หัวข้อ: ทาสแค้น {พี่หมอ-น้ำฝน} [END]

[Pakbung Mazo]

เบื่อโรคความรู้สึกช้าของพี่หมอ... เพลียแรง

[mam.nalok]

พี่หมอเริ่มหึงและหวงฝนมากขึ้นทุกวัน แต่ไม่อยากยอมรับตัวเองกว่าจะรู้ตัวหวังว่าคงไม่สายนะ
เค้าเชียร์พี่หมอนะ

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

 

[ดวงตะวัน]

จะหลอกตัวเองไปถึงใหนน้อพี่หมอ

[threetanz]

พี่หมอเนี่ยร้ายนักนะะะะ ><

[painture]

รำคาญ รู้ตัวเร็วๆสักที สงสารฝนเว้ยยยยยยยยยย

โอ้ยหงุดหงิดอ่านทีละตอนว่าหงุดหงิดแล้ว พออ่านใหม่รวดอีกรอบหงุดหงิดเข้าไปอีกกกก
อิพี่หมอ อิพี่แซม หึ่มมมม !

 

[memew]

Chapter : 32 : ติวอันตราย
(น้ำฝน...♡)
   
 
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
พี่ฟ้าถามทันทีที่เดินเข้าบ้าน ผมทำหน้าปูเลี่ยน คนเพิ่งโดนจับก้นมาจะให้ทำหน้ายังไง ผมทำได้แค่ตอบปฏิเสธ พี่ฟ้าไม่ได้ถามถึงอาการไผ่ เพราะวันนี้พี่แกเพิ่งแวบไปเยี่ยมมา

ผมแยกทางกับพี่ฟ้าเข้าห้อง อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยมาทิ้งตัวลงนอน ผมเอื้อมปิดไฟ แล้วความสว่างไสวที่มีก็ผลันหายไป ผมนอนนิ่งเหม่อมองเพดานขาวผ่านความมืด นึกไปถึงปีศาจที่ชอบมาทำร้ายย่ำยีผม แค่นึกถึงหัวใจก็เต้นในจังหวะแปลก ๆ แล้ว ผมเลื่อนมือขึ้นมากุมมันไว้เบา ๆ
 
ทั้งที่ผมควรจะโกรธ แต่ผมก็โกรธไม่ลง ทั้งที่ผมควรจะเกลียด แต่ผมก็เกลียดได้ไม่หมดใจ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
 
ผมปิดเปลือกตาลง ขยุ้มก้อนเนื้อข้างซ้ายแน่นขึ้น สั่งให้มันกลับมาเต้นในจังหวะปกติอีกครั้ง
 
อย่า น้ำฝน อย่าไปนึกถึงโรคจิตคนนั้นอีกเด็ดขาด
...
...
...
...
...
เช้านี้ไผ่มาโรงเรียนด้วยเท้าสามข้าง เพื่อน ๆ รุมทึ้งมันใหญ่ หลายคนเอาเมจิกมาเขียนเฝือกมัน เขียนติดบ้างไม่ติดบ้าง บางคนก็เอาสติกเกอร์มาแปะ หนักหน่อยก็เอาสีสเปรย์มาพ่นเลย จนเฝือกขาว ๆ ของมันกลายร่างเป็นเฝือกเน่า ๆ ไปในพริบตา
 
“ไอ้พวกเวร เฝือกดี ๆ ของกูทุเรศหมด” มันก็พยายามปกป้องอารักขาเฝือกมันเต็มที่ แต่ทำไม่ได้หรอก สองมือมันหรือจะสู้สิบมือของเพื่อน ๆ ไปได้
 
“มึงหล่อมานานแล้วไผ่ ถึงเวลาที่มึงจะหมดหล่อสักที” ข้ออ้างของไอ้ตันมัน เห็นมันแอบเอาเศษขนมปังที่กำลังกินอยู่มาบี้ใส่ด้วย เจ้าของเฝือกยกเท้าข้างดีถีบมันถลาไปไกล
 
เพราะไผ่ไม่ได้มาเรียนร่วมอาทิตย์ มันต้องทำรายงานกับการบ้านหลายอย่างเลย บางส่วนผมทำให้มันบ้างแล้ว
 
“มึงช่วยติวให้กูหน่อย เจ๊เขี้ยวกับจารย์สุกิตจะสอบ กูยังไม่รู้เรื่องเลย แม่ม เดี้ยงขนาดนี้ไม่เห็นใจกันบ้างเลย”
 
“มึงทำเรื่องหล่อไว้เยอะก็เงี้ยะ”
 
“นะ ติวให้กูหน่อย” มันขอร้องมาอีกรอบ
 
“เค ได้ งั้นไปนอนค้างบ้านกู เพราะกูไม่อยากทิ้งพี่ฟ้าไว้คนเดียว”
 
มันนิ่งคิด

“พ่อกับแม่จะเดินทางอีกแล้ว กูอยากอยู่กับพวกท่านนาน ๆ” มันนิ่วหน้าคิดหนักยิ่งกว่าเดิม ผมเข้าใจมันอยู่หรอก ติวก็ต้องติว ห่วงพี่ฟ้าก็ห่วง ห่วงพ่อกับแม่ก็ห่วง
 
“ท่านจะเดินทางเมื่อไหร่” ผมถาม
 
“อีกสองอาทิตย์” กระชั้นจริง ๆ นั่นแหละ ผมกัดปากคิดตาม “งั้นเอางี้ไหม สลับวันกัน กูไปนอนค้างบ้านมึงวันหนึ่ง อีกวันมึงก็มานอนบ้านกู สลับกันไปแบบนี้จนกว่าจะสอบเสร็จ” มันเสนอต่อ

ใจผมอยากปฏิเสธเพราะกลัวโดนพี่หมอลากไปทำเรื่องแบบนั้นอีก แต่ก็เป็นห่วงมันครับ เพราะอาทิตย์หน้าเจ๊เขี้ยวจะสอบจริง ๆ ผมน่ะผ่านแน่ ๆ แต่ไผ่คงไม่รอด
 
“ก็ได้” ผมตอบรับอย่างเสียไม่ได้
...
...
...
...
...
คืนแรกมันมาค้างที่บ้านผมก่อน เวลาติวมีไม่มากเพราะไหนจะการบ้าน ไหนจะรายงานอีก ไม่รู้พวกอาจารย์จะโหมให้มากันทำไมเยอะแยะ
 
ดีผมไม่ได้เข้าชมรมหรือทำกิจกรรมเหมือนคนอื่น ๆ พี่ฟ้าเตรียมเสบียงไว้ให้เราแล้ว พออาบน้ำเสร็จก็ทำการบ้านกันก่อน ต่อด้วยติว
 
เราติวกันจนถึงห้าทุ่ม มันหาวปากกว้าง ผมวางปากกาเมจิกสีเหลืองลง ยกมือถือมองเวลา
 
“นอนกันเถอะ พรุ่งนี้ค่อยติวกันต่อ”
มันพยักหน้าเห็นด้วย พี่ฟ้าเข้านอนไปนานแล้ว มันก้าวขึ้นเตียงก่อน ผมตามไปติด ๆ ดึงผ้าห่มมาห่มให้มันดี ๆ
 
“เรียบร้อยนะ”
ผมถาม มันครางอื้อตอบรับ ผมหันไปปิดไฟ ทิ้งตัวลงนอน ปิดเปลือกตาลง

“มึง” 
เคลิ้ม ๆ กำลังจะหลับ แต่ไผ่มันเรียกขึ้นมาก่อน ผมครางอื้อในลำคอตอบรับโดยไม่ลืมตามอง

“กูว่าจะถามหลายรอบแล้ว เรื่องมึงกับไอ้หมอนั่นไปถึงไหนแล้ว มึงเลิกกับมันรึยัง”
ผมลืมตาโพลงทันที
 
“กูไม่ได้คบกับเขาจะเลิกกันได้ยังไง”

มันนิ่งไปพัก

“แล้วมึงคบกับมันในฐานะอะไร”
 
“ไม่มีฐานะอะไรทั้งนั้น”

มันนิ่งไปอีกรอบ
 
“งั้นถามใหม่ มึง เอ่อ ยังไปนอนกับมันอยู่ไหม”
 
ผมหน้าร้อนผ่าว กลืนน้ำลายลงคอ ไม่ได้ตอบคำถามอะไรมัน
 
“ไอ้เชี่ยเอ้ย! เห็นเงียบ ๆ กูก็คิดว่ามันเลิกทำอะไรมึงแล้ว นี่มันยังไม่เลิกนอนกับมึงอีกเหรอวะ แม่ม มันเป็นใคร บอกกูมาดิ๊ ระเบิดลูกเดียวก็จบแล้ว”

กูว่ามึงมากกว่าที่จะจบ = =

ผมหันไปตบหน้าผากมันดังแปะ
 
“ใจเย็นมึง”
 
“ไหนมึงบอกว่ามึงจะเคลียร์”
 
“กำลังพยายามอยู่”
 
“นี่ บอกกูไม่ได้รึไง กูเพื่อนมึงนะ”
 
“โทษทีนะ กูมีเหตุผล บอกมึงไม่ได้จริง ๆ”
 
“งั้นถามใหม่ มันเป็นคนที่กูรู้จักไหม”
 
“กูบอกไม่ได้”
มันจิ๊ปาก วาดแขนมาล็อกคอผมแน่น ผมร้องโวยวายเพราะหายใจไม่ออก
 
“ปล่อย!” มันไม่ปล่อยตามสั่ง แต่คลายแรงรัดลงจนกลายเป็นกอดคอไว้เฉย ๆ
 
“โทษทีนะ กูเป็นเพื่อนที่ไม่ได้เรื่องเลย กูเดือดร้อนมึงคอยช่วยเหลือมาตลอด แต่พอมึงเดือดร้อนบ้างกูกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย” น้ำเสียงมันแสดงออกว่ารู้สึกผิดจริง ๆ ผมยิ้มนิด ๆ ขยับไปกอดมันไว้หลวม ๆ
 
“แค่มีมึงอยู่เป็นเพื่อน แค่นี้ก็ดีถมถืด”
มันถอนหายใจแรง
 
“แต่มันจะดีกว่านี้ ถ้ากูได้ตืบไอ้หมอนั่น”
ผมหัวเราะหึ ๆ
 
“หลับเถอะ ดึกแล้ว”
มันครางอื้อในลำคอตอบรับสักพักก็หลับไป ในขณะที่ผมยังข่มใจให้หลับไม่ได้ ผมนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนมัน หน้ายังซบอยู่กับแผงอกกว้าง จริง ๆ เป็นผู้ชายด้วยกันมานอนกอดกันแบบนี้ไม่ใช่เรื่องเหมาะ แต่มันเป็นเพื่อนสนิทผม ผมแค่รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่มีมันอยู่ใกล้ ๆ แบบนี้

ผมยังนอนลืมตา ใจคิดไปถึงใครบางคน ก่อนค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง หลับตามไผ่ไป
...
...
...
...
...
พี่ฟ้าตื่นขึ้นมาทำอาหารให้กินแต่เช้า อาทิตย์ที่พ่อแม่ไผ่เดินทางไปต่างประเทศ เป็นอาทิตย์ที่พ่อแม่ผมจะเดินทางกลับบ้าน
 
“เอาอีกไหม”
พี่ฟ้าถามไอ้เป๋ข้างผม มันส่ายหน้าไปมาปฏิเสธ เราสองคนขึ้นแท็กซี่ไปโรงเรียนกันตามปกติ(แชร์ครับ) เย็นนี้ผมต้องไปค้างบ้านมัน แอบหวั่นใจนิด ๆ
 
สาธุ ขอให้พี่หมอเข้าเวรดึกด้วยเถอะ จะได้ไม่ต้องเจอกันอีก
...
...
...
...
...
“กลับมากันแล้วเหรอลูก”
แม่มันออกมาต้อนรับหน้าบ้าน ผมยกมือไหว้ ไผ่โทรบอกท่านไว้แล้วเรื่องการติวสองบ้าน
 
“รีบไปอาบน้ำอาบท่ากันก่อนป่ะ แม่ทำของว่างไว้ให้แล้ว กินกันก่อน สักทุ่มหนึ่งค่อยกินข้าว รอคุณพ่อกับพี่หมอแซมเขากลับมากินด้วย”

คำภาวนาของผมไม่เป็นผลเลย แอบเห็นไผ่มันทำหน้าเหม็นเบื่อไม่ให้แม่เห็น เราพากันขึ้นห้อง ผมให้มันอาบน้ำก่อน ผมอาบน้ำตาม หลังจากนั้นเราก็ลงไปข้างล่างเพื่อกินของว่างกับทำการบ้านกันต่อ 
 
จนผ่านไปถึงหกโมงครึ่งก็มีเสียงรถวิ่งเข้ามาจอด เป็นรถของคุณพ่อ พอทุ่มหนึ่งรถอีกคันก็วิ่งเข้ามาบ้าง หัวใจผมไหวแรงนิด ๆ เพราะพอจะเดาออกว่าเป็นรถใคร
 
สักพักก็เห็นพี่หมอเดินหน้านิ่งเข้ามา ไผ่จิ๊ปาก ลากผมไปนั่งใกล้ ๆ โอบเอวผมไว้หลวม ๆ มันคงต้องการทำใส่พี่หมอ
 
แต่ไอ้เวร! เดี๋ยวกูก็เดือดร้อนอีกหรอก ผมพยายามจะดึงมือมันออก แต่มันยึดจับแน่น ตาจ้องหน้าพี่หมอไม่เคลื่อนไปไหน รายนั้นก็ทำแบบเดียวกันอยู่
 
กูว่ามึงกระตุ้นพี่หมอผิดวิธีแล้วนะไผ่ เพราะแทนที่จะทำให้พี่หมอรังเกียจแบบเมื่อก่อน กลับจะทำให้ต่อมโรคจิตเขาแตกมากกว่า
 
“กูหิวข้าวแล้ว” ผมรีบหาทางเลี่ยงขยับลุกยืน
 
“หิวแล้วเหรอลูก งั้นกินข้าวกันก่อนก็ได้ กินข้าวก่อนนะแซม แล้วค่อยขึ้นไปอาบน้ำทีหลัง”
แม่เดินออกจากห้องครัวมาพูดกับผมแล้วพูดกับพี่หมอต่อ รายนั้นไม่ว่าอะไรพยักหน้ารับ เอากระเป๋าไปวางแล้วเดินไปนั่งประจำตำแหน่ง พ่อเดินลงมาพอดี ผมพยุงไผ่ให้ลุกไปนั่งด้วยกัน คุณแม่ยังน่ารักเหมือนเดิม ตักอาหารให้ทุกคนรอบโต๊ะ ไม่แปลกใจเลยที่คุณพ่อพี่หมอจะหลงเสน่ห์
 
“เอ้า กินเยอะ ๆ คืนนี้ต้องใช้แรงเยอะด้วย” ไผ่มันคงจงใจพูดให้พี่หมอเข้าใจผิด
 
“การบ้านเยอะเหรอลูก” พ่อถาม
 
“ครับ เยอะ ผมเป็นเด็กขยันทำการบ้านก็งี้แหละ” ไผ่มันตอบ ผมนั่งร้อน ๆ หนาว ๆ อยากสะกิดให้มันหยุดจริง ๆ แต่ก็กลัวว่าพ่อกับแม่จะจับพิรุธได้ ผมนั่งนิ่งตั้งหน้าตั้งตากินไป
 
พออิ่มก็ไปช่วยคุณแม่ล้างจาน ตอนแรกท่านจะไม่ให้ทำ แต่ผมบอกว่าอยากทำเพื่อให้อาหารย่อยก่อน ขืนไปนั่งทำการบ้านกันตอนนี้มีหวังไปเฝ้าพระอินทร์ก่อนแน่ ๆ ท่านหัวเราะยอมให้ผมล้างไป
 
พอล้างจานเสร็จ ผมล้างมือ แขวนผ้ากันเปื้อนไว้ที่ราวแขวน เดินออกไปด้านนอก พี่หมอเดินสวนทางมาพอดี ผมไม่มองหน้าคนตัวสูง เขยิบเดินเลี่ยง แต่พี่หมอเดินเฉียดเข้ามาใกล้ ยัดสิ่งหนึ่งใส่มือผม ผมรีบกำสิ่งนั้นไว้ทันที ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไป

ผมแบมือออกดู มันคือกระดาษครับ แผ่นเล็ก ๆ ผมคลี่เปิดอ่าน
 
‘ถ้านอนกับไผ่เมื่อไหร่ มีเรื่อง’
ผมเม้มปากแน่น ฉีกกระดาษแผ่นนั้นยัดลงชักโครกกดน้ำตาม

ผมกับไผ่กลับไปนั่งติวกันต่อในห้องรับแขกเหมือนเดิม(ไผ่มันอยากอยู่กับพ่อแม่ให้มากที่สุด) พ่อนั่งอ่านหนังสืออยู่โดยมีคุณแม่นั่งเอกเขนกพิงอกคุณพ่อไว้อ่านหนังสือเหมือนกัน ปกติพวกท่านจะดูทีวี แต่วันนี้กลัวเสียงรบกวนพวกเราเลยอ่านหนังสือกันแทน พี่หมอครองโซฟาอีกตัวนั่งอ่านหนังสือเหมือนกัน
 
“เมื่อย”
ไผ่มันบ่น ทิ้งตัวลงไปนอนแผ่หลากางแขนกางขากว้างที่พื้น ผมเขกหัวเข่ามันไปที กระตุ้นให้มันลุกมานั่งดี ๆ มันทำหน้าขี้เกียจค่อย ๆ ชันตัวลุกนั่งแล้วเริ่มติวต่อ

เราติวกันต่อจนถึงสี่ทุ่มพ่อกับแม่ก็ขอตัวขึ้นนอน ตอนนี้จึงเหลือผม ไผ่แล้วก็พี่หมอที่ยังนั่งอ่านหนังสืออยู่
 
พอพ่อกับแม่หายไปสักพัก ไผ่ก็ทิ้งตัวลงมานอนหนุนตักผม ดึงมือผมไปจับ ๆ นวด ๆ ผมจะชักกลับแต่มันไม่ปล่อย
 
“เหลือบไรสมัยนี้หน้าด้านหน้าทนเนอะ คนเขาจะสวีทกันยังไม่รู้จักบินหนี”
มันพูดกระทบ ผมแอบเหลือบมองพี่หมอ รายนั้นยังนั่งนิ่งเหมือนไม่ได้ยิน
 
“กูว่าเราพอกันแค่นี้เถอะ ไปนอนกันดีกว่า”
ผมรีบชวนเพื่อตัดปัญหา กลัวไผ่จะทำอะไรให้พี่หมอโกรธเอาอีก มันรีบเด้งลุก ทำสายตากรุ้มกริ่มใส่ผม
 
“นั่นดิ เราไปนอนกันดีกว่า”
ไอ้เวร!! ผมกัดปากแน่น เหลือบมองพี่หมออีกรอบ รายนั้นละมือที่ค้ำคางอยู่หันมามอง
 
“ป่ะ”
มันรีบชวน ผมรู้ว่ามันจงใจพูดเพื่อให้พี่หมอเข้าใจผิด ซึ่งแน่นอน รายนั้นต้องเข้าใจผิดเต็ม ๆ แน่
 
“กูไม่เล่นนะไผ่”
 ผมกระซิบบอกมันเสียงเบา มันยิ้มพรายในดวงตา ลุกขึ้นยืน ผมพ่นลมหายใจออกแรง กวาดเอาสมุดหนังสือและปากกาสีต่าง ๆ ขึ้นมาถือ เดินขึ้นห้องไปพร้อมมัน หันไปมองคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม พี่หมอมองตามมาด้วยสายตานิ่งเรียบ
 
ก่อนลับตา ไผ่ยังไม่วายวางเพลิงเผาผมอีกรอบด้วยการโอบเอวผมไว้ หนำซ้ำยังวางมือไว้บนสะโพกผมอีกต่างหาก
 
“ห่า!” ผมด่ามันทันทีที่เข้าห้องได้ “เลิกใช้กูเป็นเครื่องมือแกล้งพี่หมอได้แล้ว”
มันยักไหล่

“นิดหน่อยเอง มะ มาติวกันเถอะ”
มันรีบขยันขึ้นมาทันที ผมส่ายหัวไปมา นั่งติวกันต่อจนถึงห้าทุ่มกว่า ๆ ก็เข้านอน
 

ดีพี่หมอไม่โทรมาเรียกผมกลางดึก เช้านี้พ่อต้องออกไปทำธุระแต่เช้าทำให้ไปส่งผมกับไผ่ที่โรงเรียนไม่ได้ แต่วานให้พี่หมอไปส่งแทน ไผ่บอกพ่อว่าเกรงใจ ขอนั่งแท็กซี่ไปเอง แต่พ่อยืนยันให้พี่หมอไปส่งให้ได้ สุดท้ายมันก็ต้องยอม
 
“จอดลงข้างทางก็ได้นะ” ไผ่มันพูดเหมือนกับที่ผมเคยพูด
 
“โทษที พ่อสั่งให้ส่งจนถึงโรงเรียน”
 
“ถ้าพ่อสั่งให้ไปตายจะทำตามไหม”
 
“ถ้าพ่อสั่งจริงก็คงทำ แต่พ่อคงไม่สติเฟื่องทำแบบนั้น”
สองคนนั้นกัดกันเบา ๆ ผมพ่นลมหายใจแรง ไม่ชอบที่ไผ่ทำแบบนี้เลย แต่ก็พูดจนขี้เกียจพูดแล้ว
 
“ตามใจ”
มันพูดแค่นั้น หันมากอดคอผม ลากไปงับหูเบา ๆ ผมรีบหดคอหนี มันเปลี่ยนเป้าหมายจากหูมาเป็นงับซอกคอผมแทน พี่หมอเหยียบเบรกดังกึก
 
“ไผ่!”
ผมตวาดมันกลับ พยายามผลักมันออก แต่มันไม่หยุดไล่งับอยู่อย่างนั้น
 
“เลิกทำอะไรทุเรศ ๆ ในรถฉันสักที!!”
พี่หมอตวาดมาเสียงดัง แววตาคุกรุ่น ไผ่ยักไหล่
 
“อะไรที่ว่าทุเรศ หรือทนดูไม่ได้ กลัวเกิดอารมณ์”
 
“ไผ่”
ผมเตือน แว่วว่าจะเดือดร้อนหนักเพราะคำเพื่อนอีกแน่ ๆ
 
มือถือผมดังขึ้นมาขัด ผมรีบล้วงหยิบมากดรับ ดีว่าเป็นพี่ฟ้า สองคนนั้นถึงได้หยุดพ่นเลเซอร์ใส่กัน
 
“โทรมาพอดีเลย มีคนอยากคุยด้วย”
ผมรีบยัดมือถือใส่มือไผ่ทันที มันมองผมงง ๆ แต่ก็เอาไปแนบหู
 
“อะไร ใครอยากคุยด้วย ไม่มี้”
มันตอบพี่ฟ้าเสียงสูง จริง ๆ มันก็ตอบตามจริงนั่นแหละ เพราะพี่ฟ้าโทรหาผมไม่ได้โทรหามัน ได้ยินเสียงพี่ฟ้าพูดมาแว่ว ๆ ว่าอย่ามาโย้ มีอะไรให้รีบพูดมา สักพักสองคนนั้นก็คุยกันยาว ผมพ่นลมหายใจแรง ดีที่หาทางหยุดมันไว้ได้ ไม่งั้นผมก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่าหลังจากนี้ ผมจะโดนพี่หมอทำอะไรอีกบ้าง
 
การติวให้เพื่อน ชักไม่ปลอดภัยสำหรับผมซะแล้ว


To be Con.

ใช้เวลาตอนนี้รีไรท์ตอนนี้นานมากกกกกกกก เหมือนไม่มีอะไร แต่ยากไปไหน T^T รักคนอ่านทุกคนนะคะ จุ๊บ ๆ

[awfsp]

น้ำฝน อยู่ในระยะไม่ปลอดภัย

[namngern]

ไผ่นี่ทำฝนเดือนร้อนตลอดเลยอะ
กลัวไอ้พี่หมอ ทำฝนช้ำจัง
ป่านนี้คงหงุดหงิดงุดเงี้ยว คลั่งฟาดงวงฟาดงาอยู่ละสิ

[Mouse2U]

เข้าใจผิดเต็มๆ แบบนี้ถูกพี่หมอเรียกตัวไปพบอีกแน่ๆ เลยนะคะฝน

[lizzii]

ฝนอ่วมแน่ เห้อออ

[amoureaux]

 

[Paparazzi]

ฝนโดนแน่ๆ

[naruxiah]

ตาย โดนลักหลับแน่ น้องฝนระวังตัวด้วยนะ 

[mukmaoY]

ไผ่ก็เหลือเกินนะ เพลาๆบ้าง
เด็กน้อยจริงๆ
แกอย่ามาดูแลพี่ฟ้าของฉันนะ

[fammi50]

ฝนน่าจะบอกปัดไผ่ให้หนักแน่นหน่อย

[Ginny Jinny]

ระยะไม่ปลอดภัย

[smoking]

น้ำฝนหนีเร็ว!!!! 

[My_yunho]

ซวยแล้วไงฝน

[yaoionlyyes]

เรียกรถพยาบาลมารอรับฝนตอนหน้าด่วนคนนนน
ปล้ำได้แต่อย่ารุนแรงมากนะพี่หมอ (อ่ะอินี่55555)

[Freja]

ขอโทษค่ะ โคตรหงุดหงิดรำคาญไผ่เลยค่ะ
ทำตามอารมณ์ตัวเองทุกอย่าง

ไผ่เคยมองอะไรอย่างอื่นไหมเนี่ย?
เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น จุดเริ่มจริงๆก็มาจากไผ่
คิดแต่จะหาเรื่องไม่รู้จบรู้สิ้น
แทนที่จะคุยกับพ่อแม่จริงๆจังๆว่าทนอยู่กันไม่ได้
กลับหันมาจิกกัดสร้างปัญหาให้คนอื่นลับหลัง
ลูกเวรลูกกรรมจริงๆ
เกิดเรื่องขึ้นมาแบบนี้รับผิดชอบไหวไหม?
รู้เรื่องแล้วจะทำยังไง?
ไปกระทืบแซม? แซมก็คงยืนเป็นเป้านิ่งให้กระทืบหรอกค่ะ
ถ้าทำไม่ได้ก็จะไปหาเพื่อนมารุมกระทืบงั้นหรือ?
สิ่งที่เกิดขึ้นกับฝนก็คงเยียวยาได้หรอกนะ

ไม่ใช่ว่าเราไม่โทษแซม  เคยด่าไปแล้ว
ทุกอย่างที่แซมทำกับฝนกับฟ้าถึงจะมีจุดเริ่มต้นจากไผ่แต่แซมเป็นคนตัดสินใจทำเอง
แล้วความคิดของแซมก็ไม่เหมาะที่จะเป็นหมอมากๆ ดูจากที่คิดกับฟ้า  ที่วางยานอนหลับไผ่   กฏข้อหนึ่งของบุคคลที่ทำการรักษาเยียวยาผู้อื่นที่ถือกันเป็นสากลก็คือ  "first, do no harm."  (Primum non nocere) หรือที่เรียกว่า The Hippocratic Oath  หมอแซมผิดไปแล้วเห็นๆ ยังไม่ต้องนึกถึงที่ทำกับฝนนะคะ

เท่าที่อ่านมากับทอล์กของคนแต่ง ว่าเรื่องนี้ยาวเป็นร้อยๆตอน  คิดว่าคนแต่งได้ทำการวางพล็อตมาแล้วอย่างดี ช่วงนี้น่าจะยังอยู่ช่วงบิวท์เพราะช่วงวางพื้นปูรายละเอียดน่าจะผ่านมาแล้ว  เรารออ่านต่อค่ะ  อยากไปถึงจุดพลิกผันเร็วๆว่าจะเป็นไปในรูปไหน

[tiew93]

เมื่อไหร่จะรู้ความจริงน้อออ

อ่านไปหัวใจจะวายตาย กลัวพี่หมอฟิวส์ขาด ฮ่าๆๆ

[leefever]

ไผ่ทำไมทำแบบเน้ คนรับกรรมน่ะมันฝนนะ!


ป.ล. ตอนนี้สั้นเหลือเกิน

[HISY]

งานนี้ฝนเตรียมสะโพกครากได้เลย

[nevergoodbye]

พี่หมอควันออกหูแล้วกระมัง 

[▶August5th◀]

บอกตรง ว่ารำคาญไผ่มาก ช่างไม่รู้อะไรเลย หึหึ
พี่หมออย่าไปลงกับน้ำฝนนะ ที่เห็นไผ่มันทำคนเดียวล้วนๆ

กลัวแทนน้ำฝนจริงๆ เฮ้อ...

รออ่านตอนต่อไปครับ ขอยาวๆ 555+

[khwanruen]

เดี่ยวงานเข้าอีกแน่ๆน้ำฝน พี่หมอก็อย่าใจร้ายกับน้องนักสิ

[naoai]

ฝนน่ารำคาญ ไฝ่น่ารังเกียจ พี่หมอน่าสะอิดสะเอียน

[♠DekDoy♠]

จะอะไรนักหนาสองพี่น้องชักเริ่มรำคาญเอาคนอื่นเป็นเครื่องมืออยู่ได้ ส่วนเครื่องมือก็หัดโวยวายดัง ๆ บ้างไม่ใช่โวยวายแค่ในความคิด เป็นผู้ชายหรือเปล่าจะปล่อยให้คนอื่นใช้ตัวเองไปถึงไหน อย่ามาพูดเลยว่าด่าไผ่จนเบื่อ หรือสู้หมอเวรแต่สู้ไม้ได้แล้ว อย่างน้อยต่อหน้าทั้งคู่ที่ไผ่ชอบแกล้ง ก็หัดปฏิเสธไผ่บ้างอย่างน้อยหมอมันจะได้ไม่บ้ามาก
ไผ่ก็โตๆกันแล้ว วิธีคิดเด็กน้อยมากไปมั้ย???

[Romanee-Conti@msn.com]

เราไม่เข้าใจว่าทำไมไรท์ต้องสร้างตัวเคะให้อ่อนแอ พูดงึมงำ ปฏิเสธใครไม่เป็น ซึ่งนิสัยแบบนี้มันน่ารำคาญนะคะ เราเคยติดตาม Kiss Love อยู่ช่วงนึง ตอนแรกเราชอบมาก จนกระทั่งถึงกลางเรื่องเราเริ่มรู้สึกว่า ตัวเคะที่เคยบอกว่าเป็นผู้ชายแท้ แต่นิสัยทุกอย่างเหมือนผู้หญิง แล้วยังการดำเนินเรื่องและการกระทำของตัวละครที่ไม่เป็นเหตุเป็นผล มันทำให้ฟิคน่าเบื่อ เราเลยเลิกติดตามไปเลย แล้วเรื่องนี้ก็เช่นกัน ถ้าไรท์คิดที่จะเขียนถึง 100 ตอน มันต้องมีเรื่องราวที่น่าสนใจมากกว่านี้นะคะ นี่เรื่องราววนไปวนมาไม่ไปไหน  ตัวละครก็น่ารำคาญเกือบทุกตัว ไม่ใช่เขียนให้ถึงร้อยตอนเพื่อขายหนังสือได้หลายเล่มแค่นั้น