อ่านตอนช่วงแรกๆ --> แหม่ มันอบอุ่มหัวใจเจรงๆ
อ่านมาถึงช่วงกลางๆ --> อร๊าย เขิลแทนไอเจี๊ยบ หนูปิ่นเมานิดๆมันดีอย่างนี้นี่เอง
พอเริ่มครึ่งหลัง --> ได้กลิ่นดราม่าตุๆ คล้ายที่เดาๆไว้ว่าน่าจะมีดราม่านะตอนนี้
พออ่านจนจบ --> เอ่อ เอ่อ เอ่อ บรรยายไม่ถูกจริงๆ
ผ่านไปสามสิบวิ --> พรากกกกกก หื้อ หื้อๆๆๆๆๆๆๆ
สารภาพว่าอ่านตั้งแต่เมื่อวานแต่มาเม้นต์ได้วันนี้ มันสะเทือนใจมากจริงๆนะ ทั้งเศร้า ทั้งเสียใจแทนหนูปิ่น แล้วก็เป็นห่วงไอเจี๊ยบด้วย ขอให้ความรักที่ทั้งคู่มีให้กันเป็นตัวประคับประคองและเยียวยาให้ทุกอย่างดีขึ้น แข้มแข็งไว้นะ อย่าท้อ อย่าสิ้นหวังนะแม่ไก่กับลูกเจี๊ยบ
ปล. ฝากคนเขียนไปกอดทั้งคู่ให้อิฉันด้วยนะ เอาแน่นๆๆๆๆ ไปเลยนะจ้ะ เฮ้อ!!! ไปอ่านอีพี่ภพในเล่ห์รักฯสัก 69 รอบเพื่อทำใจดีกว่า ฟิ้ววว