>....ตอนที่ 15 [100%]....<
โชคดีของอีธานที่ภูริโทรเข้ามาตอนพักเบรกพอดี ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถรับสายโทรเข้ามาของอีกฝ่ายได้เนื่องจากติดประชุม แต่ภูริคงไม่รู้หรอกว่าการโทรหาแล้วตัดสายไปทื่อๆ แบบนี้ทำให้อีธานคิดมาก...
เขาเนี่ยนะกำลังคิดมากเรื่องโอเมก้าคนนั้น?
บ้าเหอะ!
อีธานพยายามละทิ้งความคิดอันไร้สาระออกจากหัวแล้วเดินกลับเข้าห้องประชุมอีกครั้ง นี่เป็นงานของเขาและเขาก็ต้องแยกเรื่องส่วนตัวออกจากงานให้ได้ โดยปกติแล้วอีธานแทบจะไม่เคยพกเรื่องตัวเองเข้าที่ทำงานเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งมามีภูรินี่แหละ แต่เขาก็คือเขา...เขาสามารถวางเรื่องภูริเอาไว้หน้าห้องประชุมได้ง่ายดาย
กว่าจะประชุมบอร์ดผู้บริหารเสร็จก็กินเวลาไปสองชั่วโมง ตอนนี้เที่ยงวันพอดี อีธานเดินออกมาหน้าห้องขณะพูดคุยกับซีอีโอคนอื่น อันที่จริงพวกเขามีนัดทานมื้อเที่ยงด้วยกันแต่อีธานนั้นขอตัวไปเคลียร์งานของตัวเองในห้อง ทว่าความเป็นจริงคือ...อีธานจะไม่ปล่อยให้ความสงสัยของตัวเองนอนนิ่งโดยไม่ได้รับความกระจ่างจนหมดวันแน่นอน
“อลัน ไปตามภูริมาที” น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยสั่งคนสนิท
“ครับท่าน” และอลันก็มีหน้าที่แค่ทำตามเท่านั้น
“เอามื้อเที่ยงมาเผื่อด้วย”
“ครับท่าน”
ทั้งคู่แยกกันไปคนละทาง อีธานตรงกลับห้องทำงานของตัวเอง บนชั้นของเขานั้นส่วนใหญ่จะมีแต่ห้องของผู้บริหารและไม่ค่อยมีพนักงานเท่าไหร่นัก ส่วนใหญ่ที่เห็นๆ กันก็จะมีแค่เลขานั่งทำงานประจำอยู่หน้าห้องของแต่ละคนเท่านั้น แต่เวลานี้เลขาของทุกคนตามติดเจ้านายอยู่ ก็เลยเหมือนว่าชั้นนี้ร้างไร้ผู้คนอย่างสิ้นเชิง อีธานชอบความสงบแบบนี้ และถ้าไม่ติดว่ามันจะไม่เหมาะสมอีธานก็อยากจะให้ห้องทำงานของเขากินพื้นที่ของทั้งชั้นเพื่อที่จะไม่ต้องอยู่ร่วมกับคนมากมาย
บนโต๊ะทำงานมากมายไปด้วยเอกสาร อีธานใช้เวลาที่รออลันไปตามภูรินั่งอ่านรายงานชิ้นต่างๆ ที่ต้องเคลียร์ให้หมดเร็วที่สุด เรื่องบางเรื่องมันจำเป็นต้องรีบแก้ไข และเขาไม่สามารถปล่อยผ่านงานเหล่านี้ไปได้ มือซ้ายถือแฟ้มเอกสารมือขวาจรดปากกาเซ็นชื่อของตัวเองพลางกวาดสายตาอ่านตัวหนังสือมากมายบนหน้ากระดาษ
การอ่านรายงานพวกนี้เหนื่อยกว่าการอ่านหนังสือเล่นอยู่บ้าน แม้ว่ามันจะเป็นการอ่านเหมือนกันแต่การใช้สมองวิเคราะห์แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เขาอาจไม่จำเป็นต้องลงแรงกายอะไรเลย แต่สมองที่ประมวลผลพวกนี้อยู่ทุกวันนั้นค่อนข้างล้า ดังนั้นวันหยุดของอีธาน เขามักจะทิ้งงานทุกอย่างเพื่อพักสมองของตัวเอง ต่อให้งานจะเยอะแค่ไหน...กฎของเขา ทุกคนต้องเคารพ
“ขออนุญาตครับ” หลังเสียงเคาะประตูก็ตามติดมาด้วยเสียงของอลัน
“เข้ามา” อีธานยังคงจดจ่ออยู่กับรายงานตรงหน้าไม่ยอมละสายตาไปที่ประตู
อลันเปิดประตูให้ภูริเดินเข้าไปข้างใน ตอนแรกก็ไม่อยากจะก้าวเท้าเข้ามาหรอก ความทรงจำในห้องนี้นั้นมัน...ติดเรตไปหน่อย แต่พออลันดันหลังภูริ เขาก็จำเป็นต้องเดินเข้ามาอย่างช่วยไม่ได้ เลขาอีธานหหล่อนะ...แต่โหดเหมือนอีธานเลยแฮะ ภูริแอบคิดแบบนั้น เพราะการเจ้ากี้เจ้าการจัดแจงให้ทุกอย่างนี่ไม่ต่างกันเลยจริงๆ
ตอนแรกภูริก็นั่งนึกอยู่ที่โต๊ะตัวเองว่าวันนี้จะกินมาม่ารสอะไรดี อาจจะเป็นมาม่าต้มยำ แต่นึกไปนึกมามันก็น่าเบื่อ ดูดกาแฟอีกสองสามปื้ด ทีนี้แหละรู้สึกอิ่ม ไม่ค่อยหิว เขารู้ตัวดีว่าถ้าไม่กินมือไม้มันจะสั่น ทำงานลำบาก เอาวะ...วันนี้มาม่าต้มยำน้ำข้นก็แล้วกัน ขณะที่จะลุกเดินลงไปชั้นล่างเพื่อเข้าห้องรับประทานอาหารกลางวัน แรงกดดันจากอัลฟ่าก็แผ่กระจายไปทั่วชั้น
น่าแปลก...เขารู้ว่านั่นไม่ใช่อีธาน แต่ก็ไมคิดว่าจะเป็นอลันไง นึกว่าอัลฟ่าหัวหน้าฝ่ายไหนมาเยี่ยมเยียนแผนก ทำนองนั้น คิดแค่ว่ามันไม่น่าเกี่ยวกับตัวเองอะนะ โถ คนระดับล่างอย่างภูริน่ะเหรอจะมีผู้หลักผู้ใหญ่มาหา บ้าไปแล้ว...ฝันไปทั้งชาตินั่นแหละเอ็งเอ้ย
แล้วเป็นไง ไม่มีใครมาตามหรือมาหาหรอก สุดท้ายเป็นไง นี่ไง...เขาถึงมาโพล่อยู่ที่หน้าโต๊ะของอีธาน แล้วดู ที่รักมาอยู่ตรงนี้แล้วยังจะก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในมืออยู่ได้ ถามจริง ก้มหน้าอยู่บ่อยๆ แบบนั้นนี่ปวดคอบ้างไหม? เขานี่นั่งคีย์งานทั้งวันยังโคตรปวดคอเลย บางทีนะ กลับบ้านก็ให้น้องนวดให้ เอาพลาสเตอร์ตราเสือมาแปะคลายปวดอะไรเถือกนั้น อันที่จริงแม่นวดดีกว่า...แต่แม่ไม่นวดให้ แม่บอกมึงนั่งแหละต้องนวดให้แม่ เห่อๆ
นอกเรื่องไปไกลอีกล่ะ....
“จะยืนค้ำหัวผมอีกนานไหม” อีธานว่าทั้งที่ไม่เงยหน้ามอง
“ก็ผมรอท่านพูดจะได้ไปกินข้าว” ภูริไม่คิดอะไรเข้าข้างตัวเองทั้งนั้น อย่าง...อีธานสั่งอาหารมาเผื่อ เป็นอาหารสุดหรูหราอลังกาลงานสร้าง ชนิดที่ว่าต้องใช้เงินเดือนทั้งเดือนของตัวเองกินอะนะ
ภูริเห็นอีกฝ่ายนำปากกาด้ามงามวางลงบนแท่นสีเงิน ไอ้นี่แหละนี่เขาก็มองว่ามันสวย อยากจะมีบ้าง แต่คิดว่ามันแพงและไม่จำเป็นเท่าไหร่สำหรับมนุษย์เงินเดือนที่ใช้ปากกาด้ามละห้าบาท จากนั้นแฟ้มก็ถูกปิด เขาว่านะ...นิ้วของอีธานสวย คนมันดูดีนี่มันจำเป็นต้องดูดีทุกอย่างแมะ? หรือยังไง
อืม...นึกถึงตอนอีธานเอานิ้วเข้ามา เดี๋ยว! อย่าหื่น นี่ไม่ใช่เวลาหื่น นี่เป็นเวลากินข้าว เวลาพักเที่ยง เวลาที่สามารถงีบได้โดยไม่โดนหัวหน้าด่าเว้ยเฮ้ย! แต่ก็แหม...อยากเนอะ ไม่ได้อะ ตีหัวตัวเองสักทีสองทีเผื่อสติจะกลับคืนมา
ภูริกำลังไล่ความคิดใต้สะดือออกไปจากหัว อีธานดันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาก่อนเสียนี่ ให้ตายเถอะ ทำไมเวลาที่สบตากับอีธานแล้วเขาต้องทะลึ่งด้วยนะ ตอนนี้เขาเห็นอีธานถอดเสื้อผ้า...เขาก็กำลังถอด แล้วสองร่างก็เข้ามานัวเนียกัน แง่ม...ไม่ดิ ห้ามดิ! ต้องไม่ติดเรตอย่างนั้นนี่มันนิยายใสๆ นะเว้ย!!!
“ผมสั่งให้กินยา” เสียงอีธานค่อนข้างจะแหบพล่าไปกว่าปกติเล็กน้อย นี่เขามีอารมณ์กับเราใช่ไหมนะ...แน่เลย ภูริคนนี้ของคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยเถอะ
“ผมกินแล้ว”
“กินแล้ว...” อีธานย้ำคำ เพราะถ้ากินแล้วยังจะปล่อยฟีโรโมนฟุ้งขนาดนี้อีกเหรอ...ไม่สิ ภูริมีร่างกายที่ผิดปกตินี่นะ
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แต่ใครเล่าจะมารู้ดีเท่ากับตัวเอง...ภูรินี่สมองรันแต่เรื่องลามกอนาจาร ไม่เหมาะไม่ควรอย่างยิ่งสำหรับผู้เยาว์ที่กำลังอ่านนิยายเรื่องนี้อยู่ เอ๊ะ เหมือนมีเสียงบอกว่าบรรยายความคิดได้นะ เราสายหื่น เรายินดีเป็นอย่างยิ่งที่นายหื่นใส่คู่ของตัวเอง แต่ไม่...เขาจะไม่หื่นให้ใครรู้เด็ดขาด!
เหรอ?
อีธานมองแววตาฉ่ำอารมณ์ของภูริ เขารู้ทันว่าตอนนี้อีกฝ่ายก็มีความต้องการไม่ได้ต่างอะไรกับตัวของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว อาวุธขนาดเขื่องใต้กางเกงกำลังพองตัวขึ้นพร้อมกับส่งสัญชาตญาณว่าตอนนี้สามารถใช้การได้อย่างดีเยี่ยม แต่อลันกำลังจะเข้ามา เขาคิดว่าแบบนั้นะ...คิดว่าอลันต้องเอาอาหารมาให้และอีธานก็ไม่อยากให้อลันมาเห็นฉากแบบนั้น ไม่ได้กลัวอลันใจแตก
แต่...เขากลัวอลันเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของภูริต่างหาก!
บ้า มันเป็นความคิดที่บ้ามาก ทำไมเขาต้องมากลัวคนอื่นเห็นร่างกายคู่ของเขาด้วยล่ะ เขาไม่หวงเจ้านี่เลยสักนิด ไม่คิดด้วยว่าจะเอาเจ้านี้มาเป็นคู่ไปตลอดชิวิต ไม่งั้นไม่ให้นักวิจัยที่นี่คิดค้นยาแก้คู่แท้ออกมาหรอก เขาน่ะต้องการแยกจากเจ้านี้จะแย่...ร่างกายของโอเมก้าแบบนั้นมันจะไปน่าหวงอะไรกันล่ะ!
คลุกวงในเลย...เอาเลย เดี๋ยวนี้เลย ภูริดันคิดอยู่แต่แบบนี้ ยิ่งอีธานสบตาเขาไม่ยอมละไปไหน ก็ยิ่งกระตุ้นความคิดอันบ้าบอไร้สาระในหัว เหมือนตัวเองจะเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ อีธานยังคงอยู่ที่เดิมแต่เขาเนี่ยแหละที่กำลังเคลื่อนกายเข้าหาอีกฝ่าย
ช่างมันดี้ อีธานอยากเขายังสนองเลย ตอนนี้เขาอยาก อีธานก็ต้องสนองเขาถูกไหม...เรื่องแบบนี้มาองมาอายเมื่อไหร่จะได้กินกันอะถามจริง เห็นกันหมดทุกซอกทุกมุม เล่นใช้ลงใช้ลิ้น โอ้โห...ทำกันทีเรียกว่าไม่อายฟ้าดินกันเลย เพราะงั้นช่างมันนั่นแหละ เขาจะเริ่ม...ใครทำไม?
“ไม่รู้จักหักห้ามตัวเองเลยนะ” ทั้งที่ต่อว่า แต่มือของอีธานกลับกำลังโอบเอวคอดเข้าหาตัวเอง
เก้าอี้ตัวใหญ่กำลังพลิกกลับไปอีกด้าน เพื่อไม่ให้โต๊ะทำงานตัวใหญ่เป็นอุปสรรคกับภูริที่กำลังเข้าหาเขาอยู่ ภูริค้ำเข่าไปที่เก้าอี้และคล้องของอีธานเอาไว้ คำพูดอีธานน่ะส่วนใหญ่จะร้ายกาจ แต่การกระทำมักสวนทางกันเสมอ ภูริไม่เข้าใจหรอก...คนแบบนี้เขาไม่เคยเข้าใจ แต่ยังไงก็ช่าง ตอนนี้เขาไม่ค่อยอยากฟังคำพูดคำจาที่ไม่ดี แล้วสิ่งที่จะทำให้อีธานหยุดบ่นได้ก็มีแต่ปากของเขาเท่านั้นเอง
“เพราะคุณแหละ คุณเรียกผมมา...ให้ผมมาอยู่ใกล้ก็เลยเป็นแบบนี้ แน่จริงอย่ามาใกล้ผมสิ ผมจะได้ไม่เป็นแบบนี้...” ภูริกระซิบเสียงแหบพล่าของตัวเองหลังจูบดูดดื่มกับอีธานจนฉ่ำ เขากำลังเลียไปที่กกหูและลำคอของอีกฝ่าย...เป็นอารมณ์ที่กระหายร่างกายอีกร่าง ซึ่งมันมากเกินกว่าจะต้านทานได้
“ฝันไปเถอะ” แล้วอีธานก็เป็นฝ่ายดึงภูริขึ้นมาจูบอีกหน...รสจูบของอีธานร้อนแรงและแผดเผาสติสัมปชัญญะของภูริจนมอดไหม้
เวลานี้ขอไม่ตลก...พอดีคิดมุกไม่ออก กำลังมัวเมาอยู่กับร่างกำยำในอ้อมแขนและส่วนเชื่อมต่อที่มันวาวไปด้วยหยาดน้ำ ภูริเคลื่อนไหวกายอยู่บนร่างอีธานได้แค่ไม่นาน เมื่อความต้องการของร่างใหญ่พุ่งขึ้นสูง เขาก็โดนจับเปลี่ยนตำแหน่งให้อยู่ด้านล่างรองรับความไวของสะโพกหนา
อาจดูเหมือนอีธานทำเอาแต่ความสะใจของตนเอง แต่คนที่แนบชิดกับอีธานรู้ดีว่ามันไม่ใช่แบบนั้น อีธานคอยดูว่าภูริต้องการอะไร...แบบไหนที่จะทำให้ภูริมีความสุขไปพร้อมกับเขาได้ นั่นจึงเป็นสิ่งที่ทำให้เซ็กส์ของพวกเขาแฟร์เสมอ มันไม่มีใครสุขกว่าใคร...แต่มันเป็นการสุขสมไปพร้อมกันต่างหาก
เมื่ออิ่มหนำสำราญกับร่างกายของกันและกันแล้ว อีธานก็เอาทิชชู่เปียกมาทำความสะอาดร่างกายให้กับร่างโปร่งที่ยังคงหมดแรงนอนหอบหายใจอยู่บนเก้าอี้หนังอย่างดีของเขา พอร่างภูริสะอาดแล้วอีธานถึงจัดการกับตัวเอง เช็ดคราบน้ำสีขุ่นและหยาดเหงื่อก่อนจะใส่กางเกงตัวเอง และแต่งตัวให้ภูริ
เขาเหมือนราชาไหม สีหน้าที่ตั้งอกตั้งใจทำความสะอาดร่างกายและแต่งตัวให้เขาของอีธานอยู่ในสายตาภูริตลอดเวลา โคตรชอบ อยากบอกแบบนั้นแต่กลัวว่าถ้าพูดไปแล้วอีธานจะหยุดสิ่งที่ทำอยู่แล้วหันมากัดเขาทางวาจา เวลาที่อีธานทำนั่นทำนี่ให้โดยไม่ต่อว่าเขามันเป็นอะไรที่ชวนให้รู้สึกดีสุดๆ เลยล่ะ
ก็นะ...ไม่ค่อยมีใครมานั่งทำดีให้มากนักหรอก ยิ่งกับคนระดับอีธานแล้วยิ่งไม่ต้องหวังเลย พวกนั้นไม่มาแลภูริหรอก นี่อาจเป็นโชคดีหรือร้ายไม่รู้ แต่ภูริว่ามันก็ไม่แย่นัก อย่างน้อยในช่วงเวลาหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าเขาพิเศษสำหรับใครบางคน
“สรุปคุณโทรมาหาผมทำไม” อีธานปล่อยให้ภูรินั่งที่เก้าอี้ประจำกายของตนโดยไม่ต่อว่าอะไร เห็นอีกฝ่ายเหนื่อยก็อยากให้อีกฝ่ายพัก ส่วนตัวเองก็นั่งมันบนโต๊ะทำงานมองหน้าภูริไปพลาง
“ก็...ผมบอกไปแล้ว” เหมือนกำลังโกหกแม่เลยวะ เมื่อกี้ยังสุขสันต์กันอยู่เลย ตอนนี้มาโดนจับผิดเสียแล้ว
“ไม่จริง ไหนคุณพูดมาซิว่าโทรมาทำไม” พูดไปก็ไม่ต่างกับฟ้องอะดิ เขาไม่อยากกลายเป็นคนขี้ฟ้องหรอกนะ อีกอย่าง...ภูริคิดว่านี่มันก็เรื่องของเขา ปัญหาของเขา เขาไม่ควรเอาเรื่องไร้สาระพวกนี้มาให้อีธานรับรู้ แค่โทรมาตอนที่อีกฝ่ายไม่ว่างก็น่าจะเป็นการรบกวนมากแล้ว
“จริงๆ ผมแค่กดโทรผิด”
“ถ้าโทรผิดคุณจะเรียกชื่อผมถูกเหรอ” น่าน จับผิดแม้กระทั่งจุดเล็กจุดน้อยเลยนะคนเรา สมแล้วที่ทำงานละเอียดละออพวกนี้ทุกวัน
“ก็มารู้ว่ากดโทรผิดตอนได้ยินเสียงคุณไง”
“ผมไม่เชื่อ คุณบอกว่าคุณมีคำถาม...” นี่เขาไม่ใช่นักโทษนะเฮ้ย! ไม่ต้องแผ่รังศีอำมหิตใส่กันก็ได้หรอก จากที่นั่งแผ่เพราะเหนื่อยตอนนี้เปลี่ยนมานั่งหลังตรงกุมมือไว้ที่ตักแล้วรียบร้อย เป็นไง เขาดูเป็นคนสุภาพขึ้นมาทันทีเลยไหม
ภูริก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองหน้าอีธาน เขาไม่รู้ว่าสกิลการโกหกของตัวเองเป็นอย่างไรแต่ว่ามันกลัวไปเองอะนะ แล้วทั้งที่ภาวนาให้อลันเข้ามาในตอนนี้ เข้ามาขัดขวางการโดนซักไซ้ค้นหาคำตอบ อีธานดันเอามือมาดันปลายคางเขาขึ้นเพื่อให้สบตาตั้งคำถามที่ดุดัน
“ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมครับว่าให้มองหน้าคู่สนทนา ว่าไง...คำถามที่ว่าล่ะ” กลืนน้ำลาย เอื้อก...ไม่ตอบได้ม้ายยยย ไม่พูดมันออกไปได้หรือเปล่า
“อย่าให้ผมโกรธนะ” ตอนนี้ไม่เรียกโกรธใช่ไหมครับท่านประธาน ตอนนี้แววตาท่านเหมือนโกรธผมมากทั้งที่ผมแค่ไม่ตอบความจริง ซึ่งความจริงนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับบริษัทเลยแม้แต่นิดเดียว เรียกว่าไม่เกี่ยวกับงานของอีธานนั่นแหละ
“เอ่อ...”
“ไม่มีเวลามารอฟังทั้งวันด้วย คุณก็รู้ว่าผมมีงานเยอะแค่ไหนที่ต้องทำ คุณเองก็มีงานรออยู่ เพราะงั้นตอบผมมา” กลืนน้ำลายรอบที่สองและสามติดกัน ตอนนี้ลำคอแห้งผากและปากก็เริ่มจะแห้งตามด้วยเช่นกัน
“คือ...หัวหน้าเขาจะให้ผมใช้ปากให้ โทษฐานที่ผมหายไปวันนั้น วันที่พวกเขาไปกินเหล้ากันที่คาราโอเกะ แล้วเขาก็รู้ว่าผมเป็นโอเมก้า ถ้าผมไม่ทำให้...เขาจะเอาเรื่องนี้ไปประกาศให้ทุกคนรู้”
”ไม่ใช่ว่าเขาจับได้ว่าคุณวางยาเขาหรอกนะ”
“มั้ง” ตอนแรกก็แอบกลัวอีธานนิดหน่อยแต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกเหมือนต้นไม้ขาดน้ำ
บางทีก็เบื่อนะ เบื่อที่คนตัดสินเราไปเองโดยที่เขาไม่ได้รู้จักอะไรเราเลย คิดเองเออเองและเชื่อด้วยความคิดของตัวเองนั้นถูกต้องที่สุด ส่วนใหญ่ความคิดแบบนี้มักจะเกิดกับพวกอัลฟ่าที่หลงตัวเองมากๆ อะ เท่าที่ภูริเจอมาน่ะนะ
“แล้วทำไมไม่ยอมๆ ไปล่ะ โทรหาผมทำไม”
“ผมบอกเขาว่าขอถามคู่แท้ก่อน”
“เอาผมไปอ้างอีก ผมบอกแล้วว่าผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน...” มันเป็นคำที่โคตรราบเรียบเลยนะ แต่...เออ เจ็บดี
“ขอโทษครับ คราวหลังจะไม่เป็นงี้อีก” แล้วภูริสะบัดหน้าหนีมือของอีธานไปมองที่อื่นแทน
เขาน่ะชอบคิดว่าคนเราถ้ามันเชื่ออะไรแล้ว เราก็เปลี่ยนความเชื่อไม่ได้ มันจึงเป็นเหตุผลที่ผ่านมาภูริไม่เคยแก้ตัวอะไรกับอีธานเลย แม้ว่าสิ่งที่อีธานพูดออกมานั้นจะไม่ใช่ความจริงก็ตาม มันไม่ผิดที่อีธานนะ อีกฝ่ายไม่ได้มาคลุกคลีกับเขา จะไม่รู้จักเขาดีมันก็เป็นเรื่องปกตินี่นา คนเราตัดสินคนกันแบบนี้...ตัดสินจากภายนอกและภาพลักษณ์ก่อนเป็นอย่างแรก
ท่าทีไม่พอใจของภูริค่อนข้างชัดเจนมาก ถึงสีหน้านั้นจะนิ่งเรียบแต่ไม่รู้สิ...อีธานรู้สึกว่าภูริไม่พอใจกับคำพูดของเขานักเท่าไหร่ การที่ภูริโดนหัวหน้าบังคับให้ใช้ปากให้นั้นคงทำร้ายความรู้สึกของภูริพอสมควร แล้วยังไง...ภูริก็มีอะไรกับเขาง่ายๆ หนิ
ภูริเป็นคู่แท้ของเขานะเว้ย!
บางส่วนในสมองตะโกนขึ้นมา แล้วนั่นก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมภูริถึงยอมเขาได้ง่ายดาย เหมือนที่เขาเองก็ยอมลดตัวเองไปเกลือกกลั้วกับชนชั้นที่เขาไม่คิดจะข้องแวะ ความต้องการที่ไม่อาจควบคุมได้ของเขาและภูริมันอธิบายได้ แต่สิ่งที่หัวหน้าของภูริทำกับภูรินั้นไม่มีอะไรมาอธิบายให้มันสมเหตุสมผลได้
ถ้าตัดอคติออกเหลือแต่ความรู้สึกล่ะก็ อีธานโกรธ...เขาอยากจะลงไปต่อยให้ไอ้บ้านั่นหน้ายับเยินหมอไม่รับเย็บแล้วค่อยไล่มันออกไป ไม่ว่าสิ่งที่ภูริเล่ามันจะจริงมากน้อยแค่ไหนก็ตาม อีธานยอมไม่ได้ที่จะมีใครแตะต้องคู่ของเขา
“ผมไปได้แล้วใช่ไหมครับ” หลังเงียบไปนาน ภูริก็เอ่ยถามขึ้นมา
“ไม่” อีธานเดินไปที่โซฟารับแขก ระหว่างนั้นก็โทรหาอลันให้เอามื้อเที่ยงเข้ามาได้แล้ว
“อ่า...” เอาไงต่อล่ะชีวิต บางทีก็ช่วยเขียนสิ่งที่ต้องทำต่อจากนี้ให้หน่อย สถานการณ์แปลกๆ แบบนี้ภูริทำตัวไม่ถูกจริงๆ
ไอ้เรื่องความรู้สึกแย่ๆ ที่เขารู้สึกเมื่อครู่น่ะช่างมันเถอะ ภูริสลัดทิ้งได้เสมอแหละไอ้ความรู้สึกด้านลบ เขาทำมันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เพราะชีวิตของเขาก็มักเจอแต่อะไรทำนองนี้ ถ้าปักใจเจ็บมากไปก็ไม่เป็นอันทำอะไรกันพอดีอะเนอะ
“มานั่งสิ เดี๋ยวอลันเอาอาหารมาให้ ต่อไปถ้าผมไม่ติดประชุมหรือออกไปหาลูกค้าผมจะให้อลันไปตาม ไม่สิ...เดี๋ยวผมส่งข้อความไปเรียกมากินข้าวด้วยกัน ตอนเย็นก็รอผมด้วย วันนี้ช่วงบ่ายผมมีนัดกับลูกค้า อาจจะกลับช้าหน่อยถ้ารถมันติด” อีธานพูดเสียเป็นธรรมชาติเลย แล้วงี้ภูริต้องทำไง? มันใช่คำสั่งไหม? ไม่...มันไม่เหมือนคำสั่งแต่เหมือนคนรักบอกตารางงานปะ คิดแบบนี้ถูกหรือเปล่าหว่า
เฮ้อ...บ้าบอจังไอ้ภู
“ครับ” ขานรับแล้วก็นั่งลงที่โซฟาเดี่ยวทางขวามือของอีธาน มันก็ค่อนข้างห่างกันแต่ภูริไม่คิดมากอะไร
คนคิดน่ะมันนี่...อีธานนี่แหละ!
เมื่อต้องรอคอยมื้อเที่ยงตอนเที่ยงครึ่ง ทั้งห้องก็เงียบงัน อีธานน่ะฟุ้งซ่านไปไกลแล้วเรื่องที่ภูริโดนข่มขู่ให้ทำเรื่องไม่ดี แต่ภูริดิ สมองนี่กำลังโลดแล่นถึงอาหารที่กำลังจะมาเสิร์ฟในอีกไม่นานนี้ ย้อนกลับไปเมื่อตอนเข้ามาในห้อง ความคิดเข้าข้างตัวเองอย่างอีธานเรียกมาเพื่อให้มากินมื้อเที่ยงอันหรูหราด้วยกันนั้นมันดันกลายเป็นจริงเฮ้ย!
บ๊ายบายนะไอ้มาม่า ฮ่าๆ ข้าไม่ต้องกินแกแล้วล่ะวันนี้ แล้วถ้าจะโชคดีอีก ตอนเย็นเมื่ออีธานเลิกงานแล้วเขาอาจจะได้ฝากท้องโดยมีอีธานเป็นคนเลี้ยงอีกก็ได้ ทีนี้เงินจำนวณพันกว่าบาทที่เหลืออยู่ก็จะได้เก็บเอาไว้ซื้อกาแฟ หรือเอาไว้เป็นเงินสำรองฉุกเฉินเผื่อเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น ก็นะ...เขาแบกทั้งครอบครัวอยู่ คิดอะไรก็ต้องคิดเผื่อเอาไว้หมดแหละ
เอาจริง แค่อีธานเลี้ยงข้าวผัดหมูสักจานก็แทบจะกราบแล้วล่ะ ไม่ดิ ขอน้ำอัดลมอีกสักแก้วจะเป็นพระคุณอย่างสูง ภูริน่ะอยากสบาย อยากมีชีวิตหรูหรา แต่เขาก็อยู่กับความเป็นจริง ต่อให้มีความช่วยเหลือเขาเพียงเล็กน้อยเขาก็ดีใจแล้ว
....100%....
โอ้...คอมเมนต์ดุเดือดมากค่ะ เราต้องขออภัยที่เราไม่ได้เกริ่นนำเรื่องสภาพสังคมอะไรพวกนี้ทำให้เกิดภาพจำอย่างที่คุณ Fraja กล่าวไว้ ขอสารภาพ ไม่ได้คิดว่ามันมีความจำเป็นด้วยแหละค่ะ แต่เราโอเคนะคะสำหรับทุกๆ คอมเมนต์เลย เราจะเก็บไว้ไปปรับปรุง ขัดใจนักอ่านประการใดต้องขออภัยจริงๆ แล้วก็ไม่ต้องกลัวเราทดท้อค่ะ เราแกร่งมาก ฮ่าๆ
ดีซะอีกนะคะ เราจะได้รับมุมมองใหม่ๆ จากทุกคนด้วย ^^
หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62] (อ่าน 243319 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก