หัวข้อ: คุณแม่..ครับผม ! (---Chain of love---) <<: แจ้งข่าวหน้า 1 :>> [21/04/2014]

[ka[ze]na]

รอคอยว่า ตาลุงจะทำยังไงต่อไป

[windel]

รักแม่ฟ้า 
สู้ๆนะคะ

[penda]

เรื่องนี้ยังดราม่ากันไม่พอ นายเอกยังลำบากไม่พอซิ่นะ ฮืออออออออออ
พระเอกนายเอกเริ่มรักกันแล้ว แต่ยังมียายคุณหญิงนี่อยู่ดูท่าจะยังรักกันยาก
ฟ้าคงไม่ยอมรับรักพระเอกง่ายๆอยู่แล้ว เพราะงั้นตะวันพยายามต่อปายยยยย
ตอนนี้แอบฮา และสมน้ำหน้าพระเอกอ่ะ โดนคุณหมอด่า คุณหมอแรงมากมาย
เหอๆ เปรียบเพื่อนซะเห็นภาพ อ่านคำแต่ละคำแล้วเห็นภาพอารมณ์คุณหมอตอนด่าเลยอ่ะ
อยากจะยก  ให้เลยจริงๆ
 

[PinKy_PeaCock]

เกลียดคุณหญิง เป็นคนที่เอาแต่ได้จริงๆ ทีหนูลินยังอยู่ในท้อง ยังทำร้ายแม่หนูลินซะไม่กลัวแท้งลูก

ทีงี้ล่ะมาทำอยากได้ 

ต้องให้สามีกับลูกชายจัดให้หนักเชียว

ยังไงก็ฝากพระเอกดูแลน้องฟ้าดีๆหน่อยนะจ๊ะ อย่าให้ไกลหูไกลตา กลัวว่าจะตายคามือยัยคุณหญิงซะก่อนจะได้ลงเอยกัน

[Secrets]

 :call:รออยู่นะครับผม

[Baruda]

     

[GAZESL]

น่าสงสารน้ำฟ้าอ่ะ รังสิมันต์ดูแลน้ำฟ้าดีๆ หน่อยเซ่
ยัยคุณแม่นี่ท่าทางจะโรคจิต นางแลดูประสาทอ่ะ

[RenaBee]

ตามอ่านทันแล้ววววว ชอบมากเลยค่า!!

สงสารน้ำฟ้าจังเลย~

[AllRiseApril]

คิดถึงแม่ฟ้าแล้ววววววววววว

[ToRoNtO]

งือ สงสารน้องฟ้ากับหนูลินจางงง ทำไมคุณแม่ใจร้ายอย่างนี้

[ขนมสัมปันนี]

เข้ามารอแม่ฟ้าคัฟ

[Secrets]

 

[som]

หนูลิน  รักหนูลิน  ชอบหนูลิน  เด็กอะไรจะน่ารักขนาดนี้นี่
เรื่องมันขึ้นทุกตอนเลยครับทำให้อ่านแล้วยิ่งทำให้อย่างอ่านอีกครับ 
คนอื่นไม่เม้นต์แล้ว  เพราะว่ารักหนูลินมากๆๆ

[sukaz]

หนูลินจ๊า!!!!~ 



 

[jammena]

คิดถึงแม่ฟ้ากับหนูลินจังเลยค่ะ 

[warnana001]

น่าสงสารน้ำฟ้ามากที่มาเจอกับอะไรแบบนี้
แล้วท่าทางหญิงแม้จะเป็นอุปสรรคชิ้นโตสินะ ตะวันสุดหล่อจัดการให้ได้นะ!!!
ไม่ก็พากันหนีทั้งแม่ทั้งลูกแล้วก็ให้ปะป๊าศิลาช่วยกันปิดก็ได้นะ

[FanJKi]

    ศึกแม่สามีกะลูกสะใภ้   

[dek-zaal3]

คุณแม่...ครับผม !!!







   พอออกมาพ้นจากห้องแล้วคุณหมอเด็กก็สลัดหลุดจากการเกาะกุมทันที  เขาจ้องคนที่ลากเขาออกมาด้วยอาการประสาทเสียเป็นที่สุด...  แต่คนโดนจ้องก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจใยดีอะไรเขาเลย...


“พวกนายสองคนเฝ้าหน้าห้องคุณฟ้าให้ดี...  นอกจากหมอ  พยาบาล  พวกฉันและบอสแล้ว...  ห้ามใครเข้าเยี่ยมคุณฟ้าเด็ดขาด...  แน่นอนว่าโดยเฉพาะ...คุณหญิงดารกานต์...  เข้าใจนะ...”   


   มาคัสออกปากสั่งลูกน้องสองคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง  แล้วเมื่อสองคนรับคำเสียงแข็งเขาจึงพยักหน้ารับรู้  แล้วมองกลับมายังคุณหมอตัวเล็กที่ยังยืนหน้าบึ้งใส่เขาอยู่ข้าง...


“ส่วนลูกแมวตัวเล็กนี่ก็เข้าไปได้...  เพราะเขาก็เป็นคุณหมอเหมือนกัน...”  มาคัสแซวยิ้มๆ  แต่อีกคนกลับหน้าบูดหนักกว่าเดิมแล้วเงื้อฝ่ามือฟาดดังเพี๊ยะ ! ลงบ่าเขาเต็มๆ  ก่อนจะกัดฟันกรอดแล้วพูดออกมาว่า...


“...บอกกี่ทีแล้วว่าอย่ามาเรียกผมว่าตัวเล็ก...แล้วผมก็ไม่ใช่ลูกแมวด้วย...  ถ้าได้ยินอีกทีนะ...  ผมเลิก...คบคุณแน่ๆ...”  คุณหมอเด็กขู่  ในใจตัวเองคิดว่ามันคงดูดุมากแล้วแน่ๆ  แต่มาคัสกลับมองว่ามันดูเป็นการขู่เขาที่น่ารักน่าชังเหลือเกิน...


“ไม่เป็นไร...  ถ้าคุณเลิกคบผม...  ผมก็จะตามตื๊อคุณใหม่...  ให้เรากลับมาคบกันอีกครั้งให้ได้...ดีไหม??”


“...ไอ้...!  ฮึ่ย...”  ว่าแล้วคุณหมอก็ง้างมือเตรียมฟาดอีกที  แต่เมื่อกี๊ก็พิสูจน์แล้วว่า  ต่อให้เขาลงมือฟาดไอหมอนี่อีกกี่สิบที  คนที่เจ็บก็มีแต่เขาคนเดียวจริงๆ...  คุณหมอกัดริมฝีปากอย่างขัดใจก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไปแบบงอนๆที่ทำยังไงก็เถียงไม่ชนะฝรั่งหน้ามึนซักที  ทั้งๆที่ภาษาไทยน่ะภาษาแม่เขาชัดๆ !!!...


“คุณมาคัสอย่าไปแกล้งคุณหมอบ่อยนักสิครับ...  เดี๋ยวเขาเลิกคบขึ้นมาจริงๆ  คุณมาคัสจะได้พบประสบการณ์อกหักเป็นครั้งแรกเลยนะครับ...  เสียประวัติหมด...หึหึ”


“พูดมากน่าพวกแก...  หัดทำงานให้ดีเหมือนปากมั่ง...”  มาคัสหันมาเตือนลูกน้องที่เขารู้ว่าคงพยายามกลั้นขำกันแทบแย่...  อยากบอกใจจะขาด  ว่าไม่มีทางหรอกโว้ย...  คุณหมอเด็กน่ะยอมให้เรียกเป็นที่รักได้แล้วนะ  จะมาเลิกเอาง่ายๆไม่ได้หรอก...  เขาติดปากไปซะแล้ว...  มาคัสคิดในใจก่อนจะสาวเท้าเดินไปทางเดียวกับที่หมอกานต์เพิ่งเดินหายลับไป...


   ลูกน้องชายหนุ่มสองคนหันมองอย่างรู้กัน...  เออแฮะ...กลับมาเมืองไทยคราวนี้ได้ดูอะไรที่ไม่ได้ดูเยอะแยะเต็มไปหมด...  ที่สำคัญ...มันทำให้รู้ว่า...  บรรดาเจ้านายนี่ก็เป็นคน...มีจิตใจกับเขาเหมือนกัน...  นึกว่าจะเป็นหุ่นยนต์ ทนทาน  และอึด  เพราะมัวทำกันแต่งานแทบจะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่มีพักผ่อนกันเลยทีเดียว...



----------------------------------   ---- - --          --       -     -                       -                                -




“แอ๊...  มะ...มาาา....”


          เสียงเด็กร้องครางอยู่ใกล้ตัวดังเข้าไปในโสตประสาทของน้ำฟ้า  จากนั้นเด็กหนุ่มก็รู้สึกว่าแสงสว่างภายนอกมันสว่างจ้าจนทนหลับตาต่อไปไม่ไหว...  เขาค่อยๆกระพือเปลือกตาขึ้นลืมทั้งๆที่ยังรู้สึกเพลียๆและอยากจะหลับลงไปอีกเหลือเกิน   ทว่าประสาทรับรู้ที่ผิวหนังก็รู้สึกเหมือนโดนอะไรนิ่มๆตีแปะๆอยู่บนท่อนแขน...  พอเด็กหนุ่มหันมองไปยังที่มา...  เขาก็พบลูกน้อยกำลังนอนพ่นน้ำลายออกจากปากทั้งๆที่นัยน์ตากลมโตกำลังจ้องเขาเป๋ง...  ส่วนมือป้อมน้อยๆก็ยกตีเปาะแปะราวเรียกแม่ตัวเองให้ตื่นมาเล่นกันไปด้วย...


“หนูลิน...”  เด็กหนุ่มครางเรียกชื่อลูก  อีกคนก็ตอบรับเมื่อชินกับชื่อที่ได้ยิน


“อื้อออ...  งือ....”  เด็กน้อยพ่นน้ำลายออกมาเป็นฟองฟ่อด...  ก่อนจะพยายามมุดหัวเข้าซอกแขนเขา


   ตื่นขึ้นมาได้เจอหน้าลูกเป็นสิ่งแรก...  มันทำให้น้ำฟ้ารู้สึกสดชื่น  และไม่รู้สึกถึงอาการเจ็บป่วยใดๆเลย...  อยากจะตื่นมาแล้วเจอหนูลินแบบนี้ทุกวัน...  แต่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นจริงได้มั้ยนะ...


“...ว่าไงครับตัวนิ่ม...  ใครพาหนูมาที่นี่ครับ...”  น้ำเสียงแหบๆเอ่ยทักลูกน้อย   รอยยิ้มอ่อนโยนเผยออกให้เห็นเมื่อเด็กตัวเล็กเงยมองหน้าเขาตามเสียงที่ได้ยิน  ก่อนจะเอากำปั้นน้อยๆยัดปากตัวเองที่กำลังมีน้ำลายพองฟู่อยู่...


   น้ำฟ้าส่งยิ้มให้เด็กตัวน้อย  ก่อนจะพยายามยกมือขวาขึ้นมาเช็ดน้ำลายให้ลูก  แต่กลับรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ...  แล้วพอลองยกมือข้างนั้นขึ้นมาดูถึงเพิ่งได้รู้ว่ามันถูกเข็มน้ำเกลือเจาะอยู่...  เด็กหนุ่มค่อยๆวางมือข้างนั้นลงข้างตัวที่เดิม...  แล้วพยายามจะยกมืออีกข้างที่ตอนนี้กำลังโดนหนูลินมุดแขนอยู่ขึ้นมาแทน... 


        ครั้งแรกเขารู้สึกเหมือนมือข้างนั้นมันโดนอะไรซักอย่างทับอยู่...  ในหัวคิดว่าคงเป็นตัวหนูลินนอนทับ...  แต่ซักพักเมื่อเขาลองขยับศีรษะเอียงไปดูเพราะยกไม่ขึ้นซักที  เขาก็พบศีรษะดำๆของใครบางคนกำลังนอนทับแขนของเขาอยู่...  เด็กหนุ่มมองเลยไปที่ชุดสูทสีดำเต็มยศ  กับทรงผมยุ่งๆที่จำได้ว่าเคยเห็นในยามเช้าบ่อยๆตอนไปช่วยงานแต่ง 


   ...มันเป็นของใครอีกคนที่น้ำฟ้ามักจะเห็นจนคุ้นตา  ว่าตื่นเช้าขึ้นมาต้องเห็นผมยุ่งๆ กับใบหน้าขรึมๆแต่แลดูผ่อนคลายยามนอนตรงข้ามเขาโดยมีหนูลินนอนกั้นตรงกลาง... 


   เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น...  เมื่อเจอคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอยามเมื่อตื่นลืมตาขึ้นมาในโรงพยาบาลแบบนี้...  ...คุณรู้มั้ย...  ว่าการกระทำของคุณตอนนี้มันทำให้ผมสับสน...  ผมจะสรุปว่าคุณเป็นคนดี...หรือเป็นคนที่ไม่น่าให้อภัยเลยกันแน่...  มันยากที่จะทำใจให้เชื่อได้ว่าคุณไม่มีส่วนรู้เห็นกับการกระทำของแม่คุณ... 


        แต่ว่า...การที่ผู้ชายคนนี้มานอนหลับทับมือเฝ้าเขาอยู่แบบนี้มันหมายความว่ายังไงกันล่ะ...  ยังไม่อยากให้เขาตายไปหรอกเหรอ...คุณจะได้หนูลินไปง่ายๆอย่างที่คุณต้องการไง...


“...คุณเป็นคนยังไงกันแน่...คุณรังสิมันต์...”  เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบาๆ...  สายตาทอดมองไปยังชายหนุ่มที่ตอนนี้น้ำฟ้ารู้แล้วว่าโดนเขากุมมือแล้วนอนทับข้างบนมือเขา 


   ซักพักเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องแผ่วเบา...  แล้วตามด้วยเสียงประตูเปิดออก  จากนั้นเขาจึงเห็นพยาบาลสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมถาด  เขามองไม่ถนัดว่ามันมีอะไรอยู่บนนั้นบ้าง...  จนเมื่อพยาบาลคนนั้นเดินยิ้มเข้ามาใกล้ๆเตียงแล้วตรวจเช็คขวดน้ำเกลือ  แต่สายตาของผู้มาใหม่ก็เหลือบมองมาทางเขาที่นอนอยู่บนเตียง  โดยมีหนูลินนอนอมนิ้วตัวเองอยู่ข้างๆ  ถัดไปก็เป็นชายหนุ่มในชุดสูทเต็มยศนอนทับแขนของเขาอยู่...  น้ำฟ้าสะดุ้งทันทีเมื่อเข้าใจสายตายิ้มๆของคุณพยาบาล  เด็กหนุ่มจึงพยายามดึงมือตัวเองให้หลุดพ้นจากการนอนทับของใครอีกคนเพื่อกันการเข้าใจผิด...  ดังที่คุณพยาบาลกำลังสื่อออกมาทางดวงตาในขณะนี้... 


           ทว่าเสียงหวานๆของพยาบาลคนนั้นก็ดังขึ้นรั้งแขนเขาไว้...


“...คุณเขาเพิ่งมาเมื่อตอนตีสามนี่เองค่ะ...  มาถึงก็ขอเปลี่ยนกับพยาบาลพิเศษ  บอกว่าคุณเขาจะเฝ้าเอง...  นี่เพิ่งหกโมงครึ่งให้คุณเขานอนต่อก็ได้ค่ะ...  ไม่ต้องปลุก...”


“เอ่อ...แต่...คือ...”  น้ำฟ้าอึกอัก...  คุณพยาบาลจึงพูดต่อด้วยสายตาแพรวพราว...


“แหม...  ครอบครัวคุณฟ้าน่ารักนะคะ...  เหมือนคุณพ่อมือใหม่มานอนเฝ้าคุณแม่ที่เพิ่งคลอดน้องเลย...”


“เอ่อ...คือ...ผม...เป็น...”  คราวนี้น้ำฟ้าอึกอักจริงจัง...  เพราะมัวแต่พะวงไม่รู้จะแก้ตัวกับคำแซวของคุณพยาบาลยังไง  ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าสภาพเขาตอนนี้มันไม่ต่างจากที่คุณพยาบาลว่าเท่าไหร่...  แถมข้างๆเตียงเขายังมีตู้ใส่เด็กอ่อนวางไว้อยู่ด้วย...   ดูไปดูมานี่มันห้องสำหรับคุณแม่เพิ่งคลอดน้องชัดๆเลยนี่นา !...


   เด็กหนุ่มไม่ทันรู้ตัวว่าชายหนุ่มผู้ที่โดนพาดพิงอีกคนตื่นอยู่นานแล้ว...  และกำลังส่งยิ้มตอบคุณพยาบาลที่ช่างพูดถูกใจเขาจริงๆ...


“ขอบคุณครับ...  นี่ก็อยากจะพา ‘ลูก’ ไปรับขวัญอยู่เหมือนกัน...  เสียแต่ ‘คุณแม่’ ยังไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่...  เอาไว้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วจะพาไปวัด...  ดีมั้ยฟ้า...” 


“...”  น้ำฟ้าเงียบ...  ไม่ตอบคนทำหน้าตีมึน   ชายหนุ่มร่างสูงจึงคว้ามือน้ำฟ้าข้างที่เขาใช้โอบหนูลินไปจับแล้วลูบไปมา...ก่อนจะหันมายิ้มอ่อนๆใส่ตาเขาอีกแหน่ะ... 


           ...คนคนนี้เคยมียางอายกับเขาบ้างรึเปล่านะ...  น้ำฟ้าสงสัยจริงๆ...


“ดีแล้วค่ะ...  หนูลินแกก็น่ารักนะคะ  เพิ่งตื่นแท้ๆแต่ไม่งอแงเลย...”  คุณพยาบาลตอบรับพร้อมยิ้มให้คนไข้และคนเฝ้าไข้...  ก่อนจะหยิบถาดที่ตัวเองถือมาเมื่อครู่วางลงบนโต๊ะข้างเตียงแล้วบอก  “เดี๋ยวอุ้ยจะฉีดยาให้นะคะ...  เสร็จแล้วก็มียาก่อนอาหาร...  คุณช่วยดูคุณฟ้าทานให้หมดด้วยนะคะ...  เพราะมีหลายตัวอยู่  วันนี้คุณหมอเพิ่มยาบำรุงให้ด้วยน่ะคะ...”  คุณพยาบาลแจกแจงเสียงใส...


   รังสิมันต์ลุกขึ้นยืนข้างเตียงน้ำฟ้า...  แล้วยิ้มตอบคุณพยาบาลนิดๆไม่พูดอะไร...  เขามองตามมือของพยาบาลสาวที่หยิบเข็มฉีดยาออกมาเตรียม...  น้ำฟ้าไม่หันมองไปทางคุณพยาบาล  แต่กลับหันมาทางเขาแล้วเอียงหน้าลงเล่นกับหนูลินแทน...  ชายหนุ่มยังจับมือข้างเดิมของน้ำฟ้าเอาไว้แม้ว่าจะมีแรงขืนต่อต้านเขาอยู่...  ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะยกขึ้นมากดจูบรับอรุณอยู่หรอก...  ถ้าไม่ติดว่าอีกคนคงได้โกรธเขาจนไม่ยอมให้เข้าใกล้อีกแน่...  แค่นี้ก็รู้แล้วว่ายังไม่หายโกรธดี...  เพราะจนตอนนี้น้ำฟ้าก็ยังไม่พูดตอบโต้อะไรกับเขาเลยซักคำ...


   ชายหนุ่มมองตามมือคุณพยาบาลที่เริ่มลงมือฉีดยาเข้าทางสายน้ำเกลือให้คนตัวบาง...  และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าแรงต้านที่มือของน้ำฟ้าหายไป...  แต่มันกลับดูเริ่มเกร็งแล้วกำมือเขาแน่นแทน...  รังสิมันต์ก้มลงมองใบหน้าหวานๆของคนที่อยู่บนเตียง   และเขาก็พบว่าใบหน้าน้ำฟ้าเริ่มบิดเบี้ยวเหยเก  ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆ...  ริมฝีปากขบใส่กันจนขาวซีด...  รังสิมันต์คิ้วขมวดทันทีที่เห็นน้ำฟ้าแสดงอาการเจ็บปวดออกมาให้เห็น... 


“ฟ้า...เป็นอะไร...”  ชายหนุ่มรีบกระซิบถามทันที  มือใหญ่ข้างหนึ่งยกขึ้นลูบหน้าผากน้ำฟ้าแผ่วเบา  ส่วนอีกมือก็คอยช่วยบีบมือตอบน้ำฟ้าไว้  เมื่อเขารู้สึกว่ามันเริ่มเกร็งขึ้นทุกที...


“...เจ็บ...  โอ๊ย...! ฮึก...”  เด็กหนุ่มโอดครวญออกมาแผ่วเบา  น้ำฟ้าหลับตาปี๋เพราะทนเจ็บที่แขนไม่ไหว...  พอคุณพยาบาลเริ่มฉีดยา  มันก็รู้สึกเหมือนเส้นเลือดในแขนข้างนั้นกำลังจะปริแยกออกจากกัน...  เจ็บจนชา  เจ็บจนอยากจะตัดแขนทิ้งเสียให้ได้เลย... และดูเหมือนอีกคนที่คอยสังเกตอาการอยู่ก็เข้าใจ  ว่าเขาเจ็บเพราะอะไร...


“คุณพยาบาลครับ...  ฉีดช้าๆหน่อย...”  รังสิมันต์หันไปสั่งพยาบาลเสียงห้วน...  ดวงตาคมดุมองตามสายน้ำเกลือที่ยังมีเข็มฉีดยาคาไว้...   และคุณพยาบาลอุ้ยก็หยุดฉีดทันทีที่โดนบอกเช่นกัน...


“ตายจริง ! ขอโทษค่ะ...!  คุณฟ้าเจ็บมากเหรอคะ...  อุ้ยก็ลืมไปว่าเส้นคุณฟ้าเล็กนิดเดียวเองแถมหายากมาก...  ขนาดตอนเจาะสายน้ำเกลือพวกเรายังต้องไปเรียกพยาบาลวอร์ดเด็กมาช่วยเจาะเลย...   เพราะหาเส้นคุณฟ้าไม่เจอ  พอเจอแล้วเจาะเข้าเส้นก็แตกอีก...  ได้เส้นนี้มาได้นี่โชคดีมากเลยนะคะ  ไม่งั้นคุณฟ้าต้องโดนเจาะที่ข้อพับแขนไม่ก็ต้องผ่าตัดเปิดเส้นแน่เลยค่ะ...   แถมยังมาโดนให้ทั้งสายยาและสายน้ำเกลือพร้อมกัน... แล้วโดนอัดยาเข้าเส้นเพิ่มอีกมันก็เลยเจ็บน่ะค่ะ...  ไม่เป็นไรนะคะคุณฟ้า...  เดี๋ยวอุ้ยจะฉีดเบาๆช้าๆนะคะ...  อาจจะนานหน่อยแต่อุ้ยจะพยายามให้คุณฟ้าเจ็บน้อยที่สุดนะคะ...”   


   พยาบาลสาวนาม อุ้ย รีบอธิบายให้ผู้ชายตาดุคนเฝ้าไข้ฟังเป็นการใหญ่...  แค่เห็นสีหน้าก็รู้ว่าคงโกรธที่หล่อนไปทำให้คุณแม่น้องไวโอลินเจ็บ...  โธ่เอ๊ย...ก่อนหน้านี้ก็มาฉีดตอนที่ยังสลบอยู่  เลยไม่รู้ว่าคุณฟ้าเธอจะเจ็บขนาดนี้...  ดูซิเกร็งแขนจนน้ำเกลือแทบจะไม่เดินแล้ว...


“คุณฟ้า...  อย่าเกร็งแขนนะคะ  เดี๋ยวเส้นแตกอีก...  คุณฟ้าจะเจ็บมากนะคะ...”  พยาบาลอุ้ยกล่าวเสียงอ่อน... 


         พยายามเบามือที่ฉีดยาเข้าสายน้ำเกลือให้ช้าที่สุด...  สายตาก็เหลือบมองคนเฝ้าไข้ที่ตอนนี้โน้มตัวลงเอาหน้าผากแนบกับหน้าผากคนไข้บนเตียง...  ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งเอื้อมมาโอบหัวไหล่ ส่วนอีกข้างก็คอยบีบนวดมืออีกข้างของคุณฟ้าไว้  ปากก็คอยบอกให้คุณฟ้าอย่าเกร็งๆ...   


         โอ๊ย...เป็นห่วงเป็นใยและดูแลกันขนาดนี้...  เป็นแฟนกันแหงๆเลย...   คุณพยาบาลคิดในใจ

   
         ส่วนรังสิมันต์พยายามกล่อมปลอบคนตัวบางบนเตียงที่ตอนนี้นอนร้องไห้อยู่ในอ้อนแขนตัวเอง  ชายหนุ่มไม่อายสายตาพยาบาลที่ป่านนี้คงจะคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วแน่ๆ...  เพราะตอนนี้โลกทั้งใบของชายหนุ่มมันกำลังหมุนวนอยู่รอบตัวคนไข้ตัวผอมๆบนเตียงเพียงคนเดียว...  รังสิมันต์รู้สึกปวดหัวใจทุกครั้งที่รับรู้อาการสั่นและได้ยินเสียงสะอื้นของใครอีกคน  ที่ตอนนี้ดูช่างเปราะบางเหลือเกิน...   ยิ่งพอเขาก้มลงเอาหน้าผากแนบกันอีกคน  ก็ได้ยินแต่เสียงร้องครวญด้วยความเจ็บปวดของอีกคนดังลอดออกมาตลอด...  เขาอยากช่วยเหลือน้ำฟ้าใจจะขาด  แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง  ทำยังไงเด็กหนุ่มถึงจะไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดอีก...  ใจจริงถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเจ็บแทนน้ำฟ้าแทบบ้า !


           เขากดจูบหนักๆที่ขมับน้ำฟ้า  แล้วเลื่อนมือข้างที่บีบมือเด็กหนุ่มอยู่ลงไปจับหนูลินให้นอนดีๆ  เพราะเหมือนตอนนี้เด็กน้อยจะรู้ว่าคุณแม่กำลังไม่สบายตัว  เจ้าตัวนิ่มของน้ำฟ้าก็เลยดิ้นดุ๊กดิ๊กยกใหญ่พลางส่งเสียงอ้อแอ้ไม่ได้หยุด...


“...ฟ้า...  ไม่เป็นไร  แป๊บเดียว...เดี๋ยวเสร็จแล้วนะ...  ไม่เจ็บนะคนดี...  ไม่เจ็บแล้วนะ...”  เขาพร่ำกระซิบบอกไม่ได้หยุด...


“คุณ...ฮือ...  ผมเจ็บ...  เจ็บมากเลย...  เจ็บ...”  น้ำฟ้าร้องบอกอีกคน...  หันเอียงใบหน้าเข้าซบกับอีกคนอย่างหาที่พึ่ง...    รู้สึกถึงไออุ่นเล็กๆจากเด็กน้อยที่ขั้นอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขาที่กำลังดิ้นไปมาได้ชัดเจน...  น้ำฟ้ากลั้นก้อนสะอื้นลงคอก่อนจะพูดกับลูกน้อยออกมาเบาๆว่า...


“ไม่เป็นไร...   แม่ฟ้า...ไม่เจ็บแล้วนะ  แม่ไม่เจ็บแล้วครับ...  ตัวนิ่ม...  แม่ฟ้าไม่เป็นไร...”  เขาพูดคล้ายเป็นการปลอบตัวเองไปด้วยในตัว...   


   เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ๆ...  น้ำฟ้าก็ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย...   รู้สึกได้ทันทีว่าการฉีดยามันจบลงแล้ว...  แต่ความเจ็บชาในท่อนแขนมันยังคงอยู่  ทำให้เขายังขยับแขนไปไหนไม่ได้...  น้ำฟ้าสูดน้ำมูกและพยายามลดการหายใจหอบลง...  ซักพักเขาก็รู้สึกว่าความอบอุ่นที่อยู่ห้อมล้องตัวเมื่อครู่มันจางหายไป...  เมื่อใครอีกคนกลับไปยืนยืดตัวเต็มความสูง  แล้วยื่นนิ้วโป้งมาปาดรอยน้ำตาที่อยู่บนแก้มแทน...


“เสร็จแล้วนะคะคุณฟ้า...  คุณหมอบอกว่ายังเหลือต้องฉีดอีกทั้งหมดสามเข็ม...  เดี๋ยวอุ้ยจะกำชับพยาบาลคนอื่นที่มาฉีดว่าให้ฉีดช้า...”


“ไปบอกคุณอาให้ที...  ว่าฉันจะให้เปลี่ยนเป็นยากินได้รึเปล่า...  ฉันไม่อยากให้คนไข้ต้องโดนฉีดยาอีก...”
  รังสิมันต์เอ่ยเสียงห้วนตามความเคยชิน...  สองมือยังลูบปลอบทั้งคนเป็นแม่และคนเป็นลูกอยู่บนเตียง...  ส่วนสายตาก็จ้องมองไปยังคุณพยาบาลด้วยอาการ ‘สั่ง’ ...คงจะลืมตัวไป  ว่าที่นี่ไม่ใช่บริษัทของตัวเองเสียหน่อย...


“ขะ...ค่ะ...  อุ้ยจะบอกให้นะคะ...  จะรีบไปบอกเดี๋ยวนี้เลยค่ะ...”  พยาบาลอุ้ยกล่าวเสียงสั่น  เมื่อจู่ๆก็โดนน้ำเสียงหนักแน่นแต่เย็นเฉียบเอ่ยตัดคำพูดหล่อน...  พร้อมสายตาแสดงอาการโกรธขึ้งราวกับเธอเพิ่งไปทำบ้านคุณเขาไฟไหม้งั้นแหละ...


   ว่าแล้วพยาบาลสาวก็ไม่รอช้า  รีบเก็บถาดใส่เข็มฉีดยาและแก้วใส่ยาใบเล็กกลับออกไปอย่างรวดเร็ว...  ทันทีที่สิ้นเสียงประตูปิด...  น้ำฟ้าก็ค่อยๆเอ่ยปากพูดกับอีกคนทันที...


“คุณ...จะไปสั่งเขาได้ยังไง...  คุณไม่ใช่หมอนะ...”  เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงอ่อน...  อาการสะอื้นจะปรากฎออกมาให้เห็น  แต่อาการหอบเหมือนหายใจไม่ทันไม่มีแล้ว...  รังสิมันต์เกี่ยวปอยผมหวานที่ปรกอยู่ตามข้างแก้มไปขึ้นไปทัดหู...  ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะเลื่อนมาลูบแก้มนิ่มๆราวปลอบโยน...


“ก็ฉันไม่อยากเห็นเธอเจ็บอีก...”  ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา...  ดวงตาจับจ้องใบหน้าขาวนวลที่บัดนี้มันมีรอยแดงปรากฎตรงปลายจมูกและตรงดวงตา  ซึ่งเป็นหลักฐานว่ามันเพิ่งผ่านการบีบน้ำตามาอย่างหนัก...


“แล้ว...แล้วถ้ามันไม่มียากินล่ะ...”  น้ำฟ้าถามต่อ...  เงยหน้าสบดวงตาคมดุของอีกคนไม่กระพริบ... 


“ไม่มีก็ต้องมี...  ถ้าที่นี่ไม่มีก็สั่งนำเข้ามา...  ถ้ายังไม่มีvud...  ฉันก็จะสั่งสะกัดขึ้นมาเอง...  ฉันเป็นคนพูดจริงทำจริงเธอก็รู้...  เพราะฉะนั้นเธอไม่ทางโดนฉีดยาอีกแน่...  ฉันสัญญญา”  รังสิมันต์เอ่ยวาจาหนักแน่น...  ถึงอาจจะดูเป็นคำพูดเกินจริง...  แต่ถ้ามันจำเป็นจริงๆเขาทำแน่...  ชายหนุ่มมองสบดวงตากลมโตไหวระริกของอีกคน...  มันมองตอบเขาราวค้นหาความจริงในคำพูดนั่น


“ทำไม...คุณต้องทำอะไรมากมายขนาดนั้นด้วย...  มันไม่มีประโยชน์อะไรกับคุณเลยนะ...”  น้ำฟ้าถามต่อเสียงเบา...  คำพูดที่เหมือนห่วงใยกันมากมายนั่นทำให้เขาสับสน...  แต่อีกคนเพียงยิ้มมุมปากให้แล้วก้มลงจูบกำปั้นน้อยๆของไวโอลินที่ยกชูหราขึ้นมาในอากาศก่อนตอบ


“เพราะฉันไม่อยากให้เธอต้องเจ็บอีก...  ฉันเป็นห่วงเธอนะ...  น้ำฟ้า...”


 “จริงเหรอ...  ผมนึกว่า...  คุณจะอยากให้ผมตาย  คุณจะได้พาหนูลินไปจากผมได้ง่ายๆเสียอีก...”  น้ำเสียงคนพูดแทบจะกลืนหายลงไปในลำคอ...  เมื่อจู่ๆมันก็คิดขึ้นมาว่า...  ถ้าหากชายหนุ่มตรงหน้าคิดอย่างนั้นจริงๆ...  ชีวิตของเขาถ้ายังเหลืออยู่คงเหมือนตายทั้งเป็น...


“พูดบ้าอะไรออกมา...  ถ้าอยากให้ตาย  ฉันจะมาอยู่เฝ้าเธอที่โรงพยาบาลแบบนี้ทำไม...”  รังสิมันต์ดุคนไข้เสียงเข้ม...  นึกแล้วไม่มีผิด...  น้ำฟ้ายังแคลงใจในตัวเขาอยู่เต็มๆเลย...


“คิดว่าฉันร่วมมือกับแม่...  วางแผนทำร้ายเธอใช่มั้ย...  ฉันขอโทษ...  ที่ผิดคำพูดกับเธอ...  ไม่ดูแลเธอให้ดี...  แต่หลังจากนี้ไป...  ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้นกับเธออีก...  ขอเพียงแค่เธออย่าอยู่ห่างจากคนของฉัน...  ตกลงมั้ย...”  ชายหนุ่มถามหาคำตกลง  ทว่าอีกคนกลับไปตอบแต่ไพล่ไปถามอีกเรื่องแทน...

[dek-zaal3]

“...แม่คุณ...  แต่คุณหญิงดารกานต์เขาอยากได้ตัวหนูลินมาก...  เรื่องที่เขาเป็นย่าแท้ๆของหนูลินผมก็เข้าใจดี...  แต่ว่า...  แม่คุณทำกับพี่สาวผม...”


“ฉันรู้เรื่องแล้ว...  พ่อเล่าความจริงให้ฉันฟังก่อนมานี่...  ตอนแรกแม่เล่าให้ฉันฟังว่า...  พี่สาวเธอ...ท้องกับผู้ชายคนอื่น  ที่ไม่ใช่รวี  จากนั้นก็วางแผนจะหนีไปอยู่ด้วยกัน...  พอรวีรู้เรื่องก็เลยไปตาม...  จนกระทั่งมาเกิดอุบัติเหตุ...  แม่โทษว่าสาเหตุที่ทำให้รวีต้องตาย...  เป็นเพราะพี่สาวของเธอ...  ฉันเองก็เข้าใจอย่างนั้นมาตลอด...  ดังนั้นวันแรกที่เราเจอกัน...  ฉันก็เลยรู้สึกไม่ชอบเธอ...  แล้วก็เลยทำอะไรร้ายๆใส่เธอไป...  แต่ว่าตอนนี้...”


“พี่สาวผมไม่ได้หนีตามชายชู้ !  และหนูลินก็เป็นลูกชายของคุณรวีจริงๆ...  คุณก็เชื่ออย่างนั้นนี่คุณรังสิมันต์...  ถ้าไม่อย่างนั้นคุณจะมาตามแย่งหนูลินไปจากผมทำไม...”  น้ำฟ้าเอ่ยสุดเสียง  แรงอารมณ์ที่อยากแก้ความเข้าใจผิดให้พี่สาวมันประดังขึ้นมาในอก...  ดึงเอาแรงฮึดเถียงออกไปด้วยแรงอารมณ์   แต่คนฟังกลับยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงเนิบๆ...  ไม่ได้คิดจะขึ้นเสียงกลับแต่อย่างใด...


“ใช่...  ตั้งแต่ฉันได้เห็นหน้าหนูลินชัดๆครั้งแรก...  ฉันก็มั่นใจเลยว่า...  เด็กคนนี้เป็นหลานของฉันแน่ๆ...  เขาเป็นลูกของรวีจริงๆ...  รู้มั้ยไวโอลินหน้าเหมือนรวีตอนคลอดอย่างกับแฝดกัน...  ฉันจำหน้าน้องได้ดี...  เพราะฉันเป็นคนไปนอนเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลวันที่คลอดรวีเอง...  แม่ฉันรักรวีมาก...คงเพราะเป็นลูกคนสุดท้อง  แถมตอนเกิดยังร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง...  ต้องอยู่ในตู้อบเกือบสองเดือนแน่ะ...  แม่ฉันก็เลยรักและโอ๋รวียิ่งกว่าใคร  พ่อบอกว่า...  ตอนที่แม่เห็นรูปหนูลินครั้งแรก...  แม่เพ้อว่ารวีกลับมาเกิดใหม่อยู่ตลอดเวลา...  ดังนั้นแม่ก็เลยพยายามทำทุกวีถีทางเพื่อที่จะให้ได้ตัวหลานกลับไป...”


“แต่ถึงอย่างนั้น... ผมก็ต้องขอโทษคุณด้วยนะคุณรังสิมันต์  เพราะผม...  คงไม่สามารถยกหนูลินให้แม่คุณได้จริงๆ...  ผมคิดว่า...  แม่คุณรักคุณรวียังไง...  ผมก็รักหนูลินไม่น้อยไปกว่าที่คุณหญิงดารกานต์รักคุณรวีหรอก...”


“ฉันเข้าใจ...  ตอนนี้ฉันเข้าใจทุกเรื่องแล้ว...  รวีตายเพราะอุบัติเหตุ...  และแม่ฉันก็ทำไม่ดีกับพี่สาวเธอเอาไว้มากจริงๆ...  พ่อเล่าเรื่องตอนพี่สาวเธอเข้าไปเป็นพยาบาลพิเศษให้รวีในบ้านให้ฉันฟัง...  ฉันไม่รู้จะขอโทษเธอแทนแม่ได้ยังไง...  ฉัน...”


“คุณไม่ต้องขอโทษหรอก...  ผมว่า...  เราหยุดพูดเรื่องนี้เถอะ...  ไหนๆทั้งพี่ฝน  ทั้งคุณรวีก็ไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว...  จะไปฟื้นเรื่องราวของพวกเขาขึ้นมาให้เขาหลับไม่สงบไปทำไม...  เอาเป็นว่า...  ไม่ว่าคุณจะเล่าเรื่องแม่คุณให้ผมฟังมากแค่ไหน...  ผมก็ไม่มีวันยกหนูลินให้ครอบครัวของคุณแน่...  ขอโทษที่ผมต้องพูดตรงๆนะคุณรังสิมันต์...”


   ตอนนี้ไม่รู้น้ำฟ้าไปเอาความกล้ามาจากไหน   เมื่ออีกคนก็พูดจาแบบเปิดใจกับเขา  เขาเองก็ขอพูดตรงๆบ้างเหมือนกัน...  ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจคุณดารกานต์  อาการของแม่ที่รักลูกมากจนยอมทำได้ทุกอย่างเป็นยังไง...  เขาเข้าใจยิ่งกว่าเข้าใจเสียอีก...  และเขาก็กำลังลงมือทำอยู่ในตอนนี้ด้วย...  น้ำฟ้าก้มมองเด็กน้อยที่รวบกำนิ้วของเขากับนิ้วของรังสิมันต์ไว้คนละข้าง  ก่อนจะดิ้นเตะถีบขาไปมาอย่างไม่ค่อยสบายตัวนัก  คงเพราะไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนมานาน...


“...แอ๊...  แอะ... วาาา วาาา...”  หนูลินร้องประท้วงเรียกความสนใจเสียงแจ๋ว...  น้ำฟ้าโบกนิ้วเล่นกับลูกเบาๆ...  รู้สึกตัวดีว่าทุกการกระทำไม่ได้อยู่พ้นจากสายตาคมดุที่มองมาซักนิด...


“...แล้วทำไมเราสองคนไม่ช่วยกันเลี้ยงไวโอลินด้วยกันล่ะ...  ฉันเป็นลุงแท้ๆของเขา  ส่วนเธอ...ก็เป็นน้าแท้ๆของไวโอลินเหมือนกัน...  หนูลินมีสายเลือดของเราทั้งคู่...  ทำไมเราสองคน...”


“...ผมไม่ได้เป็นน้าของไวโอลินนะ...”  น้ำฟ้าค้านเสียงเบา...  เมื่อเข้าใจความหมายโดยนัยที่ชายหนุ่มพูดดี...  ใช่...หนูลินมีสายเลือดของเขาทั้งคู่...  ก็เปรียบเสมือนหนูลินเป็น ‘ลูก’ ของพวกเขาสองคน... 


“หมายความว่ายังไง?  เธอกำลังจะบอกอะไร...”


“ผมไม่ใช่น้าของแก...  แต่ผม...เป็น  ‘แม่’ ของแกต่างหาก...  ถึงผมจะเป็นผู้ชาย...  แต่ผมคิดว่า...ผมก็สามารถทำหน้าที่ของแม่ได้ไม่แพ้ผู้หญิงจริงๆหรอก...  ผมทำทุกอย่างด้วยความรัก...  ผมรักไวโอลินมากที่สุดในโลกเลย...  รู้มั้ย...เจ้าตัวนิ่ม...”  ท้ายประโยคน้ำฟ้าทอดเสียงอ่อนโยนบอกทารกน้อยในอ้อมแขนที่ทำท่าแกว่งนิ้วของเขาทั้งคู่ไปมาราวถูกในนักหนา... 


   รังสิมันต์ได้ฟังดังนั้นก็เผยยิ้มออกมา...  ก่อนจงใจโฉบริมฝีปากลงข้างแก้มของคนเป็นแม่...  แล้วต่อไปที่แก้มยุ้ยๆของคนเป็นลูก...  ส่วนหนูลินพอโดนคุณลุงม้าน้ำหอมแก้มก็ทำท่ายุกยิกไม่ค่อยพอใจ...  ...ก็ไรหนวดคุณลุงมันทิ่มแก้มหนูลินนี่นา...หนูลินคันอ่ะ...


“งั้นก็ดีเลย...  หนูลินมีเธอเป็นแม่แล้ว...  งั้นฉันก็ขอเธออย่างเป็นทางการเลยแล้วกัน...  ให้ฉันเป็นพ่อของหนูลินนะ...  หนูลินเกิดมาจะให้มีแต่แม่ได้ยังไง...  ต้องมีพ่อด้วย...ถูกมั้ยครับ...คนเก่ง...”  ปลายเสียงรังสิมันต์ก็ทำเสียงอ้อนเด็กตัวน้อยล้อน้ำฟ้าบ้าง...  เขาไม่ทันเห็นว่าเด็กหนุ่มอ้าปากค้างแค่ไหนตอนที่ได้ยินเขาตีขลุมยกตำแหน่งพ่อยัดเยียดให้ตัวเองกับหนูลินเสร็จสรรพ...  มาเงยหน้ามองคนเป็นแม่อีกทีก็ต่อเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาว่า...


“มะ...ไม่เอานะ...  ผมไม่อยากได้สามีใจร้ายอย่างคุณ...  แล้วผมก็มั่นใจว่าหนูลินก็ไม่อยากได้คุณเป็นพ่อเขาหรอก...  ผมเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูกได้...” 


“หนูลินยังพูดไม่ได้...  อย่าตอบแทนลูกเลย...  ไม่แน่หนูลินอาจจะดีใจอยู่ก็ได้นะ...  ดูสิ...จับมือฉันกับเธอแน่นไม่ยอมปล่อย...  ฉันว่าการกระทำของลูกมันสวนทางกับคำพูดเธอนะน้ำฟ้า...  อ้อ...แล้วอีกอย่าง...  จะทำยังไงดี...ในเมื่อตอนนี้ฉันรู้สึกอยากได้หนูลินเป็นลูกจะแย่แล้ว...  แล้วก็อยากได้เธอเป็นแม่ของลูก...  เป็นภรรยาของฉันจริงๆเสียแล้วสิ...”  ชายหนุ่มจบประโยคด้วยคำหัวเราะหึหึในลำคอ...


“คุณรังสิมันต์ !!”  น้ำฟ้าไม่รู้จะตอบโต้คนเอาแต่ใจตรงหน้าอย่างไร  ก็เลยพยายามเอาเสียงดังเข้าข่มความอายไว้...


   ...เขาเชื่อแล้ว...  เขาเชื่อแล้วจริงๆว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยมียางอายอยู่บนใบหน้าเลยในชีวิต...!  พูดออกมาได้ยังไงว่าอยากได้เขาเป็นภรรยา...


“คนบ้า...!  คุณเสียสติไปแล้วเหรอ...”  น้ำฟ้าถาม  สีหน้าออกอาการไปพอใจ  ผิดกับอีกคนที่กลับทำหน้ายิ้มระรื่นไม่สนใจว่าสิ่งที่พูดออกไปมันไปกระทบความรู้สึกใครอีกคนเข้าอย่างจัง


“ฉันไม่ได้เสียสติ...  ฉันยังสติดีอยู่ทุกประการ...  แล้วฉันก็จำได้ว่า...  เธอเองก็เป็นเมียที่ถูกต้องตามพฤตินัยของฉันไปแล้วด้วย...  เหลือแค่ทางกฎหมาย...  ฉันคิดจริงจังแล้วนะน้ำฟ้า...  ว่าฉันอยากจะจดทะเบียนกับเธอ...  เราไปจดกับที่ออสเตรเลียมั้ย...  หรือว่าอเมริกาดี...  พอเราจดทะเบียนสมรสเสร็จแล้ว   ก็จดทะเบียนรับหนูลินเป็นลูกบุญธรรมของเราสองคนอย่างถูกต้องตามกฎหมายเสียที...   เธอว่าดีมั้ย...  ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไงน้ำฟ้า...  ไม่เชื่อเหรอว่าฉันพูดจริงทำจริง...  ฉันย้ำนิสัยตัวเองให้ฟังหลายรอบแล้วนะ...  เชื่อเถอะ...”


“...คน...บ้า !  ร้ายกาจที่สุดเลย...  ผมไม่สามารถพูดดีกับคุณได้เกินครึ่งชั่วโมงเลยจริงๆ...  ผมสรุปได้แล้วว่า...  คุณน่ะเป็นคนที่ไม่น่าให้อภัยที่สุดในโลกใบนี้...  ยิ่งกว่าแม่คุณอีก...คุณรู้ตัวรึเปล่า...!”


“เอ้า...  เถียงฉันได้แจ้วๆแบบนี้แสดงว่าแขนข้างนั้นไม่เป็นไรแล้วนะสิ...  ก็ดี... จะได้รีบกินยาซะแล้วเดี๋ยวจะได้กินข้าวกัน...  หนูลินก็เริ่มหงุดหงิด  ส่วนฉันก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน...  ลูกกับสามีหิวแล้วนะคุณภรรยา...  ดูแลหน่อยสิ...”  พอเห็นน้ำฟ้าไม่มีอาการเจ็บปวดใดๆแล้ว  แถมยังสามารถเถียงคำพูดเขาได้เหมือนเดิมอีก...  ชายหนุ่มก็รู้สึกชื่นใจขึ้นมาครามครัน  ถึงขนาดออกปากแซวคนตัวบาง  ผู้ที่เขาจงใจยัดเยียดตำแหน่งภรรยาและแม่ของลูกให้อย่างตั้งใจ...  แล้วพอได้เห็นปฏิกริยาฟึดฟัดไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ของน้ำฟ้าแล้ว...  เขาก็รู้สึกเหมือนโลกนี้มันสดใจขึ้นมาทันตาเห็นเลย...


“ผมป้อนให้...  อย่าดื้อสิ...  ถ้าดื้อ... ผมจะเปลี่ยนจากป้อนน้ำคุณด้วยแก้ว  มาเป็นป้อนน้ำคุณด้วยปากของผมแทน...  แล้วถ้าคุณพยาบาลเขาเข้ามาเห็นช็อตนั้นพอดีรับรองว่าผมจะไม่แก้ตัวเด็ดขาด...  ปล่อยให้เขาเข้าใจถูกอย่างนั้นไปแหละดีแล้ว...”  พอได้ทีรังสิมันต์ก็ขู่คนไม่มีทางสู้ใหญ่...


   ส่วนน้ำฟ้าก็ได้แต่ขมขื่นใจ...  ยอมให้อีกคนป้อนข้าวป้อนน้ำและดูแลอยู่ใกล้ๆไปตลอดทั้งวัน...
 



----------------------------------   ---- - --          --       -     -                       -                                -

to be continue...

[mujika_keita]

ฮือออออ หนูลินมาแล้ว
ดีใจ ๆ ๆ 

[jilantern]

โอ๊ยยย ครอบครัวสุขสันต์มากเลยอ่ะ ><
ตอนนี้น่ารัก

[LEksUp]

สดใส สดใส

 

[ka[ze]na]

  :L2:กรี๊ด!!! น่าร๊ากอ่ะ คราวนี้ก็ครบ ทั้งพ่อและแม่ อิๆ

[moobarpalang]

หน้ารักกันจริงๆ

[HT...hanna]

+ ให้ค่า
น่ารักเจงๆ

[pooinfinity]

ความจริงใจของป๊ะป๋าตะวันจะช่วยให้แม่ฟ้าเปิดใจสินะ

แต่ต้องแถมความเนียนอีกด้วยนะเนี่ยยย ลุงม้าน้ำ

[dek-zaal3]

เอาตอนหวานๆมาขั้นพร้อมขอแจ้งข่าวนิดโนะ...    เนื่องจากวันที่ 27 นี้จะเป็นวันเริ่มขุมนรกของเค้า (เปิดเรียน) แล้ว... ดังนั้นช่วงหลังจากนี้คงมาลงได้ไม่บ่อยนักนะคะ -_- (อย่างกะปกติมันลงบ่อย เหอๆ) แต่แพทเรียนแค่สองเดือนอ่ะ ก็หมดเทอม fall แล้ว หลังจากนั้นก็อาจได้มาต่อจนจบ... หรืออาจจะจบก่อนหมดเทอม fall ก็ได้เหอๆ -_-+ เพราะอีนี่ไม่เคยตั้งใจเรียนกะใครเค้าอยู่แล้วละ ห้าห้าห้า... ขอให้สนุกกับการอ่านทุกคนนะเคอะ... รักนะ...จุ๊บุ...♥ :3

ปล. มาม่ายังไม่อืด...-_-++  บอกไว้แล้วนะเคอะว่าเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากละครหลังข่าว...  เพราะฉะนั้นมันจะทั้งน้ำเน่าและดราม่าต่อปาย  ห้าห้า 

[Kalamall]

  

แม่ฟ้ายอมๆพ่ออาทิตย์เค้าไปเหอะ 

พูดถึงหาเส้นเลือดไม่เจอเค้าเคยเป็น ตอนนั้นไปบริจาคเลือดแล้วหมอก็เจอหาเส้นเลือดไม่เจอกว่าจะได้ ได้มาสี่ห้ารู เส้นเลือดเล็กแต่ชั้นไขมันหนา

[slurpee04]

น่ารักมากๆ พ่อแม่ลูก อร๊าง 

[k00_eng^^]

ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ