บทที่39เข้าช่วย
“เฮ้ย มึงเป็นใครว่ะ”
เพราะผมมัวแต่สนใจกับเหตุการณ์ข้างหน้ามากเกินไปหรือเพราะไอ้คนที่เดินล้อมเข้ามาข้างหลังผมมันเทพก็ไม่รู้ ทำให้ผมไม่ทันได้ระวังตัว พอหันไปตามเสียงเรียกก็โดนซัดเต็มๆที่แก้มข้างซ้าย
“เหี้ยอะไรกันว่ะ”เสียงพวกมันโว้ยวายแทบจะทันทีที่เห็นผมเดินเซออกมาจากหลังกองลังไม้
“เฮ้ย ไอ้เหี้ยนี่มันมาจากไหนวะ”
“ไม่รู้พี่ ผมเห็นมันด่อมๆมองๆอยู่ข้างหลังโน้น”ไอ้คนที่ชกผมเริ่มสารธยายความดีความงามของมัน ก็แค่บังเอิญไปเจอกูล่ะหว่า
“ไอ้ สัส พวกมึงปล่อยมันเข้ามาได้ไงว่ะ”พวกมันเริ่มด่ากัน
วินาทีนั้นเรื่องพวกนั้นจะเป็นไงก็ชั่งมัน แต่ผมกำลังสนใจไอ้เก้าที่นอนกองอยู่ที่พื้นอยู่ พอมาดูใกล้ๆแบบนี้แย่กว่าที่คิดไว้อีกหมดสภาพเลย ฮึ ซะใจนิดๆว่ะ
ส่วนเด็กมันดูจะตกใจเล็กน้อยที่เห็นผมยืนอยู่ตรงหน้ามันพอดี ไม่มีเสียงร้องแต่ถึงอย่างนั้น น้ำตามันก็ยังไหลไม่หยุด
ผละ!เต็มหน้าเลยกู
เพราะผมมั่วแต่เมอเกินไป ไอ้เหี้ยพวกนี้เลยเข้ามาต่อยหน้าผมอย่างจัง
อีกตัวที่กระทืบไอ้เก้าเมื่อกี้ทำท่าทางจะกระโจมเข้าใส่ผมอีกคน แต่ขอโทษกูก็มีมือมีตีนเหมือนกัน
ผมเลยถีบมันกระเด็นก่อนที่จะเข้ามาประชิตัวได้ก่อน แต่มันไม่ใช่แค่นั้น ยังมีอีกหลายมือหลายตีนที่ต้องหลบอย่าพูดถึงเรื่องตอบกลับเลย แค่หลบนี่ก็ยากแล้วพวกที่อยู่ด้านนอกก็ดูเหมือนจะเข้ามาช่วยด้านในแล้ว รวมๆดูแล้วพวกที่กำลังรุมผมอยู่ก็หน้าจะไม่ต่ำกว่า12คนเห็นจะได้ โดยมีไอ้สองตัวที่แย่งมีดกันเมื่อกี้ยืนดูอยู่ห่างๆ
แต่ถึงจะหลบต่อไปเรื่อยๆได้ แต่โอกาสตอบกลับแทบไม่มีอีกไม่นานคงเป็นผมเองที่เริ่มหมดแรง ไอ้เก้าก็แน่นนิ่งไปแล้ว เสือกมาสำออยอะไรตอนนี้ว่ะ เอาไงดี เหลือใครที่พอจะเป็นกำลังให้ได้ว่ะ
ไอ้ยาจกหรอ รายนั้นโตแต่ตัว ไม่ต้องไปนึกถึง แล้วเหลือใครว่ะ
ก็เลือบๆไปมองเด็กไอ้เก้า อือหือ ดูท่าคงจะเข้ามาจอยได้ไม่ถึง3นาที คงตายคาตีนไอ้เหี้ยพวกนี้แน่นๆ แต่เอาไงว่ะจะช่วยพวกมันสองคนยังไงลำพังตัวผมเองก็ วิกิตพอดู
แต่ก็เอาเหอะ ถึงเด็กไอ้เก้าจะเจ็บตัวบ้างก็คงไม่เป็นไร ยังไงก็ดีกว่าให้ไอ้ยาจกเจ็บแหละ เพราะยังไงซะเรื่องพวกนี่ก็ดูท่าทางจะมาจากพวกมันสองคนนนี่แหละ
ผมเลยรีบเปลี่ยนเป้าหมายรีบหลบตีนไอ้พวกนี้ไปทางเด็กไอ้เก้าที่ถูกหมัดห้อยอยู่ แต่ก็ใกล้เกินไม่ได้ ไอ้พวกนี้แตะต่อยมั่วไปหมดมีหวังโดนไอ้นี่ก่อนปล่อยมันได้แน่นๆ
และดูเหมือนพวกมันเองก็คงเริ่มเหนื่อยกันแล้วบางคนก็หยุดพักดูเชิง บ้างก็ไปหาไม้หามีดมา มีด อาฮะ กำลังอยากได้
และด้วยความที่ผมเป็นพระเอกก็สามารถชิงมีดมาได้อย่างง่ายด้าย ส่วนเรื่องเอามาอีท่าไหน ก็คิดกันเอาเองและกัน เพราะตอนนี้ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ หวั่นๆเหมือนกันว่าไอ้สองตัวที่ผมซัดมันสลบไปจะฟื้นขึ้นมา แล้วอย่างไอ้คนด้านนอกประตูหลังนั้นคงทำอะไรไม่เป็นแน่นนอน งั้น เอาแค่ช่วยไอ้สองตัวนี่ให้ได้ก็พอ
แล้วค่อยส่งลูกน้องมาตามเก็บไอ้พวกเหี้ยนี่ทีหลัง
อาศัยจังหวะที่พวกนั้น เริ่มมือไม้ตก เข้าไปหาเด็กไอ้เก้าแล้วรีบตัดเชือกที่ห้อยมันไว้ทันที
“รีบพาไอ้เก้าไป”ผมพูดโดยไม่หันไปมอง เพราะทันทีที่ผมตัดเชือกเด็กไอ้เก้าแล้วไอ้สองตัวที่ยืนดูมาตลอดก็วิ่งเข้ามาใส่ทันที ผมจึงจำเป็นต้องรีบไปสกัดไว้ก่อน ยังไงซะแค่สัก5-6นาทีก็คงพอ
“แล้วพี่”ยังไม่วายได้ยินเสียงลังเลของมัน
ไอ้เด็กปีหนึ่งนี่มันอะไรกันว่ะ แค่ตัวเองก็เอาไม่รอดยังจะไปห่วงคนอื่นอีก เหมือนกันไม่มีผิดสักคน
“เรื่องของกู ประตูหลัง พามันไปด้วย”ผมไม่ได้หันไปมองหรอกว่ามันทำหน้ายังไงแต่ยินแต่เสียงที่พยายามแบกลากไอ้เก้าที่ดู
เหมือนจะได้สติขึ้นมานิดหน่อยห่างออกไป ก่อนที่ไกลกว่านี้ก็ยังได้ยินเสียง
“ขอบคุณครับ”ลอยมาเบาๆ
แสยะยิ้มให้กับประโยคน่าขนลุกนี่ นี่ถ้าไอ้เก้าได้ยินขึ้นมามันเองก็คงไม่พอใจแน่นๆ
เอาล่ะไหนๆก็ไหนๆแล้วยังไงซะตัวแกะกะก็ไม่อยู่ให้เป็นกังวนแล้ว ก็จัดเต็มแบบไม่ต้องผวงหน้าผวงหลัง ซัดลูกกระจ๊อกพวกนี่ราบภายในเวลาไม่ถึง1นาที ถึงจะไม่สลบไปเลย แต่อย่างน้อยๆก็ไม่มีแรกลุกขึ้นมาสักระยะแล้วล่ะ
“หึ เอาไง พอลูกน้องไม่มีเข้าหน่อยก็กากเลยหรอพวกมึง”เหลือก็แต่ไอ้สองตัวที่แย่งมีดกันเมื่อกี้นี่แหละ ยืนกัดฟันกรอดๆอยู่
“ไอ้เหี้ยเอ้ย”ไอ้ตัวเล็กกว่าวิ่งเข้าใส่ผมสุดแรง แต่ก็นะตัวก็แค่นี้ยังเสือกมาลองของก็จัดให้มันไปแบเบอะๆ
“เหี้ย กิตเป็นไงว่ะ”อีกตัวที่ดูจะตกใจไม่น้อยกับเหตุการณ์เมื่อกี้รีบเข้ามาผยุงไอ้เตี้ยนั้น ถามด้วยสีหน้าโกรธสุดๆ
“หึ อ่อน”
“ไอ้เหี้ยมึงกล้าต่อยมันหรอ”พุ่งเข้าใส่แบบไม่ยั้งคิด แต่ตัวพอๆกันกับผมเลยแถมฟังจากเสียลมที่หมัดลอยเฉียดหน้าผมไป โดนเข้าจริงๆงานงอกแน่นๆ
“อึก!”ไม่ทันระวังดูเหมือนลูกน้องมันที่นอนกองอยู่ที่พื้นเมื่อกี้จะมีแรงลุกขึ้นมาได้แล้วถีบผมจากทางด้านหลังเต็มๆทำเอาเซ่ไปใส่หมัดไอ้เหี้ยนี่เต็มๆ
แล้วก็อย่างที่รู้ๆกันในการต่อสู้ถ้าเสียจังหวะไปนิดเดียวนั้นหมายถึง บาดแผลอีกหลายแผลที่คุณจะต้องได้รับ
“พวกมึงแยกไปตามไอ้สามตัวนั้นมา ส่วนทางนี้กูเล่นเอง”มันสั่งก่อนที่ลูกน้องมันสิบกว่าคนจะรีบวิ่งไปทางประตูหลังที่ไอ้เก้ามันออกไปกันเมื่อกี้ ผมก็รีบจะขวางแต่ก้โดนไอ้นี่มันดักไว้อีก
“จะไปไหน เรื่องไอ้สามตัวนั้นกูไม่สนใจเท่าไหร่จะตามเจอหรือเปล่าก็ไม่แคร์ แต่มึงกล้าทำไอ้กิต มึงเจอกูแน่น”พูดจบก็เริ่มอีกแล้วครับ
เอาก็เอาว่ะ ยังไงกูก็ท่วงเวลาได้ตามที่ต้องการแล้ว รอดไม่รอดเรื่องของพวกมึงแล้วกัน แต่ไอ้เหี้ยนี่ กูไม่ชอบทรงผมมันว่ะ กูจะเล่นมันต่อแล้วกัน
โนTalk
ตอนนี้ผมกำลังช่วยไอ้คีย์แบกพี่เก้าที่มาที่หลังแต่เจ็บยิ่งกว่าพวกผมสองคนอีก
ตัวก็ใหญ่ชิพหาย หนักอีกตังหาก แต่ผมก็ทึ่งในความสามารถของไอ้คีย์ครับตัวก็แค่นี้ แถมยังเจ็บแบบนี้อีกมันยังมีแรงลากไอ้พี่เก้านี่ได้อีกอะไรจะขนาดนั้นเพื่อนกู
“เฮ้ยคีย์มึงไหวไหมว่ะ”เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ครับแบบสภาพมันเหมือนโฉมงามแบกเจ้าชายอสูรย์ยังไงอย่างงั้นเลยครับ แบบ
น่าเวทนายิ่งกว่าดูสารคดีสัตว์โลกซะอีก
“ไหว มึงอ่ะ”
“สบายมาก”อย่างน้อยก็สบายดีกว่ามึงแหละ เพราะกูโดนน้อยกว่า แถมตัวใหญ่กว่ามันด้วยอย่างน้อยๆตอนนี้ผมก็มีสภาพดูดีที่สุดในสามคนนี่แหละ ส่วนไอ้แท็ค ชั่งหัวแม่งมันด่ากูดีนักตายไปซะได้ก็ดี กูจะได้ไม่ต้องใช่หนี้
อย่ามามองผมกันแบบนั้นครับ ลองคิดดูดีๆใครน่าสงสารกว่ากันตั้งแต่ต้นเรื่องยันตอนนี้อ่ะ แล้วเมื่อกี้ผมไม่ได้งอลแต่ไม่มีอะไรจะพูดกับมัน แม่งกูอุส่าจะขอบตคุณที่มาช่วย แต่พอมาถึงก็ด่าเอาๆๆๆๆๆๆ คำก็ตัวซวยสองคำก็ตัวซวย เออดีกูมันตัวซวย ซวยมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแหละเป็นตัวซวยตั้งแต่เจอมึงนี่แหละ ฝากไปบอกมันแบบนี้ด้วยนะครับ เฮ้อ!
“พี่ไหวไหม”ไอ้คีย์หันไปพูดกับไอ้พี่เก้าที่ดูเหมือนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่
“...”ไม่มีเสียงตอบแต่พี่แกก็พยายามเงยหน้ามามองไอ้คีย์
เฮ้อ อะไรมันจะหวานกันขนาดนั้นครับ ทุกคนจะคิดไหมล่ะว่าเรื่องแบบนี้จะเป็นเรื่องจริงของเด็กช่างสองคน แบบฉากที่พี่เก้ายอมโดนซ้อมเพื่อช่วยไอ้คีย์เป็นอะไรที่แบบโคตรน้ำเน่าอ่ะ ผมเคยดูเหมือนกันนะครับพวกละครหลังข่าวอ่ะ เห็นแม่กับนาชอบอกชอบใจ ใจจดใจจ่อรอดูกับทุกวัน พอผมลองมาดูเองมั้งถึงกับมึน ไม่รู้พวกผู้หญิงเขาคิดกันอีท่าไหนถึงชอบดูนัก ใครจะไปคิดล่ะครับว่าในโลกแห่งความเป็นจริงจะมีพระเอกที่ยอมตายแทนนางเอกอะไรได้แบบนี้ เห็นเมื่อกี้ยังแทบไม่เชื่อเลย แต่ยอมรับว่าประทับใจมากแต่ไม่ใช่ผมเหมือนผู้หญิงนะครับ แต่เพราะเหตุการณ์ตรงหน้ามันเป็นเรื่องจริงไง ก็เลยซึ้งมาก
ต่างกับไอ้เหี้ยแท็คของทุกคน มาช่วยก็ดีใจหรอกนะ แต่แค่นิดเดียว แล้วไอ้ความดีใจน้อยนิดที่มีอยู่เนี่ยมันก็สูญหายไปภายใน3วิเพราะปากมัน!
“เฮ้ย แยกกันหาพวกมันยังไปไหนไม่ได้ไม่ไกลหรอก”ผมได้ยินเสียงพวกนั้นไล่ตามมา และฟังจากเสียงแล้วคงอยู่ห่างเราไม่มากแน่นนอนเลย
“เฮ้ยมันตามมาว่ะ”ไอ้คีย์ตื่นก่อนใครเลยครับ
“เอาไงดีว่ะ”เกิดมาก็เพิ่งจะเคยถูกจับมา แล้วก็เกิดมาก็เพิ่งเคยถูกไล่ล่าเหมือนพวกพระเอกในหนัง อารมณ์เลยแบบโคตะระมึน กลัวด้วย อันนี้เรื่องจริงจากความรู้สึกจริงของลูกผู้ชายหัวดำๆ(- -)
“พี่ไหวไหมพวกเหี้ยนั้นมันตามมารีบเดินกันเหอะ”หือฮือ ไม่รู้แหม่งมันพูดจากใจจริงๆที่ไม่มีสมองหรือตามบทที่นางเอกควรพูดกันแน่น แค่ยืนพี่เก้าก็ยืนยังไม่ได้เลยแล้วแม่งจะให้รีบเดิน(น้องโนพาลแล้วลูก)
“...”พี่เก้าก็เงียบอีกตามเคย
“เฮ้ยกูว่ามึงไปหาที่หลบก่อนเหอะเดี๋ยวกูล่อมันไปทางอื่นเอง”ลูกผู้ชายตัวจริง ไม่มีกระทิงแดง
“โอเค”เฮ้ย มึงแบบว่าห่วงกูก่อนได้ไหม อารมณืประมาณว่า จะดีหรอ เฮ้ยได้ไง อะไรประมาณนี้อ่ะไม่มีเลยเหรอโอเคหน้าตาเฉยเลยวุ้ย ห่วงกูกันบ้างอะไรบ้างก็ดีนะกูก็ตัว(นาย)เอกของเรื่องนะโว้ย กูตายขึ้นมาทำไง
แล้วมันก็รีบแบกพี่เก้าไปตามป่าหญ้าที่มีพวกตู้คอนเทนเนอร์วางซ้อนกันอยู่ ปล่อยให้ผมยืนอยู่ทามกลางผู้ร้ายอย่างโดดเดียวเดียวด้าย
“เฮ้ยนั้นไงมันอยู่นั้น”ไอ้พวกนั้นไล่ตามมา
เออ คือคุณมึงครับ คือให้กูได้มีเวลาคิดแผนก่อนไม่ได้กันหรือยังไงฟระ รีบตามมาทำไมกูไม่หนีไปไหนหรอก
“เฮ้ยหยุดนะมึง”ไปบอกควายโน้นไป กูหยุดกูก็ตายดิ
วิ่งซิครับ วิ่งมั่วไปหมดโดยมีไอ้พวกนั้นเกือบๆ10คนไล่ตามมาติดๆ ท่านเจ้าคุณเอ้ย เกิดชาติหน้าฉันท์ใดของให้ไอ้โนคนนี้ได้เกิดเป็นตัวละครสบายๆไม่มีเรื่องมีราวกับชาวบ้านเค้าด้วยเถอะ สาธุ อาเมน!
talkคีย์
ผมพาพี่เก้าเข้ามาหลบข้างในตู้คอนเทนเนอร์ที่เปิดได้ สภาพข้างในก็สุดๆครับ ไม่รู้ว่าผมคิดผิดคิดถูกที่เข้ามาหลบข้างใน ประตูตู้ก็มีแค่ซีกเดียว นี่ไม่รู้ว่าไอ้พวกนั้นจะตามมาเจอตอนไหน
พี่เก้าก็สภาพแย่เลยครับ เสื้อผ้าเปื้อนเลือดเต็มไปหมด ตามตัวตามหน้าก็มีแต่พวกแผลเต็มไปหมดแทบจะไม่มีที่ว่าง แต่นับว่าโชคยังดีครับที่วันนี้ผมไม่โดนซ้อมเท่าไหร่ และก้ได้หลับเต็มที่แล้วด้วยเลยทำให้มีแรงแบกพี่เก้ามาถึงนี่ได้
“ไหวไหมพี่”ผมถามพลางเอามือลูบหน้ามันเบาๆ สงสารครับยิ่งสาเหตุทั้งหมดเป็นเพราะผมด้วยแล้วผมยิ่งสงสารเลยครับ
“...”พี่เก้าไม่ตอบแต่พยายามฉีกยิ้มน้อยๆส่งมาให้
เฮ้ยยิ่งเห็นก็ยิ่งปวดใจ ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ไอ้โนล่อพวกนั้นไปได้ไกลแค่ไหน หรือว่ามันโดนไอ้พวกนั้นจับซ้อมแล้วก็ไม่รู้ ผมเองก็ไม่กล้าจะออกไปไหน กลัวถูกจับไปอีกรอบแล้วก็กลับพี่เก้าโดนทิ้งไว้นี่ไม่มีใครรู้อีก เลยทำให้ผมต้องอยู่ที่นี่ ได้แต่พยายามลูบตามแผลมันแค่หวังว่ามันจะดีขึ้นบ้างก็เท่านั้น
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงอะไรบ้างอย่างดังขึ้นทำเอาผมใจหายใจคว่ำหมดนึกว่ามีคนมา ยิ่งเวลาแบบนี้ด้วยใครโทรมาว่ะ
แต่เอ๊ะใครโทร
โทร?
โทรศัพท์?
ไอ้เหี้ย! เสียงโทรศัพท์
อยู่ไหนๆๆๆ จบตามเนื้อตัวของไอ้เก้าไม่มีอ่ะ
ตรงตูดทำไมสั่นๆว่ะ
ล้วงเข้าไปดูก็เจอไอโฟน5สีดำสนิทอยู่ในกระเป๋าหลังตัวเอง
หน้าจอโชว์รูปไอ้โนนอนน้ำลายไหล? ไม่มีทางอย่างไอ้โน3310เหมาะกับมันแระ ให้มันตายดีกว่ามันถึงจะยอมซื้อไอโฟน5แบบนี้อ่ะ ของใครหรือว่าตอนนั้น
พี่แท็คที่เข้ามาตัดเชือกให้ผมดูเหมือนจะจับก้นผมด้วย แต่ไม่ได้โวยวายอะไรไปเพราะพี่เค้าตองหลบไอ้พวกนั้นที่เข้ามาถีบด้วย ก็เลยไม่ได้เอ๋ะใจ
“เฮ้ยพี่ มือถือ มีมือถือ”ผมดีใจจนลืมตัวเผลอไปกอดไอ้เก้าเต็มที่จนมันร้อยโอ๊ยๆ”โทษทีพี่ ผมลืมตัว”พอได้มือถือก็รีบโทรหาไอ้พี่จิมเลยเพราะมันขึ้นโชว์เบอร์ไม่ได้รับอยู่
รอดแล้วๆ
“ฮัลโหล พี่แท็คช้าว่ะทำไรอยู่ว่ะ”อือหือ เสียงแลดูอารมณ์เสียงน่าดู
“เอ่อคือพี่แท็คบู๊อยู่กับไอ้พวกนั้นอยู่ฮะ”ก็บอกไปตามจุดประสงค์ที่มันอยากรู้ แต่นี่มันใช่เวลามาอธิบายไหม
“เฮ้ย มึงเป็นใครว่ะ”คำถามสุดฮ็อตเมื่อมีเสียงแปลกหูมารับโทรศัพท์คนรู้จัก
“คีย์ครับ”
“เฮ้ย มึงหนีมาได้แล้วหรอ”
“เรื่องนั้นชั่งมันก่อนเหอะพี่ พวกพี่อยู่ไหนรีบมาช่วยพวกผมหน่อย”
แล้วผมก็บอกลายละเอียดที่ๆผมกับพี่เก้าอยู่กับที่ๆพี่แท็คอยู่กับสถานการณ์คราวๆ ตอนนี้คงทำได้แค่รอ
อดทนอีกนิดนะพี่เก้า พี่แท็คไอ้โน กำลังมีคนมาช่วยแล้ว
TBC.
มาเเล้วจร้าๆๆๆๆๆ คิดถึงเราไหม555
เรามีอะไรมาฝากทุกคนด้วย อิมเมทของพระนางขอรับ
หวังว่าคงถูกใจ
คุณHackz! คุณคือผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการสำหรับนิยายเรื่องนี้
ขอบคุณมากนะฮะ สำหรับสารบัญ
ส่วนเรื่องคำผิด ข้าน้อยยอมรับแต่โดยดีกลับมาอ่านเองยังปวดหัวเลย ไว้ว่างๆจะมาแก้ใหม่ให้หมดเลย
ขออภัยในความไม่สะดวกนะเอย ด่าเรามาได้เรื่องนี้เเต่อย่างด่าจริงจังมาเพราะเราเคือง5555
หัวข้อ: ถึงกรูจะเป็นเด็กช่างแต่กรูก้รักจริงนะโว้ย ตอนพิเศษ ฉลองครอบรอบหนึ่งปี 17/03/57 (อ่าน 485692 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก