stolen heart
รักนิดๆ แต่รักนานๆ
20
มหาวิทยาลัย K ผมนักศึกษาปี 1 คณะบริหารธุรกิจเต็มตัว กำลังขับเคี่ยวเกมบาสเกตบอลเล่นมันๆ กับเพื่อนและรุ่นพี่ร่วมสถาบัน
"กริชว่าง มังกร!" พี่เหยี่ยวสั่ง
"ได้เลยคร้าบพี่!"
"วู้วววววว เยสสสสส" ผมยัดดรั๊งค์ลง สะใจ วะฮะฮ่า
เหงื่อเปียกโชกหยดแนวคาง แว่นขึ้นฝ้าต้องถอดเช็ดออก สนุกจนลืมหายใจ
"กริชเพื่อนกู ยะฮู้!"
"เยี่ยมมาก ไอ้น้อง!"
"ดรั๊งค์แข่งกับพี่เหรอ"
"สุดยอดว่ะ 555" มังกร พี่เหยี่ยว พี่เจฟฟรี่เพื่อนพี่เหยี่ยว เพื่อนใหม่วิดวะชื่อเก็ทเล่นในทีมรุมเทคมือ ตบหัวหูขยี้มั่วซั่ว แสดงความยินดีเหมือนแกล้ง
"โอย...หล่อแล้ว เบาๆ" ขาแว่นจะทิ่มตา เงยมองข้างสแตนด์ถึงเห็นคนของผมยืนยิ้มอยู่
มานานหรือยัง ทำไมไม่เรียก
"ณิช..."
"กูลืมบอก!" แฮงค์ตะโกน นั่งเอนพิงหน้าขาเจนอยู่บนสแตนด์
"มันไม่ให้กูเรียก!" เจนอีกคน
ผมชี้หน้าคาดโทษ ส่งสัญญาณให้คนอื่นเข้าแทน เล่นขำๆ กินตังค์ตอนเย็นแต่ขอโทษเอาจริงทุกตา กัปตันทีมบาสเกตบอล ม.K ชื่อพี่รักษ์มาคุเคี้ยวฟันกรอดๆ จะเอาคืนอยู่อีกฝั่ง สนุกกว่าซ้อมทีมมหาวิทยาลัยตัวจริงเสียอีก
"แฮงค์ลง นานแล้วนะมึงน่ะ"
"เจน ถีบมันลงมาที" เสียงรุ่นใหญ่กับมังกรเรียกในสนาม
"กูเกลียดไอ้เชรี่ยพี่เจฟฟรี่ว่ะ มังกรแม่งเนรคุณอีกคน" แฮงค์กระปอดกระแปดเปลี่ยนตัวกับผม
---
รับน้ำจากมือน้อง ตัวสูงขึ้น ขาวขึ้น ออร่าดาราจับใสสว่างทว่ายังอยู่ในชุดนักศึกษาภาคฟู้ดวิทยาลัยเราดังเดิม เพิ่มแถบ 3 เส้นสีเขียวอ่อนปีสุดท้ายจะจบแล้วเท่านั้นเอง
"มานานยัง?"
"มา..." น้องไม่ทันพูดก็...
"นานมากกกกกก!"
"นานสุดๆ จนมาการองจะหมดล่ะ"
สองคนชื่อพี่โจ๊กกับบีร้องแซว นั่งชั้นถัดขึ้นไปจากเจนกำลังจกถุงขนมง่วนอยู่ พี่โจ๊กเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพี่เหยี่ยว ส่วนบีเรียนคณะเดียวกันกับผมแต่คนละสาขาวิชา เก็ท บี พี่โจ๊ก พี่เจฟฟรี่ แก๊งนี้มักจะตัวติดกันอยู่ตลอดจึงสนิทไปโดยปริยาย
"เอามากินหน่อยบี อร่อยเปล่า"
เจนเรียนถาปัดโดยเลือกรับทุนของอาทิตย์กรุ๊ป เวลานี้ผมยาวมัดหางม้าครึ่งหัว กระดุมเชิ้ตนักศึกษาแทบไม่ได้ติด โชว์เซ็กส์แอพรีลเต็มสูบ ดูยังไงไอ้แฮงค์ก็ยังต้องหวงมากกว่าเก่าอยู่ดี
คนที่เพื่อนออกปากหลังจากมาเรียนที่นี่แค่ 3 วัน 'กูไม่ไปเมืองนอกกับพวกมึงนะ เจนอยู่นี่' จบข่าว
"เหลือสีชมพูกะสีเหลืองเค้ายังไม่ได้ชิมเลยอ่ะ น้องณิชทำมาน้อยไปนะ ทำมาใหม่เยอะๆ ด้วยล่ะ" บี
"มึงกินไป 5 แล้ว กูเห็น"
"นั่นสีอื่นนี่นา เจ่เจ้"
"เออๆ บีกินไปเถอะ ผมไม่กินแล้ว"
"เจนใจดีจังเลย เค้าชอบเจนที่ซู้ดดดดด"
"อ้วก จะฟ้องไอ้เก็ท เฮ้ยเก็ท! เด็กมึงนอกใจไอ้เจน"
"อะไรพี่!?" เก็ทตะโกนจากสนาม
"ใครนอกใจไอ้ดื้อนะ!?" แฮงค์พุ่งกลับมาทันที
"555" เจนขำ
ปล่อยพวกนั้นแบ่งสรรของหวานกันไป ผมจึงถือโอกาส...
"กลับเลยไหม ปะ"
"อาบน้ำก่อนซิ"
"ช้า ไปอาบที่ห้อง" คว้าสัมภาระไม่รอคำตอบ จูงมือน้องออกจากสมรภูมิรบให้ไว
"ฮิ้วววว ไอ้กริชหนีว่ะพี่" มังกรตาไวกว่า
"ณิช! เพลาๆ มือเพื่อนพี่บ้างนะ พรุ่งนี้ควิซ" แฮงค์ป้องปาก
"จัดเลยณิช พี่อนุญาต" พี่เหยี่ยว
"555" พี่เจฟฟรี่เท้าสะเอวหัวร่อขำ
---
-----
ในรถ...บนทางด่วนกลับคอนโดเราที่ฝั่งธน วันนี้ณิชฝึกงานเสร็จเป็นวันสุดท้าย เหลือเวลาอีกครึ่งเดือนจะจบการศึกษาจึงได้เวลากลับมาเขียนรายงานสรุปจบนั่นเอง
"เหนื่อยไหม" ผม
"พี่ถามตัวเองเถอะ เหงื่อซก" น้องจัดการเช็ดเนื้อตัวให้
"ดมเปล่า"
"555 ขับรถอยู่ ดีๆ หน่อยครับบอส"
แกล้งหยอกขณะรถไหลช้าผ่านด่านเก็บเงินอัตโนมัติพอดี อะดรีนารีนความสนุกยังคึกคักเต็มปรี่
"เอ๋ พี่บีส่งอะไรมา พี่ลมถือถุงเปล่า 555 ดูทำหน้า"
"ยังไง" ผมมองถนนขณะเด็กจ้องมือถือ
"อยู่ใกล้ณิชหยิกแน่ อ๊าจริงด้วย พี่เหยี่ยวจับแก้มพี่ลม จะปล้ำด้วย ได้ไงฟะ"
"เดี๋ยวเถอะ" ผมดุ อยู่แค่มือเอื้อมแท้ๆ ยังกล้าพูดถึงคนอื่น
เพื่อนสนิทเก็ทกับบีอีกคน ยังงงว่าณิชของผมไปรู้จักคนของเหยี่ยวได้อย่างไร เจอกันครั้งแรกก็ทักทายพูดจาเหมือนเคยรู้จักกันมาก่อน ผมไม่กล้ามองมาก คุยด้วยธรรมดายังยากเพราะพี่เหยี่ยวหวงจัด นอกเรื่องล่ะ เอาเรื่องผมกับเด็กดีกว่า
"ตกลงว่า?" ชวนคุยเล่นๆ ว่าเย็นนี้มีแผนจะทำอะไร
"ถ้าอยู่นี่ก็รับงานน้อยลง เหลือแค่งานพิธีกรเมนูกรีนกับเชฟในครูซีนสไตลิ่ง อ้อ ช่วงคิชเช่นส์ทอล์คในรายการสอนภาษาอังกฤษอีก แล้วก็รับเชิญในหนังใหม่นิดเดียว"
"นิดเดียวไหน"
"ผ่านกล้อง ลวกเส้นก๋วยเตี๋ยว คุยกับนางเอก 5 นาทีเรื่องที่บอกไง"
"เยอะนะ" แค่นี้ก็หมดไป 3 วันแล้ว
อุตส่าห์ใต้โต๊ะ หลังไมค์สั่งงดรับงานของเด็กดารากับพี่อ้อแอ้เองยังหลงเหลือตามมามากขนาดนี้ ดาราเกิดใหม่มากมายจนกระแสอ่อนลงก็จริง แต่ณิชยังมีงานตลอด จะฮอตฮิตติดลมบนไปไหนทูนหัว
"นี่หดไปเพียบจนเตะฝุ่นอยู่นะ จบเดือนหน้าลงเรียนกอร์งเดงเบลอเลยดีกว่า ไอ้น้ำกับไอ้เชียงเอาด้วยอยู่แล้ว"
"พี่ได้ข่าวว่าใครบางคนแถวนี้จ้างเพื่อนตัวเองเรียนด้วย ค่าเรียน 3 แสนห้า ออกครึ่งนึง แถมผ่อนตลอดชีพอีกใช่มั้ย"
"โอ๋ย พี่กริชอ่ะ เค้าชอบทำอาหาร ไปเรียนคนเดียวไม่หนุก ต้องลำบากด้วยกัน"
"หึหึ พี่อนุญาต บอกเชียงกับน้ำพี่จ่ายให้ทั้งคู่เอง กี่ครอสก็บอก"
"ขอบคุณครับป๋า" เด็กอ้อนถูศีรษะกับต้นแขนเป็นแมว ลืมเรื่องโกอินเตอร์จนได้
"พี่ถามคือเย็นนี้จะกินอะไร ไหงพูดเรื่องจะไปไม่ไปอังกฤษได้ยังไงล่ะนี่"
"นั่นน่ะ"
"เด็กไม่อยากไปยังปากแข็ง"
"โป้งบอส"
"555"
รู้ว่าน้องไม่อยากอยู่อย่างเหงาหงอยคนเดียว แม้จะมีผมไปด้วยแต่ต่างคนต่างเรียน พักไกลคนละเมืองต้องเดินทางไปหากันวันว่างอยู่ดี ผมเลือกที่จะอยู่ที่นี่ต่อตั้งนานแล้ว ณิชต่างหากที่อิดออดกลัวที่เตรียมการไว้จะเสีย หึหึ แกล้งเด็กต่อดีกว่า
ที่ผ่านมาเราไม่เคยแยกห่างจากกันเลย ในหนึ่งวันต้องได้เห็นหน้า มีบ้างไปทำงาน ถ่ายแบบ ถ่ายภาพยนตร์ต่างจังหวัดแต่ผมก็จะขับรถตามไปพักแรมด้วยทุกครั้ง
เรียนเสร็จก็เป็นผมเองที่ขับรถข้ามเมืองมาหา น้องหลับก็ต้องปีนขึ้นเตียงขอนอนกอดทุกคืนไม่ขาด
วันไหนอยากแกล้งจะบอก 'พี่นอนบ้านนะ'
ณิชก็จะอ้อน 'ไม่มาหาณิชน้อยของบอสจริงๆ เหรอ งั้นไปหาเองก็ได้'
ต้องรีบเฉลยว่า 'อยู่ข้างล่างกำลังจะขึ้นไป' เคยบอกช้าแล้วคลาดกันหวุดหวิดแค่จังหวะขึ้นลงลิฟต์คนละตัว ต้องวนตามหากันทั้งคืนมาแล้ว
ขี้เหงามากครับลูกแกะตัวนี้ ไม่อยู่ด้วยไม่รู้หรอก
"ถ้าไปก็เปิดประสบการณ์ชีวิต ฝึกภาษา ได้ดีกรีเรคคอมเมนต์เจ๋งๆ" ลองแย็บ
"..." เงียบแฮะ
"แต่อยู่ต่อก็เหนื่อยหน่อย บาสก็จะแข่ง ปี 2 ตัวจริงมหาวิทยาลัย เรียนก็ถูกไอ้แฮงค์กับไอ้มังกรใช้ยิกๆ แปลเท็กซ์กี่คณะแล้วก็ไม่รู้ งานเกมมาสเตอร์อีกเพียบ" ร่ายข้อของตัวเอง
"เอาเข้าไป ตกลงใครยุ่งกันแน่ครับคุณบอส งานเยอะไปไหน"
"นั่นซิ 555" ผมหัวเราะขำขันจนน้องยิ้มตาม เจ้าเด็กโง่ ดูไม่ออกก็ไม่ใช่แฟนกันหรอก
พวกเราสามคนเรียนคณะเดียวกันก็จริงแต่คนละสาขาวิชาเลือก แฮงค์ลงบริหารหลัก มังกรสาขาแอด ไมซ์และอีเว้นต์ ผมธุรกิจคอมพิวเตอร์
ต่างตัดสินใจอยู่ที่นี่ต่อกันหมด
'กูจะเป็นเจ้านายคอยสั่งพวกมึง' ศาสตราไม่เคยงำธาตุแท้
'เปิดออร์กาไนเซอร์รับจ๊อบโรงแรมพ่อกูเลยเว้ย แค่นั้นก็ทำไม่หวาดไม่ไหว รวยเละแน่' มังกรปราดเปรียวในทางของมัน
และผม หมาป่าซุ่มเงียบ แฮกเกอร์ผู้ควบคุมอยู่หลังฉาก
ที่สำคัญ ผมกับณิชจะมีช่วงเวลาหลอมรวมกันแบบไม่มีอะไรมาแผ้วพานอีกครั้ง โอกาสทองเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม
---
----
เลี้ยวเข้าซอยคอนโดตึกเซาท์ แวะจอดซื้อของกินร้านเจ้าอร่อยของเด็กน้อย ห้ามเอาของเผ็ดขึ้นรถ น้องหัวเราะชอบใจ
ถึงห้อง วางของเสร็จผมคว้าผ้ากันเปื้อนสีเข้มแปะอกไข่ดาวสองใบมาสวม
"อ้าว จะทำอะไร พี่ไม่รีบอาบน้ำล่ะ"
"เชฟใหญ่จะแสดงฝีมือ คุณลูกค้ากรุณาไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อทานดินเนอร์อร่อยๆ ด้วยครับ" ผายมือเชิญเข้าห้อง
"โอเค จะรอชมและชิม" น้องลอยหน้าลอยตาล้อเลียนก่อนหายเข้าไปในห้อง
ต่อยไข่ด้วยมือเดียว หัดนานเป็นปีครับขอบอก ตีให้เหลืองละเอียดก่อนค่อยลงทอดกระทะร้อนๆ ฟู่!!!
วางจานไข่เจียวหอมกรุ่นฟูนุ่มน่ากินลงบนโต๊ะ น้องก็สะอาดเอี่ยมออกมาพอดี
'จุ๊บ...' ที่แก้มผม ช่วยถอดผ้ากันเปื้อนให้ "อาบน้ำก่อนค่อยมาเสิร์ฟลูกค้านะครับเชฟ"
"คร้าบผม!" ถูกตีตูดส่งท้าย เกเรใหญ่แล้วอีหนู
---
อาหารธรรมดาเมนูแต่เป็นจานโปรดของเรา เพิ่มเทียนวางกลางโต๊ะ ดิมดวงโคมลงสลัวๆ บรรยากาศโรแมนติกกำลังดี
"อะแฮ่ม..."
"ลูกค้าหิวแล้วครับเชฟ" น้องเอี้ยวมามอง มุมปากยกยิ้ม อัญมณีคู่นั้นกระทบวิบวับล้อแสงไฟ
ผมจำภาพนั้นติดตา เราแก่เฒ่าไปด้วยกันก็ยังพูดถึงวันนี้มิคลาย
"วันนี้ครัวของเราเสิร์ฟด้วย ข้าวสวย แกง ผัด ทอด แล้วก็...ไข่เจียวจานพิเศษสำหรับแฟนสุดที่รักของผมครับ" โค้งแนะนำแต่ละจาน
"รับทราบ กลิ่นหอมน่ากินมาก หน้าตาดีให้ผ่าน ขอเชิญคุณแฟนให้เกียรติทานด้วยกันครับ" น้องผายมือที่เก้าอี้ตรงข้าม
"ขอบคุณครับ แต่ก่อนอื่น ขออนุญาต..." คุกเข่าลงตรงหน้า เอื้อมจับข้อเท้าซ้าย ดึงด้ายแดงเปื่อยยุ่ยออกก่อนผูกเส้นใหม่ให้แทน
"..." ณิชของผมน้ำตาคลอ
"ครบรอบหนึ่งปีวันที่เราได้พบกัน ณิชขึ้นมาที่ห้องนี้เป็นวันที่พี่มีความสุขที่สุดในโลก"
"พี่..."
"สุขสันต์วันของเราครับณิช" เงยมองเจ้าหญิง
"อึ่ก...พี่กริช" น้องน้ำตาไหลพราก ผมยืดตัวให้กอด รับบ่าซับน้ำตาแห่งความดีใจนั้นไว้
"...พี่รักณิช" กระซิบข้างหู พรมจูบซับน้ำตาบนผิวแก้มบุคคลอันเป็นที่รัก
"...รักพี่...ณิชรักพี่"
---
เทียนหมดครึ่งเล่มก่อนณิชจะยิ้มกว้าง ผละจากอกผมแล้ววางบางอย่างลงบนโต๊ะ...กล่องกำมะหยี่สีแดง
"บอส..."
"หือ..."
"ณิชมั่นใจว่าใช่คนที่ตามหาจริงๆ คือตอนไหนรู้มั้ย"
"ว่า..."
"เห็นด้ายแดงเช้าวันนั้นแหละ"
"อือฮึ..." นึกในใจ พี่เห็นณิชเป็นของพี่มาตั้งแล้วครับ คนดี
ผมมองมือเรียวค่อยๆ สวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้อย่างบรรจง
"สุขสันต์วันของเราเช่นกันครับ"
"ณิช..." ไม่คิดว่าน้องจะจำได้เหมือนกัน
"ค่าจ้างเชฟไข่เจียว"
"อ้าว งั้นนี่ของคนล้างจานใช่หรือเปล่า" เป็นฝ่ายหยิบวงเล็กกว่าสวมให้ด้วย
"โอย ใครล้าง"
"ณิชครับ...พี่เห็นณิชแวบแรกที่สนามบาส ก็รู้เลยว่าใช่"
"จริงเหรอ ที่หิ้วคลูเลอร์น้ำน่ะนะ"
"อืม..." เราคุยเรื่องเก่าเล่าซ้ำๆ ไม่เคยเบื่อ
"...ขอบคุณครับ คนเก่ง" จูบประทับหลังมือ
"...ขอบคุณครับ บอส"
'โครกกกกก ครากกกก'
"อ๋อย แย่แล้ว" เด็กเขิน
ผมกลั้นขำ สูดลมหายใจก่อนกำปั้นทุบโต๊ะกล่าวคำว่า...
"หิว!"
"555" น้องหัวเราะตัวโยน
ชอบรอยยิ้มนั้นที่สุด ค่ำคืนที่เราประสานเสียงความรัก ความสุขดังก้อง อบอวลคลุกเคล้าเต็มไปด้วยความหอมหวาน ช้อนส้อมกระทบจานกรุ๋งกริ๋ง...ณิชและผม
************************
*****************
**************
-จบ-
------------
edit : 12/8/2013 ช่วยแก้คำผิดโดย tuckky ขอบคุณมาก
ชิมเลยอ่ะ
edit : 23/8/2013 ช่วยแก้คำผิดโดย i1_to*pp ขอบคุณมาก
แย็บ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
