say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท19 l “อ่อยมา... อ่อยกลับ ไม่โกง”* * * ต่อค่ะ 100% * * *
“วันนี้คิดยังไงถึงลุกขึ้นมาทำอาหารเอง” เสียงของพี่ชายฝาแฝดดังขึ้นในตอนเย็นขณะที่เดียร์กำลังลงมือทำอาหารเย็นเอง
เดียร์ทำอาหารได้ ทั้งคาวและหวานแต่เจ้าตัวไม่ชอบทำเพราะขี้เกียจเก็บล้าง เลยซื้อกินเป็นส่วนใหญ่ บางวันก็แวะเวียนไปที่ห้องพี่ชายเพื่ออ้อนให้พี่ชายทำอะไรให้กิน แต่วันนี้มาแปลกที่อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาทำอาหารเอง
“ก็เราอยากทำเองบ้าง... เดี๋ยวลืมวิชาหมด” คนทำตัวแปลกว่าอย่างนั้น “กินด้วยกันไหม”
“ไม่อ่ะ เพราะรู้ว่าไม่ได้ทำให้เรากิน” อีกฝ่ายตอบนิ่งๆ หยิบโทรศัพท์มากดเล่น “สรุปคบกับพี่เขาแล้วเหรอ”
“เฮ้ย! ยังไม่ได้คบสักหน่อย” เดียร์หันมาร้องเสียงดัง
“แต่ชอบพี่เขาใช่ไหม” ฮาร์ทเหลือบตามองน้องชายฝาแฝดที่นิ่งไปกับคำถามของเขา ฮาร์ทไม่ได้ละสายตาไปไหน มองคนที่ยืนหันหลังให้เขาสักพักเดียร์ก็ก้มหน้าลง
“ก็... รู้สึกดีนั่นแหละ ดีกว่าคนอื่นที่เคยรู้สึกมา” เดียร์ตอบ แม้เขาจะไม่เคยคบใครจนถึงขั้นเรียกว่าแฟน แต่ก็ไม่ใช่ไม่มีคนที่รู้สึกหวั่นไหว เขาเองก็เคยคุยๆ กับคนนู้นคนนี้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่เคยมีใครที่เขารู้สึกด้วยแบบนี้
“แล้วจะเอายังไงต่อ ถ้าพี่เขาขอคบจะคบกับเขาหรือเปล่า”
“ก็... ไม่รู้เหมือนกัน เอาไว้ถึงเวลานั้นก่อนค่อยตัดสินใจอีกที เราเองก็อยากจะให้แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองก่อน” เดียร์ตอบ พร้อมกับตักข้าวผัดใส่กล่องทัพเพอร์แวร์ “อีกอย่าง... เราว่าสถานะตอนนี้มันก็ยังโอเคอยู่”
“อือ...”
“ถ้าสมมติว่าเราคบกับพี่เขาจริงๆ นายโอเคหรือเปล่า” เดียร์ถามพี่ชายฝาแฝด
ฮาร์ทมองหน้าน้องชาย “ถ้ามั่นใจ เราก็ไม่ว่าอะไร อีกอย่างมันก็เป็นการตัดสินใจของนายเองไม่ใช่ของเรา”
“เรารู้ว่านายเคารพการตัดสินใจของเรา ขอบคุณนะ”
ฮาร์ทไหวไหล่ก่อนจะลุกขึ้น พยักหน้ารับกับคำถามของเดียร์ที่ถามว่าเขาจะกลับห้องแล้วหรือ “เดี๋ยวนายก็จะไปหาพี่เขาแล้วนี่ เรากลับห้องเลยดีกว่า”
เดียร์ย่นจมูกใส่พี่ชายที่เดินออกจากห้องไปแล้ว ก่อนจะกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ เขาจัดการตักต้มยำกับไก่ทอดใส่กล่องทัพเพอร์แวร์ รวมไปถึงของหวานอย่างเจลลี่ด้วย ก่อนจะเอากล่องทั้งหมดใส่กระเป๋า ก่อนจะหิ้วออกจากห้องแล้วเดินไปห้องข้างๆ กัน
กดกริ่งเรียบร้อยแล้วก็ยืนรออยู่หน้าประตู ยืนรออยู่ไม่นานประตูก็เปิดออกพร้อมกับเจ้าของห้องที่โผล่หน้าออกมา อีกฝ่ายดูแปลกใจไม่น้อยที่เห็นเดียร์ยืนอยู่หน้าประตูแบบนี้ แต่ก็ยอมเปิดประตูออกกว้างเผื่อให้อีกฝ่ายเดินเข้ามา
“มีอะไรหรือเปล่า” กันต์ถามพลางมองแขกที่เดินไปตรงครัว
“พี่กินอะไรหรือยัง” เดียร์ไม่ตอบคำถามของกันต์ แต่ถามคำถามกลับมาแทน ซึ่งอีกฝ่ายก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ “ผมทำข้าวผัดแล้วก็กับข้าวมาอีกสองอย่าง... กินก่อนไหมครับ แต่ไม่ใช่ข้าวผัดคุณหมีเหมือนที่พี่ทำนะ”
“เราทำมาให้พี่เหรอ”
“ครับ พี่กินได้ไหม”
กันต์ยิ้ม “ได้อยู่แล้วสิ มา... เดี๋ยวพี่เอาใส่จานให้” แย่งกล่องทัพเพอร์แวร์มาจากน้องตัวเล็กแล้วจัดการเอาอาหารใส่จานจนเรียบร้อย เขาแบ่งข้าวผัดที่น้องทำใส่จานสองใบ ก่อนจะเทต้มยำกับไก่ทอดใส่ถ้วย
“งานพี่เหลืออีกเยอะไหม”
“โมเดลก็เหลือไม่เยอะแล้วล่ะ จะมาช่วยพี่ทำอีกหรือไง” กันต์ถาม พร้อมกับตักไก่ทอดใส่จานน้องตัวเล็ก
“ขอบคุณครับ... ผมช่วยอีกได้ไหมอ่ะ”
“ได้สิ ถ้าอยากช่วยก็ช่วยได้”
พอได้ยินแบบนั้นเดียร์ก็ยิ้มกว้างให้ พวกเขาทั้งสองคนจัดการกับอาหารมื้อเย็นจนเรียบร้อย กันต์เอ่ยปากที่จะล้างจานทั้งหมดเองเพราะน้องเป็นคนทำอาหารมาให้แล้ว ตอนนี้เดียร์เลยนั่งตีพุงอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์
“พี่จะทำงานต่อเลยไหม” เดียร์ถามเมื่ออีกฝ่ายเดินกลับมาตรงห้องนั่งเล่น
กันต์พยักหน้ารับ “ทำเลย เดี๋ยวเสร็จไม่ทัน พี่ยังไม่ได้เช็คพรีเซนต์เลยด้วย”
“อย่างนั้นผมช่วยนะ” เดียร์ไถลตัวลงมานั่งข้างๆ พี่ตัวโต “ให้ผมทำอะไรดีครับวันนี้”
“อย่างนั้นเราทำแลนด์*1กับเซอร์ราว*2ให้พี่ทีนะ แต่เอาที่ทำไหวนะไม่ต้องเร่ง” กันต์ส่งกระดาษให้กับน้องตัวเล็ก ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าแล้วรับกระดาษไปลงมือตัด “เมื่อเช้าขอบใจมากนะ”
“ครับ” เดียร์ทำหน้างง
“ข้าวต้มน่ะ อร่อยมาก”
เดียร์อมยิ้มแก้มตุ่ย “ครับ ไม่เป็นอะไรครับ ผมเต็มใจทำให้อยู่แล้ว”
พูดไปแล้วก็ชักจะเขินเลยก้มหน้าก้มตากรีดกระดาษแทน กันต์ได้แต่ยิ้มมองแก้มขาวที่ขึ้นสีระเรื่อ เขาวางมือบนผมนุ่มอีกฝ่ายสะดุ้งนิดๆ ด้วยความตกใจมีการเหลือบตามามองกัน พอเห็นว่าเขามองอยู่ก็หันหน้ากลับแต่ก็ไม่ได้ขยับหลบหรือปัดมือของเขาออก เขาเลยลูบผมนุ่มเล่นอยู่แบบนั้น
“ไม่ทำงานหรือยังไงครับ ลูบผมของผมแบบนี้ไม่ช่วยให้งานพี่เสร็จหรอกนะ” เดียร์พูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง
“ไม่ช่วยให้งานเสร็จ แต่ช่วยเพิ่มกำลังใจได้นะ” กันต์พูดยิ้มๆ แต่ก็ยอมดึงมือของตัวเองกลับมา
“ทำงานไปเลยครับ” เดียร์หยิบกระดาษส่งให้อีกฝ่ายมั่วๆ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำในส่วนของตัวเอง
กันต์ยิ้มขำแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเริ่มลงมือทำงานในส่วนที่ทำค้างเอาไว้อยู่ อาจจะเพราะว่ามีกำลังใจดีมานั่งอยู่ข้างๆ งานเลยคืบหน้าไปได้เยอะในเวลาไม่กี่ชั่วโมง ปกติแล้วเขาสามารถนั่งทำงานยาวๆ ได้โดยไม่หยุดพัก แต่อาจจะไม่ใช่กับคนข้างๆ เพราะอีกฝ่ายวางมือจากกระดาษแล้ว น้องตัวเล็กทิ้งตัวลงนอนหงายเหยียดยาว คงเมื่อยเต็มทนเพราะนั่งตัดกระดาษมาเป็นชั่วโมงๆ แล้ว
เขาเองก็ละมือจากงานที่ทำอยู่แล้วหันมามองน้อง “เหนื่อยเหรอ”
“เมื่อยมากกว่าครับ” เดียร์ตอบ เจ้าตัวนอนบิดตัวไปมาเหมือนต้องการคลายความเมื่อยล้าจากการนั่งกรีดกระดาษมานาน
“พักกันก่อนก็ได้ ทำไปได้เยอะแล้วล่ะค่อยทำใหม่ หรือเราจะพอแล้วก็ได้นะ ไม่เป็นอะไร” กันต์จัดการเคลียร์ของบนโต๊ะ เขาแยกชิ้นส่วนที่ใช้ในการประกอบโมเดลกับเศษกระดาษ จะได้ไม่ปนกันแล้วไม่เผลอหยิบอันที่จะใช้ทิ้งไป
พอหยุดพักเขาก็เริ่มรู้สึกเมื่อยเหมือนกันจึงนอนลงข้างๆ น้องตัวเล็กบ้าง
“ขอพักหน่อยหนึ่ง แล้วจะช่วยต่อนะครับ”
“ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นอะไรนะ” กันต์หันไปมอง ซึ่งน้องเองก็หันมามองเขาอยู่เหมือนกัน
แต่ละคนชะงักไปเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมองตัวเองอยู่ กันต์มองใบหน้าของคนที่ชอบก่อนจะยิ้มออกมา เขาไม่รู้ตัวเหมือนกันว่ายื่นมือออกมาตอนไหน สัมผัสแก้มขาวๆ ของเดียร์ตอนไหน รู้แค่ว่าแก้มนั้นมันนุ่มมาก แล้วมันก็ค่อยๆ ร้อนขึ้นพร้อมกับการขึ้นสีระเรื่อที่แก้มขาว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกสติของพวกเขา กันต์ชะงักไปในขณะที่เดียร์สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใบหน้าของพี่ตัวโตอยู่ใกล้แค่ไหน เมื่อครู่ยังนอนอยู่ตรงนู้นอยู่เลย ทำไมตอนนี้ใบหน้าของอีกฝ่ายถึงได้ใกล้ขนาดนี้ ใกล้ชนิดที่ว่ารับรู้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายเลย
กันต์เองก็ตกใจไม่น้อยหลังจากที่สติกลับคืนมาแล้ว เขามองสำรวจใบหน้าขาวๆ ที่ขึ้นสีระเรื่อก่อนจะถอยออกมา ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ ว่าขยับเข้าไปหาน้องตัวเล็กตอนไหน แล้วใบหน้ายื่นไปใกล้น้องขนาดนั้นได้อย่างไร แต่ถ้าหากเสียงโทรศัพท์ไม่ดังขึ้นเสียก่อน เขามั่นใจว่าปลายจมูกของเขาคงกดลงที่แก้มป่องๆ นั้นแน่นอน เพราะแค่นี้ก็ยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ติดปลายจมูกเขามาด้วยเลย
“เอ่อ... พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ” กันต์พูดเขาเบนสายตากลับ มองฝ้าเพดานห้องตัวเองอย่างไม่รู้จะวางสายตาเอาไว้ตรงไหน
“ไม่เป็นอะไรครับ...” เดียร์ตอบกลับเสียงเบา ดวงตากลมโตหลุกหลิกไปมา พยายามที่จะทำเหมือนกับว่าเมื่อสักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น แต่ความร้อนวูบวาบที่ข้างแก้มกับหัวใจที่เต้นระรัวมันแย้งบอกว่าเมื่อครู่เกือบจะมีอะไรเกิดขึ้นแล้ว
เขาไม่ได้ปล่อยตัว... เพียงแค่ไม่ทันระวังตัวเท่านั้นเอง
“เอ่อ... พี่ว่าจะลงไปซื้อน้ำเต้าหู้หน่อย เอาไหมเดี๋ยวซื้อมาให้” กันต์ยันตัวเองลุกขึ้น เขาคิดว่าตอนนี้ควรจะออกห่างจากน้องสักหน่อยเพื่อปรับอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ขึ้น
“ค ครับ เอาครับ” เดียร์ไม่เคยปฏิเสธของกิน แม้จะยังไม่มองหน้าคนถาม
“อย่างนั้นก็นอนเล่น ดูโทรทัศน์ฟังเพลงอะไรไปก่อนแล้วกันนะ ยังไม่ต้องรีบทำงานก็ได้ ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวพี่ขึ้นมา” พูดจบก็คว้าเอาโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ คีย์การ์ดมาถือแล้วเดินดุ่มๆ ออกจากห้องไปทันที
พอประตูห้องปิดลง เดียร์ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ยกมือขึ้นแตะอกข้างซ้ายของตัวเอง หัวใจยังเต้นแรงอยู่เลย แต่ไม่นานมันก็สงบลงคงเพราะคนที่ทำให้หัวใจเขาทำงานหนักแบบนี้ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว
“อ้าก...” เดียร์คว้าหมอนอิงที่วางอยู่บนโซฟาลงมา เขาซุกหน้าลงกับหมอนก่อนจะร้องออกมา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนอนหนุนหมอนใบนั้นแทน
เดียร์ได้แต่นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเปิดเพลงฟังเพื่อไม่ให้ภายในห้องเงียบจนเกินไป
ส่วนคนที่เกือบจะไปหอมแก้มคนอื่นเขาก็ได้แต่เดินถอนหายใจเฮือกๆ เขาทำสีหน้าประหลาดอย่างไม่รู้จะรู้สึกอย่างไรดีระหว่างต่อว่าตัวเองที่ไม่ระวังตัวจนเผลอเกือบจะไปหอมแก้มน้องตัวเล็กแล้ว หรือก่นด่าตัวเองที่ไม่ยอมห้องแก้มน้อง
“ไม่ได้สิ... จะมาเสียดายที่ไม่ได้หอมแก้มน้องได้ยังไง ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก”
“แต่น้องก็ไม่ได้ขัดขืนหรือทำหน้าตารังเกียจ...”
“โว๊ะ... ไม่ได้ก็คือไม่ได้ไง ต้องไม่ชิงสุกก่อนห่าม ต้องไม่ทำอะไรน้องก่อนจะคบกันสิ”
ความคิดของตัวเองตีกันให้วุ่นไปหมดจนกันต์ชักจะปวดหัว เขายกมือขึ้นยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิดกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ตบตีถกเถียงกันอยู่ในความคิด สุดท้ายก็ต้องพยายามสะบัดความคิดพวกนั้นทิ้งไปแล้วมุ่งหน้าไปยังร้านขายน้ำเต้าหู้แทน
“เอาน้ำเต้าหู้ใส่เครื่องสี่ถุงครับ” กันต์สั่งออกไป ตั้งใจจะซื้อให้ตัวเองสองถุง แช่เอาไว้เผื่อกินพรุ่งนี้ แล้วก็ของน้องสองถุง
หยิบถุงพลาสติกมาถือก่อนจะคีบปาท่องโก๋ทอดกับซาลาเปาทอดใส่ถุงเอาไว้ไปกินคู่กับน้ำเต้าหู้ จ่ายเงินเรียบร้อยก็เดินถือถุงของกินกลับไปที่คอนโด พอเจออากาศเย็นๆ ในตอนหัวค่ำแบบนี้ก็ทำให้หัวของเขาโล่งขึ้นแล้วก็อารมณ์เย็นลง เขาถอนหายใจออกมาไม่รู้กี่รอบ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
การอยู่ใกล้ๆ น้องตัวเล็กนี่อันตรายจริงๆ อันตรายต่อความรู้สึก และความผิดชอบชั่วดี แต่เพราะตอนนี้สถานะของเขาทั้งคู่ยังเป็นเพียงแค่รุ่นพี่รุ่นน้อง คนจีบกับคนถูกจีบ เขาจึงไม่สามารถทำตามอำเภอใจได้ ต่อให้น้องเป็นผู้ชายเหมือนเขา หรือใครจะมองว่าไม่มีอะไรเสียหาย แต่เขาก็อยากให้เกียรติน้อง ไม่อยากทำอะไรที่มันไม่ดีไม่งามโดยที่สถานะความสัมพันธ์ของพวกเขายังไม่ชัดเจนแบบนี้ มันไม่แฟร์กับน้องเลย
แต่แล้วอารมณ์ที่มันเย็นลงก็สะดุดเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามา น้องตัวเล็กนอนคว่ำเล่นโทรศัพท์อยู่กับพื้น อาจจะเพราะขยับตัวเปลี่ยนท่าไปมาบ่อยครั้ง ทั้งเสื้อทั้งกางเกงมันเลยร่นขึ้นพอเห็นผิวขาวๆ
“น้ำเต้าหู้มาแล้ว พี่ซื้อปาท่องโก๋กับซาลาเปามาด้วย จะกินเลยไหม” กันต์ส่งเสียงออกไปในขณะที่หมุนตัวไปทางครัวแทนที่จะตรงมาหาน้อง
“กินครับ” คนที่นอนเล่นอยู่เด้งตัวลุกขึ้นทันที ก่อนจะเดินมาหา “ผมช่วยนะ”
กันต์เลยจัดการส่งแก้วให้กับน้องเพื่อไปใส่น้ำเต้าหู้ หยิบจานมาใส่ปาท่องโก๋กับซาลาเปาที่ซื้อมา เดินกลับไปนั่งหน้าโทรทัศน์
“พี่ซื้อร้านตรงไหนอ่ะ ใช่ร้านข้างๆ คอนโดเรานี่ป่ะ” เดียร์ถามพร้อมกับกัดปาท่องโก๋คำโต
“ใช่ ร้านแรกเลย ไม่ได้ไปถึงตรงตลาด พี่ว่าร้านนี้อร่อยกว่า” กันต์ตอบ
เดียร์เองก็พยักหน้าเห็นด้วย เขาหยิบปาท่องโก๋ตัวโตขึ้นมาฉีกมันแยกออกจากกันก่อนจะยื่นให้คนที่นั่งดูหนังอยู่ข้างๆ คงจะชอบหนังที่กำลังฉายอยู่มากเพราะเจ้าตัวดูตาแทบไม่กระพริบ มือก็ถือแก้วใส่น้ำเต้าหู้ค้างเอาไว้
“อ่ะ... นี่ครับ” เดียร์ยื่นปาท่องโก๋ชิดปาก “เอาแต่ดูหนังน่ะพี่ กินเร็วเดี๋ยวมันเย็นไม่อร่อยนะ อ้าปาก”
กันต์หันมามองคนป้อน เดียร์พยักหน้าอีกรอบเพื่อบอกให้เขาเปิดปาก เขาเลยยอมอ้าปากรับปาท่องโก๋ที่น้องป้อนแต่โดยดี แล้วน้องตัวเล็กก็ช่างใจดีคอยป้อนเขาไม่ขาด ท่าทางปกติเหมือนกับสิ่งที่ทำอยู่เป็นเรื่องธรรมดาทั่วๆ ไป ไม่รู้เลยหรือใจว่าการกระทำแบบนี้ทำให้กันต์ใจสั่นมากแค่ไหน
“เรากินเลย พี่ไม่เอาแล้ว” กันต์ส่ายหน้าปฏิเสธเมื่อน้องป้อนเขาอีก
“ฮืออ... ช่วยกัน จะหมดแล้ว นะ อีกคำหนึ่ง ชิ้นเดียวเองนะ เดี๋ยวอีกสองชิ้นผมจัดการเอง ช่วยชิ้นนี้ก่อน” เดียร์อ้อน จ่อปาท่องโก๋ชิ้นใหญ่ให้ “นะ น้า...”
สุดท้ายก็ใจอ่อนยอมงับปาท่องโก๋ชิ้นนั้นไปอีกชิ้น เขาเบนสายตากลับไปมองที่จอโทรทัศน์ใช้มือข้างที่ว่างยกขึ้นลูบหูตัวเอง มันร้อนๆ และคิดว่าคงแดงอยู่แน่นอน แต่จะไม่ให้แดงได้อย่างไรกัน ก็ใบหน้าตอนอ้อนของน้องตัวเล็กทำเอาเขาใจสั่นไปหมด ใครรับไหวก็บ้าเกินทนแล้ว
เพราะพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เพ่งสมาธิให้อยู่กับตัวเองกันต์เลยไม่ทันสังเกตุเห็นว่าคนป้อนเองก็หูแดงไม่แพ้เขาเหมือนกัน นอกจากคนในครอบครัวแล้วเขาก็ไม่เคยอ้อนใคร หรือพูดเสียงอ่อนขนาดนี้เลย ไม่รู้อะไรดลใจถึงได้อ้อนไปแบบนั้น ไม่นับที่ว่าเคยอ้อนขอให้ช่วยดูงานให้ มันคนละกรณีกัน
“พี่กันต์...”
“หือ...” กันต์หันมามองคนที่เรียกเขา
“กินไม่หมด เหลืออีกหน่อย” ชี้ไปที่แก้วในมือของตัวเอง “กินไหม”
“เก็บไว้ก่อนก็ได้ ค่อยเอามากินใหม่”
“แต่มันเหลืออีกนิดเดียวเอง เสียดายอ่า...” ยื่นแก้วให้คนตรงหน้าดู เหลือไม่เยอะอย่างที่เดียร์พูด “กินให้หน่อย ผมรู้ว่าพี่กินไหว นะ น้า...”
“จริงๆ เลยนะ” นึกมันเขี้ยวน้องตัวเล็กจนต้องยกมือขึ้นยีผมอีกฝ่าย แต่ก็ยอมรับแก้วมาดูดน้ำเต้าหู้ที่เหลืออยู่แต่โดยดี “หมดแล้ว”
“ฮื่อ... ผมเก็บให้” หยิบทั้งแก้วของตัวเองแล้วก็ของอีกฝ่ายรวมไปถึงจานใส่ปาท่องโก๋มาถือไว้แล้วเด้งตัวไปที่ครัวทันที
นึกแล้วก็ขำตัวเองกับการกระทำเมื่อครู่ ไปขอให้เขากินน้ำเต้าหู้ที่เหลือให้ โดยดูดจากหลอดเดียวกัน เหมือนกับการจูบทางอ้อมเลย ยกมือตบแก้มตัวเองเบาๆ อย่างเรียกสติ อมยิ้มเขินตอนหันไปมองอีกคนที่ยังสนใจภาพบนจอโทรทัศน์อยู่
ก็เขาแค่ไม่อยากเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว พี่ตัวโตขยันทำให้ใจเต้นเสียเหลือเกิน ทั้งอ่อยทั้งจีบทั้งหยอดจนใจสั่นไปหมด เขาก็แค่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกแบบเดียวกันบ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าสำเร็จหรือเปล่า แต่ตัวเขาเองเนี่ยแหละที่ทั้งเขิน ทั้งขำตัวเองที่ทำลงไปได้
แต่จริงๆ แล้วทุกอย่างที่เดียร์ทำก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์อะไร เพราะคนที่ทำเหมือนนิ่งแท้จริงแล้วใจเต้นแรงมาก จนเขากลัวว่าหัวใจจะเต้นเร็วเกินไปจนช็อคได้
ขยันทำตัวน่ารักเสียเหลือเกิน แล้วแบบนี้... เขาจะอดทนแล้วอดใจไหวต่อไปได้นานแค่ไหนกันนะ
*1 แลนด์ > แลนด์สเคป (Landscape) ภูมิทัศน์ การสรรค์สร้างสวนธารณะ ถนนอุทยานไปจนถึงการวางผังบริเวณกลุ่มอาคารสำนักงาน จากการออกแบบที่พักอาศัยไปจนถึงการออกแบบโครงสร้างพื้นฐานของเมือง และการจัดสรรพื้นที่ธรรมชาติขนาดใหญ่ หรือ การฟื้นฟูภูมิทัศน์ที่เสียหาย
*2 เซอร์ราว > เซอร์ราวดิ้ง (Surrounding) สภาพแวดล้อม เช่น อาคารที่อยู่โดยรอบ รวมไปถึงพื้นที่สีเขียว ถนน แม่น้ำ ลำคลอง
************************************************
วันนี้มาเร็ว อิอิ จริงๆ มีเหตุผลแอบแฝง แต่เดี๋ยวจะบอกตอนท้ายของทอร์คเนอะ ตอนนี้นุ้งเดียร์มีทำอาหงอาหารให้พี่นะด้วยจ้า น้องถือคติอ่อยมา อ่อยกลับไม่โกงนะ ถึงแม้จะอ่อยเขาไปแล้วก็เขินตัวแตกก็ตามทีเถอะ ไม่อยากเขินอยู่คนเดียว อยากทำให้พี่เขินบ้าง ก็ได้ผลนะ พี่เขาก็เขินนะ แต่คนอ่อยอย่างน้องกลับเขินกว่า น่าเอ็นดูจริงๆ เลยเจ้านุ้งงงง ถ้าพี่ฮาร์ทกับแด๊ดๆ รู้เนี่ย... ไม่อยากจะคิดเลยว่าแต่ละคนจะพ่นไฟขนาดไหน ฮาาา...
มารอบนี้แล้วฟางจะขอหายไปสัก 1 เดือนนะคะ จะไปปั่นนิยายเรื่องนี้แหละจ้า ถ้าโชคดี ปั่นทัน เร่งทันก็อาจจะได้เจอนิยายเรื่องนี้ในงานสัปดาห์หนังสือเนอะ เอาใจช่วยกันด้วยน้า แล้วเดี๋ยวเดือนหน้าจะมาอัปให้ต่อนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 315205 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก