หัวข้อ: [เรื่องสั้น]"เธอคือดวงตะวัน" By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษวัดหยุด P.29 (01/05/59)

[roseen]

 o13สุดๆเลยพี่

[MRchai]

ชอบมากเลยครับ 

[BBnuna]

“ยกเวลาให้ดวงตะวันไปหมดแล้ว!” 
 

[nemesis]

อ๊ายังมะหายคิดถึงเลยมาต่อเร้วๆนะคับคิดถึงระวันอิอิ

[boylove_yj]

ขออภัยในความสั้น แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาต่อนะคนอ่านทั้งหลายๆ 

[zazoi]

ว๊ากกกก อ่านเรื่องนี้ทีไร น้ำตาลจะขึ้น คิดถึงภัทรและดวงตะวันมากค่า อิอิ

ปล. ชะนีนางนี้จะมาต้มมาม่าได้ป่าวเนี่ย ทางภัทรไม่ค่อบห่วงเพราะค่อนข้างชัดเจน แต่หนูตะวันนี่สิ จะเป็นไงบ้าง

[didi]

 :z3:ยกเวลาให้ดวงตะวัน
ชอบตอนนี้มากเลยคะ
 

[iforgive]

อ่านแล้วหน้ามืด  น้ำตาลในเลือดพุ่งปรี๊ดดดดขึ้นมาทันที

[smirnoi]

ขออภัยในความสั้น แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาต่อนะคนอ่านทั้งหลายๆ 

จริงหรือป่าวตัวเธอ อย่าทำให้ดีใจนะเก้อนะ555555 รักคนเขียน

[saiiisai]

อ่านแล้วมีความสุขมากครับ
ละลายเลย

[zelesz]

ชอบเรื่องนี้จังเลย น่ารักโคตรๆ รอตอนต่อไปค้าบบบ
ภัทร-ดวงตะวัน น่าร๊ากสุดอ่ะ 

[เฉาก๊วย]

หวานจริงๆ เรื่องนี้
อ่านแล้วอยากมีแฟนขึ้นมาทันที 

[greensnake]

ยังคงหวานและน่ารักอย่างต่อเนื่อง
ภัทรช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและแสนดีเสมอ
แต่ทั้งหมดนี้มีให้กับตะวันคนเดียวเท่านั้น
ตะวันกำลังจะทำให้ผู้หญิงทั้งมหา'ลัยอิจฉา
แต่ก็เกรงว่าจะถูกชะนีระรานไปด้วยน่ะสิ
เพราะภัทรประกาศโต้งๆว่าเวลาให้ตะวันหมดแล้ว
ถ้าตะวันได้ยินสงสัยมุดดินหนีเลยล่ะมั้ง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[Panehove]

หวานมากอ่ะ หวานจนน้ำตาลจืดเลยนะเนี่ยคู่นี้

[CarToonMiZa]

นายภัทรแมนได้ใจจริงๆๆ

[tuckky]

ริจะเป็นพระเอก มันต้องให้ได้อย่างภัทรนี้ 
มั่นคงไม่หวั่นใหว ต่อชะนีนางใดทั้งนั้น 

[EverGreen™]

โอ๊ยตายยยยย

 

[ohuii]

วิ่งมารอภัทรกับดวงตะวันค่า ^_^

[nongrak]

ภัทรเป็นผู้ชายที่แน่วแน่มาก ประกาศตัวว่าเวลาทั้งหมดเป็นของดวงตะวัน
ชะนีอื่นไม่เกี่ยวไม่ต้องมายุ่งไม่สนใจ เขาสนใจแต่ดวงตะวันเท่านั้น

[harumi]

ใหนว่าจะมาต่อวันนี้รออยู่นะ
รีบมาต่ออย่างด่วนเลย

[NONSENSE]

ทำไมผู้ชายแบบภัทร ถึงได้หายากจริง
ตั้งแต่เกิดมาเนี่ย ยังไม่เคยเจอเล๊ยยยยยยยยย
ดวงตะวันก็น่ารัก มากๆๆๆๆๆ อยากเจอคนแบบนี้มั่งจัง

รอติดตามตอนต่อไปนะคะ

[boylove_yj]

บทที่ 10


ใส่ใจ

.
.
.

“ตะวันต้องได้เห็นหน้าของดาวมหาลัยตอนที่ไอ้ภัทรพูด ซีดเป็นไก่ต้มเลยล่ะ เห็นแล้วก็น่าสงสารอยู่ไม่น้อย” 



มื้อเที่ยงของหนุ่มนั้นก็มาฝากท้องกับแคนทีนเล็กๆของคณะวิทย์ฯ ตอนภัทรมาเยือนตึกคณะของดวงตะวันว่าฮือฮาแล้ว เมื่อมาพร้อมกับเอ็มก็ทำให้ทั้งสองตกเป็นเป้าสายตาเข้าไปใหญ่ 



“ภัทรแกล้งเขาเหรอ”  ดวงตะวันถามร่างสูงที่นั่งเกยไหล่กันอยู่ข้างๆ พื้นที่ก็นั่งได้อย่างสบาย แต่ภัทรกลับโอบเอวบางเข้ามาใกล้เลยทำให้ไหล่ของทั้งคู่แนบชิดไปโดยปริยาย



“ไม่ได้แกล้ง แค่พูดความจริง”  ภัทรตักเนื้อใส่จานข้าวของตะวันแล้วใช้สายตาบังคับให้ร่างเล็กไปในตัว เพราะดวงตะวันนั้นไม่ค่อยชอบทานเนื้อสักเท่าไร



“ความจริงอะไรเหรอ”



“เดี๋ยวผมเล่า ตอนนี้ตะวันทานให้หมดก่อนดีไหม”



“ดาวมหาลัยที่เอ็มเล่า ใช่นุชที่เป็นนางแบบไหม สวยๆหุ่นดีๆอ่ะ”  อุ๋มถามอย่างสนใจ



“ใช่เลยอุ๋ม คนนั้นแหละ”  อุ๋มตาโตแล้วหันไปกระซิบกระซาบกับพุฒกันสองคนทั้งคู่หัวเราะคิกคักกันอย่างชอบใจ เรียกสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยจากดวงตะวันได้เป็นอย่างดี



“หัวเราะอะไรกันอ่ะ” 



“เปล่า กินข้าวให้หมดซักทีซิ นั่งอมข้าวเล่นอยู่ได้” ดวงตะวันจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง เมื่อเห็นว่าพุฒนั้นไม่ได้สะทกสะท้านกับสายตาของตนเท่าไรนัก ร่างบางก็เม้มปากอย่างขัดใจทันที เมื่อบางกระตุกแขนเสื้อนักศึกษาของภัทรทันที  เมื่อเจ้าของเสื้อหันมามองก็พบกับดวงตากลมโตที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว



“ทำไมครับ”



“ตะวันอยากกินสตอเบอร์รี่ปั่น แล้วตอนนี้ตะวันก็อิ่มแล้ว ภัทรไปซื้อกับตะวันนะ”  ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยยามได้ยินที่คนร่างบางแทนตัวเองว่าตะวัน เพราะจะมีเพียงแต่ตนและคนในครอบครัวของดวงตะวันเท่านั้นที่จะได้ยินร่างบางพูดแบบนี้  เจ้าชายน้ำแข็งในคราแรกหมายมั่นจะให้ดวงตะวันทานข้าวกลางวันให้หมดจานเสียก่อน เป็นต้องล้มเลิกความคิดไปทันที เมื่อเจอน้ำเสียงและสายตาที่คนร่างบางเพียรส่งมาให้



“แต่ตะวันต้องทานแซนวิชด้วยนะ ไม่งั้นผมไม่พาไปซื้อ”  ร่างสูงก้มหน้าลงพูดใกล้ๆ ทำเอาร่างบางผละหนีแทบไม่ทันแต่ก็หนีไปไหนได้ไม่ไกลนักเพราะภัทรโอบเอวบางไว้ตลอด



“อื้อ..!”  ดวงตะวันพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว ทำเอาร่างอดที่จะเอ็นดูไม่ได้



“พุฒกับอุ๋มทานเสร็จขึ้นเรียนได้เลยนะ เดี๋ยวผมจะพาไปส่งเองถึงห้องเลย.....ไอ้เอ็มเจอกันที่ห้องเลยแล้วกัน”   พูดเสร็จภัทรก็สะพายกระเป๋าของคนร่างบางไว้ที่บ่ามืออีกข้างก็จับมือบางเอาไว้แล้วจูงออกไปจากแคนทีนใต้ตึกคณะวิทย์ฯ  คงจะเป็นภาพชินตาไปเสียแล้วสำหรับนักศึกษาที่นั่งอยู่บริเวณนั้น เรียกได้ว่าภัทรเป็นลูกเขยคณะวิทย์ก็ว่าได้



“แก้วเล็กหรือว่าแก้วใหญ่ดีคะ”  พนักงานขายถามดวงตะวันที่ยืนอยู่ด้านหน้าของภัทร แต่ยังไม่ทันที่คนร่างเล็กจะตอบกลับไป คนร่างสูงที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังกลับเป็นคนที่ตอบเอง



“แก้วเล็กครับ”  ดวงตะวันหันกลับมามองคนพูดทันที ริมฝีปากบางยื่นออกไปเล็กน้อยตามแบบฉบับคนขี้งอน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ภัทรรำคาญแต่อย่างใด หนำซ้ำยิ่งเอ็นดูร่างบางยิ่งขึ้นไปอีก



“เดี๋ยวปวดท้อง”  ดวงตะวันพยักหน้าจำยอม รอได้ไม่นานสตอเบอร์รี่เกล็ดหิมะก็มาวางอยู่ในมือของภัทร โดยมีคนร่างเล็กเดินถือหลอดอยู่ข้างๆ ดวงตะวันบอกความประสงค์ว่าอยากจะถือแก้วเองแต่ภัทรก็ทำเพียงส่ายหน้าปฏิเสธเท่านั้น เด็กวิทย์ฯก็เลยต้องยืนถือแต่หลอดเท่านั้น  เมื่อหาโต๊ะนั่งแถวๆหน้าสวัสดิการได้แล้ว ร่างบางจึงนั่งลง ส่วยภัทรก็เข้าไปซื้อน้ำเปล่ากับแซนวิชที่สวัสดิการใหญ่ของมหาลัย



“ไหนบอกว่าแค่แซนวิชไง”  ดวงตะวันมองถุงขนมปังหลากไส้และแซนวิชไส้ต่างๆสองสามถุง ไหนจะขวดน้ำเปล่าและน้ำผลไม้ที่ภัทรซื้อมา



“เผื่อตะวันหิวตอนบ่ายๆ”  ภัทรหยิบแซนวิชขึ้นมาแกะถุงพลาสติกออกแล้วยื่นให้กับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ดวงตะวันรับมาทาน แต่ตามก็คอยลอบมองถ้วยสตอเบอร์รี่ที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า  ภัทรถึงกับหลุดหัวเราะ เกิดมาเพิ่งเคยเจอคนที่ห่วงของกินยิ่งกว่าสิ่งใด แต่เสียงหัวเราะของภัทรก็ไม่ได้ทำให้ดวงตะวันละสายตาออกมาแต่อย่างใด เพราะรู้ดีว่าภัทรหัวเราะอะไร



“เดี๋ยวพรุ่งนี้ทานแก้วใหญ่ดีไหม”



“ห้ามลืมนะ” 



“ครับ”    ภัทรนั่งมองร่างบางทานจนเสร็จแล้วจึงยื่นขวดน้ำที่เปิดฝาเรียบร้อยแล้วไปให้ ทำเอาสายตาของคนรอบข้างที่คอยลอบมองมาที่ดวงตะวันด้วยความอิจฉา แต่คนร่างบางก็คงจะไม่รับรู้อะไรมากนักเพราะมัวแต่ใส่ใจกับขนมที่อยู่เบื้องหน้า



“ตะวันเรียนอาคาร 9 ภัทรไม่ต้องไปส่งก็ได้เดี๋ยวตะวันเดินไปเอง”



“คิดว่าห้ามได้เหรอ”   ร่างสูงถามเสียงเจ้าเล่ห์ทำเอาร่างบางถึงกับเบ้หน้าเพราะความหมั่นไส้ มือบางยกขึ้นไปปัดคอเสื้อของคนที่นั่งข้างๆเพราะขัดใจอีกฝ่าย แต่นั่นกลับทำให้ภัทรยิ้มกว้างขึ้นไปอีก



“ก็เดี๋ยวภัทรเข้าห้องเรียนไม่ทัน”



“ทันอยู่แล้ว” 



“ก็ได้ เห็นว่าเรียนบริหารหรอกนะ”



“มันเกี่ยวกันตรงไหน”



“เกี่ยวซิ” 



“ยอมแพ้ก็ได้”   เมื่อเห็นว่าเด็กบริหารยอมพ่ายในศึกครั้งนี้ไป เด็กวิทย์ฯก็ถึงกับฉีกยิ้มกว้างอย่างชอบอกชอบใจ ภัทรมองรอยยิ้มหวานที่ตรึงใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งอย่างหลงใหล ถ้าหากอยู่ในที่เป็นส่วนตัวกว่านี้ป่านนี้ดวงตะวันได้มานั่งตัวอ่อนอยู่ในอ้อมแขนของตนแน่ๆ



จะจูบให้ขาดใจเลย



“ตอนเย็นเดินมารอผมหน้าคณะได้ไหม วันนี้เตะบอลกระชับมิตรสายรหัส แต่ต้องให้พุฒกับอุ๋มมาเป็นเพื่อนนะ”



“อ้าวทำไมอ่ะ ไปคนเดียวไม่ได้เหรอ”



“เดี๋ยวตะวันโดนจูงไปทำไงล่ะ”



“บ้า! ไม่ใช่แมวกซักหน่อย”



“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงนะ” 




ตลอดระยะทางที่ทั้งสองเดินเคียงข้างกันนั้นเรียกสายตาจากนักศึกษาคนอื่นๆได้เป็นอย่างดี บางครั้งร่างสูงก็เดินนำหน้าเพื่อบังแดดให้กับคนร่างเล็กที่เดินอยู่ด้านหลัง หรือบางครั้งก็จะเป็นดวงตะวันที่เดินอยู่ด้านหน้าของภัทรในยามที่ต้องผ่านบริเวณที่มีคนออกันอยู่มากๆ กิริยาท่าทางที่เป็นไปอย่างธรรมชาติต่างฝ่ายต่างใส่ใจซึ่งกันและกัน ทำเอาใครหลายๆคนประทับใจอยู่ไม่น้อย



“เรียนเสร็จแล้วรีบลงไปนะ”   เมื่อถึงหน้าห้องเรียนของดวงตะวันร่างสูงก็กำชับอีกรอบ สายตาคมเข้มมองเข้าไปในห้องก็พบกับนักศึกษาเป็นจำนวนมาก และแน่นอนว่าการปรากฏตัวของภัทรนั้นเรียกความแปลกใจจากนักศึกษาคนอื่นได้เป็นอย่างดี



“อืม”  ร่างบางรับกระเป๋าของตัวเองมาถือไว้ แล้วยืนมองแผ่นหลังกว้างที่หันหลังเดินออกไป เมื่อภัทรเข้าไปอยู่ในลิฟต์แล้วโบกมือให้พร้อมกับประตูลิฟต์ที่ค่อยๆปิดลง ดวงตะวันจึงหันปลายเท้าเข้ามาในห้อง สายตาหลายสิบคู่ลอบมองมาอย่างสงสัยแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ดวงตะวันสนใจหรือหวั่นไหวแต่อย่างใด ขนาดภัทรยังไม่แคร์ แล้วตะวันจะแคร์ทำไม



“มาส่งถึงประตูห้องเลยเว้ย”    อุ๋มเอ่ยแซวตาประกาย เพราะเป็นปลื้มในตัวของภัทรไม่เสื่อมคลาย พุฒจึงส่งขนมคบเขี้ยวเข้าปากเพื่อนสนิทเพื่อดับความเพ้อที่ฟุ้งกระจายอยู่รอบๆศีรษะ



“ก็แล้วทำไมล่ะ”   ดวงตะวันแสร้งเอ่ยเสียงสะบัด พร้อมทั้งเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ทำเอาพุฒและอุ๋มหัวเราะออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย



“ฮ่าๆ ตะวันมึงแรดขึ้นอ่ะ”



“เพื่อนกูบรรลุแล้วล่ะซิ ฮ่าๆ”   



“หัวเราะมากๆระวังไม่ได้แฟนนะเว้ย”  ทำเอาสองหนุ่มสาวปิดปากเงียบสนิททันที ตะวันหัวเราะออกมาเล็กน้อยแล้วชวนทั้งคู่คุยเรื่องอื่น เพราะถ้าสองคนนี้คุยเรื่องของภัทร เกียรติบูรพาทีไร มันจะวกกลับเข้ามาทำร้ายดวงตะวันทันที



“ตอนเย็นไปเที่ยวคณะบริหารกันป่ะ”



“ไป!!!!” ยังไม่ทันที่ดวงตะวันจะพูดต่อทั้งพุฒและอุ๋มต่างก็พร้อมใจกันประสานเสียงออกมาทันที สบจังหวะที่อาจารย์ออกไปรับโทรศัพท์หน้าเลยไม่ทำให้โดนดุแต่อย่างใด



“จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าไปทำไม”  ดวงตะวันถามเพื่อนสนิทพร้อมทำแสร้งทำน้ำเสียงเหนื่อยอกเหนื่อยใจ



“ไม่อ่ะ ฮ่าๆ กรี๊ดดดๆ ไม่ได้ไปมานาน ป่านนี้หนุ่มๆเป็นไงบ้างนะ” 



“ไอ้อุ๋มไอ้หื่น”



“พูดนี่ไม่ดูตัวเอง”



“แรง!!”   



.
.
.
.
.



เมื่อเลิกเรียนเสร็จพุฒอุ๋มและดวงตะวันก็มุ่งหน้าสู่ตึกคณะบริหารฯทันที ดวงตะวันขมวดคิ้วชนกันอย่างแปลกใจเมื่อเห็นจำนวนคนที่ยืนออกันอยู่บริเวณสนามกีฬาข้างๆคณะ และเสียงกรี๊ดที่ดังอย่างต่อเนื่องก็ทำเอาทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างแปลกใจ



“นี่ดาราเกาหลีมาคณะบริหารฯหรือเปล่าว่ะ”  พุฒเอ่ยพร้อมทั้งพยายามเพ่งมองว่าพวกผู้หญิงเหล่านั้นกรี๊ดอะไร



“แม่งคนเยอะไปไหน”   อุ๋มออกแรงลากพุฒและดวงตะวันให้แทรกเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น และในที่สุดทั้งสามคนก็เข้าใจว่าเหตุอันใดทำไมคนถึงเยอะขนาดนี้



“นี่มันทีมรวมดาราหรือเปล่าว่ะ” พุฒเอ่ยปากอย่างอึ้งๆ เพราะสาเหตุที่ทำให้เสียงกรี๊ดดังอยู่ตลอดเวลานั้นก็คือ ภัทร เอ็ม และเหล่าผองเพื่อนที่ตอนนี้กำลังวิ่งแย่งลูกบอลกลมๆกันอย่างสนุกสนาน



“เออว่ะ แต่ละคน ดาราช่องหลากสียังอาย”  อุ๋มเอ่ยสนับสนุนความเห็นของเพื่อน แล้วมองหาที่นั่ง แต่ภัทรที่วิ่งออกมาจากสนามเดินเข้ามาทั้งสามคนเรียกเสียงกรี๊ดให้ดังยิ่งขึ้นกว่าเดิม จนดวงตะวันต้องยกมือทั้งสองข้างปิดหู



“ร้อนไหม เหงื่อออกเต็มเลย”   ดวงตะวันเอ่ยถามร่างสูง พร้อมทั้งหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตขึ้นไปซับเหงื่อบนใบหน้าของภัทรให้อย่างอ่อนโยน



“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!”



“ตรงนี้เสียงดังไปหน่อย เดี๋ยวตะวันกับเพื่อนไปนั่งตรงโน้นนะ”  พูดเสร็จก็จูงมือดวงตะวันเดินนำหน้าพุฒและอุ๋มไม่สนใจเสียงกรี๊ดที่ดังตามหลังมา เมื่อมาถึงโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ร่มหูกวางข้างๆสนามร่างสูงก็พักเหนื่อยเล็กน้อย แล้วจึงวิ่งกลับเข้าไปสนาม



“เมื่อกี้มึงกล้าไปไหนวะ” เมื่อภัทรเดินออกไป พุฒก็เอ่ยปากถามเพื่อนสนิททันที



“กล้าอะไรอ่ะ”



“ก็เช็ดเหงื่อให้ภัทรไง โคตรกล้าอ่ะ”



“ก็เขาเหงื่อออกเต็มหน้าไม่เช็ดให้ยืนดูเฉยๆเหรอ”  ดวงตะวันเอ่ยซื่อๆ ทำเอาพุฒและอุ๋มมองหน้ากันเล็กน้อยแล้วถอนลมหายใจออกมาอย่างปลงๆ



“มานั่งตรงนี้กูจะเห็นหนุ่มๆในสนามไหมเนี่ย”  พูดเสร็จอุ๋มก็ลุกออกไปยืนดูอยู่ข้างสนามทันที  ส่วนพุฒกับดวงตะวันก็เอาการบ้านขึ้นมาทำรอไปพลางๆ จนเมื่อมีเสียงโหวกเหวกดังขึ้นที่ข้างสนามดวงตะวันก็เงยหน้าขึ้นมากสมุดทันที



“ภัทร!!!”  ดวงตะวันรีบวิ่งไปที่สนามทันที ภัทรล้มกลางสนามแต่ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เอ็มดึงแขนเพื่อนให้เดินออกมาจากสนาม เพราะไม่อยากให้สาวๆหัวใจวายตอนนี้



“มายืนอยู่ตรงนี้ทำไมเนี่ย แดดมันแรงเดี๋ยวก็เป็นหวัด”  คนร่างสูงเอ่ยเสียงดุพร้อมทั้งแตะข้อศอกบางของดวงตะวันให้หมุนตัวเดินออกไปจากสนาม



“อะไรอ่ะ! แล้วเมื่อกี้ล้มทำไมล่ะ”  ดวงตะวันเดินเข้ามาจับปลายเสื้อเชิ้ตของภัทรอย่างห่วงใย



“อุบัติเหตุครับ .....เอ็มเดี๋ยวกูไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนตรงนั้นนะ”  เอ็มพยักหน้ารับแล้ววิ่งกลับเข้าไปในสนามเกมส์ดำเนินต่อไป ส่วนภัทรนั้นตอนนี้มีดวงตะวันกำเสื้อเชิ้ตอยู่ไม่ปล่อย ร่างสูงจึงเดินนำหน้าปล่อยให้คนหน้างอเดินตามหลังมา



“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”  ทันทีที่มาถึงโต๊ะมาหินอ่อนดวงตะวันก็ถามคนร่างสูงทันที พร้อมทั้งใช้สายตาสอดส่ายไปทั่วเรือนกายแข็งแรงของภัทร



“ไม่เจ็บครับ”   ภัทรเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมทั้งส่งยิ้มน้อยๆให้กับคนร่างเล็ก ที่ตอนนี้กำลังใช้กระดาษทิชชู่ซับเหงื่อตามผิวหน้า



“ภัทรคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”   คนทั้งโต๊ะหันไปมองทางต้นเสียงก็พบว่า เป็นดาวมหาลัยดีกรีนางแบบชื่อดังกำลังถือผ้าเย็นและขวดน้ำเปล่านั่นเอง



“สบายดี”   ร่างสูงตอบเสียงเรียบ ทำเอาดวงตะวันต้องตีแขนไปหนึ่งทีโทษฐานเสียมารยาทกับผู้หญิง  คนร่างเล็กเหลือบมองไปยังหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นคนดังของมหาลัยคนหนึ่งด้วยความสนใจ เห็นเพื่อนๆคนอื่นพูดถึงความสวยและสง่าของเธอผู้นี้ ทำเอาดวงตะวันอดที่จะชื่นชมในรูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายไม่ได้



“ตะวันตีผมทำไม”   ภัทรหันมาถามร่างบอบบางที่นั่งข้างๆ พร้อมทั้งใช้มืออีกข้างโอบกระชับเอวบางให้เข้ามาใกล้ตน โดยไม่สนว่าจะมีสายตาไม่พอใจของใครบางคนมองมา



“เขาคงเป็นห่วงภัทรเลยเดินมาถาม คุยกับเขาดีๆได้ไหม”   ตะวันเอ่ยเสียงนุ่ม เพราะรู้ว่าคนร่างสูงตอนนี้อารมณ์เริ่มไม่ดีแล้ว



“ผมไม่ชอบใจดีกับใครพร่ำเพื่อ”  ทั้งโต๊ะเงียบกริบไม่มีใครพูดอะไรออกมา นุชมองภาพของภัทรที่โอบผู้ชายหน้าหวานเอาไว้ด้วยความริษยาไม่คิดว่า เพียงผู้ชายตัวเล็กๆหน้าหวานคนนี้จะทำให้ภัทรปฏิเสธเธอถึงสองครั้ง!



“นุชเอาน้ำกับผ้าเย็นมาให้”   หญิงสาวตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว เธอส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มที่ตนหมายปองพร้อมทั้งส่งขวดน้ำและผ้าเย็นไปให้



ภัทร เกียรติบูรพาไม่สนใจว่ามีคนยื่นขวดน้ำและผ้าเย็นมาให้ ชายหนุ่มหันไปจับขวดน้ำที่วางอยู่เบื้องหน้ามาเปิดฝาแล้วยื่นให้กับคนร่างเล็ก ซึ่งดวงตะวันก็รับมายกดื่มอย่างช้าๆ เมื่อเสร็จแล้วก็ส่งคืนให้กับภัทร ร่างสูงรับมาแล้วยกขึ้นดื่มต่อทันที



นุชเม้มริมฝีปากอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนปฏิเสธหล่อน แต่ภัทร เกียรติบูรพากับไม่แยแสเธอสักนิด ไม่วาจะเธอจะพยายามกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็โดนอีกฝ่ายปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยตลอดมา เมื่อทนดูภาพบาดตาบาดใจไม่ไหวร่างโปร่งบางก็สะบัดหน้าหมุนปลายเท้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว



“วันนี้ไปเที่ยวบ้านผมไหม ชวนเพื่อนตะวันไปด้วย”   พูดเสร็จก็ยกกระดาษทิชชู่ซับหน้าของตัวเองโดยมีดวงตะวันช่วยอยู่ข้างๆ กลิ่นกายผสมกลิ่นเหงื่อนั่นไม่ได้ทำให้ดวงตะวันรังเกียจแต่อย่างใด หนำซ้ำยังสูดเข้าปอดเสียเต็มรัก



“จะดีเหรอ เดี๋ยวไปรบกวนคุณแม่ภัทรเปล่าๆ”   



“ไม่รบกวนครับ ไปนะ.....”  ภัทรเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมทั้งส่งยิ้มให้น้อยๆให้คนที่ตนกำลังนั่งโอบเอวอยู่



“พวกกูแล้วแต่มึงเลยนะ”   อุ๋มเอ่ย ส่วนพุฒก็พยักหน้ารับคำพูดของอุ๋ม ดวงตะวันมองหน้าเพื่อนสองคนสลับไปมา พร้อมทั้งใช้ความคิด จนเมื่อสายตาเสมองไปใบหน้าของภัทรที่ส่งยิ้มมาให้ ทำเอาความคิดในสมองกระเจิดกระเจิงไปหมดทันที



.....ก็ใครให้มายิ้มใกล้ๆอย่างนี้ล่ะ......



“โอเค ตอนเย็นเราจะไปเที่ยวบ้านภัทรกัน”  สิ้นเสียงของดวงตะวัน พุฒและอุ๋มก็ส่งเสียงร้องอย่างดีใจ ส่วนภัทรนั้นทำเพียงใช้ฝ่ามือหนาของตนเองลูบไล้ลำแขนบางไปมาอย่างขอบคุณเท่านั้น



“แล้วภัทรเตะบอลเสร็จแล้วเหรอ” 



“เสร็จแล้วครับ พี่รหัสผมกลับหมดแล้ว”   สบจังหวะกับที่เอ็มวิ่งเหงื่อซกออกมาจากสนามพอดี ภัทรบอกเพื่อนสนิทว่ากลุ่มของตะวันจะไปที่บ้านของตนและคงได้ทานข้าวเย็นด้วยกัน เอ็มพยักหน้ารับแล้วบอกจะตามไปทีหลัง เพราะอยากกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่คอนโดก่อน



“ผมเปียกหมดเลย”  นิ้วมือเรียวสวยสางเส้นผมเปียกชื้นเพราะเหงื่อของภัทรไปมา พร้อมทั้งใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนเช็ดให้อย่างเบามือ ริมฝีปากบางเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมๆกับมือเล็กที่ขยับไปมา ทุกการกระทำของดวงตะวันตกอยู่ในสายตาของเพื่อนๆ แม้แต่ภัทรเองก็อดที่จะมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวเล็กไม่ได้ ริมฝีปากบางที่ขยับเอื้อนเอ่ยไปมาทำเอาร่างสูงมองเพลิน กลิ่นน้ำหอมที่ดวงตะวันชอบใส่ กลิ่นหอมๆหวานๆของแคนตาลูปทำเอาภัทรอยากจะกดจมูกลงไปบนพวงแก้มนวลนั่นสักครั้งสองครั้ง



“อ่ะ......เสร็จแล้ว”   พูดเสร็จก็ส่งยิ้มให้ภัทรที่นั่งมองหน้าตนอยู่นานแล้ว



“ขอบคุณครับ” 



“ภัทรจะไปล้างหน้าก่อนไหม”



“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวก็กลับบ้านแล้ว ตะวันจะแวะซื้ออะไรก่อนไหม”



"แม่ภัทรชอบทานอะไร”



“ขนมไทยครับ”



“งั้นแวะซื้อขนมไทยไปฝากแม่ภัทรกันก่อนได้ไหม...........นะ” 




.
.
.
.
.
.
๐จบแบบไม่ค้างแล้วนะ
๐ ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ อ่าไปก็หัวเราะไป ฮ่าๆ ภัทรเพอร์เฟคสุดๆ
๐ ขอตัวไปทำการบ้านก่อนนะ ฟิ้ววววววววววววววว
๐ เม้นเยอะๆนะ กำลังใจเล็กๆน้อยๆ ให้คนเขียน
๐ อย่าลืมกดเป็ด กด+ นะจ้ะ จุ๊บบๆๆ

รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~

[GETIIZ]

มันเป็นธรรมชาติ ~~~~~~~~ แสดงออกกันแบบธรรมชาติ
อ๊ากกกกก หวานนนนนมาก ชะนีหงายเงิบกันเลยทีเดียว

ตอนหน้าพาตะวันไปเปิดตัวกับคุณแม่ 

[yokerohz]

จะเจอพ่อแม่ภัทรแล้ว

ตื่นเต้น  ตื่นเต้น 

[MRchai]

น่ารักจังเลยทั้ง2คน

[Noo_Patchy]

 

[tuckky]

  สมัยฉันเรียนทำไมไม่มีแบบนี้มั้งวะ
ผู้ชายแบบนี้ อยากได้ๆๆ 

[nan-nan]

ขอบคุณที่ทำให้ฟินนนนะคะ 

[didi]

หวานแบบธรรมชาติ

[nirun4]

+ ให้เลยครับ