หัวข้อ: เพราะรัก(แน่เหรอ).....ครับผม โดย aoikyosuke ตอนที่ 50-53(จบ) 21/03/2012

[YO DEA]

^
^
อะนะ

อิอิ

[R@!nY~==~N!GhT]

+1 ชอบน้องสายกะพี่เวร  เอ้ย พี่เวย์
ตอนหน้าสงสัยได้เลือด เห่อ เห่อ เห่อ

[tutu]

+1



ชอบบบบบบบบบบบบบบบมากกกกกกกกกกกกกก

[aiwjun]

น่ารักจัง

[mantdash]

น้องสายอึ้งไปเลย 55+

ตกใจในความหล่อของพี่เวย์

ตอนหน้าจะโดนข่มขืนไหมนะ อิอิ

[nanao]

พี่เวย์หล่อแว้วว 555+

น้องสายเราอย่าหลงพี่เวย์ให้มากนะ 

[NaMo]

กร๊ากเอเลี่ยนกินพี่เวย์ไปแล้ว
ว่าแต่น้องสายก็ยอมพี่เวย์ไปเถอะ หล่อซะขนาดนั้น

[Junrai_Hyper™]

ใกล้จะได้กันแระ

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด

[GAZESL]

เจอพี่เวย์ถอดรูปที

ทำเอาน้องสายตะลึง ถึงกับเพ้อไปไกล

พี่เวย์เริ่มจะหลงรักน้องสายแล้วใช่มั้ย

ใกล้แล้วๆ หุหุหุ

[Glucose]

อ่าเจ้าเงาะถอดรูปซะแระทีนี้
สายใจ จะหลง เวย์ หัวปักหัวปำอะป่าวเนี๊ย

 

 

[Kipper]

โอย....ไม่ไหวแล้วครับแนน
ตามอ่านมาจนถึงตอนที่ 19 แบบจะหลับมิหลับแหล่
อ่านไปขำไป งงไป ง่วงไป
ไม่ไหวจริง ๆ ง่วงมาก จะไปนอนแร้ว
เดี๋ยวมาตามอ่านต่อนะครับ
รวมถึงอีกสองเรื่องที่ยังไม่ได้อ่านต่อเลยคือ
น้ำแข็งกับบอย,และ สุดท้าย...ก็หนีมันไม่พ้น
กับอีก 1 เรื่องใหม่ของคุณเท็น คือ สวัสดี....
แวะมาเมนท์ให้ก่อนครับก่อนจะไปนอน
แนนครับฝากบอกคุณเท็นด้วยว่า 
แต่งเรื่องนี้ได้ซับซ้อนซ่อนความงงงวยและฮาไว้มากมาย
เอ...หรือว่าเราจะงงแอนด์ง่วงหว่า...

[nanao]

อย่าลืมมาอัพนะครับคุณแนน 

[Kipper]

แนนคร๊าบในที่สุดก็ตามอ่านเรื่องนี้จนทันแล้ว.....ไม่งงแล้วคร๊าบบบบ

อิอิ.....ในที่สุด...ในที่สุดก็จะ....ก็จะ......

[both^^]

อร๊ายยยย

ตะลึงตึ่ง ตึ้ง เลยทีเดียว

+1 ให้น้องแนนค่า

[nanalonely]

วันนี้มาอัพให้ทั้งสามเรื่องเลย ปรัชญาช่างกลฯ เพราะรัก(แน่เหรอ)...ครับผม และเรื่องสวัสดี อัพแล้วขอฝากทู้ทั้งสามเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้กำลัง มึนๆกับชีวิตนะคะ ขอเวลาไปจัดการชีวิตตัวเองก่อน แล้วเจอกันนะคะ เพื่อนๆ   




ตอน อยู่ไม่ได้แล้ว กลับบ้านดีกว่า



หรือว่ากูจะประสาทหลอนไปเองวะ

สายใจหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วก็ยกมือขึ้นขยี้ตาหลายครั้งเพื่อจะมองให้ชัด ๆ

เฮ้ย หรือว่าผีฝนมันจะบังตา มองให้ลึกมองให้ชัด อ้าว ก็ไอ้หนวดคนเดิม แบบเดิม เหมือนเดิมนี่หว่า เมาอะไรวะกู หน้าไอ้พี่เวย์เห็น ๆ แล้วก่อนหน้านี้มองเห็นใคร

ไม่ไหว สงสัยจะระยะประชิดมากไป จิตใจเลยหวั่นไหว ไม่ได้การแล้วแบบนี้ อยู่ดี ๆก็คิดอะไรประหลาด ๆ ขึ้นมา ท่าจะบ้าไปใหญ่

"พี่เวย์"

เรียกเข้าไปรอบที่ล้าน แล้วเวนิชผู้ถูกเรียกก็หันหน้ามามองสายใจรอบที่ล้านตามเสียงเรียก เป็นอะไรเรียกอยู่ได้ ถามว่าเรียกทำไม ก็ไม่ตอบ
จ้องอ แล้วก็ทำหน้าประหลาด ๆ ใส่ มองหน้า แล้วก็หันไปแทะเมล็ดฟักทองต่อ ไอ้ตี๋นี่มันท่าจะบ้า ตกลงจะเรียกทำไมวะเนี่ย

"เฮ้ย เป็นบ้าอะไรเรียกอยู่ได้ เรียกอีกที เดี๋ยวสวย"

เฮอะ ขู่ กลัวจาตายห่าแล้ว ว่าแต่ อืมมมมมมมมมมมม

"พี่เวย์"

สายใจยังเรียกต่อไปไม่เลิก แล้วคราวนี้เมื่อคนถูกเรียกหันหน้ามาหา สายใจก็ขยับกายเข้ามาชิดคนที่เริ่มทำหน้าหงุดหงิด
แล้วก็คงเตรียมด่า ถ้าหากว่าไม่พูดอะไรออกไปบ้าง

เวนิชกำลังเซ็ง เห็นคนที่ขยับเข้ามาใกล้ยื่นหน้าเข้ามาหา แล้วก็จ้องอยู่นานสองนาน จ้องไม่จ้องเปล่ายังขมวดคิ้วมุ่นทำหน้าสงสัย
แล้วก็ยังไม่ยอมพูด มีปัญหาชีวิตมากเหลือเกินนะสายใจ แล้วนี่อะไรของมันอีกล่ะเนี่ย

"พี่ไม่ใช่คนไทยเหรอ"

ใช่ แต่ไม่ทั้งหมด แต่ตอนนี้ใช่แน่แล้วร้อยล้านเปอร์เซ็นต์ มีปัญหามากนักหรือไง

"มีปัญหาเหรอ"

อ้าว ถามดี ๆ ดันตอบแบบนี้ แหมมันน่าเหนี่ยวจริงๆ เลยว่ะ

"คนไม่ตอบนั่นแหละมีแต่ปัญหาชีวิต ว่างเหลือเกินไม่มีอะไรทำ มาตามราวีอยู่ได้ รูปก็ไม่คืน เอายังไงก็ไม่เอา ถามจริงเหอะ เล่น ๆ กับผมนี่มันสนุกมากหรือไง แล้วถ้าผมไม่ยอมพี่ พี่จะทำอะไรผมได้วะ"

อะไรนะ ถ้าไม่ยอมแล้วจะทำอะไรได้ จะไปทำอะไรได้ ไม่ยอมก็คือไม่ยอม ใครจะไปทำอะไร
ไอ้ที่ขู่ไปก็ขู่ไปเล่น ๆ งั้นแหละ ไม่ได้คิดจะจริงจังหรอก
เห็นหน้าตาน่ารักดี เลยนึกไม่ออกว่าถึงเวลาอย่างนั้นแล้วจะทำหน้ายังไง
แรก ๆ ก็เล่นๆ แต่หลัง ๆ เหมือนเราสนิทกันยังไงไม่รู้ นึกอะไรไม่ออก เครียด ๆ ก็มาเจอไอ้เด็กนี่
แล้ว.....ไอ้น้องสายมันคิดยังไงของมันวะ คงคิดว่าไม่อยากเจอ หรือไม่ก็รำคาญ

หรือไม่ก็..........
"น้อยหน่อยเหอะ ก็ใครมันอยากมาทำเป็นเก่งเอง ทำเป็นพูด ผมทำให้พี่รักได้ ทำให้รักได้ แล้วไง แน่จริงก็ทำจริงๆ สิ
เก่งนักไม่ใช่หรือไง คิดอะไรง่าย ๆ คนเรามันจะรักกันง่ายดายขนาดนั้นเลยหรือไง ก็ไหนบอกว่าเก่ง"

อ้าว ก็พี่มายื่นข้อเสนอบ้าๆ บอ ๆ กับผมเองนี่หว่า แล้วจะให้ทำยังไง ขืนไม่รับปากแล้วจะต่อชีวิตไปได้หรือไง เรื่องเก่งไม่เก่งหรอก
ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่าด้วยซ้ำ ก็ในเมื่อคนมันไม่เปิดใจ ทำให้ตายก็ไม่มีทางชนะ แต่ก็หวังเผื่อฟลุคกันบ้างสิวะคนเรา จะไม่ให้มีความหวังในชีวิตเลยหรือไง

"ไอ้พี่เวย์ แม่ง"

อะไรนะ พูดจาแบบนี้ เห็นทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ ก่อนหน้านี้ยังทำเป็นถามนั่นถามนี่ ทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นมากเหลือเกินแล้วตอนนี้เป็นไง
กระเด้งไปจนอยู่สุดมุมโซฟาแล้ว เห็นขยับปากด่าพึมพำคนเดียว สงสัยคิดว่าคนฟังไม่ทันได้ยิน ไอ้น้องสายนี่มันแน่จริงๆ น่าโมโห

"เฮ้ยนี่ถามจริง ตั้งใจหรือเปล่าเนี่ย ไอ้ที่บอกผมทำได้แน่ จะทำให้เนี่ย พูดมาแล้วไม่เห็นมีตรงไหนที่เหมือนทำได้เลยนะ"

ไม่รู้

ก็พี่ไม่อยากให้ผมชนะตั้งแต่แรกแล้ว ทำให้ตายก็ไม่มีทางชอบกันขึ้นมาได้หรอก หรือยังไง หรือจะมีทาง

สายใจหน้าบึ้ง หยิบรีโมทมาเปลี่ยนช่องรายการโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ เริ่มหงุดหงิดโมโหขึ้นมา เหลือบสายตามองคนที่นั่งเก็กหน้าอยู่อีกมุมหนึ่งของโซฟาแล้วยิ่งหมั่นไส้

ถามแค่นี้ไม่ยอมตอบ

ตอบมาก็กวนประสาท

กวนประสาทแล้วก็ยิ่งทำให้น่าโมโห ถามจริงเหอะ ตัวเองก็ทำเป็นเก่งเหมือนกัน หน้าอย่างนี้ให้ตายก็รักไม่ลงเหมือนกันล่ะวะ

"อยากกินเมล็ดฟักทอง แกะให้หน่อย"

ฮะ อะไรนะ คนกำลังโมโห พูดบ้าอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลาวะ อยากกินก็แกะเอาเองสิ มือเป็นง่อยหรือไง ทำเองไม่เป็น

"แกะให้หน่อยซิ เร็ว"

ทำเอง อยากกินก็แกะเอง

"ถ้าไม่แกะจะกินทั้งแบบนี้เลย"

ก็เอาสิวะ ก็กินไปเลยสิ กินให้ติดคอตายไปเลย ถ้าไม่มีปัญญา ตายไปเลยแหละดี โลกจะได้สงบสุข

สายใจแกล้งทำเป็นหูทวนลม แกล้งไม่ได้ยิน ทำหน้าเฉย แล้วก็มองเมินไปทางอื่น
เอาเลยบอกให้ตายก็ไม่ทำให้หรอก ติดคอตายไปซะตอนนี้เลยแหละจะมีความสุขมาก

"โอเค"

โอเคบ้าอะไร ไม่ได้ยิน อะไรนะ พูดใหม่อีกทีซิไม่ได้ยิน ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย อะไรน๊าาาาาาาพูดว่าอะไรวะ

กวนประสาทกันเข้าไป ก็ได้ กินแบบนี้ก็ได้ ไม่แกะก็ไม่แกะ ไม่แกะให้ก็กินทั้งแบบนี้เลยแล้วกัน

เวนิชหยิบเมล็ดฟักทองหลายเม็ดเข้าปาก เคี้ยวๆ แล้วก็หยิบอีกหลายเม็ดที่วางอยู่กินเข้าไปอีก

ไม่รู้ว่าอร่อยตรงไหน แต่รู้ว่ากินประชดคน ไม่ต้องมีหรอกเหตุผล คิดมาก ๆ ปวดหัว คิดงานมาทั้งวันแล้ว นาน ๆ ทีทำอะไรแบบไม่ต้องคิดแบบนี้บ้างก็ดี ไม่เห็นว่ามันจะเป็นไร กินแบบนี้ก็ได้ไม่เห็นมีผลกับชีวิตเลยสักนิด

ต่างคนต่างนั่งกันคนละมุม สายใจเหลือบสายตาคนที่นั่งกินเมล็ดฟักทองแบบไม่แกะเปลือกอยู่พักใหญ่ ยิ่งเห็นยิ่งน่าโมโห

โมโหจนต้องแกะเมล็ดฟักทองแล้วก็ยัดเยียดใส่มือของคนที่ยังคิดจะกินแบบไม่แกะเปลือกต่อไปไม่เลิก
"เออ แกะให้ก็ได้วะ เอาไปเลยเนี่ย กินเข้าไปได้ยังไงแบบนั้น พี่แม่ง...ชอบทำให้ผมอยากจะบ้า เป็นอะไรของพี่วะ"

ทนไม่ได้จริง ๆ มองมาก ๆ ยิ่งทนไม่ได้ ทำบ้าอะไรอยู่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตัวเองคงเป็นบ้าที่มานั่งแกะเมล็ดฟักทองให้ไอ้พี่เวรมันกิน
ก็ดูมันทำ กวนประสาทได้น่าโมโหที่สุด ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบทำให้หงุดหงิดใจได้ขนาดนี้

สายใจกำลังหน้าบึ้ง แต่เวนิชต้องรีบหันหน้าหนีไปอีกทางและแทบจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา

อย่างที่คิดจริง ๆ ไอ้ตี๋มันเป็นแบบนี้จริง ๆ ด้วย ก็นิสัยแบบนี้ไงล่ะ ถึงได้ต้องมาหา
ไม่ใส่ใจ แต่ชอบดูแล ทั้งที่ไม่ชอบแต่ก็ปล่อยไปไม่ได้ คนแบบนี้มีอยู่ในโลกจริงๆ หรือเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ

แล้วดูมันทำ ตั้งหน้าตั้งตาแกะ ทั้งที่โมโห ทำไปโมโหไป ดูง่ายขนาดนี้ แต่ว่าแบบนี้.....เพราะแบบนี้หรือเปล่า...ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้คิดอยากมาหา
แต่เพราะรู้ว่ามาแล้วจะหายจากความเครียด และไม่ต้องคิดอะไรให้ปวดหัวอีก ก็เลยมา..
มาแล้วรู้ว่าตัวเองจะต้องหอบรอยยิ้มกลับบ้าน ถึงได้รีบทำงาน รีบเคลียร์งานและมาหาทั้งที่เลยเวลานัดมาตั้งหลายชั่วโมง....
เป็นเพราะแบบนี้หรือยังไงกันแน่....ไม่น่าจะใช่......แต่คิดอีกทีมันก็ไม่ผิดนัก...

"เอาไป"

ยังไม่ได้แบมือขอ แต่สายใจก็ยัดเยียดเมล็ดฟักทองใส่มือมาให้ หน้ายังเหมือนเดิม และดูเหมือนว่าจะยิ่งหงุดหงิดเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ

แต่เมื่อแบมืออีกข้างขอ ก็เห็นสายใจเงยหน้ามามองหน้าและทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ เหมือนไม่พอใจ แต่ก็ยังแกะส่งมาให้ตลอดเวลา

มองมือของตัวเองสลับกับมองหน้าคนหน้าบึ้ง มองมือของตัวเองนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น เป็นนานสองนาน ก่อนจะหันไปจ้องมองใบหน้าของสายใจที่ยังคงตั้งอกตั้งใจทำในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ

มีบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็น ค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาในความคิดและหัวใจอย่างช้า ๆ
ความรู้สึกบางอย่างมองไม่เคยเห็น....แต่เพราะการที่มองไม่เห็น บางสิ่งบางอย่างที่ว่านั้นยิ่งนานวันจะยิ่งค่อยๆ ซึมผ่านเข้ามาอยู่ในความรู้สึกอย่างช้า ๆ

ฝ่ามือที่กำแน่น ค่อย ๆ คลายออกและปล่อยให้เมล็ดฟักทองในมือที่มีคนตั้งอกตั้งใจแกะให้ ร่วงหล่นอยู่บนโต๊ะ

เวนิชนั่งมองของที่ร่วงหล่น ก่อนจะละสายตามาหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

ไม่ทันรู้สึกตัว ฝ่ามือก็กำเข้าที่ข้อมือของสายใจ ดวงตาจ้องนิ่งไปที่ใบหน้าของคนที่กำลังทำหน้าตื่นตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"เป็นอะไรอีกวะ ให้แกะก็แกะให้แล้ว จะเอาอะไรอีก...วะ....พี่...เวย์"

ยังไม่ได้ด่าอะไรไปมาก แค่งง แล้วก็ไม่เข้าใจ อยู่ดี ๆ ก็มาจับข้อมือซะแน่น อยู่ดี ๆ ก็ปล่อย แล้วอยู่ดี ๆ ก็ มาจ้องหน้า
ยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ จ้องอยู่ได้ จ้องอย่างเดียวไม่พอ ยังเอามือมาแตะที่แก้มอีก ท่าจะบ้า
นี่จะกวนประสาทกันไปถึงไหนเนี่ย
"ผมรำคาญเว้ย" ปัดมือของคนแกล้งออกแล้วก็เตรียมลุกขึ้นเดินหนี แต่กลับถูกรั้งข้อมือเอาไว้ให้นั่งลงมาที่เดิม

หันไปมองหน้าของไอ้พี่เวย์แล้วถึงได้รู้สึกตัวว่าควรจะลุกขึ้นหนีให้พ้นตั้งแต่แรก ไม่ควรนั่งกลับลงไปอีกครั้งตามแรงของคนรั้งเอาไว้เลย

"เฮ้ย...."

ร้องโวยวายไปก็เท่านั้น
เมื่อรู้สึกตัวอีกที ใบหน้าก็อยู่ห่างกันแค่คืบ ดวงตาสีฟ้าอ่อนที่เคยมองว่าสวย เวลานี้กลับอยู่ประชิดจนสามารถมองเห็นได้ลึกลงไปในแววตา

"ผมไม่"

อยากจะพูดอะไรอีกสองสามอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูด ทำได้แค่หุบปาก และนิ่งเงียบปล่อยให้อีกฝ่ายจ้องมอง มองจนทนจ้องตากับอีกฝ่ายไม่ได้
ไม่ได้เบือนหน้าหลบ แต่กลับปิดเปลือกตาลงอย่างช้า ๆ ที่อยากทำคืออยากหนี แต่หนีไม่ได้ถึงได้ต้องทำให้ภาพตรงหน้าหายไป

ไม่เห็นภาพตรงหน้าอีกแต่รับรู้ถึงความแผ่วร้อนที่ แนบแตะลงมาหาที่ริมฝีปาก...... แตะซ้ำ ๆ เนิ่นนาน และผละออกห่าง จนทำให้ต้องปรือตาขึ้นมองว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

และก็ได้เห็นภาพเดิม ๆ ดวงตาสีฟ้าใสที่ยังคงจ้องนิ่งมองมาไม่ต่างจากเมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่ทำให้ต้องหลับตาหนี

หน้ากำลังร้อน ร้อนจนรู้สึกได้

กระพริบตาถี่ ๆ อยู่สองสามครั้งเพื่อปรับความคิดให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะใช้มือผลักแผ่นอกของคนที่อยู่ใกล้ให้ออกห่าง

ไม่ได้รุนแรง แต่พอให้รู้ว่าเวลานี้มีสติดีทุกอย่างไม่ใช่ไม่รับรู้อะไร

"ไปได้ยัง"

ถามทั้ง ๆ ที่ไม่มีความจำเป็นต้องรอคำตอบ แค่คำถามง่าย ๆ และรู้อยู่แล้วว่าคงต้องโดนกวนประสาทกลับมาแน่ ๆ
แต่คราวนี้มีคำตอบจากอีกฝ่ายที่ไม่เคยอยากจะตอบอะไรทุกครั้งที่ถาม

"ได้แล้ว....งั้นพี่...เอ่อ.....ฝนหยุดตกแล้ว พี่กลับก่อนนะ" แค่แว่บเดียวที่ได้เห็นความรู้สึก แล้วคนที่ตอบคำถามก็รีบลุกพรวดพราดขึ้น และเดินลิ่วออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว

พี่เวย์มันคิดอะไรของมันอยู่ไม่รู้ เวลานี้ก็ยังไม่อยากเข้าใจอะไร

สายใจทำได้แค่นั่งนิ่งเฉย ไม่ไปส่ง แต่เงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลังของคนที่เดินลับหายไป

ไอ้พี่เวย์เหมือนเดิม

กวนประสาทเหมือนเดิม

หน้าเหมือนเดิม

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

แต่กลับทำบางอย่างที่แตกต่างไปจากเดิม

เช่นเรื่องนี้...........ที่มัน.........

สายใจลุกขึ้นเดินไปปิดรายการโทรทัศน์ และก้าวเดินขึ้นห้องอย่างช้า ๆ ยังมึน ๆ พยายามหาเหตุผลของสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็ยิ่งไม่เข้าใจ

เพราะว่าฝนตก เพราะว่าอากาศมันเย็น หรือมันเพราะอะไร

ยิ่งคิดยิ่งสับสน สับสนจนต้องหันกลับไปมองเมล็ดฟักทองที่ยังหล่นเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น

บางทีถ้าคืนนี้คิดอะไรไม่ออก จะโทษเรื่องนี้

สงสัยพี่เวย์มันจะแพ้เมล็ดฟักทองแกะเปลือกนี่เอง ใช่แน่ ใช่แน่ ๆ สงสัยต้องใช่
แล้วถ้าไอ้พี่เวย์มันแพ้เมล็กฟักทองแกะเปลือกจริง ๆ
แล้วไอ้สายคนนี้มันแพ้อะไร หรือจะให้แพ้เมล็ดฟักทองแกะเปลือกเหมือนกัน เป็นงั้นจริงก็ท่าจะต้องเป็นบ้าแน่แล้วกู จะได้จำไว้ว่าวันหลังไม่ควรกิน




TBC....



 
ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ

[nanao]

ท่าทางพี่เวย์ของเราจะเริ่มหลงน้องสายซะแล้วงาน 

ขอบคุณคร้าบคุณแนนสำหรับ 3 เรื่อง ^^

[namtaan]

ตั้งหน้าตั้งตาอ่านด้วยความเพลิดเพลินรวดเีดียวจบเลยหนูแนน
ขอบคุณมากๆนะจ๊ะ
ยังไม่สามารถบวกได้ เอากอดไปอีกรอบนะ หุหุ

อ่านแล้วประทับใจมาก สำนวนและวิธีการเดินเรื่องแบบคุณเท็น
แต่เรื่องนี้กลับใส่แง่คิดแรงๆ ไว้หลายเรื่อง ผ่านวิธีคิดแบบไม่จริงจัง ผิวเผิน แต่สะกิิดใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เป็นอีกเรื่องที่ต้องติดตามตลอดอย่างแน่นอน

ปล น้องวันจะตามมาจิ้มที่ทู้นี้อีกมั้ยเนี่ย โดนจนพรุนแล้ววุ้ยหมู่นี้

[Ekk_J]

ก๊ากกก  ในที่สุด  ในที่สุด  น้องสายก็เริ่มเห็นควมหล่อเทพของ พี่เวร 

ไปตัดผมโกนหนวดอีกหน่อย  น้องสายตายคาอกแน่ๆ ก๊ากกกก 

[Kipper]

โดนจูบซะแล้วน้องสายใจ
พี่เวนิชก็ร้ายใช่ย่อย  หลงรักเด็กแล้วหล่ะซี....
กลัวจะเผยความรู้สึกมากกว่านี้จึงต้องรีบกลับบ้าน
ไปถึงบ้านรับรองป๊าตะลึงแน่ ๆ ที่ลูกชายสุดเซอร์โกนหนวดออกเสียได้...

 รับทราบครับแนน
จะรอครับ  สู้ ๆ คร๊าบพ้ม เป็นกำลังใจให้น๊า

[nanalonely]

ท่าทางพี่เวย์ของเราจะเริ่มหลงน้องสายซะแล้วงาน 
ขอบคุณคร้าบคุณแนนสำหรับ 3 เรื่อง ^^

จ้า แล้วแวะมาอ่านเรื่องของคุณเท็นอีกนะคะ

ก๊ากกก  ในที่สุด  ในที่สุด  น้องสายก็เริ่มเห็นควมหล่อเทพของ พี่เวร 
ไปตัดผมโกนหนวดอีกหน่อย  น้องสายตายคาอกแน่ๆ ก๊ากกกก 

ถูกต้องนะค้าบบบบ คราวนี้ไม่หลงให้มันรู้ไป วุ้ยยยย ว่าแล้วกลับไปย้อนอ่านใหม่ดีกว่า ชอบบบ

โดนจูบซะแล้วน้องสายใจ
พี่เวนิชก็ร้ายใช่ย่อย  หลงรักเด็กแล้วหล่ะซี....
กลัวจะเผยความรู้สึกมากกว่านี้จึงต้องรีบกลับบ้าน
ไปถึงบ้านรับรองป๊าตะลึงแน่ ๆ ที่ลูกชายสุดเซอร์โกนหนวดออกเสียได้...
 รับทราบครับแนน
จะรอครับ  สู้ ๆ คร๊าบพ้ม เป็นกำลังใจให้น๊า

จ้า มนต์ที่ร๊ากกก รอแนนก่อนน๊า เดี๋ยวมาอัพให้นะ

ตั้งหน้าตั้งตาอ่านด้วยความเพลิดเพลินรวดเีดียวจบเลยหนูแนน
ขอบคุณมากๆนะจ๊ะ
ยังไม่สามารถบวกได้ เอากอดไปอีกรอบนะ หุหุ
อ่านแล้วประทับใจมาก สำนวนและวิธีการเดินเรื่องแบบคุณเท็น
แต่เรื่องนี้กลับใส่แง่คิดแรงๆ ไว้หลายเรื่อง ผ่านวิธีคิดแบบไม่จริงจัง ผิวเผิน แต่สะกิิดใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เป็นอีกเรื่องที่ต้องติดตามตลอดอย่างแน่นอน
ปล น้องวันจะตามมาจิ้มที่ทู้นี้อีกมั้ยเนี่ย โดนจนพรุนแล้ววุ้ยหมู่นี้

เรื่องนี้สนุกชิมิ
เรื่องของคุณเท็นแต่ละเรื่องจะมีจุดที่ต่างกันออกไป

ว่าแต่พี่วันกับน้ำตาลตามจิ้มกันทุกทู้เลยเหรอเนี่ย
เดี๋ยวแนนไปตามจิ้มมั่งดีกว่า ท่าทางจะสนุก

[namtaan]

^
^
งั้นพี่ขอจิ้มหนูแนนก่อนดีกว่านะจ๊ะ (เด๋วน้องวันจาตามมาม้ายย)

ยังไม่ต่อไม่เป็นไร ได้จิ้มแล้นนนน อิอิ

[wan]

เจอกันอีกแล้ว พี่น้ำตาล งั้น ^^ อีกตามเคย วันนี้อารมณ์ดี จริง ๆ ได้จิ้มคนคุ้นเคย 

เป็นกำลังใจให้หนูแนน อีกแล้วนะครับท่าน +1 ให้ด้วย

[Junrai_Hyper™]

เฮ้อ...

น่าสงสารน้องสายใจ

[oaw_eang]

^
ll
ll
kk

จิ้มตูดรีบน

รีบนคะ  ที่คุณพูดมา  เดี๊ยนสนันสุนนเต็มที่
น้องสายใจของเจ้   

[Kipper]

 แวะเข้ามาหาน้องสายใจกับพี่เวย์ ด้วยความคิดถึง  แล้วก็จากไป

[nanao]

คุณแนนมาอัพได้แล้วคร้าบ ^^

[[€]ŝĊörŦ]

น๊าน...

สายจายเริ่มจะตกหลุมพี่เวรเป็นนิจแล้ว

+1  ให้พี่แนนเน่อคับ

[nanalonely]

อัพแล้วจ้า



ตอน ทำตัวน่าโมโห



"จะมาหรือไม่มา"

เออ กูมา ไม่มาได้ไง ขืนไม่มาก็ตายดิ ก็พ่อ เอ้ย ไอ้พี่เวย์แม่ง อยู่ ๆ ก็โทรมาตาม นี่กำลังนั่งเรียนอยู่เลยนะ โทรมาตามจางงงง

เลิกเรียนเมื่อไหร่มาหาด่วนไม่งั้น....

จบประโยคแค่นี้แหละ จบตรงคำว่าไม่งั้น.........

แล้วมันไม่งั้นอะไร ไม่งั้นอะไรวะ แม่งโทรมาเพื่อทำให้ปวดหัวเนี่ยนะ จะพูดอะไรก็ไม่พูดให้จบ แต่ดันชิงวางสายไปซะนี่
มันสมควรมั้ยแบบนี้ โทรไปอีกร้อยแปดรอบ เพราะอยากรู้ว่าไอ้ที่บอกว่าไม่งั้นจะเนี่ย มันจะอะไรกันแน่วะ คาใจโว้ย คาใจ
แล้วสุดท้ายเพราะความคาใจ ก็เลยต้องมานั่งอยู่ในห้องนี้ไงล่ะ

"กาแฟกับขนมค่ะ พอดีคุณเวย์บอกให้น้องคอยตรงนี้ เดี๋ยวหลังเสนองานเสร็จจะออกมาพบนะคะ"

ครับ นั่งตรงนี้ก็ได้ครับ พี่ ๆ สาวออฟฟิศนี่ขาขาวกันทุกคนหรือเปล่าครับ เห็นแล้วมัน...อื้ม พี่ครับถ้ายังไงมานั่งเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ยครับแบบว่าผมอยากจะถามเรื่องการมาเป็นเด็กฝึกงาน
จะว่าอะไรหรือเปล่าครับ ต้องสมัครยังไง อายุมากกว่ามันก็ดีเหมือนกันนะครับอย่าง เช่นว่า.....

อ้าว ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย กำลังยิ้มหน้าระรื่นและเตรียมจะหาเรื่องคุยด้วยซะหน่อย พี่สาวเดินหนีก้าวฉับ ๆ ไปเฉยเลย

แล้วง่า เอ่อ จะให้ผมนั่งรอตรงนี้จริงเหรอ มันไฮโซ้ ไฮโซไปหรือเปล่าง่ะ แอร์ก็เย้นเย็น จะเย็นไปไหน เย็นมาก ๆ เริ่มหนาวแล้ว แล้วก็.....

ขนมกับกาแฟมัน

อ่ะ เขายกมาให้กินก็ต้องกินถ้าไม่กินน่าเกลียดตาย อย่างไอ้สายไม่ชอบให้ใครมามองว่าทำตัวน่าเกลียด อย่ากระนั้นเลย เพื่อไม่ให้เป็นการทำตัวไม่เหมาะสม ผมก็ขอ....กินเลยแล้วกันนะครับพี่ แบบว่าผมเป็นคนรักษามารยาทมาก ๆ ที่บ้านสอนมาดีครับ

สายใจกำลังค่อย ๆ เอื้อมมือไปหยิบขนมที่ยกมาเสริฟพร้อมกาแฟ เพื่อเป็นการรักษามารยาท แต่ยังไม่ทันได้กินก็ต้องหันไปมองตามเสียง

"คุณเวย์ไงคุณเวย์ ท่าทางจริงจังมากเลย เอ้าเธอ ดูซะนั่น ขวัญใจออฟฟิศ นี่ขนาดพรีเซนจ์แบบธรรมดานะ ยังขนาดนี้เลย"

หึ หึ หึ

หน้าม้าชัด ๆ จ้างมาแบบนี้ ตบตาไม่ได้หรอกเว้ย ไอ้สายไม่หลวมตัวหลงเชื่อง่ายๆ หรอก เกิดมาฉลาดเว้ย

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลางั้นก็....กินขนมเลยแล้วกันนะ

"แฟนเก่ากันไม่ใช่เหรอ กับคุณเอเลน่า จะแต่งงานกันด้วย แต่เลิกกันไปซะก่อน เห็นว่าคุณเวย์เสียใจมาก ทำใจไม่ได้จนต้องกลับมาอยู่เมืองไทย
ดีแล้วเธอ ไม่งั้นพวกเราเฉาตายแน่ ว่าแต่แล้วไม่เป็นไรเหรอต้องมาร่วมงานด้วยกันแบบนี้น่ะลำบากใจแย่ แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เห็นว่าตอนนี้คุณเวย์กำลังคั่วเด็กมหาลัยอยู่ เห็นว่าเป็นเพื่อนคุณวัฒน์ด้วยไม่ใช่เหรอ "

"แค่ก แค่ก แค่ก" ถึงกับสำลัก ทั้งที่ขนมยังไม่ทันหมดชิ้น

เปล่าไม่ได้ตั้งใจฟังอะไรหรอก แต่ก็ฟังตั้งแต่แรกจนจบประโยคนั่นแหละ ไอ้ที่ฟังแรก ๆ ก็พอรับได้อยู่หรอก จนต้องทำหูผึ่งเพื่อปรับเรด้าฟังให้ชัด ๆ เผื่อจะเจอจุดอ่อนของไอ้พี่เวย์มันบ้าง แต่มาประโยคสุดท้ายนี่แหละ กูรับไม่ด้ายยยยยย

"อู้ย เป็นอะไรหรือเปล่าคะน้อง น้ำมั้ยคะ เอาน้ำให้น้องเขาหน่อยเร็วเธอ"

ไม่เป็นไรพี่ ผมจะตายเพราะพี่นี่แหละครับ

"ขอบคุณครับพี่ ผมไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ"

ได้แต่ยิ้มแหย ๆ แล้วก็ต้องใช้มือลูบอกตัวเองให้ขนมลงไปอยู่ในที่ที่ถูกที่ควร ทั้ง ๆ ที่สำลักจนลูกกะตาแทบจะหลุดออกมากับเรื่องที่ได้ยิน

กูว่าแล้วว่าวันนี้ฤกษ์ไม่ค่อยดี อีก็อดอยู่ ๆ ก็กินข้าวหมดชามไม่มีเหลือ แถมยังทำท่าจะขอใหม่อีกเป็นการสิ้นเปลืองมากพอนึกขึ้นได้ว่ามีลางบอกเหตุ เหตุแห่งลางนั้นก็มานั่นแล้ว เดินลิ่วๆ มานั่นแล้ว มันมาแล้วเหวยยยยยยยย

ไอ้หนวดมันเดินหน้าบูดมาแต่ไกลเลย โอยยยยยยยยยยย ขนมทำไมต้องมาติดคอตอนนี้ด้วยว๊า เสียฟอร์มหมดเลยเว้ยยยย
"เอ้ามาได้ไง ใครใช้ให้มาเนี่ย มานั่งทำอะไรอยู่นี่ ว่างมากหรือไง หรือว่าคิดถึงพี่เลยต้องมาหา ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

โถไอ้หนวด หลงตัวเองจริงนะ มาถึงก็มายืนหัวเราะอยู่ได้ ไม่เห็นหรือไง คนสำลักขนมจะตายอยู่แล้ว แล้วแทนที่จะทักกันดี ๆ ดันกวนประสาทซะได้

แม่งเอ้ย

"เออ งั้นกลับก็ได้วะ วันหลังอย่าเรียกนะโว้ย ไม่มาแน่คอยดู"

มองหน้าคนทักแบบมีงอนเล็กน้อย เตรียมตัวชิ่งแต่ยังมีความตั้งใจที่จะยกกาแฟขึ้นซดให้หมดแก้ว
เปล่าไม่ได้อยากกิน แค่เป็นการรักษามารยาท ก็บอกแล้วว่าที่บ้านสอนมาดี

"โห ทักแค่นี้ไม่พอใจ ไป ไป มานั่งทำอะไรตรงนี้ไปคุยห้องโน้นดีกว่า"

เออ กูมันไม่พอใจ ทักแบบนี้ใครพอใจก็บ้าล่ะว้า คราวหน้าจะได้ไม่ต้องมา อ้าวเอ้ยยยยยยยยยยยยเดี๋ยว ๆ ยังกินกาแฟไม่หมดเลย

เป้ไม่ต้องหิ้วเองเพราะมีคนลากมาถือให้ แค่ถือยังใจดีไม่พอหรือไง ถึงขนาดต้องลากแขนกันเลยเหรอวะ เดี๋ยวก่อนเซ่ จะรีบไปไหนเนี่ย

สายใจที่ยังอาลัยอาวรณ์กับสิ่งที่ต้องสุญเสียไป ถึงขนาดต้องหันหลังกลับไปมองแก้วกาแฟกับขนมที่วางเหลืออยู่บนโต๊ะ
ทั้ง ๆที่กำลังถูกลากแขนให้เดินเข้ามาในห้องอีกห้องโดยมีผู้ให้ความเมตตาในการช่วยเปลี่ยนย้ายสถานที่เป็นลุงหนวดตัวโตที่ไม่ได้สนใจเลยว่าคนถูกลากจะมองขนมตาละห้อยด้วยความเสียดายมากแค่ไหน

ก็มันยังกินไม่หมดเลย ทำไมต้องกินทิ้งกินขว้างด้วย เสียดายของ

"หาที่นั่งเอาเองแล้วกัน เก้าอี้อยู่ตรงหัวมุมลากออกมาก็ได้"

ง่า.....

เดินเข้ามาในห้องอีกห้องที่อยู่ถัดไปด้านในสุดของตัวอาคารแล้วก็ต้องมองไปรอบ ๆ ห้อง เพราะนี่มันไม่ใช่ห้องทำงานนี่หว่า มันเหมือนบ้านมากกว่า
แล้วบ้านอะไรมาอยู่ในที่ทำงานกันล่ะวะนี่ หรือว่านี่จะเป็นบ้านไอ้พี่เวย์

ยังงงอยู่ แต่ก็เดินไปลากเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก ๆ มานั่งจนได้ ด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ และยังมองไปมองมารอบๆ ห้อง ที่มีทั้งสีมีทั้งผืนผ้าใบที่ยังวาดไม่เสร็จวางเกะกะอยู่ รูปอะไรวะนั่น หัวไม่ถึงจริงๆ ดูแล้วงง สีแดง ๆ ดำ ๆ เขียว ๆ เห็นแล้วเวียนหัว

"เป็นไง ช่วงนี้"

หา ช่วงนี้เหรอ ช่วงนี้ก็ ฝนตกทุกวัน ไปเรียนลำบาก เลยไม่ค่อยไป นอนอยู่บ้านดีกว่า เตรียมดูบอลยูโรแล้วก็...อาหารหมาที่บ้านมันก็หมดแล้วเลยว่าจะไปซื้อซะหน่อย
แล้วช่วงนี้ก็สงสัยว่าเหมียวจะมีกิ๊ก โทรหาไม่ค่อยได้ กะว่าจะแอบไปดูที่บ้านซะหน่อยว่ามันยังไงกันแน่ เยอะแยะไปหมด

"ก็เรื่อยๆ"

บทบรรยายมากมาย แต่ตอบได้ประโยคเดียว

สายใจนั่งทำหน้าเซ็ง และมองซ้ายมองขวา มองไปรอบ ๆ ห้อง มองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรดี นอกจากนั่งอยู่เฉยๆ

แต่เวนิชคงเซ็งกว่า เพราะไม่รู้จะพูดจะคุยอะไร รู้แต่ว่าก่อนเข้าประชุมเครียดมากเรื่องที่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่ต้องทำใจเป็นปีกว่าจะเลิกคิดถึง

คิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอแล้ว ที่จะไม่คิดอะไร แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากันจริง ๆ กลับทำได้แค่ปั้นหน้าให้ดูสงบนิ่งมากที่สุด เอ่ยทักทายและยิ้มให้เล็กน้อย เหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

ครั้งนี้เป็นแค่การแนะนำตัวยังไม่ได้ร่วมงานกันและยังไม่ได้อธิบายรายละเอียดมากมายนัก แต่ครั้งหน้าที่เข้าประชุม คงทำแบบที่ทำอยู่ไม่ได้อีกแล้ว

"แล้วพี่อ่ะ เรื่อยๆ เหมือนกันป่าว"

หือ เรื่อย ๆ เหรอ ก็เหมือนกันล่ะมั้ง ตั้งแต่คราวก่อนโน้นที่เจอกัน มันก็นานมากหลายวันที่ไม่ได้คุยกันเลย จนถึงวันนี้นี่แหละนะ

"คิดถึงพี่ล่ะเซ่ ถึงได้รีบมา"

เหรอ คิดถึงมากเลย มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกจนไม่อยากเชื่อ โอ้พี่เวย์ของสาย สายคิดถึงพี่เหลือเกินจนกินได้นอนหลับ ทำไมชีวิตแสนสุขอย่างนี้หนอ ไปนาน ๆ นะพี่ ชีวิตกูจะได้สงบสุขมั่งใงเว้ย

"แต่พี่คิดถึงสายวะ ไม่รู้เป็นไงสองสามวันมานี้คิดถึงตลอดเลย"

โธ่พี่เวย์ น่าสงสารจริงๆ พี่ ทำไมไม่คิดไปเรื่อยๆ ล่ะ ทำไมต้องรีบตามจิกกูด้วยวะ แม่งเอ้ย ช่วงนี้ดวงกำลังขึ้นเลย สงสัยราหูเริ่มครอบงำอีกแล้วแน่ ๆ

"จริงป่ะ หลงผมแล้วสิ งั้นขอรูปคืนเลยแล้วกัน ได้ป่าว นะ นะ นะ ขอรูปคืนเลยแล้วกัน นะพี่เวย์นะ"

ไม่ฉวยโอกาสนี้แล้วจะไปฉวยโอกาสไหน จากหน้าเซ็งคราวนี้เลยยิ้มแทบไม่หุบ สำเร็จแล้วเว้ย สำเร็จหรือนี่ ไม่อยากเชื่อ กูว่าแล้วว่ามันต้องมีวัน
ที่ไอ้พี่เวย์ฟอร์มตกกันบ้างล่ะว๊า ฮ่า ฮ่า ฮ่า รอดแล้วเว้ย ไม่เสียแรงที่มาจริงๆ วันนี้
"น้อย ๆ หน่อย ได้ทีเอาเลยนะ ถามจริงๆ ไม่คิดจะชอบพี่บ้างหรือไง พี่ไม่ดีตรงไหนวะ"

ก็รวมทั้งหมดที่เป็นมึงนั่นแหละไอ้หนวด

ชอบทำให้โมโห

ชีวิตแสนสุขหายหมด บางทีก็แกล้งให้ปวดหัว ไม่รู้จะสนุกอะไรนักหนา ข้อดีไม่มีเลย ใครหลงก็บ้าแล้ววะ

"วันนี้พี่เศร้า ปลอบใจพี่หน่อยสิ"

จะให้ปลอบใจอะไร ทำไม่เป็น คนอย่างนี้มีเศร้าด้วยเหรอ เชื่อกูก็บ้า..................เอ่อ...

แอบทำหน้าเบ้ นึกหมั่นไส้อยู่ในใจ โยกเก้าอี้ไปเรื่อย ๆ แก้เซ็ง แต่คนที่พูดอะไรไม่รู้เรื่องและเดินไปเดินมาในห้องก็เดินเข้ามาหาแล้วลากลงจากเก้าอี้มานั่งอยู่บนพื้น
แค่นั้นมันน้อยไปหรือไง ทำไมต้องให้มานั่งเผชิญหน้ากันด้วยวะ ไอ้พี่เวย์นี่แม่ง.....

"พี่โคตรเซ็งเลยวันนี้ เจอเอเลน่าด้วย"

เอ่อ หา เอเลน่าที่ว่า....ใช่ที่เขาพูดกันว่าเป็น.....

"จะให้หนีไม่พ้นกันจริง ๆ หรือไง อุตส่าห์หนีมาได้ถึงขนาดนี้แล้วนะ"

อ่า ...... มาบอกกูทำมายยย ไม่เกี่ยวกับกูเลยน๊า อย่าทำหน้าเครียดสิพี่ ผมเป็นที่ปรึกษาใครไม่เป็นง่ะจริงๆ พี่ จริง ๆ

"สายก็เหมือนกัน จะทำให้รักกันจริงๆ ....ไม่ได้หรือไง จะได้เลิกคิดเรื่องเอเลน่าซะที ตั้งใจหน่อยสิ ทำให้รักอ่ะ ทำเป็นมั้ย ตั้งใจหน่อย"

อ้าว ไหงมาเป็นความผิดที่กูล่ะ ไม่เกี่ยวกันเลยนะนี่ อยู่ดี ๆ เอาผมมาเกี่ยวด้วยซะงั้น เกี่ยวอะไรกับผมล่ะพี่

"ก็จะให้ทำไง ตั้งใจแล้วเนี่ย มันได้แค่นี้ พี่ก็รีบๆ ชอบผมซะทีสิวะ ผมก็เหนื่อยเหมือนกันนะเว้ย" บ่นแล้วก็ได้แต่นั่งท้าวคางทำหน้าเซ็ง

ดูมันทำ อยู่ดี ๆ มาบอกให้รีบ ๆ ทำให้มันชอบ ถ้าเก่งขนาดนั้น ทำได้ขนาดนั้น เหมียวก็ไม่มีกิ๊กแล้ว ผมก็กลุ้มเหมือนกันนะเว้ย

"อะไรแค่นี้ทำเครียด ท้าวคางอยู่นั่น ไม่ได้เรื่อง"

เออ ไม่ได้เรื่อง มือก็ไม่ต้องยื่นมาหรอก ไม่ต้องเอามือมาวน ๆ ตรงหน้าหรอก มันรำคาญ

"อะไรวะ" ปัดมือของเวนิชที่ยื่นมาหาออก แล้วก็ทำหน้ามุ่ย แต่แทนที่อีกฝ่ายจะเลิก กลับยื่นมือเข้ามาอีก จนสายใจต้องปัดมือคนแกล้งออกไปเป็นรอบที่ร้อย

"จะแกล้งทำไมวะ แม่ง" ได้ยินเสียงบ่นแล้วคนที่เคยหน้าเครียดก็เลยหัวเราะลั่น

"เออ ก็มันสนุกอ่ะ ผิดตรงไหน สายใจน่าร้ากกกกกกกกออกขนาดนี้ พี่ก็ออกจะร้ากกกกกกกก ขนาดนี้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

ตลก ตลก ตลกและ ชักตลกมากไปและ

คนหัวเราะอย่างสนุกเอนกายลงนอนกลิ้งอยู่บนพื้นห้องแล้ว สงสัยตลกจัด นอนหัวเราะจนตัวงอเป็นกุ้ง เออ สนุก ขำ ขำจางงงงง ตลกตรงไหนวะ

สายใจยังทำหน้ามุ่ยส่วนคนหัวเราะเริ่มเงียบเสียงลงไปแล้ว และหลับตานิ่ง ๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก จนสายใจต้องก้มลงไปมอง

"เฮ้ยพี่...หลับจริงเหรอ"

ไม่รู้ว่าหลับจริงหรือเปล่า แต่ได้ยินเสียงตอบกลับมางึมงำ ๆ จนแทบไม่ได้ยินจนต้องก้มลงไปฟังเพื่อให้เข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดอะไรกันแน่

"พี่นอนไม่หลับหลายคืนแล้ว เห็นหน้าสายวันนี้พี่ง่วงเลยสงสัยวันนี้จะหลับสบาย"

อ้าว พูดยังไงวะ เห็นหน้ากูแล้วง่วง หมายความว่าไงวะเนี่ย เฮ้ย เดี๋ยว มาพูดกันก่อนสิ อย่าเพิ่งนอนนะเว้ย ไอ้หนวดเฮ้ย ไอ้หนวด...ไอ้หนวดเว้ย...

เปล่า ไม่ได้เขย่าแขน ไม่ได้เรียกด้วย เพราะพอมองอีกที ก็เห็นชัด ๆ ว่าหลับจริง ๆ หลับทั้ง ๆ ที่นอนหนุนแขนตัวเองอยู่นั่นแหละ หลับจริง ๆ นะนั่นไม่ใช่หลับเล่น ๆ

หลับแบบหนุนแขนตัวเองด้วย เห็นแล้วมันเครียด.....นอนแบบนี้ไม่ได้ ใครมันจะไปนอนหนุนแขนตัวเองได้ทั้งคืนวะ ตื่นขึ้นมามันก็เมื่อยแขนกันพอดี

สายใจนั่งขมวดคิ้วมุ่นด้วยความเครียด มองซ้ายมองขวา จนเห็นว่ามีหมอนอิงใบเล็ก ๆ วางทิ้งอยู่บนพื้นห่างออกไป
ลุกขึ้นเดินไปคว้ามาได้ แล้วก็ต้องจัดการลากแขนของคนหลับออกเพื่อจะได้แทรกหมอนไปให้หนุนแทนแขน
เห็นอีกฝ่ายปรือตาตื่นขึ้นมามองแล้วก็เห็นหลับลงไปอีกครั้ง ไม่ได้มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาพูดอะไรอีก

เรียกมาทำไมวะ จะเรียกมาเพื่อจะให้มาทำอะไรให้ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้หลับ หลับเฉยเลย แบบไม่สนใจกันด้วย

แล้วกูมาทำอะไรวะเนี่ย กูจะมาหามันทำมายยยยยยยยยยยยยยยย

สายใจยังคงครุ่นคิด แต่มีหลายครั้งที่เหลือบมองคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ อยู่ตลอดเวลา

จะแต่งงานกันด้วย แต่เลิกกันไปซะก่อน เสียใจมาก ทำใจไม่ได้จนต้องกลับมาอยู่เมืองไทยงั้นเหรอ

เออ รักกันจางงงงงงงงงง รักจนถึงขนาดทำใจไม่ได้เลยว่างั้น แล้วตอนนี้ก็กลับมาเจอกันแล้วด้วย

แฟนเก่าเหรอ
รักกันมากด้วยเหรอ

แม่ง ยังไม่ทันคิดอะไรตอนฟังเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ชักไม่ชอบแล้ว แฟนเก่าอะไรวะ แฟนเก่ายังไงมันก็แค่แฟนเก่า ไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว
แล้วทำไมต้องมาเจอกันแล้วก็มาทำงานด้วยกัน

คิดไปคิดมาชักหมั่นไส้ไอ้หนวดนี่จริง ๆ

ตกลงเรียกมาเพื่อให้มาฟังเรื่องน่าโมโหใช่มั้ยเนี่ย เรียกมาทำให้โมโหเรื่องแฟนเก่าตัวเองว่างั้น

เออ สมใจนึกแล้ว โมโหแม่งจริง ๆ

โมโหเว้ย รักกันขนาดนั้นทำไมไม่อยู่ด้วยกันให้หมดเรื่องไปเลยวะ จะเลิกกันไปทำไม

ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด เหลือบสายตาไปมองเวนิชแล้วยิ่งหงุดหงิดเพิ่มขึ้น

มองไปมองมาอยู่หลายครั้ง สุดท้ายทำได้แค่ขมวดคิ้วมุ่นและเพิ่งนึกเรื่องบางเรื่องขึ้นมาได้เรื่องที่ทำให้ต้องนั่งนิ่งๆ และใจเต้นแรงกับเรื่องที่ไม่ควรคิด

หันไปมองหน้าของคนหลับแล้วก็ค่อย ๆ ขยับกายลงไปนอนข้าง ๆ

จ้องมองใบหน้าของคนที่นอนนิ่งเงียบ

มองอยู่นาน มองและคิดอะไรได้หลายๆ อย่าง

ผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ มีนัยน์ตาสีฟ้า ที่ถ้าได้สบตาสักครั้งจะเริ่มทำตัวไม่ถูกและร้อนรน

อะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นเสมอบางครั้งไหวระริกด้วยความรู้สึกบางอย่าง แต่บางครั้งก็ดูน่ากลัวจนต้องถอยหนี

ตกลงพี่เล่น ๆ กับผมใช่มั้ย ไอ้ที่ทำ ๆ อยู่มันก็แค่เรื่องเล่น ๆ ใช่มั้ย ไม่เคยจริงจังเลยสักครั้ง แล้วนึกว่าผมจะสนหรือไง ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องสนใจเลยสักนิด

สายใจกระพริบตาถี่ ๆ และถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะลุกขึ้นนั่งและหันกลับไปเอ่ยบอกคนที่ยังหลับสบาย นิ่งมองภาพนั้นอยู่นานก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเรื่องที่พูดจะบอกเวนิชหรือบอกใครกันแน่

"จะบอกให้ว่าเรื่องแฟนเก่าพี่มันแค่เรื่องเด็ก ๆ ผมไม่คิดอะไร อย่างพี่ทำให้ผมรู้สึกอะไรไม่ได้หรอก เชื่อสิ ให้ตายก็ไม่มีทาง"

พูดออกไปแล้วและทำได้แค่นั่งเงียบและจ้องมองอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้น.....ผมจะไปรู้สึกอะไร ในเมื่อไม่เคยรู้สึก แล้วระยะเวลาเล็กน้อยแค่นี้ พี่คิดเหรอว่าผมจะรู้สึกอะไรมากไปกว่านี้ ก็แค่......แค่ ....แค่ไม่รู้ว่ากำลังโมโหอะไรแค่นั้นเอง




TBC....



คนอ่านน้อยเกิ๊นนนนนน คนโพสน้อยใจ หนีไปนอนเล่นดีกว่าไหมเนี่ย อ่านแล้วไม่เม้นท์กันเลยย งอลลล


ปอลอ แนน+1 ให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ

[nanao]

โหย ชอบอ่ะ ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
ยังไม่รู้ใจตัวเองกันสักที

ขอบคุณคร้าบคุณแนน

[Glucose]

แวะมาต่ออีกนะค้าบ