บทที่ 37.
วันที่ผลสอบออกเล่นเอาทุกคนหายใจไม่ทั่วท้องกันเป็นแถว บางคนที่เดินสวนมาทำหน้ายุ่งบางคนทำหน้าเฉยๆเหมือนไม่ยินดียินร้าย แต่สำหรับนักศึกษาบางกลุ่ม..มันเหมือนเป็นอะไรที่คล้ายๆกับการได้ปลดปล่อยหลังจากทนทรมานมานาน คนที่สบายใจไม่ทุกข์ร้อนที่สุดดูเหมือนจะเป็นไอ้คุณชายเอิง..ก็แน่ล่ะ ไอ้คนหัวดีมีมันสมองพร้อมทั้งรูปและทรัพย์ ส่วนที่เหลือก็ระดับกลางๆส่วนไอ้คุณป๋าไม้ก็เหมือนจะเฉยๆกับคะแนนที่คาบเส้นแถมยังยักไหล่ประหนึ่งไม่ใส่ใจอะไรอีกแล้วในชีวี
"ป่ะ!! เสร็จแล้ว!! ผ่านแล้ว!! ที่เหลือก็ฉลองกัน" ไอ้คุณป๋าดูเหมือนมันจะหวังกับเรื่องนี้มากกว่าอีกนะ
"ไปที่ไหนล่ะ กินอะไรกันดี" หญิงหยกก็เป็นไปด้วยอีกคน
"เอ่อ..วันนี้..."
"อย่าบอกนะว่า..จะกลับบ้านอีก ติดบ้านหรือติดคนที่บ้านวะ!!?" ยังไม่ทันที่ไอ้คนติดบ้านอย่างวายุจะทันได้พูดจบ ไอ้คุณชายมันก็พูดดักคอเสียก่อน แถมยังเอื้อมมือมาวางแหม่บบนไหล่เหมือนกันใครบางคนวิ่งหนี ..
ไอ้พวกนี้มันไม่เข้าใจๆๆๆๆ คนเค้ามีครอบครัวให้ดูแล แถมยังข้าวใหม่ปลามัน ใจอยากจะกลับไปฟัดเฮียทุกเวลานาทีไม่ยอมให้ห่างกาย เดี๋ยวนี้ไอ้คุณเฮียยิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน พัฒนาแบบมีเขินอายหน้าแดงด้วยนะ แล้วไหนจะสัญญาว่าจะ'ทำต่อ'ที่บ้านจนป่านนี้ก็ยังไม่บรรลุเป้าหมาย ไอ้ไวไวก็เพิ่งหายเจ็บนิ้ว เพราะงั้นต้องรีบทำคะแนนก่อนที่ไอ้คุณเฮียของกระผมจะแกล้งทำเป็นลืมเนียนๆ แล้วดู...สายตาไอ้สามสหายมันมองมา...ไว้ใจไม่ได้ซักคนเหอะ!!
"รู้แล้ว!! ไปฉลองกันที่บ้านไอ้วา จบ!!" เย้ยยยยยยยย......ใครเป็นคนเสนอความคิดแบบนี้......ไอ้ไวไวไม่เห็นด้วยแน่ๆยกแขนไขว้กันทำเป็นรูปกากบาท แต่ไอ้คุณชายมันกำลังกระซิบกระซาบอะไรกับไอ้หญิงหยกเจ้าของความคิดอยู่ โดยมีไอ้คุณป๋าทำหน้าที่เดินมาประกบไอ้ไวไวเอาไว้...กรรม!! ทำกันเป็นขบวนการเชียวนะ!!
วายุเห็นไอ้คุณชายมันเดินแยกออกไปอีกทางพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครซักคน ส่วนเพื่อนอีกสองที่เหลือก็กำลังยืนกระดิกเท้ารอคลี่ยิ้มแบบมีเลศนัย ราวกับตัวเองเป็นนักโทษ...ทำไมต่อต้านไอ้พวกนี้ไม่ได้เลยซักทีเหอะ
"ครับ!! แล้วเจอกันที่บ้านพี่ตุล ฝากด้วยนะครับพี่หมอ" สิ้นเสียงประโยคที่ไอ้คุณชายกรอกลงไปในโทรศัพท์ แม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อคู่สนทนาแต่ไอ้ไวไวก็รู้ว่า'คุณหมอ'คนที่กล่าวถึงคือผู้ใด...(ได้ข่าวว่าเป็นแนวร่วมข้างหลุม แล้วทำไมไปอยู่ข้างฝ่ายนั้นได้รวดเร็วขนาดนั้นล่ะ...หรือไอ้ไวไวจะพลาดอะไรไป!!?)
"โห่ไรวะ!! ไม่เห็นถามเจ้าของบ้านซักคำ!!" แสร้งทำหน้ายุ่งสะบัดสะบิ้งแต่พองาม เพราะอยู่ในที่สาธารณะ..แค่นี้ก็จะโดนไอ้หญิงหยกกระโดดม้วนตัวฟาดกบาลด้วยความหมั่นไส้
"ถามพี่ตุลไง ผู้อาศัยไม่เกี่ยว!!" ดูมันทำเหอะ ยักคิ้วกวนประสาทได้อีก...นี่ถ้ามันเกิดมาเป็นชายอกสามศอกไอ้ไวไวคนนี้จะไม่ปล่อยให้เข้าใกล้ไอ้คุณเฮียโดยเด็ดขาด เพราะไอ้หยกจะเป็นมือที่สามอันดับหนึ่งที่แสนจะน่ากลัว...และที่สำคัญ...มือหนักมากเหอะ!!?
"ไอ้พวกใจดำ ทำร้ายคนไม่มีทางสู้" สามรุมหนึ่งด้วยเหอะ
"ไอ้เพื่อนเห็นแก่ตัว มีคู่ครองหน้าตาดีจะเก็บไว้ดูคนเดียว นิสัย!!" อ๊ากกกกก...ไอ้ไวไวไม่เถียงครับข้อนี้ แต่ไอ้เรื่องเก็บไว้ดูคนเดียว..จนบัดนี้ก็ยังทำไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็พอได้เชยชมให้สมใจ ยังจะมาโดนไอ้พวกมารพวกนี้มาขัดขวางแวลาแห่งความสุขอีก
"ช่วยไม่ได้ ของๆใครก็ต้องหวงเป็นธรรมดา!!" นี่!!...ยืดอกภูมิใจซะให้มันสมกับข้อกล่าวหา ใครจะหมั่นไส้ยังไงก็ไม่สน มีคนมาชมสุดที่รักของตัวเอง มันน่าภูมิใจจะตายไป
"งั้นตกลงไปบ้านพี่ตุลสุดหล่อ จบข่าว" แหงะ...!! ไหงมันสรุปเอาง่ายๆแบบนั้นกัน แล้วก็ไม่ต้องห้ามให้เสียเวลา เพราะโดนไอ้คุณชายมันล็อคคอแล้วลากไปที่รถเสร็จสรรพ ไร้ซึ่งพละกำลังจะต่อต้านช่างน่าสงสารยิ่งนัก(เพราะมันสามต่อหนึ่งต่างหากล่ะ)
"ยังไม่ได้บอกเฮียเลย ขอโทรไปบอกก่อนได้ไหม" ก่อนจะโดนจับจัดใส่รถ วายุยื่นข้อเสนอเสียงอ่อย ทำหน้าซื่อตาใสสุดฤทธิ์
"5 นาที" ไอ้คุณป๋าบอก...นี่กระผมผิดหรือไร แค่จะโทรศัพท์ต้องขออนุญาต!!
วายุหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง เพราะไอ้หญิงหยกมันทำเป็นยื่นหน้าเอียงหูเข้ามาใกล้ เรื่องอะไรจะให้ฟังคนเค้าสวีทกัน ไอ้มือที่สามอันดับหนึ่ง
"ว่าไง...!!" อูยยยย..เสียงโหดมาเลยเฮียที่รักของไอ้ไวไว แบบว่า 'จ๊ะ จ๋า'บ้างไม่มีอ่ะ
"คือว่า..ไอ้พวกนี้มันอยาก..."
"..มาที่บ้านใช่ไหม?" กรรม!! ยังพูดไม่ทันจะจบ ใครกันช่างมาตัดหน้า'พี่ขิม'ชัวร์เลย ชิชะ!! เดี๋ยวนี้ทำงานเร็วล้ำหน้าเกินไปซะแล้ว
"อื้อ...ผมกลัวเฮียจะไม่สะดวกเลยโทรมาบอกก่อน" วายุยังคงแอบหวังว่าไอ้คุณเฮียจะปฏิเสธตอนที่เสียงเงียบไป
"ก็มาซิ บ้านเราไม่ได้คึกคักนานแล้ว มีเรื่องสนุกบ้างก็ดี" จากที่จะงอแงอ้อนขอพื้นที่ส่วนตัว แต่พอได้ยินคำว่า'บ้านเรา' แผนกงแผนการยุแหย่ที่คิดอยู่ในใจตอนแรก....ก็ดันลืมสิ้น!! คนมันกำลังมีความรักจุกอกย่อมไม่มีพื้นที่พอให้คิดเรื่องอื่น จากหน้าหมียุ่งๆก็เลยกลายเป็นยิ้มหน้าบานได้ภายในพริบตา
"เฮีย..."
"อะไร!!?" ปลายสายถามกลับมาเหมือนมีอารมณ์.....หงุดหงิดเจือจางเล็กน้อย ต่างจากทางนี้ที่กำลังหน้าระรื่นยิ้มปนเขินอยู่คนเดียวกับโทรศัพท์
"ขอพูดอะไรนิดหนึ่งได้ไหม?" เดาเอาว่าตอนนี้ไอ้คุณเฮียคงกำลังทำหน้ายุ่ง ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากกลับบ้านให้เร็วอีกสองเท่าตัว
"ก็พูดมาซิอย่ามาทำลีลา เดี๋ยวต้องออกไปเคลียร์สถานที่อีก ถ้าช้าจะวางหู..."
"คิดถึงนะครับ แล้วเจอกันที่บ้านของเรา" วายุชิงพูดก่อนที่ปลายสายจะร่ายคำบ่นบทยาวจบ แล้วก็ชิงกดวางสายเสร็จสรรพ ก็แค่อยากลองพูดเหมือนที่คู่รักคู่อื่นเค้าทำกันแค่นั้น
พอกดวางโทรศัพท์ไปแล้ว ก็นึกอยากจะตะโกนให้เสียงดังลั่น บอกคนให้รู้ว่าตอนนี้มีความสุขแค่ไหน แม้ชีวิตจะไม่ได้สมบูรณ์เหมือนอย่างใครๆ ไม่ได้รูปหล่อ พ่อรวย มีบ้านหลังสวย แต่แค่มี'คนรัก'เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว...แค่มีเฮียตุล ไอ้ไวไวคนนี้ก็ไม่ต้องการอะไรอื่นใดอีก ถ้าเฮียไม่ถนัดที่จะพูดไอ้ไวไวเป็นฝ่ายจะพูดให้ฟังเอง พูดคำหวานให้ฟังจนกว่าจะเบื่อ อยากเห็นหน้าตอนที่เฮียเขิน ตอนที่เฮียโกรธเพราะอยากกลบเกลื่อน..แม้ว่าถึงตอนนั้นไอ้ไวไวจะโดนซัดไปหลายตุ๊บแล้วก็ตามเหอะ
ตอนแรกก็ว่าจะหันกลับไปตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จให้ไอ้คุณเพื่อนสุดประเสริฐสามตัวฟัง ว่าวันนี้คงไปไม่ได้ แล้วก็ยกแม่น้ำทั้งห้าสายแปดสายเท่าที่นึกออกมาอ้าง แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว ให้พวกมันไปเหอะ ไอ้ไวไวจะโชว์สวีทให้อิจฉาเล่นกันเลยคอยดูซิ ไม่สนใจสายตาประชาชีด้วย....แต่....หาได้มีสมาชิกแค่สามคนไม่......!!!?
.
.
ขบวนนักศึกษาที่เริงร่าเพราะสอบเสร็จแบบสมบูรณ์แล้วก็เคลื่อนพลมาถึงบ้านหลังน้อยของไอ้คุณเฮียในตอนบ่ายแก่ๆ ประตูรั้วที่สูงแค่ระดับเอวเปิดรออยู่ก่อนแล้ว เพราะเจ้าของบ้านรออยู่ข้างใน ข้างๆมีรถของใครบางคนจอดอยู่ด้วย ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าเป็นแขกพิเศษของคนแถวนี้ เพราะมันยิ้มกริ่มออกมาโดยไม่รู้ตัว..เพิ่งจะรู้ว่าไอ้คุณชายเอิงนี่บทจะหลุดมันก็หลุดได้ง่ายๆเหมือนกันนะ
"บ้านวายุเหรอ น่าอยู่จัง" นั่นแหละ เสียงสมาชิกใหม่ที่เพิ่มเข้ามาอีกคน ไม่ใช่ใครอื่นไกล เพื่อนร่วมสถาบันและร่วมหอกับไอ้คุณป๋าไม้ ระยะหลังๆได้ข่าวว่าเจอกันบ่อยก็เลยสนิทกัน ตอนที่คุยโทรศัพท์กับเฮียหันมาอีกทีก็เจอ'กิ๊ก'ยืนยิ้มอยู่ข้างไอ้คุณป๋าแล้ว ไม่ได้ถามว่าใครชวนมันดูจะเสียมารยาทต่อหน้าเจ้าตัวก็เลยไหลตามน้ำมาจนถึงบ้านนี่แหละ
"ผมเป็นแค่คนอาศัยเอง บ้านหลังนี้เป็นของพี่ตุลเค้านะครับ" วายุหันไปบอกตอนที่ทุกคนลงจากรถ ซักพักคุณหมอหน้าตาดีพอใช้คนหนึ่งก็วิ่งออกมารับหน้าแทนเจ้าของบ้าน ...จริงๆวิ่งมาช่วยไอ้คุณชายถือของต่างหาก ชัดเจนไปแล้วเหอะ!!
"มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะพี่ตุล" แว้ก!! เผลอแป๊บเดียวไอ้หญิงหยกมันเดินนำเข้าบ้านไปแล้ว ได้ยินแค่เสียง ไอ้นี่ไว้ใจไม่ได้จ้องจะลวนลามเฮียตลอดเวลา
"มากันแล้วเหรอ ยินดีด้วยนักศึกษาปีสองทุกคน แล้วนั่น....."
"เอ่อ..นี่'กิ๊ก'ครับ อยู่หอเดียวกับป๋าไม้ ก็เลยชวนมาด้วยกัน" เฮียตุลหันมายิ้มให้ตามมารยาท แต่...หล่อเหอะขอโทษ!!! อย่ามายิ้มแบบนั้นต่อหน้าสาธารณชนบ่อยๆนะ...ไอ้หมีหวง!!
"บ้านคับแคบไปหน่อย ตามสบายนะ" กิ๊กพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มหวาน ก็แน่ล่ะ...สำหรับคนที่คุ้นเคยกับสถานการณ์แบบถูกรายล้อมด้วยหนุ่มๆดีอย่างไอ้หยกคงไม่รู้สึกอะไร นอกจากการลวนลามเฮียกับคุณหมอไปวันๆ แต่สำหรับกิ๊กก็คงทำให้ประหม่าไม่น้อย ยืนอยู่ข้างๆไอ้คุณป๋าไม่ยอมห่าง
นายตุลหอบของกินทั้งหมดเข้าไปเก็บในครัว ปล่อยให้พวกเด็กๆจัดเตรียมสถานที่กันตามใจชอบ วันนี้คงต้องปล่อยตามใจไปซักวัน แต่...ไอ้ที่ต้องส่งสายตาปราบๆอย่างลืมไม่ได้นั่นก็คือ ห้ามไอ้เด็กโย่งแตะของมึนเมาโดยเด็ดขาด มิเช่นนั้นมันอาจจะโดนจับโยนออกไปนอนนอกบ้าน หรือไม่ก็ไล่ไปนอนที่อื่นชั่วคราวเพื่อความปลอดภัย...ของตัวเอง!!
"เฮีย..." เสียงเรียกที่ทำเอาสะดุ้ง เพราะเสียงเฮฮายังดังอยู่ข้างนอก คนที่กำลังเก็บของเข้าตู้ก็เลยไม่คิดว่าจะมีคนเดินตามเข้ามา
"มาเงียบๆตกใจหมด!!" ไอ้หมีโย่งเดินเข้ามาใกล้ หันมองซ้ายมองขวา ก่อนจะฉีกยิ้มแก้มแทบปริแล้วมันก็....
"ชื่นใจ!! โอ๊ย!!....เจ็บ~~~" สมน้ำหน้า!!! โดนเตะหน้าแข้งไปแค่นี้ยังน้อย คนเต็มบ้านมันดันกล้าหาญมาทำตัวเป็นขโมย ....กล้ามากที่จู่ๆยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มโดยไม่ได้รับอนุญาต...ถ้าใครมาเห็นเข้าล่ะ....อายนะโว้ย!!!
"เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งซะหรอก ไอ้นี่!!" ขนาดว่าขู่มันไปแบบนั้น ยังจะมาทำเป็นยิ้ม ไม่รู้จักสำนึก
"เฮียไม่ทำหรอก ผมรู้...เพราะเฮียรักไอ้หมีแล้วใช่ไหมๆ" ไม่พูดปล่าว ไอ้หมีหน้าด้านมันยังเดินเข้ามาใกล้ จนทางนี้ต้องถอยหนีแต่ก็ได้ไม่กี่ก้าวเพราะข้างหลังเป็นตู้เย็น พอนึกขึ้นได้ว่าจะฮึดสู้มันก็สอดแขนเข้ามารวบกอดที่เอวหมับ แล้วรั้งเข้าไปหาตัว....เล่นเอาทางนี้หาทางมาแก้เกมไม่ถูก อายก็อาย เสียหน้าอีกต่างหาก
"ไอ้เด็กเวร!! คนเต็มบ้านอย่ามาทำอะไรเพี้ยนๆนะ" ดูเอาเหอะ!! นี่ขนาดมันไม่ได้เมา ยังเพี้ยนเนียนได้ขนาดนี้
"ผมบอกพี่ขิมไว้แล้วน่า ว่าในครัวเป็นเขตหวงห้าม" ....ไอ้ขิม!!!? ไอ้เพื่อนหมอมาเกี่ยวอะไรด้วยวะ แล้วไอ้สองตัวนี่มันไปสนิทสนมขนาดฝากฝังอะไรกันได้ขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!!?
"ไวไว เฮียโกรธจริงๆนะโว้ย!!...อึ้ย!!" ไอ้หมีมันยกสองแขนมากั้นลำตัวเอาไว้ แถมยังก้มหน้าลงมาซะใกล้ปลายจมูกยังคลอเคลียอยู่ข้างแก้มให้ขนลุกเล่น รอยยิ้มล้อเลียนที่เห็นยิ่งทำให้ใจเต้นรัวเข้าไปใหญ่ จริงๆ...มันยังไม่หายรัวตั้งแต่ได้ยินมันพูดประโยคสุดท้ายทางโทรศัพท์นั่นแหละ ไอ้เด็กเวรที่ขยันหาเรื่องมาให้ใจเต้นได้ตลอด...เจ็บใจ!!
"เฮียก็โกรธผมตลอดอ่ะ ไม่เห็นจะมีเรื่องไหนไม่โกรธ" มันรู้!!...แต่ก็ยังไม่เลิก จับไปปล่อยป่าซะดีมั้ง!!
"ถอยไปห่างๆ เดี๋ยวใครเข้ามาเห็น" นายตุลใช้มือข้างหนึ่งดันตัวหนักๆให้ออกห่าง อีกข้างใช้ป้องหน้าเอาไว้ พอพูดจบประโยค...ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึป่าว..รู้สึกว่าไอ้หมีดื้อมันชะงัก แล้วหยุดการกระทำทุกสิ่งอย่าง
"ขอโทษครับ" จากรอยยิ้มทะเล้นตรงหน้า กลายเป็นแววเศร้าหมองได้ในชั่ววูบ ก่อนที่มันจะยอมถอยไปยืนนิ่งอยู่อีกทาง ตอนแรกก็คิดว่าอาจเป็นแผนการอะไรซักอย่างเดี๋ยวมันก็คงหันมายิ้มทะเล้นเหมือนเดิม แต่ก็ไม่...ไอ้หมีโย่งมันเอื้อมมือไปเปิดตู้ หยิบถาดและแก้วน้ำก่อนจะชำเลืองมองมาแวบหนึ่งแล้วก็เดินออกไปเงียบๆ ทิ้งให้เจ้าของบ้านยืนงงกับพฤติกรรมแปลกๆของมันอยู่ที่เดิม
เสียงแก้วกระทบกันพร้อมกับเสียงเฮฮาลั่นบ้าน งานฉลองสอบเสร็จเล็กๆที่มีเพียงอาหารง่ายๆ ที่ทำกันเองกับเครื่องดื่มที่เจ้าของบ้านใจดียกมาบริจาคให้ แต่ก็ยังไม่วายสั่งห้ามคนที่ต้องขับรถกลับว่าให้ดื่มกินในปริมาณที่พอดี งานนี้ไอ้คุณป๋าเตรียมตัวมาดีเพราะได้กีต้าร์ในห้องเจ้าของบ้านมาเป็นตัวเสริมหล่อ สองสาวเลยได้กรี๊ดกร๊าดไปกับเสียงเพลง แล้วซักพักก็เปลี่ยนห้องรับแขกเป็นห้องคาราโอเกะขนาดย่อม
"กลุ่มของวายุดูสนิทกันจัง เหมือนรู้จักกันมานาน" กิ๊กที่เพิ่งวางไมค์หลังจากโดนเรียกให้ขึ้นไปร้องเพลงจบ ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนจะหันมาทัก รู้สึกว่าบรรยากาศจะผ่อนคลายลงมาบ้างหลังจากโดนสารละลายพฤติกรรมจากไอ้สามเกลอเข้าไป
"พวกมันก็บ้าๆบอๆ ไม่มีอะไรหรอก คบกันด้วยใจ" ก็จริงอยู่ที่รู้จักไอ้พวกนี้ได้แค่ไม่นาน แต่ดูจากความสนิทสนมก็คงเป็นอย่างที่กิ๊กบอก
"คนนั้นพี่ชายวายุเหรอ?" กิ๊กพยักหน้าไปทางเจ้าของบ้านที่นั่งขนาบอยู่ข้างคุณหมอ วายุหันไปมองตามแล้วก็ได้สบตากันแวบหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าแทนคำตอบ..ถ้าจะบอกกับคนอื่น...ก็คงต้องบอกไปแบบนั้น
.
.
"พี่ชาย...จริงๆอ่ะ?" คำถามต่อมาทำเอาคนที่ก้มหน้าก้มตาจ้องแก้วน้ำอัดลมบนโต๊ะถึงกับขมวดคิ้ว แล้วหันไปจ้องหน้าคนถามด้วยความแปลกใจ
"อืม..ก็ประมาณลูกพี่ลูกน้องนะ ทำไมเหรอ?" กิ๊กส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะกระซิบถาม
"ก็ตอนนั้นที่ออกค่าย หยกบอกว่าวายุอยู่กับสุดที่รักไง กิ๊กก็คิดว่าจะได้เจอ....." กรรม!! ครั้งนั้นยังจำได้...ไอ้หญิงหยก ไอ้เพื่อนเลว!! หาทางลำบากให้เพื่อนซะแล้วไหมล่ะ แล้วที่นี้ไอ้วายุจะหาทางไหนกะล่อนไปดีล่ะ ขืนทำความแตกคงได้โดนเฉดหัวออกจากบ้านก็คราวนี้
"ไอ้หยกมันก็พูดไปเรื่อย กิ๊กอย่าไปเชื่อมันมาก" คนฟังหัวเราะคิก แต่เจ้าของชื่อที่โดนอ้างถึงหันมาทำตาโตใส่ พร้อมกับชูไมค์โครโฟนในมือทำเหมือนเป็นอาวุธ วายุก็เลยต้องทำเป็นเนียนโดดเข้าใส่เหมือนได้รับมอบตำแหน่งนักร้องรับเชิญในเพลงต่อไป เป็นการกระเสือกกระสนตัวเองให้พ้นจากการถูกซักถาม แม้ว่าไอ้พวกนั้นมันจะตะโกนขับไล่ตอนที่เริ่มร้องเพลงก็เหอะ
กว่าจะหมดแรงฉลองกันก็ปาเข้าไปเกือบค่อนคืน... เนื่องจากไม่ได้มีส่วนผสมของเครื่องดื่มมึนเมา ใครที่คิดจะเนียนหนีกลับก่อนโดยไม่เก็บ....ก็ฝันไปเหอะ!! งานนี้มีสุขร่วมเสพ มีเศษ(เหลือ)ก็ต้องร่วมด้วยช่วยกันเก็บเป็นธรรมดา หลังจากส่งทุกคนกลับกันหมด...บ้านทั้งหลังก็ตกอยู่ในความสงบอีกครา หลังจากที่เดินออกไปทิ้งขยะที่หน้าบ้านกลับมาวายุก็เจอเจ้าของบ้านยืนกอดอกเหมือนรออะไรบางอย่าง
"เฮียไปนอนก่อนก็ได้ ที่เหลือผมเก็บให้เอง" พูดโดยไม่ได้หันไปมองหน้า เดินเลี่ยงเข้าไปในครัว จริงๆที่เหลือก็แค่เก็บล้างแก้วกับจานอีกไม่กี่ใบเท่านั้น
"วายุ!!!" กึก!!! ถึงกับชะงักฝีเท้า....ไม่ใช่เพราะเสียงเรียก แต่เป็นสรรพนามที่ใช้เรียกชื่อมันเปลี่ยนไปต่างหาก ใครจะว่าธรรมดาก็ช่าง แต่สำหรับไอ้ไวไวแล้วการที่โดนเฮียมาเรียกด้วยชื่อจริงแบบนี้ตอนที่อยู่กันแค่ลำพัง....มันไม่ชิน....!! และมันไม่ใช่!!
"อะไรครับพี่ตุล!!" ก็ว่าจะแค่น้อยใจธรรมดา แต่ตอนนี้ไอ้วายุกำลังโกรธมากกว่า ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน ของมึนเมาก็ไม่ได้แตะ แค่....ไม่ชอบให้เฮียมาทำเป็นห่างเหิน ไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนอื่นเหมือนก่อนหน้านั้น....ก่อนที่จะได้มายืนอยู่ข้างๆแบบนี้
"ไอ้เด็กเวร!! อย่ามายั่วโมโหนะ!!" ท่าทางนายตุลเองก็กำลังมีอารมณ์ไม่ต่างกัน จู่ๆไอ้หมีที่เลี้ยงไว้มันก็ตีตัวออกห่าง แถมยังรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นมัน....ไปคุยเล่นกับคนอื่น(แต่ไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าตัวเองหวง...ไม่มีทาง) ไอ้หมีอวดดีที่ทำเมินใส่แล้วยังจะมายืนเชิดหน้าไร้สำนึกอยู่นี่!!
"เฮียเริ่มก่อนนะ" เดี๋ยวนี้มันกล้ายอกย้อน!!
"ใครเริ่มอะไร!!? ไปทำอะไรให้อย่ามาทำ.....เฮ้ย!!!" พูดยังไม่ทันจบ ไอ้หมีมันก็พุ่งตัวเข้ามาหาอย่างรวดเร็วชนิดที่ไม่ทันให้ตั้งตัว เอื้อมมาคว้าหมับเข้าที่เอวก่อนจะยกตัวลอยขึ้นจากพื้น ...ใครมันจะไปยอมอยู่เฉยให้ตัวเองเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียววะ!!
"เฮีย!!! เดี๋ยวล้ม......!!"
"โอ๊ย!!!" ไม่ทันขาดคำ...!!
ดีว่าไม่ถึงพื้นแต่ไปพาดบนโซฟาแทน แต่ไอ้เสียง'โอ๊ย' ที่ได้ยิน....ใช่เสียงเฮีย....ซะเมื่อไหร่ ...ไอ้ไวไวคนนี้ต่างหากที่โดนทั้งหมัดทั้งศอก จนต้องรวบไอ้คุณเฮียเอาไว้ติดกับโซฟาด้านล่างไม่งั้นคงได้น่วมไปทั้งตัว เสียงหอบแห่กตามมาพร้อมด้วยสายตาอาฆาตกับรังสีอำมหิตรุนแรง....แต่งานนี้...ไม่ยอมแล้ว ไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างอีกต่อไป..
เพราะตอนนี้.....ไอ้หมีเป็นฝ่ายอยู่บน!!
=========================
หายไปนาน แอบลืมกันชิมิ
ทิ้งไว้ให้.....ดูเล่น....แล้ววิ่งหายไป....ปั่นต่อ!! 
คิดถึงผู้อ่านทุกท่านที่ซู้ดดดดดด
สัปดาห์นี้สัปดาห์โหด!! อะไรหลายๆอย่าง ต้องส่งต้องเสร็จ 
ขออภัยที่หายไปหลายวันขอรับ 
หัวข้อ: ข้างใจ [##บทสัมภาษณ์พิเศษไวไว<3เมษา,55>] (อ่าน 490367 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก