ภารกิจที่ 32 : พิสูจน์ “จะกินอะไร” อิฐถามเมื่อทุกคนลงมารวมตัวกันที่ล็อบบี้ครบแล้ว ขาดแค่มิ้นที่ขอพักผ่อนอยู่ห้อง
“ไปหาร้านริมหาดนั่งชมวิวกันไหมคะ อ๊ะ!” โชแปงหยุดพูด กระแอมกระไอออกมาก่อนพูดขึ้นใหม่อีกครั้ง
“เราไปร้านริมหาดกินไปชมวิวไปกันเถอะค่ะ” โชแปงเปลี่ยนรูปประโยคเสียใหม่
“เอาสิ พวกมึงว่าไง” อิฐตอบรับก่อนหันไปถามความคิดเห็นคนอื่นๆ โชแปงรีบหันไปแลบลิ้นให้จุน ยิ้มดีใจที่ลองประเดิมแล้วได้ผล ส่วนจุนได้แต่สบตากับเขียว ความคิดเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมายว่าจะรอดไหมวะ เพราะถ้าเรื่องกินแล้วเป็นใครพี่อิฐก็ตามใจทั้งนั้น แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนของพวกเขาจะดีใจเป็นจริงเป็นจังมาก ราวกับจีบพี่อิฐสำเร็จแล้วก็ไม่ปาน
“กูยังไงก็ได้ โชแปงมีร้านแนะนำไหม” อินทรีย์ถามคนต้นคิดเผื่อว่าจะรู้จักร้านดีๆ
“ไม่มีค่ะ เราลองขับรถเลียบหาดไปเรื่อยๆ ไหมคะ เจอร้านไหนถูกใจก็ค่อยแวะ”
“ดีเหมือนกัน” อินทรีย์เห็นด้วย เมื่อคนอื่นๆ ไม่มีใครออกความคิดเห็นเพิ่มจึงตกลงกันตามนั้น
“ถ้าอย่างนั้นไปกันได้หรือยัง กูหิวแล้ว” สิงห์บ่น วันนี้พวกเขาฝังตัวอยู่ที่สระน้ำทั้งวัน ลงน้ำบ้างนอนเล่นบ้างไม่ได้ขยับไปไหน จะมีก็แค่สั่งเบียร์กับกับแกล้มนิดๆ หน่อยๆ มากิน
“บ่นตลอด ปล่อยปากให้ว่างบ้างเหอะพี่สิงห์ ไม่กินก็บ่น ไม่บ่นก็กัดชาวบ้านไปทั่ว จะไม่พักปากบ้างเหรอพี่”
“ครับไอ้คุณจุน เอ็งพักปากมากใช่ไหม กัดพี่กัดเชื้อทุกวันไม่เบื่อบ้างเหรอวะ”
“มันก็เบื่อหน่อยๆ นะ แต่ผมกลัวพี่สิงห์เหงาไงเลยต้องกัดเป็นเพื่อน”
“เขียวไปหาที่นั่งก่อน” เสียงอินทรีย์ดังแทรกขึ้นมา จุนหันไปเห็นอีกฝ่ายกำลังจูงมือเขียวทำท่าจะพาไปนั่งเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
“อ้าวพี่อินเขาจะไปกันแล้ว” จุนรีบร้องทัก
“กัดกันให้เสร็จก่อนก็ได้ พี่ไม่รีบ”
“เพราะพี่สิงห์เลย” จุนกระทุ้งสีข้างสิงห์เมื่อโดนอินทรีย์แซวแรงๆ เข้าให้
“เอ็งนั่นแหละเริ่มก่อน”
“ทั้งคู่ วันหลังต้องจับแยกกัน มึงเป็นพี่อย่าไปตามจุนมาก พากันหลงเข้ารกเข้าพงคุยกันไม่เคยจบ”
“คร้าบไอ้คุณเบต กูผิดตลอด” สิงห์ส่งค้อนให้ทิเบตก่อนเขกหัวจุนหนึ่งที ลงกับเพื่อนไม่ได้ต้องลงกับแฟน
“โอ๊ย! แพ้แล้วพาล” จุนลูบหัวป้อยๆ เจ็บจริงนะโว้ยไอ้พี่สิงห์
“กูว่าไปกันเถอะ อาศัยตอนคู่นี้หยุดพูดไม่งั้นเดี๋ยวมีอีกรอบยาวแน่”
“พี่อิฐ” จุนร้องเสียงหลงเมื่ออิฐผู้แสนใจดีเอากับเขาด้วย
“ฮ่าๆ “ อิฐขำเสียงประท้วงกับหน้ามู่ทู่ของจุน ตั้งแต่มีจุนกับเขียวเข้ามาในกลุ่มบรรยากาศก็ครึกครื้นขึ้นอย่างที่เห็น
“ก็ได้ๆ พี่เบตไปเร็วเดี๋ยวหาว่าช้าเพราะผมอีก” จุนหันไปเร่งทิเบต ก้าวเท้าเร็วๆ เดินนำหน้าออกไปก่อนเป็นคนแรก
“เดี๋ยวครับ”
“เหี้ย” สิงห์สะดุ้งโหยง เผลออุทานและขยับตัวหนีอย่างรวดเร็วเมื่อมือของแทนแตะลงบนบ่า
“ผมคนร้อยเปอร์เซ็นต์ นิสัยดีใช้ได้รับรองว่าไม่เหี้ย” แทนหัวเราะอยู่ในลำคอ ขำท่าทางสิงห์
“ขอโทษ” สิงห์ขอโทษเสียงห้วน จ้องหน้าแทนด้วยความรู้สึกหวาดระแวง
“มีอะไร” สิงห์ถามถึงเหตุผลที่อีกฝ่ายหยุดเขาเอาไว้
“มิ้นไม่ไปผมไม่มีเพื่อนนั่งรถ”
“ไปแค่นี้ไม่ต้องมีก็ได้มั้ง” สิงห์ชักใจคอไม่ดี คนตั้งเยอะแยะเลือกสะกิดเขาทำไมวะ
“มึงก็นั่งเป็นเพื่อนแทนหน่อยสิวะ แทนไม่มีเบอร์ใครสักคนเผื่อหลงกัน” อินทรีย์ยุส่ง อย่างสิงห์ต้องเจอแบบนี้จะได้เข็ด คิดจะเอาเขียวหวานไปเป็นตัวล่อกล้ามาก
“เดี๋ยวกูให้เบอร์มึง หลงจะได้โทรหากัน” สิงห์ยังพยายามเอาตัวรอด
“เอาตามที่ไอ้อินพูดนั่นแหละ มึงน่าจะไปเป็นเพื่อนแทนนะจริงไหม” อิฐเน้นสองคำสุดท้าย สายตาท้าทายเพื่อนเหมือนอยากถามว่ามึงลืมอะไรหรือเปล่า
“เออๆ กูไปเอง” สิงห์ตอบรับ แอบหัวเสียที่โดนเล่นงานเข้าให้ ปากพาจนแท้ๆ กู
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“รถสวยดี” เมื่อไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไร สิงห์จึงเลือกเรื่องที่ง่ายที่สุด
“ครับ” อะไรวะท่าทางดูเป็นคนพูดเก่ง ทีอย่างนี้เสือกถามคำตอบคำ แล้วไอ้เสียงเหมือนขำตลอดเวลานี่อีก ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
“เป็นเพื่อนมิ้นนานแล้วเหรอ”
“ตั้งแต่มัธยม” เวรเอ๊ย สิงห์แอบสบถอยู่ในใจ ถามกูบ้างก็ได้หรืออย่างน้อยตอบให้ยาวกว่านั้นหน่อยก็ยังดี อึดอัดฉิบหาย ในระหว่างที่สิงห์กำลังนินทาอีกฝ่ายอยู่ในใจ จู่ๆ แทนก็โน้มตัวเข้ามาหาเขา
“เฮ้ยจะทำอะไร!” สิงห์สะดุ้งโหยง อยู่กับหมอนี่เขากลายเป็นคนขวัญอ่อน นิดๆ หน่อยๆ ยังสะดุ้ง
“จะหยิบของ” สิงห์มองมือแทนที่ชี้ไปยังที่เก็บของด้านหน้าเขา ตกใจหมด
“หยิบแว่นให้หน่อย”
“ได้” สิงห์เปิดช่องใส่ของหยิบกล่องแว่นออกมายื่นให้
“เปิดให้หน่อยสิ” แม่งโว้ยเรื่องมากจริง สิงห์เปิดกล่องแว่นหยิบเฉพาะแว่นส่งให้แทน
“ขอบคุณครับ” เสียงทุ้มนุ่มจนสิงห์ขนลุก ทำไมต้องทำเสียงหล่อด้วยวะ เสียงเดียวกับเวลาที่เขาอยากพูดเอาใจสาวๆ เลย
“มีแฟนหรือยัง” สิงห์ตัดสินใจดับเครื่องชน ไม่จ่งไม่จีบมันแล้วถามตรงๆ นี่แหละวะง่ายดี
“ถามทำไมครับ”
“ชวนคุย”
“นึกว่าจะจีบผม”
“จีบ! พ่องสิ ผมไม่ใช่เกย์” สิงห์ลืมไปแล้วว่าตัวเองตั้งใจมาจีบอีกฝ่ายเพื่อสืบข่าว เจอคำถามนี้เข้าไปถึงกับสติหลุด
“อยากลองไหมครับ สนุกนะ”
“ไอ้เหี้ยยย” เสียงอุทานลั่นไม่คิดจะเจอคำชวนง่ายๆ แบบนี้ สัด ไอ้แทนเป็นเกย์จริงๆ ด้วย
“ฮ่าๆ ด่าได้แบบนี้ผมจะถือว่าเราสนิทกันแล้ว” อารมณ์ดีอะไรของมันนักหนาวะ เขายิ่งใจคอไม่ดีอยู่
“ตกลงเป็นเหรอ”
“เป็นอะไรครับ”
“อ้าว!” ตกลงพูดเรื่องเดียวกันหรือเปล่าวะ หรือไอ้หมอนี่แค่แซวเขาเฉยๆ แต่ไม่ได้เป็น สิงห์ชักงง
“ว่าไงครับ” น้ำเสียงแทนรุกเร้า
“เป็นเกย์หรือเปล่า” อยากให้ถามดีนัก จัดให้ชัดๆ กันไปเลย
“อยากรู้เหรอ” อ้าวไอ้นี่
“เออ อยากรู้” สิงห์ตอบห้วนๆ ยอมรับว่ากับแทนเขาตั้งใจทำตัวหยาบคายเล็กน้อยเพื่อเป็นการป้องกันตัว
“ถ้าอยากรู้ก็ต้องพิสูจน์” ถ้าจะมีใครสักคนที่ยิ้มได้เจ้าเล่ห์ มีเสน่ห์และกวนตีนไปพร้อมๆ กันก็ต้องไอ้หมอนี่แหละ ทำเอาสิงห์ขนลุกอยู่หน่อยๆ มันจะทำตาแบบนี้ใส่เขาทำไมวะ ผู้ชายทั้งดุ้นเหมือนกัน
“ช่างเถอะผมไม่อยากรู้แล้ว หาเรื่องชวนคุยไปอย่างนั้นเอง” สิงห์มองออกไปนอกหน้าต่างรถ เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะบอกโชแปงว่าแทนเป็นเกย์ แค่นี้จบ เป็นไม่เป็นก็เรื่องของมัน เอาเป็นว่าคนเจ้าชู้แบบนี้เขาไม่ปล่อยให้ยุ่งกับน้องเด็ดขาด
“อะไร!” สิงห์ตกใจเมื่ออีกฝ่ายโยนโทรศัพท์มาตกลงบนตักเขา ขนาดนั่งเงียบๆ แล้วก็ยังยุ่งกับเขาไม่เลิก
“เบอร์โทร”
“เบอร์โทร?” สิงห์ไม่ใช่ไม่เข้าใจ แค่ซื้อเวลาเพื่อให้สมองคิดได้ทันว่าเขาควรปฏิเสธอย่างไรดี จะบอกว่าไม่ให้ตรงๆ ก็ไม่ดี ผู้ชายเหมือนกันจะไม่ให้มันก็ดูแปลกๆ อีกอย่างแทนเป็นเพื่อนของเพื่อนจะทำอะไรก็ต้องคิดนิดหนึ่ง
“ใช่ครับ ไหนบอกจะให้ผม”
“ผมเหรอ..ผมไปบอกตอนไหน”
“คุณบอกว่าจะให้เบอร์ไว้เผื่อหลงกัน”
“ผมมาด้วยแล้วนี่ไง” สิงห์อยากจะร้องโอดโอยด้วยความปวดหัว ตกลงจะกวนประสาทเขาใช่ไหม เขาบอกเมื่อไหร่ว่าจะให้เบอร์ตัวเอง เขาหมายถึงเบอร์อินทรีย์ต่างหาก
“ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าคุณกลัวผม” รอยยิ้มล้อเลียนของแทนทำให้สิงห์หัวเสีย เขารู้สึกเสียศูนย์เล็กน้อย ทำไมเขาดูเอะอะโวยวายอยู่คนเดียวในขณะที่อีกฝ่ายสงบนิ่ง สบายๆ เอาแต่ยิ้มหรือไม่ก็หัวเราะเบาๆ อยู่ในลำคอ
“คุณมีอะไรที่ผมต้องกลัว เอาไป” สิงห์โยนโทรศัพท์คืนหลังจากกดเบอร์ด้วยความรุนแรง ถ้าโทรศัพท์พังได้เขาจะสะใจมาก
“ขอบคุณครับ” ไอ้บ้านี่กวนประสาทเขา สิงห์ฮึดฮัดเมื่อรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกข่างให้อีกฝ่ายปั่นหัวเล่น เหี้ยเอ๊ย กูไม่น่าหาเหาใส่หัวเลย สิงห์ได้แต่ด่าตัวเองอยู่ในใจ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“นั่งดีๆ หันไปหันมาพี่ปวดหัว”
“ก็ผมอยากรู้ว่ารถคันอื่นตามมาหรือยัง” จุนมากับทิเบตสองคน อินทรีย์และเขียวหวานย้ายไปนั่งกับโชแปที่รถของอิฐ ปิดท้ายด้วยสิงห์ที่ต้องย้ายไปนั่งกับแทน
“ถึงเห็นก็ไม่ได้ยินว่าเขาคุยอะไรกัน จะอยากรู้ไปทำไม”
“รู้อีก” จุนแอบทำปากยื่น หมั่นไส้ความฉลาดของแฟน ก็เขาอยากรู้ว่าโชแปงเป็นอย่างไรบ้าง จะคืบหน้าบ้างไหม แล้วพี่แทนจะสนใจพี่สิงห์จริงหรือเปล่า บอกเลยว่าโดยเฉพาะคู่นี้เขาอยากรู้มากเป็นพิเศษ
“บ่นอะไรพี่”
“เปล่าครับเปล่า ใครจะกล้าบ่น”
“แค่นี้งอนพี่เหรอเดี๋ยวนี้ชักงอนเก่ง”
“เขาเรียกว่าเติมความหวานให้ความรัก มันต้องงอนกับบ้าง โกรธกันบ้าง ง้อนิดง้อหน่อยให้ชีวิตมีรสชาติ” จุนอ้างไปอย่างนั้นแหละ หวังให้ฟังดูดีเขาจะได้ไม่โดนว่า
“พี่ไม่ง้อนะ”
“พี่เบต นี่แฟนนะครับ ผมเป็นแฟนต้องง้อผมหน่อยสิ”
“ถึงเป็นแฟนแต่ถ้างอนไม่เข้าเรื่องพี่ก็ไม่ง้อ”
“เหอะ ก็ว่าแล้วเชียวทำไมถึงยังโสด” น้ำเสียงดูแคลนของไอ้ตัวจุ้นทำเอาทิเบตสะดุ้ง
“ว่าไงนะ”
“พี่มิ้นควรดีใจที่ผมรับพี่เบตมาดูแลไว้เสียเอง ผมเสียสละแค่ไหนไม่มีใครรู้หรอก เกิดเป็นไอ้จุนแสนลำบาก มีแฟนก็ขี้เก๊ก หวานก็ไม่หวาน ง้อก็ไม่ง้อ เดี๋ยวหาแฟนเด็กมาอ้อนซะเลยนี่”
“ตัวจุ้น” ทิเบตทั้งขำทั้งเหนื่อยใจ ดู ดูไอ้ตัวดีมันสรรหาแต่ละคำมาพูด
“รู้เหรอว่าพี่สู้แฟนเด็กไม่ได้”
“ขอผมดูก่อนนะ” ไอ้ตัวดีเอนตัวออกห่างเขาจนแผ่นหลังชิดกระจก มองเขาด้วยสายตาพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า คิ้วขมวดเข้าหากันราวกับกำลังใช้ความคิดอยู่จริงๆ ถ้าไม่ติดว่ากำลังขับรถอยู่เชาจะจับฟาดให้หายซ่า
“ซิกแพคยังแน่นอยู่หรือเปล่าเข้าฟิตเนสบ้างไหม หรือว่าย้วยเป็นตาลุงแล้ว”
“เดี๋ยวเราจะโดน” ทิเบตไม่สามารถหาคำอื่นที่เหมาะสมมาพูดได้นอกจากคำนี้ แต่มีหรือไอ้ตัวจุ้นจะกลัว
“รู้ไหมว่าผมชอบคนเอาใจ เห็นห้าวๆ พูดจาโผงผาง...”
“เขาเรียกปากเสีย”
“เออ นั่นแหละๆ” จุนทำเสียงจึ๊กจั๊กไม่พอใจที่เขาขัดคอ
“เห็นผมเป็นแบบนี้ผมก็ชอบให้แฟนง้อให้แฟนเอาใจนะ ชอบให้กอดให้ลูบหัว พูดจาเพราะๆ ใส่”
“เป็นหมาเหรอเรา”
“นี่ไงๆ แบบนี่ไงถึงจะทิ้งไปหาแฟนเด็ก” ไอ้ตัวจุ้นโวยวายยกนิ้วขึ้นชี้หน้า
“ทิ้งสิ”
“หะ! พี่เบตว่าอะไรนะ”
“พี่บอกว่าอยากทิ้งก็ทิ้ง อยากหาแฟนเด็กก็ไป พี่จะได้หาแฟนใหม่ กลับไปซบอกสาวสวยหุ่นน่าฟัดท่าจะดี” จุนเงียบกริบทันทีที่ทิเบตพูดจบ ไอ้ตัวดีกัดปากมองเขาตาเขม็ง ก่อนจะหันกลับไปนั่งตัวตรงหลังพิงพนัก
“จุน” ทิเบตเรียกไอ้ตัวจุ้นเสียงอ่อน พ่ายแพ้ให้กับหน้าหงอยๆ ของมัน
“ดูนี่”
“เฮ้ย! ทำอะไร” รถเป๋วูบแฉลบเข้าข้างทาง ดีว่าไม่มีรถอยู่เลนซ้ายไม่อย่างนั้นเกิดอุบัติเหตุแน่ ไอ้ตัวร้ายเอ๊ยทำอะไรไม่รู้จักคิด จู่ๆ ก็ถอดเสื้อยืดออกโชว์แผงอกขาวแถมจับมือเขาไปวางทาบทับบนยอดอก ใครมันจะไปทำใจทัน
“ไม่มีนมแต่ขาวอยู่นะฟัดได้เหมือนกัน”
“ใส่เสื้อเดี๋ยวนี้” ทิเบตชักมือกลับ ยังรู้สึกถึงความนุ่มยุ่นของผิวเนื้อที่เพิ่งได้สัมผัส
“ไม่ใส่ เดี๋ยวจะถอดกางเกงโชว์ด้วย”
“ไอ้ตัวจุ้น” ทิเบตอุทาน ยอมรับว่าเขาตกใจคำพูดของจุน
“บอกมาก่อนสิว่าจะกลับไปฟัดสาวๆ อีกไหม”
“เรานี่มัน..” ทิเบตจนคำพูดจริงๆ เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวเราะออกมา
“ใส่เสื้อก่อนแล้วค่อยคุยกัน ไม่รู้เหรอว่าไม่ควรถอดเสื้อโชว์ต่อหน้าพี่”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เมื่อวานว่ายน้ำทั้งวันผมก็ใส่แค่กางเกงขาสั้นตัวเดียว” มันก็ใช่แต่สถานการณ์มันไม่เหมือนกัน ไหนจะมือซนๆ ที่จับมือเขาไปวางบนยอดอก ไม่รู้บ้างหรือว่ามันทำให้รู้สึกอย่างไร
โชคดีที่ตัวจุ้นยอมเชื่อฟังเขาใส่เสื้อกลับเข้าไปเหมือนเดิม ทิเบตถอนใจด้วยความโล่งอก นับวันยิ่งอันตราย ถ้าเขาทำรถชนขึ้นมาจะทำอย่างไร
“เมื่อกี้พี่..” ทิเบตกำลังจะพูดว่าเมื่อกี้เขาพูดเล่น แต่ไม่ทันไอ้ตัวยุ่งที่พูดแทรกขึ้นมา
“ผมชอบงอนแต่ไม่ต้องง้อก็ได้ เดี๋ยวผมหายเอง”
“หะ!”
“ได้ยินแล้วน่า ผมบอกว่าผมงอนเองหายเองก็ได้ แต่เวลางอนช่วยลูบหัวให้หน่อยแล้วกันจะได้รู้ว่ายังรักอยู่”
“โธ่เอ๊ยไอ้ตัวจุ้น” จะไม่ให้ผมรักมันหลงมันได้อย่างไรครับ ดูแต่ละอย่างที่ทำ
“โอเคไหมล่ะ”
“โอเคครับ” ผมจำได้ว่าตัวจุ้นอยากให้พูดด้วยเพราะๆ แล้วใครว่าผมจะไม่ง้อ ทุกวันนี้ผมง้อจนหมดฟอร์มไอ้ตัวจุ้นยังไม่รู้ตัวอีก
“ไม่ไปหาสาวๆ แล้วนะ”
“ไม่ไปครับ”
“พู่ โล่งอก” เสียงเจ้าตัวจุ้นถอนใจออกมาราวกับเจ้าตัวรู้สึกโล่งใจจริงๆ
“เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจพูดให้โกรธ ผมไม่ไปหาใครใหม่หรอก บอกแล้วว่ารักอยู่คนเดียวพี่เบตจำคำนี้ไว้เลย ขอโทษด้วยที่พูดเล่นไม่รู้จักคิด”
“พี่ก็ขอโทษที่ทำให้กังวล พี่ไม่เคยคิดจะมองใครนอกจากเรา” ผมยกมือขึ้นลูบหัวไอ้ตัวยุ่งเบาๆ น้ำเสียงอ่อนลงด้วยความเอ็นดู
“ว๊าว พี่เบตก็หวานได้เหมือนกันแฮะ ขนลุกหน่อยๆ นะเนี่ย” นั่นแหละครับตัวจุ้น สุดท้ายก็พาล่มเสียเองแล้วชอบมาบ่นผมว่าไม่หวานไม่ง้อ
“สบายใจล่ะ ตกใจหมด จู่ๆ ก็มีแฟนจู่ๆ ก็โดนทิ้ง อายเขาตาย”
“เราทิ้งพี่ไม่ใช่เหรอ” ทิเบตทวนความ จำได้ว่าไอ้ตัวดีเป็นคนพูดว่าจะทิ้งเขา
“เหอะพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อหรอก มีแต่คนจะบอกว่าพี่เบตเป็นคนทิ้งผมแน่นอน”
“ตกลงไม่ให้ไปเพราะรักหรือไม่ให้ไปเพราะกลัวชายหน้า เอาดีๆ “ ทิเบตชักไม่แน่ใจ
“ทั้งสองอย่าง” ไอ้ตัวจุ้นยิ้มแป้น เอากับมันครับเรื่องความล้นไม่มีใครเกิน
“เอาน่า อย่าทำหน้าเหมือนเสียใจที่ชอบผม สัญญาว่ากลับไปจะให้ฟัด”
“อะไรนะ” ผมได้ยินประโยคหลังไม่ชัดเพราะจุนพูดเบามากเหมือนพึมพำอยู่ในคอ ได้ยินแค่สัญญาอะไรสักอย่าง
“ไม่มีอะไร” จุนยิ้มจนตาหยี เลิกสนใจผมหันไปยุ่งกับการเลือกเพลงฟัง ผมขำความอยู่ไม่สุขของตัวจุ้น สนใจอะไรได้แป๊บๆ แล้วก็ลืม ป่านนี้คงลืมเรื่องโชแปงไปแล้วมั้ง
“พี่เบตลองฟังเพลงนี้เพราะดี” จุนหันมาชวนผมฟังเพลง เจ้าตัวร้องคลอไปด้วยเบาๆ ดูอารมณ์ดีมากสังเกตจากรอยยิ้ม ผมชอบจุนที่เป็นแบบนี้เพราะมันทำให้ผมพลอยมีความสุขไปด้วย ว่าแต่ไอ้ตัวดีคิดอะไรอยู่นะ ทำไมสีหน้าถึงมีความสุขนาดนั้น
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
หมายเหตุ** คนเขียนทราบว่าการที่เพื่อนทั้งกลุ่มมีแฟนพร้อมกันเป็นเรื่องประหลาด แต่เนื่องจากเรื่องนี้ตั้งใจแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงและเพลินเพลิน ช่วยมองข้ามให้คนเขียนนิดนะคะ ^^
ปล.1 ตะแรกก็ว่าจะให้มีแค่สามคู่ แต่ทนเสียงรบเร้าของคนที่หมั่นไส้พี่สิงห์ไม่ไหว จัดไปค่ะ
ปล. 2 เดี๋ยวตอนหน้ามาขมวดเรื่องให้นะคะ วันนี้เขียนแบบเน้นอ่านเล่นไปก่อนน้า
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 767507 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก