หัวข้อ: " เมียหมอ " Up! .ตอนที่ 30(100%) l 09/06/16 : P.68 | THE END

[♥♥ดอกช่อบานสะพรั่ง♥♥]

มาต่อไวๆนะ อบากอ่านต่อแล้ว 

[FKasama]

ยังรักยังรอพี่เสืออยู่นะ
งือออ น้องธามรอพี่เสือก่อนนนน

[KS.F]

อยากรู้ว่าจะเลือกใครถ้าเลือกสิงจะได้เลิกอ่าน
รอๆนะ

[NuTonKaw]

 

[aun.kimjae]

อ่านทันแล้ว รอคัยรอสนุกมากกก

[kinjikung]

ไม่ได้อ่านซะนาน มีแต่ความหน่วงของธาม
สิงห์กับเสือเห็นแก่ตัวมากทำทุกอย่างเพื่อตัวเองแต่ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกธามเลย
ว่าสุดท้ายแล้วธามจะรู้สึกเหมือนโดนหักหลังหรือคิดว่าไม่มีใครจริงใจกับธาม
สุดท้ายน้องธามมันเลือกยากจริง ๆ เสือคือคนที่รักยังไงก็รักแต่ความจริงก็ทำให้แทบตาย
ส่วนสิงห์ก็อาศัยช่วงเวลาเข้ามาทำให้ธามหายเศร้าแต่มันไม่น่าจะเปลี่ยนเป็นรักได้เร็วหรอก
เวลาของสิงห์น้อยเกินไปจริง ๆ  เสือบ้ามันพังบ้านหนีมาหล่ะ
แยกกันสามคนสามทาง มโนล่วงหน้าแบดเอนดิ้ง T______T
ธามจะให้อภัยเสือได้ไหมนะถ้ารู้ว่าที่มาหาไม่ได้เพราะโดนสิงห์ขอร้องพ่อให้กักตัวเสือ

[RAKDEK_KA]

เอาสักคนธาม ลุ้นเหนื่อยละเนี่ย
ปล.สงสารเสือ แต่เห็นใจสิงห์นะ

[Ananam]

พี่เสือมาหาตี้เร็วๆนะ 

[เซยูเนียส]

เรื่องนี้ต้องบอกว่า เป็นรายการ ศึกสายเลือดชิงนายกันมันส์มาก!! แน่นอนว่าธามตร้องเลือกเสือ เพราะชื่อเรื่องมันก็บอกอยู่แล้วว่า เมียหมอ!! ถึงจะหมั้นกะสิงห์มาก่อน แต่เจ้าตัวจำไม่ได้และไม่เคยมีใครบอกทบทวนความจำให้ และเสือที่เจ้าเล่ห์ฉกคู่หมั้นน้องมาหน้าด้านๆ แต่อิน้องก็พอกัน นอนกะคู่หมั้นพี่ชายตัวเอง สรุปแล้ว พี่น้องคู่นี้ ชั่วพอกัน แต่หลังๆ รู้สึกสิงห์จะชั่วมากกว่ายังไงพิกล

[Rinoa]

ดราม่า
อ่านแล้วแอบสงสัย อิพี่เสือผิดที่แย่งคู่หมั่นน้อง
อิน้องสิงไปนอนกะคู่หมั่นพี่ นี่ก่อนหรือหลังที่เสือแย่งอ่ะ
ประเด็นคือ อิสิงค์รักธามม๊ากๆๆๆๆ แต่เสล่อไปเอาคู่หมั่นพี่ชาย เพื่อ...
คือแอบงงช่วงเวลานิดหน่อย แต่ถ้าสิงค์ทำแบบนั้นมันกะไม่ใช่ป่ะ
โอเค เสืออาจจะเริ่มต้นด้วยการประชด หรือเอาคืนกะแล้วแต่
สิงค์ทำตัวเองก่อปัญหาเอง แล้วมาเรียกร้องสิทธิ์หาพระแสงอะไร
รักมากมายแต่แอบตีท้ายครัวพี่ชาย การกระทำก็ไม่ผ่านแล้วป่ะ
เรียกร้องเหมือนเด็กโดนแย่งของรัก แต่ตอนตัวเองทำ ไม่ยั้งคิด ความผิดตัวเองเท่าขี้ตาสินะ
กลับมาที่ ถ้าสิงค์ไม่ทำแบบนั้น เสือก็ไม่ทำแบบนี้ ปมกะไม่เกิดสินะ 
อ่านแล้วหลังๆ แอบหงุดหงุดนิดหน่อยค่า รู้สึกขาดควมบาลานซ์ในตัวละคร
เริ่มไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไร หรือคนเขียนอาจจะมีปมที่ผูกไว้อีกไม่แน่ใจ

เป็นกำลังใจค่ะ  รออ่านต่อไป

ขอบคุณค่า
 

[Star06]

ทำไมอ่านละรู้สึกรำคาญธาม รวมถึงสิงห์ด้วย
ธามทำเหมือนตลอดเวลาที่ผ่านมาตอนอยู่กับเสือไม่มีค่าอะ แค่อยู่กับสิงห์เพียงสองอาทิตย์ก็ทำเอาธามเขวซะแล้ว เข้าใจแหละว่าสิงห์น่ะคู่หมั้น แล้วตัวเองก็โดนหลอก แต่ธามไม่คิดจะเป็นห่วงเสือบ้างเหรอ อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดมากค่ะ

[ณ ที่เดิม™]

อึดอัดที่สุด คงจะบอกได้เพียงแต่ว่าเดาอารมณ์ของธามไม่ถูก
รู้สึกชอบใจความเห็นบนสุดๆ ตรงใจเราเลย

[Deathmoon]

ค้างมาก ธามเธอต้องเลือกเสือนะ

[-Otto-]

มาต่อเถอะได้โปรด 
คิดถึงพี่เสือ 

[shannara]

อีเสืออออ
อยู่หนายยยยย
เมียรออยู่ววว
 

[hinago]

มาต่อได้แล้วค่าาา

[:mdred]

“หนีออกมาแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ” ประโยคทักทายแรกของวันนี้หลังจากที่เจอหน้ากัน ผมยิ้มแหยะในขณะที่มือหนาเข้ามารวบของพะรุงพะรังที่ผมถืออยู่ส่งไปให้พวกบอร์ดี้การ์ดทางด้านหลังแทน จนกระทั่งถึงถุงสุดท้ายสิงห์ที่กำลังจะหยิบออกไปก็ชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสีหน้าแทน “ผมดีใจที่เห็นนายใส่แหวนนะครับ”

          ผมยิ้มกลับก่อนจะโดนโอบเอวไปขึ้นรถหรูที่จอดรออยู่โดยมีสิงห์เข้ามานั่งข้างๆ เพราะเดินอยู่เกือบสองชั่วโมงพอมาเจอแอร์เย็นๆกับบรรยากาศเงียบๆในรถมันทำให้ตาของผมเริ่มบรือ มารู้ตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองถูกดึงให้เอนลงนอนตักของอีกฝ่าย

          “ง่วงก็นอน เดี๋ยวจะพาไปกินข้าวเที่ยงถึงร้านแล้วจะบอกนะครับ”

          “อืม” ผมพึมพำกลับแล้วหลับตาลงจนได้เห็นเพียงความมืดและได้ยินเพียงเสียงเพลงคลาสสิกที่เปิดในรถ แต่หลังจากนั้นไม่ถึงสามสิบนาทีผมก็ถูกปลุกขึ้นตื่นเพราะถึงร้านแล้ว เป็นร้านขนาดกลางตกแต่งน่ารักและดูน่ามานั่งรับประทาน ตั้งอยู่นอกเมืองที่มีถนนใหญ่แต่กลับไม่ค่อยมีรถเหมือนเขาจะพาผมมาไกลลิบอยู่เหมือนกัน

          อาหารถูกเสิร์ฟทันทีที่ผมนั่งลงบนโต๊ะ เหมือนมันจะถูกสั่งเอาไว้ก่อนแล้ว อาหารนับสิบอย่างถูกวางจนต้องขอโต๊ะมาต่อเพิ่มทว่าทันทีที่ข้าวถูกตักเสิร์ฟเสียงโทรศัพท์ชองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมก็ดังขึ้นมาทันที ภาษาที่ผมฟังไม่ออกดังขึ้นอีกครั้งตอนแรกสิงห์คุยประมาณสองนาที หลังจากสองนาทีเขาก็ลุกขึ้นบอกให้ผมทานไปก่อนเพราะคงจะคุยกันอีกยาว ผมเม้มปากมองอาหารตรงหน้าแล้วถอนหายใจ ไม่รู้ว่าจะทานยังไงให้มันหมดดี

          พอทานๆไปก็ต้องเบิกตากว้างเพราะอร่อยกว่าที่คิด แต่แล้วก็ต้องมานึกแปลกใจว่าร้านที่ทำอาหารอร่อยขนาดนี้พักเที่ยงแล้วทำไมในร้านถึงไม่มีลูกค้าเลยนอกจากพวกผม แต่พอถามพี่ใส่ชุดสูทแว่นดำที่มายืนเฝ้าอยู่ข้างๆก็ได้รับคำตอบมาว่า…

          “คุณสิงห์เหมาร้านนี้ทั้งวันน่ะครับ”

          พวกรวยเกินไปนี่จะทำอะไรก็ได้จริงๆ

 

          “จะรับข้าวเพิ่มอีกไหมคะ”

          “สามจานแล้วถ้าทานมากกว่านี้ผมคงท้องแตกแน่ๆเลยครับ” ผมว่าติดตลกขณะส่ายหน้าปฏิเสธข้าวจานที่สี่แต่ถึงทานไปแล้วสามจานคนที่พามาทานก็ยังไม่กลับมาจากการคุยโทรศัพท์เลยด้วยซ้ำ "ขอโทษนะครับห้องน้ำไปทางไหน"

          “อยู่หลังร้านน่ะค่ะ เดี๋ยวยังไงให้คนพาไปไหมคะ”

          “อ๋อไม่เป็นไรครับผมไปเองก็ได้” ผมว่าแล้วยืนขึ้นก่อนจะเดินออกไปทางด้านหลังตูอย่างที่ถูกบอก จนมาถึงห้องน้ำขนาดใหญ่ในห้องน้ำที่ห้องที่แยกออกเป็นห้องๆอีกประมาณสิบกว่าห้อง ผมเลือกเดินเข้าไปห้องด้านในสุดไม่ได้กดล็อคประตูแต่หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง

          แกร๊ก

          “หือ” เสียงบางอย่างที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องขมวดคิ้วก่อนจะเลือกสนใจ แล้ววกกลับมาสนใจสิ่งของในมือแทน

แหวนเพชรสีน้ำเงิน

และตอนนี้สร้อยที่คล้องอยู่กับแหวนถูกวางเอาไว้เหนือชักโครก ถ้าเกิดผมปล่อยมือทั้งสร้อยทั้งแหวนมันก็จะตกลงไปในชักโครกทันที

ผมน่ะเลือกแล้ว…แหวนนี้ที่เคยเป็นเจ้าของนิ้วนางข้างขวาตอนนี้มันมีแหวนวงใหม่มาแทนที่แล้วและอีกอย่างคือ…

“รอไม่ไหวอีกแล้วพี่เสือ”

มือบางยกสร้อยขึ้นแล้วเอียงแขนลงให้สร้อยไถลลงไปตามแขนจนไล่ต่ำมาถึงนิ้ว ปลายนิ้ว

“ลาก่อนครับ”

สิ้นเสียงผมก็สะบัดจนสร้อยที่ติดอยู่ปลายนิ้วหลุดออกก่อนจะค่อยๆหล่นลงสู่เบื้องล่าง

พรึบ!!

“อ๊ะ!” แรงกอดจากทางด้านหลังทำให้ผมเผลอร้องออกมาเสียงดัง แต่นั่นไม่น่าตกใจเท่ากับการที่มีมือหนามารับสร้อยที่ผมพึ่งปล่อยเพื่อหวังว่าจะให้มันตกลงไปในชักโครกเสียก่อน อีกทั้งยัง… “ไม่จริง”

“จะทิ้งแหวนหรือเมีย”แขนที่กอดผมอยู่แน่นขึ้น เสียงทุ้มดังก้องอยู่ข้างหู

“ฮึก!”

“จะทิ้งแหวนของกูหรือ”

“ฮึก… ฮือ”

“ตี้”

“โฮกกก”

อ้อมกอดของคนแปลกหน้ายังไม่น่าตกใจเท่ากับว่าฝ่ามือที่มารองรับ

ตรงนิ้วนางข้างขวาก็สวมแหวนสีน้ำเงินลักษณะคล้ายแหวนที่ผมพึ่งจะตัดสินใจทิ้งไปเมื่อสักครู่อยู่เหมือนกัน

ขาเรียวแทบจะล้มลงไปกับพื้นถ้าไม่ติดว่ามีอีกคนพยุงเอาไว้อยู่ ตัวของผมถูกหมุนกลับขณะถูกดึงให้ออกจากมาห้องน้ำแล้วผลักให้แผ่นหลังแนบชิดกับกำแพงที่อยู่ใกล้ๆแทน ผมดิ้นในขณะที่แขนซ้ายถูกตรึงเอาไว้ด้านบนส่วนแขนขวาโดนมือหนาจับเอาไว้นัยน์ตาคมสีน้ำครามเข้มที่คุ้นตาจ้องไปยังแหวนสีขาวที่อยู่ตรงนิ้วนางข้างขวาของผมแทน ใบหน้าหล่อเหลาทะมึนขึ้น แววตาเดือดพล่านขณะพยายามดึงแหวนที่นิ้วของผมออกแล้วปล่อยมันลงกับพื้น เสียงทุ้มพยายามบอกให้ผมหยุดดิ้น

          “ตี้ฟังก่อนได้โปรด”

          “ปล่อย!!!”

          “เมีย!!”

          “บอกให้ปล่อย!!” แรงสะบัดตัวทำให้ผมนอนล้มลงไปกับพื้น อีกฝ่ายตามมาทาบอย่างรวดเร็ว มือหนาบีบคางผมออกทันใดนั้นลิ้นร้อนก็แทรกเข้ามาฉวยเอาแรงที่จะใช้ต่อต้านไปจนหมด สัมผัสที่คุ้นเคยชวนวาบหวามบริเวณท้องน้อยทำให้มือที่ตั้งใจจะผลักเข้าออกนั้นค่อยๆลดลงในที่สุดก็ถูกทิ้งอยู่ข้างลำตัว ผมร้องไห้จนสุดท้ายเขาก็ผละออกจากจูบ

          ใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏเข้ามาในสายตา นัยน์ตาสีครามเข้ม ใบหน้าที่ดูจะซูบผอมกว่าแต่เก่าแต่ก็ยังคงเค้าความหล่อเหลาเอาไว้ไม่เปลี่ยนไป ทันใดนั้นความรู้สึกครั้งเก่าถาโถมเข้ามาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาราวเขื่อนแตก

          “กลับมาทำไม”

          “คือ—”

          “พี่จะกลับมาทำไมตอนนี้!!!”

          “ตี้” เขากอดผมที่ยังคงร้องไห้และดิ้นพล่านเอาไว้แน่น มือหนาดึงตัวผมขึ้นจากพื้นแล้วพรมจูบที่ขมับ หน้าผากราวกำลังปลอบประโลม ผมกำหมัดแน่นแล้วทุบอีกฝ่ายที่นิ่งให้ทุบขณะเดียวกันก็พยายามจะกอดผมให้แน่นมากกว่าเดิม “ฟังหน่อยตี้ฟังก่อน”

          ปัง! ปัง! ปัง!

        “ธามอยู่ไหนนั้นหรือเปล่า!!”

        “ธาม!! ธาม!!”

        เสียงถีบประตูทางเข้าห้องน้ำดังสนั่นเหมือนมันจะถูกล็อคเอาไว้ แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีมันก็ถูกพังเข้ามาโดยคนสี่คน สิงห์แหวกคนเหล่านั้นเข้ามามือหนาพยายามกระชากตัวผมออกในขณะที่อีกฝ่ายก็กอดผมเอาไว้แน่นขึ้น

          “เจ็บ เจ็บธามเจ็บ”

          มือหนาที่ดึงผมอยู่เหมือนชะงัก ก่อนจะปล่อยมือที่จับตัวผมออกแล้วหันไปซัดหมัดเข้าใส่คนที่กอดผมอยู่แทน

          ผลัวะ!!

          “แม่งเอ้ย! มึงไม่เห็นหรือว่าเมียกูเจ็บนะสัส!”

          แขนที่เคยกอดผมอยู่ถูกปล่อยออกทันที คราวนี้เสือผลักผมไปด้านหลังแต่แรงผลักมันแรงจนทำให้ตัวผมไปกระแทกกับกำแพงที่อยู่ไม่ไกลนัก ผมชาไปทั้งร่างขณะพยายามยืนขึ้นแต่ก็ล้มลงกับพื้นเพราะรู้สึกจุกที่เอวจนเกิดเสียง

          ตุบ!

          นั่นทำให้สิงห์ตวาดใส่อีกคนทันที

        “จะผลักธามทำเหี้ยอะไร!!”

        “แล้วมึงจะให้เมียกูโดนต่อยหรือสัส!”

        ผมเอามือกุมท้องมองผู้ชายสองคนที่กำลังแลกหมัดกันโดยไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามหรือเข้ามายุ่ง

          “เมียเหี้ยไร! คู่หมั่นกู!!”

        “ได้กับกูหลายรอบแล้วนี่ไม่เรียกว่าเมียหรือวะ!!”

        “เชี่ย! มึงก็เห็นแค่ธามเป็นสิ่งของ เอาไว้แก้แค้นที่กูเอากับลินินนั่นแหละ!!”

        ประโยคนี้ทำให้ผมสะอื้น น้ำตาที่เคยหยุดไหลเพราะความตกใจกลับมาไหลอีกครั้ง

          “แก้แค้นเหี้ยอะไร!”

        “ไม่แก้แค้นแล้วจะมาหาธามทั้งๆที่รู้ว่าเป็นธามคู่หมั้นกูตั้งแต่ตอนเด็กทำไม!!”

          “แล้วมึงคิดว่าตอนเด็กมีมึงคนเดียวที่ชอบตี้หรือสัส!!”

          ผลัวะ! ผลัวะ!

          ร่างของทั้งสองแยกออกจากกันชั่วขณะ ผมค่อยๆยืนขึ้นมองคนสองคนที่กำลังประจันหน้าเข้าหากันทั้งน้ำตา ความเงียบปกคลุมอยู่นานทั้งห้องได้ยินเพียงเสียงหอบหายใจของผู้ชายสองคน

        “กูรู้ว่ากูเลว ใช่กูเลว กูเล่นสกปรกแต่มึงก็เล่นสกปรกเหมือนกันนั่นแหละ!!”

        “กูเล่นสกปรกตอนไหน”

        “แล้วเหี้ยตัวไงมันบอกให้พ่อมาจับกูเอาไว้ไม่ให้เจอตี้วะ!!”

          ผลัวะ!

          ปลายหมัดของทั้งสองพุ่งเข้าหากันอีกครั้ง ในขณะที่ผมยังยืนนิ่ง ผมไม่ได้ติดใจกับพูดของเสือเพราะว่าตอนนี้… ไม่ว่าจะเป็นคนไหนๆก็เห็นผมเป็นของเล่นเหมือนกันหมดทั้งนั้นแหละ

        หนึ่งคนที่แย่งคู่หมั้นน้องชาย ส่วนอีกหนึ่งคนที่พยายามจะแย่งคู่หมั้นตัวเองที่รักพี่ชายไปแล้ว

        ผมมันก็แค่ของเล่นให้ทั้งสองแย่งกันไปแย่งกันมาเท่านั้น

        “ธามอย่า!!/ตี้อย่า!!”

          ผมวิ่งหนี…

วิ่งฝ่าพวกบอร์ดี้การ์ดที่กำลังยืนมุงออกมา แล้ววิ่งไปเรื่อยๆไม่รู้เหมือนกันว่าจะวิ่งไปไหนแค่อยากวิ่ง วิ่งหนีจากคนพวกนี้แม้จะรู้ว่าพวกเขาก็กำลังวิ่งตามมาเหมือนกัน ผมมองกลับหลังเห็นสิงห์ที่เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมเลยตัดสินใจวิ่งเพื่อไปยังอีกฝั่งของถนนแต่พอถึงกลางถนนขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นเสือที่กำลังยืนรออยู่อีกฝั่งและพอหันกลับไปผมก็เห็นสิงห์ยืนรออยู่เหมือนกัน

          ผมยืนนิ่ง

          “ตี้มาหากู/ธามมาหาผม”

          ผมหลับตาลงกำมือแน่น ถ้าไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็เจ็บทั้งนั้น…

          “ตี้มาเดี๋ยวนี้!!/ธามมาเร็วครับ!!”

…สู้ไม่เลือกมันเลยจะดีกว่า

 

“ตี้!!!!/ธาม!!!!”

ปัง!!

 

 

 

 

 

 

100%

[:mdred]

ตอนที่ 26

       

 

ปัง!!

          “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรีดร้องของผู้เห็นเหตุการณ์ดังระงมไปทั่ว ความชุลมุนวุ่นวายเกิดขึ้นทันทีที่เสียงดังราวมีคนถูกรถชนเกิดขึ้น ตัวผมไถลไปตามถนน หมุนและเกลือกกลิ้งไปจนรู้สึกแสบที่ผิวเพราะแรงที่ทำให้มันถลอกจนร่างที่หมุนอยู่กับพื้นของผมเริ่มช้าลง ช้าลง ผมนอนอยู่กับพื้นหัวยังมึนกับแรงกระแทกจนกระทั่งได้ยินเสียงตะโกนดังระงม

          “มีคนถูกรถชน!!”

        “เรียกรถพยาบาล เรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้!!!”

          ผมถูกรถชนหรือ ?

          “อ๊ะ!” ตัวผมถูกพยุงขึ้นจากพื้นโดยฝีมือของใครบางคน ทันใดนั้นผ้าสีขาวก็ถูกแปะลงบนผิวกายที่มีเลือดซึม แต่หนักสุดคงจะเป็นบริเวณขาเพราะมันถลอกจนเห็นเนื้อชั้นใน ผมจิกปากลงเพราะความแสบแล้วหรี่ตามองบอร์ดี้การ์ดชุดดำที่น่าจะเป็นคนดึงผมขึ้นมาจากพื้น

          “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ผมส่ายหน้าเพราะไม่ได้เป็นอะไรมากแต่เพราะอย่างนั้นแหละ

        “รถพยาบาลยังมาไม่ถึงอีกหรือโทรแล้วหรือยัง!!”

        “โทรแล้ว!! โทรแล้ว!!”

เพราะมันไม่ได้รู้สึกเจ็บขนาดนั้นไม่ได้รู้สึกเจ็บขนาดที่ว่าจะถูกรถชน

ผมขมวดคิ้วแต่ในจังหวะเดียวกันสายตาก็บังเอิญไปเห็นกลุ่มไทยมุง อะไรบางอย่างทำให้ผมค่อยๆยืนขึ้น ขณะเดินฝ่าผู้คนเข้าไปความรู้สึกมันเหมือนใจหล่นไปที่ตาตุ่ม ทุกอย่างก้าวเจ็บไปทั่วตัวแต่เมื่อเห็นสองร่างของเสือกับสิงห์ที่กำลังนอนสลบไสลอยู่ที่พื้นแถมมีเลือดท่วมตัวนั่นความเจ็บทางกายก็เป็นเรื่องธรรมดาไปเลยถ้าเทียบกับความเจ็บทางใฝจ  ภาพที่เคยลืมไปชั่วขณะปะทุขึ้นมาราวพลุแตก

“ไม่”

‘ตี้มาเดี๋ยวนี้!!/ธามมาเร็วครับ!!’

ภาพรถยนต์คันหนึ่งที่กำลังขับมาทางผมแล่นเข้ามาในหัว เสียงตะโกนร้องจากทั้งสองฝากฝั่งไม่ได้ทำให้ผมขยับกายไปทางไหน

และนั้นจังหวะนั้น…

“มะ… ไม่”

‘ตี้!!!!/ธาม!!!!’

          ตัวของผมก็ถูกใครบางคนดึงให้หลบออกไปแล้วก็…

          ปัง!!

          ร่างบางล้มตัวลงกับพื้น ภาพที่ตัวเองถูกดึงให้หลบออกไปให้พ้นจากรถส่วนอีกฝ่ายวิ่งเข้ามารับแทนเด้งเข้ามาให้เห็นราวกำลังตอกย้ำว่าเสือและสิงห์… ยอมโดนรถชนแทนผม

          ผมคลาน คลานไปหาคนที่กำลังนอนอยู่แล้วค่อยยกศีรษะของเขาขึ้นแนบเข้ากับอก

          “พี่เสือตื่นสิ พี่เสือตื่น”

          “…”

          “พี่เสือตื่นมาหาธามสิ!!”

          “…”

          “ธามเลือกพี่ก็ได้แต่ตื่นขึ้นมาหน่อย ตื่นขึ้นมา”

          “…”

        “ได้โปรด ช่วยตื่นขึ้นมาที”

 

   เฮือก!!

          นัยน์ตากลมโตเบิกโพลงท่ามกลางความมืดเพดานสีขาวกับสายระโยงระยางเป็นสิ่งแรกที่เห็น มือบางค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นจากบนเตียง ทันใดนั้นน้ำเสียงใสกังวานก็ดังขึ้นทั่วห้อง

          “พี่ธามตื่นแล้วหรือ จะทำอะไรน่ะ”

          พรึบ!

          ตุบ!

          “โอ๊ย” ผมร้องออกมาเสียงดังเพราะตั้งใจว่าจะเดินลงจากเตียงแต่พอน้ำหนักตัวทิ้งลงพื้นอาการเจ็บที่ขาก็ทวีความรุนแรงจนต้องทรุดตัวเองกับพื้น เจ้าของเสียงใสรีบวิ่งไปเปิดไฟให้ห้องสว่างขึ้นเป็นธีมจริงๆด้วย น้องสาวค่อยๆมาพยุงตัวผมขึ้นจากพื้นแล้วกดบ่าเอาไว้ไม่ให้ลุก ผมน้ำตาคลอเบ้าไม่ใช่เพราะเจ็บแต่เป็นเพราะว่า… “อยากไปหาเสือ”

          “รู้อยู่แต่ก็ฟังธีมก่อน อ๊ะน้ำดื่มก่อน”

          แก้วน้ำถูกส่งมาทางผม ผมส่ายหน้าแต่พออีกฝ่ายทำท่าว่าจะจับกรอกปากเลยรีบรับมาดื่มรวดเดียวอย่างที่ธีมต้องการ ผมส่งแก้วกลับหลังจากดื่มเสร็จจากนั้นธีมจึงเลื่อนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลนักมานั่งลงข้างๆเตียง แล้วพูดประโยคแรกที่ทำให้ผมต้องเบิกตากว้าง

          “พี่หลับไปสามวันเพราะแผลที่ขา ใหญ่พอสมควร” ผมมองไปตามที่ธีมว่ามีแผลที่ขาผมจริงๆด้วย “จริงๆพี่ไม่น่าจะหลับนานขนาดนี้แต่เพราะพี่ดันเป็นไข้ขึ้นมาด้วย เมื่อวานน่ะไข้ขึ้นสูงจนต้องเรียกคุณหมอมาตรวจเลยนะ”

          “อืม”

          “ส่วนสิงห์กับพี่เสือที่โดนรถชนเพราะตั้งใจจะมาดึงตัวพี่ออกไป” ผมเม้มปาก “สิงห์น่ะโชคดีที่โดนกระแทกไม่เยอะแม้จะยังไม่ฟื้นตอนนี้ก็ปลอดภัยแล้ว ส่วนพี่เสือ…”

          “ยังไง!”

          “เหมือนจะโดนชนเข้าเต็มๆ”

          “ว่า… ไงนะ”

          “ก็เพราะดึงพี่ออกไปแรงเหวี่ยงทำให้ดันตัวเองเข้าหารถแทน ตอนนี้แม้จะปลดภัยแล้วเกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นแต่ก็เรียกไม่ได้ว่าปลอดภัยได้อย่างเต็มปาก”

          “พี่เสือ…”

          “แต่ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ธาม ก็คุณหมอประจำตัวพี่เสือน่ะเป็นถึงศัลยแพทย์ที่เก่งที่สุดในประเทศไทยแถมโด่งดังในยุโรปเลยนะ”

          “ใครหรือ”

        “พ่อของพี่เสือ”

 

        “ไปนอนก่อนไหมคะคุณหมอ เดี๋ยวฉันรับช่วงต่อเองไปพักหน่อยเถอะค่ะ ยังไม่ได้พักมาเกือบสิบกว่าชั่วโมงแล้ว” นัยน์ตาสีครามเข้มมองลอดแว่นสายตาแล้วปิดแฟ้มในมือลง ขณะพยักหน้าสำหรับคำแนะนำนั้น ขายาวเดินไปยังเตียงของคนไข้ที่ยังคงหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาหยิบปากกาที่เหน็บอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อกาวน์ขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่างลงแฟ้มอีกนิดหน่อยแล้วส่งไปให้ผู้อาสารับช่วงต่อ

          มือหนาดึงแมสที่ปิดอยู่บนใบหน้าลง ดึงแว่นออกแล้วหย่อนใส่กระเป๋าก่อนจะเดินผ่านประตูเลื่อนออกไป ขาเรียวชะงักเมื่อเห็นร่างๆหนึ่งกำลังนั่งรออยู่หน้าห้องแม้จะรู้ว่าเข้าไปไม่ได้ก็ตาม

          “คุณ” หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินปรี่เข้ามาโดยมีมือหนารับเอาไว้ในอ้อมกอด ริมฝีปากบางพรมจูบที่หน้าผากของภรรยาผู้เป็นที่รัก “ลูกล่ะ! เสือล่ะ”

          “ยังไม่ฟื้น”

          “แล้วเมื่อไหร่จะฟื้น! ทำให้เสือฟื้นสิ! ทำให้ลูกฉันฟื้น!”

          “อย่าพูดเอาแต่ใจตัวเองสิแอน” น้ำเสียงทุ้มกึ่งดุทำให้เจ้าของชื่อแอนต้องชะงัก นัยน์ตากลมโตเริ่มคลอไปด้วยน้ำตาจนทำให้ร่างสูงในชุดกาวน์ต้อง… “เฮ้อ”

          มือหนาดึงเอวบางเข้ามาไกลกดริมฝีปากที่หน้าผากแล้วลูบไล้ศีรษะกลมจากทางด้านหลังเบาๆ

          “เสือต้องฟื้นนะ! เสือต้องฟื้น!”

          “อืม”

          “ถ้ามีลูกคนใดคนหนึ่งต้องเสียล่ะก็ฉันต้องเป็นบ้าตายแน่ๆเลย”

          “อืม”

          “ช่วยให้ได้นะ”

          “ครับๆ”

          “ขอร้องล่ะ”

          “…”

          “เล็กซัส”

          “ไปนอนกันดีกว่า อีกสามชั่วโมงผมต้องไปตรวจสิงห์ต่อแล้ว” ร่างสูงปล่อยอ้อมกอดออกแล้วจูงมือภรรยาเพื่อขึ้นลิฟต์เพื่อยังชั้นสูงสุดซึ่งเป็นชั้นส่วนตัวของผู้บริหาร

         

          “พ่อพี่เสือหล่อมากเลยพี่ ถ้าไม่ได้ติดเมียหนึ่งลูกสี่และธีมเป็นผู้หญิงนี่จับปล้ำไปละ ขนาดไม่ได้ชอบผู้ชายยังรู้สึกใจสั่นเลย คนอะไรหล่อมากหล๊อหล่อ ถ้าพี่เจอพ่อเสือแล้ว…”

          “พี่อยากขอโทษถ้าได้เจอ”

          “หา”

          “พี่ทำให้ลูกชายของพวกเขาทั้งสองคนเกือบตายเลยนะ”

          “อย่าพึ่งคิดมากเลย คิดในแง่บวกเอาไว้เหอะแล้วก็มีเรื่องจะเม้า!...”

หลังจากนั้นธามไม่ได้สนใจที่อีกฝ่ายพูด นัยน์ตากลมพยายามจดจ้องไปยังนิยายภาษาอังกฤษด้านหน้าแต่จนแล้วจนรอดมือบางก็ปิดหนังสือลงแล้วหันไปบอกกับน้องสาวที่ทั้งกำลังพูดเจื้อยแจ้วขณะสายตายังจับจ้องไปที่นิตยสารอยู่ข้างกาย

          “พี่ไม่ไหวแล้วพาพี่ไปหาเสือที”

          หากธีมกลับยักไหล่ “ใครบอกให้พี่ตื่นขึ้นมาตอนสีสองนี่มันพึ่งจะตีสามเอง ใครเขาจะเปิดเยี่ยม อีกอย่างห้องที่พี่เสืออยู่น่ะยังไม่เปิดให้ใครเข้าไปเยี่ยมได้เลยสักคนแม้แต่คุณแม่ของพี่เสือเอง”

          พอได้ยินดังนั้นแล้วธามจึงถอนหายใจ หนังสือในมือ maze runner ภาคภาษาอังกฤษถูกสับเปลี่ยนเป็นนิทานสำหรับเด็กภาคภาษาอังกฤษที่น้องสาวเอามาเฝ้าฝึกภาษาเวลามานั่งเฝ้าพี่ชายแทน ดวงตากลมมองภาพทุ่งหญ้าและหมู่บ้านที่วาดอย่างน่ารักเหมาะสำหรับนิทานเด็กเล็กแล้วเลื่อนไปยังตัวอักษรแรกของหน้า Once upon a time…

         

          กาลครึ่งหนึ่งมีคฤหาสน์หลังใหญ่หลังหนึ่ง เจ้าของคฤหาสน์เป็นเศรษฐีที่มั่งคั่งและใจดีคนหนึ่ง มีภรรยาหนึ่งคนและมีลูกสาวน่ารักอีกคนหนึ่งชื่อว่า ‘เอลล่า’ หลังจากที่ภรรยาเสียชีวิตไป เศรษฐีก็ได้แต่งงานใหม่กับแม่ม่ายติดลูกสาวอีกสองคน แต่หลังจากนั้นไม่นานพ่อของเอลล่าก็ได้เสียชีวิตลง ธาตุแท้ของแม่เลี้ยงและลูกสาวทั้งสองจึงปรากฏขึ้น นางกับลูกสาวใช้งานเอลล่าราวกับเป็นสาวใช้ และใช้จ่ายทรัพย์ที่เป็นของเอลล่าอย่างฟุ่มเฟือย และเรียกเด็กสาวว่า ซินเดอเรลล่า ที่แปลว่า สาวน้อยในเถ้าถ่าน

          และแล้ววันหนึ่ง… เมื่อพระราชาต้องการหาพระชายาให้กับเจ้าชายจึงได้จัดงานเลี้ยงเต้นรำขึ้นและเชื้อเชิญหญิงสาวและในและนอกราชอาณาจักรมางานเต้นรำ ซินเดอเรลล่าเป็นอีกหนึ่งคนที่อยากไปงานเต้นรำแต่เธอโดนแม่เลี้ยงขัดขวางด้วยการทำลายชุดใส่ไปงานเต้นรำของเธอ อีกทั้งยังสั่งให้ซินเดอเรลล่าทำงานหนักเพิ่มเป็นเท่าตัวก่อนถึงจะได้ไป

          และในวันนั้นเองที่ซินเดอเรลล่าได้เจอกับนางฟ้าแม่ทูนหัว ด้วยความดีที่สะสมมานางจึงเสกฟักทองให้เป็นรถม้า เสกหนูให้เป็นม้า เสกชุดขาดๆให้กลายมาเป็นชุดราตรีสวยงามและสิ่งที่พิเศษที่สุดคือรองเท้าแก้ว ซินเดอเรลล่าจะได้ไปงานเต้นรำด้วยเวทมนตร์ของนางฟ้าแม่ทูนหัว แต่มีกฎอยู่ข้อหนึ่งคือเธอต้องกลับมาภายในเที่ยงคืน เพราะเมื่อเลยเที่ยงคืนไปแล้วเวทมนตร์จะเสื่อมอำนาจลง ซินเดอเรลล่ารับปากกับนางฟ้าแม่ทูนหัวแล้วไปรับงานเต้นรำ

          ในงานเต้นรำเธอได้เต้นรำกับเจ้าชาย เมื่อเจ้าชายเอ่ยถามถึงชื่อของเธอนาฬิกาเรือนใหญ่ก็ส่งเสียงดังบอกเวลาเที่ยงคืนตรง นั่นทำให้ซินเดอเรลล่าต้องรีบวิ่งหนีออกมาแต่ในระหว่างนั่นเองรองเท้าแก้วก็ดันหลุดไปพอดิบพอดี เธอไม่มีเวลามากจึงตัดสินใจปล่อยรองเท้าแก้วข้างหนึ่งไป แล้วรีบนั่งรถม้ากลับไปยังบ้านของเธอแทน

          วันต่อมาทางพระราชาได้มีรับสั่ง หญิงสาวผู้ใดสวมรองเท้าแก้วคู่นี้ได้จะได้อภิเษกสมรสกับเจ้าชาย แต่ไม่ว่าจะไปบ้านไหนจนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครใส่ได้ จนในที่สุดก็มาถึงคราวบ้านของซินเดอเรลล่า แน่นอนว่าหญิงสาวที่เป็นลูกติดของแม่ม่ายทั้งสองต้องเสนอตัวก่อนเป็นคนแรก หญิงคนแรกดริสเซลล่าใส่ไม่ได้เพราะเท้าใหญ่เกินไปและหญิงคนที่สอง อนาสตาเซียก็ใส่ไม่ได้เช่นกันแม้จะพยายามยังไงก็ตาม จนที่สุดก็มาถึงคราวของซินเดอเรลล่าที่ใส่ได้อย่างพอดี นั่นหมายความว่าเธอเป็นหญิงสาวที่เจ้าชายออกตามหานั่นเอง…

 

          “ในที่สุดเจ้าชายและเจ้าหญิงก็ได้แต่งงานกันแล้วก็จบอย่างมีความสุข…” เสียงใสเอ่ยขึ้นหลังจากอ่านนิทานเรื่องนี้จบ นั่นทำให้น้องสาวที่ใกล้ตาจะหลับท้วงขึ้นมาเบาๆ

          “นิทานสำหรับเด็กไม่ว่าเรื่องไหนมันก็จบอย่างมีความสุขหมดนั่นแหละน่า”

          “ก็จริง” ธามปิดหนังสือลงเขาเคยอ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว และอย่างที่ธีมว่าไม่ว่านิทานเรื่องไหนมันก็จบอย่างมีความสุขทั้งนั้นแหละ แต่หารู้ไม่ฉบับดั้งเดิมของนิทานกริมม์ที่เคยอ่านมามันโหดร้ายเพียงใด 

‘แม่เลี้ยงใจร้ายเมื่อรู้ว่าลูกสาวทั้งสองลองรองเท้าไม่พอดี พบว่ามันใหญ่เกินไป แม่เลี้ยงเลยจัดการเอามีดตัดสิ้นเท้าทิ้งแล้วบังคับให้ลูกใส่รองเท้าลงไปใหม่’

ฉบับดั้งเดิมของมันโหดร้ายถึงขนาดนี้แต่ที่เอามาให้เด็กอ่านก็เป็นฉบับที่ดัดแปลงแล้วทั้งนั้น

‘ตอนแรกเจ้าชายเกือบจะเชื่อถ้าไม่มีนกแก้วตัวหนึ่งบินมาบอก’

แต่เมื่อโตขึ้นก็ไม่มีเหลืออยู่อีกแล้ว… ความสดใสในวัยเด็ก

‘และสุดท้ายพี่เลี้ยงทั้งสองก็ถูกนกแก้วจิกตาจนบอดทั้งสองข้าง ในงานวันแต่งงานของซินเดอเรลล่า’

ในวัยผู้ใหญ่ใช่จะจบที่มีความสุขอย่างเดียว และตอนนี้สำหรับเขาแล้วมันขึ้นอยู่ที่ว่า…

จะจบแบบมีความสุขหรือจบแบบไม่มีความสุขกันแน่

       

        พอประมาณสองโมงผมอยากอาบน้ำแต่ธีมบอกว่าแผลผมโดนน้ำไม่ได้ แต่เพราะเหนียวตัวมากเลยตัดสินใจสอดสายน้ำเกลือออกเอาขาข้างที่เป็นแผลยกขึ้นสูงๆแล้วพยายามอาบเบาๆไม่ให้โดนแทน พอได้อาบน้ำร่างกายถึงรู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาหน่อย หลังจากอาบน้ำเสร็จพยาบาลก็เข้ามาตรวจสอบความเรียบร้อยพร้อมตำหนิผมนิดหน่อยที่ไม่เชื่อฟังหมอ ไปอาบน้ำแล้วบังเอิญโดนผ้าที่พันแผลอยู่เพราะแน่นอนว่ามันไม่มีทางที่จะไม่โดนอย่างน้อยก็ต้องมีกรณีที่น้ำกระเด็นไปโดนกันบ้าง ซึ่งสิ่งที่โดนตำหนิในคราวนี้ผมก็ทำใจเอาไว้แล้วและยอมรับแต่โดยดี

          น้องสาวที่ไม่ค่อยจะทำอะไรให้ผมคราวนี้มีประโยชน์กว่าที่คิด ธีมดูแลทั้งคอยพยุงวิ่งไปซื้อปาท่องโก๋กับโอวัลตินด้านล่างมาให้เวลาผมหิว (ด้านล่างของโรงพยาบาลมีร้านขาย) ทั้งยังคอยอยู่คุยเป็นเพื่อนแท้ขอบตาจะคล่ำบ่งบอกว่าไม่ได้นอนติดต่อกันมาหลายวันพอสมควร ซึ่งสิ่งที่ทำให้ไม่ได้นอนก็คงไม่พ้นต้องคอยมาดูแลผมตลอดสามวันที่ผ่านมานี่ไง

          “จริงๆเลยนะคะ” พยายามที่ยังไม่ออกจากห้องเม้มปากแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่คล้ายไม่พอใจ “ถ้าแผลมันติดเชื้อแล้วเน่าขึ้นมาอาจจะต้องเสียขาเลยนะเนี่ย”

          “ถึงขนาดนั้นเลยหรือครับ” ผมเริ่มหน้าเหวอ

          “แผลใหญ่ขนาดที่ว่าเดินไม่ได้มันก็น่าคิดเอาไว้ก่อนนะคะ” ว่าจบก็จดอะไรบางอย่างลงบนชาร์ตข้อมูลของผม จดเสร็จก็วางชาร์ตเอาไว้ที่เดิมพลางเงยหน้าขึ้นมอง

“เดี๋ยวจะลองตามคุณหมอมาดูอีกให้นะคะ แต่ไม่รู้ว่าคุณหมอจะว่างหรือเปล่า” แล้วเดินออกจากห้องไป

ผมหันไปมองหน้าน้องตาปริบๆเริ่มกังวลว่าจะต้องตัดขาหรือเปล่า ซึ่งคำตอบที่ได้รับหลังจากขอความคิดเห็นก็คือ

          “พี่ดื้อเองนี่ ถ้าจะเสียขาก็โทษตัวเอง”

          “ก็ไม่คิดว่ามันจะถึงขนาดนั้น”

          “ไม่หรอกน่า ถ้าคิดมากก็อ่านหนังสือไป”

          หนังสือนิทานเล่มใหม่ถูกยัดใส่มือผม แต่ผมปล่อยทิ้ง

          “จริงจังนะ”

          “ถ้าจะห่วงตัวเอง ห่วงผัวตัวเองดีกว่า”

          “…”

          “อ้าว… เงียบเลยหรือ”

          ผมไม่ได้ตอบ หลุบตาลงมองมือที่ประสานกันแน่นก็จริงอย่างที่ธีมบอก ถ้าจะห่วงตัวเองตอนนี้ห่วงเสือจะดีกว่า…

 

          ‘คนไข้ไปอาบน้ำแล้วน้ำมันโดนแผลค่ะ’

        ‘โดนมากหรือเปล่า’

        ‘ก็ดูเหมือนจะพอสมควรค่ะ’

 

        เสียงพูดคุยที่หน้าประตูกับประโยคที่ค้ลายกำลังจะวินิจฉัยอะไรสักอย่างทำให้ผมเดาว่าอาจจะเป็นคุณหมอที่พี่พยาบาลคนเมื่อกี้พึ่งเดินออกไปตาม ยังไม่สิ้นความคิดประตูก็ถูกเปิดออกพี่พยาบาลหน้าเดิมเข้ามาเป็นคนแรกตามหลังมาด้วยคุณหมอเป็นร่างสูงในชุดกาวน์ที่…

          “ธาม… สินะ”

        หล่อมาก

          นัยน์ตาสีครามเข้ม เส้นผมสีดำสนิท โครงหน้าหล่อเหลาเหมือนใครอีกคนแต่ดูสุขุมกว่า นิ่งกว่า อีกทั้งยังหล่อกว่า แค่มองจากรูปลักษณ์ก็ดูได้ไม่ยากเลยว่าเป็น …พ่อเสือ

          ผมได้แต่จ้องใบหน้าของผู้ชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับพ่อแต่ความหล่อระดับคนพึ่งสามสิบต้นๆ เหมือนร่างกายลืมหายใจไปชั่วขณะ ลืมแม้กระทั่งว่าอยากจะขอโทษ จนกระทั่งโดนมือหนาเลื่อนมาต้นบริเวณต้นขาถึงได้สติและสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย ธีมที่นั่งอยู่ข้างเตียงเป็นเพื่อนผมเดินออกห่างเพื่อให้คุณหมอสามารถตรวจผมได้ง่ายขึ้น มือหนาจับต้นขาผมขึ้นแกะผ้าปิดแผลที่เปียกอยู่ออกเพื่อดูแล้วเหล่ตาสีครามเข้มสบตาผมพร้อมเอ่ยเสียงทุ้มด้วยประโยคสั้นๆ

        “ดื้อ” นั่นทำให้ผมนึกย้อนไปถึงคำพูดของน้องสาวเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

        ‘พ่อพี่เสือหล่อมากเลยพี่ ถ้าไม่ได้ติดเมียหนึ่งลูกสี่และธีมเป็นผู้หญิงนี่จับปล้ำไปละ ขนาดไม่ได้ชอบผู้ชายยังรู้สึกใจสั่นเลย คนอะไรหล่อมากหล๊อหล่อ’

        “ดื้อ” คำเดิมถูกย้ำขึ้นอีกครั้งขณะที่คุณพ่อของเสือหยิบกระดาษเปล่าแผ่นเล็กๆยับๆออกมาจากกระเป๋าแล้วจดยิกๆลงไปก่อนส่งให้พยาบาลที่อยู่ข้างกายซึ่งอีกฝ่ายก็รับแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างง่ายดายชนิดที่ว่าไม่มองคนส่งเลยสักนิด ผมนับถือพี่แก นับถือสุดๆทำงานใกล้ชิดขนาดนี้ไม่ใจสั่นบ้างเลยหรือไง สติของผมถูกดึงกลับมาเมื่อรู้สึกถึงแรงขยี้ที่ศีรษะกับแรงยุบของเตียง

          ยังไม่ได้กล่าวอะไรทั้งนั้น รอยยิ้มที่มุมปากของใบหน้าหล่อเหลาปรากฏขึ้น มือหนึ่งถูกยืนมาทางผมราวอยากจะทักทายแบบยุโรปพร้อมคำแนะนำตัวสั้นๆว่า

          “พ่อเสือ”

          ครับ… รู้ตั้งแต่เห็นหน้าแล้วว่าเป็นพ่อเสือ

           ผมเอื้อมมือไปเพื่อทักทายแต่พอจับ มือหนาก็ดึงตัวผมเข้าไปใกล้แล้วจัดการ…

        ฟอดดดดดดดด

        จูบที่ขมับ

        ตอนแรกผมตกใจเหมือนโดนแกล้งแต่พอได้ยินเสียงทุ้มที่กระซิบอยู่ที่ข้างหูถึงได้รู้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงของผู้ชายคนนี้ไม่ใช่การจูบแต่เป็นการบอกว่า… “ทั้งสอง”

          “…”คำพูดไม่เต็มประโยคแต่สามารถสื่อให้เข้าใจได้นั้นทำให้ผมนิ่งเงียบ

        “ไม่ให้!”

        !!!

     

[:mdred]

 

        “ล้อเล่น”

          “…”

          “ไม่ขำ ?”     

          คือมันตลกไหม? ผมทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกได้แต่ยิ้มแฮะๆส่งไปให้อีกฝ่ายแทน คุณพ่อของเสือผละออกนางพยาบาลก็เข้ามาพอดีจากใบหน้าทะเล้นจึงกลับมาจริงจังอีกครั้งหนึ่ง มือหนายื่นไปรับอุปกรณ์บางอย่างมาวางที่โต๊ะใกล้หัวเตียงแล้วยกขึ้นผมขึ้นก่อนจะเดินไปล้างมือให้ห้องน้ำ พอเดินกลับออกมาก็เทอุปกรณ์ทั้งหมดลงถาด ราดแอลกอฮอล์ใส่พร้อมสวมถุงมือ ก่อนหันมาอธิบายกับผมสั้นๆ

          “จะทำแผลให้”

          ผมพยักหน้ามองสำลีชุบแอลกอฮอล์ที่ถูกคีบขึ้นมาแล้วแตะลงรอบๆบริเวณแผล เสียแต่ว่ามัน…

          “อ๊า!!” ผมสั่นสะท้านกำมือข้างหนึ่งแน่นส่วนข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาปิดปาก ในขณะที่ได้แต่เกร็งความแสบจากแอลกอฮอล์ที่โดนแผลทำให้รู้สึกอยากกรีดร้องออกมาหากโวยวายออกมาไม่ได้ ผมเห็นมุมปากบางของผู้ชายรุ่นพ่อคลี่ออกคล้ายแสยะยิ้มเล็กน้อย ตอนแรกเหมือนรู้สึกจะโดนแกล้งแต่พอสำลีชุบแอลกอฮอล์แตะลงบนแผลและผมร้อง

“อ้ากก” ขณะพยายามเลื่อนขาหนีจากแอลกอฮอล์เสียงหัวเราะคล้ายชอบใจดังมาให้ได้ยินอย่างแผ่วเบานั่นจึงทำให้รู้ว่า… แกล้งกู! แกล้งกูชัวร์! ความเกรงใจจากเมื่อกี้หายหมด ผมรีบเอาตัวออกห่างเมื่อมือหนาทำท่าว่าจะเข้ามาจับผมไปโดนแอลกอฮอล์นั่นอีกรอบ “ไม่เอาแล้วแสบ”

“นิดเดียว”

“ไม่เอาแล้ว พอแล้วครับ”

“เอาแต่ใจ”ถึงจะว่าแบบนั้นแต่อีกฝ่ายก็ยอมปล่อยสำลีก้อนนั้นลงถังขยะแล้วหันมาทำแผลจนกระทั่งถึงขั้นตอนปิดแผลเอาไว้ตามเดิม ขอบอกตามตรงว่ามือเบามากนอกจากที่แสบจากแอลกอฮอล์แล้วขึ้นตอนอื่นผมก็ไม่รู้สึกเจ็บหรืออะไรเลย

แอด~

เสียงประตูดังขึ้นเห็นแม่ของผมเดินเข้ามาพร้อมผู้หญิงหน้าตาสะสวย ตาคมคนหนึ่งผมขมวดคิ้วนิดหน่อยไม่ค่อยแน่ใจว่าใช่หรือไม่ เหมือนอีกฝ่ายจะเห็นว่าผมสงสัยจึงแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงหวาน

“หนูธาม น้าเป็นแม่ของเสือจ้ะ”

“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ สำรวจโครงหน้าถึงรู้ว่าเสือนี่ไม่ได้แม่มาเลยนอกจากความขาวแต่ที่จริงพ่อก็ขาวอยู่แล้ว ส่วนมากจะได้พ่อมากกว่า

“สิงห์เป็นยังไงบ้าง”เสียงทุ้มจากคนที่กำลังพันแผลให้ผมอยู่ดังขึ้น

“ฟื้นแล้วล่ะค่ะ” คุณแม่ของเสือทำเสียงเหมือนเหนื่อยนิดๆ “แต่เหมือนสติยังไม่มาเท่าไหร่ ยังเหมือนมึนๆอยู่เลย”

คุณพ่อของเสือหันไปพูดกับพยาบาลใกล้ตัวทันที

“ให้คุณหมอวายุไปตรวจดูอีก”

“ค่ะ”พี่พยาบาลตอบรับแล้วเดินออกไปในขณะที่ผมได้แต่เม้มปาก ผมลืมคิดว่าสิงห์ก็เอาตัวเข้ามาเพื่อหวังจะผลักผมออกไปเหมือนกัน แต่พอผมตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้ถามถึงเขาเลยด้วยซ้ำ

มือบางกำหมัดแน่นเข้าหากัน นัยน์ตาร้อนผ่าวรู้สึกอยากจะร้องไห้ ผมสงสารเขาแต่ผมก็ตอบรับรักของเขาไม่ได้ ตอนที่ทั้งสองโดนรถชนผมถึงรู้ใจตัวเองชัดเจน ไม่ว่ายังไงผมก็รักเสือ

ผมรักสิงห์ไม่ได้จริงๆ

แต่ที่จริงสิงห์ก็มาก่อนมันเลยรู้สึก… ผิด

กึก!

ตัวของผมถูกโอบเข้าไปกอดโดยร่างบางซึ่งเป็นแม่ของเสือ ฝ่ามือนุ่มลูบไล้เส้นผมของผมไปมาเสียงหวานดังข้างหูเป็นประโยคหนึ่งที่ทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาทันทีที่ได้ยิน

“ลูกแม่ทั้งสองคนทำให้หนูเหนื่อยมากใช่ไหม”

“ฮือ… ฮึก”

“แม่ไม่โทษเรานะ แม่รู้ว่าทั้งสองคนนั่นทำให้หนูเหนื่อย”

ไม่โทษผมทั้งๆที่ผมให้ลูกของพวกเขาเกือบตาย

“ฮือ… ขอโทษ”ผมกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“…”

“ธามขอโทษ”

 

ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!

เสียงเครื่องช่วยหายใจดังอยู่ตลอดเวลาภายในห้องไอซียูขนาดใหญ่แต่กลับมีเตียงและร่างอาศัยอยู่เพียงหนึ่ง ร่างบางในชุดกาวน์ที่รับหน้าที่ดูแลแทนละสายตาออกมาจากหนังสือนิยายที่เอามาอ่านแก้เซ็งขณะเดินไปยังบริเวณตู้ยาที่มียาจัดเรียงกันอยู่อย่างดีและสะดวกต่อการหยิบมาใช้ มือบางหยิบถุงน้ำเกลือออกมาเพราะสังเกตเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนแล้วว่าน้ำเกลือใกล้จะหมดตอนนี้คงถึงเวลาที่ต้องเติมเสียที

          หญิงสาวปิดตู้ที่หยิบถุงน้ำเกลือออกมาแล้วเดินตรงดิ่งไปยังเตียงคนไข้มองใบหน้าหล่อเหลาที่บัดนี้มีเครื่องช่วยหายใจครอบเอาไว้อยู่ แต่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าแม้จะมีเครื่องช่วยหายใจครอบใบหน้าเอาไว้เกือบครึ่งก็ไม่สามารถปกปิดว่าผู้ชายคนนี้ดูดีขนาดไหน ตอนแรกที่เธอทำงานกับคุณพ่อของคนไข้ที่กำลังนอนอยู่บนเตียงนี่ก็หลงเสน่ห์ไปเต็มๆเหมือนกัน นึกแล้วก็ขำตัวเองตอนนั้นแต่ ณ ปัจจุบันพอได้ทำงานร่วมกันไปนานๆอาการหลงเสน่ห์นั่นก็เริ่มหายไปแม้จะยังหลงเหลืออยู่บ้างแต่ก็ไม่บ้าอย่างเมื่อก่อน

          หญิงสาวจัดการเปลี่ยนน้ำเกลืออย่างว่องไวเพราะอยู่ในทีมแพทย์ที่มีหัวหน้าเป็นถึงแพทย์ที่เก่งที่สุดในประเทศไทยเลยต้องทำอะไรรวดเร็วเป็นพิเศษเพราะแต่ละวันนี่ก็งานรุมหัวไม่เว้นแล้ว แม้หัวหน้าทีมน้อยนักจะมาทำงานเป็นคุณหมอเพราะช่วงนี้เหมือนจะผันตัวไปเป็นนักธุรกิจเสียมากกว่าแต่ก็อย่างว่าเจ้าของโรงพยาบาลจะทำอะไรก็ได้

          “อีกหน่อยเด็กคนนี้ก็จะมาเป็นเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้แทนคุณสินะ” เสียงหวานพึมพำเบาๆขณะก้มส่งมองใบหน้าหล่อเหลาที่ยังคงหลับสนิทแต่เมื่อกะพริบตาขึ้นมาเพียงหนึ่งครั้งก็เริ่มเห็นสิ่งที่ผิดปรกติไปจากการนอนหลับเฉยๆของคนบนเตียง

          นัยน์ตากลมโตเบิกกว้างรีบวิ่งไปกดสัญญาณแล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที

         

          ผมเคลียร์กับพ่อและแม่เสือเรียบร้อยทั้งสองคนบอกให้ผมเรียกพ่อกับแม่แต่เอาตรงๆคือหน้าของท่านทั้งสองนี่มันควรจะเป็นพี่มากกว่าพ่อกับแม่อีก คือหน้าเด็กกันมาก โดยเฉพาะพ่อของเสือที่กอดผมแน่นไม่ยอมปล่อยตั้งแต่ที่ฉุดผมมากอดตอนที่กำลังร้องไห้

          “คุณย่าว่ายังไงบ้าง” คุณพ่อของเสือถามขณะที่ยังกอดผมแน่น

          “ท่านบอกว่าจะจัดการเองแต่รอเสือกับสิงห์ฟื้นก่อน”

          “อืม” วงแขนแกร่งที่กอดผมอยู่ละออกไป คุณพ่อของเสือยืนขึ้นจัดท่าทางให้ตัวเองทำท่าเหมือนว่าจะเดินออกไปสงสัยคงจะมีงานที่ต้องทำต่อ ผมยกมือไหว้ลาแต่ในจังหวะเดียวกันที่อีกฝ่ายกำลังจะเปิดประตูออกไป ประตูมันก็ถูกเปิดเข้ามาก่อน คุณหมอคนหนึ่งยืนหอบอยู่หน้าประตู เสียงหอบเหนื่อยบ่งบอกได้ดีว่าเธอรีบมากแค่ไหน

          “มีอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามทันใดนั้นคนที่หอบหายใจอยู่ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเอ่ยเสียงหวาน

          “เสือ…”

          แค่ได้ยินชื่อใจของผมก็เหมือนจะตกไปอยู่ตาตุ่ม

        “รู้สึกตัวแล้ว”

        แต่คราวนี้มันกลับหยุดนิ่งและเต้นระรัวด้วยความดีใจแทน

 

 

 

100%

 



ส่วนหลังจากนี้เป็นอธิบายเนาะว่าทำไมสิงห์ต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องแย่ง (ที่ดราม่ากัน)

หนึ่งคือเคยบอกหลายรอบแล้วว่าเรื่องนี้เสือผิดเต็มๆ เสือแย่งของน้อง แย่งคู่หมั้นของน้อง

และถามว่าแล้วเรื่องที่สิงห์ไปมีอะไรกับลินินล่ะ ? อันที่จริงเรื่องนี้ร้ายที่สุดน่าจะเป็นลินินค่ะ ส่วนสิงห์คือคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องก็ว่าได้ เขาโดนป้ากักไม่ให้มาอยู่คนเดียวทำให้มาเจอหน้าคู่หมั้นไม่ได้ พอมาเจอก็พบว่าคู่หมั้นตัวเองโดนพี่ชายแย่งไป (ในเล่มจะมีตอนพิเศษของสิงห์ถ้าได้อ่านจะได้รู้เลยว่าเขาน่าสงสารมาก และลินินร้ายมากแต่ตอนนี้ไม่ลงเว็บค่ะ มีแต่ในหนังสือเท่านั้น ส่วนตอนพิเศษที่ลงในเว็บจะไม่ลงในหนังสือนะคะ)

สิงห์ทำไปเพราะเขาก็รักของเขา เขาก็อยากจะยื้อไม่ต่างอะไรจากเสือเลย เสือโดนพ่อกักตัวกว่าจะมาหาธามได้หนึ่งเดือนแค่นั้นเฮียของเราแกก็ใจจะขาด แต่สิงห์โดนกักเอาไว้สิบแปดปีเลยนะคะ พอกลับมาคู่หมั้นตัวเองก็ไปรักพี่ชายเสียแล้ว สิงห์เขาคงไม่ใจขาดค่ะ อารมณ์ของเขาใจสลายเลยแหละ

และถ้าบอกว่าธามรักพี่เสือแล้วทำไมสิงห์ไม่ปล่อย สิงห์พลาดหลายโอกาสมาก เขาเป็นคนที่น่าสงสารสุดๆ ถ้าเขาไม่พลาดโอกาสเหล่านั้นธามอาจจะรักเขาก็ได้ ความรักไม่เคยตายตัว นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมทั้งๆ ที่รู้แล้วว่าตอนนี้คนที่เรารักไปรักคนอื่นแล้วทำไมต้องอยากยื้อ เพราะสิงห์ไม่เคยมีโอกาสดีๆ เลย พอจะมีก็เป็นตอนที่ต้องร้ายเพื่อให้ได้มา

ในเรื่องสิงห์อาจจะร้ายแต่ขอบอกเลยว่าที่เขาบอกว่ารักนั้น เขาพูดมันออกมาจากใจจริงค่ะ

 

 

 

 

อ้อ! ตอนนี้เมียหมอเปิดพรีแล้วนะคะ

ส่วนรายละเอียดเราเหมือนจะรู้มาบ้างว่าเล้ามีกฏต้องไปขอเลขอะไรสักอย่างก่อน แต่เรายังไม่ได้ขอ

สำหรับใครที่สนใจรายละเอียดอยู่ใน Fanpage นะคะ โพสต์ที่แชร์ ปักหมุดบนสุดเอาไว้ให้แล้วค่ะ

 

 

 

[HoneySEHUN]

เสือความจำเสื่อมชัวร์ พล็อตนิยายสามัญ55555555555 //ไม่รู้ เมา

[shannara]

 

[mild-dy]

หวังว่าพี่เสือฟื้นมาแล้วความจำคงไม่เสื่อมนะ
ไม่งั้นมันจะพล็อตละครไทยไปแล้วแกร 
ขอร้องอย่าพล็อตละครไทยเลยนะคะ
อยากให้เสือกับธามสมหวังกันแล้ว
สงสารธามร้องไห้น้ำตาจะหมดตัวแล้ว 

[iceman555]

 

[คนมันชอบ]

อยากให้เสือลืมธามไปเลยอ่ะ  >>>หลบเกิบแป๊บ 
ไม่ชอบตรงที่ธามโลเลอ่าาา เหมือนรักพี่เสียดายน้องเลยตอนแรก อยากให้ธามรู้สึกเสียใจม๊ากมาบ้าง (ซาดิสไปป่ะ555)
ชอบตอนเสือกะธามหวานกันนะ แต่จบแบบมาม่าอืดเต็มชามก็ได้อยู่ 555
##ชอบจ้า มาต่อบ่อยๆนะ 

[NuTonKaw]

เห็นใจสิงห์ที่สุดแล้ว

[kinjikung]

หน่วงมาก ถ้าความจำเสื่อมอีกนี่อัดอั้นใจตาย 5555

[donut4top]

หวังว่าเสือตื่นมาแล้วจะไม่ความจำเสื่อมนะ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเห็นลางคุณหมอคนสวยนั่นคงจะมีบท....

[cheezett]

ถ้าเสือความจำเสื่อมนี่ นิยายน้ำเน่าชัดๆ555

แหมม น้องธามคะ ไหนบอกจะไม่เลือกใครไงคะ ทำอะไรโง่ๆ ผลมันก็ออกมาอย่างนี้ล่ะจ้า น้องธามคนเลือกได้ ไหนบอกว่าตัวเองเป็นของเล่นงายย เวลานี้แหละ หนีไปสิจะได้สมใจ5555
สิงห์น่าสงสารสุด สองนั้นหรอ  มองบนค่ะ

[mystery Y]

เจ็บตัวกันไป เฮ้อ~

[Apple_matinie]

รักเรื่องนี้