หัวข้อ: >>**ปล้นร้ายกลายรัก**<< "เรือนจำเปิด" หน้า 167 (17-03-59 )

[greensoda]

เฮียกะหนูเริ่มรักกันแล้ววว ฮิ้ววว 
แต่หนูอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ. 

[sam3sam]

ที่ทำอยู่ไม่ใช่แค่หนูกับเฮียที่ฟินกันสองคนนะ
เพราะคนที่อิน จิ้น และฟินสุดๆคือคนอ่านจ้า
ตอนหนูสู้กับอิป้ายันฮีอ่านไปหัวเราะไป
ขนาดสู้กันยังเล่นตลกได้ สมกับเป็นหนูจริงๆ

[m_pop91]

ชะนีแก่ต้องทำอะไรไม่ดีไว้แน่ๆ
เฮียจัดการมันให้ตายเลย

[ekonut]

ณ จุดนี้อ่านแล้วฟินมากกกกกกกกกกก

เฮียหมายถึงหนูนะ

โอ๊ยยยยย ละลายจ้าาาา

[Lily teddy]

น้องหนูน่ารักมากกกก ขนาดช่วงต่อสู้หนูยังฮาตลอด เพื่อเฮียหนูทนได้สินะ
แล้วน้องหนูโดนป้าแกเสกอะไรเข้าล่ะเนี่ย งานนี้เฮียคงต้องดูแลใกล้ชิดแน่เลย
กริ๊ดดดดด ฟินถึงตอนหน้า มาให้หายคิดถึงไว ๆ น๊า   

[JingJing]

อิป้ามหาภัยทำอะไรน้องหนู
สงสารเฮียจัง รักหนูมากแล้วซินะ

อยากอ่านต่อๆ มาไวๆนะคุณคนเขียน

[ekonut]

น้องหนูเป็นอะไรค่ะ 

[nutty]

ฮาตอนสู้ ลับฝีปากกัน
ว่า แต่อยากให้จัด นายx  นาย ฟินตั้งแต่บอกลักษณะนายฝ่ายนู้น

[iammz]

เป็นห่วงหนูง่ะ ฮือๆๆๆ T^T

[why yyy]

หนูต้องรอดนะ!!

[pulovely]

อ่านทันแว้
ชอบจังเรื่องนี้ พลอตไม่เหมือนใคร
น้องหนูของเฮียน่ารักเว่อร์ๆ รั่วๆ เกรียนๆ บ๊องๆ เอ๋อๆ

เจ๊หลิงต้องแอบพ่นพิษใส่น้องหนูแน่ๆ หวังว่าคงจะไม่เป็นอะไรมากนะ

รอตอนหน้าค่ะ

[Pickapu]

อ่าาาา น่าสงสารหนูจัง เพราะเบญจเพศเลยเป็นอย่างนี้ อิอิ
มารอตอนต่อไปค่ะ 

[jinjin283]

น้องหนูก็ร้ายไม่เบาอะ รอลุ้นตอนหน้าอยู่นะคะ ท่าจะอุปสรรคเยอะอะ

[่patsaporn]

คู่นี้ก็ชักจะน่ารักขึ้นทุกวันเป็นฟินมาก หนูนีี่ทั้งฉลาด น่ารัก จิตใจดี หน้าตาดีแถมยังขาว (เกี่ยวมะ 555)
ส่วนเฮียแกก็พระเอกพันธุ์แท้ หล่อ การศึกษาสูง อ่อนโยน พูดจริงทำจริง และรักหนูม้าก สรุปว่าเค้าเนื้อคู่ค่ะ
นังป้าหลิงนี่แสบมากอีบ้าเอ๊ย ทำน้องหนูชั้นเจ็บตัวไปหมด ที่หนูเจ็บตอนท้ายนี่อีเจ๊มันแอบสะกดจุด
หรือทำอะไรเพิ่มป่ะ แค่สู้กันยังน่วมไม่พอ มันจะใช้อาวุธอีก เลวจริงไรจริง
เฮียหึงคุณหมอ กิ๊วววๆ ชอบตอนสองคนคุยกันว่าถ้าหนูตายเฮียจะตายตาม ซึ้งงง

ขอบคุณค่า

[teatimes]

หวังว่าผลบุญที่หนูเคยทำมา จะช่วยให้หนูพ้นเบญจเพสไปได้นะ 

แต่คงไม่ต้องห่วงมากมั้งมีเฮียอยู่ทั้งคน

[MK]

แวะเข้ามาบอกว่า รออยู่


มาดัน 

[pilar]

โอม~ จงมา 

[Rukki]

เจ้ยยยยยยยย
สนุกอ่ะะะะะ 5555555555
เนื้อเรื่องอ่านได้แบบไม่ต้องเครียดเลยค่ะ ดำเนินไปกับมุมต่างในการมองโลกของอีหนูมันล้วนๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
อีหนูกับอาเฮีย XD
แล้วหนูเป็นอะไรไปนั่น ;w; เฮียค่ะ ไปจัดการอิป้ายันฮีนั่นเลยค่ะ มันเป็นคนทำน้องหนูๆๆ งื้ออออออ
อย่าเป็นอะไรนะหนูนะ ......

รออ่านพาร์ทของนายตำรวจสิบกับเบียร์ด้วยค่ะ
ฮริ๊ววววววววววววว

[wi_OoO_wi]

 

[KURATA]

ติดตาม เป็นแฟนคลับหนู ด้วยคน ฮามาก ฮาได้ใจ
เฮียก้อน่ารัก ฮิฮิ

รอตอนต่อไป  คนเขียนสู้ๆ

[❝CHŌN❞]

อิป้าทำอะไรน้องหนู
อ่านเรื่องนี้แล้วรักเฮียมาก หล่อทั้งกาย ทั้งใจ
ได้ทุกรสจริงๆนะเรื่องนี้เนี่ย ชอบ

[RenaBee]

   แต่ละประโยคของเฮียนี่ชวนเคลิ้มจริงๆอรั๊ย

[kaokorn]

หนูโดนวางยาแน่ๆเลยอ่ะ แล้วจะรอดไหมเนี่ย

[pangBoo]

อ่านแล้วฟินมากๆๆๆๆ อร๊ายยยยยย XD  มาต่อเร็วๆนะคะ  รักน้องหนูกัลอาเฮีย ที่ซู๊ดดดดดดดด

[moredee]

คิดถึงรัน เอ๊ยเจตนาเข้ามาดันนะเนี่ย

[goonglovenut]

>> ป.17 <<

‘ตื่นสิ ถ้าไม่ตื่นเฮียจะปลุก และถ้าไม่ตื่นจริงๆ เฮียจะหลับไปด้วย นอนนะ ไม่ต้องกลัว เฮียจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน’

ผมพูดตามที่ใจคิดและจะทำอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ผมสัญญาไว้ แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่รู้สึกผูกพันกับคนที่ผมกอดอยู่ เวลาและสถานการณ์ที่รู้จักทั้งไม่นานและแตกต่างจากคนอื่น ตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงตอนนี้ไม่มีเวลาไหนเลยที่มีความสุข มีแต่ความลำบากและเฉียดความตายไม่รู้กี่ครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมอยากปลอบโยน อยากดูแล ครั้งแรกคือความตั้งใจที่รับปากไว้กับคนต้นแบบของคนๆนี้ ที่บอกไว้ว่า เขาจะไม่เป็นอะไร ด้วยความเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อว่ารักและห่วงลูกแค่ไหน เพราะผมก็มีลูกให้รักและคิดถึงเช่นกัน ถึงแม้เขาจะอยู่กับคนที่รักเขาไม่น้อยไปกว่าผม แต่ก็ยังอยากไปหาและถ้ามีโอกาสอยากจะดูแลเหมือนพ่อทั่วไป จนเผลอคิดดึงเอาคนนี้ไปร่วมดูแลด้วย

ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน ตอนที่เรียนจนถึงทำงานผมมีเพื่อนเป็นแบบนี้ก็เยอะ แถมนิสัยดีด้วย และถ้าเข้าหาผม หน้าตาหล่อจนถึงสวยกว่านี้อีก ก็ไม่ได้ทำให้หวั่นไหวหรืออยากจะลองมีความสัมพันธ์ด้วยสักครั้ง เรียกว่าไม่เคยอยู่ในหัวเลยดีกว่า แต่ก็ไม่ได้รังเกียจเพราะ บางคนก็มีอัธยาศัยดี  มีความสามารถในหลายด้าน และอยากเป็นเพื่อนกับผมจริงๆ แต่ถ้าคิดแบบนั้นและได้คุยกันตรงๆผมก็จะเลี่ยงอย่างให้เกรียติอีกฝ่าย

 นิสัยโดยรวมที่คนอื่นมองผม คือเป็นคนสุภาพอ่อนโยน ใจเย็น รักครอบครัว มีความรับผิดชอบสูง และใช้ชีวิตเรียบง่ายมาตลอด แต่หลังเกิดเหตุการณ์เลวร้ายทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป เมื่อเข้าไปอยู่ที่นั่น ทำให้โลกอีกแบบหนึ่งที่ไม่เคยเจอของผมเปิดขึ้น จากไม่เคยสู้คนหรือฆ่าใครก็ต้องสู้เพื่อป้องกันตัวเองเวลาโดนรังแก โชคดีที่ผมเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาพอสมควร คงเพราะผมเป็นลูกคนโตต้องดูแลน้อง ตามที่พ่อแม่บอกเสมอถ้าวันหนึ่งท่านจากไป ผมต้องปกป้องครอบครัวได้ และผมก็ทำมาตลอดก่อนจะติดคุก ยังจำสีหน้าและแววตาของน้องที่มองมาหาผม รักและนับถือผมยังไงก็อย่างนั้น ยกเว้นลูกในวัยสามขวบที่ไม่รู้เรื่องอะไรนอกจากถามว่า

‘พ่อจะไปไหน’ ผมยิ้มจับมือน้อยๆ ลูบแก้ม

‘ไปทำงานครับ’ครั้งแรกที่ผมโกหกลูก

‘อ๋อ เดี๋ยวก็กลับใช่ไหม’แกถามด้วยความเคยชิน

‘ครับ แต่ครั้งนี้พ่อไปนานหน่อย งานเยอะ’ผมลูบหัวเทวดาตัวน้อย ที่ทำให้เขาเกิดมาแล้วไม่ว่าจะเพราะอะไร ผมก็รักเขา

‘เหงาตาย ปู่กับแม่ก็ไม่เล่นด้วยเอาแต่นอน เฮ้อ’ถ้าเป็นปกติผมคงจะขำกับความแก่แดดของแก ที่กอดอกถอนหายใจ อีกใจก็สงสารที่แกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับปู่และแม่ แต่ลึกๆผมคิดว่าดีแล้วให้แกเข้าใจแบบนี้ แต่ต่อจากนี้ล่ะ ถ้าแกเริ่มโตและรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแกจะยังรักพ่อคนนี้ไหม จะมองผมด้วยสายตายังไง เมื่อรู้ว่าพ่อเป็นฆาตกร ผมไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย

‘อยู่กับอาก็ไม่เหงาแล้ว อย่าไปกวนปู่กับแม่เขานะ รู้ไหม’ผมบอกแกอีกครั้ง ก่อนจะได้เวลาที่ต้องแยกจากกัน ผมกอดและจูบเทวดาตัวน้อยของผมอย่างไม่อยากจากไป แต่ก็ต้องจำใจปล่อย

‘ดูแลเขาแทนพี่ให้ดีนะ อย่าบอกเขา และไม่ต้องมาหาระหว่างที่พี่อยู่ที่นี่ ขอแค่นี้’ผมปล่อยเทวดาตัวน้อยให้น้องสาวที่ยืนร้องไห้เงียบๆ ก่อนจะพยักหน้าให้พาออกไปมองจนลับสายตาราวกับจะจดจำให้ได้มากที่สุดคงอีกนานกว่าจะได้กลับมาอยู่ด้วยหรืออาจไม่โอกาส หันมาพูดกับน้องชายคนเดียวที่ตอนนี้เขาต้องทำหน้าที่แทนผมแล้ว

‘ทำไมล่ะพี่ ผมไม่พา ตุลย์ มาก็ได้ แต่ให้ผมมาหาพี่เถอะนะ’น้องชายไม่ยอมเอ่ยต่อรอง ผมส่ายหน้า

‘พี่ขอร้อง อย่าถามอีก ทำได้ไหม’ผมสบตากับน้องเป็นเชิงขอร้อง

‘ทำไมพี่ต้องยอม ระ’น้องส่ายหน้าจะพูดบางอย่าง แต่ผมขัดเอาไว้ก่อน

‘สิงหา พี่ขอให้จบแค่นี้ อย่าพูดอีก เลี้ยงตุลย์ให้ดี ดูแลเขาและน้องด้วย’ผมพูดจบก็พยักหน้าให้เขา

‘ครับ ผมจะดูแล ตุลย์ และ กันย์ ให้ดีที่สุด’เขาพยักหน้าและรับปาก ผมจับมือและกอดน้องเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนั้นผมไม่เคยเจอเขาอีกเลย แม้แต่วันเยี่ยมญาติผมสั่งให้ฝากของกับผู้คุมไว้อย่างเดียว ไม่ใช่ผมไม่อยากเจอแต่ผมข่มใจกลัวว่าจะคิดถึงและเป็นห่วงพวกเขามากกว่านี้ เพื่อนสนิทที่ผมไว้ใจและฝากฝังให้ดูแลครอบครัวผมอีกทีคอยแจ้งข่าวความเป็นไปให้ฟังตลอด เป็นคนเดียวที่ผมให้มาหาได้โดยที่น้องผมไม่รู้ ข่าวล่าสุดที่ได้รับก่อนจะตามนายมา คือ ทางครอบครัวของธีรดาอยากได้ตุลย์ไปอยู่ในความดูแลโดยอ้างสิทธ์ความเป็นแม่ แต่นับเป็นโชคดีของผมที่ตุลย์ไม่ยอม ทำยังไงก็ไม่ยอมไป เลยทำให้ฟ้องร้องยากขึ้นเพราะเด็กไม่สมยอม ตุลย์ติดครอบครัวผมมากกว่า เวลาไปบ้านตายาย กลับมาแกจะเงียบ ผมต้องประเลาะถาม แถถึงบอกด้วยเสียงสะอึกสะอื้นว่า ตากับยาย ลุง และ น้า ชอบพูดว่าพ่อไม่รักตุลย์ พ่อไม่อยากให้ตุลย์เกิด  ผมดึงลูกมากอดปลอบกำลังจะพูด แต่ลูกพูดออกมาก่อนด้วยถ้อยคำทำให้ผมตื้นตันใจมาก และผมจะไม่รักแกได้ยังไง

‘ตุลย์รักพ่อ ตุลย์ไม่เชื่อพวกเขาหรอก ตุลย์จะอยู่กับพ่อ อยู่กับปู่ อยู่กับทุกคนที่นี่’แค่นี้ที่ทำให้ผมมีกำลังใจและไม่ไปเอาเรื่องคนบ้านนั้น แต่ถ้ายังพูดอีกผมไม่ยอมแน่ ลึกๆผมอยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเขาคิดแบบนั้น และธีรดาก็ดูเหมือนไม่ค่อยเอาใจใส่ตุลย์เท่าไร ให้ของทุกอย่างยกเว้นความรักความอบอุ่นที่ควรจะให้ และต่อมาผมก็ทราบว่าทำไม มันเลวร้ายเกินจะกลับไปแก้ไข ถ้ารู้ก่อนหน้านั้นมันคงไม่เกิดขึ้น และตุลย์ก็จะไม่ได้เกิด

“อืม”เสียงพึมพำขัดความคิดหนหลัง ทำให้ผมต้องละมามองปัจจุบันที่เป็นอยู่

“หนู”ผมเรียกคนส่งเสียงแต่ยังไม่ลืมตา สีหน้าดูดีขึ้น ตัวไม่ร้อน ครางอือ อา ก่อนจะเงียบ ผมจับชีพจรและฟังการเต้นของหัวใจก่อนจะชะงักและฟังอีกครั้ง ทำเอาโล่งใจที่ยังเต้นตามปกติ เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่า เช้าแล้ว แต่ข้างนอกยังไม่แสงลอดเข้ามา คงเพราะอากาศเย็นทำให้หมอกลงจัด ผมกระชับคนที่ซุกเข้าหาแขนขากอดก่าย

“อย่าดิ้น เดี๋ยวเลือดออก”ผมพูดบอกคนที่ยังมีสายน้ำเกลือติดอยู่ คาดว่าคงไม่รู้หรอก กอดแน่นกว่าเดิม ผมเลยต้องเขยิบตัวเองพร้อมลูกเทวดาตัวโตไปใกล้เสาน้ำเกลือ ผมพูดไม่ผิดหรอกครับ ถ้าลูกผมน่ะเทวดาตัวน้อยด้วยอายุและขนาดตัว แต่นี่เทวดาตัวโตแถมวัยเบญจเพสด้วย

“เฮีย”ผมชะงักมือที่ลูบหัวลูบหลัง เงี่ยหูฟัง อยากได้ยินอีกครั้งให้ชัดๆ ว่าฟังไม่ผิด ไม่ใช่ไอ้ตัวที่ชื่อใกล้เคียงออกจากปาก

“เฮีย”ชัดเลยครับ ไม่ใช่ไอ้ตัวนั้น ลูกเทวดาตัวโตเรียกชื่อผม เป็นชื่อแรกโดยไม่มีคำว่า ‘พ่อ’ออกมาก่อนอย่างทุกครั้ง
 
“เฮีย”เหมือนเด็กหัดพูด พอพูดได้ก็พูดอีก ทำเอาคนที่ไม่ได้เป็นพ่อมันอย่างผมฟังแล้วชื่นหัวใจ มันเพราะมาก นี่เป็นอีกเรื่องที่ผมอยากจะบอกมันว่า ตั้งแต่เกิดมาผมก็ไม่เคยเรียกแทนตัวกับใครเหมือนกันไม่ว่าจะชื่อ ‘กร’ แต่ต่างกับมันตรงที่ว่าแม้แต่คนในครอบครัวผมก็ไม่เคย รวมถึงคนอื่นๆ ด้วย ‘หนูเป็นคนแรกที่เฮียพูดด้วย’ ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นถึงเสนอความคิดนี้ออกไป แค่ชั่ววูบอยากแกล้งให้มันเรียกแทนตัวเองว่า ‘หนู’ เท่านั้นเองเพราะมันไม่ชอบให้เรียกชื่อโดยไม่มี ‘ไอ้’ นำหน้า แต่พอได้ฟังมันก็อยากจะฟังอีก อยากฟังไปเรื่อยๆ ถึงตอนแรกมันจะฝืนๆแต่พักหลังเริ่มจะฟินแล้ว

“เฮียอยู่นี่”ผมรับกลับไปทันที ไม่รู้ล่ะว่าเรียกทำไม รับไว้ก่อน รับช้าเดี๋ยวหงุดหงิดจะเปลี่ยนชื่อให้ ก่อนจะได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอบอกว่าหลับสนิทไปอีกครั้ง ผมก็เฝ้าโดยไม่หลับตามเดิม
.
.
.
“เฮ้ย ตื่นสักทีสิวะ”ไอ้รันมาเคาะห้องแต่เช้า ถามผมหลังจากเข้าไปอาบน้ำเสร็จ ให้มันดูแทน มันพูดแบบแหย่ๆ เอานิ้วเขี่ยจมูกไปมา ไอ้คนหลับก็ไม่มีทีท่าว่าจะแสดงอาการรำคาญสักนิด ถ้าปกติมันต้องด่าแล้ว

“เวลามันหลับนี่ น่าจะเป็นเวลาที่ดูมันเงียบที่สุดแล้วมั้ง”ไอ้เบียร์มองก่อนจะพึมพำพูดอะไรหรอกมา ที่ฟังแล้วมึงไม่น่าคิดได้

“ไอ้เบียร์ ไอ้เหี้ย นอกจากกรนและละเมอ กูก็ไม่เคยเห็นคนนอนหลับที่ไหนจะพูดเสียงดังหรอก สัด นี่คงไม่ได้คิดเลยสิมึงถึงพูดออกมาปัญญาอ่อนขนาดนี้”ไอ้รันว่าให้อย่างอดไม่ได้กับความคิดสติอ่อนของมัน

“สัด กูเปรียบให้ฟังเฉยๆ ปกติมันพูดกวนตีนพวกเราไม่ได้หยุด”ตั้งสติได้ไอ้เบียร์ด่ามันกลับบ้าง เหรอ กูนึกว่ามึงคิดแบบนั้นจริงๆซะอีก

“สมน้ำหน้ามึง เสือกพูดทำหน้าจริงจังกูก็แยกไม่ออกน่ะสิ”ไอ้รันยักไหล่ว่ากลับอย่างไม่ยอมรับว่าเข้าใจผิด มันก็เถียงกันไปมา แต่ไอ้คนหลับไม่มีทีท่าว่าจะตื่นมาด่าสักนิดที่เสียงดังกวนมัน ผมเดินไปผลักมันทั้งคู่ มองให้รู้ว่า ลุกจากเตียงกูได้แล้ว ไม่ใช่ที่พวกมึงจะมานั่งเล่น ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูและเปิดเข้ามา เป็นสาวใช้คนเดิมนำอาหารมาให้ ตามหลังด้วยหมอและผู้ช่วย

“รับอะไรเพิ่มไหมค่ะ”ถามสำเนียงภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัดนัก ผมส่ายหน้า เธอก้มหัวรับชะเง้อมองไปทางเตียงอย่างสนใจ ก่อนเธอจะออกไป

“เมื่อคืนอาการเป็นยังไงบ้างครับ”หมอเอ่ยถามอาการ ก่อนจะมองอย่างขออนุญาตตรวจคนนอนหลับ และผู้ช่วยเปลี่ยนถุงน้ำเกลือให้ใหม่ ก่อนจะถอยออกไปยืนรอ

“หลับ แต่กระสับกระส่ายเป็นบางเวลา ไข้ขึ้น เพิ่งลดลงเมื่อใกล้เช้า”ผมตอบหมอแต่ตาไม่ล่ะไปจากคนป่วย ผมเกือบจะตอบหมอไปว่า หลับและครางเป็นระยะ ซึ่งมันจะฟังดูชวนจิ้นไปหน่อย เดี๋ยวนี้ผมเริ่มฟินกับศัพท์วัยรุ่นแล้ว คงเพราะฟังเมียแต่งตั้งพูดบ่อยเลยซึมซับ คุณหมอพยักหน้าและตรวจอาการต่อ

“การเต้นของหัวใจและชีพจร ปกติ ไข้ไม่มี จากการตรวจเลือดที่เจาะไปเมื่อวาน ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติที่บอกว่าเกิดจากการติดเชื้อของไวรัสหรือสารพิษอะไรสักอย่าง ไม่มีเลย”คุณหมอรายงานอาการที่ตรวจและผลเลือดที่เจาะไปเมื่อหัวค่ำ ตอนที่มาติดตั้งเสาน้ำเกลือในห้อง ฟังดูเหมือนติดตั้งจานดาวเทียม

“หมอแน่ใจ”ผมถามย้ำ แต่ไม่มองหน้าบอกแล้วว่าผมมองคนป่วยอย่างเดียว

“ครับ แต่ขอหมอดูท้ายทอยอีกครั้งนะ”หมอตอบก่อนจะพลิกดู และหยิบแว่นขยายส่องดู คิ้วขมวด

“อะไรหมอ”ผมถามทันทีที่สังเกตสีหน้าหมอเหมือนพบสิ่งผิดปกติ

“หมอไม่แน่ใจว่า นี่จะเป็นสาเหตุหรือเปล่า เพราะมันเล็กมาก เหมือนรอยเข็มเจาะหรือถูกสัตว์ตัวเล็กๆ อย่าง ยุง กัด”หมอบอกถึงสิ่งที่ส่องเห็น ผมมองหน้าหมอที่ยื่นแว่นขยายส่งให้ทันที ผมส่องดูก็เห็นอย่างที่หมอบอก เล็กมาก น่าจะใช่ เมื่อวานเจ้าตัวบอกว่าเจ็บท้ายทอย แต่โดนเมื่อไหร่กันล่ะ ตอนสู้กันเหรอ น่าจะใช่ หลิงต้องทำอะไรกับหนูแน่ๆ ระหว่างที่คิดถึงความน่าจะเป็น มือคนหลับก็ขยับ ผมรีบกระชับมือทันทีให้รู้ว่าผมอยู่ตรงนี้

“หนู”ผมเรียกชื่ออย่างดีใจ ไอ้รัน ไอ้เบียร์ รีบมายืนใกล้ๆ

“อืม”เสียงพึมพำและหายใจดังขึ้น

“หนู ได้ยินไหม ลืมตาสิ”ผมเรียกบีบมือเบาๆ

“เฮีย”เรียกแต่ไม่ลืมตา ก่อนจะหายใจจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นนิดๆ

“เฮียอยู่นี่”ผมรับคำดึงเข้ามาใกล้ๆ หายใจแรงถี่ๆจนผมเริ่มแปลกใจ หันไปหาหมอที่เดินเข้ามาเอาหูฟังทาบหน้าอก ก่อนจะเอามือกดเบาๆ

“แฮ่กๆๆ จะ เจ็บ ฮึก”ปากที่มีสีเลือดในตอนแรก แต่ตอนนี้เริ่มซีดลงไปอย่างเห็นได้ชัด พูดเสียงหอบๆ

“หนู ตื่นสิ บอกเฮีย เจ็บตรงไหน”ใจผมร้อนรนพอกับการกระทำ

“ทะ ท้ายทอย ขะ ข้างใน จะ เจ็บ แฮ่กกกก ฮึกกกก”พูดแล้วหอบอย่างแรง มือไขว่คว้าจนสายน้ำเกลือหลุด ทำให้เลือดไหล

“หมอ เร็ว มองอยู่ได้”ผมหันไปเสียงเข้มใส่หมอ ที่ดูไม่รู้ตกใจเสียงผมหรือคนป่วยที่อยู่ๆก็ออกอการขึ้นมา หลังจากที่สงบมาทั้งคืน หมอปรี่เข้ามาทันที เอามือจับหน้าอกตรงหัวใจพร้อมกับปั๊ม เมื่อเห็นคนป่วยหน้าซีดลงไปทุกทีๆ ก่อนจะเซออกเมื่อโดนมือปัดไปโดนตีนถีบอีก

“ฮัก จะ เจ็บ โอ้ยยยยยยยยยย”คนป่วยส่งเสียงดัง น้ำตาไหล ดิ้นไปมาจนผมแทบจะจับไม่อยู่ ไอ้เบียร์ กับ ไอ้รัน รีบเข้ามาช่วยจับขาคนล่ะข้าง มันบิดตัวไปมาสีหน้าเจ็บปวด

“หนู”ผมไม่รู้จะทำยังไงดีได้แต่เรียก ใจกระหวัดคิดไปถึงยายหลิง ถ้าเขาเป็นอะไร ผมไปเอาเรื่องเธอแน่ ก่อนจะสนใจคนตรงหน้าต่อ

“เฮีย จะ เจ็บ แฮ่กๆๆ โอยยยยยยยยย”ไม่รู้ผมจะดีใจหรือเสียใจดี ที่แม้ในยามไม่มีสติก็ยังเรียกหาแต่ผม

“หนู อดทนนะ เฮียอยู่นี่”ผมกอดพร้อมกับปลอบ มันหายใจแรงขึ้นๆ ผมก้มไปจูบปากทันที ในหัวไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากอยากบรรเทาความเจ็บปวดและให้คนป่วยหายจากการหอบ ก่อนจะละมาจูบขมับและลูบหัวโดยไม่สนใจใครทั้งนั้นว่าจะคิดยังไง หมอคงไม่แปลกใจเพราะคิดว่าเป็นผัวเมียกันจริงๆ แต่ไอ้สองคนที่มันรู้ว่าอะไรเป็นอะไรคงมองอย่างรู้สึกได้ว่าผมเปลี่ยนไป มันไม่ใช่การแสดง ระหว่างที่ปลอบคนป่วยดูจะสงบไปพัก ลืมตาหอบหายใจปกติขึ้น

“เฮีย”พูดเสียงแผ่วเบา ผมไม่รู้ความเจ็บปวดมันมากเท่าไร แต่รู้สึกว่าแค่เห็นก็เจ็บปวดไปด้วย อยากเป็นเองซะมากกว่า

“อดทนนิดเดียว เฮียจะพาไปหาหมอ”ผมปลอบและตัดสินใจแล้วว่า จะขอนายให้ส่งไปโรงพยาบาลที่แผ่นดินใหญ่หรือไม่ก็ให้พาหมอที่มีฝีมือมาที่นี่ ไม่ว่าจะแลกกับอะไรผมยอมทุกอย่าง ขอแค่ให้หนูปลอดภัย

“เดี๋ยวมึงก็หาย”ไอ้รันปลอบบ้าง มือยังจับขามันอยู่

“ใช่ๆ มึงเก่งจะตาย ไม่เป็นอะไรง่ายหรอก ถ้าจะตายมึงตายนานแล้ว เชื่อกู”ไอ้เบียร์พูดปลอบแบบขำๆ

“เก่งแล้วตาย กูไม่เก่งดีกว่า”มันยังมีแก่ใจย้อนไอ้เบียร์กวนๆ แต่ยังหายใจแรงอยู่

“เออ ต้องอย่างนี้สิวะ ไอ้หนูของแท้ ต้องพูดแนบตีนด้วยทุกครั้ง ครึครึ”ไอ้เบียร์ไม่ว่าแถมรับรองว่า นี่คือหนูตัวจริง หมอเข้ามามีบทบาทอีกครั้งหลังถูกออกไป

“หัวใจและชีพจรเต้นเป็นปกติแล้ว ยังเจ็บอยู่ไหมครับ”คุณหมอตรวจเสร็จและถามอาการต่อ

“เจ็บตรงท้ายทอย และบางทีข้างในก็ร้อน”มันบอกอาการหมอด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น

“กดตรงนี้เจ็บไหมครับ”หมอถามอีก มือก็คลำตรงหน้าอกแล้วกดลงไปสองสามครั้ง

“ครึ ครึ ไม่เจ็บ แต่จั๊กจี๋”มันตอบแบบกลั้นหัวเราะ สงสัยกดโดนต่อมขำเลยมีอารมณ์ ไม่ถูกสถานการณ์แต่ทำให้ผมโล่งไปอีกเปราะ ส่วนอีกเปราะที่ไม่แน่ใจคงต้องไปเค้นกับคนที่ทำ

“แล้วตรงนี้ล่ะ”หมอกดตรงท้ายทอย จุดที่เจ้าตัวออกปาก ยู่หน้านิด

“ตอนนี้นิดหน่อย เหมือนอะไรมันกัด แปล๊บๆ”บอกอาการเพิ่มเติม คุณหมอพยักหน้า หันมาหาผม

“ผมว่าอาการไม่น่าวางใจ คิดว่าส่งโรงพยาบาลใหญ่ดีกว่าครับ หรือไม่ก็ ถามที่ต้นเหตุดีกว่า”หมอไม่ค่อยแน่ใจกับอาการนัก ออกความเห็นที่ผมคิดเอาไว้ และพูดอย่างรู้ว่าอะไรเป็นอะไร คงเพราะที่นี่มีอยู่ไม่กี่เคสที่ให้หมอรักษา ยกเว้น  ตาย ที่รักษาไม่ได้แต่ทำให้ตายได้ตามคำสั่ง

“ถ้าอย่างนั้นหมอขอตัว ถ้านายอนุญาตก็แจ้งแล้วกันนะครับ”หมอขอตัวพร้อมกับบอกผมเชิงว่าให้ไปขออนุญาตนายก่อน ไม่ว่าจะใกล้ตายก็ต้องรอให้นายสั่งอย่างเดียวถึงจะเคลื่อนย้ายไปรักษาที่แผ่นดินใหญ่ได้ ผมพยักหน้ารับทราบ ก่อนหมอและผู้ช่วยกำลังจะออกไป

“เดี๋ยวก่อนหมอ”ผมเรียกหมอเอาไว้อีกครั้ง หมอหันมามอง ก่อนจะเดินเข้ามาหาเมื่อเห็นว่าผมไม่ว่างจะเดินเข้าไปเพราะมือไม่ว่างทำให้ผมก้าวขาไปหาไม่ได้

“มีอะไรครับ”หมอถามผม

“อะไรที่เกี่ยวกับเมียผม ช่วยใช้จรรยาบรรณของหมอ ว่าจะไม่บอกใคร นอกจากผม”ผมบอกหมอด้วยน้ำเสียงเรียบขัดกับหน้าที่จริงจัง หมอเงียบไปพักก่อนจะพยักหน้า

“ครับ”หมอรับปาก ก่อนจะรอจนผมพยักหน้าอีกครั้ง ถึงได้ออกไป ไอ้สองคนมองหน้าผมสลับกับหมอแต่ไม่ถามทั้งที่มันคงสงสัยว่าผมพูดเรื่องอะไร แต่ด้วยนิสัยผมทำให้มันไม่กล้าเอ่ยปากถาม

“มึงคงต้องไปขอนายแล้วล่ะ”ไอ้เบียร์เดินมายืนข้างผม

“ก่อนไปขอนาย กูว่าไปถามยายหลิงก่อนดีกว่าว่าทำอะไรไอ้หนู”ไอ้รันพูดเหมือนที่ผมคิด

“กูถามแน่”ผมตอบเอื้อมมือไปจับตรงท้ายทอยอีกครั้ง ลูบเบาๆ ก่อนจะนึกได้ว่าผมกอดมันยังไม่ผละออกเลย ดูคนป่วยจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่านั่งอยู่ในอ้อมแขนในท่านั่งพิงอกอยู่ ไม่งั้นมันต้องอายหมอและไอ้สองคน ผมก็เลยเนียนๆจับมันพิงหัวเตียงเอาหมอนรองหลังให้

“มึงนึกสิว่ายายหลิงทิ่มมึงตอนไหน”ไอ้เบียร์พยายามให้มันนึก

“นึกไม่ออกว่ะ  มันหลายท่าจัด แต่ท่าหนักๆเลยตอนนั่งหลังจิกหัวกูแทบหลุดนั่นแหละ สงสัยจะมัวแต่เจ็บหนังหัว”มันส่ายหน้าพูดถึงการต่อสู้เมื่อวาน

“กูว่าใช่ว่ะ ต้องเป็นท่านั่งหลังเข้าเกียร์หัวมึงแน่นอน”ไอ้รันสันนิษฐานว่าโดนตอนท่าจัดหนักแน่ๆ ผมคิดว่าใช่แน่ หลิงเป็นนักสู้ฝีมือดีคนหนึ่ง ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่เก่งและแกร่งไม่แพ้ผู้ชาย ก่อนลงมือฆ่าเหยื่อ หลิงจะใช้เสน่ห์จากเรือนร่างล่อลวงให้ตกหลุมพรางก่อน ถ้าเหยื่อคนไหนถูกใจก็จะเก็บไว้เล่นนานหน่อย เริ่มเบื่อก็ฆ่าทิ้งตามใบสั่งของผู้ว่าจ้าง ไอ้เบียร์สืบข้อมูลมาให้และบอกผมเมื่อเช้านี้

“เฮ้ย หรือว่า”มันเหมือนนึกอะไรออก

“มึงนึกอะไรออก”ไอ้รันรีบถามทันที มันหันมามองผม

“ต้องเป็นตอนจิกหัวกูนั่นแหละ ทั้งจิกทั้งโยกหัวกูไปชนนมเด้งแล้วเด้งอีก แม่งคงแอบเอาเข็มฝังหน้าอกแน่ๆ เพราะถ้าฝังที่ก้นกูต้องปวดหลัง ไม่ปวดท้ายทอยหรอก ชัวร์”คำสันนิษฐานที่ฟังแล้วไม่แปลกสำหรับผมถ้าเป็นไอ้หนูคิด และออกจะไร้สาระ แต่ผมกลับเห็นด้วย ไม่ใช่ตรงเด้งดึ๋งและดึงกลับ แต่ตรงจุดที่น่าจะซ่อนของแหลมเอาไว้ได้

“มึงตลกและ ใครจะเอาเข็มฝังนมตัวเองวะ”ไอ้รันพยักหน้าพูดใส่มัน

“เออ นี่มึงโดนนมทิ่มหัวจนเลอะเลือนเลยเหรอไง”ไอ้เบียร์เห็นด้วยกับไอ้รัน

“ไม่ใช่ฝังในนม อาจจะเป็นซิบหรือตามตะเข็บ ฝังในนมซิลิโคนก็แตกสิ แฮ่ก ๆๆ ทำไมกูเหนื่อยอีกแล้ววะ”มันขยายข้อสันนิษฐานต่อ ก่อนจะหายใจเอามือกุมหน้าอก

“พักก่อน พวกมึงก็อย่าเพิ่งถามอะไรนัก”ผมตัดบท หันไปสั่งพวกมัน ที่ทำหน้าแบบ ความผิดพวกกูเหรอ ใช่ความผิดพวกมึงที่สงสัยทำให้มันคิดถึงนมจนอาการกำเริบ

“พวกกูควรกลับไปก่อนใช่ไหม”ไอ้รันที่ถอดรหัสความคิดผมได้ดีขึ้น ถามออกมา

“อืม”สั้นๆ แต่เป็นความยาวของประโยคที่ว่า มึงพูดถูกแล้ว

“โอเค งั้นขอให้เมียเฮียหายเร็วๆนะ ฮ่าๆๆๆ อุ๊ค เอี้ย”มันเข้าใจพูดอวยพร ถูกใจกู แต่ไม่ถูกใจไอ้คนป่วยที่ปาหมอนโดนปากมันพอดี ไอ้สองคนทำหน้าล้อๆ ก่อนจะโดนอีกลูกก็ปิดประตูพอดี หันมามองหน้าผม ที่ต้องลุกไปเก็บหมอนมารองหลังให้ตามเดิม แล้วไม่รู้จะเขวี้ยงไปทำไม

[goonglovenut]

“หายเหนื่อยหรือยัง”ผมถามเอานิ้วรองจมูกวัดระดับการหายใจ ที่คิดเอง

“ยังไม่ตายเลย”แต่มันคงไม่คิดเหมือนผม ปัดออกเมื่อรู้ว่ามันเหมือนชันสูตรศพ

“กินข้าวก่อนนะ จะได้กินยา”ผมเอื้อมมือไปลากโต๊ะตัวเล็กที่มีข้าวต้มวางอยู่ เปิดฝามีไอร้อนออกมานิดหน่อย ผมเอาช้อนตักและเป่าไล่ความร้อนแต่ความแรงคงไม่เท่าฮาตาริที่นอนป่วย ยื่นไปจ่อที่ปาก

“หนูกินเอง”คนป่วยพูดและพยักหน้าให้ส่งชามให้

“มือหนูเจ็บจะกินได้ยังไง อ้าปาก”ผมไม่ส่งพูดเหตุผลที่คิดว่าสมควรจะต้องป้อน และคงจะฟังขึ้นถึงได้อ้าปากกว้างมาก ดูแล้วไม่ได้ประชดคงจะเข้าใจผิดคิดว่าผมใช้ทัพพีป้อนแทนช้อนล่ะมั้ง

“เฮียกินหรือยัง”ถามผมแต่พยักหน้าเอาอีก คงจะหิวมากเพราะรับแต่น้ำเกลือ

“เดี๋ยวกิน”ผมยกยิ้มป้อนต่อจนหมดชาม ส่งยาให้ตามด้วยน้ำจนเรียบร้อย

“เฮียชอบหมีแพนด้าไหม”อยู่ๆก็พูดเรื่องหมี ที่มันไม่น่าจะมาเกี่ยวอะไรด้วย อยากเลี้ยงเหรอ

“เฉยๆมากกว่า”ผมก็ตอบกลับอย่างไม่คิดอะไร แค่หนูถามเฮียก็จะตอบ ดึงผ้าขึ้นห่มให้

“เหรอ แล้วทำไมเลี้ยงซะไม่ห่างสายตาเลยล่ะ”มันชี้หน้าอมยิ้ม ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะนึกได้ว่ามันหมายถึง ขอบตาดำคล้ำทั้งสองข้าง

“ไม่ได้เลี้ยง มีคนยัดเหยียดมาให้”ผมกระตุกยิ้มนั่งลงข้างๆ มันหุบยิ้มลง อ้าว เฮียพูดอะไรผิด สักพักนึกได้ พูดต่อ

“เฮียไม่ได้ว่าหนู พูดเล่น และไม่เคยคิดว่าลำบากด้วย”ผมจับมือข้างที่แทงน้ำเกลือเอายาทาให้ จะได้ไม่เจ็บ จะคิดได้ยังไงเพราะเฮียต่างหากที่ทำให้หนูเป็นแบบนี้

“จริงเหรอ”ถามย้ำ แสดงว่าเฮียคิดถูก เพราะมองเหมือนจะบอกว่า เพราะหนูเหรอเฮียเลยจำใจเลี้ยงหมี ผมพยักหน้า

“แล้วตอนนี้รู้สึกยังไงมั่ง”ผมถามอาการที่หายไปเหมือนไม่เคยเป็นมาก่อน สีหน้ามีเลือดฝาด

“เฉยๆ คงหายแล้วมั้ง”มันส่ายหน้า มองและลูบตัวเอง และพูดต่อ”เฮียไม่ต้องไปขอนายหรอก”

“ไม่ได้ หมอพูดเองว่ายังไม่วางใจ”ผมส่ายมั่ง ก่อนจะโน้มตัวไปทาตรงท้ายทอย และรอยช้ำตรงอื่นๆ คนป่วยก็ไม่ได้แย้งหรือนึกเอะใจอะไร เมื่อคืนผมก็เป็นคนเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เอง

“แต่นายอาจจะไม่พอใจก็ได้ ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่”มันพูดอย่างไม่สบายใจ เหมือนเป็นความผิดของตัวเอง

“ไม่หรอก นายมีเหตุผลพอ และไม่ใช่ความผิดของหนู”ผมพยักหน้ายืนยันคำพูด บีบมือสากนิดๆแต่นิ้วเรียวเหมือนลำเทียน แต่ไม่ใช่เรียวแบบมือผู้หญิงนะครับ มันเรียวแบบผู้ชาย นึกภาพตามออกใช่ไหมครับ

“ยังไม่ได้บอกเลยว่าหนูผิด”อ้าว เฮียถอดรหัสคำพูดหนูผิดเหรอ มองหน้าไอ้คนพูดที่ทำไมคราวนี้ยืดอกรับง่ายจังว่าไม่ใช่ความผิดตัวเอง

“แค่ไม่อยากให้เขาไปว่าเฮียเท่านั้นเอง”ผมถอดรหัสผิดจริงๆด้วย เพราะรหัสที่เจ้าตัวถอดมันฟังแล้วรู้สึกใจโปร่งพองยิ่งกว่าปอด พักนี้ทำไมผมใจสั่นตื่นเต้นง่ายจัง แค่ผู้ชายชื่อหนูพูดหรือทำอะไรก็เกิดอาการแล้ว

“ทำไมล่ะ”ผมถามอีกอยากฟังเหตุผลที่มีอะไรมากกว่านี้ไหม

“ลูกผู้ชายทำผิดก็ต้องยอมรับผิด จะไปโยนให้คนอื่นได้ยังไง”ผมคงคาดหวังมากเกินไป ใจเหี่ยวลงมานิดหนึ่ง ยังไงผมก็เป็นคนอื่น นั่นสิผมคงฟินมากไปที่คิดว่าเราเป็นอะไรกัน ความจริงผมก็คือคนอื่น คนอื่น

“ไม่อยากให้เฮียคิดแบบนั้น”รู้แล้ว ว่าไม่ใช่ แค่คิดก็ยังห้าม เหี่ยวไม่พอคงต้องห่อเก็บไปเลย

.
.
.
.
“ไม่อยากให้เฮียรับคนเดียว”


“อยากร่วมด้วย”


ผมแกะความเหี่ยวออกจากห่อมารับน้ำคำที่ฟังแล้วสดชื่นแทบไม่ทัน มองคนพูดที่ไม่ได้หน้าแดงหรือแสดงอาการอะไร นอกจากแววตาที่สื่อให้รู้ว่าพูดจากใจจริง

“หนู รู้”ผมกำลังจะถาม แต่เจ้าตัวยื่นมือมาปิดปาก ส่ายหน้า

“ไม่รู้ รู้แค่เฮียสัญญาว่าถ้าหนูเป็นอะไร เฮียจะเป็นด้วย มันก็ไม่ใช่ เฮีย ไม่ใช่ หนู แต่เป็น เรา เข้าใจแค่นี้”ความเข้าใจแค่นี้ของหนูกลับทำให้เฮียเข้าใจแล้วว่ารู้สึกยังไง จากสับสน ลังเล หาข้ออ้าง มันหายไป รู้แล้วว่าคืออะไร

“อยากมีส่วนร่วมใช่ไหม”ผมยังไม่บอกแต่ถามกลับแทน อีกฝ่ายพยักหน้า

“ถ้าหายแล้ว ช่วยอะไรเฮียหน่อยสิ”ผมกุมมือและสบตา

“ได้สิ”ตอบรับทันทีโดยไม่ถามว่า อะไร

“ไม่ถามก่อนเหรอ”ผมแสร้งหยั่งเชิงว่าเจ้าตัวจะเปลี่ยนใจไหม

“ไม่ คิดว่าเป็นเรื่องดีแน่ที่เฮียขอ ใช่ไหม”ยิ้มใส่ผมที่ต้องยอมกับคำพูดซื่อๆ ขัดกับตาระยิบระยับดูเจ้าเล่ห์

“ดีแน่”ผมยกยิ้ม ยกมือขึ้นมากุม เจ้าตัวจ้องหน้าไม่หลบสายตารอฟังอย่างใจจดใจจ่อ เหมือนเด็กที่กำลังจะถูกผู้ใหญ่ล่อลวงหรือเปล่า

“หนูช่วยทำให้เฮียมีความสุขทีสิ”ผมพูดออกไปแล้ว รอดูปฏิกิริยา เจ้าตัวเงียบแต่ไม่ชักมือกลับ ก่อนจะถอนหายใจ นี่เฮียขอมากไปเหรอ

“เฮีย”เรียกชื่อผม

“หืม”ผมขานรับ เจ้าตัวกุมมือผมกลับ

“นานหรือยัง”ถามทำเอาคิ้วขมวด

“ก็นานอยู่”ผมตอบกลับ คงเป็นระยะเวลาของความสุขล่ะมั้งที่ผมทำหายไปตั้งแต่ติดคุก

“แน่ใจ”ย้ำอีก

“อืม”พยักหน้า

“หมอตรวจแล้วเหรอ”ชักเริ่มสงสัย ความสุขเฮียหมอยุ่งอะไรด้วย

“เกี่ยวอะไรกับหมอ”ถามดีกว่า คาดว่าความสุขในความหมายเฮียหนูคงคิดข้ามภูเขาไปหลายลูกแล้ว

“สมรรถภาพเฮียไง หมอเขาคอนเฟริ์มแล้วเหรอว่า เสื่อม”กูว่าแล้ว ทำเอาผมก้มหน้าซ่อนหัวเราะขำตัวเองที่พูดยังไงทำให้หนูไปห่วงสวัสดิภาพความเสื่อมของเฮีย ถึงจะไม่ได้ใช้มานานแต่มั่นใจว่าดีอยู่ ไม่ต้องสงสัยนะครับว่าผมรู้ได้ยังไง

“เฮียอายเหรอ หนูไม่บอกใครหรอก”เป็นครั้งแรกที่อยากจะตบคนซื่อด้วยปากให้ซึมซับความสุขอันลึกซึ้งที่ขอ แต่ความหมายมันคงกว้างเกินไป เฮียขอโทษนะ หนูไม่ผิดหรอก ไม่ต้องทำหน้าแบบกูผิดอีกแล้ว

“เฮียไม่ได้อายเพราะเฮียไม่ได้เสื่อม”ผมแก้ความเข้าใจให้ใหม่ ช้าๆชัดๆ

“อ้าว แล้วความสุขอะไรล่ะ เฮ้ย ไม่ได้หมกมุ่นคิดเรื่องนั้นนะ เฮียนั่นแหละผิดพูดให้คิด”ตอนแรกเหมือนจะยอมรับถามกลับสักพักรีบออกตัวแล้วโยนให้ทันที

“เฮียก็ไม่ได้ว่า โอเค เฮียผิดพูดให้คิดไปไกล”ผมอดจะยิ้มไม่ได้ กับการต่อปากต่อคำ

“งั้นเฮียจะขอใหม่”ผมเริ่มต้นพูดใหม่

“ถ้าหายแล้ว”มองอย่างตั้งใจฟังอีกครั้ง
.
.
.
“เราไปทำบุญด้วยกันนะ”ผมพูดเว้นระยะ เจ้าตัวยังเงียบผมพูดต่อ “พ่อเฮียจะได้ไม่เป็นห่วง หนูก็จะได้พ้นเคราะห์เบญจเพส บ่นว่ายังไม่ได้ไปทำสักทีไม่ใช่เหรอ”

“............”

“แล้วไปทำบุญกับเฮียได้ไหม”เหมือนจะหมดความมั่นใจยิ่งกว่าสมรรถภาพเสื่อมอีก เมื่อยังไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่ผมอยากให้นำความสุขมาคืนให้  ผมขอมากไปจริงๆ ใครจะอยากไปทำบุญกับนักโทษให้เป็นห่วงกรรมผูกติดกันอีกล่ะ

“หนูพักเถอะ ลืมไปซะ”ผมปล่อยมือ จะเดินออกไปจัดการธุระเรื่องเจ็บป่วยเจ้าตัวต่อ แต่ช่วงลุกขึ้นกำลังจะหันหลัง กลับ แต่ความอบอุ่นที่มือทำให้ต้องชะงักหันไปมอง

“เฮีย”เรียกรั้งมือเบาๆแต่ทำให้ผมนั่งตามเดิมได้

“............”กลายเป็นผมที่เงียบรอฟังบ้าง ก่อนจะมองอย่างนึกไม่ถึงกับสิ่งที่ได้ยิน
.
.
.
“เฮียทำงานฟรีแล้นซ์เหรอ ถึงได้ว่างชวนหนูไปทำบุญ”ผมอึ้งไปกับคำถาม ที่ไม่รู้จะตอบว่าเป็นงานประเภทไหน จะถามว่า เฮียรับงานอีเว้นส์ตามนายสั่ง จัดเป็นฟรีแล้นซ์หรือเปล่า

“ว่าไงล่ะ”ถามซ้ำสงสัยผมจะอึ้งนานไปหน่อย ผมตัดสินใจ

“ถึงไม่ฟรีแล้นซ์ แต่ถ้าเป็นหนู เฮียฟรีหมด แล้วจะไปไหม”รวบรวมถามอีกครั้ง เจ้าตัวคลี่ยิ้มบีบมือ

“ไปสิ”สองคำก็ทำเฮียกลับมาโลกสวยได้อีก

“สัญญา”พูดและเกี่ยวนิ้วผม ไม่แน่ใจว่าให้ผมรับปากหรือเจ้าตัวรับปากยืนยันว่าจะไปด้วย

“หนูจะรอ”แล้วผมก็รู้ว่าเขาสัญญาว่าจะรอ ผมยกยิ้ม จะพูดแต่โดนขัดซะก่อน

“ถ้าหนูไม่ได้ไป เฮียก็ไปทำนะ เผื่อด้วย”เสียงเบาลง ตาเริ่มปรือ คงเป็นยาเริ่มจะออกฤทธิ์

“ไม่ไป ถ้าไม่มีหนูไปด้วย เราจะไปด้วยกัน”ผมโน้มไปพูดใกล้ๆ

“อืม จะรอ”เสียงเริ่มงึมงำ

“รอเฮียนะ”ผมจูบหน้าผาก ไล่มาเปลือกตา จมูก จนถึงริมฝีปากที่เคยได้ลองแต่สาเหตุต่างจากตอนนี้ที่ผมอยากประทับด้วยความรู้สึกที่แน่ใจแล้วว่ารู้สึกยังไง และเหมือนเจ้าตัวจะตอบรับก่อนจะได้ยินแต่เสียงหายใจบอกให้รู้ว่าคนป่วยหลับไปแล้ว ผมลูบหัวรอจนแน่ใจ กำลังจะลุกแต่มีเรื่องให้ฉุกคิดขึ้นมานิดๆ ว่า ตั้งแต่ตื่นจนหลับ มีแต่คำว่าว่า ‘หนู’ แทนตัวกับ ‘เฮีย’ ตลอดเลย ผมยิ้มอย่างมีแรงที่จะไปจัดการต้นเรื่องสักที
.
.
.
.
“นายอยู่หรือเปล่า”ผมถามต้นห้องที่ยืนหน้าขึงขัง

“ไม่อยู่ มีธุระอะไร”ตอบห้วนๆถามกลับ

“ธุระกับนาย”ผมตอบมันให้รู้ว่า เรื่องกูกับนาย มึงไม่เกี่ยว มันคงจะแปลออก หันไปกระซิบไอ้อีกคนที่มองก่อนจะเดินหายไปอีกทาง ผมรู้ว่ามันไปไหน

“ถ้ามึงจะมาหานาย เรื่องเมียมึงป่วย คงต้องรอไปก่อน นายไม่อยู่”อย่างที่คิด ไอ้ทวนมือขวาเดินนำไอ้คนคาบข่าวพร้อมลูกสมุนอีกสองคน มายืนกอดอกพูดใส่ผม

“นายกลับเมื่อไร”ผมไม่สนใจท่าทางมัน ถามเอาแต่เนื้อ

“กลับเมื่อมึงเห็น”มันยกยิ้ม

“ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้พวกลูกน้อง ไม่ว่าจะเรื่องแต่ง เรื่องจริง เหมือนกันหมด ลูกพี่เหี้ยๆพูดหรือทำอะไรก็ช่วยยกหาง ผมขี้เกียจจะใส่ใจ หันหลังเดินกลับไปสวรรค์ดีกว่ายืนจมในนรก

“เฮ้ย รีบกลับไปหาเมียหรือไง ไม่อยากรู้เหรอว่า เมียมึงเป็นอะไร”คำพูดของมันทำให้ชะงักเท้า แต่ยังไม่หันมามอง

“มีคนเขารอตอบมึงอยู่ ถ้าอยากให้เมียมึงหายก็ตามกูมา แต่ถ้าอยากให้หายไปจากโลกนี้ มึงก็กลับไปได้เลย”มันพูดกระตุ้นให้ผมต้องหันมามองช้าๆ ก่อนจะก้าวตามมันไป ผมไม่ได้กลัวจนเดินตามมัน แต่ผมกลัวจะไม่ได้ไปทำบุญกับคนที่สัญญาว่ารอผมอยู่

“มาช้าจังเลย คิดว่าจะแจ้นมาเมื่อคืนซะอีก”เสียงหวานแต่ไม่ซ่านหัวใจนั่งไขว่ห้างตรงเก้าอี้มุกในชุดกี่เพ้าเว้าสูงเห็นขาเรียวขาวอวดรอยสักรูปผีเสื้อ ไล่ขึ้นไปแหวกอกตามเดิม ในมือคีบบุหรี่ที่ใส่ด้ามต่อสีทอง พ่นควันที่รู้รสชาติได้ว่าไม่ใช่บุหรี่ธรรมดา สองข้างประกบด้วยชายฉกรรจ์สูงใหญ่ เธอเยื้องกายจากเก้าอี้ช้าๆ เดินมายืนข้างไอ้ทวน

“เป็นยังไงบ้างล่ะ สนุกไหม”เธอเหยียดยิ้มถามถึงความเป็นความตายของคนอื่นเป็นเรื่องสนุก

“ต้องการอะไร”ผมไม่ตอบแต่ถามกลับ

“ก็บอกไปแล้วนิ แต่ไม่ได้”เธอยักไหล่ ลอยหน้าใส่ด้วยท่าทียียวน ถ้าเป็นผู้ชายผมคงจะเตะปากแบบลูกน้องไอ้เข้มไปแล้ว แต่กรณีนี้ก็อาจทำได้ถ้าเธอยังไม่บอกจุดประสงค์ที่แท้จริงสักที

“ยังไม่พออีกเหรอ”ผมพูดใส่เรียบๆ ตาก็ลอบมองท่าทีแต่ล่ะคนที่อยู่ในห้องนี้ ประมาทไม่ได้

“พอ ถ้านายยอมเป็นของฉัน แลกกับยาถอน”เธอตอบพร้อมเฉลยสิ่งที่ผมคิดว่าฝีมือ หลิง แน่นอน

“มึงจะเล่นตัวทำไมวะ ไม่ได้สึกหรอเลย แค่ยอมๆไปซะ เมียมึงก็หายด้วย”ไอ้ทวนพูดติดเยาะ มันคงร่วมมือกับหลิงแน่

“ไม่ได้เล่นตัว แต่ไม่อยากเล่นของที่กูไม่อยาก”ผมตอบมันแต่คงกระทบไปโดนต้นเหตุที่ทำให้เรื่องไม่เป็นเรื่องเป็นเรื่องขึ้นมา

“เหรอ งั้นก็ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องเสียดาย แค่ผู้ชายทุเรศคนหนึ่ง แต่ก่อนจะกลับไปนั่งมองเมียดิ้นทุรนทุรายตาย จะบอกให้ว่ามันโดนอะไร”หลิงพูดอย่างเจ็บใจแสยะยิ้มใส่ ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้มองมาด้วยสายตาเยาะเย้ย

“ยากำหนัดขนานแรง”เธอเฉลยออกมา พูดต่ออีกเมื่อเห็นผมเงียบไม่มีท่าทีตกใจ

“ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ตรวจยังไงก็หาไม่เจอ ออกฤทธิ์ช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไป เหมือนจะหายแต่ไม่หาย เจ็บปวด  จนทุรนทุรายขาดใจตายไปช้าๆ เมื่อไม่ได้ยาถอน อึก”ยังพูดไม่จบ ผมคว้าหมับที่คอเธอออกแรงบีบไม่มากนัก

“ส่งยาให้ฉัน”ผมบอกแค่นี้ให้รู้ว่า ถ้าไม่ให้ผมบีบคอเธอแหลกคามือแน่ ไม่ได้อยากทำแต่ถ้าต้องแลกกับชีวิตคนดีๆที่นอนรอผมอยู่ ก็ต้องทำ

“ง่ายไปมั้ง อยากได้ก็ยอมฉัน ถ้าไม่ก็ตายไปซะ ฮ่าๆๆๆๆ”หลิงพูดใส่หัวเราะอย่างไม่เกรง ก่อนยกจะยกแขนใส่ผมที่ระวังตัวอยู่แล้วผลักเธอออกจนเซไป ผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่กระโจนเข้าใส่ผมที่ตั้งรับไม่ทันจนหงายหลัง จุกเหมือนกัน เตรียมจะซ้ำแต่ผมกลิ้งหลบตวัดขาเตะขาพับอย่างแรงจนมันเสียหลัก ซัดหมัดที่ลิ้นปรี่จนมันตัวงอ คราวซวยของมันที่โดนตีนฝ่ายเดียวกันเพราะผมกลิ้งหลบไปอีกทาง รีบลุกอย่างระวังตัวทันที  มันปรี่เข้ามาประเคนทั้งมือทั้งตีนใส่ ผมได้แต่ยกกันหาโอกาสไม่ได้เลย ไหนจะต้องระวังพวกมันเล่นทีเผลออีก แต่พอนึกถึงคนนอนรอมันทำให้ฮึดสู้ขึ้นมา ไม่ได้ผมจะเป็นอะไรตอนนี้ไม่ได้ ไม่งั้นใครจะดูแลเขา ผมหาจังหวะที่มันกำลังซัด ก้มตัวลงจนมันหวืด อัดเข้าหน้าท้องมันอย่างแรงสองครั้ง จนตัวงอ ผมเสยเข้าปลายคางจนมันลงไปน็อกคาพื้น ไอ้อีกคนกระโดดเข้าล็อกคอข้างหลัง ลูกน้องไอ้ทวนเข้ามาช่วย แต่เจอตีนยันสกัด ผมจับแขนไอ้คนล็อกก่อนจะถอยหลังอย่างแรงและเร็วอัดมันกระแทกผนัง เอาหัวโขกหน้ามันจนมือคลาย เอี้ยวตัวออกกระแทกเข่าใส่ จับหัวมันกระแทกผนังปูนสองครั้งติดจนลงไปกองกับพื้น ลูกน้องปลายแถวไอ้ทวนกระโดดถีบจนผมหลายไปใส่โต๊ะล้มเป็นแทบ พวกมันแสยะยิ้มย่ามใจเดินมาจะซ้ำ เลยขว้างเก้าอี้ใส่มันไปคนล่ะตัว กูเหนื่อยขอใช้เครื่องทุ่นแรงหน่อย ก่อนจะไม่ให้เสียโอกาส ตามไปกระทืบมันติดๆจนกระอักออกมา ไอ้อีกคนคลานหนี ผมตามไปซ้ำจนสลบคาตีน แปะ แปะ ไม่ใช่อาแปะ อากง อาม่า แต่เป็นหลิงที่ปรบมือคล้ายจะชื่นชม

“หึหึ อย่างนี้สิ สมน้ำสมเนื้อหน่อย”ยกยิ้มพูดใส่ ก่อนจะเล่นทีเผลอยกขาตวัดเตะใส่ผมจนเซ ตามเข้ามาซ้ำอีก เธอเร็วมากจนเกือบเสียท่า เอาแขนรัดคอผมที่กึ่งนั่งกึ่งนอน ผมจับข้อมือเธอที่เห็นแล้วว่ามีเข็มอยู่

“ตบตาคนอย่างฉันไม่ได้หรอก อยากรู้นักถ้ามันเกิดอารมณ์ แกจะกล้านอนกับผู้ชายไหม ทั้งที่ไม่ได้เป็นเกย์”หลิงพูดออกมาทำเอาผมอึ้งไปนิดว่าเธอรู้ได้ยังไง นายบอกเธอเหรอ ไม่น่าเป็นไปได้ หรือผมดูถูกสัญชาตญาณผู้หญิงคนนี้มากเกินไป

“หรือแกเพิ่งมาเปลี่ยนใจเพราะมัน ดูจะรักเหลือเกิน มันรู้หรือเปล่าล่ะว่าแกมีใจให้มันแบบนั้น และจะดีเหรอถ้าได้กันด้วยวิธีนี้ แกจะกล้ามองหน้ามันได้ยังไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”หลิงพูดต่ออย่างรู้ทะลุเข้าไปในความคิดผม ใช่ ผมไม่กล้าจะทำแบบนั้นกับหนูแน่ ถ้าไม่เต็มใจ เรากำลังเริ่มต้นด้วยดี ผมไม่อยากให้มันมาจบเพราะอารมณ์ต่ำที่เกิดจากการวางยา ระหว่างที่คิด หลิงคายเข็มออกมาจากปากเตรียมจะฝังตรงคอ ผมเบี่ยงหลบหักข้อมือเธอยัดปากอย่างแรง

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้เลววววววววววว”หลิงผละออกเอามือกุมปากที่มีเลือดออกมา ไอ้ทวนดูจะตกใจนิดหน่อยที่เห็นหลิงเสียท่า ผมลุกไปยืนให้ห่างจากเธอ

“จัดการสิ มองอะไรอยู่ล่ะ ฮึ่ย”หลิวหัวเสียพาตัวเองออกจากห้องนั้นทันที ผมจะตามไปเอายาถอน แต่โดนสกัดด้วยตีนของไอ้ทวนจนเซ

“คราวก่อนกูไม่ได้สั่งสอนมึงเพราะนายห้าม แต่ครั้งนี้ หึหึ”ไอ้ทวนกระตุกยิ้มใส่ เตรียมจะสั่งสอนผม ที่ต้องตั้งรับมือมันก่อน ผมคิดว่าหลิงยังไปไหนไม่ไกลหรอก ผมไม่อยากเสียเวลามีเรื่องกับมันเลย ไม่เคยแย่งจะเป็นคนสนิทนาย แต่สิ่งหนึ่งที่ผมชื่นชมไอ้ทวน คือ ความซื่อสัตย์ของมันไม่ว่าอะไรมันทำให้นายได้ทุกอย่าง สละได้แม้แต่ชีวิต มันคงไม่พอใจคิดว่านายให้ความเชื่อใจผมที่มาทีหลังเท่ามันที่รับใช้นายตั้งแต่ก่อนจนเข้าคุก มันก็ตามเข้าไปด้วย ผมต่างจากมันที่ทำให้นายที่ต้องอยู่ในข้อตกลงกันตามสัญญา และผมสละชีวิตให้นายไม่ได้เหมือนมัน ต่างกับอีกคนที่ผมกล้าที่จะให้โดยไม่มีข้อแม้  เราสบตากันอย่างดูเชิง ไม่ว่ายังไงผมต้องกลับไปให้ได้ แม้จะต้องฆ่าคนสนิทของนายก็ตาม ไม่อย่างนั้นจะทำให้คนนอนรอผิดสัญญาที่ให้ไว้กับผมได้
.
.
.
.

“นายไม่เข้าไปชมใกล้ๆหน่อยเหรอ”เสียงคนพูดถามนาย แต่เป็นนายอีกฝ่ายที่ตั้งใจจะมาหานายตึกนี้

“เข้าไปทำไม แค่นี้ก็ชัดแล้ว”ยกยิ้มพูดอย่างอารมณ์ดี

“นายคิดว่าใครจะชนะ”มันถามนายที่ยืนกอดอก

“ใครจะชนะก็ช่างมัน ไม่เกี่ยวกับกู ให้นายเขามาจัดการเอง พวกมึงก็อย่าเข้าไปยุ่งล่ะ ดูเฉยๆพอ เข้าใจไหม”ตอบอย่างไม่สนใจตามที่พูดพร้อมกับสั่ง

“ครับ นาย”พร้อมเพรียง ก่อนจะยกยิ้ม

“แต่ก็ไม่เสียเที่ยว ถือโอกาสไปเยี่ยมคนป่วยซะหน่อยดีกว่า อยู่ที่นี่ไม่สนุกเลย ไปไอ้เข้ม ที่เหลือเฝ้าดูไว้”พูดและเดินผิวปากไปทันที ตามด้วยลูกน้องคนสนิทที่รีบกุยทางให้เจ้านายเดินไปอย่างราบรื่น

*************************************************************************************************************************
ปล. มาต่อให้ค้างแล้วจ้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ๊าคคคคคค อย่าเพิ่งว่า อย่าเพิ่งด่า ว่าทำไมยืดเยื้อ แค่อยากให้เฮียกับหนูเขาซึมซับกันอีกนิด และอยากจะกรีดร้องที่มีคนแอบทายถูกด้วยว่าหนูโดนอะไร แต่ต่อจากนี้จะโดนหรือเปล่า ติดตามต่อตอนหน้าเคลียร์แน่นอนจ้า รอเขาหน่อยนะ งานเยอะจริงๆ ว่าจะลงตั้งแต่เมื่อวานดันมีมือดีตัดสายเคเบิ้ลด้วยคาดว่าคงขโมยทองแดงไปขายอยากจะแช่งให้มันตกลงมาจริงๆ ยังจับตัวไม่ได้ ทำให้เน็ตใช้ไม่ได้เลย สาธุขอให้จับได้เถอะ ทำความเดือดร้อนให้คนอื่นเขา

[pilar]

โอยยย ไอ้นายชั่ว
มันกะฟันหนูใช่มั้ย
เฮียต้องช่วยหนูให้ทันนะ TT^TT
คนแต่งอย่าใจร้ายนะคะ TToTT

[Noo_Patchy]

    อย่าทำอะไรเฮียกับหนูนะ 

[CarToonMiZa]

อิหลินปิงนี่งูพิษชัดๆ
น่าจับมาถลกหนังจริงๆๆ
+1และเป็ด