หัวข้อ: ภาครักนี้...พี่กะน้อง (ภีม&เจ้านาย) -End-

[minkey]

เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวววว
เจ้านายคือหน้ามึนอ่ะ
คือมั่นหน้าอ่ะ
555555555

แต่ช้าแต่
คำพูดพ่อภาสคืออาร๊ายยยยยยย
น้องภามท้องแล้ว อยากอ่านพาร์ทน้องภามแล้วววว งื้ดดดด
แถมยังไม่พอ
มีบอกอีก น้องภีมแมนคนเดียว
โอ่ยยยยยย พี่ภาคก็จะป่องด้วยเหรอออ
 
เรื่องนี้มันน่ารักตรงมีเด็กมาป่วนเรื่อยๆ นี่แหล่ะคุณตาทั้งสอง

 
รออ่านต่อไปค่า
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆๆ เลยอ้ะ
 

[nuwi]

มารอด้านมืดของภีม แปลว่าในแฝด3มีภีมคนเดียวที่เมะ เจ้านายจะท้องป่าวก็เล่นสดไปแล้วอิๆๆๆ

รอตอนต่อไปค่ะ

[sirin_chadada]

เพื่อนกันจริงอ๊ะ...
ว่าแต่บทนี้คนเขียนดันตกเบ็ดให้อยากรู้เรื่องของภาคกับภามบ้างแล้วสิเนี่ย... ต่อมอยากรู้กระดิกแรงเชียวค่ะ

[mild-dy]

 

[patchylove]

  เจ้านายคั้งใจเรียนนะ อิอิ

[iceman555]

น้องภีมสู้ๆ อิอิ

[rmlab]

จิวเป็นใคร

[B52]

จะได้เป็นคุณตาเร็วนี้เหมือนกันหรือเปล่าหนอ

[mystery Y]

"จิว"จะมาป่วนคู่ข้าวใหม่ปลามันนี่ยังไงน้า~

[seaz]

น้องภามแฝดเล็กท้อง!!! กับใครเนี่ย?
ส่วนพี่ภีม-เจ้านาย ก็สู้ต่อไปครับ ดราม่าครอบครัวไม่มีแล้ว แต่จะมีคนนอกสร้างปัญหาให้นี่สิ จะสู้กันไหวไหม

[เขียนสือ]

02/03/59


ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทที่สิบหก






       "มะ..มึง!!! ไอ้ภีม!!!" จิวร้องเรียกภีมด้วยสีหน้าตื่นตะหนกแบบตกใจสุดขีด จนทำให้เจ้านายที่ไม่ได้
รู้เรื่องรู้ราวถึงกับงงเต๊กเป็นไก่ตาแตกว่าสองคนนี้รู้จักกันหรือ? รู้จักกันได้ไง? ตั้งแต่เมื่อไหร่?

       "ยินดีที่ได้พบกันอีกนะครับ 'เพื่อนรัก' หึๆ" ภีมเดินเข้ามายืนกอดคอเจ้านายแสดงความเป็นเจ้าของ
พร้อมพูดเสียงเย็นด้วยสีหน้าที่เหมือนจะยินดีตามที่ตัวเองพูดยกเว้นแต่สายตาแข็งกระด้างกร้าวร้าว
ที่แตกต่างจากลอยยิ้มเทวดาบนหน้าของเจ้าตัวอย่างสิ้นเชิงบอกกับจิวที่ยืนหน้าซีดตัวสั่นอยู่ที่เดิม

       "รู้จักมันหรอ?" เจ้านายหันถามด้วยความสงสัย.....เตรียมเผือกเต็มที่

       "รู้จักสิ.....รู้จักดีเลยหล่ะ"
.
.
.
.
.
ย้อนไปเมื่อ 2 ปีก่อน (ประเทศสหรัฐอเมริกา)

       เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ผมทองมัดจุกครึ่งหัวที่เห็นหน้าแล้วดูยังไงๆ ก็เป็นคนเอเชียอย่างแน่นอนกำลัง
นั่งจ้องมองการแข่งขันคู่ที่สิบในสนามของวันนี้อยู่บนแท่นของราชาที่เป็นที่หนึ่งในสนามแข่งรถเถื่อน
แบบโคตรเถื่อนที่มีทุกอย่างให้เลือกสรรค์อย่างจรรโลงใจไม่ว่าจะเป็นเหล้า ยา ปาร์ตี้ ทุกอย่างที่เป็น
สิ่งผิดกฏหมายที่หาไม่ได้ง่ายๆในท้องตลาดทั่วไป สนามแห่งนี้มีให้หมดตามที่ทุกคนต้องการขอแค่
คุณมีเงินหรือของแลกเปลี่ยนที่น่าสนใจ อีกทั้งที่สนามแห่งนี้เปิดให้เข้าได้ทุดเพศทุกวัย ขอแค่คุณมีใจ
รักในความท้าทายและความเร็วก็พอแล้ว และที่สำคัญอย่ากร่างอย่าเกรียนถ้าคุณไม่แน่จริงและ
ใจไม่กล้าพอ มิเช่นนั้นลมหายใจสุดท้ายของคุณคงจะหมดสิ้นลงกลางเป็นผีเฝ้าสนามอยู่ที่นี่ก็เป็นได้......

       'คิง' ในที่นี้หมายถึงคนที่มีความสามารถโค้นล้มคิงหรือผู้นำคนก่อนมาจากการแข่งรถประจำปีได้
ทุกสิ่งทุกอย่างในสนามแข่งรถเถื่อนอัันดับต้นๆของประเทศที่เหมือนอยู่กลางแจ้งแต่ก็สามารถรอดพ้น
สายตาตำรวจ(อย่างตั้งใจ)เป็นของเศรษฐีเด็กคนหนึ่งที่มีรายได้มหาศาลมาจากการเล่นหุ้น จึงเอาเงิน
ส่วนตัวตรงนั้นมาสนองความต้องการในส่วนลึกของตัวเองโดยที่สร้างสนามแห่งนี้ขึ้นมาเพื่อให้บรรดา
วัยรุ่นคึกคนองทั้งหลายในละแวกนี้ได้มีกิจกรรม(ที่ไม่ควรมี)ได้ร่วมสนุกกันอย่างเปิดเผยอย่างที่ใจ
ต้องการโดยที่ไม่ต้องเกรงกลัวอะไร ถึงแม้ว่าสิ่งนั้นจะมีความผิดร้ายแรงต่อคนและสังคมภายนอกสนาม
ก็ตาม และจัดการแข่งขันหารคัดสรรสิงห์สนามตีนผีทั้งหลายมารวมตัวกันเพื่อที่จะหา 'คิง' หรือคนที่จะ
มีอำนาจในการตัดสินใจทุกๆอย่างในสนามนี้ด้วยตัวคนเดียวโดยที่ไม่ต้องขออนุญาติหรือรอความเห็น
จากคนที่สร้างสนามนี้ขึ้นมาแต่อย่างใด เพราะคิงก็คือคิงที่สมชื่อเป็นเหมือนกับเจ้าครองสนามแห่งนี้
ที่เปรียบเป็นเหมือนกับของตัวเองนั่นแหละ จนกว่าจะมีใครมาท้าแข่งเพื่อแย่งชิงตำแหน่งความเป็นคิง
คนต่อไป และต่อๆไป อย่างไม่มีสิ้นสุด จนตำแหน่งคิงก็ได้มาตกอยู่ในมือภีมโดยบังเอิญอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เพราะตอนนั้นภีมไปช่วยจิวซึ่งกำลังมีเรื่องกับคิงคนก่อนหน้าตัวเองพอดีจึงเกิดการแข่งขันขึ้นมา และดี
ที่ว่า ช่วงหลังๆที่เข้าสนามกับจิวมานั้นภีมได้มีโอกาสรู้ทริกต่างๆเกี่ยวกับการแข่งรถจากพวกเซียนสนาม
รุ่นเก๋าทั้งหลายบวกกับพรสวรรค์ส่วนตัวของเจ้าตัวที่เพิ่งจะแสดงออกมาให้เห็นด้วย ภีมจึงแข่งชนะคิง
สนามคนก่อนมาได้อย่างฉิวเฉียด และได้ขึ้นนั่งแท่นเป็นคิงคนปัจจุบันของสนามมาถึงทุกวันนี้ ถึงแม้ว่า
จะมีผู้ถ้าชิงทั้งหน้าเก่าหน้าใหม่เข้ามาท้าแข่งเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่มีใครสามารถโค้นล้มภีมลงจากตำแหน่ง
คิงได้สักที

       "เฮ้!! ภีม!! มีหน้าใหม่สนใจที่อยากจะแข่งกับนาย...ว่าไง?" จิว หนุ่มลูกครึ่งไทยอ-เมริกาเพื่อนสนิท
อีกคนของภีมที่อยู่คนละกลุ่มกันกับเจนนี่และโลเวลที่เป็นจำพวกเด็กเรียน แตกต่างกับจิวที่เป็นหัวโจก
ของอีกโรงเรียนนึงที่อยู่ใกล้ๆกันกับโรงเรียนของภีมที่ได้รู้จักกันโดยบังเอิญเมื่อปีก่อนและได้ติดต่อ
พูดคุยกันมากขึ้นจนทั้งคู่กลายเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุด ภีมที่อยู่ในโรงเรียนอยู่กับเพื่อนอย่างเจนนี่
และโลเวล ช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงในยามที่อยู่กับจิว จากคนที่เวลาเรียนกลางวันก็เป็นเด็กเรียนที่
สุภาพ เรียบร้อยตามฉบับที่ถูกครอบครัวปลูกฝังมาตั้งแต่เกิด แต่ยามค่ำคืนในเวลาที่ท้องฝ้ามืดมิด
ภีมก็สลับขั้วเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงไม่ต่างกับมนุษย์หม่าป่าที่จำต้องกลายร่างในยามที่จันทร์
เต็มดวง...ภีมเริ่มเข้ามาสู่สนามแข่งรถและอะไรต่อมิอะไรอีกหลายอย่างที่อยู่ในเส้นทางสีดำที่วัยรุ่น
ในเมืองเสรีอย่างที่นี่นิยมกัน ภีมก็ผ่านมาหมดแล้ว เพียงแต่เขาควบคุมตัวเองได้และไม่ได้ไปหลงมัวเมา
จมปรักอยู่กับสิ่งเหล่านั้นอย่างที่ใครเขาเป็นกัน เพราะเขาระลึกเตือนสติตัวเองไว้ทุกครั้งก่อนที่จะออก
จากบ้านมาในสถานที่มั่วสุมอย่างนี้...ว่าเขาจะไม่ทำให้คุณพ่อ คุณแม่ พี่ น้อง และเจ้านายที่ยังรอคอย
การกลับไปของเขาต้องผิดหวังเพราะเขาเลือกเดินทางผิดเป็นอันขาด ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขากำลังทำอยู่นี้
มันเป็นเพียงแค่การเรียนรู้และประสบการณ์ในชีวิตของเขาก็เท่านั้น!!!.....เขาคงต้องขอบคุณจิวที่ทำให้
เขารู้จักในนิสัยและสันดานอีกด้านหนึ่งของตัวเองอย่างนี้.....เพราะเขาชอบตัวเองในโหมดนี้มากที่สุด
เหมือนกัน เพราะมันทั้งสนุก ตื่นเต้น และท้าทาย...   

       "ก็ดีเหมือนกัน ฉันก็กำลังเบื่อๆอยู่พอดี ว่าแต่ของรางวัลล๊ะ?" ภีมพูดบอกพร้อมกับกระโดดลง
จากแท่นราชาของตัวเองลงมาแค่ครั้งเดียวก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเพื่อนรักของตนแล้ว

       "รถ...รุ่นเดียวกับที่โดมินิคพาไบรอันเหินฟ้าในฟาสที่เราเพิ่งไปดูมานั่นแหละเพียงแต่แค่คันนี้เป็น
สีขาวก็เท่านั้น.....พร้อมใบโอนถ้านายชนะ" จิวพูดบอก ติดจะขำนิดๆ เมื่อตอนที่ต้องพูดถึงภาพยนต์ที่
เขาทั้งสองคนพึ่งจะดูมา หลังจากที่เราเลิกพูดถึงกันแล้ว

       "อืม...ท่าทางจะเป็นพวกคุณหนูลูกเศรฐีหลงมา ว่าแต่ทางนั้นต้องการอะไรจากฉันล่ะ?" ภีมพูดเดา
อยู่กับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะถามเพื่อนถึงของเดิมพันที่ทางฝั่งนั้นต้องการจากเขา เพราะเขาก็คิดไม่ออก
เหมือนกันว่าตัวเขาเองมีอะไรที่มีมูลค่าเทียบเท่ากับรถคันที่ว่านั่น

       "ตัวนายกับสนามนี้" จิวพูดบอกเบาๆราวกับเสียงกระซิบ

       "ว่าไงนะ?" ภีมเลิกกคิ้วถามซ้ำเพราะเขาได้ยินไม่ชัด

       "เขาบอกว่าถ้าเขาชนะนายกับสนามนี้จะต้องเป็นของเขา" จิวพูดบอกอีกครั้ง

       "เขา? เขาไหนหรือจิว...นายบอกฉันได้ไหม?" ภีมถามพลางจ้องหน้าเพื่อนอย่างจับผิด เพราะเมื่อกี้
มีอยู่แปบนึงที่จิวหลุดทำสีหน้าแปลกๆออกมา

       "ฉะ..ฉัน....ฉันไม่รู้!!! แต่นายต้องแข่งนะภีมเพราะฉันตอบตกลงเขาไปแล้ว!!!" จิวพูดบอกเสียงดัง
จนแทบจะเป็นเสียงตะคอกก่อนที่จะรีบหันหลังเดินหนีภีมแต่ก็ไม่ทันเพราะภีมเองก็ไวพอที่จะคว้าแขน
เพื่อนเอาไว้ทันเหมือนกัน

       "นายเป็นอะไรจิว!! มีอะไรทำไมไม่บอกฉัน!! แล้วนายมีสิทธิอะไรที่มาตัดสินใจแทนฉันว่าฉันจะแข่ง
หรือไม่แข่งอย่างนี้!!!!" ภีมกระชากคอเสื้อตะคอกถามจิวอย่างหัวเสีย เขาจะไม่เป็นอย่างนี้เลยถ้า
จิวไม่ได้มีท่าทีแปลกๆไปและมาคิดตัดสินใจแทนเขาอย่างนี้! และถ้าจิวมีปัญหาอะไรกับคนที่มาถ้าเขา
วันนี้และขอให้เขาลงแข่งเพื่อช่วยเจ้าตัวเขาก็จะลงแข่งให้ถึงแม้ว่าของรางวัลมันจะเป็นตัวของเขาก็ตาม
และสนามแห่งนี้ที่เขาช่วงชิงมาจากเจ้าของคนก่อนเขาก็ต้องยกให้ใครสักคนอยู่แล้วเมื่อกลับไทยและ
คนๆนั้นจะต้องเป็นจิวที่เป็นเพื่อนรักของเขาและเป็นคนที่รักการแข่งรถอย่างนี้ เพียงแต่สิ่งที่เขาเกลียด
ที่สุดก็คือการบังคับหรือการที่มีคนอื่นมาตัดสินใจโน่นนี่นั่นในชีวิตของเขาแทนตัวเขาเอง แม้ว่ามันจะ
เป็นแค่เรื่องเล็กๆ ก็ตาม....และตอนนี้จิวก็กำลังกระทำในสิ่งที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิตอยู่!!!

       "เฮ้! คิง! ถึงเวลาแล้ว" ยังไม่ทันที่ภีมจะได้ซํกถามอะไรจิวต่อ หนึ่งในเพื่อนสนามที่สนิทระดับหนึ่ง
ที่ทำหน้าที่ในการจัดการดูแลเรื่องการแข่งขันก็วิ่งมาตามเร่งเขาอีกคน

       "เวลา?"

       "อือ....ก็นายลงชื่อแข่งในใบสัญญาแล้วหนิ" เพื่อนคนนั้นย้ำอีกครั้งเพราะมันคือหน้าที่โดยตรง
ของเขาที่ต้องจัดการ

       "อืม...ฉันเข้าใจแล้ว.....เรามีเรื่องต้องคุยกันยาวแน่จิว!!!" ภีมพูดบอกเพื่อนคนนั้น ก่อนที่จะหันมา
พูดกับจิวด้วยเสียงดังที่เกือบจะเป็นการตะคอก และกลับหลังเดินไปในสนามเพื่อแข่งรถตามที่มีชื่อของ
ตนได้ลงตามคิวไว้แล้ว
.
.
.
       เอี๊ยดดดด.....ปึง!! บึ้ม!!!

       การแข่งขันระหว่างภีมคู่แข่งคุณชายลูกเศรฐีหัวแดง(ฝรั่ง)คนนั้นที่จิวบังคับลงชื่อ(ปลอม)ไปให้ใน
ใบสัญญาการแข่งขันเป็นไปอย่างลุ้นระทึกที่สุดเพราะคู่แข่งคนนี้ของภีมไม่ได้เป็นเพียงแค่หน้าใหม่หรือ
หมูในอวยที่รอให้ภีมมาเฉือดแค่นั้น ความสามารถไม่ธรรมดาๆเลยจริงๆ แต่ภีมก็เป็นฝ่ายขึ้นนำในรอบ
โค้งสุดท้ายและได้ชัยชนะมาในที่สุด เพียงแต่ภีมไม่สามารถหยุดรถลงได้เลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็น
เบรคเท้าหรือเบรคมือ จนทำให้รถที่วิ่งด้วยความเร็วสูงจากการแข่งขันที่ผ่านมาไม่กี่วินาทีเสียหลักพุ่งชน
กำแพงสนามเข้าอย่างจังจนทำให้รถเกิดระเบิดขึ้นมา และภีมที่ถูกบีบอัดอยู่ในรถนั้นก็ถูกทางแพทย์
ประจำสนามนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะวินาทีนั้นภีมได้หมดสติลงไปเรียบร้อยแล้ว
.....อย่างไร้เงาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทอย่าง 'จิว'
.
.
.
สามเดือนต่อมา (หลังจากการแข่งขันครั้งนั้น)

       ภีมต้องใช้เวลารักษาและฟื้นฟูร่างกายจากอุบัติเหตุครั้งนั้นถึงสามเดือนเพราะว่าขาหัก แขนหัก
และที่ร้ายแรงที่สุดคือ กระดูกซี่โครงของภีมที่โดนโคลงรถอัดทับหักถึงสามที่จึงต้องใช้เวลาในการรักษานานหน่อย
แต่ระหว่างนั้นภีมก็ให้ลูกสมุนที่อยูาในสนามตามสืบเรื่องราวอย่างลับๆมาตลอด เพราะมันจะเป็นไปได้ยังไงที่รถของเขา
ที่มีช่างในสนามตรวจเช็คดูแลให้ตลอดไม่ว่าจะลงแข่งหรือไม่ และจะเช็คดูรถให้เขาอย่างละเอียดรอบคอบทุกครั้งที่เขา
จะลงแข่ง แต่วันนั้นเขากลับควบคุมรถไม่ได้เพราะเบรคแตกเนี่ยนะ!! มันถูกต้องแล้วหรือ? แต่ที่เขารู้มาจากช่างหนึ่งใน
คนที่ดูแลรถของเขามาว่าสายเบรคของเขาโดนตัด!! ก่อนที่คนช่างควบคุมที่ทำหน้าที่จับตาดูความเคลื่อนไหว
สืบสาวราวเรื่องทุกอย่างในสนามผ่านทางกล้องวงจรปิดมาอย่างแน่ชัดแล้วก็ส่งข่าวพร้อมหลักฐานหลายๆอย่าง
มาบอกเขาว่าใครเป็นคนตัดสายเบรคของเขา และใครคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังบงการเรื่องนี้ทั้งหมด
 และนั่นคือสิ่งที่เขาผิดหวังและเสียใจที่สุดตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาอยู่ใน
วงอโครจรอันมืดมนนี้นี้เลยก็ว่าได้เพราะคำว่า 'เพื่อน'ที่เขาศรัทธาและเชื่อมันมาพร้อมกับคำว่า 'หักหลัง' อย่างนี้!!!

       "ภะ...ภีม!!" จิวร้องเสียงหลงเมื่อเห็นเงาของภีมที่กระจกมันสะท้อนให้เห็นอยู่ข้างหลังเขาในขณะที่
เขา เงยหน้าขึ้นมาส่องกระจกหลังจากที่ก้มใส่พวกสร้อย แหวน นาฬิกา เรียบร้อยแล้ว

       "ไง! จิว นายดูสบายดีนะ แต่ทำไมไม่ไปเยี่ยมฉันบ้างเลยล่ะ? ฉันล่ะคิดถึงนายแทบแย่..." ภีมพูด
เสียงเรียบนิ่งแบบปกติที่ดูไม่ปกติ เพราะจิวได้ยินแล้วรู้สึกเหมือขนหัวลุกอย่างไงก็ไม่รู้

      หลังจากที่ได้ข้อมูลทั้งหมดมาจากลูกน้องของตัวเองและเช็คข้อมูลอะไรหลายๆอย่างด้วยตัวเอง
เพื่อความแน่ใจเรียบร้อยแล้ว ภีมก็บึ่งรถคันใหม่ที่ได้จากการแข่งขันในวันนั้นที่ทางลูกน้องที่เป็น
เจ้าหน้าที่สนามดูแลในส่วนของรางวัลได้เก็บไว้ให้มุ่งตรงมาหาเป้าหมายของตัวเองทันที ไม่ว่าใครจะ
ห้ามหรือเอาอะไรมาฉุดรั้งไว้ก็ไม่เป็นผล.....เพราะแค้นนี้ต้องชำระ!!!   

       "กะ..ก็...ไปสิ! ทำไมจะไม่ได้ไป แต่ฉันไปทีไรนายก็กลังนอนหลับอยู่ทุกทีเลย ฉันก็เลยกลับก่อน
เพราะไม่อยากจะรบกวนนายไง" ตอแหล!! ภีมอยากจะตะโกนคำนี้ใส่หน้าเพื่อนจอมปลอมคนนี้เหลือเกินว่า
'เมื่อไหร่จะหยุดตอแหลใส่เขาสักที!!' ตลอดระยะเวลาสามเดือนที่เขาใช้เวลารักษาและพักฟื้นร่างกายอยู่นั้น
เขารอมาตลอด รอให้จิวเข้ามาพูดมาอธิบายว่าเจ้าตัวมีเหตุผลอะไรถึงได้มาทำกับเขา
อย่างนี้ ไม่ต้องมาขอโทษเขาก็ได้ เพียงแค่มาพูดมาแก้ตัวว่าเจ้าตัวมีเหตุจำเป็นที่ต้องทำกับเขาอย่างนี้
จริงๆ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องโกหกเขาก็จะหลับหูหลับตาทำใจเชื่อเพื่อนอยู่ดี แต่ก็ไม่เลย! จิวไม่เคยไป
เยี่ยมไปดูอาการของเขาที่โรงพยาบาลสักครั้งเดียว และไม่แม้แต่ที่จะถามไถ่อาการเขาจากคนอื่นเลย
แต่กลับมาลอยหน้าลอยตาลั้ลลามีความสุขอยู่ในสนามแข่งเหมือนเดิม!! นี่หรือ? คำว่าเพื่อน!!!

       "นั่นสินะ...เป็นเพราะฉันหลับนี่เองฉันถึงไม่ได้เจอนายเลย...แย่จริง.....แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะ
วันนี้ฉันก็ตั้งใจจะมาเล่นกับนายให้หายคิดถึงอยู่พอดี!!"







___________________________________________________________________________TBC.
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ!!!

[iceman555]

 

[omyim_jjj]

 

[rmlab]

ตายแน่จิว

[Yara]

นายจิวคนนี้ ทำไปเพื่ออะไร อิจฉาเพื่อนงั้นเหรอ
แต่มันเกินไปรึป่าวถึงขนาดตัดสายเบรคเลยนะ แล้วดันมายุ่งกับเจ้านายอีก คราวนี้ภีมซัดไม่เลี้ยงแน่

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[thanza1970]

เพิ่งเจอวันนี้ ในภาคใหม่ ดีใจมากๆครับที่คุณมี่มาต่อภาคของลูกๆให้

 

อยากบอกว่ารักทุกคนเลยย

จะรอให้กำลังใจทุกๆตอนน่ะครับ

[เขียนสือ]

11/03/59


ภาคเรียนที่หนึ่ง...บทที่สิบเจ็บ






       "นั่นสินะ...เป็นเพราะฉันหลับนี่เองฉันถึงไม่ได้เจอนายเลย...แย่จริง.....แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะ
วันนี้ฉันก็ตั้งใจจะมาเล่นกับนายให้หายคิดถึงอยู่พอดี!!.....ผลั๊ะ!!!" ไม่รอให้จิวได้ทันตั้งตัวภีมก็ปล่อย
หมัดชกอดีตเพื่อนรักไปเต็มแรงจนจิวหงายเงิบไปกึ่งนั่งกึ่งนอนแผ่หลาอยู่กลางโซฟา

       "มึง! มึงต่อยกูทำไมภีม!!" จิวตะโกนถามภีมด้วยสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด พลางขยับตัวหนีภีม
ที่ก้าวเดินเข้ามาหาตัวเองอย่างร้อนรน ด้วยความผิดที่มีติดตัวตัวเองอยู่ถึงแม้ว่าจะยังไม่ค่อยแน่ใจ
ว่าใช่เรื่องนั้นหรือเปล่าที่ทำให้ภีมเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างนี้.....ทั้งน่ากลัว และดูกร้าวร้าว ดุดัน
ทั้งที่เจ้าตัวยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่ที่ใบหน้าเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่ทำไม?...ทำไมเขาถึงได้
รู้สึกว่าไม่อยากจะอยู่ใกล้เพื่อนรักคนนี้แม้แต่วินาทีเดียวเลยนะ.....ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานี้มันไม่ใช่ภีม
....แต่มันเป็นเหมือนซาตานในร่างคน!!

       "จะไปไหน.." ภีมหันหลังไปถามจิวที่ลุกวิ่งหนีเขาไปทางประตูทางออกที่อยู่ทางด้านหลังเขาด้วย
เสียงเรียบพลางก้าวเดินเข้าหาจิวอย่างไม่รีบร้อน

       "พะ...พวกแก" จิวครางฮือเมื่อเปิดประตูเพื่อจะวิ่งหนีภีมแล้วเจอพวกลูกน้องฝรั่งตัวล่ำๆ
ที่มีอาวุธครบมือมายืนล้อมหน้าประตูกันไม่ให้เขาออกจากห้องนี้ได้

       "อ่อ...ฉันลืมบอกไปว่านอกจากฉันแล้ว ไอ้พวกนี้มันก็คิดถึงนายด้วยเหมือนกันเลยขอตามฉันมา
'เล่น' เป็นเพื่อนนายด้วยกัน" ภีมแสยะยิ้มบอกเสียงขื่นขำ

       "เล่น!...เล่นบ้าเล่นบออะไรกัน!! พวกมึงออกไปไกลๆกูเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!" จิวร้องตระโกนโวยวาย
เหมือนคนสติแตกเพราะแน่ใจแล้วว่าภีมจะต้องรู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้วแน่นอนถึงได้เปลี่ยนเป็น
คนละคนอย่างนี้....หนี! เขาจะต้องหนี!!

       "ฉันไปแน่จิว แต่ก่อนไปฉันขอคืนในส่วนของฉันก่อนแล้วกันนะ เราจะได้ไม่ต้องติดค้างอะไรกันอีก
ต่อไปไงจิว...ให้ความเป็นเพื่อนและทุกๆอย่างระหว่างเรามันจบที่ตรงนี้" พูดจบภีมก็คว้าไม้เบสบอลหวด
เข้าไปที่ลำตัวของจิวเต็มเแรงก่อนที่จะใช้ไม้เบสบอลอันเดิมฟาดลงไปซ้ำๆที่ลำตัวของจิวจนจิวลงไปนอน
กระเลือดแทบเท้าของภีมอยู่พื้นห้อง แต่ภีมก็ยังไม่หยุด.....เขาปาไม้เบสบอลในมือทิ้งไปก่อนที่จะใช้เท้า
กระทืบซ้ำๆ ที่เดิมตรงกลางลำตัวของจิวที่เป็นจุดเดียวกันกับที่ซี่โครงของเขาหักจนสาแก่ใจถึงได้หยุด
แต่ใช่ว่าการ 'เล่น' ในแบบส่วนตัวของภีมจะจบลงเท่านั้น เพราะเพียงชั่วครู่ที่ปล่อยให้จิวได้หายใจหอบ
เอาอากาศเข้าไปได้ยังไม่เต็มปอด ภีมก็พยักหน้าส่งสัญญาให้ลูกน้องหัวทองของตัวเองหิ้วปีกจิวขึ้นจาก
พื้นไปกึ่งนั่งกึ่งนอนพะงาบๆอยู่บนโซฟาเหมือนก่อนหน้าที่ภีมจะเข้ามา พร้อมกับที่ลูกน้องของภีมอีก
คนนึง ส่งกระบองกลมๆสีดำยาวประมาณศอกนึงส่งให้ภีมมาถือไว้

       "ฉันขอหล่ะภีม อย่าทำอะไรฉันอีกเลย....ให้ฉันได้อธิบาย..." จิวพยายามร้องขอและดิ้นรนให้หลุด
ออกจากการจับกุมตัวของลูกน้องของภีมอย่างคนหมดที่ไปเมื่อเห็นสิง่ที่อยู่ในมือของภีม.....ดูแล้วทั้ง
หน้าสงสารและน่าสมเพศสิ้นดีแต่มาจนถึงขนาดนี้แล้วคิดว่าภีมจะหยุดมั้ย?...เหอะๆ ก็เปล่า...ไม่เลย....ไม่มีทาง!!!
ไม่ว่ายังไง...แค้นนี้ต้องชำระ!!

       "มันสายไปแล้วจิว...ก่อนหน้านี้ฉันมีเวลาให้นายมาอธิบายกับฉันตั้งสามเดือน ทั้งที่ฉันก็รู้แล้วว่า
มันเกิดอะไรขึ้น เพราะใคร หรือเพราะเหตุใด ฉันถึงต้องตกไปอยู่ในสภาพไม่ต่างไปจากคนพิการช่วย
เหลือตัวเองไม่ได้อย่างนั้น!!! ถึงแม้ว่าถ้อยคำเหล่านั้นจะเป็นคำโกหกก็ตาม ฉันก็จะเชื่อนาย.....
แต่ก็ไม่เลย!! นายไม่แม้แต่จะโผล่ไปให้ฉันเห็นแม้แต่เส้นผมของนายสักเส้นเดียว!!! เพราะฉะนั้น...
ให้ทุกสิ่ง ทุกอย่างระหว่างเรามันจบและหมดไปในวันนี้เลยก็แล้วกัน!!!" ภีมพูดพร้อมกับชักมีที่อยู่ใน
ปลอกทรงกระบอกยาวๆ(ที่เขาเรียกว่ามีดกระบอกอ่ะ!) ออกมาจ้วงแทงเข้าไปเต็มแรงตรงจุดซี่โครงที่เดิม
ของจิวตำแหน่งเดียวกันกับที่เขาหักมาก่อนหน้านี้ที่ภีมเน้นเล่นแต่จุดนี้ของจิวมาตั้งแต่แรกเริ่มเข้าไปเต็มแรง
จนปลายมีดทะลุผ่านตัวจิวเข้าไปฝังในพนักพิงโซฟาเลย ก่อนที่จะใช้เท้าเหยียบยันเข้าไปบนหน้าท้องข้างๆ
กันกับที่มีมีดปรักคาอีกทีแบบเน้นๆ จนเลือดสีแดงฉานของจิวไหลออกมาอย่างกับน้ำก๊อกอย่างไง
อย่างงั้น....ช่างเป็นภาพที่น่าสยดสยองเสียจริง...

       "จะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าให้ถึงตายก็แล้วกัน.....ฉันหวังว่าเราสองคนคงจะไม่ได้เจอกันอีกนะจิว"
ภีมบอกกับลูกน้องของตัวเอง ก่อนที่จะก้มหน้าลงไปพูดบอกกับจิวที่นอนหายใจพะงาบๆอยู่ใต้เท้า
ของตัวเอง ก่อนที่จะยกเท้าออกจากท้องของจิวสะบัดคราบเลือดของจิวที่ติดอยู่ออกจากรองเท้าของ
ตัวเองสองสามครั้งก่อนที่จะเดินหันหลังออกมาจากตรงนั้น โดยที่ไม่สนใจเสียงเนื้อกระทบกันดังตุบตับ
และเสียงโอดครวญของอดีตเพื่อนรักอย่างจิวอีกต่อไป.....ให้ทั้งหมดมันจบลงที่ตรงนี้ก็พอ...
.
.
.
.
.
       "ภีมรู้จักไอ้จิวบ้าหน้าหม้อนี่ได้ไงอ่ะ?" เจ้านายขยับตัวเข้าไปเกาะแขน กระซิบถามภีมซ้ำอีกที
ด้วยความอยากรู้ถึงที่สุด เพราะมาคิดๆ ดูแล้วน้องภีมที่ใสซื่อ(?)ของเขาเนี่ย ไม่น่าจะมีทางไหนที่จะ
พาไปโคจรให้พบเจอกับไอ้บ้าจิวที่เป็นเหมือนกับตัวพ่อด้านมืดนี่เลย....เอ๊ะ! รึยังไง?

       "อืม...ไม่มีอะไรหรอกครับ เราแค่เคยเป็นเด็กฝรั่งหัวดำที่เม'กาด้วยกันเท่านั้นเอง" ภีมพูดปัดๆ
เพราะยังไม่อยากให้เจ้านายรู้เรื่องที่เขาเคยทำไม่ดีๆ เอาไว้ที่ต่างแดนในตอนนี้ เพราะยังอยากจะเป็น
น้องภีมที่น่ารักและใสซื่อของพี่นายอยู่.....จะได้ใช้มารยาจับพี่นายของเขากินให้ง่ายๆหน่อย

       "แต่เมื่อกี้นี้ภีมบอกว่ารู้จักดีเลยไง" เจ้านายท้วง

       "ผมก็พูดไปอย่างนั้นเองครับ.....แค่อยากจะทักทาย 'คนรู้จัก' ก็เท่านั้นเอง" ภีมพูดบอกเจ้านาย
แต่เน้นคำพูดประโยคสุดท้าย ใช้สายตาจ้องมองไปที่หน้าซีดๆของจิว

       "แต่....."

       "ไม่มีแต่แล้วครับ ภีมว่าไม่มีอะไรแล้วเรากลับกันดีกว่า เพราะดูท่าแล้วจิวเขาก็คงจะมีธุระที่จะต้อง
กลับไปจัดการเหมือนกัน.....ใช่มั้ย?" ภีมยกแขนขึ้นโอบไหล่ของเจ้านายอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
พลางหันไปเลิกคิ้วทำเป็นถามความเห็นจากจิวทั้งที่สายตาของตนเองที่จ้องมองจิวอยู่นั้นมันคือการ
ขู่บังคับก็ตามที

       "อะ..อืม...พี่ไปก่อนนะจ๊ะน้องเจ้านายแล้วเดี๋ยวพี่จะกลับมาใหม่" จิวรีบรับคำภีม ไม่วายที่จะพูด
หยอดบอกกับเจ้านายว่า 'เดี๋ยวมาใหม่' ก่อนที่จะหันหน้าเข้าหาประตูรถของตัวเองทันที

       "โบราณเขาว่าตีงูต้องตีให้ตายมันจะได้ไม่มาแว้งกัดเราได้อีก แต่ในเมื่อชาวนาใจดียังมีเมตตา
ปล่อยให้งูเห่าได้มีชีวิตอยู่ชูคอไปมาได้อย่างรื่นเริงมันคงจะไม่ย้อนกลับมาแหว้งกัด ให้เขา 'ฆ่า' มันซ้ำ
อีกใช่มั้ย? เพราะครั้งนี้มันคงจะไม่มีอีกแล้วไอ้คำว่า 'ปราณี' หรือปล่อยมันไป.....จำไว้นะ" ภีมพูด
ทิ้งท้ายเป็นปริศนาอีกครั้งส่งผ่านอากาศไปถึงจิวที่ยืนกำมือแน่นอยู่กับที่จับประตูรถ ก่อนที่จะเดินจูง
มือเจ้านายที่กำลังมึนงงเต็มที่เดินหันแหวกกลุ่มลูกน้องในสนามของเจ้านายกลับไปที่รถของตัวเอง
.
.
.
       "เมื่อกี้ภีมพูดอะไรอ่ะพี่งงว่ะ!" เจ้านายถามในขณะที่นั่งอยู่ในรถกับภีมสองคนที่วิ่งออกมาจาก
สนามได้สักพักแล้ว

       "ไม่มีอะไรหรอกครับ ภีมก็พูดไปเรื่อย" ภีมพูดปัด ทำเป็นจ้องมองถนนเหมือนว่ามันน่าสนใจมาก
เพราะไม่อยากที่จะมองหน้าสบตากับเจ้านายที่จ้องมองหน้าด้านข้างของเขาอยู่

       "ไม่ใช่อ่ะ! พี่รู้สึกเหมือนว่าภีมกำลังมีเรื่องปิดบังพี่อยู่เลยอ่ะ! ต้องใช่แน่ๆ เรื่องอะไรบอกมานะ!!"
เจ้านายหรี่ตาถามคนรักอย่างจับผิด

       "วู้ว! คิดไปทั่ว....ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ" แต่ภีมก็ยังคงยืนยันคำเดิมทำหน้าเฉไฉไปเรื่อย

       เอี๊ยดดด....
 
       "อ๊ะ!! โอ๊ย!! เจ็บๆ รถเป็นอะไรหรอภีม!!!" เจ้านายร้องถามด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆ ภีมก็
เหยียบเบรคหยุดรถอย่างกระทันหันแบบที่ตั้งตัวไม่ทันจนทำให้หัวของเจ้านายไปโขลกกับ
คอนโซลรถเข้าเต็มแรง

       "โอ๊ะ! ภีมขอโทษฮะพี่นาย.....รอแป๊ปนึงนะ" ภีมละล่ำละลักพูดขอโทษเจ้านายก่อนที่จะรีบ
เปิดประตูลงจากรถเดินไปทางด้านหน้าของรถตัวเอง ก้มๆ เงยๆ อยู่สักพักก่อนที่จะเดินกลับขึ้น
รถมาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่ขยับดิ้นหยุกหยิกอยู่ในมือ

       "อ๊ะ! นะ..นี่มัน...ลูกหมานี่!!!" เจ้านายร้องตะโกนอย่างตื่นเต้นจนลืมเจ็บหัวเมื่อเห็นลูกหมาน้อย
ตัวมอมแมมที่ดิ้นไปมาอยู่ในมือของภีม

       "เพราะเจ้าตัวเล็กนี่มันวิ่งตัดหน้ารถไงครับ ที่ทำให้ภีมต้องเบรครถกระทันหันอย่างนี้" ภีมพูดบอก
พร้อมกับยื่นลูกหมาน้อยในอุ้งมือของตัวเองส่งให้เจ้านายรับไปอุ้มต่อ

       "แล้วจะเอายังไงกับมันดีหล่ะ" เจ้านายถามพลางลูบขนฟูๆ แข็งๆ ที่ดูมอมแมมของลูกหมาเล่น

       "อืม...พี่นายชอบมันไหมครับ?" ภีมถาม

       "ก็ชอบนะ ทำไมหรอ?"

       "ภีมว่าจะเลี้ยงมันไว้ เพราะดูแล้วมันน่าจะหลงมาหรือไม่ก็เป็นถูกเจ้าของเอามาปล่อยทิ้งหน่ะครับ
เพราะดูแล้วมันน่าจะเป็นแค่ลูกหมาพันทางธรรมดาๆ ไม่ได้เป็นพันธุ์นิยมหรอกครับ" ภีมบอก

       "ก็ดีนะ...ว่าแต่ภีมจะเลี้ยงได้หรอ? อย่าลืมสิว่าภีมพักอยู่ในโรงแรมนะ" เจ้านายถาม

       "ได้สิครับ....ก็แค่ให้ภีมย้ายไปอยู่กับพี่นายที่บ้านก็เท่านั้นไหนๆ พี่นายก็ต้องรับผิดชอบ(?)
ภีมอยู่แล้วนี่ครับ...หรือไม่จริง?" ภีมพูดบอกด้วยเสียงเจ้าเล่ห์สุดๆ

       "นั่นสิ! พี่ลืมเรื่องนี้ไปเลยนะเนี่ย ขอบใจนะที่ช่วยพูดเตือนพี่เรื่องนี้ น่ารักจริงๆ เลยนะเนี่ยแฟนพี่"
เจ้านายทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้ ก่อนที่จะพูดชมภีมพร้อมทั้งดึงแก้มภีมแบบหยอกๆ แบบอารมณ์ดีสุดๆ
.......มึนได้อีกนะนายเอกเรื่องนี้!!

       "ถ้าอย่างนั้นเราเอาเจ้านี่ไปให้สัตวแพทย์ตรวจดูให้แน่ใจก่อนดีกว่านะครับว่ามันไม่เป็นอะไรจริงๆ
และเราสามารถเลี้ยงมันได้อย่างไม่มีปัญหา" ภีมพูดบอกก่อนที่เปลี่ยนเกียร์จะเหยียบคันเร่งออกรถ
อีกครั้ง แต่คราวนี้ภีมเลี้ยวรถไปคนละทางกับที่จะไปโรงแรมของตัวเอง เพราะจะพาลูกหมาตัวใหม่
ของเขาไปให้สัตวแพทย์ตรวจดูสุภาพของมัน ก่อนที่จะเลี้ยงอย่างจริงๆ จังๆ เพื่อที่จะเซฟความปลอดภัย
ทั้งพวกเขาและเจ้าลูกหมาตัวน้อยว่าต่างฝ่ายจะไม่นำโรคภัยต่างๆมาติดต่อกันจริงๆ อย่างน้อยก็เอามัน
ไปฉีดวัคซีนป้องกันโรคต่างๆเพื่อสุขภาพของหมาน้อยอย่างมัน และที่ขาดไม่ได้คือห้ามลืมที่จะฉีดวัคซีน
ป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าให้กับมันเพราะโรคนี้อันตรายมากนอกจากจะทำให้สัตว์เลี้ยงของเราแย่แล้ว
มันยังสามารถแพร่เชื้อติดต่อมาสู่คนอย่างเราได้ด้วย.....อันตรายจริงๆ

       ***ปล. เรื่องวัคฉีนต่างๆโดยเฉพาะวัคซีนพิษสุนััขบ้านี่นี้สำคัญมากนะคะสำหรับคนรักหมารักแมว
ที่ห้ามเผลอลืมหรือมองข้ามมันไปเด็ดขาด

       "อื้อ!! ไปหาคุณหมอกันนะมอมแมม!!" เจ้านายบอกกับลูกหมาน้อบนตักของตัวเอง

       "มอมแมม?" ภีมหันมาเลิกคิ้วถามใส่เจ้านายว่าอะไรคือ 'มอมแมม'

       "ก็มอมแมมไง! มอมแมมมันมอมแมมันก็เลยต้องชื่อมอมแมมไง!!.....ไม่ดีหรอ?" เอ่อ....คือ?
เหมือนว่ายิ่งเจ้านายพูดอธิบายภีมก็จะยิ่งงงเข้าไปใหญ่เลยนะ ฮ่าาาาาา..........

       "ครับๆ ดีครับ ดีที่สุดเลยครับ ใช่มั้ยมอมแมม!" เอาเถอะ! ถึงจะงงๆ แต่ภีมก็ยอมที่จะเออออไปกับ
ความคิดของคนรักอย่างเจ้านาย.....เพราะโบราณเขาบอกเอาไว้ว่าเชื่อเมียแล้วจะเจริญ!!






_____________________________________________________________________________TBC.
มาแล้วค่ะ! ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ
ช่วงนี้อาจจะเป็นอย่างนี้ไปสักพักนะคะจนกว่าเรื่องเรียนและเรื่องอื่นๆ
ในชีวิตอันวุ่นวายของมี่มันจะลงตัว
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ!!!

ปล.ตอนนี้ในอีกเว็บนึงมี่ได้ลง เรื่องของภามและภาค แฝดอีกสองคนที่เหลือแล้วนะคะ
ก็เลยอยากจะถามว่าคนอ่านในเล้าจะอ่านกันเลยไหมคะ? มี่จะได้เปิดให้ทั้งสองเรื่องเลย

[iceman555]

 

[Yara]

ชอบ 3 แฝดมาก ลงเลยค่ะจะตามอ่านแน่ๆ

[sirin_chadada]

น้องภีมจะปกปิดพี่เจ้านายได้จริงๆเหรอ
มีลูก(หมา)มาให้เลี้ยงแล้วสินะ ซ้อมก่อนได้เลี้ยงลูกจริง อิอิ

[Zxjmm]

รอเจ้านายท้องงงงงง

[mystery Y]

ภีมโหดมาก!
ส่วนเรื่องแฝดที่เหลือลงเลยก็ดี อยากอ่าน

[mild-dy]

  

[minkey]

พี่เจ้านายหน้ามึนคนเดิม กิกิ

อ่านค่าคุณมี่ เปิดเลยค่า
 

[Min*Jee]

มีลูกหมามาเพิ่มความน่ารักกกก
รอเรื่องแฝดคนอื่นน้าา ฮี่ๆๆๆ

[rmlab]

สงสัยภีมจะเจริญจริงๆ

[cchompoo]

 

[Aumy8059yaoi]

รอค่าาาาาา อยากอ่านต่อแล้ววววว

[GF_pp]

ตามมาแล้วค่าาา ต่อจากคุณเมียภาคบังคับ อิอิ

ฮาเจ้าคุณตอนโล่งใจที่ลูกอยู่บนนี้ละ 555

รอตอนต่อไปจ้าาาา