LOVE HIGH STORY – 40 – Time Will Tell | ให้เวลาเป็นผู้กำหนด[ต่อ].
.
อีกด้าน ยามบ่ายแก่ๆ ในห้องหมายเลข 706
.
.
ตอนนี้ทั้งสามเกลออยู่ในช่วงพักสายตาหลังจากที่ขะมักเขม่นอยู่กับข้อมูลที่ช่วยกันหามาได้อยู่เป็นชั่วโมงๆ หยุดปั่นรายงานกันสักพัก หาอะไรกินกันเติมพลังให้สมอง... กีต้าร์แยกตัวไปนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่โซฟา ปล่อยให้เพื่อนทั้งสองค้นตู้ขนมกันสนุกมือสนุกปาก...
แต่... ดูโทรทัศน์ไปได้เพียงครู่เดียวก็จิตหลุด กลายเป็นว่าเปิดโทรทัศน์ไว้เฉยๆ แบบนั้น... ดูเผินๆ ก็เหมือนกำลังนั่งดูทีวีปกตินั่นแหละนะ แต่ทีมาผิดสังเกตก็เมื่อรายการในโทรทัศน์กำลังยิงมุขฮากระจาย ขนาดเขาดูบ้างไม่ดูบ้างยังขำไปด้วยเลย แต่ไอ้เปี๊ยกเพื่อนรักเนี่ยสิ นั่งจ้องทีวีอยู่ขนาดนั้น แต่ไม่ยักกะมีอาการอะไรเลยสักนิด พอสังเกตดูจึงได้เห็นว่าไอ้เจ้าต้าร์มันดูตาลอยๆ คล้ายๆ กับว่าหลุดโฟกัสจากจอทีวีไปแล้ว... มันเหม่อ... ว่าแต่มันเหม่ออะไร เหม่อไปไหน... ว่าแล้วก็ลองเรียกดูสักหน่อย
“ไอ้เปี๊ยก”
“...”
“ไอ้เปี๊ยกกกก”
“...”
“เชี่ยต้าร์”
“...”
“ไอ้เชี่ยเปี๊ยกต้าร์!!!!!”
“ห๊ะ ห๊ะ??? อะไรวะไอ้ที???” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ตกใจเสียงของทีที่ตะโกนเรียก
“ไอ้ฟาย กูเรียกมึงเป็นสิบรอบแล้วเนี่ย มึงเหม่อไปไหนอยู่วะ”
“ก็เว่อร์ไปนะมึง กูป่าวเหม่...”
“กูว่ามันเหม่อไปพารากอนแล้วละวะ ไอ้ที... ฮ่าๆๆๆ” โจตัดหน้า ชิงแซวก่อนร่างเล็กจะปฏิเสธ
“เชี่ย!”
“ฮ่าๆ”
โจลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปหาเพื่อนร่างเล็ก ก่อนที่ทีจะตามมาติดๆ ทั้งสองคนนั่งประกบซ้ายขวาด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม ทำเอากีต้าร์ประหม่า ไม่ไว้ใจ จะมาไม้ไหนกันอีกละคราวนี้...
“...อะไร” กีต้าร์ถามไปก็กรอกตามองเพื่อนสนิททั้งสองด้วยความระแวง
“ต้าร์...” โจเอ่ยเรียก น้ำเสียงไม่น่าไว้ใจ
“อะไร... แล้ว พวกมึงจะยิ้มกันทำไมวะ” กีต้าร์เริ่มรู้สึกว่าอยากลุกออกจากตรงนี้ขึ้นมาตะหงิดๆ โดยเฉพาะเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองยิ้มกริ่มแล้วส่งสายตาแบบรู้กันอยู่สองคน
“มึง... มีอะไรคืบหน้าบ้างไหม” แหม่ๆ ทำหน้าแบบว่าอยากรู้อยากเห็นซะเต็มที่เชียวนะไอ้โจ ไอ้ที
“ฮึ้ยยยย คืบหน้าไร ไม่มี” ร่างเล็กปฏิเสธเสียงสูง แต่แล้วสมองเจ้ากรรมก็ดันไปนึกถึงรสสัมผัสที่ริมฝีปาก พาลทำให้หน้าแดงขึ้นมาซะงั้น
“กูเห็นน๊าาา ใครหว่า แอบจับมือกัน” ทีกล่าวลอยหน้าลอยตา น่าหมั่นไส้สุดๆ!
“นั่นสิ กูก็แอบเห็นคนสองคนนั่งเหล่กันตลอดเลยอะ งานก็เลยช้าาา”
“อืม ดูสิ พวกกูเลยต้องเหนื่อยกว่าเดิม เพราะว่างานกลุ่ม 3 คน แต่มีคนใจลอยไปไหนก็ไม่รู้ พวกกูเลยต้องทำงานมากกว่าเดิม”
“ใช่ นอกจากงานแล้ว ยังต้องมาคอยง้างปากคนปากแข็งแถวๆ นี้อีก ไม่ยอมพูดความจริงสักที เหนื๊อยเหนื่อยเนอะที”
“ถูกต้องเลยครับ โจ”
ทีและโจลอยหน้าลอยตา ตั้งใจพูดจาแซวเหน็บเพื่อนสนิทที่นั่งปิดปากเงียบอยู่ตรงกลาง... ด้วยหวังว่าเพื่อนซี้จะเล่าอะไรให้ฟังบ้าง ก็เห็นๆ อยู่ว่ามีอะไรคืบหน้าอยู่ในกอไผ่ แต่ทำไมถึงไม่พูดออกมาให้เพื่อนได้ฟังกันบ้าง... นั่งทำตาแบ๊วตาใสไซโคเพื่อนอยู่สักพัก กีต้าร์ก็ยอมปริปากว่า...
.
.
“ไอ้พวกสลัด!”
.
.
“เอ้า เชี่ย กูก็นึกว่ามึงจะใจอ่อนซะอีก ด่าพวกกูซะงั้นไอ้เปี๊ยก” ทีแทบทรุดเมื่อสิ่งที่ต้าร์เอ่ยออกมามันไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาอยากฟังสักเท่าไร
“ก็... พวกมึงก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ... แล้วจะมาถามเซ้าซี้อะไรอีกละ” ร่างเล็กเอ่ยเสียงแข็ง แต่กลับก้มหน้าไม่ยอมสบตาเพื่อนทั้งสอง
“หือออออออออ” โจร้องหือตาโตกับสิ่งที่ได้ฟัง
“แล่ว แล่ว แล่ว แล่ว แล่วววววว” ส่วนไอ้เจ้าทีนี่ก็เสี่ยวเข้าสิง ร้องเป็นตลกคาเฟ่เลยเชียว
“สรุปแว่...” โจส่งมุข
“เอ้ย” ไอ้ทีก็รับ
“สรุปว่า”
“เอ้ย”
“ถูกแล้ว!”
“ฮ่าๆๆ” เป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะไอ้สองคนนี้ นี่ขนาดยังไม่ได้ยินว่าจริงๆ แล้วมันเกิดอะไรที่ลึกซึ้งกว่าแค่จับมือเลยนะ ถ้ารู้ว่าสองคนนั้นเขาจูจุ๊บกันไปสองสามทีแล้วเนี่ย ไอ้ทีกับไอ้โจจะไม่ลิงโลดไปถึงดาวอังคารเลยรึ!
“โอ้ย พวกมึงแม่ง โคตรเกรียนเลยอะ กูไม่คุยด้วยละ ไปดีกว่า” ว่าแล้วต้าร์ก็หาจังหวะชิ่งก่อนที่จะโดนซักอะไรมากไปกว่านี้ แต่ยังลุกยืนได้ไม่เต็มความสูงดี ก็โดนดึงกลับลงไปนั่งซะก่อน
“มึงอย่ามาเนียน เชี่ยต้าร์... ไหนๆ ก็พูดแล้ว งั้นก็พูดมาให้หมดซะ... พวกมึงคบกันแล้วใช่ไหม”
“พวกมึงเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม”
“ตอบมา”
“เฮ้อออออ ถ้ากูบอกพวกมึงว่าพวกกูยังไม่ได้คบอะไรกันทั้งนั้น พวกมึงจะเชื่อกูปะ?” ร่างเล็กตอบหน้าเซ็ง เซ้าซี้กันอยู่ได้ เก็บอาการเขินจะไม่อยู่แล้วนะ... เฮือก!!
“งั้นก็แปลว่า... พวกมึงชอบกันแต่ยังไม่มีใครพูด”
“...”
“ต้าร์... มึงบอกพี่เขาไปเหอะ...” โจพูดเบาๆ แต่ก็หนักแน่นในน้ำเสียง
“เออ รู้สึกยังไงก็บอกไปเลย... อย่าให้เหมือนมึงกับไอ้บาสที่ต่างคนต่างไม่พูด พอถึงเวลาจากกันไป ก็เลยค้างๆ คาๆ อยู่แบบนั้น... มึงเองก็ไม่มีความสุข ไอ้บาสเองก็ทุกข์... มึงอยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยเหรอวะต้าร์” ทียกอดีตมาพูด เพื่อเตือนสติเพื่อนสนิท
“ก็... ไอ้เชี่ยบาสมันไม่บอกอะไรกูเลยสักอย่าง แล้วกูจะรู้ไหมละ”
“ก็มีแต่มึงนั่นแหละที่ไม่รู้”
“...”
“ไอ้ต้าร์ กูพูดจริงๆ นะ... กูเห็นมึงมีความสุขกูก็มีความสุข กูไม่อยากให้มึงต้องมานั่งเสียใจอีกนะเว้ย”
“กู... ไม่รู้วะ... ก็ทีไอ้คุณโบ๊ทมันยังไม่พูดเลย จะให้กูพูดได้ไงละ...”
“หึ พี่โบ๊ทเขาแสดงออกขนาดนี้แล้ว มึงยังไม่แน่ใจอะไรอีกวะต้าร์” ทีรู้สึกขัดใจกับเพื่อนซี้ที่ไม่ได้ดั่งใจเอาซะเลย
“เอางี้... พวกกูบอกให้ วันนี้เลย” โจเสนอราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาๆ ที่ใครๆ ก็คุยกันได้ทุกวัน
“เฮ้ยยยยยย” ต้าร์ร้องเสียงสูงท้วงความคิดของเพื่อนซี้
“เนี่ย รอพี่โบ๊ทกลับมาแล้วบอกให้เลย ดีไหม”
“เฮ้ยยยย ไม่เอา พวกมึงนี่... ปล่อยมันไปแบบนี้แหละ อะไรที่มันจะใช่มันก็ใช่เองอะ จะไปอะไรกับมันนักหนาวะ พวกมึง”
“เฮ้ออออออ ไอ้ต้าร์เอ้ยยยยยย พวกกูละเหนื่อยกับมึงจริงๆ” โจโอดโอย
“เออ กับอย่างอื่นละปากดีนัก แต่กับไอ้เรื่องง่ายๆ แค่นี้มึงกับปากแข็ง ไอ้ฟาย!” ทีบ่นเพื่อนร่างเล็กก่อนจะตบท้ายด้วยคำด่าเนียนๆ
ร่างเล็กนั่งเงียบไม่พูดอะไรต่อ และนั่นก็เป็นการสิ้นสุดบทสนทนาที่หยุดไปพร้อมกับความพยายามอีกเฮือกหนึ่งของเพื่อนๆ อย่างทีและโจ... ทั้งสามคนนั่งดูโทรทัศน์เงียบๆ อยู่อย่างนั้น ปล่อยให้เวลาผ่านไป... เฮ้! ลืมไปรึเปล่า รายงานยังไม่เสร็จนะโว้ยยยยยยย!!!
จนกระทั่งพระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน...
.
.
...ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
.
.
เสียงเคาะประตูหน้าห้องเรียกความสนใจทั้งสามคนให้หันไปดู... ประตูไม่ได้ล็อก ดังนั้นผู้เคาะจึงสามารถบิดลูกบิดเปิดประตูเข้ามาได้เลย...
โบ๊ทเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าสดใส แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าที่เรียกได้ว่า “สดใสกว่า” ของทีและโจ... เอิ่ม... ตาดูวิ๊งๆ เป็นประกายยังไงชอบกล... ส่วนไอ้เปี๊ยกเหรอ นั่นไง กำลังนั่งส่งยิ้มแห้งๆ มาให้... อืมมม น่าสงสัย... แต่ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยถามอะไรก็...
“งั้นกูกับไอ้ทีกลับเลยดีกว่านะต้าร์” อยู่ๆ โจก็ลุกขึ้นก่อนบอกลาแบบไม่มีเตี๊ยมอะไรกันก่อนล่วงหน้า
“อ้าว กลับเลยเหร...” ทีงงที่อยู่ๆ ก็จะกลับซะงั้น ของก็ยังไม่ได้เก็บสักอย่าง
“เออ กลับเลยเหอะ” โจพูดไปก็ขยิบตาส่งซิกให้ทีคล้อยตาม
“อ้อ อ้อ อ้อออออ เออ กลับๆๆๆๆ” ว่าแล้วก็พากันเดินไปเก็บของที่โต๊ะอาหาร ส่วนโบ๊ทก็เดินไปวางของลงบนพื้นข้างๆ โซฟาก่อนจะท้าวมือยันพนักพิงโซฟา ยืนดูทีกับโจรีบเก็บของด้วยสายตางงๆ ปนสงสัย
“งั้นกูกลับก่อนนะต้าร์ ไว้พรุ่งนี้มึงค่อยส่งพาร์ทของมึงมาให้กู แล้ววันจันทร์ค่อยว่ากันต่อ... พวกผมกลับแล้วนะพี่โบ๊ท”
“อ้าว กลับกันเลยเหรอ” โบ๊ทเอ่ยถาม
“คับพี่ ไปละคับ...
ไม่อยากอยู่เป็นก้างอะคับ” ทีกล่าว แผ่วเสียงท้ายประโยค
“ห๊ะ อะไรนะ”
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ พวกผมไปละนะ... ไปแล้วนะเว้ย ไอ้เปี๊ยก”
“อือ กลับกันดีๆ นะมึง”
โจโบกมือลาเพื่อนและรุ่นพี่ แต่ไอ้เจ้าทีเนี่ยสิ ดันดิ่งไปหาโบ๊ทแล้วทำท่าเหมือนกระซิบกระซาบ จนต้าร์ร้อนตัวนั่งไม่ติดขึ้นมาโวยวายไปตามประสา เรียกเสียงฮาจากทีและโจได้ไม่น้อย ส่วนโบ๊ทก็ยืนงงๆ แต่ก็หัวเราะแห้งๆ ไปตามน้ำ
.
.
และแล้วก็เหลือกันอยู่กันตามลำพังเพียงสองคน...
.
.
“กินข้าวยัง” ร่างสูงเอ่ยถามพลางหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ
“ยังเลย... ก็กินไปตอนเที่ยงนั่นแหละ”
“ซื้อซูชิมาฝากนะ” ร่างสูงกล่าวพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“อยากกินผัดไทอะ”
“ยังจะเลือกอีก มีแต่ซูชิอะ จะกินไม่กิน”
“...กิน”
“ฮ่าๆๆๆ ทำเป็นเลือกเยอะนะเอ็ง... เอ้า แล้วยังจะนั่งเฉยอีก ไป ลุก ไปเอาถ้วยมาใส่โชยุกับวาซาบิดิ”
“ค้าบบบบบบ รับทราบค้าบบบบ” ร่างเล็กกล่าวเสียงยานพลางยกมือตะเบ๊ะ ทำเอาร่างสูงยิ้มกลั้วหัวเราะ
ว่าแล้วก็ลุกไปหยิบถ้วยน้ำจิ้มตามคำบัญชา... และก็ได้เวลาอาหารมื้อค่ำกันสองคน...
.
.
กินไป คุยไป ดูทีวีไป เรื่อยๆ จนอาหารหมดเรียบทุกกล่อง.... ไอ้เจ้าเปี๊ยกกับไอ้ลิงภูเขาก็เอนตัวนั่งลูบพุงตึงๆ ที่เต็มไปด้วยข้าวเหนียว(?)ญี่ปุ่นและปลาดิบ... สบายท้อง สบายกาย และสบายใจ... ทุกอย่างดูเป็นปกติดีจนกระทั่ง...
“นี่คุณโบ๊ท เอาตาตี่ๆ ของคุณออกไปจากหน้าหล่อๆ ของผมเดี๋ยวนี้นะ” ร่างเล็กนี่มันปากจัดจริงๆ เลย เขามองนิดมองหน่อยก็ไปว่าเขา... เขินนะนั่น... แต่ร่างสูงกลับเอาแต่ยิ้มก่อนจะเลื่อนมือไปคว้ามือเล็กมากุม ทำเอาร่างเล็กพูดไม่ออก ได้แต่นั่งกลืนน้ำลายอยู่อย่างนั้น
“ต้าร์...” โบ๊ทพูดเสียงนุ่มหู ทำเอาต้าร์ใจเต้นระส่ำ... แล้วไหนจะรอยยิ้มหวานๆ นั่นอีก
“...อะไร”
“โบ๊ทตัดสินใจแล้วนะ...”
“หือ?”
“ถ้าเราต่างก็มีความสุขที่อยู่ด้วยกันแบบนี้...”
“...”
“งั้น...”
“...”
.
.
“เรา... คบกันไหม”.
.
กีต้าร์หน้าร้อนผ่าว... สิ่งที่ได้ยินทำเอาหูอื้อ คำพูดหายไปจากหัว คอแห้ง ตาพร่า ใจสั่น และลืมจังหวะหายใจไปชั่วขณะ... อะไรเนี่ย อยู่ๆ ก็มาพูดแบบนี้ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยนะ... พอตั้งสติได้ก็พยายามรวบรวมความคิดเพื่อหาคำพูดตอบร่างสูง... แต่มันเขินมันอายจนไม่รู้จะพูดอะไร... ตอนนี้จะลุกหนีไปไหนก็ไม่ทันแล้วเพราะมือก็โดนกุมอยู่... เอาไงดี...
“เฮ้ย อย่าเงียบดิ... แบบนี้โบ๊ทก็แย่สิ”
“...ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ คุณโบ๊ท” ร่างเล็กก้มหน้าแล้วหันมองไปอีกทาง หลบตาร่างสูง
“โบ๊ทก็ไม่ใช่ผู้หญิง...”
“...เพี้ยนรึไง... ก็เห็นๆ อยู่ว่าไม่ใช่ผู้หญิง แต่เป็นลิงชัดๆ แบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้หรอกน่า”
“ฮ่ะๆ อย่ามาเกรียนให้เสียบรรยากาศน่าต้าร์... ตอบมาว่าคบไม่คบ” ร่างสูงเองก็ต้องพยายามรวบเกมให้เร็วที่สุด เพราะเขาเองก็เขินไม่น้อยไปกว่าต้าร์หรอกนะ หน้าก็แดงเป็นเหมือนกัน...
“...”
“อะๆ ถ้าไม่กล้าพูดก็ไม่เป็นไร... เอางี้ ถ้าไม่ตกลง ก็ดึงมือออกจากมือโบ๊ทไปได้เลย...”
“...”
“...”
“...”
“ต้าร์... โบ๊ทก็อายเป็นนะเว้ย เงียบอยู่แบบนี้โบ๊ทก็เก้อดิ”
“จะเอาอะไรอีกละ ก็ไม่เอามือออกแล้วไง ที่ปล่อยให้จับอยู่เนี่ย ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ” ร่างเล็กพูดเสียงแข็ง แต่น้ำเสียงก็อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความเขินอาย
คำพูดของร่างเล็กทำเอาร่างสูงใจเต้นยิ่งกว่าเดิม รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้าคม... โล่งใจ... ว่าแล้วก็ยื่นมือข้างที่ว่างจากการเกาะกุมมือของร่างเล็กไปหยิบถุงที่วางอยู่ข้างๆ โซฟาขึ้นมาวางข้างๆ แล้วล้วงหยิบกล่องนาฬิกาขึ้นมา 2 กล่อง...
“อะไรอะ” ร่างเล็กเอ่ยถาม... โบ๊ทไม่ตอบ แต่หยิบนาฬิกาข้อมือตัวเรือนสีดำหน้าปัดขาวออกมาจากกล่องแรกขึ้นมาโชว์ให้ต้าร์ดูแทนคำตอบ ว่าแล้วก็จัดการใส่นาฬิกาเรือนนั้นให้ต้าร์... ก็นะ จับมือเขาอยู่นี่นะ
“โบ๊ทซื้อมาให้... เป็นสินสอด ฮ่าๆๆๆ” โบ๊ทพูดติดตลกทั้งๆ ที่หน้าแดงจนถึงหู
“ตลกละ แล้วเนี่ย ใครเขาบอกให้ซื้อนาฬิกาให้กัน... เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าคนโบราณเขาถือนะ ว่าถ้าซื้อนาฬิกาให้กันแล้วถ่านมันหมด สุดท้ายก็จะเลิกกันตามเข็มนาฬิกาที่หยุดเดิน...”
“...” โบ๊ทไม่ตอบอะไร เอาแต่ยิ้มกว้างนั่งกุมมือร่างเล็กอยู่อย่างนั้น
“...”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ... ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้ว่าคนโบราณเขาถือ... ก็เพราะว่าจำได้เนี่ยแหละ ถึงซื้อนาฬิกานี่ไง... เพราะความสัมพันธ์ของเรานะ หากมันเริ่มแล้ว โบ๊ทจะไม่มีวันเป็นคนทำให้มันจบลงเป็นอันขาด... โบ๊ทอยากให้ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับใจของต้าร์... หากต้าร์ต้องการให้เราอยู่ด้วยกันไปนานๆ ต้าร์ก็ดูแลนาฬิกาเรือนนี้ให้ดี อย่าให้ถ่านมันหมด อย่าให้มันพัง... แต่ถ้าวันใดที่ต้าร์ไม่คิดจะอยู่ด้วยกันแล้ว ก็แค่ปล่อยให้นาฬิกามันตายไปซะ ไม่ต้องดูแลอะไรมันอีก... ปล่อยให้มันตายไปกับความสัมพันธ์ของเรา...” โบ๊ทกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ... ทำเอาต้าร์เผลอหยุดหายใจไปชั่วครู่...
“บ้าดิ... ของตั้งแพง ปล่อยให้พังให้ตายไปก็เสียดายของแย่เลย...” ต้าร์กล่าว...
“เอ็งนี่นะ” โบ๊ทยิ้มกว้างก่อนจะโอบตัวต้าร์เข้ามาในอ้อมกอดแล้วหอมไปที่ขมับซะฟอดใหญ่
“นี่ๆ ถึงเนื้อถึงตัวเนี่ย ขอกันรึยัง โว๊ะ”
“มากกว่านี้ก็เคย ยังต้องขออะไรอีก... โอ้ย!” โบ๊ทโดนกัดเข้าที่ไหล่ ข้อหาหมั่นไส้ที่ดันพูดทำให้ต้าร์อาย และในจังหวะที่เอี้ยวไปกัดไหล่ร่างสูงนั่นเอง สายตาของต้าร์ก็ไปสะดุดเข้ากับกล่องนาฬิกาอีกกล่องหนึ่งในถุงเดียวกัน
“แล้วนั่นของใคร”
“อ้อ ของโบ๊ทนะ แบบเดียวกัน แต่สลับสี”
“ทำไมต้องซื้อของเป็นคู่ด้วย... แหว๋ววะ... โอ๊ะ!” นั่นไง ถึงจะคบกันแล้วเอ็งก็มีสิทธิ์โดนโบกนะต้าร์
“เอ็งไม่มีสิทธิ์วิจารณ์เว้ย”
“ชิ... แล้วไม่เอาออกมาใส่เหรอ”
“ยังอะ ไม่ใช่พวกขี้เห่อของใหม่”
“อ้าวๆๆๆๆ แบบนี้ก็กระทบผมเต็มๆ เลยดิ... งั้นถอดไปเลยไป”
“ฮ่าๆๆๆ ของเอ็งอะ ใส่แล้วห้ามถอดเว้ย ถ้าถอดนะ โดนเก็บตังค์แน่ หึ!”
“อะไรเนี่ย มีแบบนี้ด้วย!!”
“ฮ่ะๆๆๆ”
“คุณโบ๊ท... ใส่เลยเหอะ ผมอยากเห็น”
“โอเคๆ ก็ได้ๆ” ว่าแล้วก็หยิบกล่องนาฬิกาอีกกล่องออกมาแล้วหยิบนาฬิกาแบบเดียวกันแต่ตัวเรือนเป็นสีขาวและมีหน้าปัดสีดำ สลับกับของต้าร์
“อ้าว ของคุณโบ๊ทมันไม่เดินอะ!!! เฮือก!!”
“ไม่ใช่อย่างนั้น... เฮ้ออออ จริงๆ แล้วไม่อยากให้เห็นเลยนะเนี่ย แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว จะอธิบายให้ฟังก็ได้”
“ห๊ะ?”
“คืองี้... โบ๊ทซื้อนาฬิการุ่นนี้มาสองเรือน ของต้าร์กับของโบ๊ทคนละเรือน แต่เรือนของต้าร์โบ๊ทใส่ถ่านมากเพียงเรือนเดียว... ก็อย่างที่บอกไปว่าอยากให้ต้าร์เป็นคนกำหนดว่าความสัมพันธ์ของเรามันจะหยุดลงเมื่อไร... ส่วนของโบ๊ทไม่ได้ใส่ถ่าน แต่ตั้งวันที่เอาไว้เป็นวันนี้ หมายถึงวันที่ “เรา” เริ่มต้น... สรุปก็คือว่า เวลาบนหน้าปัดของโบ๊ท คือเวลาที่ความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้น ส่วนเวลาบนหน้าปัดของต้าร์จะบอกวันเวลาที่ความสัมพันธ์ของเราจบลง...”
โบ๊ทพูดพลางโชว์นาฬิกาบนข้อมือให้ต้าร์ดูว่าบนหน้าปัดนั้น นอกจากจะมีเข็มสั้นเข็มยาวไว้บอกชั่วโมงและนาทีแล้ว มันยังมีหน้าปัดย่อยอีก 3 หน้าปัดที่ทำหน้าที่บอกวัน-เดือน-ปี... และวันเดือนปีที่ตั้งไว้ก็คือวันนี้...
.
.
กีต้าร์ได้ฟังเช่นนั้นก็ยิ้มอุ่น ร่างสูงยิ้มตอบ... โล่งอก โล่งใจ สบายใจ มีความสุข... ว่าแล้วก็กระชับอ้อมกอดอีกสักนิด ไม่ต้องกลัวแล้วว่าอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัว...
.
.
สองหนุ่มนั่งกอดกันกลมอยู่อย่างนั้น พูดคุยกันเรื่อยเปื่อยไปตามปกติ... ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม ยังเรียกกันด้วยสรรพนามเดิมๆ หยอกล้อเล่นหัวกันเช่นเดิม... เพียงสิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปคือสถานะความสัมพันธ์ของคนทั้งสองคนที่รักกันและยอมรับในความรู้สึกของกันและกันอย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ
ว่าแต่นาฬิกาทั้งสองเรือนนี้ราคาเท่าไร... อืมมมม ก็บอกไม่ได้เหมือนกัน เพราะในใบเสร็จมีแต่คำว่า
“โปรดติดตามตอนต่อไป” -------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
สองหนุ่มนั่งกอดกันกลมด้วยใจพองโตอยู่บนโซฟา... ตอนแรกต้าร์ก็รู้สึกดีนะที่กอดกันแบบนี้ แต่พอนานๆ เข้าแล้วโบ๊ทไม่มีท่าทีว่าจะปล่อย แถมยังลูบหลังของเขาต่ำลงไปเรื่อยๆ ก็เริ่มจะรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้วละ! ว่าแล้วก็...
กีต้าร์: คุณโบ๊ท..
โบ๊ท: อะไรครับ
กีต้าร์: จะลูบอีกนานไหม
โบ๊ท: แฮะๆ ไม่ลูบก็ได้... งั้น... ไปที่เตียงกันไหม (//สะกิด สะกิด)
กีต้าร์: ตลกละ ใครจะไป
โบ๊ท: อะ ไม่ไปก็ไม่ไป... งั้น... ขอจูบได้ไหม
กีต้าร์: ไม่เอาอะ
โบ๊ท: ไม่ใช้ลิ้นหรอก สัญญา
กีต้าร์: ไม่เอา!!!
โบ๊ท: งั้น... ขอหอมทีนึง
กีต้าร์: ไม่ให้
โบ๊ท: งั้น... ขอจับมือหน่อยดิ
กีต้าร์: อย่าเลย
โบ๊ท: ฮืมมมมมมมม.... อะไรๆ ก็ไม่ให้ พอขอแล้วเป็นแบบนี้ ไม่ขงไม่ขอมันแล้วโว้ยยยยย (//กระโจนเข้าทาบทับร่างเล็ก)
กีต้าร์: เฮือก!! เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ปล่อยยยยยยยยยยย
โบ๊ท: หึหึหึ วะฮ่าๆๆๆๆๆ
กีต้าร์: อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก-------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
มาเต็มบทแล้วครับ ยาวทะลุพิกัดอีกเช่นเคย เลยต้องกระเด็นมาขึ้นรีใหม่ วุ้ววววววว หวังว่าคงจะไม่รู้สึกขาดตอนกันนะครับ
สองสามบทที่ผ่านมาผมไม่ได้คุยกับทุกคนเป็นรายคนเลย ยังไงต้องของโทษด้วยนะครับ เหมือนขาดความรับผิดชอบยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ต้องขอไว้ก่อนนะครับ ช่วงนี้ขอเป็นแค่บวกเป็ดกับกดบวกให้กันไปก่อนเนอะ เอาไว้ว่างๆ มีพลังจะมานั่งจับเขาคุยกันเป็นรายคนเช่นเคยนะครับ
แต่ผมก็ยังอ่านทุกคอมเม้นท์นะครับ อ่านหลายๆ ครั้งด้วย เป็นการเติมกำลังใจ นี่แต่งไปก็เข้ามาอ่านไป 
เอาเป็นว่าขอเอ่ยนามผู้มีอุปการคุณก็แล้วกันนะ... 1 2 3! 
- คราส -, princegolf, Theznux, Miw_Miw@In Love, ao16, JingJing, namtarn11, Mulberry, Whatever it is, aoommy, imonkey mc, KURATA, RGB.__, ลู่เคอOlive♥, ไอ้หัวแห้ว, yeyong, Mc_ma, SnowFlakez, greensnake, sukie_moo, BitterSweet~, SiCK_SENt™, ooopimmyooo, aishiteru., wijii, luckyzaaa, pim_onelove, malula, shiki senri, BeeRY, papa_paolo, noomasoi3, OoniceoO, chamin, runningout, iforgive, kunfon, TifaReira (ตกหล่นใครบ้างไหมหว่า...)
สำหรับคืนนี้ ราตรีสวัสดิ์ครับ 
ปล1. +1 กันไปคร้าบบบบ 
ปล2. มาเดากันขำๆ ไหมว่าหลังจากนี้จะดราม่าหรือไม่ 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 654004 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก