ตอนที่แล้วใครสนุกบ้างครับ ไอ้ขิงนี่มันคนดีจริงๆ พอมาอ่านตอนนี้ทุกคนจะรักมันเข้าไปอีก มาดูว่าบีมจะทำอย่างไงกับมัน
ส่วนใครที่ชอบอ้น ครั้งนี้ได้รับบทมาเป็นดารารับเชิญด้วย แต่จะมีบทบาทมากขนาดไหนต้องค่อยตาอ่านเอาในเรื่องนะครับ และสุดท้ายขอฝากนิยายอีกสองเรื่องด้วยนะครับ
เรื่อง ผู้ชายมือสอง กับ นี่...มึงเป็นอะไรกับกูว่ะ สองเรื่องสองรส และถ้าได้รับการตอบรับที่ดี ผมจะเอาอีกเรื่องมาลงให้อ่านนะครับ ขอบอกว่าเรื่องนี้ไม่เคยเอาไปลงที่ไหนมาก่อน
ขอให้สนุกกับการอ่านนะครับ
จากใจ ต้น-ไผ่
การที่ได้ออกมาสู่โลกภายนอกพบเจอเพื่อนๆ ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นไม่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง เพื่อนคือแห่งพลังที่ผมจะได้รับความสุขอย่างไม่รู้จบ
“ไอ้บีม เพื่อนรักของกูมึงหายไปไหนมาว่ะ โทรไปหาก็ไม่ติด ไปหาที่ห้องก็ไม่อยู่รู้ป่ะกูจะไปแจ้งคนหายอยู่แล้วนะ ถ้ามึงไม่มาเรียนวันนี้อ่ะ”
เสียงไอ้อ้นทักผมตั้งแต่ผมยังไม่ทันนั่งเลย ดูท่ทางมันจะห่วงผมมาก ถึงแม้ว่ามันจะกวนตีนหรือปากมอมอยู่ตลอดเวลา แต่เรื่องความรักเพื่อนนะยกให้มันเลยอันดับหนึ่ง
“กูไปต่างจังหวัดว่ะ แล้วมันไม่มีคลื่นโทรศัพท์พวกมึงก็เลยติดต่อกูไม่ได้”
ผมแก้ตัวไปไม่อยากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พวกมันฟัง ถ้ามันรู้ความจริงล่ะก็ มันคงเป็นเรื่องใหญ่อีกแน่ๆ เรื่องทั้งหมดก็คงต้องโทษที่ผมคนเดียวที่ไปไว้ใจคนอื่นมากเกินไปก็เลยโดนหลอก
“จริงอ่ะ....ไม่ใช่มึงไปกับไอ้เชี๊ยขิงหรอกนะ”
ไอ้อ้นรีบดักคอทันที ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไอ้อ้นผู้ที่เข้ากับคนรอบข้างได้ง่ายๆ ถึงได้เกลียดขิงมากขนาดนี้ มันก็ตั้งแต่ผมเริ่มคบกับขิงเลยมั้ง อ้น อืม....ไม่ใช่แค่ไอ้อ้นคนเดียวเพื่อนทั้งกลุ่มเลยที่คัดค้านการคบหาของผมและขิง แต่ตอนนั้นผมมันโง่เองที่ไม่ฟังคำเตือนของเพื่อนๆ
“กูไปกับพี่จริงๆ ไม่ได้ไปกับขิง”
“กูไม่อยากเชื่อเลยไอ้บีมแล้วรอยแดงๆ เป็นจ้ำที่คอมึงล่ะ อย่าบอกนะว่ายุงกัดกูไม่เชื่อหรอก”
ไอ้อ้นไอ้เชี่ยนี่ตาดีโคตร ขนาดผมเอาเสื้อขึ้นมาปิดแล้วก็ยังมองเห็นอีก
“เออ...มึงก็อย่าสงสัยอะไรมากเลยไอ้อ้น”
แต่ก่อนที่มันจะตอบอะไรผมมาไอ้อ้นก็เห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนที่มาทางมัน แล้วรีบชิงหายไปทันที
“พี่บีมค่ะพี่อ้นของติ๊นาหายไปไหนค่ะ ตอนเดินมาติ๊นายังเห็นนั่งอยู่กับพี่บีมอยู่เลย”
นี่แหละครับไอ้อ้นคนที่แสนกวนไม่เคยกลัวใคร แต่ฟ้าก็ส่งติ๊นามาให้มันกลัวครับ ผมล่ะขำมันจริงๆ เมื่อก่อนมันก็ไม่ได้กลัวอะไรติ๊นามากมายครับ แต่ที่มันเริ่มกลัวและหนีหน้าติ๊นาก็เริ่มเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง ตอนที่พวกผมไปกินเหล้าแล้วลืมติ๊นาไปด้วย ตอนเช้าติ๊นาก็มาอาละวาดกับไปไอ้อ้น จนไอ้อ้นมันต้องบอกว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวติ๊นาถึงได้ยอมถอยไป
แต่ไอ้อ้นก็คือไอ้อ้นความงกอยู่เหนือสิ่งอื่นใด มันจึงคอยหลบหน้าติ๊นาเพราะไม่อยากเสียเงินไปเลี้ยงต็นา ผมเคยถามมันเกี่ยวกับเรื่องนี้เหมือนกัน
“ไอ้อ้นทำไมมึงไม่ไปเลี้ยงน้องเขาตามสัญญาว่ะ คอยแต่หลบอย่างนี้ไม่เหนื่อยเหรอว่ะ”
“ไอ้บีมมึงเอาสมองส่วนไหนคิดว่ะให้กูไปเลี้ยงข้าวติ๊นามัน มึงมองดูสารรูปมันก่อน ขืนกูพามันไปเลี้ยงข้าวก็ก็ล่มจมดิ ตัวอย่างกะ กระสอบ กินเท่าไรว่ะกูถึงจะเลี้ยงให้มันอิ่มได้”
“อ้าวไอ้นี่ แล้วตอนไปรับปากติ๊นามันละทำไมมึงไม่คิดก่อน”
“ก็ตอนนั้นก็เมาค้างแล้วก็ไม่อยากทนรำคาญมันเลยรับปากมันไปอย่างนั้นแหละ อันที่จริงพวกมึงก็มีสวนผิดนะนี่ไปด้วยกันแต่ทำมั้ยคนหน้าตาดีอย่างกูต้องมารับกรรมคนเดียว”
นี่แหละคำตอบของไอ้อ้น ฟังแล้วปวดตับจริงๆ ทุกวันนี้มันก็ยังหลบหน้าติ๊นาอยู่เลย กลับมาปัจจุบันดีกว่า
“แล้วติ๊นามาตามหามันทำไมล่ะครับ”
เสียงไอ้แบงค์ถามแทรกขึ้นมา ไอ้แบงค์มันคงยังไม่รู้เรื่อง
“ก็พี่อ้นรับปากติ๊นาแล้วไม่ทำตามสัญญานะซิค่ะพี่แบงค์ พี่บีม ติ๊นาไม่ยอมหรอก อย่าให้เจอตัวนะ”
แล้วติ๊นาก็เดินจากไป ส่วนพวกผมก็ต้องไปเข้าเรียนเหมือนกัน
จนกระทั้งตอนกลางวันพวกผมก็มาทานอาหารกลางวันกันที่โรงอาหารกลาง และคนที่ผมอยากเจอก็ได้เจอที่นี่
“บีมนั้นไงแฟนมึง งั้นพวกกูไปก่อนนะ เจอกันตอนบ่าย”
“เดี๋ยว”
แต่ไม่ทันแล้วไอ้อ้นลากไอ้แบงค์กับไอ้จูไปอีกฝากของโรงอาหาร ไม่ยอมฟังที่ผมเรียก มันเหมือนผมสองจิตสองใจที่ผมอยากเจอขิงอีกครั้ง ผมอยากรู้ว่าเขาทำอย่างนี้กับผมทำไม เขาจะรู้มั้ยว่าผมเจ็บทั้งใจ เจ็บทั้งกาย
ขณะที่ผมยืนนิ่งคิดอยู่ว่าผมจะเดินเข้าไปหาขิงดีหรือเปล่า ขิงก็เดินมาทางผมและผ่านผมไปเหมือนกับผมเป็นอากาศไม่มีตัวตน นั้นกลายเป็นแรงพลักดันให้ผมทำในสิ่งที่ผมไม่เคยทำกับขิงมาก่อน ผมเดินตามขิงออกจากโรงอาหารแล้วเรียกเขาเอาไว้ ขิงหันกลับมาพร้อมกับสีหน้าแสดงความแปลกใจ
“เรามีเรื่องจะต้องคุยกันขิง”
“แต่กูไม่มี..มึงอย่ามายุ่งกับกูอีกบีม ต่างคนต่างอยู่เถอะ”
“มึงไม่มีแต่กูมีแล้วมึงก็ต้องคุยกับกูด้วย”
ผมเริ่มเสียงดังด้วยความโมโห อย่างที่ผมไม่เคยทำกับขิงมาก่อน ขิงไม่ฟังผมเขาเดินหนีไป จนผมต้องไปกระชากแขนของเขาเอาไว้
“ก็ได้มึงมีอะไรอีกว่ามาเลยบีม”
“ทำไมมึงต้องทำกับกูอย่างนี้ด้วย กูทำอะไรผิดมึงถึงต้องเอากูไปขายอย่างนั้น มึงรูมั้ยว่ากูเหมือนตกนรกทั้งเป็นเลย”
“มึง....โง่ไงบีม โง่แล้วยังเล่นตัวอีก กูจะบอกอะไรมึงให้นะ กูไม่เคยรักมึงเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งหมดที่ผ่านมากูก็แค่หลอกใช้มึงไง แล้วอีกอย่างกูจะบอกให้นะคนที่ช่วยมึงตอนนั้นนะไม่ใช่กูแต่เป็นไอ้ปิงเพื่อนกูตั้งหาก แต่พอดีมันต้องรีบไปส่งงานมันเลยฝากมึงไว้กับกู กูก็เลยสวมรอยเพราะมึงตื่นขึ้นมามึงก็คิดว่ากูเป็นคนช่วยมึง”
ผมค่อยๆ ย้อนความคิดกลับไปตั้งแต่การพบกันครั้งแรกของผมกับมันผมคิดมาตลอดเวลาว่าคนที่เข้ามาช่วยชีวิตของผมในครั้งนั้นเป็นมัน เรื่องในครั้งนั้นมันเหมือนเป็นคราวซวยของผมเองที่อยากกับหอไว้ๆ เลยเดินลัดมาออกทางหลังมอ. แต่ผมก็คิดผิดหลังมอ. เป็นแห่งส่องสุมของพวกเลวๆ วันนั้นผมเดินมาจนถึงที่เกิดเหตุพวกนักศึกษาชั่วจำนวนหนึ่งก็เดินเข้ามาล้อมผมเอาไว้พร้อมกับพูดดูถูกผม
และพวกมันยังคิดจะลากผมไปรุมโทรมอีกด้วย แต่ผมไม่ยอมจึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น แต่มีเหรอสี่รุมหนึ่งผมจะสู้อะไรพวกมันได้ แต่ตอนที่ผมจะหมดสติดไปผมก็ได้ยินเสียงคนเข้ามาช่วยและหลังจากนั้นผมก็มาฟื้นอีกครั้งที่ห้องพยาบาล และนั้นก็เป็นสิ่งที่ผมประทับใจในตัวของมัน เพราะผมคิดว่ามันคือคนที่เข้ามาช่วยผม
จนผมได้มารู้ความจริงในวันนี้จากปากของมันเองว่า คนที่เข้ามาช่วยผมคือเพื่อนของมันไม่ใช่มัน
ไอ้ขิงไอ้นี่มันเลวยิ่งกว่าหมาอีก ผมน่าจะเชื่อเพื่อนผม แต่ที่ผมยอมมันมาตลอดก็เพราะว่าผมคิดว่ามันเป็นคนดี
ผมหมดแรงจะพูดอะไรอีกไอ้ขิงมันก็เดินจากไปแต่ก่อนไปมันก็หันมาพูดกับผมอีกครั้ง
“ขอบใจที่มาช่วยกูทำงานหาของใช้ดีๆ มาให้กูแถมเลี้ยงข้าวกูด้วย ต่อไปกูคงคิดถึงมึงมากๆ เลยว่ะ”
ผมมัน....ไม่มีอะไรจะมาด่าตัวเองได้อีกแล้ว
“เป็นอะไรกันว่ะไอ้บีม”
ไอ้อ้นกับเพื่อนๆ ของผมไม่รู้ว่ามาจากไหนวิ่งเข้ามาจับไหล่ของผม
“กู....เลิกกับมันแล้ว”
ผมเข้าไปกอดไอ้อ้นด้วยน้ำตา แห่งความเสียใจ แต่ไม่ได้เสียใจที่เลิกกับมัน แต่เสียใจที่ผมโง่งมงายไม่เชื่อคำเตือนของใคร
“ดี..งแล้วบีม มึงไม่ต้องไปร้องไห้เพื่อมันเลยนะ”
ไอ้อ้นปลอบผมไปเสียงมันก็เครือไปด้วย ผมเลยไม่รู้ว่าใครปลอบใครกันแน่
“แล้วมันทำอะไรมึงหรือเปล่าบีม”
เสียงไอ้จูถามผม ผมก็เพียงแต่ส่ายหน้าไปมา
ตั้งแต่บ่ายเป็นต้นมาผมก็เรียนไม่รู้เรื่อง จนเลิกเรียนพวกเพื่อนๆ ผมจึงยัดผมเข้ารถไอ้แบงค์แล้วไปร้องคาราโอเกะกัน จนผมลืมคำสั่งของใครบางคนไปเลย มาคิดได้ตอนที่โทรศัพท์ของผมดังขึ้น
ผมควักโทรศัพท์ขึ้นมา
“ไอ้บีมมึงไปเอาไอโฟนตัวใหม่มาจากไหนอ่ะ เหมือนของกูเลย ดีๆ เราจะได้มีเหมือนกัน”
เสียงนี้ไม่ใช้เสียงใครครับเสียงไอ้อ้นนั้นเอง มันก็มีไอโฟนตัวใหม่รุถ่นเดียวกับที่อยู่ในมือผมนี่แหละ มันบอกว่าพี่มันถอยมาให้
“มีคนเขาให้มาใช้ว่ะ กูออกไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ”
ผมเดินออกมาจากในห้องเพราะไม่อยากให้มันได้สินเสียงร้องของไอ้พวกนี่ ผมองหน้าจอดูชื่อคนที่โทรมาแล้วเริ่มคิดหนัก “ที่รัก”
“ว่าไง...”
“มึงอยู่ไหนบีม กูบอกไว้ว่ายังไงเรียนเสร็จแล้วให้โทรบอก นี่มึงขัดคำสั่งกูหรือไง”
“เปล่ากูยังอยู่ที่มอ. ยังไม่ได้ไปไหนเลย”
ผมโกหกมันไป เดี๋ยวค่อยออกไปหารถกลับไปที่มอ. มันคงทันกว่าที่ไอ้เฟคมันจะมารับ
“อย่ามาโกหก มึงลองมองออกมาที่หน้าร้านซิ”
ผมตกใจทันที ไอ้เฟคมันยืนอยู่ที่รถของมันแล้วโบกมือให้ผมน้อยๆ แต่หน้ามันซิน่ากลัวโคตร
“มึงรอตรงนั้นแหละ เดี๋ยวกูไปหา”
“ไม่ต้องมา เดี๋ยวออกไปเอง”
“ไม่ต้องเถียงมึงอยากขัดคำสั่งกูเองนะบีม”
ว่าแล้วมันก็เดินเข้ามาในร้านแล้วตรงมาที่ผม แล้วผมจะโดนอะไรอีกนะ ใครก็ได้ช่วยที.....
โพลล์
หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55 (อ่าน 671340 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก