คงไม่ว่าและกล่าวโทษคุณแม่ของพี่เอย์หรอกครับ
เพราะท่านก็รักลูกตามแบบที่ท่านจะเห็นว่าดีที่สุด
แต่เหมือนท่านจะลืมเหตุผลไปข้อหนึ่ง
คือความรักต้องมีความเข้าใจด้วย คุณแม่เข้าใจแต่ตัวท่านเอง
ว่าต้องการอะไร อยากให้ลูกเป็นอะไรโดยลืมว่าลูกเองก็มีหัวใจ
มีความรู้สึกนึกคิดว่าต้องการอะไร มันน่าเศร้านะ
ก็ได้แต่หวังเหมือนกับพี่เอย์ ว่าสักวันคุณแม่จะเข้าใจ
ส่วนคุณแม่ของน้องปิงผมว่าท่านลึกซึ้งนะอะไรที่ว่าเป็นความสุขของลูก
ท่านยินดีและรับได้หมด ใครจะไม่รักน้องปิงกับพี่เอย์ก็ช่างเขาแต่แม่
รักของแม่คนเดียวก็พอเนอะ แค่คำพูดนี้ก็ทำเอาน้ำตาซึมได้เลยครับ
เพราะคุณแม่เองก็รู้ว่าน้องปิงกับพี่เอย์คนรัก นิสัยใจคอดีแค่ไหน
ทำตัวน่ารักกันมากเพียงไร แค่นี้สำหรับท่านคงไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้แล้ว
ความรักของผู้หญิงสองคนที่เป็น แม่ เหมือนกันแต่ความสุขทางใจช่างต่างกันเหลือเกิน
ขอบคุณน้องมินเช่นกันครับสำหรับนิยายและก็อยากบอกว่า ไม่อยากให้เป็นโค้งสุดท้ายเลยจริงๆ
ขอเป็นหลายๆโค้งหน่อยนะ คนอ่านยังคิดถึง