ทรมานจริงๆ เริ่มเกิดความรู้สึกสับสน... เเม่ภาเหรอที่คุยกับฟานเมื่อวาน... เมื่อวานนี่วันไหน... วันเกิดรึเปล่า???
อย่างนั้นคำว่า"บ้านนั้นกลับมาเเล้ว" ... จะกลายเป็นว่า ไม่มีเต้ให้กลับมาด้วย เเม่ภาอาจทำใจไม่ได้ จนถึงเมื่อเวลาสมควร
โอยยยย สับสน หน่วงใจ เศร้า... ความรู้สึกหลายๆอย่างชัดเจนเเล้ว ฟานก็รักเต้สินะ เหมือนกับที่เต้รักฟาน...
สงสารเต้ และก็สงสารฟาน... และเกลียดยัยมิ้มจริงๆ ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันเเท้ๆ ไม่เข้าใจความรู้สึกคนอื่นเลยเเท้ๆ...
ความรู้สึกของคนที่สูญเสียคนที่เรารัก และรักเราน่ะ ยิ่งใหญ่กว่าคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องหรือรับรู้อะไรมากมายเลยด้วยซ้ำ...
เมื่อคนที่เรารักตายไป เราไม่ลืมหรอก และยังจะจำฝังใจ เหมือนเค้ายังอยู่ด้วยซ้ำ แต่คนออื่นน่ะ เวลาผ่านไป เดี๋ยวก็ต้อง
ลางเลือน... เพราะงั้นฟานถึงเป็นอย่างทุกวันนี้สินะ... ตอนนี้เรียกน้ำตาจริงๆ
ฟานเต้
+เป็ดค่ะ... เป็นกำลังใจ ไม่ผิดหวังเลยที่ได้อ่าน