า และสุดท้ายแก้วที่หก  ไม่ได้หมายถึงว่าเธอหยุดแค่นั้น แต่หมายถึงตั้งแต่แก้วที่เจ็ดเธอยกดื่มเองด้วยความเต็มใจและดูจะเซียนถึงขนาด..

ยกซดในขวด!!

ทุกคนนั่งมองกันอย่างทึ่งๆ โดยเฉพาะแม่จ๋าที่ดูจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง  แต่ยกเว้นผมกับเหงี่ยมที่ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย

“พ่อๆ เมื่อไหร่พ่อจะขอแม่แต่งงานซะทีล่ะ แม่รอจนลูกโตแล้วน้า”  เหงี่ยมเกาะแขนพ่อทำท่ากระเง้ากระงอด

“พ่อขอแม่แต่งงานไปตั้งนานแล้วนะแม่ ถ้าไม่ขอจะได้แต่งแล้วมีลูกได้ยังไงล่ะ”  พ่ออธิบาย

“ไม่ใช่เลย” เหงี่ยมค้อน “อันนั้นมันพรีเวดดิ้งต่างหาก”  หืมมม พรีเวดดิ้งนั่นมันถ่ายรูปชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวก่อนแต่งจริงไม่ใช่เหรอแม่ แล้วนางไปคิดว่าหมายถึงการซ้อมแต่งงานได้ยังไง อ้ากกกก ทำไมแม่กูเป็นคนแบบนี้ ไม่เคยพบไม่เคยเห็น

“พ่อ”  พี่ข้าวสวยเรียกแล้วทำหน้าปราม  “อย่าขัดใจ”  พ่อทำหน้าเจื่อนแต่ก็ยอมในที่สุด จากนั้นฉากการขอแต่งงานก็เริ่มขึ้น  ผมก็อยากจะดูนะแต่ตอนนี้คงต้องสนใจผู้ชายที่นั่งมองผมตาเป็นมันดีกว่า

ผมเดินไปหาและนั่งลงบนตักทันที  “เกินสิบนาทีแล้ว จ้าวพูดได้รึยัง” ผมเชยคางพี่บั๊คเบาๆ

“พูดก็ได้ แต่อย่าบ้าบอให้มากนักสิครับ”  มึงด่ากูบ้าบอทำไมเนี่ย นี่กูมารุกมึงนะ มึงต้องเขินอายใส่ ไม่ใช่มาด่าแบบนี้

“พูดไม่เข้าหูว่ะ คดีเก่ายังไม่ได้เคลียร์กันเลยนะ”

“คดีอะไรล่ะครับ หืม”  พี่มันยิ้มบางๆ แล้วคว้ามือที่เชยคางอยู่ลงไปประสานไว้ตรงหน้าขา

“ก็..” 

“ตาบั๊ค!”  ไม่ทันจะได้พูดอะไร เสียงแม่จ๋าก็ดังแทรกขึ้น  “มาดูแลน้องน้ำตาล!”  แม่จ๋าทำเสียงเข้มเชียว ดูสิ คิ้วก็ขมวด หน้าก็งอ ยิ่งหน้างอแก้มก็ยิ่งย้วย คิกๆ น่ารักจัง ไปหยิกแก้มหน่อยดีกว่า

“ไปไหนจ้าว”  พี่บั๊ครั้งข้อมือไว้เมื่อผมลุกจากตักแล้วเดินไปทางที่แม่จ๋านั่ง

“ไปดูแลพี่นม เอ้ย พี่น้ำตาล” ผมตอบ “กับแม่จ๋า”  ว่าแล้วก็แกะมือพี่มันออก สลัดไม่ได้ห้ามแต่ลุกตามผมมา



“นี่เธอ” ในระหว่างที่ผมเดินไป แม่จ๋าก็เรียกเสงี่ยมศรีที่ตอนนี้กำลังพูดประโยคที่ได้ยินบ่อยๆ ในละคร

“ยอมรับค่ะ”  พอตอบแบบนั้นจบก็คล้องคอพ่อเข้าหา คิดว่าน่าจะเป็นฉากตอนแต่งงานในโบถส์เพราะเห็นพี่สวยมันยืนอยู่ระหว่างพ่อกับแม่คล้ายกับเป็นบาทหลวง

“นี่เธอ!”  ทุกคนหยุดและหันมองแม่จ๋าเพราะเสียงที่ดังขึ้น  “แข่งเมาอะไรของเธอนี่มันจะจบเกมเมื่อไหร่ ไม่เห็นจะมีใครทำอะไรเลย มีแต่กินเหล้าเมาบ้ากันอย่างเดียวเลยเนี่ย!”  ยิ่งโกรธก็ยิ่งบวมนะแม่จ๋าของพี่บั๊คเนี่ย ถ้าปล่อยลมออกคงปลิวว่อนเป็นลูกโป่งเลย คิกๆ แม่จ๋าตอนปลิวนี่ตลกดีจัง

“ก็มาวรึยังล่ะ” เหงี่ยมหันมาค้อนเพราะโดนขัดจังหวะพิธีแต่งงาน 

“คงจะเมาแล้วล่ะ” แม่จ๋าตอบแล้วมองไปที่พี่สาวโนตม ตอนนี้หน้าเธอแดง ตาเยิ้ม นั่งย้วยไปย้วยมามองคนนั้นคนนี้สลับไปมาพลางทำหน้าเคลิ้ม  “หนูน้ำตาล เมารึยังลูก”  แม่จ๋าทำท่าจะประคองอยู่ตลอดเวลาเพราะพี่นมโตตอนนี้คงโคฟตัวเองเป็นตุ๊กตาล้มลุกไปเรียบร้อยแล้ว

“มาวอาราย ม่ายมาววว”  ถ้าแบบนี้ไม่เมา กูก็นิชคุณล่ะวะ 

อะไรนะ  ไม่เกี่ยวกับพี่คุณเหรอ

อ๋อ ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยวสิ ไม่ได้เถียงซะหน่อย ก็แค่อยากโกเกาหลีบ้างไรบ้างก็ไม่ได้ เช๊อะ

“จะแข่งยังไงก็ว่ามา ฉันง่วงเต็มทีแล้ว”  แม่จ๋าพูดเหวี่ยงๆ

“ครายโตบคุณพี่ได้สามครั้งก่อนก็ชานะ” 

!!!!!!!

อะไรซิ!???

เสงี่ยมศรีพูดอัลไลลลลลลล!!???

“อะไรนะ!!”  เสียงทุกคนถามพร้อมกันยกเว้นเหงี่ยมและพี่นมโต

“เธอจะบ้ารึไง”  แม่จ๋าลุกขึ้นอย่างเหลืออด

“ม่ายบ้าๆ” เหงี่ยมตอบแล้วเดินผ่านแม่จ๋ามาหาพี่นมโต  “อีหนูน้ามนม เอ้ย น้ามตาล ลุกขึ้นเตรียมตัว”  แม่ดึงแขนพี่นมโตขึ้น  ถึงจะยืนโงนเงนแต่ก็เหมือนจะเข้าใจสถานการณ์อยู่บ้าง  “มานี่ลูกจ้าวของแม่ อย่าทำให้แม่ผิดหวางน้า ชานะให้ได้ อย่าให้ใครแย่งผัวเราปาย”  แม่ลากผมมายืนข้างๆ พี่โนตม

“ฟังกติกานะท้างสองโคน  หลังจากได้ยินเสียงสัญญาณแล้วให้กินไวน์อีกคนละสามแก้ว ใครกินหมดก่อนก็ปายไล่ตบผู้หญิงคนนั้นให้ได้ ครายโตบครบสามครั้งจะได้..”  เหงี่ยมลากพี่บั๊คมายืนตรงหน้าผมกับพี่นมโต “จะได้ผู้ชายคนนี้ไปครองทันที แต่ถ้าครายแพ้จะต้องเปิดทางให้อีกคนมาเป็นเจ้าของคุณลูกเขยแทนโดยไม่มีข้อยกเว้น”  พี่บั๊คก็ดูจะลังเลนิดๆ คงเพราะกลัวแม่ตัวเองจะโดนตบ แต่ก็เหมือนจะเชื่อมั่นอะไรไรบางอย่างถึงขนาดยอมให้เหงี่ยมเอาแม่ตัวเองมาเป็นเหยื่อแบบนี้ 

“นี่ฉันไม่เอาแบบนี้นะ”  แม่จ๋าเดินออกไปห่างจากบริเวณโต๊ะกินข้าวเรื่อยๆ

“ม่ายเอาม่ายได้ค่ะคุณพี่  เปลืองตัวแค่นี้มันคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม เชื่อน้องสิ” มันจะน่าเชื่อถือกว่านี้นะเหงี่ยมถ้าไม่พูดเสียงยานคางและสะอึกเป็นพักๆ แบบนี้

“อีหนูน้ามตาลเข้าใจม้าย”  ดวงตาปรือของเหงี่ยมตวัดมองพี่นมโตแล้วรอให้เธอรับคำ

“ข้าวจายสิ ง้ายง่ายแค่เน้” ย้วยได้อีก หมดสวยเลยพี่สาวเอ้ย

ในขณะที่คู่แข่งดูท่างทางมั่นอกมั่นใจและพร้อมแข่งขนาดนั้นทว่าตัวผมกลับลังเล..

ต้องตบแม่จ๋าเนี่ยนะ ตบคนน่ารักแก้มย้วยแบบนั้นเนี่ยนะ  ถ้าตบแล้วจะหยิกอีกได้ไง  ระหว่างพี่บั๊คกับแก้มย้วยๆ ของแม่จ๋า ผมจะเลือกอะไรดีวะ

“สู้ๆ นะลูกแม่ มั่นใจหน่อย มั่นใจหน่อย”  เหงี่ยมตบไหล่ให้กำลังใจ  “ใช้หัวใจของลูกเอาชนะเกมนี้ให้ได้ แม่เชื่อในตัวแกนะจ้าว”  ยิ่งให้กำลังใจผมก็ยิ่งรู้สึกกดดัน  กติกาก็เหมือนจะไม่ยากนะ แต่ทำไมผมรู้สึกว่ายากกว่าให้บุกน้ำลุยไฟซะอีก

..ถ้าผมชนะเกมนี้ไม่ได้ พี่บั๊คต้องตกเป็นของคนอื่นงั้นเหรอ  ผมจะยอมให้เป็นแบบนั้นได้ยังไง!



แม่รินไวน์ลงในแก้วแล้วแยกออกเป็นฝั่งละสามแก้ว  “ฝั่งนี้ของอีหนู ฝั่งนี้ของข้าวจ้าว”   แม่ชี้ให้ดูแล้วหันไปหาพ่อ  “พ่อมานี่ เมี้ยวๆๆ”  กวักเรียกเหมียวๆ ประเดี๋ยวก็มา

“ไม่ใช่แมววว เมี้ยวว”  พ่อรับมุก  “มีอะไรจ๊ะแม่”  ถามแล้วทำหน้าแปลกๆ  คงเพราะกลัวว่าเหงี่ยมจะคิดอะไรแผลงๆ ขึ้นมาอีก

“โตดซิ” 

!!!!!??

“อะไรนะแม่!?”  พ่อทำหน้าตาตื่น

“ตดน่ะตด  โตดเหมือนที่พ่อตดให้แม่ฟังทุกวันที่บ้าน  โตดเป็นเสียงสัญญาณเริ่มการแข่งขันงายย” 

ตายๆๆๆ เสงี่ยมศรี!! ทำไมเป็นคนแบบนี้ คราวหน้าไม่ต้องมีใครเอาเหล้าให้นางกินเลยนะ  โอ๊ย ขายหน้าชะมัด เรื้อนแบบนี้ไปเพื่อใคร ไม่เอาสิ บ้านเราไม่มีใครเป็นงี้เลยนะ

“พ่อก็อายเขาสิแม่”  พ่อทำหน้าเหมือนอยากจะลาตาย

“อายทำไมคนเยอะแยะ”  เหงี่ยมแถ  “จาตดไม่ตด ถ้าไม่โตดแม่จาถอนหมั้นแล้วนะ”  เอ๊า ขู่ถอนหมั้นซะอีก  เหงี่ยมเอ้ย สงสารพ่อบ้างสิเหงี่ยมมมม

“ก็เมื่อกี้แต่งไปแล้ว บาทหลวงรับรู้แล้วนะแม่”  พ่ออุทธรณ์

“แต่งแล้วแต่ไม่เสร็จพิธีนะพ่อ แม่เคยดูละคร ถ้ามีคนไม่เห็นด้วยหรือมีใครมาขัดขวาง พิธีก็ไม่สมบูรณ์ เพราะฉะนั้นต้องไปตั้งต้นใหม่” ข้อมูลอ้างอิงของนางช่างน่าเชื่อถือ  นางดูละครเว้ย ดูละครเอามาย้อนทำกับผัว ก้ากกกก  ตัวใครตัวมันนะพ่อ ศึกของใครของมันก็แล้วกัน  “ตดเลย ตดเดี๋ยวนี้ไม่งั้นมีปรี๊ด”  ถึงตอนนี้หน้าพ่อก็ถอดสี พี่ข้าวสวยรีบเดินมาซ้อนข้างหลังพ่อแล้วกระซิบกระซาบ

“ยอมๆ ไปเถอะ ไม่งั้นบ้านนี้วอดวายแน่พ่อ เผลอๆ กลับถึงบ้านเราก็อาจจะยังปรี๊ดอยู่”  ผมไม่เคยเห็นหรอกว่าแม่ปรี๊ดแล้วทำอีท่าไหนบ้าง  แต่ผมเคยเห็นผลของมันและคำบอกเล่าของพ่อ  บ้านทั้งบ้านอย่างกับโดนน้ำท่วม  พ่อเล่าว่าแม่แอบไปไล่เปิดก้อกน้ำทุกก้อกไม่เว้นแม้แต่ห้องน้ำบนบ้าน  ตอนนั้นมันดึกแล้วพ่อเลยไม่ทันรู้ตัว  พอตื่นมาอีกที น้ำท่วมบ้านทั้งหลัง ถึงขนาดว่าผมเจอตอนสายๆ ยังวิดน้ำออกไม่หมดเลย 

“ตดก็ตดจ๊ะ”  พ่อทำเสียงอ่อนเมื่อเห็นว่าแม่กำลังถลกแขนเสื้อ

“ดีมากๆ เดี๋ยวแม่จะลดค่าสินสอดให้นะ”  ผมล่ะอายแทนเหงี่ยมซะจริงๆ อยากมุดหน้าลงบนอกเมีย คึคึ  “เอาล่ะนะ  ทุกคนเตรียมตัว”  พี่นมโตตั้งท่าจะวิ่งไปยังแก้วไวน์  แม่จ๋าก็ตั้งท่าจะวิ่งหนี  ที่จริงน่าจะหนีตั้งแต่ที่คนอื่นยังคุยกันก็ได้นะแต่นางก็ไม่ทำ คงอยากรู้อยากเห็นล่ะสิ คิกๆ น่ารักจังนะคนนี้  สมกับที่เป็นแม่พี่บั๊คเลย  ลูกก็หล่อ แม่ก็ตลก  แบบนี้ถ้าผมแต่งเข้ามาเป็นเขยก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว นั่งหัวเราะกันอย่างเดียวเลย



*********************

ต่อด้านล่าง

[krappom]

ปู๊ดดดด!!

เสียงตดดังขึ้นจนทุกคนหันไปมองต้นเสียง  พ่อเบ่งหน้าดำหน้าแดง  พี่ข้าวสวยปิดปากปิดจมูก  แม่จ๋ายืนห่างไปหกเจ็ดเมตรแต่ก็ได้ยินและทำหน้าขยะแขยง  พี่บั๊คกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่น  ส่วนผมก็มองคนนั้นคนนี้และกลับมามองตามร่างเล็กนมโตของผู้หญิงคนข้างๆ  หลังจากได้ยินเสียงตด เธอก็รีบเดินโซซัดโซเซไปยังที่อยู่ของแก้วไวน์ กว่าจะถึงก็ใช้เวลาพอสมควรจากนั้นก็กระดกไวน์เข้าปากติดๆ กันสามแก้วรวด 

ผมนี่อึ้งไปเลย! 

“ปายสิอีจ้าว จายืนให้ปลวกมาแทะหรืองาย”  แม่เรียก

ผมได้สติจึงรีบวิ่งไปยังแก้วไวน์แล้วกระดกเข้าปากบ้าง แต่พอถึงแก้วสุดท้ายก็เหลือบไปเห็นแม่จ๋ากำลังเดินเร็วไปอีกฝั่งของสระน้ำเพื่อหนีการไล่ตามของพี่นมโต  เพราะความที่โต๊ะกินข้าวมันตั้งขวางทางเข้าบ้านเอาไว้ แม่จ๋าจึงต้องหนีไปด้านในของสระ

“อย่านะหนูน้ำตาล นี่แม่นะ”  แม่เดินไปด้วยห้ามไปด้วยแต่พี่นมโตไม่ฟังอะไรอีกแล้ว

“หนูต้องชานะค่าขุ่นแม่” เสียงเธอยานคางมากกว่าเดิมหลายเท่า  “จาได้มาเป็นซาใภ้คุณแม่งายค้าา”  ว่าแล้วเธอก็วิ่งตามแม่จ๋าอย่างไม่ยอมลดละ

ผมรีบดื่มแก้วที่สามแล้ววิ่งไปดักหน้าแม่จ๋า  ส่วนพี่บั๊คก็ตามมาห่างๆ

“นี่!!”  แม่จ๋าหยุดเดินหนีแล้วชี้หน้าผม  “อย่ามาทำอะไรฉันนะ!!” นางตวาดใส่ผมแล้วหันไปมองพี่บั๊คที่ยืนห่างจากเราทั้งคู่ประมาณสามสี่เมตร  “ตาบั๊ค ช่วยแม่สิลูก ทำไมปล่อยให้คนอื่นรังแกแม่แบบนี้ล่ะ”  เสียงแม่จ๋าเริ่มสั่นเครือ ในดวงตาเริ่มมีความแวววาวของน้ำเคลือบอยู่จนเห็นชัดว่าใกล้จะร้องไห้เต็มที

พี่บั๊คไม่ได้เดินเข้ามาใกล้กว่านั้น คงอยากให้เกมดำเนินต่อไปแต่ก็จะคอยอยู่ในระยะที่สามารถเข้ามาช่วยได้ทัน   “แม่จะไม่เจ็บตัว ผมเชื่ออย่างนั้น” 

ในขณะที่แม่จ๋ากับพี่บั๊คคุยกันอยู่ พี่นมโตก็เข้ามาใกล้แม่จ๋าจากทางด้านหลัง  ผมเหลือบเห็นแล้วกระโจนเข้าไปหาร่างอวบทันที

แม่จ๋าเห็นดังนั้นจึงตะโกนใส่ผม “อย่านะ!!” นางปิดหน้าไว้เพราะกลัวผมตบแต่กลับโดนอีกคนที่อยู่ด้านหลังกระชากตัวให้หันไปหาก่อนที่เธอจะเงื้อมือขึ้นสุดแล้วฟาดลงมา

เพี๊ยะ!!!

ทุกอย่างหยุดนิ่งลง..

แค่เสี้ยววินาที

“อย่ามายุ่ง!!”  ร่างของผมถูกผลักออกอย่างแรงจนกระเด็นเพราะเมื่อครู่ผมเข้าไปดึงแม่จ๋าออกมาแล้วเข้าไปยืนแทนที่จึงโดนตบไปเต็มๆ

แม่จ๋าที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ยืนนิ่งมองผมและพี่นมโตสลับกัน  แต่หญิงสาวไม่ได้นิ่งไปด้วยเพราะยังคงเดินหน้าเพื่อชัยชนะอย่างเอาเป็นเอาตาย

ท่ามกลางความตื่นตะลึงของทุกคน แต่พี่นมโตกลับเข้าประชิดตัวแม่จ๋าได้อีกครั้งแล้วเงื้อมือ “ขอโตบสามทีเองค่าคูณแม่”  ร่างเล็กของเธอดูบอบบางก็จริง แต่แรงเยอะมาก อีกทั้งความกระหายในชัยชนะก็มากมายซะจนความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหายไปหมด 

เหตุการณ์เกิดขึ้นรวดเร็วมาก  ผมที่อยู่ใกล้ที่สุดกระโจนเข้าไปหาและแทรกตัวเข้าไปกั้นตรงกลางก่อนจะโอบคร่อมตัวแม่จ๋าเอาไว้มิด

เพี๊ยะๆๆๆๆๆๆ

“ออกปายน้าไอ้บ้า!!!” สองมือบางของเธอตีรัวลงบนร่างกายด้านหลังของผมแบบน็อนสต๊อป  พิกัดการตีก็สะเปะสะปะ  ตบอะไรได้ก็ตบ โดนทั้งหลังไหล่ท้ายท้อย โดนหัวบ้างก็มี 



“หยุดได้แล้วน้ำตาล!!”  พี่บั๊คจับมือเล็กที่ตีรัวใส่ผมเอาไว้แล้วตวาดเสียงดัง  นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพี่บั๊คโมโหระดับนี้

อันที่จริง ถ้าผมไม่เข้ามากันไว้ พี่บั๊คก็คงเข้ามาช่วยได้ทันเหมือนกันเพราะผมเห็นว่าพี่บั๊คออกตัวแล้วตอนที่เริ่มวิ่ง

“น้ำตาลต้องชานะ น้ำตาลอยากให้พี่บั๊คเป็นของน้ำตาลโคนเดียว”  เธอทำท่าจะเข้ามาหาแม่จ๋าอีกครั้งแต่พี่บั๊คดึงไว้แล้วตวาดซ้ำไปอีก

“ตั้งสติหน่อยน้ำตาล!” เสียงพี่บั๊คโทนนี้เร้าอารมณ์ผมดีแฮะ  รู้สึกคึกคักอยากโดนแบบนี้บ้างว่ะ “นี่แม่พี่นะ!!  อยากชนะจนแยกแยะไม่ออกเลยเหรอว่าควรหรือไม่ควรทำอะไร!!”  ถ้าไม่ติดว่าต้องประคองแม่จ๋าที่กำลังยืนอึ้งดูการสั่งสอนของพี่บั๊คอยู่ข้างๆ ผมคงเข้าไปลากเมียรักขึ้นห้องแล้วล่ะ

แอร๊ยยย เมียกูเท้เท่ ดาร์กละเกินเมียจ๋าาา ผัวอยากโดนเอสใส่แบบนี้บ้างอ่า ทำไงดีวะเนี่ย

“ถ้าได้พี่บั๊คมาเป็นแฟน จาให้น้ำตาลทำอารายก็ด้ายท้างน้านแหละ” เสียงก็ยังยานคางและยืนไม่ตรงอยู่อย่างนั้น พรุ่งนี้ถ้าสร่างเมาจะจำอะไรได้บ้างไหมเนี่ย

“งั้นเกมวันนี้ให้น้ำตาลชนะก็แล้วกัน”  แม่จ๋าสรุป   เธอแกะมือผมออกจากไหล่และเดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าพี่สาวนมโต

“กรี๊ดดด ชานะแล้ว ชานะใสใส กรี๊ดดดดดดด” พี่นมโตกรี๊ดเสียงดังลั่นจนทุกคนต้องปิดหู  “แบบนี้หนูก็ได้มาเป็นซาใภ้คูณแม่แล้วซีคะ” 

ผมหลับตาข่มใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น  คงไม่มีหวังได้เป็นเขยบ้านนี้แล้วสินะ เฮ้อ แพ้ก็ต้องยอมรับว่าแพ้นั่นแหละ ไอ้จ้าวคนแมนๆ ครับ

“น้ำตาลชนะเกม”  แม่จ๋าพูดเสียงนิ่ง  “แต่ไม่ชนะใจแม่เลย”  แล้วเธอก็หันหลังให้ทุกคนจากนั้นก็เดินออกจากบริเวณสระน้ำ  “ใครก็ได้ช่วยจัดการหาที่นอนให้หนูน้ำตาลด้วยก็แล้วกัน”  เสียงแม่จ๋าถึงจะนิ่งแต่ก็เหมือนขมขื่นอยู่มากทีเดียว

คงผิดหวังเรื่องว่าที่ลูกสะใภ้คนโปรดชนะแบบไม่สมศักดิ์ศรี ความจริงผมก็ไม่น่าไปขวางทางชนะของพี่นมโตเลย  ดูสิ ทำให้แม่จ๋าโกรธซะแล้ว เฮ้อ นี่ขนาดพี่นมโตชนะเกมได้แต่ก็ยังไม่ชนะใจแม่จ๋าแล้วคนแพ้ในเกมอย่างผมจะชนะใจแม่จ๋าได้ยังไงล่ะเนี่ย เฮ้ออออ กลุ่มว่ะ



ในขณะที่กำลังแอบนอยด์อยู่กับความคิดตัวเอง  เสงี่ยมศรีก็พูดขึ้นเสียงดังลั่น  “พาลำยองปายเก็บทีซิข้าวสวยลูกรัก”  พี่สวยหันไปมองแม่เหมือนไม่ค่อยเข้าใจ แม่จึงกระซิบอะไรบางอย่างกับพี่สวยแล้วหัวเราะกันคิกคัก



“อ๊ะๆ ไม่ต้องตามมาค่ะพี่บั๊ค ไม่ต้องห่วงด้วย เดี๋ยวสวยหาที่นอนแบบวีไอพีให้ลำยองเองค่ะ”  ว่าแล้วอิพี่สวยก็กึ่งลากกึ่งดึงพี่นมโตออกไปจากบริเวณสระ 

“แล้วน้องสวยเค้ารู้ที่รู้ทางในบ้านผมเหรอครับ”  สลัดผักหันไปถามพ่อ

“แม่ข้าวจ้าวคงไม่ให้นอนที่นี่หรอกลูกเขย” พ่อตอบได้แค่นั้นก็โดนแม่แทรกขึ้น

“เดี๋ยวลามยองย่องขึ้นห้องไปขัดขวางฉากเลิฟซีนจาทำงาย ยอมหราา?”  แม่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่พี่บั๊คจนมันเขินซะหน้าแดง

“โถ่แม่ครับคงไม่มีหรอก ข้าวจ้าวเมามาก เดี๋ยวคงให้นอนแล้วล่ะ” พี่บั๊คเกาท้ายทอยแบบเขินๆ

“นิสัยเสีย!!!”  ผมตวาดลั่นแล้วเข้าไปทุบแขนมันอย่างแรง

“อ..อะไรเนี่ย พี่ทำอะไรผิด”  ยังมีหน้ามาถาม มึงมันไอ้คนนิสัยเสีย!!

“หักหน้าแม่แบบนี้ได้ไง!”  ผมโวยวาย  พี่มันทำหน้างงและพยายามคิดตาม แต่ผมรู้ว่ามันคงคิดไม่ออกจึงเฉลยให้มันฟัง  “ก็แม่อุตส่าห์มโนเรื่องฉากเลิฟซีนไง ไปปฏิเสธแบบนั้นได้ไง เราต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่สิ ใช่มั้ยแม่” ผมหันไปหาแนวร่วม

“ถั่วต้มลูกรัก ฉลาดได้แม่ไม่มีผิด  คืนนี้ถ้าไม่จัดกันนะ แม่จะแช่งให้ฉี่ไม่ออกสามวัน คิกๆๆ”  พี่บั๊คกับพ่อทำหน้าปุเลี่ยนๆ เหมือนจะเงิบแต่ก็ขำผสมกับอ่อนอกอ่อนใจกับเราสองคน   “กลับกันเถอะพ่อ เดี๋ยวจาเลยฤกษ์เข้าหอของราวว”  ว่าแล้วก็คล้องแขนพ่อเดินผ่านผมกับพี่บั๊คไป

“จ๊ะแม่ คืนนี้พ่อตามใจแม่ทู้กอย่างเลยจ้า”   พ่อออดอ้อนเอาใจ

“อ้าว แล้วจะกลับยังไงครับ”  พี่บั๊คถามตามหลังเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนขามาตัวเองไปรับ 

แม่กับพ่อหันมายักคิ้ว  “ให้ข้าวสวยไปเรียกแท็กซี่แล้ว”  พ่อตอบ 

พอเห็นว่าพี่บั๊คลังเลแม่จึงพูดให้เมียผมสบายใจ (?) “ไม่ต้องคิดปายส่ง อยู่จัดหนักไอ้เรื้อนนั่นเถอะ” นี่แม่ผมจริงๆ เหรอ  ที่ผมเรื้อนยังไม่ได้ครึ่งแม่เลยเหอะ

“เอ่อ.. ง..งั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวผมไปส่งหน้าบ้านนะ” 

แม่ยกมือห้าม  “อย่าได้เสียเวลากับตรงนี้เลยพ่อลูกเขย  ดูนั่นๆ”  แม่ชี้มาที่ผมที่แอบกระดกไวน์ในขวดกินระหว่างรอ  ก็เหตุการณ์ต่างๆ นาๆ เมื่อกี้ทำให้ระดับแอลกอล์ฮอล์มันลดฮวบจนเกือบจะสร่างน่ะสิ  ผมก็เลยต้องเพิ่มดีกรีอีกหน่อย

“จ้าวพอแล้ว”  พอพี่บั๊คเห็นก็เข้ามาดึงขวดออกจากมือแล้วทำหน้าดุ  แต่เสียใจนะเมียรัก  จ้าวซัดจนมันหมดเกลี้ยงแล้วล่ะ หุหุหุ

“บ้ายบายแม่ คืนนี้มาแข่งกัน ใครนอนก่อนแสดงว่าแก่”  ผมตะโกนท้า

“จัดปายยย พ่อกับแม่จะไม่เลิกจนกว่าจะได้น้องแกแล้วน่านแหละ  ใช่ม้ายพ่อ เราทำลูกชายคนใหม่อีกสองสามคนแทนคนเก่าที่มันออกเรือนมีผัวเศรษฐีกานดีกว่า เผื่อจาได้ผัวรวยอีก คิกๆๆๆ”  พ่อเออออรับคำแล้วสองคนนั้นก็หัวเราะต่อกระซิกกอดคอกันเดินออกไป

ว่าแต่..

จะทำน้องให้จ้าวอีกตั้งสามคนเลยเหรอ โหยแม่! จะแรงเกินไปแล้วนะ!!







เมื่ออยู่กันตามลำพังสองต่อสอง บรรยากาศก็แสนจะเป็นใจ รอบด้านมืดสลัวแต่บริเวณสระน้ำถูกตกแต่งด้วยไฟสวยงาม ผิวน้ำสีฟ้าใสกระเพื่อมไหวเล็กน้อยตามแรงลม ผมเดินเข้าไปคล้องคอพี่บั๊คที่ก้มมองลงมาด้วยแววตารักใคร่ระคนเอ็นดู

“คิดถึงจัง” ผมอ้อน

สองแขนแกร่งโอบรวบเอวผมไว้อย่างเสน่หา “คิดถึงเหมือนกันครับ คิดถึงขี้เมาที่ขี้อ้อนขี้อ่อยคนนี้”  ปลายจมูกโด่งเกลี่ยไปมาบนปลายจมูกผม

“ไม่ต้องเลย” ดันตัวออกเมื่อนึกเรื่องเก่าๆ  “ลืมไปว่าเราต้องอยู่ในโหมดเศร้านะ” 

“อ้าว เข้ามาอ้อนเองนะ พอนึกได้ก็ผลักเฉยเลย ไอ้เด็กนี่”  พี่มันขยี้หัวผมซะจนยุ่งเหยิง

“ไม่รู้ล่ะ งอนตัวเท่าบ้าน” ผมหันหลังให้แล้วกอดอกแน่น

ร่างสูงเข้ามายืนซ้อนด้านหลังแล้วโอบเอว ซุกใบหน้าเข้าซอกคอพลางโยกตัวช้าๆ “งอนเรื่องอะไรล่ะครับบอกจ๋ามาซิ  จะได้ง้อถูกเรื่อง”

“เอาเรื่องแรกก่อน”  ทำท่าทางเป็นต่อใส่เพราะพี่มันยอมง้อแล้ว  “ทำไมไม่รักแม่จ๋า ทำไมยอมให้แม่จ๋าโดนตบล่ะ” ผมรู้สึกไม่ดีจริงๆ ถ้าพี่มันให้เหตุผลที่ไม่โอเค ผมคงต้องตัดมันออกจากการเป็นเมีย ผมเกลียดคนไม่กตัญญู

“เพราะรักไง ถึงได้ยอม”  พี่มันว่า  “พี่อยากให้แม่มีความสุขกับคนที่พี่เลือก อยากให้แม่ได้เห็นซะทีว่าคนนี้ของพี่จะทำให้แม่มีความสุขในวันข้างหน้า  อยากให้แม่รู้ว่าใครกันแน่ที่รักแม่มาจากจิตใต้สำนึก ไม่ใช่แค่เพียงฉาบฉวย”

“ทำไมถึงได้มั่นใจขนาดนั้น ถ้ามันพลาดขึ้นมาล่ะ แม่จ๋าไม่เจ็บตัวฟรีเหรอ”  ผมยังข้องใจ

“ที่ผ่านมา ที่จ้าวคอยคิดถึงแม่พี่ก่อนเสมอ คอยบอกให้เทคแคร์แม่ก่อนเพื่อลดอคติในใจแม่ พี่ถือว่าจ้าวสอบผ่านในคะแนนที่สูงมาก  จ้าวไม่ได้ใช้กำลังเข้างัดกับความแรงของแม่ แต่ใช้พี่เป็นเครื่องมือเพื่อลดการปะทะซึ่งพี่คิดว่าเป็นวิธีที่น่ารักและค่อนข้างได้ผลดี”  หูย โดนชมซึ่งหน้าแบบนี้ เขินนะเนี่ย

ว่าแต่..

กูไปทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ  ใช้สลัดเป็นเครื่องมืองัดอะไร หรือแม่จ๋าเข้าห้องไม่ได้แล้วกูเป็นคนช่วยงัดประตูให้ หรือยังไง ยิ่งฟังยิ่งงงว่ะ

“อ้อแล้วอีกอย่าง”  ห๊ะ ยังมีอีกเรอะ  “คนบ้านจ้าวถึงจะสติไม่ดีแต่ทัศนคติและจิตใจดีงาม” ฟังๆ ก็เหมือนชม แต่ตงิดๆ เหมือนจะไม่ใช่  “แม่ของจ้าวถึงจะเมามากแต่พี่เชื่อว่าต้องมีเหตุผลที่คิดกติกาแบบนั้นขึ้นมา  เพราะถ้าไม่เจ๋งจริงก็สร้างคนแบบจ้าวไม่ได้หรอก พี่เชื่อในคนที่สร้างจ้าวขึ้นมาว่าต้องมีดีและพี่ก็ได้เห็นว่าแม่จ้าวยิ่งกว่าดีซะอีก”  เหงี่ยมจะดีกว่านี้อีกนะ ถ้าไม่ขี้บ่น  “และโดยเฉพาะพี่เชื่อใจคนที่พี่รักและเชื่อว่าตัวเองเลือกคนไม่ผิด” 

“เลือกไม่ผิดอะไรล่ะ จ้าวแข่งแพ้แบบนี้ แม่จ๋าก็คงยกพี่บั๊คให้คนอื่นแล้วล่ะ” ถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม  พึ่งมานึกเสียดายเอาป่านนี้   ตั้งแต่พรุ่งนี้คงเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ระหว่างเราแล้วล่ะสลัดเอ้ย 

พี่มันยิ้มบาง “ถึงแม่จะเจ้าทิฐิและไว้ตัวอยู่สักหน่อยแต่ก็มีหัวใจ พี่เชื่อว่าแม่จะต้องได้เรียนรู้จิตใจคนมากขึ้นแน่”  หน้าตาหล่อเหลาของพี่บั๊คดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลเพิ่มขึ้นเมื่อฉายประกายแห่งความเชื่อมั่นเช่นนี้  “การแข่งขันน่ะ คนที่ได้รางวัลแมนออฟเดอะแมทช์ไม่ได้มาจากทีมที่ชนะเสมอไปหรอกนะ”  ไม่รู้ว่าเป็นแค่คำปลอบใจหรือเปล่า แต่ผมรู้สึกดีจังแฮะ  ไม่ว่าในโลกนี้ผมจะเป็นขี้ในสายตาใคร แต่ในสายตาพี่บั๊ค ผมรู้สึกเสมอว่าผมเป็นเหมือนเทวดาองค์น้อยๆ ที่พี่บั๊คให้ความรักและศรัทธา ซึ่งมันเป็นอะไรที่มีค่าสำหรับผมมากที่สุด

“แต่..” 

“อะไรอีกล่ะ หืม” พี่บั๊คถาม

“ยังมีอีกเรื่องที่จ้าวไม่สบายใจ”

“ว่ามาสิ”  พี่บั๊คจับไหล่สองข้างของผมแล้วก้มลงมาใกล้ๆ

“จ้าวไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ เรื่องรักสามเส้าของเรา”

“ก็เห็นทำเหมือนไม่แคร์แล้วไม่ใช่เหรอ นึกว่าไม่ได้มีใจซะอีก” พี่มันพูดเหมือนน้อยใจ

ผมรวบมือหนามากุมไว้แล้วเงยขึ้นมองหน้าพี่มันตรงๆ  “ไม่แคร์ได้ไงเล่า ก็จ้าวเป็นคนผิดนี่นา” 

สลัดผักทำหน้างงแล้วถามกลับทันที “ผิดยังไง”

“ก็จ้าวหลายใจ” ช้อนตามองพี่มันด้วยความสำนึกผิด

สลัดขมวดคิ้วจนเป็นปม “เดี๋ยวนะ พี่ว่าเราไม่น่าจะคุยเรื่องเดียวกัน” 

“เรื่องเดียวกันนั่นแหละ เรื่องสามเส้าเราสามคนที่ทำให้เจ็บปวดทุกฝ่าย”  ผมลูบแก้มสากเบาๆ เพื่อปลอบประโลม

“สามเส้าที่ว่าน่ะ มีใครบ้าง” พี่มันถาม

“ก็รักสามเส้าระหว่างพี่บั๊ค จ้าว แล้วก็ผีไง”

!!!!!

ผมเบื่ออาการเงิบของสลัดผักจริงๆ ทำไมมันต้องตกตะลึง แปลกใจไปกับคำพูดหรือการกระทำที่แสนปกติธรรมดาของผมทุกทีเลยวะ “งงอะไรเนี่ย ก็เรื่องระหว่างเราสามคนมันยังไม่เคลียร์เลยนี่นา”

“สรุปคือเวลามึงเมากับเวลาปกติ ระบบสมองมึงแยกกันคิดใช่มั้ยเนี่ย!!”  ดูมันๆ หลังจากเงิบก็เม้งแตก แบบนี้ทุกทีเลย  พี่มันคงเพิ่งนึกได้ก็เลยโกรธ เฮ้อ เมื่อไหร่รักสามเส้าของเรามันจะจบสิ้นซะทีนะ

“แล้วมาเหวี่ยงใส่คือระ!?” ผมวีนกลับ “จ้าวก็รู้ว่าจ้าวผิด แต่ไม่รู้จะทำไงจริงๆ นี่นา พี่บั๊คก็เมีย ผีก็เมีย จะดีจะร้ายจ้าวก็ได้มาทุกคนแล้วอะ จะให้ปัดความรับผิดชอบ จ้าวทำไม่ได้หรอก!” ผมขึ้นเสียง

หน้าพี่มันแดงก่ำ คิ้วขมวดเป็นปม และเหมือนเขี้ยวจะงอกออกมาแล้วด้วย “มานี่เลย!! เพ้อนักใช่มั้ย เรื้อนมากใช่มั้ย!!! ได้!! เดี๋ยวจะรื้อฟื้นให้ดูว่าใครได้ใครกันแน่!!!”  ตอนแรกก็ตกใจที่พี่มันดูฉุนเฉียว แต่คิดไปคิดมาก็เข้าทางแล้วนี่หว่า

แอร๊ยยยย พี่บั๊คโหมดดาร์กอย่างที่ใฝ่ฝัน แบบนี้คงต้องเพิ่มเชื้อไฟให้เยอะๆ จะได้ดาร์กกว่านี้ 

“ปล่อย!!”  ผมกระชากมือกลับมาอย่างแรง  “ถ้าไม่เข้าใจกันแบบนี้ จ้าวจะไปอยู่กับผีแล้ว!!”  ตะคอกใส่พี่มันเสียงดังลั่นแล้วหันหลังวิ่งหนี

“โธ่เอ้ย!!! กูจะบ้าตาย!! หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้จ้าว!!”  พี่มันเรียกตามหลังแต่ผมไม่หยุดหรอก  จุดมุ่งหมายของผมก็คือศาลาริมน้ำที่เงียบสงบแสนโรแมนติก คึคึคึ



“จ้าวหยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!!”  เสียงร้องเรียกให้หยุดยังคงตามมาติดๆ 

ท่าทางหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนั้นแสดงว่าหึงผีมากสินะ คึคึ แบบนี้คงต้องงัดไม้เด็ดเพื่องานดาร์กขั้นสุดซะแล้วสิ!


*********************

 

[tou]

อ่านแล้วอึ้ง มึนแทนพี่บั๊ค 
อิข้าวจ้าวมาแรงตลอดๆ

[Teddysdeath]

อิจ้าวโลกนอกจากมันจะแร่ดมากเรื้อนมากมันยังเป็นเอ็มสายดาร์คอีกนะเนี่ย สุดยอดนายเอกแห่งยุคจริงๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

จ้าวคะ นู๋โอเคชั้ยมั้ยลูก แม่ลูกนี่ไม่ต่างเรย จิตใจงามแต่แมร่งบ้า 55555

[aorpp]

โอ๊ยยย ขำกรามค้างงงง ฮากระจาย  ยกนิ้วให้คนแต่ง
ปล.แอบสงสารคุณพ่อนิดๆนะ โถ่ๆๆภาพพจน์หมดกัน 
+1 

[My_yunho]

จ้าวรั่วๆๆๆๆๆมากกกกก

[Min*Jee]

แม่จ้าวอย่างฮาอะ!!!!!!!
แล้วนี่อิเจ้ามันซึ่งตึงจริงใช่ไหม๊ 
ตอนนี้เลยกลายเป็นโอกาสละ
จัดหนักๆไปเลยพี่บั๊ค

[Inwoสูs]

จ้าว สติๆๆ 

[B52]

เหนื่อยไหมกับการรับมือกับจอมมโน

[followme]

วางถุงกาวก่อนนะอิข้าวจ้าว
ยิ่งอ่านยิ่งเรื้อนตาม!!!!!!!

[black-egoistic]

ถึงอิจ้าวมันจะมึน+บ้าแค่ไหนก็ยังเป็นคนดี
ซาบซึ้งแทนแม่จ๋า
55555

[❣☾月亮☽❣]

    
บ้านจ้าวนี่สุดติ่งกระดิ่งแมวกันจริงๆ
ชอบตอนนี้มาก ก ไก่ล้านตัว
พี่สลัดผักจะจัดโหมดดาร์คให้แล้ว เย่

[koikoi]

อิจ้าวมันเรื้อนจริงๆ

[fanglest]

อิจ้าวมันมีสมองสองส่วนรึไงกันวะ
รอไอ้พี่บั๊คพูดความจริง
 

[dekying kukkig]

แม่ลูกตะกูลนี้กินกันไม่ลงจริงๆ  เอาเลยคืนนี้ใครจะชนะ หวังว่าจะไม่สลบเมื่อหัวถึงหมอนทั้ง 2 นะ 
แต่ชอบมากตอนที่อิจ้าวมันขี้อ่อยแบบนี้ อ่อยไปเถ่อะนังจ้าวทั้งผี ทั้งพี่บั๊คน่ะ ขอให้มีลูกท้ายปีหัวปีนะ / มโนไปว่ามันท้องได้เรียบร้อยตามสมองอิจ้าวไปแระ 

[black sakura]

อิจ้าวเนี่ยเมาทีไรเรื้อนและบ้าตลอด
น่าสงสารพี่บั๊คอ่ะจะรักจะชอบใครทั้งที
แม่งเสือกบ้าๆบอๆ

[Isunn]

  เสงี่ยมศรี ช่างเลอเลิศ   

[ohho99]

ขำอิจ้าวมากค่ะ อะไรจะทั้งเรื้อนทั้งมโนได้ฮาขนาดนี้
เป็นครอบครัวเชิญยิ้มจิงๆบ้านนี้ เล่นเอาพี่สลัดเงิบไปเลย
แต่ส่วนตัวชอบคู่ดิน-สกายมากเลยค่ะ
เชียร์คู่นี้ให้สมหวังไวๆ จะให้ดีอยากให้ดินเป็นฝ่ายรับอ่ะ ฮาแน่ๆ


เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^

[BeeRY]

ข้าวจ้าว ตอนเมากับไม่เมาก็ไม่ต่างกัน ความติงต๊องอ่ะนะ

[minenat]

ปวดหัวแทนอะ มึนๆงงๆกับจ้าว

[MiniMick00]

ทั้งแม่ทั้งลูกกินกันไม่ลงจริงๆ 

[hibarihao]

น่าสนุกอ่ะๆๆๆ รอตอนต่อไป

[PK13]

จ้าวเสร็จสลัดแน่!!!!! 5555555

[vanvan]

อิจ้าวววววววววว

อิเด็กขี้ยั่ว

อยากเจอโหมดดาร์ก

เดี๋ยวได้ดาร์กกันทั้งคืนแน่ๆ หุๆๆๆ
 

[มาโซซายตี้]

เฮฮา กันทั้งครอบครัว

[OJSG7]

บักจ้าวจอมเรื้อน เรื่อนสยองไม่เป็นรองใคร เห็นแล้วสงสารพี่บั้คจับจิตเลย

[Minnie~Moo]

้อิ่มอิจ้าว สรุปแกรู้ตัวหรือแกจิตหลุดไปแล้วกันแน่เนี่ยะ 

[McKnight]

พี่บั๊คคงต้องปวดหัวแบบนี้ไปตลอดชีวิต

แต่ก็ฟินดีใช่มั้ยล่ะครับ คึคึ