ชอบพี่หมอกตรงที่ ไม่ว่าจะโกรธ จะโมโหยังไง ก็ไม่เคยให้ตี๋ห่างจากสายตาไปจริง ๆ
ต่อให้คิดถึง เป็นห่วงแค่ไหน ถ้าไม่จังๆ ก็ไม่พูด แต่อาการขับรถมามองบ้านทุกวัน มันบอกได้จริงๆ นะ ว่าคิดถึงขนาดไหน
ที่ยังต้องปรับตัวกันต่อไปคือพี่หมอกที่ัยังหวง และห่วงสิ่งตัวเองรัก ไม่ยอมให้ห่างหาย ให้ใครมาทำอะไร จนกลายเป็นตีกรอบ
ในขณะที่ตี๋ก็ยังคงอยากจะยืนด้วยตนเองให้ได้มากที่สุด เป็นความคิดที่ดีมาก เราชอบ แต่ก็ทำให้ตี๋อึดอัดกับกรอบของหมอก
มันเหมือนคนนึงอยากจะปกป้องจนต้องสร้างกำแพงอย่างหนาครอบไว้ ในขณะที่อีกคนอยากจะมายืนข้าง ๆ ร่วมเผชิญ
ซึนกันน่ารักเสมอ คำสั้น ๆ ไม่กี่คำของตี๋ ก็ทำให้หมอกหลุดการควบคุมตัวได้เรื่อย ๆ
คลี่คลายเร็ว ๆ นะคะ ไม่ง่าย แต่เจ็บเพราะทั้งคู่มาแล้ว เลยไม่อยากเจ็บต่ออีกนาน