หัวข้อ: (อวสาน) เปลี่ยนลุคให้เป็นรัก...โดย Dream Come True ตอนพิเศษ​ 4 (100%) 22/1

[gnetophyta]

ค้างสุดๆ ...... T_T

[silverspoon]

โอว พี่เบิร์ดจัดฉากรึป่าวนะ

เบสอย่าเข้ามาเลย ถ้าจะทำให้โต้งเจ็บอีก สงสารโต้งบ้างเถอะ

[Wordslinger]

เบสนี่ยังไงก็ยัง...ชิส์ 

แล้วมาไม้ไหนนั่น เข้าทางอาจารย์กับพี่เบิร์ด??? (หุหุ)

เอาเถอะ จะยังไงก็ยังรักน้องโต้งอยู่ดี

[nk23992]

ค้างๆๆๆๆๆๆๆสุดๆๆๆๆๆๆ

สงสารน้องโต้งมากๆๆเลยอ่ะ

อย่าใจอ่อนง่ายๆๆนะเดี๋ยวเจ็บอีก

[n2]

พี่เบิร์ดกับเบสว่างแผนกันมาหรือเปล่า
ดูจะบังเอญจนเกินไปนะ

[litlittledragon]

“โต้งๆ พี่เป็นพวกปวดฉี่บ่อยๆ ขอนั่งริมทางเดินแล้วกันนะ โต้งไปนั่งข้างๆ เพื่อนละกัน “ พี่เบิร์ดเอ่ยดักคอผมทันทีที่เดินเข้ามาในเครื่อง

“อ้าว พี่ นั่งตรงกลางก็ได้ เดี๋ยวผมเปิดทางให้ ไม่เป็นไร”
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวโต้งจะไม่ได้นอน พี่ปวดฉี่บ่อยจริงๆ นะๆ “ พี่เบิร์ดขอร้องผมใหญ่

นี่มันอะไรกันเนี่ย ทุกอย่างดูจงใจไปหมดเลย


“โต้งรังเกียจเรางั้นหรือ” เบสเอ่ยถาม
ผมหันไปทำหน้าดุๆ ใส่เบส แล้วตอบกลับไปว่า

“ใครกันแน่ ที่รังเกียจเรา จนไม่อยากคุยด้วย” ผมพูดเสียงกระซิบใส่เบส

หลังจากนั้นผมก็หันกลับไป ไม่สนใจเบสอีก
สุดท้าย ผมก็ต้องนั่งข้างๆ เบสจนได้
ผมเห็นนะ เบสแอบอมยิ้มด้วย นายจะมาอะไรกับเราอีกเบส นายเป็นฝ่ายขอไปเองนะ แล้วทำไมต้องอยากเข้าใกล้เราด้วยนะ ผมไม่เข้าใจ
ในตอนเครื่องขึ้น ผมยอมรับอย่างไม่อายว่า ตื่นเต้นมาก ผมคงต้องตัวสั่นแน่
ตอนนั้นผมไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะผมมัวแต่ตื่นเต้น จนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง

ทันใดนั้น เบสก็เอามือมากุมมือผม

ถึงตอนนี้ผมจะชังน้ำหน้าเบสขนาดไหน แต่ผมก็อดยอมรับไม่ได้ว่า ผมรู้สึกดีที่เบสทำแบบนั้น
มันทำให้ผมหายสั่น แล้วก็สงบลงด้วย
ผมหันไปมองเบส ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามไปทางเบส แต่เบสก็แกล้งไม่หันมามองผม ตาเค้ามองไปข้างหน้า
ผมเลยได้แต่หันกลับมาอย่างช่วยไม่ได้

จนเครื่องขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้ว เบสยังไม่ยอมปล่อยมือ ผมเลยต้องแกะมือเค้าออกไปเอง เบสหันมามองผมแว่บนึงแล้วก็ยอมเอามือออกไปเอง

หลังเครื่องขึ้น ผมแกล้งทำเป็นนอนหลับ ไม่สนใจจะคุยกับเบส ผมไม่รู้หรอกว่า เบสอยากคุยกับผมหรือเปล่า แต่ผมก็ไม่สนละ
ตลอดไฟลท์นั้น ผมแทบจะแกล้งหลับตลอดเลย แต่สุดท้าย ช่วงที่เค้าเอาอาหารมาเสิร์ฟ ผมก็อดไม่ได้ที่จะต้องตื่น

ขึ้นเครื่องครั้งแรก จะไม่กินอาหารเครื่องบินได้ไง เสียดายแย่เลย
ซึ่งนั้นทำให้เบสได้จังหวะ ชวนผมคุย ผมก็พยายามตอบอย่างขอไปที ทำให้เบสหน้าเสียพอดู

ส่วนพี่เบิร์ดหรอ น่าตีให้ตาย ไหนบอกเข้าห้องน้ำบ่อย เห็นเข้าไปทีเดียวเท่านั้นเอง
ผมพยายามชวนพี่เบิร์ดคุยแทน จะได้ไม่ต้องสนใจเบสมากนัก แต่พี่เบิร์ดก็มักจะหันไปชวนเบสคุยบ่อยๆ
นี่อย่าบอกนะว่าพี่เบิร์ดหลงชอบเบสไปแล้ว.....ผมหึงนะเว้ย....แต่ผมหึงใคร ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

ในตอนเครื่องลง เป็นอีกทีที่ผมกลัว ตอนนี้ผมปวดหูมาก ตอนเครื่องขึ้น ไม่เห็นปวดแบบนี้เลย

ผมนั่งเกร็งอยู่กับที่ และเบสคงรับรู้ความกลัวของผมได้ เค้าก็ยื่นมือมากุมมือผมไว้อีก

ผมยอมรับความหวังดีของเบสในครั้งนี้อย่างง่ายดาย
บอกตรงๆ ผมเองก็ยังคิดถึงเบสอยู่มาก การที่ผมต้องหลบหน้าเค้า ก็เพื่อตัวเบสเอง
ไม่อยากให้เค้าเสื่อมเสียเพราะผม แต่ที่นี่ เวลานี้ แบบที่เบสบอกละ ไม่มีใครมารู้จักพวกเราหรอก
ถ้าผมจะยอมทำตามที่ใจตัวเองเรียกร้องบ้าง คงไม่เป็นไรใช่ไหม
พอได้คิด ผมก็กุมมือเบสกลับไปบ้าง

ในตอนเครื่องลง มันน่ากลัวกว่าตอนเครื่องขึ้นอีก แต่ผมก็อุ่นใจเพราะมีเบสอยู่ข้างๆ
เบสเค้าคงชินแล้ว เพราะเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ
ในที่สุด....เครื่องก็ลงอย่างปลอดภัย
.............................................................................

ที่สนามบินนาริตะ เบสเดินตามคณะพวกเราไปราวกับว่ามาด้วยกันเลย ทั้งตรวจคนเข้าเมือง หรือว่าไปรับกระเป๋า

ตลอดเวลา เบสพยายามหาเรื่องชวนผมคุย
ซึ่งในตอนนี้ ผมยอมรับว่า ผมเริ่มหายโกรธเค้าละเรื่องที่เค้าพูดกับผมที่สุวรรณภูมิเมื่อวาน
บวกกับรู้สึกดีที่เบสเป็นห่วงผมตอนอยู่บนเครื่อง
ผมก็เลยคุยตอบเค้าอย่างปกติ

ผมเลิกคิดแล้วว่า ทำไมเบสถึงได้อยากกลับมาคุยกับผม ก็ในเมื่อผมแฮปปี้ที่ได้คุยกับเบส แล้วผมจะมาคิดมากไปทำไม
ผมก็เป็นคนง่ายๆ ไม่ซับซ้อนแบบนี้ละ

พอถึงตรงทางออก มีเจ้าหน้าที่จาก ม.โนได ที่เราจะไปกันมารับคณะผม นั่นก็หมายถึงผมกับเบสต้องแยกกันแล้ว
“....เราต้องไปแล้วละเบส โชคดีนะ” ผมไม่กล้ากล่าวคำว่า แล้วเจอกันอีก
เพราะว่า
ผมเดาใจเบสไม่ถูก เดี๋ยวเค้าก็อยากห่างจากผม เด๋ียวเค้าก็อยากดีกับผม ผมเดาอนาคตไม่ถูกเลย
“เอ่อ.....นี่โต้ง มีสมุดจดปะ” ผมทำหน้างงๆ ก่อนจะหยิบสมุดพกในกระเป๋าสะพายให้ เบสเค้าจะเอาไปทำอะไร?
เบสรับสมุดไป แล้วเค้าก็ควานหาปากกาออกมาจากในกระเป๋าสะพายข้างตัวเค้าเหมือนกัน
เบสจดอะไรลงไปในสมุด จากนั้นก็ส่งสมุดคืนผมมา
“อ่ะ ...นี่เบอร์โทรที่ญี่ปุ่นของเรา เรามาเยี่ยมป้าบ่อยๆ เลยมีโทรศัพท์แบบเติมเงินอยู่เครื่องนึง....นายว่างเมื่อไรก็โทรมานะ”
ผมรับสมุดมาอย่างงงๆ เบสกินอะไรผิดไปหรือเปล่า เค้าไม่สบายหรือเปล่า ทำไมจู่ๆ เค้าทำดีกับผมจัง
หรือจะเป็นแบบที่เบสว่า เพราะที่นี่ไม่มีใครรู้จักพวกเรา....ถึงเราจะทำตัวสนิทสนมกันแค่ไหน ก็ไม่มีใครเอาไปนินทา........ .............
“อึม...เข้าใจแล้ว เราจะโทรไปนะ” ผมรับปากเบส เบสพอได้ยินว่าผมจะโทรไป ก็ทำสีหน้ายินดี ยิ้มให้ผม
เป็นยิ้มหวานๆที่ผมไม่ได้เห็นมานานเป็นเดือนๆละ

ผมยิ้มตอบเบสไป ในตอนนั้นเองที่ท่านอาจารย์และพี่เบิร์ดมาเรียกผมให้ไปขึ้นรถ เราต้องออกเดินทางกันต่อ

ผมหันไปโบกมือลาเบส เบสโบกมือตอบกลับ ผมหันหลังเดินจากเบสไปขึ้นรถอีกทาง..................

.............................................................................................
ลงเพิ่มให้อีกนิดเนื่องในวันเสาร์

ขำโต้งแอบงก ต้องตื่นขึ้นมากินอาหารบนเครื่อง

[insomniac]

เรื่องนี้สนุกมากครับ มีครบทุกรสชาด หวาน เหงา เศร้า หื่น

[Ryuse]

เบสนี่เป็นคนประเภทปากไม่ตรงกับใจ(รึเปล่า)หรือว่าซื่อจนเซ่อกันแน่น้า~

[sukie_moo]

สงสารโต้งอ่ะ แผลมันกำลังตกสะเก็ด เบสก็มาสะกิด ให้เลือดมันออกมาอีก

แอบสะใจเล็กๆที่โต้งต่อว่าไปแบบนั้น เป็นเราเบสโดนมากกว่าที่โต้งว่าอีก

**แหมโต้งใจง่ายอีกแหละ  ไม่เข็ดเนาะคนเรา

[ChiOln]

แล้วโต้งจะเสียใจอีกไม

[LalaBam]

แล้วโต้งจะเสียใจอีกไม

เดาว่า
คงไม่แล้วแหละมั้งงงงงงงง

ถ้าเสียใจอีกนะ
เค้าจะไปฆ่าเบสเลยคอยดู
 

[n2]

หรือว่าพ่อของเบสจะไฟเขียวให้แล้ว
เบสถึงกับมาทำดีกับโต้ง

[roseen]

 

[silverspoon]

เดาไม่ถูก เลยนะเนี่ย หรือปลาไหลสิงใจเธอสับเปลี่ยนเร็วนัก 

[Wordslinger]

หรือเบสจะลองใจโต้ง??? (ไม่น่าเป็นไปได้...งืม)
ช้านงงกับเธอมากเลยนะเบส ตกลงเอาไงกันแน่คะ?

[nk23992]

ตกลงเบสจะเอายังไงกับโต้งนะ

ที่นี่ไม่มีใครรู้จักกันก็จริง...แล้วถ้ากลับไปไทยหล่ะ

จะไม่เจ็บอีกเหรอ....ต้องห้ามใจตัวเองนะโต้ง

[litlittledragon]

บนรถที่เดินทางไป ม.โนได อาจารย์ที่ปรึกษาของผมได้อธิบายแผนการคร่าวๆ ให้ฟัง
กำหนดการครั้งนี้ เราจะมาอยู่กัน 2อาทิตย์ โดยพักกันที่หอพักของมหาลัย

10วันแรก เป็นเรื่องวิชาการล้วนๆ

จะเป็นการเข้าสัมนา ที่จัดโดยความร่วมมือระหว่างไทยและญี่ปุ่น ซึ่งมีกำหนด 3วัน
จากนั้น ผมกับพี่เบิร์ด ต้องเข้าร่วมการแลคเชอร์ การทดลองในห้องแล๊ป ในวันที่เหลือ
คืนวันที่ 10 จะเป็นปาร์ตี้เลี้ยงส่ง
ส่วนอีก 4วันที่เหลือ เป็นช่วงฟรี จะมีเจ้าหน้าที่พาเราเที่ยวตามที่ต่างๆ ในโตเกียว ถ้าเราต้องการ
“เดี๋ยวคืนนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับนะ ทั้งสองคน” ท่านอาจารย์บอกผมกับพี่เบิร์ด
การสื่อสารระหว่างเจ้าหน้าที่ญี่ปุ่นกับพวกเราเป็นไปอย่างติดขัด เพราะว่าทางญี่ปุ่นเอง ก็ไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษอะไร
ยิ่งสำเนียงนี่ไม่ต้องพูดถึง ฟังยากมาก ยังดีที่ผมและพี่เบิร์ดพูดภาษาอังกฤษกันได้ทั้งสองคน จึงไม่ลำบากนัก
ขณะที่นั่งเหม่อ ดูวิวสองข้างทางระหว่างเดินทางพี่เบิร์ดก็ทักมาว่า
“เป็นไงโต้ง....คิดอะไร”
“ก็เรื่อยเปื่อยนะครับ ดูวิวของบ้านเมืองที่นี่ สวยดีนะครับ ทั้งๆ ที่เจริญ แต่ในบางจุด กลับยังมีธรรมชาติ มีทุ่งนาและภูเขา”
“แน่ใจนะว่าดูวิว.................. ไม่ใช่เพราะเจอเบสเมื่อกี้หรอกหรอ” พี่เบิร์ดยิงคำถามมา
“............ไม่เกี่ยวกับเบสหรอกครับ ผมดูวิวจริงๆ ....แต่ผมก็ไม่โกหกหรอกว่า ผมคิดถึงเบสบ้างเหมือนกัน”
ผมยอมรับแต่โดยดี
“มันแปลกนะพี่ ที่เค้าซึ่งต้องการห่างจากผม เพราะเค้าอายที่จะต้องเป็นข่าวว่าเป็นเกย์
แต่มาวันนี้ เค้ากลับทำสนิทสนมกับผมเหมือนเมื่อก่อน........เค้าบอกว่า เพราะที่นี่ไม่มีใครรู้จักพวกเรา...พี่ว่ามันบ้าไหม....”
“ไม่บ้าหรอกโต้ง พี่เข้าใจ คนบางคน เค้ารับไม่ได้ ที่จะโดนว่าเป็นเกย์ โต้งต้องเข้าใจว่าสังคมไทยเรา ยังเป็นสังคมที่ยังยอมรับเรื่องรักร่วมเพศไม่ได้
แต่พอเบสเค้ามาที่นี่ เค้าก็คงอดจะทำตามใจตัวเองบ้างไม่ได้หรอก เพราะไม่มีใครรู้จักพวกเรานิ เราจะทำอะไรก็ได้” พี่เบสพล่ามยาว
“แล้วพี่ไม่คิดว่ามันเห็นแก่ตัวไปหน่อยหรือ บทจะมาดีก็มาดีซะงั้น ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเค้าทำอะไรไว้กับผมบ้าง เค้าลืมไปแล้วหรอ”

“แล้วโต้งไม่คิดว่าเบสเค้าจะเสียใจเหมือนกันหรอ” พี่เบิร์ดหันมามองหน้าผม

“พี่จะเข้าข้างใครกันนะ ผมหรือเบส โหยยย ไหนบอกว่าชอบผมไง ทำไมเชียร์เบสจัง” ผมโอด

“เพราะพี่ชอบโต้งไง ถึงอยากให้โต้งมีความสุข ตอนนี้พี่ไม่ได้อยากได้โต้งมาเป็นแฟนแล้ว
โต้งเป็นน้องชายที่พี่รักมากคนนึง เรื่องของโต้ง อะไรที่ทำให้โต้งมีความสุขได้ พี่ก็อยากช่วย”


ผมซึ้งใจมากที่ได้ยินคำๆ นี้จากปากพี่เบิร์ด ผมถึงกับสะอึก.....คนๆ นี้ทำอะไรเพื่อผมมามากแล้ว
“โคตรแมนเลยพี่ โหย เห็นนิ่มๆ แบบนี้ แมนสุดๆ” ผมแกล้งแซวพี่เบิร์ดเล่น
“พี่ก็พูดเหมือนเท่ไปงั้นละ จริงๆ พี่ก็เห็นแก่ตัวเหมือนกัน”
“ยังไงครับพี่?”
“การที่เราเป็นพี่น้องกัน อาจจะดีกว่าก็ได้นะ อย่างน้อย เราจะไม่ผิดใจกัน เราจะไม่เลิกกัน
 โต้งก็จะอยู่กับพี่ไปตลอด ใช่ไหมละ เราไม่ต้องมามีเรื่องหึงหวง ไม่พอใจกัน เราสามารถเป็นพี่น้องกันได้ตลอดไป”
พี่เบิร์ดหันมาถามผม
ซึ่งผมก็อึ้งๆ ที่พี่เค้าคิดได้นะ คิดได้ไงเนี่ย จะว่าจริงมันก็จริง แต่....มันดีแล้วแน่หรือ?
“ก็ถ้าพี่ว่าดี ผมก็ว่าดีละ” ผมตอบไปแบบนั้น
“แล้วตกลงว่าไง จะให้โอกาสเบสเค้าปะละ....สิบกว่าวันที่นี่ โต้งกับเบส ไม่ต้องแคร์ใครแล้วทั้งนั้น
อยากทำอะไรก็ทำได้ บางทีความสุขของเรา เราก็ต้องพยายามขวนขวายหามาเองด้วย จะรออย่างเดียวไม่ได้หรอกนะ”
พี่เบิร์ดนี่ เก่งจริงๆ ชอบพูดอะไรให้คนได้คิด...เค้าพูดโดนใจผมอีกละ
ความสุขของผม ผมก็ต้องพยายามเองซิ จะรอให้ใครทำให้ละ?
หลังจากนั้น เราสองคนก็เงียบกันไปตลอดทาง


.................................................................................................

เรื่องราวต่อจากนี้ จะเริ่มเข้าโหมดหวานโรแมนติกละนะครับ
ขอให้สนุกกับตอนต่อๆ นะครับ

กระซิบไว้ก่อนว่าตอนหน้าไม่ใช่แค่หวานอย่างที่คุณดรีมว่า  ยังปนฮา พร้อมกับได้เห็นโต้งก็มาดหื่นแบบเนียนๆ อีกด้วย

[talentcs]

ถ้ามีความสุข ตอนนี้ แล้วจะกลับไปทุกข์หนักอีก
ผมคิดว่า ผมยอมทุกข์น้อย ๆ แบบนี้ต่อไปดีกว่านะ

[heefever]

ถ้ายอมรับกับสิ่งที่จะตามมาได้เมื่อกลับถึงประเทศไทยแล้ว

จะหวานขนาดไหนก็ตามสบายเลยนะโต้ง 

[Wordslinger]

ทำไมไม่เป็นพี่เบิร์ดนะ แอร๊ย ขัดใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[ChiOln]

พี่เบิร์ดสุดยอด

[gnetophyta]

อาจารย์จะพาไปญี่ปุ่นคล้ายๆ โต้งเลย ..... ไม่เหมือนอย่างเดียวคือไม่มีทั้งเบส ทั้งเบิร์ด ..... สรุปคือไม่มีใคร -^-

[blackyoyo]

พี่เบส~~~~

รอลุ้นฉากหวานฮับ

[LalaBam]

แล้วตอนกลับเมืองไทยล่ะ
เบสจะเป็นไง

[roseen]

 

[litlittledragon]

***** ตอนที่ 36 *****
3วันแรกของการสัมมนา ผ่านไปอย่างเรียบร้อยดี จะมีติดขัด วุ่นวายบ้าง ก็เป็นเรื่องปกติของการจัดงานทั่วไป
ผมกับพี่เบิร์ด ได้เปิดหูเปิดตาหลายๆ เรื่อง ทั้งในด้านวิชาการความรู้ และวัฒนธรรมญี่ปุ่น
คนญี่ปุ่น เป็นชาติที่ทำอะไรจริงจังมาก และก็ละเอียดรอบคอบ มีความเป็นโปรในทุกด้าน
แต่มองอีกมุม สังคมเค้าก็เข้มงวดเหลือเกิน

คืนวันที่ 3 หลังจากไปกินเลี้ยงฉลองกันในหมู่คนจัดงาน ผมกลับมาที่หอพักในสภาพเมาเล็กน้อย
คนญี่ปุ่นดื่มเหล้ากันเก่ง ผมกับพี่เบิร์ดต้องยอมแพ้ตั้งแต่หัวค่ำ
โปรเฟสเซอร์ญี่ปุ่น ท่านอาจารย์ซูซุกิ ท่านเป็นคนเก่งมาก และก็ใจดีมากด้วยเช่นกัน 
เห็นว่ามาเมืองไทยหลายรอบแล้ว และยังเคยเป็นอดีตอาจารย์ของอาจารย์ที่ปรึกษาผมด้วย

มาว่ากันถึงที่พักหน่อย
ห้องที่ผมพัก เป็นห้องแคบๆ ไม่มีห้องน้ำในตัว ต้องออกไปใช้ห้องอาบน้ำรวมในตึก
มีเตียง 2ชั้นตัวนึง กับโต๊ะ สองตัว มีแอร์ แต่ไม่มีทีวี แล้วก็มีตู้เสื้อผ้าคู่กัน 1ชุด
เตียง 2ชั้นนั้น ผมนอนข้างบน และให้พี่เบิร์ดนอนข้างล่าง
ในตอนแรก ผมกับพี่เบิร์ดอายมาก กับการที่ต้องไปอาบน้ำรวม
แต่ว่า เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม สำนวนไทยบทนี้ เหมาะกับสถานการณ์ในตอนนี้มาก
ผมกับพี่เบิร์ดพลัดกันไปเข้าอาบน้ำ ยังไงซะ เราคนไทย ก็อายกันเอง แต่กับคนญี่ปุ่นที่คุยกันไม่รู้เรื่อง ผมไม่อายเท่าไร

ที่น่าเป็นห่วงคือ อาการตื่นคนของน้องชายผมตะหาก
ผมกลัวเหลือเกินว่า จะไปโด่ในห้องอาบน้ำ ซึ่งตอนแรกมันก็เกือบเป็นเช่นนั้นละ

ผมต้องใช้สมาธิและความพยายามอย่างมากไม่ให้มันตื่นตัว
โดยเฉพาะ เวลาเจอหนุ่มน้อยนักศึกษาญี่ปุ่นเข้าห้องน้ำมา โอ้ย เด็กญี่ปุ่นนี้ ผิวขาวๆ เนียนๆ น่าลูบมาก

เห็นแล้วอยากเอาน้ำออกมากเลย ฮ่าๆๆ

ผมเคยลองถามพี่เบิร์ดว่าเป็นไงบ้าง แข็งบ้างปะ พี่เบิร์ดก็บอกว่า วันแรก ยอมรับว่าแข็งเลยละ

ต้องแกล้งนั่งอาบน้ำขัดตัวอยู่นาน กว่ามันจะลง ซึ่งเรื่องนี้ทำให้ผมขำเป็นอันมาก และเอากลับมาล้อพี่เบิร์ดบ่อยๆ

เนื่องจากหอพักก็มีเวลาปิดของห้องน้ำด้วย และวันนี้ กว่าผมกับพี่เบิร์ดจะกลับมาถึงหอ ก็ใกล้เวลาปิดห้องน้ำแล้ว
ทำให้ผมกับพี่เบิร์ดต้องเข้าห้องน้ำพร้อมกันเป็นครั้งแรก!!!
ตอนถอดเสื้อผ้าในห้องล๊อกเกอร์ พี่เบิร์ดดูจะอายผมมาก หน้าพี่เบิร์ดแดงจัดเลยละ
ส่วนผมเองก็อายไม่น้อย แต่ก็แกล้งทำเป็นเฉยๆ ไม่อาย
ผมเหลือบไปมองทางพี่เบิร์ดที่กำลังถอดกางเกง
__________________

เอื้อกกกก อดกลืนน้ำลายไม่ได้ ก้นพี่เบิร์ดเนียนขาว งอนเป็นลูกดีจัง โคนขาก็เนียน ไม่มีขน
น้องชายผมเริ่มตั้งขึ้นนิดๆ ละ
พี่เบิร์ดเหมือนรู้ตัวว่าผมแอบมอง พี่แกยิ่งเขินอายหน้าแดงใหญ่เลย
พี่เบิร์ดเอาผ้าผืนเล็กปิดตรงกลางตัวเอาไว้ แล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำไปก่อนผม
เนื่องจากเป็นเวลาดึกแล้ว ทำให้ไม่มีคนเข้าอาบเท่าไร ก่อนที่พวกเราคนไทยจะเข้าไปอาบ ก็มีเด็กญี่ปุ่นอาบอยู่ 3-4 คน คุยกันเสียงดังเลย
แต่พอผมกับพี่เบิร์ดเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ทั้งกลุ่มก็พร้อมใจกันอาบเสร็จ เดินออกไป

เวลานี้ ในห้องน้ำ เหลือแค่ผมกับพี่เบิร์ด 2 คน!!

ผมกับพี่เบิร์ด นั่งอาบน้ำข้างกัน ไม่ห่างกันมากนัก มีก๊อกน้ำคั่น 1ที่
.....เรานั่งอาบกันเงียบๆ ไม่ได้คุยอะไรกัน เวลาแบบนี้ มันอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
ผมเลยนึกอยากจะลองแกล้งพี่เบิร์ดดู เพื่อบรรยากาศมันจะดีขึ้น
ผมย้ายมานั่งข้างๆ ที่นั่งพี่เบิร์ด
“อาบด้วยนะ” ผมพูด
“....” พี่เบิร์ดหันมามองหน้าผมแล้วก็เงียบ ไม่ตอบ
ไม่ตอบก็แสดงว่าไม่ว่าซินะ
“สระผมให้เอามะพี่” ผมเสนอพี่เบิร์ด พี่เบิร์ดรีบสั่นหัวใหญ่
“ไม่เอาๆ ไม่เป็นไรพี่สระเองได้” พี่เบิร์ดรีบตอบ
แต่ผมไม่สนแล้วละ ผมลุกลากเก้าอี้ไปนั่งข้างหลังพี่เบิร์ด แล้วไม่ลืมจะคว้ายาสระผมติดมือไปด้วย
“มามา ทำให้ ไม่ต้องเกรงใจไป” ว่าแล้วผมก็กดยาสระผมลงบนฝ่ามือ แล้วก็ขยี้ที่หัวพี่เบิร์ด
พี่เบิร์ดรับการสระผมอย่างว่าง่าย
ตอนนี้ผมอยู่ใกล้กับพี่เบิร์ดมาก จากมุมมองผม ผมเห็นด้านหลังพี่เบิร์ด หลังพี่เบิร์ดก็เนียนเหมือนก้นเค้าเลยละ
ขาวเนียน ใส ไร้สิวฝ้า ผมอดคิดทะลึ่งไม่ได้ ตอนนี้น้องชายผม เริ่มแข็งตัวขึ้นทีละนิดๆ ละ
“เป็นไง ผมสระดีปะ” ผมพยายามชวนคุย
“อึม ดีมากๆ ดีมาก ขอบคุณโต้งนะ” พี่เบิร์ดตอบเสียงสั่นเล็กน้อย
ผมค่อยลูบไล้ไปตามกระโหลกศรีษะพี่เบิร์ด ไล้มาตามแนวมาถึงติ่งหู ผมเอามือบี้ติ่งหูพี่เบิร์ดเบาๆ พี่เบิร์ดครางเสียงเซ็กซี่ออกมา “อ๊ะ..อ้า..”
ยิ่งพอได้ฟัง น้องชายผมก็แข็งตัวเต็มที่เลย!!!
“ล้างหัวเถอะโต้ง พี่หนาวแล้ว...”
“ได้ครับ”
ว่าแล้วผมก็รับฝักบัวมาจากมือพี่เบิร์ด ตอนรับฝักบัวมา ผมแกล้งเอามือจับมือพี่เบิร์ดนิดหน่อย
ผมล้างหัวให้พี่เบิร์ด แล้วก็ลงครีมนวดอีกรอบ ผมนวดศรีษะให้พี่เบิร์ดอย่างบรรจง แล้วก็ล้างน้ำอีกรอบ

“พี่สระให้โต้งบ้างไหม” พี่เบิร์ดอาสา
“งั้นรบกวนด้วยค้าบบบบ” ผมกลับไปนั่งที่ตัวเอง ทั้งที่สภาพน้องชายแข็งโด่
พี่เบิร์ดเหลือบมามองแว๊บนึง เค้าคงเห็นน้องชายผม ถึงกับหน้าแดงเลยละ แล้วก็เบือนหน้าหนีไป
พี่เบิร์ดเข้ามาสระผมให้ผม นิ้วมือพี่เบิร์ดที่ลูบไล้ไปตามหัว ให้ความรู้สึกผ่อนคลายและรู้สึกดีมากๆ
หลังจากล้างหัว แล้วก็ลงครีมนวดอีกรอบ

“ขอบคุณนะครับพี่เบิร์ด” ผมเอ่ย
“ไม่เป็นไรหรอก ตะกี้เราก็ช่วยพี่”
“เอ๊ะๆๆ ช่วยอะไร พูดให้เคลียร์นะพี่ ผมช่วยพี่สระผมเท่านั้นนะ หึหึ” ผมแกล้งเล่นมุกทะลึ่งๆ
สงสัยเพราะตอนนี้ผมเมาหน่อยๆ แล้วผมก็มีอารมณ์มากๆด้วย
“โต้งทะลึ่งวะ .....ตะกี้เห็นนะ โด่เลยเชียวนะ หึหึหึ”
“อ้าว ก็คนมีอารมณ์นิ ก็ต้องโด่เป็นธรรมดา” ผมย้อนกลับ
“หรือว่าของพี่ไม่แข็งละ” ว่าแล้วผมก็หันหลังไปทางพี่เบิร์ดซึ่งนั่งล้างหัวให้ผมอยู่ ผมหันไปมองตรงเป้าพี่เบิร์ด
ซึ่งตอนนี้มีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆปิดอยู่ แต่มันก็ตุงอย่างเห็นได้ชัด พี่เบิร์ดเองก็แข็งแล้วเหมือนกัน
“นั่นไง ตัวเองก็แข็ง” ผมแกล้งแซว
“เฮ้ย...โต้งอะ บ้า” ...พี่เบิร์ดสะดุ้งที่ผมจู่ๆ ก็หันมา
ผมหัวเราะชอบใจ
“พอละ อาบเองไปเลย “ ว่าแล้วพี่เบิร์ดก็เดินกลับที่นั่งไปทั้งๆ ที่ตุงๆ ไปอาบน้ำต่อ
-------------------------------------------------------------------------------
หื่นสมกับที่รอไหมครับ เอามายั่วเล่นๆ ก่อน ลงครบทั้งตอนพรุ่งนี้นะครับ

[Wordslinger]

แอร๊ยยยยยยยยยย ไม่รู้ทำไม แต่ชอบตอนนี้มากกกกส์

ถ้าจะบอกว่าต่อไปนายเอกคือพี่เบิร์ดก็จะดีใจเป็นอย่างมากนะค้า พี่เค้าอายแล้วน่าร๊ากกส์ที่สุดง่ะ

อีตาโต้งนี่หื่นได้ไม่เลือกที่นะหนู ระวังจะโดนจับตัดตอน อิอิ

รอตอนสมบูรณ์ค่ะ

เดี๋ยว หรือว่าตอนนี้นายโต้งจะทำอะไรพี่เบิร์ด กรี๊ดด อยากอ่านต่อค่าาาา เห็นนายโต้งกำลังมีอารมณ์เต็มที่แบบนี้ จับกดไปเลยค่า แล้วค่อยรับผิดชอบทีหลัง แอร๊ยซ์ แนะนำน่าเกลียดเนอะชั้น

[LalaBam]

ตกลงว่าใครคือคนที่เรากำลังรอกันน่ะ
 

[yayee2]

เบสนี่เป็นคนประเภทปากไม่ตรงกับใจ(รึเปล่า)หรือว่าซื่อจนเซ่อกันแน่น้า~

แต่ป้าคิดว่า เบสไม่เข้มแข็งพอ ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง แคร์สังคมและคนอื่นมากไป
และสุดท้ายคงโดนลมปากยัยหนิงเป่าหูอย่างสม่ำเสมอ เบสเลยเป็นคนดังคำโบราณว่า
"...อันเสาหินแปดศอกตอกเป็นหลัก   ไปมาผลักบ่อยเข้าเสายังไหว  "
แล้วโต้งก็เนอะ เจ็บไม่ยอมจำ จะมาคิดเอาแค่สุขชั่วคราวเหรอ
แล้วพอกลับเมืองไทย เบสเค้าจะไม่เมินกับโต้งอีกเหรอ
ทำให้ป้านึกถึงเพลงหนามชีวิต(เพลงโบจ้ะ) ที่มีอยู่ช่วงนึงว่า
"..สุขเพียงชั่วคืน ชื่นเพียงชั่วคราว ร้าวรานเหลือข่ม โศกตรมแทบล้มประดาตายเอย.."
ไม่อยากให้โต้งเป็นแบบนั้นเลย

[Ryuse]

พี่น้องเล่นกันแบบนี้น่ารักเน๊อะ~

แต่!! อย่าเชียวล่ะทำนองว่าเกิดความรู้สึกดีๆให้กันแบบนี้แล้วพอเมาสัญชาติญาณเพศผู้เลยปะทุกันทั้งคู่

จะรอต่อไปจ้า