หัวข้อ: ภารกิจตามหา king

[anawas]

อ่า...ท่าจะงานหนักซะแล้วผู้กอง

[tmarch]

ขอบคุณมากคับ

ไม่ได้อ่านนาน

ตามทันละ

สู้ๆๆๆๆค๊าฟฟ


 

[ToeY_@_KP]

    สาธุ...ให้วันนี้พี่วัตรมาต่อเรื่องด้วยเถิด..

[thanawat]

พี่หมออะดิ

อีตาปลัดใจร้าย  :serius2:ทิ้งบท อวสาน ให้พี่หมอแต่ง

กลัวแฟน ๆ จะ รับไม่ได้ เฮ้อ เย็น ๆ พี่หมอจะลงให้นะครับ

ขอไปตรวจคนไข้ก่อน  สัญญาครับ จะมาลงให้เย็น ๆ

[Donpopper]

กลับมาต่อเถอะนะครับ

รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ

[gon_natt]

เย็นนี้ๆ

เย้ๆ

รอๆๆ

 

[ToeY_@_KP]

   เย็นนี้ ๆๆๆๆๆ 

 พี่หมอแต่งล่ะก็  แนวโน้ม 

ถ้าจบไม่สวยล่ะก็   







ล้อเล่งน่า 

[thanawat]

39 (บทส่งท้าย)   
   สายฝนนอกฤดูพร่างพรูลงมาอย่างลืมหูลืมตา บรรยากาศภายนอกครึ้มจนมืด คนที่นั่งทำงานภายในห่อไหล่ซุกลงกับเก้าอี้นวม มองสายฝนที่ไหลรินลงมา
‘ไม่มีแม้เสียงโทรหา ไม่มีแม้จดหมาย ไม่มีแม้อีเมล์ จะลืมกันก็แล้วไป คงไม่ดีพอ คงไม่มีค่าพอ จบกันแล้ว จบกันเสียที เรามานั่งเศร้าทำไม เหตุเกิดที่ไหน เราต้องจบมันลง’
“นายใหญ่คะ” เจ้าตัวสะดุ้ง หันไปมองที่มาของเสียง
“เอ่อ คือ เอ่อ” กล้า ๆ กลัว ๆ
“มีอะไรว่ามา” ผิดคาด เสียงที่กล่าวออกมานุ่มนวลผิดกับครั้งก่อน ๆ
“คือ เอ่อ นายแม่ให้มาตามนายใหญ่กลับบ้านคะ” สาวร่างเล็กที่ทำหน้าที่เสมียนหน้าห้องรายงาน
“อือ” เมื่อเจ้านายรับทราบก็รีบออกจากห้อง
“เดี๋ยว” เจ้าของร่างเล็กสะดุ้งหันกลับมา
“บอกใครก็ได้เตรียมทองดำให้ผมด้วย” สั่งเสร็จก็มองดูงานที่โต๊ะ
“คะ นายใหญ่จะทานข้าวก่อนไหมคะ” สาวเจ้าคงรู้ว่านายใหญ่คงไปไกลแน่ถ้าให้เจ้าทองดำออก
“อือ ขอเหมือนเดิมแล้วกัน ก่อนออก” ปากกล่าวตามองดูงาน สาวเจ้าก็เลยออกไปเตรียมอาหารโปรดหรืออาหารเหมือนเดิมของเจ้านาย คือ ไข่เจียวหมูสับ ฝ่ายเจ้าตัวเมื่อเคลียร์เอกสารสั่งซื้อและขายส้มเรียบร้อย ก็ยังคงมองออกไปที่หน้าต่าง มองสายฝนที่ยังโปรยปรายไม่ขาดสาย
“ป้า เหมือนเดิมจ๊ะ” สาวเจ้าออกมาหลังบ้านไร่ ที่ติดกับอาคารคัดส้ม และโรงเรือนของคนงาน
“อะไรเหมือนเดิม” แม่ครัวทำหน้าสงสัย
“ก็อาหารเที่ยงนายใหญ่ ฉันจะไปบอกพี่วายุภักษ์เตรียมม้าก่อน” ว่าแล้วก็วิ่งฝ่าฝนไปอาคารคัดส้ม
“อาว ฝนตกขนาดนี้นายใหญ่จะไปไหน” สงสัยแต่ก็ทำอาหารของโปรดให้

   ละอองฝนบางเบาที่ยังโปรยลงมา มิทำให้คนที่บังคับม้าให้เดินผ่านดงส้มไปเรื่อย ๆ สายตามุ่งมั่นที่จะไปให้ถึงยอดเขาลูกย่อม ๆ ที่อยู่ท้ายสวน สมัยก่อนหลังจากปิดเทอมก็จะกลับมาทำงานเป็นลูกจ้างพ่อ หาเงินค่าเทอม บางครั้งที่โดนขัดใจก็จะไปที่ท้ายไร่ ที่นั้นจะมีต้นไม้สูงใหญ่อยู่หลายต้น แล้วเจ้าของความคิดก็ให้พี่ภูมิ สร้างบ้านต้นไม้ เอาไว้พักเล่นกันสี่คนพี่น้อง
“ทองดำ เหนื่อยหรอ เราอ้วนขึ้นหรือ เจ้าแก่ลงกันแน่” พลางเอามือตบที่ต้นคอ ม้าคู่ใจก็สะบัดหัวไปมา
“เจ้าต้องว่าเราอ้วนแน่นอน ต่อไปเราจะกินให้น้อยลง” โน้มตัวลงกอดเจ้าทองดำเอาใบหน้าแนบแผงขน
“เราผิดใช่ไหม ทองดำ เราผิดเอง ที่รักเขาใช่ไหม ถ้าเรากลับมาเป็นผู้ชายปกติเหมือนเดิมไหม หึ ทองดำ หรือเราต้องอยู่อย่างนี้ไปเรื่อย อยู่กับเจ้าไงทองดำ อยู่กับมูมู่ลูกแกไง แต่...” น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาหยดลงแผงขนเจ้าทองดำ
“ฉันไม่ได้ร้องนะ ทองดำ มันออกมาเอง” ปากว่ามือก็ปาดน้ำตาออกไปเรื่อย ๆ ทองดำพาเจ้านายมาถึงที่
“ฉันจะไปอยู่กะไอ้ตึง ไม่รู้มันจะให้อยู่ด้วยหรือเปล่า” ปากพูดไปเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าเจ้าทองดำพามาถึงที่แล้ว ตาก็เริ่มพล่ามัว พยายามดันตัวเองให้ตั้งตรง แต่อาการพร่ามัวก็เพิ่มมากขึ้นจนตัวเริ่มโอนเอนทรงตัวไม่อยู่ ร่างนั้นลอยลิ่วลงสู่พื้น แต่ร่างนั้นกลับถูกโอบอุ้มจากใครบางคน..........

“มะขวิด เร็ว ๆ น้ำได้หรือยัง” เสียงแม่ที่ร้องเรียก ทำให้คนที่นอนนิ่ง เริ่มรู้สึกตัว ปรือตามองรอบ ๆ เตียงนอนยุบลงยวบ
“เป็นไงบ้าง คอนลูกแม่” นายแม่เข้ามาดูลูก แต่ดวงตาก็หนักจังเลยแทบจะลืมไม่ขึ้น
“มะขวิดได้หรือยัง” นายแม่หันไปเร่งสาวใช้
“มาเดี๋ยวผมทำเองครับ” ชายร่างใหญ่รับขันผสมน้ำหอมอ่อน ๆ มาเช็ดที่ใบหน้า และตามเนื้อตัว
“ใคร ปล่อยให้นายใหญ่ตากลมตากฝน” นายแม่เริ่มไล่เบี้ย
“คือ ..เอ่อ” เลขาหน้าห้องติดอ่าง รู้เลยว่านายใหญ่ได้นิสัยมาจากใคร
“มา ออ มาเอ่อ อะไร ฉันถาม ไม่คิดจะห้ามนายใหญ่เลยหรอไง” นายแม่มองหน้าลูกน้องที่มายืนออกันหน้าห้องนายใหญ่   
“ใครมันจะกล้าละครับ แม่ ก็ นายใหญ่นะเหมือนแม่เด๊ะเลย” ชัยมงคลเข้ามาขัดก่อนที่ลูกน้องจะโดนมากกว่านี้ ชัยมงคลให้สัญญาณลูกน้องออกไป ทุกคนจึงเริ่มทยอยกลับลงไป
“เป็นไงบ้างลูก ตัวเย็นลงหรือยัง” นายแม่หันกลับมาดูลูกชาย ที่กำลังถูกผู้ชายอีกคนกำลังถอดเสื้อผ้าแกะกางเกง
“มะขวิด ออกไปได้แล้ว มานั่งตาแป๋วอะไรตรงนี้” ว่าแล้วนายแม่ก็ออกไปก่อนเพื่อน ตามด้วยมะขวิด
“ไปเจอที่ไหนพี่โปรด” ชัยมงคลเดินไปนั่งริมหน้าต่าง
“คนงานบอกว่าออกไปที่ท้ายสวน ก็เลยรีบตามไป” มาโปรดตอบ แต่มือก็ค่อยเช็ดตัวให้คนรัก ตามจุดอับต่าง ๆ
“ผมเห็นทำงานหามรุ่งหามค่ำตั้งแต่มา นอนก็น้อยอีก” น้องชายเริ่มคุยให้ฟัง
“เป็นเพราะพี่หรือเปล่า” มาโปรดหันมาดูคนที่นอนนิ่ง
“พี่โปรดครับ ผมก็มีนายใหญ่เป็นพี่ชายคนเดียว พี่ผมเป็นอะไรไปทุกคนเขาก็ทุกข์ร้อนกันหมดทั้งบ้าน” ชัยมงคลมองดูว่าที่พี่เขย ที่นั่งเช็ดตัวให้พี่ชายตัวเองก็เลยหยุดพูด เพราะรู้ว่าพี่ชายตัวเองก็ดื้อสุด ๆ เหมือนกัน
“พี่เข้าใจครับ” มาโปรดกล่าวเบา ๆ
“พี่โปรดครับ ผมไม่ได้กล่าวโทษพี่โปรดครับ ผมก็รู้ว่าพี่คอน ก็ดื้อเหมือนกัน” ชัยมงคลปลอบใจ
“บางครั้งพี่อาจจะไม่เข้าใจพี่ชายเราก็ได้” พอดีกับเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“พี่โปรด คุณหมอมาแล้วคะ” เสียงส้มเช้งนั้นเอง พร้อมกับเปิดประตูเข้ามา

   เมื่อพลิกตัวก็รู้สึกหนัก ๆ เหมือนมีอะไรทับอยู่บนตัว จึงหันกลับไป ก็เจอกับใบหน้าที่ยังหลับตาลมหายใจเข้าออกปกติ จนต้องขยี้ตามองดูเต็ม ๆ
“ไม่รักเขาแล้วมาหาเขาทำไม” พูดเบา ๆ กับอกกว้าง 
“ใครว่าไม่รัก รักเมียคนนี้มากเลยรู้ไหม” ต้องตกใจก็คนหลับอยู่ไม่ใช่หรอ เงยหน้ามองคนพูดก็มองมาตาแป๋วเช่นกัน นครผลักคนที่กอดออกจากตัว
“อือ ไม่รักพี่หรอ ถึงไล่พี่” แขนใหญ่กอดรัดยิ่งขึ้น ยิ่งทำให้รู้ว่าตัวเองเปลือยเปล่า คนที่กอดก็เปลือยเปล่า
“ตอนผมไม่ได้สติ ทำอะไรผมหรือเปล่า” มืออีกข้างไปจับตรงก้นตัวเอง สำรวจว่ามีอาการบวมหรือไม่
“เปล่า ไม่ได้ทำทั้งใจอยากทำจะตาย” ใจกำลังสนใจสิ่งที่ผิดปกติตัวเองจนลืม คนตัวใหญ่จึงประทับรอยจูบลงริมฝีปากนั้น
“อือ” นครได้แค่ประท้วง เพราะโดนจู่โจม อารมณ์กฤษณาเริ่มคุโชนขึ้น จากประท้วงธรรมดาก็เริ่มสมยอม จากที่ห่างหายและด้วยวัยยิ่งทำให้เกิดความร้อนแรงมากขึ้น
“อย่าหนีพี่อีกนะ” ปากพูดพร้อมพรมจูบไปทั่วร่าง
“คิดถึงพี่ไหม คิดถึงมันไหม” ไม่มีคำตอบ มีแต่ภาษากายที่ทั้งสองต่างพลอดรักกันอย่างดูดดื่ม ชดเชยสิ่งที่ขาดหายไป 

   อีกฟากฝั่งหนึ่งของขอบฟ้า มีชายกลุ่มหนึ่งกำลังนั่ง ดวดสุรากันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่คิดจะหยุดตั้งแต่กลับมาจากกองร้อย ก็นั่งก๊งกันแก้วต่อแก้ว 
“ไอ้นุ มึงจะนอนไหมนี้ กูอยากนอน” เสียงตะโกนจากบนเถียงนาน้อย
“ครูจะนอนก็นอนไปดิ พวกผมยังไม่อยากจะนอนเลย” เสียงตอบจากข้างล่าง ทำให้คนที่ตะโกนอยู่นั่งลงแล้วล้มตัวนอน
“กูไม่น่าตามมึงมาเลย ไอ้ห่านุ แดกลงไปได้ไง วันนี้ทั้งวัน” ปากก็พรำ ตาก็จะหลับ
“ครูกางมุ้งเองนะ” ตะโกนกลับขึ้นมาอีกครั้ง
“ไอ้นุ ครูมึงนี้คออ่อนจริงโว้ย” เพื่อนร่วมวงกล่าว
“กูก็เพิ่งจะรู้ ฮ้า ฮ้า เอ้าต่อโว้ย” อนุชิตยกแก้วต่อไปให้เพื่อน
“แล้วเล่าให้กูฟังบ้างซิ ว่ามึงไปเจออะไรมาบ้าง” เพื่อนร่วมกวนถาม
“จะเจออะไร ก็เจอทั้งตีน ทั้งรองเท้า มึงคิดว่ากูไปสนุกหรอ” อนุชิตตอบเพื่อน
“โหดขนาดนั้นเลยหรอ กูไม่ไปหรอกปีหน้า” อีกคนกล่าว
“อาวถึงมึงแล้วหรอ ไอ้ห่าคิด เร็วนะมึง” อีกคนหันไปพูดกับคนที่ชื่อคิด
“อืม พี่ ฟังไอ้นุแล้ว กลัวอะ” คนชื่อคิดกล่าว
“ไอ้ห่า มึงกลัวอะไร สนุกจะตาย เขาฝึกให้มึงมีระเบียบวินัย แต่เออ กูไปเจอไอ้รง แม่งเอากูตอนกำลังคัดเลือกแยกกลุ่ม ดีที่ครูกูมาช่วย” อนุชิตกล่าว
“ห๊า จริงหรือมึง” ลูกพี่ใหญ่ตกใจ
“ว่าแล้วก็ กลับกันได้ยังพี่ อยากนอน” สมคิดชวนกลับบ้าน
“มึงอยากกลับหรืออยากไป อะไร” คนสูงวัยรู้ทัน
“ก็ น่าพี่ ไปส่งส่วยมันหน่อย” สมคิดกล่าว
“เออ ๆ แล้วพวกมึงสองคนจะนอนกันที่นากันก่อนหรอวะ หรือจะไปตีหม้อเหมือนไอ้คิดมัน” ลูกพี่ใหญ่กล่าว
“ไม่หรอกพี่ ผมคงทิ้งครูผมไม่ได้ เมาขนาดนั้น แล้วไม่รู้ที่รู้ทางด้วย” อนุชิตกล่าวปฏิเสธ
“ไปแล้วค่อยกลับมาก็ได้” สมคิดชวนอีก
“ไม่ละ ไปเถอะ อยากนอนเหมือนกัน” อนุชิตยืนยันคำเดิม
“เออ ๆ งั้นไปเถอะไอ้คิด กูก็อยากเหมือนมึง” ว่าแล้วทั้งสามคนก็แตกวง สองคนนั้นขับซ้อนท้ายจักรยานยนต์ออกไป อนุชิตเก็บรถของตัวเองเข้าใต้ถุนเถียงนา ของตัวเอง จากนั้นก็ขึ้นไปบนเถียงนา เข้าไปดูครูที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
“ครู ๆ” เขย่าตัวแรง ไม่มีเสียงตอบรับ
“ครู อาบน้ำหรือยัง” นั่งลงข้าง ๆ สภาพเมาแทบจะประคองตัวเองไม่ไหว แต่ก็ต้องลุกไปถอดเสื้อผ้าออก แล้วเดินออกไปนอกชานเล็ก ๆ เอาขันตักน้ำขึ้นราดตัวเอง ความเย็นของน้ำทำให้ความกระชุ่มกระชวยกลับขึ้นมาหน่อย อาบน้ำจนเสร็จ ก็กลับเข้ามาที่ครูนอนอยู่ ไม่คิดจะใส่เสื้อผ้าปกปิดร่างกาย ตอนอยู่กองร้อยก็เห็นกันหมดแล้ว ไม่รู้จะอายกันไปทำไม
“ครูขยับหน่อย ผมนอนด้วย” ใช้มือผลักให้อีกคนนอนตะแคงข้าง แล้วล้มตัวลงนอนเนื่องจากหัวที่หนักอึ้ง อีกฝ่ายก็นอนหลับไปสักพักเมื่อโดนปลุกแล้วยิ่งได้กลิ่นหอมของสบู่เข้าจมูก จิตใต้สำนึกที่ถูกกดไว้ก็ถูกเผยออกมา
“ไอ้เกรียง มึงทิ้งกูไป แล้วกูจะอยู่กับใคร” มือก็ป่ายไปมา เมื่อยึดได้แล้วก็ทั้งกอดทั้งหอม
“ครู ๆ เป็นอะไร เฮ้ยครู ทำอะไรผม” แต่ก็ช้าไปที่จะพูดมากไปกว่านี้ ทั้งความเมาและอารมณ์การสัมผัสจากอีกคนทำให้อีกคนก็คล้อยตาม ยอมแต่โดยดี ตามอารมณ์ที่ปลดปล่อยออกมา ต่างกลับหัวกลับหางกันช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

“เป็นไง นายใหญ่ หายแล้วหรอ ถึงออกมาได้” เมื่อออกมาจากห้องก็โดนทักจากน้องชาย
“อือ ค่อยยังชั่วแล้ว” นครตอบพยามยามหลบตาน้องชายที่จ้องมองมา
“คนทั้งบ้านตกอกตกใจกันหมด นึกว่า..” ชัยมงคลทิ้งท้าย
“อาว ออกมาทำไมครับ นายใหญ่” เสียงพี่ภูมิเข้ามาในสำนักงาน
“ก็ค่อยยังชั่วแล้วพี่ภูมิ หมอใหญ่มาฉีดยาให้ ฮ้า ๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะแบบสะใจของชัยมงคลดังขึ้น
“นาย ก็พูดเข้า” พี่ภูมิกล่าวแบบรู้กัน
“เฮ้อ ปล่อยให้พวกเราเป็นห่วงที่ตัวเองมีความสุข อิจฉาโว้ย หาเมียดีกว่าอย่างนี้ ว่าไหมพี่ภูมิ” ชัยมงคลกัดนิด ๆ






ปล.ยังไม่จบครับ จะมาต่อให้อีกครับ ไปวิ่งก่อน พักผ่อนสมองครับ จะกลับมาต่อให้ตอนดึก ๆ ก่อนออกตรวจคนไข้รอบดึก

[A-ram 70]

อ่าวจะจบแล้วหรือนี่

รออ่านตอนจบตอนดึกคับ

ขอบคุณคนแต่งน้าที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะ

[Donpopper]

จะจบแล้วรึป่าว

เริ่มสงสัยจากชื่อบท

แล้วจะรออ่านนะครับ

ตอนดึกๆๆๆ

[mma419109]

     น่ารักอิ อิ น้องวัตรเขียนมาตั้งแต่ต้น แต่ตอนจบให้น้องหมอ
เขียน ช่วยกันทำมาหากินดี ตอนจบแล้วแต่น้องหมอหรือเปล่าเนี่ย

[thanawat]

“อาว นายใหญ่ นายเล็ก นายภูมิ รับกาแฟไหมคะ” แม่บ้านเข้ามาเจอสามหนุ่มที่นั่งคุยกัน
“ของนายใหญ่เอาไข่ลวกนะป้า” พร้อมหัวเราะคิก ๆ
“เอา อย่างนั้นเลยหรือคะ นายใหญ่ เพิ่งหายป่วยจะโด๊ปเลยหรอคะ” แม่บ้านสงสัย
“ผมขอนมสดก็ได้ครับป้า” นครกล่าวก่อนเดินไปเขกกะโหลกน้องชาย
“พี่ภูมิจะไปไหนหรอพี่” นั่งลงชุดรับแขกดูพี่อีกคนที่กำลังดูเอกสารบนโต๊ะ
“พี่ว่าจะไปดูที่ข้าง ๆ เห็นว่าอยากขายแล้ว การเกษตรอย่างเดียวไปไม่ไหว” พี่ภูมิอธิบาย
“อือ ใช่พี่ ไม่เหมือนเราที่ใช้เกษตรผสมผสาน ถึงอยู่รอด” ชัยมงคลกล่าว ก็นครนั้นแหละที่เอาวิทยาการเข้ามาทดลองใช้ตอนที่เรียนปีหนึ่งใหม่ ๆ ถ้าไม่เช่นนั้นไร่ส้มนี้ก็คงไปไม่รอดเช่นกัน
“แล้ว มีกำลังพอที่จะซื้อได้ไหมพี่” นครถาม
“นายพ่อจะใช้เงินกองกลาง ออกมาซื้อก่อนครับ พี่คิดว่าจะทำไร่องุ่น น่าจะไปได้สวย” ภูมิถือแผนที่กางออกชี้แนวเขต
“นี้ไร่ของเรา แล้วนี้อาณาเขตของไร่ที่จะซื้อ”
“ใหญ่เหมือนกันนะพี่ แล้วจะทำไหวหรอ” ชัยมงคลหันมาปรึกษากับนคร
“ไหวไหมพี่ภูมิ” นครเงยหน้าพูดกับภูมิ แต่ภูมิก็ทำท่าทางแบบหนักใจ
“ง่าย ๆ พี่ภูมิ ผมพูดตามตรง ไร่นี้ก็ไร่พี่นั้นแหละ ไหวไหม” นครพูดตรง ๆ
“ก็ต้องช่วยกันครับ พี่คนเดียวไม่ไหวแน่” ภูมิถ่อมตัว
“โน้น มาแล้ว โน้นผู้ช่วยพี่” ชัยมงคล ชี้ออกไปหน้าบ้าน ทุกคนหันไปมอง ก็เจ้าส้มเช้งที่กำลังดึงเจ้ามูมู่ออกมาเล่นหน้าบ้าน ภูมิหน้าแดง
“มาเช้าเหมือนกันนะยายเล็ก” นครกล่าว 
“ไม่มาได้ไงพี่ เจ้ามูมู่นั้น และคนที่อยู่บ้านนี้อยู่ครบ มีหรือยายนี้จะพลาด” ชัยมงคลกล่าว
“แล้วนี้ผู้กองไม่ตื่นอยู่หรอครับ” ภูมิเหความสนใจ ยิ่งทำให้นครเงียบลง
“คงอยากมั่ง นั่งเฝ้าไข้นายใหญ่ จนตีสอง ผมจึงออกจากห้องนายใหญ่ คิดเอาแล้วกัน ว่าแล้วผมไปส่งผลไม้ก่อน จะกลับมากินเช้ากับพี่ ๆ น้อง ๆ แบบเต็มที่สักที” ชัยมงคลกล่าวก่อนลุกออกจากบ้าน
“งั้นผมก็ไปไร่ข้างก่อนนะครับ” ภูมิก็จะเลี่ยงออกไป
“อะอาว แล้วกาแฟป้าก็หมันอะดิคะ” แม่บ้านเดินยกถาดกาแฟเข้ามา
“ป้าเดี๋ยวผมกลับมาดื่มครับ พวกเราจะมาทานเช้าที่นี้” ชัยมงคลกล่าวก่อนออกไป
“วันนี้ทำอะไรทานครับป้า” นครยกนมขึ้นดื่ม
“ง่าย ๆ คะ ถ้าจะมาทานเช้าที่นี้แล้วไม่มีกับข้าวจากบ้านใหญ่ ก็ไม่มีอะไรแล้วคะนาย”
“งั้นให้ใครไปตลาดก็แล้วกัน เดี๋ยวผมจะจดรายการให้” นครรีบจดรายการอาหารเช้าให้แม่บ้านออกไปตลาดตอนเช้า

“เฮ้ย ครู มันอะไรครับ” อนุชิตลุกขึ้นเกาศีรษะ
“อะไร มันเกิดอะไร” พิทักษ์ลุกขึ้นตาม มองสภาพตอนนี้ไม่จืดเลย ต่างคนต่างอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่
“เอ้ย” สภาพที่เห็นทำให้ตกใจ 
“มึงทำอะไรกู” พร้อมหมัดพุ่งเข้าที่ใบหน้า
“อุ๊บ ไอ้นุ มึงเป็นบ้าอะไร” พิทักษ์รีบหลบ คว้าได้เสื้อผ้าตัวเอง
“ก็มึง ทำอะไรกูเมื่อคืน” อนุชิตตามประชิด พุ่งหมัดและเท้าเข้าหาพิทักษ์
“มึงว่ากูทำมึง แล้วสภาพกู เมามายขนาดนี้จะทำอะไรมึงได้” พิทักษ์คอยหลบและพูดให้สติ
“ก็มึงทำอะไรกู ไอ้ครูเหี้ย” อนุชิตกระโดดเข้าหา
“อยากรู้หรอว่าเกิดอะไร” พิทักษ์กอดรัดฟัดเหวียงอีกครั้ง แล้วจู่โจมตามแบบฉบับตัวเองที่ห้าว ๆ หักดิบ ๆ   
“ไอ้พิทักษ์ มึงอยากโดนหรืออุ๊บ...” ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรมากมายปากก็โดนประกบรสจูบที่ดูดดื่มดำดิ่งลึกลง จนลมหายจะขาดหายไป พิทักษ์จึงถอนริมฝีปากออก ตาจ้องตา อนุชิตเองกลับเป็นคนจูบพิทักษ์อีกครั้ง พิทักษ์พอใจที่คนที่กำลังกอดอยู่นี้ชอบรสจูบนี้ จึงจูบตอบอีกครั้ง แบบเนิ่นนาน จนได้ยินเสียงจักรยานยนต์ดังเข้ามา จึงผละออกจากกัน ทั้งสองรีบควานหาเสื้อผ้ามาปกปิดร่างกาย
“ไอ้นุ มึงตื่นหรือยังวะ กูจะมาถอน” เสียงตะโกนมาก่อนตัว
“ใช่ ๆ นี้ไปเอาไก่มาต้มให้ครูมึงด้วย ทำไมเงียบนักพี่” คนที่นั่งซ้อนท้ายสงสัย
“คงยังไม่ตื่นมั่ง ขนาดกูกับมึงก็ยังไม่ตื่นถ้า อีเพลินพิศไม่ลุกขึ้นมาถีบพวกเราออกจากบ้านมัน” คิดถึงเมื่อคืนที่ไปค้างบ้านแม่ ๆ
“ เออ ใช่พี่ นี้ก็ยังเพลีย ๆ อยู่เลย แต่ว่าเมื่อคืน สุดยอด”
“ไอ้นุ มึงจะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไงวะ” สมคิดยังคงพูดต่อ แล้วสภาพที่เห็น ก็คืออนุชิตเดินออกมาจากเถียงนามีเพียงผ้าขาวม้าขาด ๆ พันรอบกาย
“ไอ้ห่า มึงนี้ อาบน้ำแต่เช้าเลยหรอวะ แล้วครูมึงตื่นหรือยัง” ถามเผื่อถึงอีกคน
“เออ กูเพิ่งตื่น ว่าจะอาบน้ำ เมื่อคืนกูไม่รู้ทิ้งเสื้อผ้าไว้ไหน” อนุชิตเดินลงจากเถียงนา แล้วพิทักษ์ก็ตามออกมา
“อาวครู มาเลยครับ พวกเราเอาไก่มาต้ม ถอนพิษเมื่อคืน” หมายถึงถอนเหล้าขาวที่ก๊งกันเมื่อคืน

“ทำอะไรทานครับ” ตายังปิดอยู่แต่เสียงมาก่อน
“ตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำ จะได้กินข้าว พ่อกับแม่มารอทานข้าว” คนที่อยู่ในชุดกันเปื้อนดึงผ้าห่มออกจากร่างแต่ก็โดนคนที่นอนอยู่รวบไว้แล้วดึงลงบนที่นอน
“ อะไร พี่โปรด ปล่อยเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า พี่โปรดไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้า” นครรีบลุกออกจากอ้อมกอด
“หอมทั้งตัว หอมแกงอ่อมฝีมือเมีย” ยิ้มร่า ส่งสายตาหวานให้คนรัก
“ไปได้แล้ว พ่อแม่รอทานข้าว เดี๋ยวให้คนงานทานหมดหรอก” นครกลับมาลากคนตัวโตให้ลุกไปอาบน้ำ
“ไม่เอาอาบด้วยกัน เร็วพี่จะอาบให้” เข้ามาตะครุบร่างเล็กนั้นแล้วดึงเข้าห้องน้ำด้วยกัน
“ไม่เอา ผมอาบเองได้” นครประท้วง
“ไม่ได้ ต่อไปนี้พี่จะอาบให้ทุกวันเลย” พร้อมประทับรอยจูบลงเปลือกตา และริมฝีปากรูปกระจับ
“ต่อไปนี้ พี่จะไม่ตามหาอีกแล้ว พี่จะมัดติดตัวพี่ไปทุกหนทุกแห่ง” ชายหนุ่มรีบดันตัวคนรักเข้าใต้ฝักบัว   
   ต่อไปนี้ สองคู่คงก้าวเดินต่อไป แม้จะมีอุปสรรคขวากหนาม มาขวางกั้นก็ตาม แต่กำลังใจและความรักจะเป็นแรงใจในการฝ่าฟันต่อไป มองไปข้างหน้า แล้วก้าวต่อไป อย่าหวั่นไหวกับปัญหา มุ่งมั่นเชื่อใจกับรักที่มีต่อกัน

     
มั่นคงในรัก/ จบบริบูรณ์ 


ปล.ขอขอบคุณทีมงานพิสูจน์อักษร อย่างสูง/อย่างมาก

[ken_krub]

ขอบคุณครับ   
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

[tawada_j]

ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตรค่ะ   

สนุกมาก ๆ ค่ะ   

[patee]

จบแล้วจริงๆเหรอคุณวัตร

แล้วพิทักษ์กับอนุชิตล่ะ มันยังค้างอยู่นะ

มาต่อก่อนเถอะ ได้โปรด

[Ferfa]

  

หง่าพี่วัตร ทำไมจบเร็วจังอ่า

เป็นไรอะป่าว

[Donpopper]

เย้ๆๆๆๆๆ

ในที่สุดพี่มาโปรดกะอ้ายนครก็ลงเอยด้วยดี

แล้วเฮียทักษ์กะเฮียนุล่ะว่าไง

ลงเอยไมนั้น

[thanawat]

มิได้เป็นอะไรครับ

คือ พี่หมอกะพี่วัตร จะดูความเหมาะสมของความยาวของเนื้อหาด้วยครับ

ที่จริงก็ไม่อยากจะจบ แต่ บางครั้งก็คิด ถึงคนอ่านท่านอื่นด้วย ที่บางครั้ง

เห็นว่ายาวเกินไปก็ไม่อยากจะอ่านครับ(อันนี้ขอโทษด้วยนะครับ มิได้พูดถึงเรื่องอื่น เป็นข้อคิดส่วนตัวเท่านั้นครับ)

พี่หมอก็เลยยึดการเขียนแบบ นิยายหลังข่าว ที่จะมีประมาณ 37-40 ตอนครับ

พี่หมอกับพี่วัตรสัญญาว่ามีเรื่องใหม่มาให้แน่นอน ไปเจอประเด็นหลาย ๆ ประเด็นก็ต่างเก็บกันมาไว้ แล้วจะค่อย  ๆ เขียนให้อ่านนะครับ ตอนนี้พี่หมอขอตรวจสอบ ทางรักสองเราก่อนรวมเล่มก่อน และจะเขียน ทางรักสองเราต่ออีกสอง ตอนครับ

[Ferfa]

รับทราบค่ะ

ว่าแต่จะลงในเน็ทปะค่ะตอนพิเศษอะคะ

[RealReal]

ขอบคุณมากมาย พี่หมอพี่วัตร อ่านมันส์มาก อิอิ

ถ้าพี่หมอ กะ พี่วัตร ยึดแบบละครหลังข่าวนะ ละครหลังข่าวบางเรื่องเค้าจะมีเบื้องหลังด้วย แล้วเรื่องนี้จะมีปะ ถ้ามีก้อดีเนอะ (อิอิ  )

ป.ล. 

[kunkai]

    :pig4:ค้าบ
รอเรื่องใหม่ค้าบ

[a_tapha]

ขอบคุณค่ะ

จะรอติดตามผลงานเรื่องใหม่นะค่ะ

  

[Twister]

       

ขอบคุณครับ

[moonlight]

ขอบคุณค่ะ

จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะค่ะ

 

[Twister]

ขอตอนพิเศษ ทัก กะ นุ ได้มั้ยคับ อิอิ

อยากรู้ว่าคู่นี้จะเป็นไงต่อ

[gon_natt]

ขอบคุณค่ะ ^^

จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะค่ะ ^^

 

[nai_nai]

ขอบคุณครับ

 

 

[tagloveX-Mark]

จบซะแล้วง่ะ  ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย เหอ ๆ
งัยก็ขอบคุณมากนะค้าบ สำหรับเรื่องดี ๆ ที่เขียนมาให้อ่านกัน
ผมสังสัยนิดนึงอ่ะคับ แ้ล้วมะมีบทสรุปให้ พิทักษ์กับอนุชิตเหรอคับ เหมือนมันยังมะรู้ว่า สรุปรู้สึกงัยกัน เอางัยกันต่อไปไรงั้นอ่ะคับ หุ ๆ
แ้ล้วจะมีตอนพิเศษป่ะคับ งัยจะรออ่านอีกนะคับ^^

[tmarch]

ขอบคุณคับ

สำหรับเรื่องดีๆๆแบบนี้

เปงกำลังใจ


ค๊าฟผม

สู้ๆๆๆ

[thanawat]

คู่ของทัก นั้นอีกยาวครับ กว่าจะลงรอยกันได้ กว่าจะได้ ร้อยตรีกัน เอาเป็นว่า ค้าง ๆ ไว้แบบนี้แล้วให้แฟนคลับ จิตนาการ ดีกว่า
 

หรือไปขอร้องเจ้าหมอ ให้มาเขียนให้ รายนั้นเจ้าคิด เจ้าจินตนาการ พี่วัตรจะตามไม่ทัน