สำหรับท่านที่สั่งจองหนังสือเข้าไปเช็ครายชื่อที่หน้าแรกกระทู้ดูนะค่ะ ว่าตกหล่นหรือเปล่า
ใครอ่านตอนพิเศษตอนนี้ พี่วีตัดเอามาลงให้แค่ 60% ค่ะ ไว้ไปอ่านในเล่มนะค่ะ
ยังมีอีก 4 ตอนครบทุกรสชาด อย่าพลาดกันนะค่ะ ที่สำคัญใครสามารถกดบวกได้
ไม่บวกให้กับตอนนี้ นู๋ว่างกแน่ๆ กดแทนคนที่เค้าอยากบวก แต่คะแนนไม่ถึงด้วยก็ดี
เพราะนู๋ จะได้มีความสุข อุตส่าห์ไหว้วอนอ้อนพี่วีเอามาลง ไม่ได้ทวงบุญคุณน๊า
แต่ขอนิดเหอะ..แบบว่า...แบบว่า...งกคือกันมั้ง...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
Luk. 
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
Part พิเศษ 4
น้ำตางานแต่ง...
.
.
.
.
ร้อยรัดดวงใจ
ปราณวี & กลสิทธิ์
และแล้ววันนี้ก็มาถึง หลังจากใช้เวลาเตรียมงานร่วมสองเดือน ตกลงแต่งที่บ้านวี
พวกเพื่อนสนิทคุ้นเคยในกรุงเทพฯ กับเพื่อนที่ทำงาน เราคงกลับมาจัดเลี้ยงปาร์ตี้เล็กๆฉลองแทน ไม่มีพิธีการอะไร
พิธีแต่งงานของเราเกิดขึ้น ตามความต้องการของพ่อแม่และญาติพี่น้องครอบครัวกลสิทธิ์ล้วนๆ
พ่อกลทำตามที่เคยพูดไว้ทุกอย่าง หากวียอมผ่าตัดเป็นหญิงเรียบร้อยเมื่อไหร่ ท่านจะทำพิธีสู่ขอและจัดพิธีแต่งให้เป็นที่เรียบร้อย
ซึ่งท่านก็ทำตามคำพูด สินสอดค่าเลี้ยงดูตามประเพณี แม่วีท่านปฏิเสธที่จะรับ
เนื่องจากความจริงแล้ว วีไม่ใช่ลูกสาวจะมาเรียกร้องก็ใช่ที่ แต่พ่อของกลท่านไม่ยอม
เพราะท่านถือว่าปัจจุบันวีคือผู้หญิง เพราะฉะนั้นท่านก็จะทำตามประเพณีทุกอย่าง สุดท้ายแม่จึงให้พ่อกลตัดสินใจเอาเอง
ตามแต่เห็นสมควร แม่ไม่เรียกร้องเลย
พ่อจัดสินสอดให้เป็นเงินสดแบ็งค์ใหม่สิบหมื่น สมัยก่อนเค้าถือเป็นเคล็ดของงานแต่งกันเลยทีเดียวตัวเลขนี้
ถือว่าเยอะมากเมื่อย้อนไปสิบห้าปีที่แล้ว ก็ดังมาจากละครเรื่องมนต์รักลูกทุ่งที่คุณศรัญญู วงศ์กระจ่าง เล่นเป็นไอ้คร้าวนั่นแหละค่ะ
สำหรับแหวนแต่งงาน..แม่เอาแหวนของพ่อให้วี..เป็นแหวนทองคำเกลี้ยงน้ำหนักสองสลึง
ไว้สวมให้กลตอนแลกแหวนหมั้นกัน ลองสวมนิ้วตัวเองดูแล้ว..กลใส่นิ้วนางได้แน่นอน ที่แม่มอบแหวนของพ่อให้
เพราะวีเป็นลูกคนแรกที่แต่งงานออกเรือนก่อนพี่น้อง
พ่อกับแม่เคยคุยกันว่า แหวนของแม่กับแหวนของพ่อที่ให้กันในวันแต่งงาน จะมอบให้ลูกชายลูกสาว
คนแรกที่ออกเรือน วีไม่ได้แหวนของแม่ เพราะดันแต่งลูกเขยเข้าบ้าน ต้องใช้แหวนของพ่อให้เจ้าบ่าวแทน
ก่อนแม่จะมอบให้วี ท่านลูบหัวพร้อมพูดว่า
“
แม่กับพ่ออยู่กันจนตายจาก หวังว่าแหวนของพ่อที่แม่ให้ จะมัดใจลูกทั้งสองให้อยู่ด้วยกัน
จนตายจากเหมือนพ่อกับแม่นะลูก แต่แหวนคงช่วยอะไรไม่มาก ถือเป็นเครื่องรางยึดเหนี่ยวจิตใจ สิ่งสำคัญที่จะทำให้ลูก
อยู่ร่วมกันไปตลอด คือหัวใจของลูกเองตะหาก ที่ร้อยรัดมัดกันไว้อย่าได้ยอมคลายเชือกใจเป็นอันขาด ไม่ว่าจะเกิดไรขึ้น
ขอให้วีรู้จักทำตัวเหมือนน้ำนะ น้ำเท่านั้นที่จะดับไฟ น้ำเท่านั้นที่ล่อเลี้ยงทุกสิ่ง แม้แต่เลี้ยงหัวใจ
ของลูกสองคน น้ำอยู่ได้ทุกที่ทุกรูปแบบ เป็นได้ทั้งแข็งทั้งอ่อน ทั้งกว้างทั้งแคบ ทั้งเย็นทั้งร้อน ทั้งลื่นทั้งไหล
ทั้งเชี่ยวกรากและสงบนิ่ง
แม่อยากให้วีเป็นน้ำให้ได้นะลูก ไม่ว่ากลจะเป็นอะไร ขอให้ลูกเป็นน้ำลื่นไหลให้ได้นะวี
เป็นน้ำพักน้ำแรงช่วยหนุนเขาให้สำเร็จสมหวัง
เมื่อใดที่กลร้อนเป็นไฟ ให้ลูกคอยเป็นน้ำเย็นดับไฟในใจเขา เมื่อใดที่กลท้อแท้
ให้เป็นน้ำเชี่ยวกรากหนุนเค้าให้ลุกสู้ เมื่อใดกลล้มป่วย ต้องเป็นน้ำนิ่งโอบอุ้มดูแลให้เค้าสบายตัว เมื่อใดที่กลเกิดขลาดกลัว
ให้เป็นน้ำมันเติมไฟไล่ความกลัวจากใจของเค้า ยามที่เค้าเปราะบางอ่อนแอไร้หนทางสู้ วีจงเป็นน้ำแข็งนะลูกให้แกร่งดังหินผา..
คอยเป็นเกราะกำบังป้องกันเขาเอาไว้ ยามเค้าอ่อนแรงเหนื่อยล้า ให้เป็นน้ำฝนช่ำอุราที่ดื่มแล้วชื่นใจ
ทุกครั้งที่รักดูจืดจางไร้รสชาดขาดสีสัน จงเป็นน้ำตาลเติมความหวานให้กันและกัน
เมื่อใดที่กลเกิดดื้อรั้นขาดเหตุผล ให้เป็นน้ำพริกเผ็ดแสบเพื่อให้เค้ารู้ว่าเราเองก็เผ็ดเป็น จงยืดหยุ่นอ่อนไหวให้ได้ดั่งน้ำ
แล้วชีวิตครอบครัวของลูกจะยั่งยืนตลอดไป แม่ขอให้ลูกจดจำไว้เมื่อเป็นภรรยาของกลเค้าแล้ว ให้เป็นสะใภ้ที่ดีของครอบครัวเค้าด้วย
หวังว่าการพูดคุยของเราแม่ลูกครั้งนี้ จะทำให้ลูกแม่ประสพความสำเร็จในชีวิตรักและครอบครัวตลอดไป
แม่ไม่มีอะไรจะให้เพราะบ้านเราฐานะไม่อำนวย สิ่งที่ลูกควรนำเอาติดตัวไว้คงเป็นเพียงคำสอน
ที่ลูกจะนำไปใช้..ดูแลความรักให้ยืนยาวจนตายจากกัน จำไว้ให้ดีเราไม่ใช่ผู้หญิงแต่แรกเกิด แม้แม่จะอดยอมรับไม่ได้ว่าลูก
ในวันนี้ ไม่เหลือร่องรอยลูกชายให้แม่เห็นอีกก็ตาม ถึงจะเป็นลูกสาวแสนสวย จนหนุ่มๆต้องเหลียวหลัง
แต่ลูกก็มิใช่ผู้หญิงแท้ที่ให้ทายาทเค้าได้ เพราะฉะนั้นจงวางตัวให้ดีที่สุด ชดเชยในสิ่งที่ผู้หญิงน้อยคนจะสามารถทำได้
อย่าลืมนะลูก..จงทำตัวให้เป็นน้ำนั่นแหละ ชีวิตของลูกจะรักกันยืนยาวมั่นคงตลอดไป” วีรีบก้มลงกราบแทบเท้าของแม่
น้ำตาคลอซาบซึ้งกินใจเหลือเกินกับคำสอนที่แม่มอบให้ มันแทรกซึมหยั่งรากฝังลึกเข้าไปถึงจิตใจ จนต้องสัญญากับตัวเองไว้ว่า
วีจะทำตัวให้เป็นได้ดั่งน้ำเหมือนที่แม่สอน
แม่พูดถูกทุกอย่าง น้ำคือแหล่งกำเนิดของสรรพสิ่ง คนเราขาดน้ำไม่ได้ สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย
ก็ขาดไม่ได้เช่นกัน วีจะทำให้กลสิทธิ์ขาดวีไม่ได้ เพราะวีจะเป็นน้ำที่ล่อเลี้ยงใจกล...ตราบชีวิตสิ้นไปจากกัน...????
แหวนสำหรับสวมให้วี กลได้จากแม่เหมือนกัน เป็นแหวนที่พ่อสวมให้แม่กลในวันแต่ง
แหวนทองคำน้ำหนักสองสลึงเช่นกัน กลเอามาลองนิ้วนางข้างซ้ายของวีแล้ว ปรากฎว่า..เห่อ..เห่อ..เห่อ..ใส่ไม่ได้มันเล็กไปอ่า?..
สุดท้ายกลเลยต้องซื้อให้วีใหม่ เปลี่ยนเป็นแหวนทองคำขาวแทน ฝั่งเพชรหนึ่งกะรัตแพงมากๆๆ..ตอนแรกวีเสียใจอย่างมากเลยหละ
ที่นิ้ววีสวมแหวนของแม่กลไม่ได้
แม่กลเองคงเสียใจไม่น้อย เพราะท่านตั้งใจมอบให้กลสวมให้สะใภ้ของท่าน ที่ไหนได้สะใภ้คนนี้
ดันนิ้วใหญ่ซะอีก แหวนใหญ่ยังพอให้ช่างเค้าหดให้ได้ แต่แหวนเล็กกว่านิ้วมันจนปัญญากันแล้ว แต่ท่านก็คงเข้าใจเพราะมัน
สวมไม่ได้จริงๆ กลับเป็นวีเสียอีกที่เครียดคิดมากเสียเอง..สุดท้ายต้องหายเครียดไปทันทีซะงั้น เพราะคำพูดของยอดชายกลสิทธิ์
ที่ดันพูดกับวีตามลำพังสองคนว่า
“
วี...ไม่ต้องเสียใจนะ แหวนของแม่กล..วีสวมไม่ได้ กลรู้แต่แรกแล้วหละ
ถึงแอบไปเลือกแหวนเผื่อไว้ก่อนไง วีสวมไม่ได้แหละดีแล้ว เพราะแม่กับพ่อกลแต่งงานกันแล้วก็เลิกกัน
ขืนใช้แหวนนั่นมาสวมให้วี เกิดเราเลิกกันขึ้นมา ตายห่าทีนี้...กลทนไม่ได้หรอก..สวมไม่ได้ดีแล้วนะครับ
กลเลือกให้ใหม่ดีกว่าเยอะ เพราะแหวนที่กลเลือกให้เองกะมือ รับรองวีสวมไว้ไม่มีทางไปจากกลเป็นอันขาด
จากนี้ไปรู้ไว้เลยว่า..กลไม่ได้แค่สวมแหวนเท่านั้น แต่กลสวมหัวใจรัดวีไว้ไปตลอดชีวิต”
อร๊ายยยยๆๆๆๆ.....หวาย..หวาย...ตายแล้วปราณวีจะละลาย ฟังยอดชายเค้าพูดดิ
แม้มันจะเน่าตอนท้าย แต่มันช่วยให้วีหายเครียดไปเลยทันที คิดได้ไงของเค้าเนี่ยะ...วียังคิดไม่ถึงเลย
กลสิทธิ์จะพูดออกมาแบบนี้ เชื่อเค้าแล้วของเค้าดีจริง....ยี่ห้อกลสิทธิ์...ฮ่าๆๆๆๆ!....
วันงานมาถึง...วีตื่นแต่เช้าตั้งแต่ตีสี่ สวมชุดไทยล้านนา สีมุกครีม พี่วาดให้เพื่อนที่เปิด
สตูดิโอเวสดิ้งในจังหวัด มาจัดการคอร์สตูมให้ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม แต่งออกมาแล้วมองตัวเองในกระจก...อุ๊แม่เจ้า!..ไม่อยากเชื่อ
ยังกะเจ้าหญิงแสงฝางซะงั้น วีไม่เคยสวมชุดไทยมาก่อนโดยเฉพาะชุดไทยล้านนาเครื่องทรงครบชุดแบบนี้
พอใส่แล้วต้องใช้เวลาปรับตัวพอสมควร เพราะการนุ่งผ้าถุงเวลาเดินมันลำบากพอดู แต่ก็ทำได้ไม่เลวคงเพราะภูมิความรู้
ที่ได้รับการฝึกบุคลิกภาพมานั่นแหละ ช่วยวีได้มากเลยทีเดียว
ตีห้ากว่าๆ กลสิทธิ์พร้อมพ่อแม่ อาลพ ลุงป้าน้าอา..ร่วมสิบกว่าคน มาพร้อมกันหมด
เพราะวีกับกลต้องใส่บาตรตอนเช้าหกโมง
เจ้าบ่าวกลสิทธิ์ หล่อด้วยเสื้อขาวราชปะแตนคอจีน กางเกงแสลคสีขาว ขาวทั้งชุด มีผ้าดิ้นทอง
คล้ายสะใบ้พาดไหล่ซ้ายอีกตะหาก หน้าตาเกลี้ยงเกลาหมดจดหล่อเหลาคมเข้มได้อีก เล่นเอาหัวใจกระตุกไปเลยปราณวี
กลสิทธิ์เองจ้องวีตาไม่กระพริบ ตาคมเข้มประกายวิบวับหวานฉ่ำล่อเอาหน้าวีร้อนผ่าวไปหมด สายตากรุ่มกริ่มเจ้าชู้ที่ขยันส่งมา
ให้ตลอดเวลา เขินจนเดินขาเกือบขวิด ดีที่ส้นสูงไม่พลิกให้อับอายขายขี้หน้าแขกเหรื่อที่มาร่วมใส่บาตรกับเรา
แม่วีรวมทั้งพี่ๆน้องๆ ครอบครัวอยู่ครบทุกคน เป็นวันที่วีมีความสุขมากๆ สุขล้นตื้นตันหัวใจยิ่งนัก
ในที่สุดเราสองคนก็จูงมือกันมาถึงวันนี้จนได้ จากนี้ไปเราเป็นสามีภรรยากันสมบูรณ์แล้ว ทั้งพฤตินัยและนิตินัย
แม้ไม่มีทะเบียนสมรสเป็นหลักฐาน เพราะหน้านามของวียังเป็นนายอยู่ แต่หาใช่เรื่องสำคัญแค่กระดาษแผ่นเดียว
สักขีพยานกับหัวใจของเราทั้งคู่ตะหากสำคัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด มั่นคงยิ่งกว่าสิ่งไหน
ทุกสิ่งทุกอย่างที่กลทุ่มเททำเพื่อวีมาตลอดนั้น วีรู้ว่ากลเสียสละเพื่อวีไม่น้อย ทิ้งโอกาสที่จะสร้าง
ครอบครัวกับผู้หญิง เสียสละการมีทายาทและชีวิตปกติทั่วไป..ถึงตอนนี้ปราณวีไม่ต้องการสิ่งใดอีกแล้ว..ขอแค่มีผู้ชายคนนี้อยู่เคียงคู่กัน
...
เป็นครึ่งชีวิตของกันและกันตลอดไป..แค่นั้นพอ..
เสร็จจากนั้นก็พิธีส่งตัวเข้าหอ ใช้ห้องแม่นั่นแหละเป็นห้องหอ เพราะแม่ให้ใช้ห้องท่าน
ห้องพวกพี่ๆน้องๆไม่สะดวก ท่านปูผ้าปูสีขาวสะอาดไม่มีลวดลาย หมอนขาวสองใบ บนที่นอนโรยด้วยดอกรัก
ปกติเราจะเห็นโรยกุหลาบสีแดงกัน แต่แม่วีท่านโรยดอกรักเพราะท่านบอกว่าดอกรักชื่อก็บอกแล้วว่าให้รักกันตลอดไป
วีกับกลพากันนั่งพับเพียบข้างล่างเชิญพ่อแม่ญาติผู้ใหญ่ที่ตามมาอวยพรเราทั้งคู่ให้นั่งบนเตียง
จากนั้นก็เริ่มอวยพรก่อนทยอยพากันกลับออกไป กระทั่งเหลือเพียงพ่อแม่ของกล และแม่ของวี เพียงสามคน
พ่อก็เริ่มพูดขึ้นมาว่า
“
มาถึงวันนี้ พ่อยินดีและเต็มใจรับวีเป็นลูกสะใภ้ใช้นามสกุลของพ่อแบบไม่มีข้อกังขาใดใดทั้งสิ้น ที่ผ่านมาพ่อไม่มีเจตนาจะกีดกันขัดขวางเราทั้งสองเลย เพียงแต่พ่อไม่มั่นใจว่าลูกจะรักกันจริง นับประสาอะไรชีวิตรักคนปกติทั่วไป
อยู่กินจนมีลูกมีเต้ายังเลิกลากันเลย พูดถึงตรงนี้ท่านเหลือบไปสบตากับแม่ของกลนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ
พ่อไม่อยากให้ชีวิตครอบครัวของกลซ้ำรอยเท้าพ่อ เมื่อเริ่มต้นรักเริ่มต้นมีครอบครัว..ก็อยากให้อยู่
กันจนแก่เฒ่า พ่อเคยผิดพลาดมาแล้ว จึงคาดหวังลูกชายคนแรก..จะประสพความสำเร็จทำให้ทุกคนชื่นใจ ทำในสิ่งที่พ่อ
ไม่สามารถทำได้มาก่อน
ที่ลูกสองคนยอมทุ่มเทเสียสละเพื่อกันและกัน พิสูจน์ให้พ่อแม่พี่น้องเห็นแล้วว่า เรารักกันจริง..
ถึงจะเป็นรักข้ามเพศ ไม่สนว่าใครจะคิดจะมองยังไง ที่พ่อเรียกร้องให้วีเสียสละตัวเองขนาดนี้ อย่างหนึ่งเพื่อให้ลูกอยู่ด้วย
กันโดยปราศจากข้อกังขาจากสายตาคนรอบข้าง แม้จะข้ามเพศแต่ยังดูเป็นหญิงเป็นชายเด่นชัด ทุกอย่างควรชัดเจน..
หากยังคลุมเครือไม่ชัดเจน..สักวันมันย่อมเป็นปัญหา..และเมื่อถึงวันนั้นความเสียใจจะเกิดกับวีมากที่สุด
เมื่อวีตกลงปลงใจยอมเป็นเมียกลมันแล้ว ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของลูกที่ถอดวางลง คงไม่สามารถ
หันหลังกลับไปใช้ชีวิตแบบผู้ชายปกติได้อีก ลูกกล้าที่จะเดินเข้าไปขอผู้หญิงแต่งงานได้อีกหรือ..เมื่อมีบาดแผลในใจแบบนี้..
ลูกย่อมรู้ดีว่าตนเองเป็นเมียผู้ชายมาก่อน หรือลูกจะใช้ชีวิตแบบพวกกระเทยที่มั่วไม่เลือกเหมือนที่เค้าออกข่าว ไม่ว่าทางไหน
วีได้รับผลกระทบมากที่สุด
พ่อถึงยอมทุ่มไม่เสียดายเงินทอง ตายไปพ่อคงเอาไปด้วยไม่ได้ ถึงอยากทำให้วีเป็นผู้หญิง
เต็มตัวและต้องสวยที่สุดด้วย เพื่อที่จะรักษาความรักและตัดเขี้ยวเล็บเสือผู้หญิงอย่างเจ้ากลมันได้ ให้มันเป็นลูกแมวเชื่องๆ
อยู่กับวีไปชั่วชีวิต พ่อพูดทั้งหมดนี้..ทั้งที่เดิมทีไม่คิดจะพูดมาก่อนเลย...
กลสิทธิ์...ปราณวี...ทั้งสองคนฟังพ่อให้ดีนะ..พ่อไม่เคยไม่รักแก..เจ้ากล เพราะรักแกมากตะหาก
ความรักที่พ่อให้แก..มันไม่ตรงกับที่แกต้องการ พ่อรู้ความรักของพ่อที่มีให้..มันเติมเต็มหัวใจที่โดดเดี่ยวอ้างว้างของแกไม่ได้
พ่อได้แต่หวังว่า..สักวันคงมีใครสักคนที่สามารถเติมเต็มหัวใจที่โหยหาความรักของแกได้เสียที
คนๆนั้นพ่อไม่ได้คิดเผื่อว่าจะเป็นผู้ชายมาก่อน มันอาจเกิดการต่อต้านรุนแรงจากพ่อที่คัดค้านแต่แรก แต่วันนี้พ่อขอฝาก
เจ้ากลมันด้วยนะปราณวี ไม่มีใครที่พ่อคิดว่าจะสามารถดูแลลูกชายของพ่อได้ดีเท่าวีอีกแล้ว
ขอโทษด้วยนะลูก..ที่ผ่านมาพ่อปิดกั้นมาตลอด ลูกทั้งสองเด็ดเดี่ยวฝ่าฟันด้วยกันมา..
จนมีวันนี้อย่างไม่คิดถอดใจทิ้งกันไปก่อน พ่อขอบคุณวีอีกครั้ง ที่รักเจ้ากลมัน..ขอให้ลูกสองคนมีแต่ความสุข
ความเจริญในชีวิตครอบครัวนะลูกพ่อ”
พูดจบท่านเอามือลูบหัวเราทั้งคู่ โบราณว่าไว้..ในวันแต่งงานคู่บ่าวสาวไม่ควรหลั่งน้ำตา
ชั่วโมงนี้ไม่ไหวแล้วขอเถอะ ทั้งกลทั้งวีเราร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนกับเด็กๆ เราทั้งคู่ก้มกราบแทบเท้าพ่อน้ำตาไหลนองหน้า
ไม่ใช่มีแต่เราเท่านั้นที่ร้อง แม่ของวีแม่ของกล และตัวพ่อเองท่านก็น้ำตาคลอตาแดงก่ำไม่ต่างกัน
แปลกไหม..เกือบหกปีที่วีกับกลต่างคลุมเครือเกี่ยวกับความรู้สึก..และทัศนคติของพ่อที่มีต่อเรามาตลอด แม้จะรู้ว่าท่าน
อ่อนลงกว่าเดิมมาก แต่ก็ยังมีติดอยู่ในใจเล็กๆ..ไม่ได้รู้สึกปลอดโปร่งเลยสักนิด เหมือนไม่สนิทใจหมดซะทีเดียว
ไม่เท่ากับที่เราเปิดใจให้กับแม่ของวี และแม่ของกลหรือยายเลยแม้แต่น้อย
กับพ่อมันยังดูแข็งๆค้างๆ แต่มาวันนี้...วันนี้จริงๆ แค่วันนี้วันเดียวที่พ่อพูดความรู้สึกออกมาทั้งหมด
มันละลายหมอกควันจางๆในใจเราจนหายไปหมดเลย หัวใจเราทั้งคู่สว่างไสวเจิดจ้ายิ่งกว่าความรู้สึกดีใจที่ได้แต่งงานกันเสียอีก
ต่อให้ไม่มีงานแต่งแต่หากได้ยินพ่อพูดแบบนี้กับเรา มันยิ่งใหญ่กว่าที่พ่อจัดงานแต่งให้เราเสียด้วยซ้ำจริงไหม?
นึกย้อนไปดู จริงด้วยสินะ..ถ้าท่านไม่รักไม่แคร์เราทั้งคู่ ท่านคงไม่เหลียวแล ถึงขนาดยอมควักกะตังค์
มากมายเพื่อผ่าตัดให้วี เปลี่ยนทุกอย่างจนสมบูรณ์..แพงไม่ว่าขอให้ออกมาดีที่สุด ซื้อคอนโดฯให้ ซื้อรถให้
จัดงานแต่งครั้งนี้ให้ ไม่นับที่ท่านหยิบยื่นให้กลมันใช้ที่ผ่านมาอีก
พอท่านพูดออกมา เราถึงได้เข้าใจ ความรักของพ่อซึ่งท่านเป็นผู้ชายแสดงออกไม่เก่ง
แต่ท่านใช้วิธีจุนเจือให้ซะมากกว่า ด้วยการดูแลอำนวยความสะดวกต่างๆ มันอาจดูไม่อบอุ่น อาจจะไม่อ่อนหวาน
ไร้คำพูดปลอบโยน เหมือนแข็งๆกระด้างทางความรู้สึก
แต่รู้ไหม?..หัวใจของท่านก็ยิ่งใหญ่และรักกลสิทธิ์ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใคร เชื่อเถิดว่าคำแรก
ที่ท่านกล่าวตัดพ่อตัดลูกกับกลมันในวันที่ท่านลงมือทำร้ายในวันนั้น หัวใจพ่อคงบอบช้ำและร้องไห้ปานเฉือนเนื้อหนังตัวเองเช่นกัน
นี่แหละหนาคนเรา กว่าจะรู้ความจริงว่าอะไรเป็นอะไร บ้างครั้งรอจนสายเกิน..จนไม่เหลือโอกาสให้ได้ชดเชยหรือ
ตอบแทนพระคุณคืน..เพื่อชดใช้ความเข้าใจผิดที่เรามองท่านผิดมาตลอด หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ เราสองคนคงเป็นลูกอกตัญญู
ไม่รู้ตายไปตกนรกหมกไหม้กี่ภพกี่ชาติ ถึงจะใช้กรรมหมด
วีกับกลโชคดีมาก ที่ได้รู้ก่อนจะสาย..จึงทำให้น้ำตาเราไหลอาบแก้มสะอึกสะอื้นโดยไม่ต้องพูด
ก็รู้แก่ใจกันดีอยู่แล้ว น้ำตาแม่ น้ำตาพ่อ เสียงสะอื้นของเราทั้งคู่...ทำให้พ่อต้องรีบก้มตัวลงมาโอบไหล่กลสิทธิ์ให้เงยหน้า
ขึ้นมองท่าน เมื่อสายตาลูกชายสบกับสายตาของพ่อที่เอ่อคลอไปด้วยม่านน้ำตา ไม่ต้องพูดกันแล้ว
กลสิทธิ์เหมือนเด็กน้อยผวาเข้าสวมกอดพ่อไว้แน่น...ร้องไห้โฮเป็นเด็กไปเลย ภาพนี้สะเทือนใจวีสุดๆ
จนจุกแน่นในอกปวดร้าวไปหมด จนต้องทะลักทะลายน้ำตาร้องไห้ตามผู้ชายที่ได้ชื่อเป็นสามีแบบไม่อายใครเหมือนกัน
ถึงกับแม่ของวีต้องดึงวีเข้าไปกอดปลอบ วีก็ปลดปล่อยกลายเป็นเด็กโผล่เข้าซบอกแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้น
ภาพที่เห็นพ่อกับกล ผู้ชายตัวโตๆต่างวัยสองคนสวมกอดกันแน่น อ้อมแขนของพ่อที่โอบรอบตัว
กลสิทธิ์ไว้นั้น ลูบหลังเป็นการปลอบลูกชายไปด้วย มันช่างดูอบอุ่นอ่อนโยน และสวยงามจริงๆ สวยงามมากกับความรัก
ของพ่อที่มีให้ลูก วีเป็นเพียงคนมองยังซึ้งอิ่มเอิบหัวใจถึงขนาดนี้
แล้วกลสิทธิ์หละ ซึ่งโหยหาอ้อมกอดของพ่อมาตลอด ตัดพ้อต่อว่าความรักความเข้าใจของพ่อทุก
ครั้งที่มีโอกาสระบาย ว่าพ่อไม่เข้าใจกลไม่เคยรักกล พ่อรักแต่ตัวเอง โอ้!..สาธุ..พระเจ้า..อย่าเพิ่งจดบัญชีให้นรก
กินกบาลสามีวีเลยนะค่ะท่าน ตั้งแต่นี้ไปวีจะพากลทำบุญเป็นประจำ จะปฏิบัติตนเป็นลูกที่ดีกตัญญูต่อพ่อแม่
ชดเชยวจีกรรม มโนกรรม ที่เราทั้งคู่ได้ล่วงเกินพวกท่านที่ผ่านมา
หลังงานนี้คงต้องพากลทำพิธีล้างเท้าพ่อแม่ เพื่อขออโหสิกรรมขนานใหญ่ ไม่งั้นอย่าหวัง..
ชาตินี้ชาติหน้าคงจะหาความสุขความเจริญไม่ได้เป็นแน่...มงคลชีวิตดีดีคงอยู่ติดตัวกันหรอกนะ...เพราะเราเคยล่วงเกินท่านมาไม่น้อย
‘
พ่อขา...วีกราบขอขมาขอโทษพ่อด้วย ในสิ่งที่วีกับกลเคยล่วงเกินพ่อมา
ทั้งที่ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม ขอให้พ่ออโหสิให้เราทั้งคู่นะค่ะ นับจากนี้ไป พ่อคือแบบอย่างที่ดีของเรา
พ่อคือผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่ พ่อปิดทองอยู่หลังพระ พ่อคือ...พ่อพระของเราทั้งสอง...วีรักพ่อค่ะ’....???????
เคยพูดไว้แล้วว่า บ้างครั้งเราตัดสินอะไรไปตามที่ตาเนื้อเรามองเห็นตามที่เราเข้าใจ
ทำให้เราพิพากษาความผิดถูกไว้ก่อนแล้ว
อยากฝากไว้..ต่อนี้ไปนอกจากตาเนื้อที่เห็น นอกจากการกระทำที่เรารับรู้
โปรดใช้ใจส่องลึกเข้าไปอย่างละเอียดอีกสักครั้ง ตรวจทานอีกสักหน บางทีมุมที่คุณคิดจากสิ่งที่คุณเห็น
คุณอาจจะตัดสินผิด เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดจนต้องเสียใจภายหลัง ก่อนทุกอย่างจะสายเกินแก้ จำกันไว้นะค่ะ
ใช้ใจพินิจพิจารณาให้ถ่องแท้ ทางที่ดีเปิดใจให้กว้าง และหัดเข้าใจคนอื่นให้มาก อย่าเอาตนเองเป็นที่ตั้ง
แล้วคุณจะไม่รู้สึกละอายใจเหมือนที่วีกับกลเกิดความรู้สึกนี้กันแน่นอนค่ะ
สำหรับลูกๆ หลายต่อหลายคนที่ต่างไม่เข้าใจพ่อและแม่ของพวกคุณ ลองมองย้อนหลังในสิ่ง
ที่ได้กระทำมา และลองคิดพินิจตรึกตรองให้ดีกันอีกสักครั้ง ทำใจให้โล่ง แล้วคุณจะรู้ว่าคุณคิดผิดหรือถูก
หากยังไม่สายเกินไป ไม่ต้องรอถึงวันพ่อวันแม่ วันนี้เลยค่ะ รีบกลับไปสวมกอดพวกท่าน แสดงความรู้สึกสำนึกในบาปที่คุณ
ได้ล่วงเกินพวกท่านมา รีบทำกันเถิดนะค่ะ เป็นไปได้โทรศัพท์ไปสอบถามพูดคุยก็ยังดี เมื่อคุณยังมีโอกาสได้ทำกันอยู่ตอนนี้
ก่อนที่จะไม่มีคำว่า ‘
โอกาสอีกเลย’
งานแต่งครั้งนี้ ของขวัญยิ่งใหญ่มิใช่ความสุขของเราทั้งคู่ที่ได้ขยับเลื่อนขั้นให้สังคมประจักษ์
ถึงความรักข้ามเพศของเรา ว่าได้ใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกันแล้วนะ แต่กลับเป็นของขวัญจากคำพูดที่พ่อยอมเปิดใจพูดออกมา
กว่าหกปีครึ่งที่ท่านเก็บเงียบไว้ไม่เคยปริปากเลย มาวันนี้ท่านกลับมอบของขวัญให้เราทั้งสอง มีค่ามากกว่าของขวัญชิ้นใด
จะเทียบเท่าได้แล้ว
นี่แหละ...ความรักของพ่อ..ผู้ปิดทองหลังพระ...พ่อพระของเรา...?????
วีขอให้มีความสุขในการอ่าน และขอให้ได้แง่คิด
ที่วีไม่เคยเฉลยความรู้สึกนึกคิดของพ่อมาก่อน
เพราะท่านพูดหมดแล้วในตอนส่งตัวเราทั้งคู่เข้าหอ
ขอบคุณที่ร่วมทำบุญกันในครั้งนี้
รักคิดถึง fc ทุกคนค่ะ
ปราณวี.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
