หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[なおみ™]

อยากอ่านตอนกุ๊กกิ๊กของต้อมกับซันนี้เยอะๆ จังค่ะ คุณอิ๊กกี้


**********
เซ็นต์สัญญา ไม่ต้องมี ต์ นะคะ เซ็น เฉยๆ

[Poes]

ซันแย่แล้ว 

[cy55555]

ต้อมรับผิดชอบซันด้วย ด่วนๆ
ไม่ใช่อะไร แบบว่าอยากอ่านตอนกุ๊กกิ๊กกัน  ฮ่าๆๆๆๆ
ยัยลิซ่า เห็นมั้ยว่าสวยอย่างเดียวเขาไม่เอา หุหุ

[meiji]

ตามมาอ่านเเล้วเรื่องนี้ คิดถึงต้อมสุดจิตสุดใจ 55
ท่าทางซันนี่ เริ่มออกล่ะ น่ารักขึ้นนะเนี่ยย
ว่าแต่มิเชลจะดีหรือร้ายล่ะเนี่ย ขอให้ดีอย่างนี้เสมอต้นเสมอปลายนะจ๊ะ
ขอบคุณค่ะ พี่อิ๊กกี้

[ZuuZuu]

ต้อมนี่นับวันชักจะยังไงๆแล้วนะคะ
คิดอะไรกับมิเชลและซันนี่ป่าวเนี่ย
แต่ก็ดีแล้วละนะ จะได้ไม่ต้องมานั่งเศร้าเรื่องพี่นายอ่ะ 555

[memmory_far]

รักซันนี่ น่ารักได้อีก

[hikime]

ทอมมี่เสน่ห์แรงจริงๆ55+
มิเชลก็น่ารักดีน่ะค่ะ แต่น้องต้อมค่ะต้องซันนี่เท่านั้น
เมื่อไรน้องต้อมจะหวั่นไหวกับซันนี่บ้างน่ะ
แล้วจะตัดใจจากพี่นายได้ไหมเนี่ย

[a_tapha]

ลิซ่า เธอมั่นมาก   

[Trainee]

ลิซ่า เธอมั่นมาก ..แต่สุดท้ายเธอก็ แป๊ก !!  

[som]

ไมรู้นะ  อ่านๆไปสงสารตะวันจัง  ขีวิตโหดร้าย
มีแม่เป็นน้อยต้องกลายเป็นบุคคลที่ไม่สำคัญ
แต่บางคนที่มีแม่เป็นหลวงแต่ต้องถอยให้กับเมียน้อย  
พี่อิ๊กหวัดดีคับ

[barahi]

รอคร๊าบบบบ เมื่อไรจะรักกันน๊า รอๆ

[Wordslinger]

น้องซันน่ารักมากค่ะ

ภาวนาให้คุณอิ๊กเห็นใจ ให้น้องซันได้ถูกน้องต้อม...รัก

[miniz]

ซันนี่น่ารักก 

มารอต่อค้า 

[oaw_eang]

สาวมากคะ หนูซันนี่

[taroni]

น้องซันนี่เริ่มเก็บอาการไม่อยู่แล้ว 

[pizzy]

พิซซี่ จองแบบน้องมิ เพราะพิซซี่เป็นเลส ตามนั้นจ้ะ

ให้น้องทอมมี่กับซันนี่ ไปคลิ๊กกัน ส่วนน้องมิพิซซี่ดูแลเอง 

[ToffeE_PrincE]

พอไม่คิดเรื่องนาย ทำตัวเป็นคนเดิม
น้องต้อมเราก็รั่วๆเหมือนกันน่ะเนี่ย

 

[yayee2]

โถ..ซันนี่ของช้าน การแอบรัก มันเป็นอะไรที่ทั้งสุขทั้งทุกข์นะ
ต้อมอ่ะมองไม่เห็นอะไรจากซันนี่เลยเหรอ

[firrytail]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
วันอาทิตย์แน่ะ แงๆๆ
เค้าจะรอ

เชียร์ซันนี่สุดใจขาดดิ้นนนนนนนนน
ซึนมาก แอร๊ยยย น่ารักอ่ะ

ต้อมกวนๆแบบนี้แหละดีแล้ว
เพราะตอนแรกๆที่อ่าน ต้อมดูเครียดไป
(คิดอยู่เลย นี่ต้อมหรอฟะ)

ส่วน...มิเชลจ๊ะ เป็นเพื่อนกับต้อมไปนานๆน้า...
เค้าจะชอบเธอมากๆเลย >< (แต่ถ้าคิดไม่ซื่อ...หึหึ ค่อยว่ากัน)

ปอลิง.เค้าอยากอ่านตอนต้อมแกล้งซันนี่เยอะๆอ่า อิอิ มีหยอด หวานบ้างไรบ้าง อร๊ายยยย :
ปอลิงลิง.กอดดดดพี่อิ๊ก (เค้าชอบอู้เม้น ฮือๆ)

[zombi]

ไม่ว่าอย่างไรก็ยังยากเห็น 
นาย :c5:ต้อม

[Pandoraheart]

นู๋ซันไหงสาวแตกแล้ว!!!!

หุหุ ตาต้อมก็ยังคงใสซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราวต่อไป!!!

[kanda53]

ดีใจกับมิเชลด้วย....เพื่อนคนนี้เป็นคนสำคัญต่อทั้งต้อมและน้องซันนะ
เธอและครอบครัวเป็นกำลังใจให้น้องซัน....ส่วนต้อมก็มีมุมมองใหม่กับน้องซันก็เพราะเธอ
น้องซันน่ารักขึ้นทุกวัน...ต้อมหมาหยอกไก่ทำให้น้องซันชุ่มชื่นขึ้น...
แต่คิดอีกทีก็น่าสงสาร...คนมันน้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ได้...
เจ้าต้อมนี่มันปล่อยเสน่ห์เรี่ยราดรายวันจริง ๆ...หมั่นไส้ วุ้ย 

  น้องอิ๊ก  รอต่อไปค่ะ  กด + ให้ความสุข

[barahi]

รอคร๊าบบบบ  
โหวต+

[jimmyFG]

+1 ให้อีกเช่นเคย

ซันๆ แอบน่ารัก อ่าฮ่าๆ มีเขิน

ถ้าซันเป็นแบบคุณนายก็คงจะดี

คงพาต้อมเข้าโรงแรมไปแล้วแน่ๆ

รอนะพี่อิ๊ค

[tamako]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ซันซันน่ารักขึ้นอีกแล้ว
รอวันซันบอกรักต้อม  อิอิ

[barahi]

มารอคร๊าบบ คืนนี้จะกลับมากี่โมงนะ

แต่ยังไงก็ รอรอรอ หายไปหลายวันขอจัดมาหนักๆ เต็มๆเลยนะครับพี่อิ๊กกี้ ^^

[eiky]

Scene 9
“อ๊ะ ท่าทางซันนี่คงกลับมาแล้ว”
มิเชลร้องขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกริ่งดังหน้าห้อง ทั้งสามคนกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร ต้อมเป็นคนสั่งการเป็นพ่อครัวใหญ่ ส่วนมิเชลพอรู้เรื่องบ้างแล้วอาสาจะทำสปาเก็ตตี้เอง ส่วนเบนจามินต้องคอยฟังคำสั่งจากต้อมว่าต้องทำอะไรบ้างเพราะไม่เคยเข้าครัวมาก่อนเลยในชีวิต
“ซันนี่ มาแล้วเหรอ”
มิเชลเดินออกไปเปิดประตู พอเห็นหน้าอีกฝ่ายก็ยิ้มทักทาย
“อ๊ะ นี่พวกเธอทำกันแล้วเหรอ ไม่รอเราเลย เราก็อยากทำ”
“ทำไปนิดเดียวเอง ทอมมี่เพิ่งจะทำแกงเขียวหวาน ซันนี่ไปทำข้าวผัดสิ สอนเบนด้วยเขาอยากทำ”
“มิเชล ดีใจด้วยนะที่ได้”
“จ๊ะ ขอบใจ”
มิเชลเดินนำหน้าเข้ามา ตอนแรกหัวใจเต้นแรงกว่านี้ก่อนที่จะเปิดประตู เขาจะทำอะไรอยู่นะ แต่พอเปิดประตูเข้ามาหัวใจกลับเต้นรุนแรงกว่าเดิม เขาดูมีความสุขดีจัง น่าจะยินดีที่ได้เห็น แต่
“ทอมมี่ ว้าย เล่นอะไรไม่รู้”
“ฮ่าๆ ก็เห็นเธอไม่ได้แต่งหน้านี่ เลยเอาแป้งเติมให้ไง”
“บ้าเหรอ เรซิ่นเนี่ยนะ”
มิเชลร้องเสียงดังแล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำ
“ฮ่าๆ หน้าขาวเลย”
“เฮ้ย ไอ้บ้า”
เบนจามินหัวเราะแต่ต้อมก็เอาขนมที่ซื้อมาโรยด้วยเกร็ดน้ำตาลป้ายไปที่หน้าของเบนจามินเหมือนกับมิเชล ซันมองดูอยู่ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“อ้าว เฮ้ยมึง มาทำข้าวผัดนะ กูรอให้มึงมาทำอยู่นะเนี่ย”
“กูทำไม่เป็น ไม่เคยทำ”
พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นมัว
“เว้ย คนไทยป่ะวะเนี่ย แค่ข้าวผัด ทำข้าวผัดไม่เป็นมึงจะไปทำไรกินวะ”
“ซื้อกินสิ”
“อ่าฮะ ไอ้คนรวย มาเบน หั่นแบบนี้ อย่าหั่นใหญ่นักสิวะ หั่นใหญ่ๆนายจะกลืนคงเหรอ”
ไม่ได้สนใจหันไปบอกให้เบนจามินหั่นสัปปะรดที่ซื้อมาเป็นชิ้นเล็กๆ ซันเม้มปากทันที
“อร่อยจังทอมมี่”
มิเชลร้องขึ้นเมื่อทำอาหารเสร็จแล้วมานั่งที่โต๊ะ ของทุกอย่างพร้อมแล้ว ทุกคนกำลังลงมือทาน
“แน่นอน สปาเก็ตตี้เธอก็อร่อยนะ”
“แต่ข้าวผัด มันหวานๆนะ”
เบนจามินทำท่าเลี่ยนๆเมื่อตักข้าวผัดที่ซันเป็นคนปรุง
“หวานก็ไม่ต้องกิน”
เปล่งเสียงขึ้น เพื่อนๆทุกคนหันมามองทำท่าทางตกใจ เพราะซันขึ้นเสียงแข็งจนห้วน
“ซันนี่”
มิเชลอ้าปาก เบนจามินไม่ต้องพูดถึงหน้าซีดไปแล้ว
“อ๊ะ ขอโทษ หวานนายก็ไปเอาเลมอนมาบีบใส่หน่อยสิเบน”
เปลี่ยนเสียงให้เบานุ่มลงกว่าเดิม
“เป็นไรวะ ทำไมต้องใส่อารมณ์ขนาดนี้ด้วยมึง”
“ไม่มีอะไร กูหงุดหงิดนิดหน่อย”
“มีอะไร”
ต้อมถามเป็นภาษาไทย
“ไม่มี กินๆไปเถอะน่า เอามานี่เดี๋ยวเราไปปรุงให้ใหม่”
ซันถือจานใส่ข้าวผัดลุกออกไป
“เป็นไรวะ ท่าทางแปลกๆ”
เบนจามินเอ่ยขึ้น มองหน้ามิเชล
“คงจะหงุดหงิดมาจากที่ทำงานน่ะ เบนอย่าไปถือสาเลยนะ”
เบนจามินพยักหน้า พอทานอาหารเสร็จมิเชลก็งัดเอาขวดไวน์แดงออกมาจากกระเป๋า ตอนแรกตั้งใจจะกลับไปฉลองกับที่บ้าน แต่ก็เปลี่ยนใจมาหาเพื่อน
“ไหนเล่าให้ฟังหน่อย เป็นไงบ้างตอนไปแคสตัวน่ะ”
ทั้งสี่นั่งลงกับพรมในห้องนั่งเล่น มีแก้วไวน์แดงคนละแก้ว เปิดเพลงคลอเบาๆ
“ตอนแรกก็ตื่นเต้นนะ แต่คิดไปคิดมา ถ้ามัวแต่ตื่นเต้นคงไม่ได้ทันทำอะไรพอดี”
“เขาถามอะไรไหม”
ต้อมทำท่าสนใจ ที่จริงไม่ได้สนใจว่าทำไมมิเชลถึงได้เซนต์สัญญา แต่สนใจในรอยยิ้มเวลาเธอเล่ามากกว่า
“ถามเยอะเหมือนกัน แต่ที่แน่ๆเขาถามว่าทำไมไม่แต่งหน้า”
มิเชลเล่าไปหัวเราะไป เพิ่มท่าทางทำเสียงให้ดูน่าติดตามฟัง เพื่อนๆก็หัวเราะชอบใจ ซันเองตอนนี้คลายความบึ้งตึงในใจลงไปได้บ้างแล้ว เพราะอะไรนั่นน่ะหรือ เพราะเขาได้นั่งข้างๆกับเขา กลิ่นลมหายใจที่ผสมปนออกมากับกลิ่นของไวน์ทำให้ใจมันกระเจิดกระเจิงไปไกลแสนไกล พอใจแล้ว แค่นี้ก็ดีแล้ว
“ทำไมแม่ยังไม่มานะ”
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ครับ ผมไม่ต้องไปมหาฯลัย มิเชลก็เหมือนกัน ผมมาร้านตั้งแต่เก้าโมงส่วนมิเชลกลับบ้านไปคืนวันศุกร์วันที่เรามีเลี้ยงกันนั่นล่ะครับ เพิ่งกลับมาเมื่อวานตอนเย็น
“แม่จะพาไปเหรอมิเชล”
“อืม รออยู่ เขานัดเที่ยง ไม่รู้จะมาทันหรือเปล่า เราไม่อยากไปสายเลยอ่ะ”
“อ้าวเหรอ ต้องขับรถเข้าไปในซานฟรานฯนะ จะทันเหรอ จะสิบโมงแล้วนะ”
มิเชลเธอทำท่ากระวนกระวายใจล่ะครับ ผมก็กวาดพื้นไปเรื่อยมองดูอาการของเธออยู่
“อ้าวแม่ จริงเหรอคะ ได้ค่ะได้ งั้นหนูไปเองนะคะแม่ ไม่เป็นไรค่ะ  แม่พาเจ้าโทนี่ไปหาหมอเถอะค่ะ”
มิเชลกดโทรศัพท์ไปหาแม่ของเธอล่ะครับ แต่ท่าทางที่คุยน่าจะเป็นเรื่องไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
“มีอะไรเหรอมิเชล”
ผมถามขึ้นครับ เพราะเห็นสีหน้าของเธอแล้วไม่ค่อยสบายใจเลย
“แม่มาไม่ได้น่ะทอมมี่ เจ้าโทนี่มันตกบันได”
“โทนี่”
“อ้อ โกลเด้นฯที่บ้านน่ะ มันแก่แล้ว”
“อ้อ ฮ่าๆ ให้เราพาไปไหม”
ตอนแรกนึกว่าใคร หมานี่เอง โอ้ยกูคิดไปโน่นแล้ว
“ไม่เป็นไร นายต้องเปิดร้านนี่ เดี๋ยวคุณแม่ว่าเอา”
“ไม่หรอกน่า เดี๋ยวลองขอดู เธอไม่รู้เหรอว่าคุณแม่ดีใจมากนะที่เธอได้ถ่ายนิตยาสาร”
ไม่อยากจะบอกเลยครับ คนที่ซื้อนิตยาสารฉบับนี้ประจำก็คุณแม่ของผมนั่นล่ะครับ เปรี้ยวนะเห็นแบบนี้แล้ว ฮ่าๆ
“ไม่อยากรบกวนเลยนะทอมมี่”
“เอาน่า เดี๋ยวเราลองโทรฯไปถามให้”
ผมก็วางไม้กวาดลงล่ะครับ แล้วล้วงเอาโทรศัพท์ออกมากดโทรฯบอกคุณแม่
“ได้จ๊ะต้อม ไปเลยลูก นี่อย่าลืมถ่ายรูปตอนเขาถ่ายมาให้แม่ดูด้วยนะ เอ๊ะ ไม่เอาดีกว่า อัดวีดีโอมาให้ดูเลย เสื้อผ้าหน้าผมเขาทำยังไง แม่อยากรู้ อิอิ”
นั่นไงครับ คุณแม่ของผมเป็นแบบนี้ล่ะ ผมยิ้มออกมาทันที พอวางสายก็เดินเข้าไปบอกพี่แมวครับว่าผมจะออกไปข้างนอกฝากดูร้านแทนด้วย เพราะพี่แมวแกพักอยู่ที่นี่ ความจริงทุกคนในร้านดีใจกันหมดเลยนะครับที่ได้รู้ว่ามิเชลเธอจะได้ถ่ายนิตยาสาร
“ป่ะ เรียบร้อย”
ผมเดินยิ้มออกมาบอกมิเชลล่ะครับ
“ได้เหรอ คุณแม่ไม่ว่าอะไรเหรอทอมมี่”
ผมส่ายหน้าครับ ที่จริงก่อนเดินออกมาเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า สวมแจ็กเก็ตทับอีกตัวเพราะข้างนอกอากาศมันหนาว
“ขอบใจนะทอมมี่ ถ้าไปคนเดียวเราคงเขินแย่”
“ไม่เป็นไรน่า เราอยากไปอยู่แล้ว จะไปถ่ายวีดีโอมาให้คุณแม่”
ผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินไปเปิดประตูรถ วันนี้เอารถเธอไปครับ เพราะสงสารรถผม มันไกลเกินไปกลัวว่ามันจะดื้อขึ้นมาซวยเลยนะนั่น
“ตื่นเต้นจังเลยทอมมี่”
พอถึงหน้าตึกของนิตยาสารตอน ๑๑ โมงกว่าๆ มิเชลก็มีสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด ต้อมหันมายิ้มให้
“ไม่ต้องตื่นเต้นไปหรอกน่ามิเชล เธอทำได้อยู่แล้วเราเชื่อ”
รอยยิ้มที่เขาส่งมาให้ทำให้ใจมันชื้นขึ้นมา นี่น่ะหรือกำลังใจจากคนที่เราชอบ? พอคิดได้ถึงตรงนี้ก็เมินหน้าออกนอกกระจกรถ
“อ้าวเป็นไรไปมิเชล โอเคไหม อยากกินชาร้อนๆก่อนไหม เดี๋ยวเราจัดให้”
“ไม่ ไม่เป็นไร เราคงตื่นเต้นไปหน่อย เข้าไปกันเถอะกลัวว่าเขาจะรอ”
มิเชลลงจากรถแล้วสะพายกระเป๋าเดินนำหน้าเข้าไปในตัวอาคาร ต้อมเองก็จอดรถแล้วเดินตามเข้าไป
“มาแล้วเหรอมิเชล มาๆ แต่งหน้าทำผมก่อน”
ช่างแต่งหน้าที่ยืนคุยกันอย่างออกรสพอเห็นมิเชลก็ร้องทักมา เธอมาก่อนเวลามากพอสมควร เพราะในสตูดิโอยังไม่มีคนเท่าไหร่นัก ส่วนต้อมพอเดินเข้าไปก็ไปหาที่นั่งเอาหนังสือเรียนออกทำท่ากางแล้วอ่าน ความจริงไมได้อ่านแต่เอากล้องวีดีโอซ่อนไว้เพื่อถ่ายทุกขั้นตอนของการทำงาน
“นั่นแฟนเหรอจ๊ะ มิเชล”
ช่างแต่งหน้าถามขึ้น มองมาทางต้อม
“อ๊ะ เพื่อนค่ะพี่ ไม่ใช่”
“อย่ามาหลอกเลย ต๊าย หล่อนะจ๊ะเนี่ย ตัวสูงเชียว นี่โทมัส ไปเรียกคุณ ซาร่ามาดูหน่อยสิ”
ช่างแต่งหน้าบอกช่างทำผม ความจริงต้อมถูกมองตั้งแต่เดินเข้าไปนั่งแล้ว แต่เขาไม่ได้สนใจมอง เพราะมัวแต่ถ่ายวีดีโอ
“มากับมิเชลเหรอคะ”
สาวผมบลอนด์แต่งตัวเปรี๊ยวจี๊ดเดินตรงดิ่งเข้าไปหาต้อม
“หือ ผมเหรอ อ่ะ ครับ ใช่”
ต้อมหันซ้ายหันขวา
“ลองยืนให้ดูหน่อยได้ไหมคะ”
“หือ ทำไมครับ ผมขี้เกียจ”
เขาพูดหน้าตาเฉยไม่สนใจหันกลับลงไปมองกล้องวีดีโอใหม่ ในใจก็คิดรำคาญว่ามายืนขวางทางเลนส์
“เอ่อ คือรบกวนยืนให้ดูหน่อยค่ะ”
เธอย้ำ เน้นน้ำเสียงที่อ้อนวอน
“ครับ”
ต้อมยอมลุกขึ้น ทำสีหน้านิ่งๆไม่ได้แสดงความไม่พอใจออกมามากนัก แต่สายตาหันไปมองมิเชลที่เธอส่งยิ้มหวานมาให้ ต้อมพอเห็นถึงได้ยิ้มออก
“หือ อะไรนะมิเชล”
เธอทำปากเหมือนบอกอะไรบางอย่างข้ามฝั่งมา ต้อมเองก็พยายามอ่านปากนั้นอยู่
“หุ่นดีมาก หน้าตาก็ดี คือเรามีลูกค้าที่เขากำลังต้องการตัวนายแบบเพื่อถ่ายบัวร์ชัวร์ออกตัวสิค้าใหม่น่ะค่ะน้อง บุคลิกที่เขาระบุมาตรงกับน้องเลยนะคะ ลองไปแคสหน้ากล้องดูหน่อยไหม”
เธอพูดออกมาแล้วยิ้มแสยะออกมา ที่ยิ้มแสยะเพราะเด็กสมัยใหม่ต้องการเป็นดารากันแทบทุกคน ถ่ายแบบก็ยังดี และคิดเอาว่าต้อมเองก็คงเป็นหนึ่งในนั้น
“หือ ผมน่ะเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ สนใจไหมคะ”
“ไม่ครับ ผมพามิเชลมาเฉยๆ ผมไม่ได้อยากจะเป็นนายแบบ”
คำพูดและท่าทางของต้อมทำให้เธอถึงกับอึ้ง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
“ลองดูหน่อยสิคะน้อง มีแต่คนอยากจะมาแคสตัวนะ”
เธอบอกยี่ห้อของสินค้า ยี่ห้อเสื้อผ้าชื่อดังของฝั่งอเมริกาแต่สินค้าที่จะออกมาใหม่คือน้ำหอมและผลิตภัณฑ์ดูแลผิวสำหรับผู้ชาย
“ครับ”
ต้อมนั่งลงไม่สนใจเธออีกต่อไปสายตามองดูกล้องแล้วยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังถูกบันทึกลงไปในกล้องนั้นกำลังทำอะไรอยู่ เธอที่ยืนมองต้อมอยู่เดินผละออกไปตรงไปหามิเชล คุยกับมิเชลอยู่สักพักมิเชลก็เดินตรงมาหาต้อมทั้งที่บนหัวยังมีโรลม้วนผมอยู่
“เขาไม่ให้ถ่ายเหรอมิเชล อย่าไปบอกเขาดิ เราถ่ายไปให้คุณแม่นะ”
ผมรีบออกตัวครับ เพราะท่าทางป้าคนนั้นคงไม่ชอบใจที่ผมไม่อยากไปแคสตัวให้เธอ
“เปล่าหรอกทอมมี่ นายไม่อยากไปแคสตัวหน่อยเหรอ”
“หือ ทำไมล่ะ เราไม่อยากเป็นนายแบบนี่ อย่างเราเนี่ยนะ ฮ่าๆ”
ผมไม่เชื่อหรอกครับว่าหน้าตาอย่างผมจะไปเป็นนายแบบอะไรกับเข้าได้ รู้นะว่าหล่อ แต่ไม่น่าจะหล่อขนาดนั้น หุหุ
“ทำไมล่ะทอมมี่ ทอมมี่หล่อจะตาย ลองดูสิ เผื่อได้ เขาให้ค่าจ้างเยอะมากนะรู้ไหม เนี่ยปกนี้เราได้มาหลายพันเลยนะ”
“หา”
ผมหูผึ่งทันทีครับ ท่าทางผมมันทำให้มิเชลหัวเราะออกมา ตายห่า หลายพันเหรียญเลยเหรอ เฮ้ย จริงดิ ผมส่งให้พ่อกับแม่สบายไปหลายเดือนเลยนะนั่น
“เอาๆ ลองก็ลอง”
มิเชลยิ้มให้ผมครับแล้วเดินไปบอกป้าคนนั้น พอบอกเสร็จเธอก็เดินกลับมาหาผมยิ้มแปลกนะผมว่า คงจะเหยียดหยามอยู่ไม่น้อยเพราะตอนแรกผมบอกไม่สนแต่พอรู้ว่าได้เงินผมกลับสนขึ้นมา ใครจะไม่สนวะ เงินเหรียญแลกเป็นเงินไทยไม่ต้องพูดถึง
“เปลี่ยนใจแล้วใช่ไหมคะ”
น้ำเสียงแดกดันผมเหลือเกินป้าคนนี้
“ลองดูน่ะครับ”
“ค่ะ เชิญทางนี้ อ้อ กล้องน่ะ ปกติเราไม่อนุญาตนะคะ แต่ไม่เป็นไร ที่จริงพอถ่ายเสร็จขอเขาก็อปปี้ได้นะ”
เอ่อ ผมนี่ยิ้มไม่ออกเลยครับ นี่หนังสือผมเล็กไปเหรอวะ ทำไมเธอรู้ แหะๆ
“ช่วยถอดเสื้อออกหน่อยค่ะ”
เฮ้ย จะให้ผมถ่ายโป๊เหรอเนี่ย ไม่เอานะโว้ยเฮ้ย
“เอ่อ”
“อย่าคิดมากเลยค่ะ นายแบบคือแบบให้กับสินค้า เราต้องมั่นใจว่าเรือนร่างเราขายได้ มีจุดดึงดูดที่พอจะให้ลูกค้าสนใจเลือกเรา อย่าลืมนะคะว่านายแบบนางแบบเป็นเสมือนแบรนด์แอมบาสเดอร์”
“ครับ”
เอาวะ ถอดก็ถอดไม่อายหรอกครับ แม้จะมีแต่ผู้หญิงกับเกย์ก็ตามเถอะ ตากล้องไม่รู้ว่าเป็นเกย์หรือผู้ชาย เพราะผมยาวลงถึงกลางหลังเขียนตาดำ เหอๆ จะให้ผมเดาว่าเขาเป็นอะไรดีวะเนี่ย แต่เอาวะอากาศในนี้มันไม่หนาวอุ่นดี ถอดหน่อย
“อืม ดีค่ะ หุ่นไม่มากไม่น้อย ผิวพรรณดี ดูแข็งแรง”
อ้าวป้านี่ อ่านกินกูซะ เขินนะโว้ย
“ลองทำหน้าดุๆ ไม่มีอารมณ์ร่วมกับอะไรเลยหน่อยสิคะ”
พอผมไปยืนหน้ากล้อง โหยส่องไฟมาขนลุกครับท่าน จ้ามาก ร้อนน่ะสิที่ขนลุก เผากันเลยว่างั้น
“หน้าดุๆ ยังไงครับ”
ผมไม่เข้าใจครับ เลยร้องถามออกไป
“เหมือนว่าเกลียดคนทั้งโลกอยู่น่ะคะ ลองทำตาขวางๆ แต่ให้เป็นความดุที่มีเสน่ห์”
เอ้ย ป้า ดุแบบมีเสน่ห์ บ้าไปแล้วเว้ย ใครจะดุแล้วมีเสน่ห์วะ เอาล่ะสิ งั้นกูทำหน้าเกลียดมึงเลยก็แล้วกันสั่งกูจัง
“ซ้ายหน่อย ก้มหน้านิด อืม นิ่งไว้ๆ กัดฟันทางซ้ายหน่อย”
ตากล้องร้องสั่งมาครับ ผมก็ทำตามที่มันบอก รีบทำครับเพราะร้อน เหงื่อจะไหลแล้ว
“ซาร่ามาดูนี่สิ”
พอตากล้องหยุดผมก็รีบเดินออกมาทันที
“อ๊ะเดี๋ยวสิ จะไปไหนคะ”
“โห ร้อนครับ ผมร้อน”
“อิอิ โอเคๆ งั้นยืนรอตรงนั้นก่อน”
เธอหัวเราะครับ ขำตรงไหนวะ กูร้อนจริงๆนะเว้ย เออลืมบอก ผมถูกนำตัวไปอีกสตูดิโอหนึ่งนะครับไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับมิเชล
“นี่ล่ะที่เขาต้องการ เอาไฟล์ส่งให้หน่อยชั้นจะส่งหาคุณพอลตอนนี้เลย”
ป้าแกพูดขึ้นครับแล้วเดินไปไหนไม่รู้
“พี่ๆ ผมใส่เสื้อได้ยังครับ”
ผมเดินไปหาตากล้องครับ พอออกมาจากตรงที่เขาถ่ายก็เสือกหนาวขึ้นมา อะไรวะเนี่ย
“ยังน้อง รอแป๊บ รอทางโน้นเขาตกลงก่อน จะได้นัดถ่ายเลย”
“เฮ้ย จริงดิพี่ เขาไม่ดูคนอื่นเลยเหรอ”
ผมตกใจสิครับ ร้องออกมาเสียงดัง นี่กูหล่อเตะตามันขนาดนี้เชียว หุหุ ภูมิใจจัง
“นายแบบเราหามาก่อนมิเชลอีกนะน้อง แต่ทางเจ้าของสิค้าไม่ชอบสักคน เขาอยากได้แนวเอเชียๆ แต่หน้าเก๋ๆ ไม่เชยน่ะ”
“แล้วผมล่ะพี่”
“ก็น้องนั่นล่ะ”
อ้าวนะ นี่ตกลงมันชมหรือมันหาว่าหน้าตาผมประหลาดวะเนี่ย กูเนี่ยนะหน้าเก๋ ฮึ่ม หล่อไม่บอกว่าหล่อเลยวะ มาเก๋อะไรกูไม่เข้าใจ
“แล้วเขาจ้างเยอะไหมพี่”
แหะๆ งกอ่ะครับ อยากรู้จริงๆนะ ผมถามเขาเสียงเบาๆ
“ไม่เท่าไหร่หรอกน้อง นายแบบน่ะไม่เหมือนนางแบบ ของน้องถ้าเขาตกลงนี่ก็น่าจะราวๆ ไม่เกินแปดหมื่น”
“เฮ้ย”
แหกปากออกมาครับ ผมกระเด้งตัวไปไกลเลย ขนลุกเกรียว เชี่ยเอ้ย แปดหมื่น พระเจ้าจอร์จ บุญหล่นทับแท้ๆไอ้ต้อมเอ้ย
“ตกใจอะไรน้อง ไม่เกินแปดหมื่นนี่ต้องถ่ายให้เขาทั้งหมดเลยนะ ทั้งวีทีอาร์ ผลิตภัณฑ์ทุกตัว โชว์ตัว แต่โชว์ตัวเขาจะให้เป็นจ็อบๆไปไม่รวม”
“แล้วสัญญากี่ปีครับพี่”
คือผมก็ไม่ได้โง่นะครับ ที่นี่คุณแม่สอนเสมอว่าจะซื้ออะไรหรือจะทำอะไรต้องรอบคอบ เรื่องพวกนี้ เพราะที่นี่เขาฟ้องร้องกันได้
“ปีเดียวน้อง ที่นี่ปีเดียวทั้งนั้นล่ะ”
ผมพยักหน้ายิ้มออกมาเลยครับ สุดยอด ไม่เสียเที่ยวจริงๆเลยเว้ยเฮ้ย
ด้านมิเชลพอแต่งหน้าทำผมเสร็จก็เปลี่ยนชุด กางเกงยีนส์ตัดขาสั้นจู๋ที่ชีวิตประจำวันไม่เคยสวมใส่แต่เธอก็สวมใส่มันได้ตอนแรกเขินจัดเพราะไม่คิดว่าต้องสวมใส่ชุดที่มันล่อแหลมขนาดนี้แต่ก็คิดว่าเป็นงานไปเสียแล้วจึงสบายใจ เสื้อกล้ามสีขาวใส่ทับกับบราสีดำ ผมที่ดัดเป็นลอนแล้วยีให้แตกเป็นเหมือนสาวผมหยิกตามธรรมชาติ หน้าที่แต่งแบบนู๊ดๆ ไม่เน้นสีสันอะไรมาก เน้นความบริสุทธิ์ของใบหน้านางแบบ เธอสด ใหม่ สวยหาที่ติไม่ได้ ตามเนื้อตัวถูกทาด้วยครีมสีเข้มเพื่อทำให้ผิวออกสีน้ำตาล ลูบไปด้วยเกร็ดเพชรระยิบระยับ
“เยี่ยมมากมิเชล เปลี่ยนชุดสอง”
พอถ่ายเซ็ตแรกเสร็จช่างกล้องก็บอกให้เธอไปเปลี่ยนชุด ส่วนต้อมเองพอนั่งรออยู่สักพักซาร่าก็กลับเข้ามา
“รอไม่เกินครึ่งชั่วโมงนะ พอลกำลังเข้ามา”
เธอเอ่ยขึ้นยิ้มอย่างพอใจ ต้อมทำหน้างงๆ เพราะไม่รู้จักคนที่ชื่อพอล
“เขาตกลงแล้ว เพียงแต่จะเข้ามาดูตัว เธอเตรียมเซนสัญญาได้เลยนะทอมมี่”
ต้อมอ้าปากค้าง ทำไมมันง่ายขนาดนี้ เขาคิดอยู่ในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“เป็นไงบ้างทอมมี่”
มิเชลเดินออกมาหาต้อมหลังจากเปลี่ยนชุดใหม่เสร็จ ทรงผมก็ยังคงเดิม เพียงแต่เพิ่มสีให้รอบขอบตาและเพิ่มสีสันให้ใบหน้ากว่าเดิม
“อ๊ะ”
ต้อมอ้าปากค้าง มองมิเชลตั้งแต่หัวจรดเท้า มองจนเธออายหน้าแดง
“มองอะไรทอมมี่”
“สวย เธอสวยมากมิเชล”
“บ้าเหรอ ก็คนเดิม นายนี่ ว่าแต่นายเป็นไงบ้าง ว่าไง”
มิเชลหน้าแดงจัดเอ่ยถามไปถึงเรื่องของเขาเพื่อเบี่ยงประเด็น
“ไม่ได้หรอกมั้ง เราแห้งจะตาย ฮ่าๆ แต่ไม่เป็นไร เสร็จแล้วเราไปกินข้าวกันไหม มีร้านอาหารตรงโกลเด้นเกทส์ เราเคยไปสวยนะ”
“อืม ได้ๆ เราเลี้ยงเองนะ”
“คร้าบ มิเชล”
“หือ ว่าไงทอมมี่เราจะต้องไปแล้วนะ”
“เธอสวยจริงๆนะ”
“บ้า”
มิเชลค้อนวงใหญ่ก่อนจะรีบเดินไป อายจนสีสันบนใบหน้ามันยอมแพ้เพราะเลือดฝาดมันระบายสีให้พวงแก้มเด่นชัดกว่าสีเคมีเสียอีก พอคนที่ทางทีมงานรอคอยมาถึงเขาก็ตรงเข้ามาหาต้อมทันที ชายวัยกลางคนผมบนศีรษะบางจนแทบไม่มีผมใบหน้าที่แดงจัดด้วยผิวเขาเป็นเช่นนั้น แววตามองต้อมอย่างพิจารณา
“อืม ดีซาร่า ผมตกลง”
เขาหันไปบอกกับซาร่า
“เตรียมสัญญาด้วยนะอลิซ”
เขาหันไปสั่งคนที่เดินตามหลังเขามา ต้อมเองนั่งมองตาปริบๆ เพราะไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไรกัน
“ทอมมี่ มานี่หน่อย”
ซาร่าพยักหน้าให้ต้อมลุกจากเก้าอี้ให้เดินเข้าไปหา
“นี่คุณพอลเจ้าของแบรนด์”
ต้อมทำตาโต
“เอ่อ ครับสวัสดีครับ”
“รูปร่างดีมากนะ ผมตกลงใจเลือกคุณเป็นพรีเซนเตอร์ให้เรานะทอมมี่”
“อ่ะ ครับ จริงเหรอครับ”
ร้องขึ้นทำหน้าตาแบบไม่อยากจะเชื่อ
“จริงไม่จริงเดี๋ยวเลขาผมจะบอกว่าต้องทำยังไงบ้าง”
“เว้ย ไม่อยากจะเชื่อ”
“ฮ่าๆ คุณเป็นนายแบบให้แบรนด์ของเราแล้วนะ”
เขาพูดแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ต้องถ่ายต่ออีกใช่ไหมเจฟ”
ซาร่าหันไปถามช่างกล้อง
“จะให้เริ่มถ่ายตัวอย่างในวันนี้เลยไหมพอล”
“เอาสิ ผมอยากเห็นแล้วเหมือนกัน แต่ให้ทอมมี่ไปเซนสัญญาก่อนดีกว่าจะได้ทำงานอย่างสบายใจ”
สรุปแล้วต้อมได้รับเลือกให้เป็นพรีเซนเตอร์ให้กับสินค้าของพอลอย่างเป็นทางการ แต่ก่อนเซนเอกสารต้อมเองรีบโทรฯกลับไปบอกคุณยุพิน
“คุณแม่ๆ ผมมีเรื่องจะบอก”
เสียงดังอย่างไม่เคยเป็น เสียงดังจนคุณยุพินต้องเอาโทรศัพท์ออกให้ไกลหู
“มีอะไรลูก หือ ไปทำอะไรมา ท่าทางดีใจเชียว”
“ผมตื่นเต้น คุณแม่ เว้ย ผมตื่นเต้น ดีใจที่สุดเลย”
“ใจเย็นๆพ่อต้อม ไหนลองว่ามาซิ มีอะไรจะบอกแม่เหรอ”
“ผมได้งานแล้วคุณแม่ ผมได้เป็นนายแบบ”
ต้อมร้องออกมาบอกยี่ห้อของสินค้า
“กรี๊ดดด จริงเหรอลูก กรี๊ด ให้ตายเถอะลูกชายชั้น กรี๊ด เอาพอร์ทโฟลิโอมาให้แม่ดูด้วยนะ แม่อยากเห็น กรี๊ด ตายแล้วชั้นมีลูกชายเป็นนายแบบ กรี๊ด”
สรุปว่าคนที่กรี๊ดออกหน้าออกตาคือคุณยุพิน เธอดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ ร้องออกมาจนลูกค้าในร้านตกใจ
“ทุกคน ลูกชายชั้นๆ จะได้ถ่ายแบบแล้ว ดีใจกับชั้นหน่อย กรี๊ด”
เธอหันไปบอกลูกค้าและพนักงานในร้านอย่างดีใจ เสียงฮือฮาดังเข้ามาในโทรศัพท์
“คุณแม่ครับ แค่นี้ก่อนนะครับ ผมจะต้องไปถ่ายต่อ เดี๋ยวกลับบ้านแล้วจะเอารูปไปให้ดู”
ต้อมวางสายไปแล้ว ใบหน้าที่เบิกบานดีใจจนเกินจะเก็บทำให้บรรยากาศในห้องสตูดิโอดูชื่นมื่นขึ้นมาทันที
“ดีมากทอมมี่ เข้าใจโพสต์นะ มุมภาพสวยมาก”
ช่างกล้องชมเพราะต้อมโพสต์ท่าตามที่เขาให้โจทย์มาแต่เพิ่มสีหน้าเข้าไปและเบนคอให้ได้มุมยิ่งกว่าเดิม เขาชอบถ่ายภาพย่อมรู้ดีว่ามุมไหนน่ามอง มุมไหนไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดา
“เยี่ยม ผมจะเอารูปนี้ล่ะโปรโมทย์ เก่งมากทอมมี่ สินค้าเราจะวางตลาดปลายเดือนหน้า ช่วงนี้นายรักษาหุ่นหน่อยนะ อย่าให้อ้วน อย่าให้ผอม เอาแบบนี้ อลิซ จัดการให้ผมด้วย”
เจ้าของแบรนด์สินค้าเดินมาชะโงกหน้าดูในกล้องพอใจกับถาพที่เห็น พอไปดูที่จอคอมฯยิ่งพอใจเพราะทั้งแสงสีอารมณ์ของภาพมันไปด้วยกันอย่างดี
“เป็นไงบ้างมิเชล”
สนุกสุดๆไปเลยครับ วันนี้มันเป็นวันสุดๆของผมเลยทีเดียว ไม่เคยคิดเลยนะว่าเกิดมาผมจะหาเงินได้มากเท่านี้มาก่อน ถึงว่านะมีแต่คนอยากจะเป็นดารา ผมรู้แล้วว่าทำไม ตอนอยู่ที่เมืองไทยเห็นเพื่อนๆผมมันบ้าพาแฟนไปดูเขาประกวดค้นฟ้าคว้าดาว ผมนี่ต่อต้านนะไม่ชอบเลย เพิ่งมารู้ตอนนี้เองนะว่ามันได้เงินมาไม่ลำบากเลย ไม่ต้องออกแรงอะไรเลย ค่าจ้างที่เขาให้แบ่งกันครับ ค่าตัวหรือค่าที่ผมรับเป็นพรีเซนเตอร์ให้เขานี่ แปดหมื่น ส่วนค่าลิขสิทธิ์ของรูปอีกไม่กี่พันตามกฏหมายของอเมริกา แต่เวลาไปออกงานโชว์ตัวนี่สิครับ โอ้ย อยากจะบ้าตาย แค่เงินแปดหมื่นนี่ผมแทบจะบ้าอยู่แล้วนะ โชว์ตัวงานละไม่ต่ำกว่าห้าพัน แค่ไปไม่กี่ชั่วโมง คุณอลิซบอกว่าอาจจะมีถอดเสื้อโชว์เนื้อหนังบ้าง เว้ยเฮ้ยต่อให้ถอดมากกว่านั้นผมก็ไม่อายหรอกนะ ห้าพันเชียวนะท่าน ฮ่าๆ งกขึ้นเลยผม
“สนุกดี นายได้เป็นพรีเซนเตอร์แล้วใช่ไหมทอมมี่ จริงๆด้วย ดีใจจังเลย”
เธอคงรู้แล้วล่ะครับ ผมออกจะดังนี่นะ ฮ่าๆๆ
“เว้ย ดีใจเหมือนกัน เราดีใจจังเลยมิเชล”
ผมโผเข้ากอดเธอเลยครับไม่รีรอ ตอนแรกเธอชะงักแต่เอาไปเอามาเราก็กอดกันกลมอยู่หน้าตึก
“ดีใจที่สุดเลย”
“ดีใจเป็นบ้าเลย ฮ่าๆ ไปกินติมกันมิเชล”
“ได้ๆ เลี้ยงฉลองให้กับความสำเร็จ”
มีความสุขที่สุดเลยโว้ย ผมจะแบ่เงินส่วนหนึ่งให้คุณแม่ แล้วส่งกลับบ้านให้หมดเลยนะ แต่งรถเพิ่มอีกนิดหน่อย แล้วก็เก็บที่จะได้เพิ่มจากการไปโชว์ตัวเอาไว้เรียนจะได้ไม่รบกวนคุณพ่อกับคุณแม่ ผมต้องรีบกลับไปบอกเขาแล้ว ดีใจจังเลยครับ
“ลูกต้อม กรี๊ด ลูกชายชั้น”
พอกลับไปถึงที่ร้านก็เห็นคุณแม่กับพี่ๆที่ร้านออกมารอ โหย นี่ผมเป็นคนดังไปแล้วเหรอเนี่ย
“ตายแล้วลูกชายชั้น แม่ว่าอยู่แล้วเชียวว่าสักวันเราต้องไปเตะตาพวกแมวมอง ดีใจจริงๆเลย มาๆลูกแม่ทำกับข้าวไว้รอเรา”
“เป็นไงพ่อนายแบบ ถ่ายแบบแล้วก็มาทำงานที่ร้านไม่ได้แล้วสิเนี่ย”
พี่แพทย์ครับ เอ๊ะ นั่นคุณพ่อก็มา พี่เจคด้วย
“พี่ต้อมๆ นายแบบยังไงเหรอ ปริ๊นทำไมไม่ได้เป็นอ่ะ”
แล้วก็นี่เทวดาตัวน้อยของผมครับ
“โหยพี่แพทย์ ไม่ว่าผมจะถ่ายแบบหรืออะไรผมก็ยังจะทำงานเหมือนเดิมครับ ผมไม่เปลี่ยนไปหรอกครับพี่”
“ขอบใจนะจ๊ะลูก แต่แม่ไม่ได้ว่าอะไรนะ นายแบบมันต้องพักผ่อนเยอๆหน้าตาจะได้สดใส”
“ไม่หรอกครับคุณแม่ ผมเคยเป็นยังไงผมก็จะทำอยู่แบบนั้นล่ะครับ ที่เขาเลือกผมก็เพราะผมเป็นของผมอยู่แบบนี้นี่ครับ”
ผมพูดล่ะครับ ไม่อยากให้ครอบครัวคิดว่าผมจะเปลี่ยนเพราะการได้เป็นนายแบบให้กับสินค้าตัวนี้ ไม่เห็นจะเกี่ยวผมว่ายังไงผมก็ไม่มีทางเปลี่ยนแน่ๆ ผมรับรอง
“หนูมิเชล ว่าไงจ๊ะ ตายจริงแต่งหน้าแบบนี้แม่จำเกือบไม่ได้ สวยมากจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณแม่ นี่ค่ะดีวีดีเบื้องหลัง”
“กรี๊ด”
ทุกคนหันมามองคุณแม่เป็นตาเดียว เพราะคุณแม่กรี๊ดดังมากๆครับ ดังจนวงแตก ทำท่าไม่อยากจะนินทาเลยนะว่าเหมือนสาววัยรุ่นเลยนะ มิเชลก็มิเชลเถอะเจอคุณแม่ผมไปคงหนาวอยู่เหมือนกัน
“คุณย่าเจ็บตรงไหนเหรอ”
พี่ปริ๊นทำหน้าหวาดๆครับ
“ฮ่าๆ คุณย่าดีใจนะครับพี่ปริ๊น ป่ะขี่หลังพี่ไหมวันนี้”
“อ่า นังลงๆ”
“พี่ปริ๊น นั่นอีกแล้วนะเรา ไปกวนพี่เขาอีกแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับคุณพ่อ วันนี้ให้พี่เป็นอะไรดี”
“อิอิ เป็นหมู”
“อู๊ดๆๆๆๆๆ”
ผมก็ทำไปตามเรื่องนั่นล่ะครับให้พี่ปริ๊นขี่หลังวิ่งเข้าไปในร้าน เสียงร้องทักดังระงม ไม่แปลกใจเลย แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปนะผมเคยทำอะไรก็ยังทำอยู่ อะไรกันกะอีแค่ได้ถ่ายแบบจะมาให้ความสำคัญอะไรกับผมมากขนาดนั้นวะเนี่ย เคยเป็นยังไงก็ไม่เคยเปลี่ยนไม่คิดว่าจะเปลี่ยนด้วย

Written by eiky

Ps.หลายสีหน่อยนะคร้าบ เพื่อการง่ายต่อการอ่าน
ผมว่าจากที่จะไม่วางเรื่องคงต้องไปคิดใหม่แล้ว เพราะเขียนยาก เอาแบบไหนดีน้า อิอิ โรแมนติก คอมเมดี้ หรือแบบจัดหนัก ขอเสียงหน่อย แหะๆ

[sweardear]

โรแมนติก คอมเมดี้ ดีกว่านะคะ อ่านสบายกานหน่อย หนักไปสงสารต้อมเกิน อยากให้ต้อมเจอคนดีๆอะคะ เน๊อะ อิอิ แบบพระเอกหรือนายเอกน่ารักๆก็ดีนะ ที่เค้าเอาใจเข้าใจต้อมอ่ะนิ้ อุอุื ต้อมส่งเงินให้ที่บ้านพ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องทำงานหนักแล้วด้วย เย้ ดีใจจัง

[Wordslinger]

โรแมนติกดีกว่าค่ะ ดีกว่ามากๆ เพราะเท่าที่อ่านมารู้สึกจะเศร้าไปทางอารมณ์ของซันมากๆ

และรู้สึกหดหู่กับซันมากค่ะ

อ่านตอนนี้แล้ว...ขอโทษคุณอิ๊กนะคะ...รำคาญยัยมิเชลอะไรนี่มากเลยค่ะ เหมือนชีจะเป็นนางเอกเลยค่ะ เพราะบทชีเด่นกว่าทุกๆคนมาก เท่าๆกับต้อมเลยค่ะ ซึ่งดิฉันขัดใจมากๆ ย้ำมากๆ อิอิ แล้วก็รำคาญต้อมด้วยค่ะ เพราะเหมือนจะอะไรๆกับยัยมิเชลด้วย ไหนว่ารักพี่นายคนเดียว!? เชอะ

แต่ก็ตามใจคุณอิ๊ก เพราะยังไงก็จะคอยติดตามอ่านอยู่แล้ว แม้ว่าในท้ายที่สุด ต้อมจะตกลงปลงใจกับยัยมิเชลก็ตามที!

งอน!

 

[meiji]

อย่าเศร้าอย่างเดียวพอพี่ รับไม่ได้ T^T 
ยังมองไม่เห็นทางที่ต้อมจะได้คู่กับซันเลยย
มาไวไวนะคะ ลุ้นมากอ่ะ คู่นี้
กลัวเเต่ว่าพี่นายจะมาว่าต้อมรึป่าวเนี่ย ชั้นส่งแกไปเรียนหนังสือนะยะ 555