หัวข้อ: บริษัทบำบัด 'โสด' [บทที่ 22+ส่งท้าย] 18 ธ.ค. 56 หน้า 18 จบแล้วค่ะ :)

[NewYearzz]

อ่านนนิยายของคนเขียนที่เขียนดีๆมันก็ไม่ดีตรงนี้แหล่ะนะ

เพราะเวลาที่เค้าเขียนตอนที่สื่ออารมณ์และความรู้สึกทีไร ข้าพเจ้าน้ำตาแตกทุกที 

พี่คนเขียนครับ รับผิดชอบน้ำตาผมด้วย มาต่อเร็วๆนะ 


รอตอนต่อไปครับ 

[นอนกินแรง]

อีกแล้วแนวหน่วงไม่แน่นอน

ทั้งแทคทั้งโอบเหมือนต่างเข้าใจผิดกันอยู่เลย

ไม่คุยกันแล้วจะจบไหมเนี่ย

ติดตามตอนต่อไปค่ะ

[yumsonteen]

คุณแทคนี่ขี้ใจน้อยหวงของ

[Aoya]

เราสงสารแทคอ่ะ
เรื่องคิดไปเองนี่ก็ส่วนหนึ่งนะ แต่เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนที่แทคเคยเจอมา
แทคคงคิดว่าตัดใจตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่าถลำลึกจนกลายเป็นบาดแผลอีกแผลหนึ่ง

แล้วยิ่งอีกฝ่ายเป็นเพื่อนที่รับรู้เรื่องราวทุกอย่าง รับรู้ช่วงเวลาความเจ็บปวดมาด้วยกันแล้ว
มาตอนนี้เพื่อนก็เพิ่งบาดเจ็บมาสดๆ ร้อนๆ
แทคก็เลยหลีกทางให้ด้วยความเต็มใจเลยล่ะ

แต่เราไม่เข้าใจโอบ โอบสับสนหรือกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ
ทำไมอยู่ดีๆ ถึงกลับบ้านไม่บอกไม่กล่าวแทคสักคำ
แถมไม่ติดต่ออะไรมาเลย ทั้งๆ ที่แทคเปิดใจให้ขนาดนี้แล้วแท้ๆ
แล้วอยู่ๆ เพื่อนก็มาบอกว่ากำลังคุยๆ กันอยู่
ต่อให้เข้มแข็งแค่ไหนก็คงต้องขอเวลาทำใจบ้าง

เราไม่โทษแทคเลย โอบสิทำไมมีอะไรไม่พูดไม่บอกกันล่ะ
ปล่อยให้คิดไปเองคนเดียวทำไม

[drasil]

อาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะแทค

[Windyne]

แม๊! มันช่างอึมครึมดีแท้
เข้าใจอารมณ์แทคนะ ชอบเค้าแต่ก็ไม่มีสิทธิ์จะหึงหวง
จะแสดงอารมณ์อะไรออกไปก็ไม่ได้ ทุกอย่างมันเลยอัดแน่นในใจ

หวังว่าสถานการณ์ระหว่างแทคกะโอบจะคลี่คลายในเร็ววัน

PS. ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะคุณเดหลี ถ้าชอบนิยายแฟนตาซีก็ลองแวะมาอ่านได้นะคะ ^^

[KAEHUB]

อึนสุดๆ เมื่อไหร่จะคุยกันรู้เรื่องนะ ทั้งแท็คทั้งดอบเลย ต่างฝ่ายต่างคิดเองเออเองไปทั่ว แล้วจะมาเสียใจทีหลัง มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาแล้วนะ

[DarknLight]

อมพะนำกันทั้งสองคน จะเอาอะไรง้างดีน้อ
บรรยากาศอึมครึมเกินไปล่ะ

[goosongta]

โอบทำทุกอย่างเพื่อแทคจริงๆ ที่กลับบ้านเนี่ยคงตั้งใจไปเอารถมาให้ใช้
เมื่อไหร่เค้าจะเข้าใจกัน

[Millet]

ต่างคนต่างก็หยั่งๆกัน โอ๊ยยยยย

เข้าใจทั้งสองคน เจ๊เข้าใจจจจ

แต่ทั้งสองคนต้องเข้าใจเจ๊ด้วย เจ๊อึดอัด 555555555555555555555

รีบชัดเจนเถอะ หม่นมากกอะ กรี๊ด

[pim_onelove]

เบื่อแทค!!!

ตลอดเวลาที่โอบแสดงออกมาเนี่ยมันไม่ได้บอกอะไรเลย หรือช่วยให้คิดอะไรออกเลยใช่ไหม
ตลอดเวลาที่ผ่านมามีโอบคนเดียวที่แสดงออกอย่างชัดเจน ส่วนแทคเลือกที่จะสงวนท่าทีมาตลอด
พอโอบเลือกที่ถอยออกมาบ้าง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร แทคก็ยังเลือกที่จะสงวนท่าทีต่อไป
เขาไม่โทรก็ไม่รู้จักโทรไปเองล่ะ เขาไม่พูดด้วยทำไมไม่รู้จักเข้าไปทักก่อน รู้จักไหมเคาะห้องตรงกันขามแล้วถามว่าจะไปห้องสอบยังไงน่ะทำเป็นไหม
ทั้งนี้ทั้งนั้นก็รอจะให้โอบเป็นฝ่ายออกตัวก่อนเหมือนอย่างที่เคยชินมาตลอด เคยแสดงให้อีกฝ่ายรู้ไหมว่าแคร์เขาบ้างเหมือนกัน
เขากลับบ้านเพื่อไปเอารถมา พอเขาเสนอก็ดันบอกปัด เคยคิดเห็นใจเขาไหมว่าเหนื่อยขนาดไหนขับรถไปกลับต่างจังหวัดไกลๆ เนี่ย

พอเห็นเขาคุยกับคนอื่นเข้าหน่อยดันมาทำคิดมาก สรุปจะไม่ให้โอบคุยกับคนอื่นเลยหรือไง ทีตัวเองสนใจเขามากนักหรือไง


สรุปนะ ตอนนี้เบื่อนิสัยของแทคมาก 
.
.
.
อิน อิน อิน อิน

[u_cosmos]

อ่านแล้วอึดอัดจัง เหมือนกับว่าถูกมึนตึงใส่ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าทำผิดอะไร
ต่างคนต่างคิดแต่ไม่มีใครพูดออกมาสักคน แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันเนี่ย
ไม่เข้าใจกันแล้วทำแบบนี้ มันอึดอัดยิ่งกว่ามาชี้หน้าด่ากันซะอีก

[hobazaki]

ฮืออออออออออออออออออ คิดถึงแทค

[เดหลี]

บทที่ 14

ควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งเป็นสาย เถ้าขาวค่อยหักร่วงลง ที่ยังเหลือติดแดงวาบขึ้น

ท้องฟ้ากรุงเทพฯ มืดหม่น รถราวิ่งกันขวักไขว่อยู่ข้างล่างแต่เสียงไม่ได้ยินถึงบนนี้เท่าไร
 
ผมพาดแขนตรงที่กั้น ทอดสายตาออกไปไกล...

เมื่อครู่กลับถึงห้องก็คว้าซองบุหรี่ไฟแช็ค มุ่งหน้าขึ้นดาดฟ้า ลมกลางคืนหอบพัดจนพาเอาละอองฝนที่เพิ่งตกเมื่อตอนเย็นมาด้วย ผมเคาะเถ้าบุหรี่ในมือขวาอีกครั้ง

งานนี้... เท่าที่ผ่านมา ผมก็คิดว่าทำได้บรรลุจุดประสงค์ ช่วยให้คนสมหวัง คนที่อาจจะไม่ได้เจอกัน ถ้าไม่มีเรา... ดีใจกับเขาถ้ามันไปได้สวยงาม ปลอบใจเขาถ้าตรงข้าม แต่ก็จะมีครั้งใหม่ ได้ลองใหม่ เจอคนใหม่ ถ้ายังไม่ถอดใจไปเสียก่อน

พี่อิทชวนขึ้นมาช่วยงานกัน ผมตกลง เพราะไม่อยากคิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง   
 
อันที่จริงแล้ว ความรักต้องอาศัยการ ‘ช่วยเหลือ’ มากขนาดนั้นหรือเปล่า ผมคิดว่าตัวเองได้ช่วย แต่บทบาทของคนนอก ในกรณีนี้อาจเรียกว่าคนกลาง พ่อสื่อ หรืออะไรก็ตาม มันสำคัญแค่ไหน ผมก็ไม่รู้

อย่างภัคกับคุณศรัณย์ ก็ออกไปกันโดยผมไม่ต้องช่วย ทั้งๆ ที่ผมรู้จักทั้งสองคนมาก่อนแล้วตั้งนาน หรือไม่ต้องคิดว่าเพราะภัคเป็นเพื่อน ไม่ใช่ลูกค้า เพราะภัคไม่อยากให้ทำผมเลยไม่ทำก็ได้ ลองดูจากคนอื่น... แป๊วกับแฟน พ่อแม่ผม หรือที่ภัคไปเจอ... ใคร... ในงานแต่งงานรุ่นพี่ คนเรา... บทจะเจอก็เจอ บทจะชอบก็ชอบ ใครจะไปกะเกณฑ์ความรักความชอบได้จนถึงที่สุด ต้องรักเมื่อไหร่ ที่ไหน อย่างไร

เพราะความรักไม่มีกฎ หรือถ้ามี ก็คงเป็นกฎของตัวเอง

ผมห่วงภัค เลยไปพูดกับคุณศรัณย์ แต่สุดท้าย ภัคก็ยังต้องเป็นคนตัดสินใจเอง คิดเอง และเรื่องทั้งหมดก็เป็นเรื่องระหว่างภัคกับคุณศรัณย์ หรือภัคกับใครก็ตามที่เพื่อนเลือกจะคุยด้วย

ผมปกป้องเพื่อน ก็ใช่... จริงๆ ผมอาจจะพยายามปกป้องใจตัวเองไปพร้อมกัน แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก พอปล่อยให้ใครเข้ามา ลดเกราะลงแล้ว... เขาก็มีส่วนแบ่งในการควบคุมจิตใจเรา จะสุขหรือว่าทุกข์ ไม่ใช่ทั้งหมด แต่ก็มีส่วน... ยิ่งให้เข้ามามาก ยิ่งมีบทบาทมาก

โดยที่เราไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรด้วยซ้ำ

วันนี้ เป็นวันเดียวกับที่ผมอยู่เชียงใหม่เป็นวันสุดท้าย และสูบบุหรี่เป็นครั้งสุดท้าย

ตอนนั้นภัคไปเรียนต่อแล้ว ผมยังไปส่ง บอกเพื่อนว่า ไหว... จริงๆ แล้ว ไหวหรือไม่ไหว ในที่สุดตัวผมจะรู้เอง ภัคพยักหน้า เข้าใจ
 
สามวันต่อมา ในร้านอาหาร ซึ่งผมไม่ได้สนใจหรือจดจำรายละเอียดว่าร้านอะไร กับคนเดิม เรื่องเดิม... มีสายเรียกเข้า เขารับ บอกว่าที่บ้านเรียกจัดการธุระด่วน

ผมไม่พูดอะไร พอเขาไปก็ลุก จ่ายเงิน ออกจากร้าน เดินไปเรื่อยๆ

ตอนนั้นน้ำตาไม่ไหลด้วยซ้ำ รู้แค่เหนื่อย เหนื่อยมาก... ไม่ได้เหนื่อยเพราะเดิน เพราะร้อน

แต่เพราะรู้ว่า สายเมื่อกี้ ไม่ใช่ที่บ้าน

เหลือจะนับว่าครั้งที่เท่าไร เลยไม่นับ แต่รู้

เดินไร้จุดมุ่งหมายอยู่พักหนึ่งถึงได้กลับไปคอนโด เก็บของ เอาที่เป็นของตัวเอง เอาที่สำคัญ ใบปริญญา รูปถ่ายกับพ่อแม่ แล็ปท็อป หนังสือเสื้อผ้านิดหน่อย

ที่ไม่สำคัญก็ปล่อยไว้ ทิ้งเอาไว้ทั้งหมด

ผมจำได้ว่าไม่มีปัญหาในการเก็บของ แยกของตัวเอง กับของเขา... ไม่มีสักชิ้นที่อาลัยอาวรณ์ ไม่มีสักอย่างที่หยิบขึ้นมาแล้วคิดว่า นี่เคยไปซื้อด้วยกัน หรือเคยเป็นที่ระลึกสำหรับโอกาสโน้นโอกาสนี้ เพราะไม่อยากจะ ‘ระลึก’ ไม่ใช่ของผม ก็มองผ่านเลยไป

ความทรงจำที่ดี มีไหม... ต้องมีบ้าง แต่เมื่อถึงจุดนั้น ไม่มากพอจะรั้งใจให้อยู่ต่อได้อีก

ครั้งนี้ต่างจากเหตุการณ์ครั้งที่แล้วๆ มาอย่างไร อาจจะไม่ต่าง... แต่เพราะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนี่แหละ เพราะเรื่องอย่างเดิม ถ้าเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า คำแก้ตัว... สัญญาไร้ความหมาย ทำให้เยื่อใยที่มีอยู่เบาบางลงทุกที
 
... รอเพียงฟางเส้นสุดท้าย และน้ำหนักของฟางเส้นเดียวนั้น ก็ทำให้หลังอูฐหักได้เหมือนกัน

เก็บของใส่รถเสร็จ ผมขับขึ้นดอยไปคนเดียว นั่งจนพระอาทิตย์ขึ้น จึงหยิบโทรศัพท์มากดหมายเลขที่จำขึ้นใจ

พ่อแม่ผมตื่นเช้าทั้งคู่ แม่เคยบอกพลางหัวเราะ ‘เป็นแม่เป็นเมียตื่นก่อนนอนทีหลัง เป็นครูก็ไปก่อนกลับทีหลัง’ ส่วนพ่อคอยแซว ตื่นก่อนลูกน่ะใช่ แต่ถ้าพ่อไม่ปลุกล่ะแม่ไม่ตื่นหรอก... ตอนนี้พ่อกับแม่คงกำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่ที่โต๊ะตัวเก่า พ่ออ่านหนังสือพิมพ์ แม่เล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ แต่พ่อก็รู้เรื่องทั้งที่อ่านและฟัง ภาพเหล่านั้นผุดขึ้นมาอย่างชัดเจนแค่เพียงคิดถึง

ได้ยินเสียงคุ้นเคยรับสาย ผมก็บอกแม่ ‘แทคหลบบ้านนะ...'

หลบบ้าน... กลับบ้าน แต่ผมคิดถึง 'หลบ' อย่างความหมายในภาษากลาง เพราะผมอยากไปให้พ้นจากเรื่องราวทุกอย่าง แต่ก็แค่หลบ ไม่ได้คิดว่า... หนี

เพราะคงไม่มีใครตาม

ตอนเช้าหมอกลงเกือบแหกโค้งไปที ถึงกับต้องจอดให้ใจที่แทบกระดอนออกจากอกสงบลงเป็นปกติก่อน

หัวใจเป็นของเรา มีบางขณะที่อาจรู้สึกว่า ไม่ใช่อีกแล้ว แต่... ให้ได้ ก็เอากลับคืนมาได้ และสุดท้าย หัวใจก็ยังต้องเต้นต่อไป
 
แค่นี้ ไม่ตาย

ตลอดระยะทางมีจอดเติมน้ำมัน พักบ้างถ้าเริ่มล้า แปลกที่ไม่ค่อยหิว... นอกจากนั้นก็ไม่ได้หยุดเลยจนถึงบ้านเอาเกือบเที่ยงคืน
 
บ้านดูเหมือนเดิม... กระบองเพชรของพ่ออาจจะออกดอกเพิ่มมาบ้าง ต้นมะม่วงริมรั้วที่เคยปีนตอนเด็กๆ ยังอยู่ ทั้งที่ไม่ได้กลับมาสักพักแล้ว แต่รายละเอียดพวกนี้ไม่ได้เลือนไป

พ่อกับแม่ยังรอ บนโต๊ะมีกับข้าวที่แม่เก็บไว้ให้ เหมือนเมื่อก่อนตอนเรียนที่ผมกลับบ้านปิดเทอมใหญ่เพื่อมาเช็งเม้ง

... น้ำตาเริ่มไหลตอนกินข้าวฝีมือแม่นั่นเอง

พ่อกับแม่ไม่ได้ถามหรือซัก แต่นั่งอยู่ข้างๆ พ่อบีบไหล่ผมเบาๆ ส่วนแม่จับมือเอาไว้

ผมไม่เคยอยากขับรถไกลๆ คนเดียวอีก

... ถึงคู่เดตเสี่ยไปกับคนอื่น เสี่ยก็ยังอยู่ คุณศรัณย์รู้ว่าคนที่สนใจไม่ได้มองเขาคนเดียวแต่ไม่เลิกล้มความตั้งใจ ผมนับถือทั้งคู่ แต่ก็อีกนั่นแหละ เดตของเสี่ยไม่ใช่คนเดียวกันกับภัค และเสี่ยกับคุณศรัณย์ก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน

ผมถอยออกมาคราวนี้ มองได้ว่าเอาตัวรอด ไม่สู้ หรืออะไรก็ตาม ผมเคย ‘ไม่ตาย’ มาหนหนึ่ง แต่เพราะก่อนหน้าที่จะออกมานั้นความรู้สึกมันค่อยๆ หมดสิ้นลงไปเรื่อยๆ... นานแล้ว คราวนี้ คราวนี้... ผมไม่ใช่แมว ไม่มีเก้าชีวิต คราวนี้รับประกันไม่ได้ว่า... จะไม่ตาย


เสียงฝีเท้าดังกระทบพื้นจากเบื้องหลัง ดาดฟ้าไม่ค่อยมีใครขึ้นมา ผมถึงใช้เป็นที่ปลีกวิเวกเวลามีเรื่องต้องคิด แต่... ระยะหลังก็ไม่ได้ใช้เท่าไร

ผมเหลียวไปช้าๆ นึกรู้ว่าใคร

โอบก้าวเข้ามาใกล้พอจะเห็นหน้าได้ยินเสียงกัน มองผมอยู่นิ่งๆ แล้วสายตาจึงเลื่อนลงไปจับมือขวาที่ยังเหลือบุหรี่อยู่ค่อนมวน

อันที่จริงผมจุดเพราะชิน มีไฟแช็ค มีบุหรี่ แต่ไม่ได้สูบ ที่บอกว่าเลิกแล้ว เลิกขาด

ถ้า... เครียดก็จุดบ้าง มองเถ้าลามร่วง เคาะทิ้งไปเรื่อยๆ บอกตัวเองว่า ไหม้หมดมวนคงเลิกเครียด... ไม่รู้คราวนี้จะได้ผลหรือเปล่า

"... เวลาแทคไม่สบายใจ ชอบขึ้นมาที่สูงๆ ทุกที..."

อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อนเหมือนรู้ว่าผมสงสัย ทำไมจึงตามจนเจอที่นี้ได้ เรื่องนี้สังเกตเอาคงไม่ได้ แต่วิธีการพูดทำให้ผมคิดว่า ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมรู้สึก... โอบรู้จักผม รู้จักความเป็นผม นิสัยอะไรต่างๆ เล็กๆ น้อยๆ ตอนแรกนึกว่าคงรู้จากแม่ แต่หลายอย่างก็ไม่ใช่ ต้องใส่ใจสังเกต และที่ใส่ใจ สังเกต ก็เพราะ...

ผมขยี้บุหรี่ทิ้ง พอแล้วกับการตกหลุมที่ขุดเอาไว้เอง ก็คงขุดลึกจนต้องใช้เวลานานกว่าจะปีนกลับขึ้นมาได้ ยิ่งอีกฝ่ายยังทำแบบนี้ ผมก็อยู่ตรงก้นหลุมนั่นแหละ เพราะไม่มีทางจะไปต่อ ไม่ว่าจะขึ้น... หรือลง

แต่โอบพูดเสียงเบา “อย่าเพิ่งไป ถ้าขออะไรก็ได้ จะขอให้อยู่ก่อน ให้ฟัง”

ผมชะงัก หยุดลงทั้งที่ไม่ตั้งใจ

“... คิดเสียว่า ใช้ของขวัญวันเกิด... แล้วกัน”

เก็บไว้ก่อน... จะขอต่อเมื่อคิดว่า สมควรจะได้...

แต่โอบก็ขอเพียงแค่ให้ผมหยุดฟังเท่านั้น

อีกฝ่ายพูดต่อ เบา แต่ชัดเจน

"ที่ว่า มีเรื่องอะไรบอกกันบ้าง แทคก็ยังคิดว่า ถ้าต้องบอกอะไร คือการกวน... แทคจะไปไหนเจอใคร ไม่มีปัญหา แค่... ถ้าไปเกิดปัญหาที่ไหนแล้ว ขอให้บอก แต่... ก็ทำใจ พยายามคิดว่าไม่เป็นไร เพราะรักเขาก่อนเป็นแบบนี้... เขาอยู่ในใจเราตลอด แต่เราอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้...”

“เดี๋ยว...”

ผมได้ยินเต็มที่ ตอนก่อนนู้น หรือแม้กระทั่งก่อนรู้เรื่องจากภัค ก่อนหน้านี้... คงดีใจ คนเรา... พอความรู้สึกตรงกัน จะใครรักใครก่อนไม่สำคัญ แล้วที่ว่า ‘อยู่ตรงไหนก็ไม่รู้’ ก็ไม่จริง ไม่จริงมาตั้งนานแล้ว

แต่ตอนนี้... ที่ขัดขึ้น เพราะผมไม่ไหวกับการบอกรัก แต่ไม่ใช่ทั้งหมดใจ บอกว่ารัก แต่เดี๋ยวก็ไปหาคนอื่น ซึ่งผมยังไม่มีสิทธิ์จะรู้สึกอย่างนั้นกับคนตรงหน้า จะว่าเอาประสบการณ์ส่วนตัวที่ไม่ดีมาเป็นปัจจัยร่วมก็ได้ เกินเหตุไปก็ได้อีกเพราะมันแค่ครั้งเดียว แต่ครั้งเดียวนั้นกินเวลาอยู่นาน... เยียวยาตัวเองนานยิ่งกว่า ผมจึงตัดไฟแต่ต้นลม

“แทค ฟัง...”

น้ำเสียงนั้นไม่ได้บังคับ กลับอ่อนโยนจนผมต้องหยุดเป็นครั้งที่สอง ยอมให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเอ่ยต่อ
   
“ในร้านก็พยายามจะพูด ลุกไปกับคุณศรัณย์เสียอีก ตามออกมา โดนไล่... ตอนนั้นงง... เสียใจ แต่ก่อนขึ้นรถแทคบอกพี่อิทว่า โอบต้องคุยกับพี่ภัค... ก็เลย... คิดว่าถามให้รู้เรื่องดีกว่า เพราะไม่รู้จะเคลียร์กันยังไงถ้ายังจับต้นชนปลายไม่ถูก พูดอะไรไปก็ยิ่งไม่ฟัง พี่ภัคถึงมาบอกว่า เจอกันก่อนหน้านี้ที่อู่คุณศรัณย์ พูดไปแทคอาจจะเข้าใจผิด”

ที่ไม่ฟังตั้งแต่ตอนนั้นยอมรับก็ได้ว่าเกิดบ้าบอส่วนหนึ่ง เพราะความไม่มั่นใจมันประดังประเดขึ้นมา และผมก็เกลียดความรู้สึกแบบนั้น... พอมาเรื่องนี้... ผมไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมภัคถึงดูอ้อมค้อมทั้งๆ ที่ปกติก็พูดจาตรงๆ กันตลอด จนโอบพูดต่อเบาๆ 

“ตอนนั้นก็เสียใจ... นิดหนึ่ง ทำไมแทคถึงคิดว่าโอบจะไปคุยกับคนอื่นแบบนั้นอีก ตอนนี้ มองยังไม่มองแล้วเลย...”
 
“แต่ว่า...”

“เข้าใจผิด...” โอบย้ำ “แทคไปพูดอะไรกับคุณศรัณย์... พี่ภัคก็แบบเดียวกัน ทักก่อนเองที่โรงพยาบาล เพราะเขาเห็นตั้งแต่หนแรกที่เจอกันที่ร้านแล้ว มีแทคแหละที่ตอนนั้นยังไม่เห็น... แทคไม่อยากให้พี่ภัครู้ว่าไปพูดกับคุณศรัณย์ พี่ภัคเขาก็กลัวเพื่อนว่าก้าวก่ายเกินไปเหมือนกัน ตอนแรกก็เลยไม่ได้ยกเรื่องนี้ขึ้นมา... ไมค์ดันพูดอีก โอบโกหกไม่เก่ง ไม่อยากโกหกด้วย”

แต่ตอนนี้ภัคคงรู้หมดแล้วแหละว่าผมก็ไปยุ่งแบบห้ามตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ภัคห่วง... ไม่แปลก เรื่องที่ผ่านมาคงทำให้ห่วงคนที่จะเข้ามาในชีวิต เพราะผมก็เป็นห่วงเพื่อน... คล้ายๆ กัน

“ไม่พูด... แต่ไม่คิดว่าจะเป็นต้นเหตุให้เข้าใจผิดไปขนาดนี้ เป็นเรื่องเดียวที่ไม่ได้บอก เรื่องอื่น หรือเรื่องต่อๆ ไป พูดหมดอยู่แล้ว”

“... กลับบ้านก็ไม่บอก” ผมพูดเบาๆ

โอบนิ่งไปนิดแล้วจึงว่า “เรื่องนั้น... ขอโทษที่ไปไม่บอก ตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ค่อยออก ก่อนสอบอยากไปหานะ... อยากเห็นหน้า แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่า คงไม่สนใจ... มากมั้ง ติดพันมาจากคืนก่อนด้วย พอกลับไป พ่อแม่ติดธุระอีก นัดคนไว้นาน วันอาทิตย์ก็ต้องออกไปฝางแล้วกว่าจะกลับอีกสี่ห้าวัน ยังว่า อยู่ๆ ก็มา... เลยขับรถเข้าไปเดินในตัวเมืองเชียงใหม่คนเดียว เดินตาม...”

ผมมองรอยยิ้มน้อยๆ นั้น โอบสบตาผมแล้วบอก

“... ตามทางที่เขาเคยแห่ขบวนยี่เป็งเมื่อปีนั้น คิดถึง... ตอนที่เห็นครั้งแรก ตอนนั้นดูมีความสุข...” 
 
ผมไม่เคยรู้ว่าโอบเห็นผมมาก่อนและจำได้ ตอนเราไปลอยกระทงด้วยกัน โอบบอกว่า ไปงานยี่เป็งในตัวเมืองเชียงใหม่ครั้งแรกปีนั้น ผมมองไม่เห็นอะไร เห็นแต่คนข้างตัว มีความสุข เพราะคิดว่าคนข้างๆ เป็นคนทำให้มีความสุขและจะเป็นอย่างนั้นเรื่อยไป แต่ผมก็เป็นเพียงเด็กปีสองที่ไม่รู้อะไรเลย

“จำได้... ไม่คิดว่าจะจำได้ แต่ก็จำได้ ไม่ลืมหรอก คนที่ติดอยู่ในใจ ตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าความรักคืออะไรด้วยซ้ำ...”

ผมได้แต่ยืนฟัง เพราะอีกฝ่ายบอกให้ฟัง หัวใจเต้นแรง ต้องแรงกว่าเมื่อตอนขับรถจะตกเขา เลือดที่สูบฉีดให้กับความสุขคงมีกำลังกว่าความกลัว... คนตรงหน้าพูดต่อ

“ไม่ได้เจออีกนาน ก็ยังคิดถึงอยู่... บ้าง... ทั้งๆ ที่แทคก็มีแฟน มีความสุขไปแล้ว จนรู้จากคุณป้าที่บอกแม่ว่า อยู่ตึกนี้... อยู่คนเดียว ตอนนั้นยังไม่ได้คิดอะไรแต่... พอแทคใจดีด้วยนิดเดียวก็ไปไหนไม่รอด รู้ตัวอีกทีก็ไม่ได้มองที่ไหนอีก... เห็นสักไว้... เป๋ไปนิดหนึ่ง แต่มันก็เป็นอดีต ตอนนี้ ถ้าบอกแล้ว ไม่รัก... เสียใจแน่ ไม่ได้ลองพยายาม คง... เสียใจกว่า”

โอบก้าวเข้ามาใกล้ พูดเบาๆ “รู้ไหม รีบกลับ คิดถึง... อยู่ได้ไม่นานถ้ายังไม่ลงมาพูดกันให้รู้เรื่อง เป็นห่วง จะต้องไปหาลูกค้าไกลๆ อีกไหมวันเสาร์ จะไปยังไงเพราะรถยังเสียอยู่”

แต่กลับมา ก็โดนปฏิเสธไม่รับน้ำใจความช่วยเหลืออีก... ผมลดสายตาลงจนเห็นรอยแผลยาวที่ท่อนแขน ลูบปลายนิ้วลงแผ่วเบา

โอบก็มองอยู่เหมือนกัน ยิ้มนิดๆ “ที่บอกว่ามีเรื่องชอบขึ้นไปสูงๆ... บางเรื่องตอนเด็กๆ โอบก็จำไม่ได้ แต่เรื่องนี้จำได้ ถ้าโดนแม่ดุ ทะเลาะกับเพื่อน แทคก็ปีนขึ้นต้นไม้ อยู่บนนั้นตั้งนาน... คุณป้าเรียกกินข้าว ไม่ยอมลง คุณป้าให้โอบมาเรียก แทคถึงลง เพราะคิดว่าถ้าไม่ลงโอบจะไม่ได้กินข้าว”

แต่เรื่องนี้ผมก็จำได้ เจ้าเด็กข้างบ้านจะยืนแหงนหน้า ตะโกนปาวๆ ไปเรื่อย สรรหาอะไรต่างๆ มาพูดตามแต่จะนึกออก ‘คุณลุงบอกมีรังมดแดงนะ กัดเจ็บนะ ไม่กลัวตกเหรอ’

จนในที่สุดอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วบอก ‘แทค... ลงเหอะ หิวข้าว’

ไม้นี้ ผมใจอ่อนทุกทีไป

โอบแตะลงบนปลายนิ้วผมที่วางอยู่บนแขน บอกว่า “แต่ก็... นี่ไง... เคยไล่ตามมาแล้ว เจ็บตัวมาแล้ว ไม่เข็ด ยังทำอีก”

ผมต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย อีกฝ่ายพูดต่อ “วันสุดท้าย... ก่อนที่แม่ตัดสินใจย้ายไปอยู่กับญาติที่เชียงใหม่กะทันหัน แต่โอบไม่อยากไป มุดรั้วข้ามมา เพราะแทคเคยบอกว่า ขึ้นมาสูงๆ แล้วสบายใจ สมองเด็กแหละนะ คิดว่าแทคอาจจะยังอยู่ เพราะเห็นจากหน้าต่างว่า ขึ้นไปอีกตั้งแต่เช้า แต่พอปีนตามไป ก็ไม่เห็นแล้ว”

ตอนโอบมา ผมคงลงไปโรงเรียนกับเพื่อนแล้วแต่อีกฝ่ายไม่เห็น พอผมกลับจากโรงเรียน บ้านข้างๆ ก็ร้าง ไม่มีเด็กข้างบ้านกินข้าวเย็นด้วยเหมือนเคยอีกต่อไป ถ้าอย่างนั้นแผลเป็น...

“แม่มาตาม ตกใจ รีบก็เลย... ตกแอ้ก” คนเล่าหัวเราะ “แขนครูดอะไรไปบ้างก็ไม่รู้เย็บตั้งหลายเข็ม ตอนนั้นคิดว่าไม่มีใครช่วยเลย คุณลุงคุณป้าไปทำงาน แทคก็... ไม่อยู่แล้ว”

ผมจำได้ โอบเคยบอก ‘ย้ายไปเชียงใหม่ ร้องไห้อยู่เป็นอาทิตย์’ สรุปแล้ว... ไม่ได้เกินความจริง

“ทั้งหมดจะบอกว่าถึงเคยน้อยใจ แต่ไม่น้อยใจแล้ว... เพราะถ้าไม่รักกันบ้างก็ไม่เป็นแบบนี้ เรื่องพี่ภัคกับคุณศรัณย์โอบก็รู้ จริงๆ เพิ่งรู้ พี่ภัคยังไม่ได้รักคุณศรัณย์ แค่ชอบๆ... คุณศรัณย์ก็เหมือนกัน เลยมีตาไว้มองคนอื่น มองเฉยๆ ยังไม่เป็นไร แต่เขาก็รับได้ถ้าอีกคนไปใส่ใจดูแลคนอื่นเหมือนที่ทำกับเขา ถึงชอบคนอื่นมากกว่า มาบอกกันก็โอเค อาจจะแสดงความยินดีได้เสียด้วยซ้ำ ถ้ารักแล้ว... ไม่เป็นอย่างนั้น ใช่ไหม”

คนตรงหน้ายิ้ม

“ยอมรับไหมว่า เข้าใจผิด”

ผมพยักหน้า อีกฝ่ายพูดต่อ “ที่เหลือ โอบเข้าใจถูก?”

“บางส่วน”

ผมมองคนตรงหน้าคิ้วขมวดน้อยๆ ถามว่า “ส่วนไหน”

“ส่วนที่ว่า รักบ้าง... ที่จริง รักมาก... แล้ว”

ผมมีเรื่องอยากพูดอีกมากมาย อยากขอบคุณที่ไม่ถอดใจเลิกทิ้งกันไปกลางคัน ทั้งๆ ที่ผมก็รู้ตัวว่าไม่ใช่คนน่ารัก... แบบที่หลงรักได้ง่ายๆ แต่... ยังมีเวลา แล้วบางครั้ง ความรู้สึกที่อัดแน่นในใจก็สื่อออกไปได้ด้วยคำเพียงคำเดียว

คราวนี้โอบยิ้ม ขยับเข้ามาอีกหน่อย แผ่นกระดาษในมือถูกฉีกออกนิดหนึ่ง สอดเข้ามาในกระเป๋าเสื้อผม “นี่... ต้นขั้ว ขอเสร็จเรียบร้อย”

แค่นี้ผมก็นับถือที่โอบยังเก็บไอ้กระดาษยับยู่แผ่นนั้นไว้อยู่แล้ว ที่จริงไม่ต้องเก็บตัวกระดาษก็จำได้ว่าเคยบอกอะไรไว้ พร้อมจะให้ทวงเสมอ

คนตรงหน้ายังก้าวมาอีกก้าวจนปลายคางผมสัมผัสเข้ากับบ่า เอียงหน้าลงนิดก็พอดี แขนเรากระชับกันและกันเอาไว้ เป็นอ้อมกอดที่พอดีและอบอุ่น เป็นกอดที่ทำให้จำได้ว่า ดีจริงๆ ที่ยังมีการกอดนอกเหนือไปจากกับพ่อแม่ญาติพี่น้อง หรือเพื่อนฝูง

อีกฝ่ายกดจมูกลงข้างขมับพร้อมทั้งกระซิบเบาๆ

"แต่นี่... ไม่ขอนะ อยากทำมาตั้งนานแล้ว"

[เดหลี]

คุณ malula คิดเยอะมากจริงๆ แต่ตอนแรกโอบไม่รู้ว่าแทคไปรู้อะไรมาจากภัค 55

คุณ mesomeo2 เรื่องมันเกิดตอนกลางคืน 55 แต่ตอนนี้คลายความมืดมนแล้วนะคะ

คุณ Naenprin เนี่ย พูดแล้ว บางทีพูดกันมันก็ดีอย่างนี้แหละเนอะ

คุณ puppyluv มาค่ะ น่าจะผ่านไปด้วยดีแล้วแหละ นี่ก็อธิบายนะ ตอนแรกแค่ไม่รู้ว่าทำไรผิด เข้าใจผิดไปละ ขอบคุณมากสำหรับบวกและเป็ดนะคะ พูดถึงขนมมาหิวอีกแล้วละ

คุณ Gokusan ขอบคุณสำหรับการอ่านมากเลยน้า ตอนนี้ขอแรงยกป้ายไฟขึ้นต่อน้า 55 น้องโอบก็น้อยใจบ้างไรบ้างอะค่ะตอนแรก ไม่ได้ตั้งใจจะทดสอบอะไรหรอก นี่ก็พูดแล้วละ

คุณ iforgive จริงเห็นด้วย มาแล้วน้า ฝากอ่านต่อนะคะ

คุณ kyoya11 ก็ตอนนี้หวังว่าจะเคลียร์แล้วและสว่างแล้ว (ซักที ฮา)

คุณ yisren. ไม่หน่วงแล้วน้า ห่วงหัวใจคนอ่าน 55

คุณ Theomen มาค่ะอ่านต่อดีกว่า 55 ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ ขอบคุณสำหรับการอ่านมากนะคะ

คุณ Takarajung_TK ขอบคุณที่เข้ามาจ้า ฝากอ่านต่อด้วยน้า

คุณ ่patsaporn รุกพอมั้ยคะ (บอกน้องโอบ เธอเป็นพระเอกนะ! ช่วยทำไรหน่อย 55) ก็จะเห็นว่าทำไมภัคต้องลึกลับก็เหมือนแทคทำลึกลับเรียกคุณศรัณย์ไปคุยน่ะแหละ ตอนนี้น้องโอบเลยขอให้ฟังซะเลย ขอบคุณมากนะคะ

คุณ BeeRY มันลงแล้วมันก็ต้องขึ้นค่ะ (กราฟน่ะ) น้องโอบไม่ไปหาคนอื่นหรอกเนอะ

คุณ NewYearzz ขอบคุณมากเลยค่ะสำหรับการอ่าน โอ๋ อย่าร้องน้า ดีขึ้นแล้วนะคะ สถานการณ์ ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ

คุณนอนกินแรง ไม่หน่วงละ เข้าใจผิดมันก็ต้องเคลียร์ คุยกันก็จบ อิอิ ขอบคุณที่อ่านนะคะ

คุณ yumsonteen นี่ก็ไม่แสดงแล้วนะฉากหลบดีกว่า ฮา

คุณ Aoya ขอบคุณมากนะคะสำหรับการอ่าน นี่คิดอย่างนั้นจริงๆ อะ ตัดใจก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะตายจริง โอบก็นอยไปบ้างอะค่ะ แต่รู้ว่าควรจะบอกแหละ ก็อาจจะดีมั้งทำให้กลับไปทวนตั้งแต่เจอกันที่ยี่เป็ง ซึ่งไอ้การเปิดใจอย่างแทคนี่มันอาจจะน้อยไปในสายตาบางคนก็ได้นะ แบบชอบก็แสดงออกมากกว่านี้หน่อยมั้ยอะไรงิ หวังว่าอ่านตอนนี้โอบจะคะแนนดีขึ้นบ้างนะคะ

คุณ drasil การมโนนี่มันร้ายแรงกว่าความจริงมาก ฮ่าๆ ฝากอ่านต่อด้วยนะคะ ขอบคุณน้า

คุณ Windyne ขอบคุณสำหรับการอ่านมากนะคะ ใช่ป่ะล่ะยังไม่ไรกันมากบางทีก็วางตัวไม่ค่อยถูก ก็ถือว่าคลี่แล้วนะ เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะคะ

คุณ KAEHUB เนี่ยคุย ก็เลยรู้เรื่อง ฮา บางทีคิดเองเออเองก็มีบ้างเลยต้องเคลียร์งี้แล

คุณ DarknLight พูดแล้ววว ไม่อึมแล้วเนอะ

คุณ goosongta ใช่แล้ว ไปมันก็คิดถึงนะ นี่ก็ถือว่าเข้าใจกันแล้วล่ะเนอะ

คุณ Millet มันสิบสี่บทแล้วมันควรจะเลิกหยั่งและลุยได้แล้ว กร๊าก ชัดยังคะตอนนี้ อิอิ

คุณ pim_onelove นิสัยบางอย่างแทคเป็นปัญหาจริงๆ นะ แต่มันก็มาจากปัญหาเมื่อก่อนด้วยส่วนนึง ที่จริงก็รู้แหละ แล้วก็คงแสดงออกน้อยไปกว่าที่ควร ในภายภาคหน้าควรดีขึ้น เหอ นี่ถ้าโอบไม่ใช่พระเอกประเภทนี้ไม่รู้จะทำไง จริงๆ ก็ไม่เชิงไม่ให้คุยแต่อยากให้บอกมั่งละมั้ง ความรู้สึกคนมันก็ซับซ้อนไปเรื่อย ฝากอ่านต่อด้วยละกันนะคะ อิอิ ขอบคุณมากค่า

คุณ u_cosmos เนี่ยความรู้สึกของโอบ เพราะจริงๆ โอบไม่รู้นะว่าภัคบอกอะไรแทคไป ตอนแรก ตอนนี้ก็พูดแล้วล่ะค่ะ เคลียร์กันเนอะๆ

คุณ hobozaki แทคมาแล้ววว ขอบคุณสำหรับการอ่านมากค่ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เริ่มด้วยความมืดแต่ตอนลงท้ายไม่มืดแล้วนะ อิอิ ก็จะเห็นว่าทำไมแทคดันทุรังซ่อมรถอยู่ได้แล้วก็... แผลเป็นแขนน้องโอบ แล้วก็อีกหลายเรื่อง เนอะ

ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆ นะคะ คิดถึงทุกคนอยากมาบ่อยกว่านี้แต่ว่างานไม่ค่อยเอื้ออำนวย - -" อิบทความรู้สึกอย่างเต็มนี่ก็เขียนนานอีก (หลายอารมณ์ดูขึ้นต้นกะตอนท้ายสิ) พูดไปพูดมาก็จะขอบคุณนั่นแหละ 55 ขอบคุณที่อ่านนะคะ 

[Windyne]

โอเคค่ะ ชามนี้เป็นมาม่าต้มสามนาที ไม่อืด แป๊บเดียวหมดชาม แต่กลัวใจคุณเดหลีจริงจริ๊งว่าจะมีชามใหม่ใหญ่กว่าเก่า -_-"

จริง ๆ ถ้าพูดกันตรง ๆ ก็เข้าใจกันนานแล้วนะแทค ปากหนักเอง
แต่ก็เข้าใจแหละ สถานะนั้นจะให้พูดก็คงยากอยู่

ตาโอบเค้าเปิดไฟเขียวละ คราวนี้ 's ได้แระนะแทคนะ ^^

[Millet]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด หายใจคล่องขึ้นหน่อยยยย

อบอุ่นที่สุดดดดดดดดด

[SenzaAmore]

  คนอ่านก็อยากจะขอบคุณโอบที่ไม่ทิ้งแทคไปจริงๆ 555

อ่านแล้วรู้สึกว่าโอบรักแทคมากจริงๆ อิจฉาๆๆ 

มาต่อไวๆนะ รออ่านอยู่เหมือนกัน 

[goosongta]

เข้าใจกันได้สักที จากนี้คงมีแต่ความหวาน หว๊านหวาน
น้องโอบน่ารักจัง รักตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าความรักคืออะไร อยากมีความทรงจำดีดีแบบนี้บ้างจัง
อิจฉาแทคที่เจอคนจริงใจ ใส่ใจอย่างโอบ ดูอย่างเรื่องยาซิ คนแบบนี้ยังมีอีกมั้ย

[Naenprin]

 

กว่าจะเปิดใจกันได้ นะคะทั้งคู่

แต่ดีใจจังที่พูดออกมาแล้ว

น่ารักอ่ะ อ่านตอนนี้แล้วยิ้มไม่หุบเลย

[Zelsy]

แสงสว่างค่อยๆส่องลงมาปัดเป่าความมืดอึมครึมที่ปกปิดหัวใจเรา เพียงเปิดใจรับฟัง ทุกอย่างจะคลี่คลาย...


*พิมพ์ไรวะตู 

[BeeRY]

โล่งอกมากมาย ดีใจที่โอบยังไม่ถอดใจและแทคก็ไม่ได้ปากแข็งอีกต่อไป
อยากจะเชียร์คุณศรัณย์กับภัคไปกันได้ดีด้วยนะ
ต่อจากนี้ก็ขอให้มีแต่เรื่องดีๆเกิดขึ้นนะจ๊ะ คู่รักคู่ใหม่

[malula]

ขอบคุณโอบที่มาเฉลยความในใจเสียที
ต่างคนต่างชอบแต่ไม่ยอมพูด
ยืนยันกันชัด ๆ อย่างนี้จะได้ไปต่อไม่รีรอ
โอบตอนเด็กน่ารักจัง...ไม่เห็นเคยมีเพื่อนข้างบ้านแบบนี้มั่งฮิ

[iforgive]

อูยยยย  ลุ้นจนเมื่อย  กว่าจะขยับปากบอกความในใจกันได้
คงไม่มีมาม่าอีกแล้วเนาะ สงสารแทคเรื่องแฟนเก่าจัง

[Gokusan]

ยังไม่ได้อ่าน...มองผ่านๆ ก็เห็นว่าเขาดีกันแล้ว
เลื่อนมาดูตอบเม้นท์...รู้สึกว่าตาโอบโดนหนัก ตอนนี้เลยเคลียร์ๆ ฮ่าๆ

ขอเวลาอ่านแป๊บ.............

ท่าทางว่า...ป้ายไฟไม่ต้องยกแล้วมั้ง
นั่งตามดูไปเรื่อยๆ ไม่เมื่อยดี...อย่ามีน้อยใจ-ไม่ถามเป็นพอ
รออีกซักพัก...มักได้กัน << เอ๊ะๆ คิดอะไรออกไป...เอาน่า พอให้ชื่นใจกันไป

หวังว่าจะไม่มีมารความหลังตามมาผจญ...
แค่นี้ก็ซึนกันมาจะทั่วทุกคนล่ะ ^^"

รอดูวิธีการศึกษาดูใจในแบบตาโอบและแทคต่อไป อิอิ

[PapermintReal]

โล่ง 

 

[kyoya11]

ในที่สุด

[เฉาก๊วย]

ค่อยหายใจโล่งขึ้น หน่วงๆ มาหลายตอนละ

 

[Takarajung_TK]

ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้วววววว 

[KAEHUB]

ดีใจที่สุดท้ายทั้งสองคนก็ได้คุยกัน และบอกอะไรๆที่อยู่ในใจกันให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แต่ต้องยอมรับเลยอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกนับถือโอบมากอ่ะ เป็นคนที่ไม่ยอมแพ้อะไรจริงๆ ชอบคำที่โอบว่าไม่ลอง คงเสียใจกว่า มันก็จริงแหละหากเราลองได้รักใครซักคนมากๆแล้ว แล้วยิ่งอย่างโอบแบบรักมานานและรักมาก แถมยังมั่นคงในรักได้ขนาดนี้ ทุ่มซะขนาดนี้ แต่หากหยุดกลางคันเอาดื้อๆ ไม่ไปต่ออีกหน่อย ไม่เคลียร์ให้รู้เรื่องไปเลยว่าตกลงอีกฝ่ายคิดยังไงกันแน่ สุดท้ายคงต้องเสียใจมากแน่ๆหากมารู้ทีหลังว่าเค้าคิดยังไงกับเรา แท็คเองก็เหมือนกัน ก็เข้าใจแหล่ะว่าโดนอดีตทำร้ายมา แต่ยังดีทีแท็คเองก็รู้ว่าถ้าโอบไม่มาบอกในตอนนี้แท็คคงคิดจะตัดใจอีกแน่ แล้วสุดท้ายตัวเองก็คงต้องเสียใจอีกชัวร์ ก็ได้แต่หวังว่าต่อไปทั้งคู่คงจะพูดอะไรกันให้มากขึ้น ฟังและบอกอีกฝ่ายให้มากขึ้นไม่ใช่เอาแต่คิดเองไปเรื่อยกันอย่างนี้ เพราะต่อให้รักกันมากแค่ไหน แต่หากมีเรื่องไม่ขเจกันแล้วไม่คุยกันสุดท้ายความรักอาจจะไปไม่รอดก็เป็นได้
ยาวมากมายเพิ่งเคยตอบอะไรยาวๆแบบนี้ รู้สึกตัวเองคิดแทนเค้ามากไปป่ะเนี่ย อินจัดจริงชั้น 55 แต่เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเข้าใจชีวิตของคนเราเลยจริงๆอ่ะ เพราะบ่อยครั้งเมื่อเจอกับความรัก มันก็มักจะมีความกลัวตามมาด้วยเสมอ อยู่ที่ว่าเราอยากจะเลือกทางเดินแบบไหนนั่นเองแหละ แต่สำหรับหลายๆคนมันก็คงยากที่จะเอื้อมมือออกไปคว้าอะไรที่เราเองก็ยังไม่มั่นใจว่าจะสามารถคว้าได้หรือป่าวนั่นแหละ ถึงทำให้หลายๆครั้งจึงต้องเจ็บกับความรักอยู่แบบนี้ไง คุณเดหลีเขียนได้แบบเราว่ามันเข้าใจอารมณ์จริงๆอ่ะ สนุกมากเลยค่ะ