DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 12: There's one secret that I've never told.HIM: PRIK
“พริก หิวข้าวไหม”
“พริก ดูการ์ตูนไหม ฉันซื้อเรื่องที่นายเคยบ่นว่าอยากดูมาให้แล้วนะ”
“พริกตอบฉันหน่อยได้ไหม”
“ไม่ครับ ผมอยากนอน” ผมตอบในที่สุด มาโคที่ยืนพิงกรอบประตูห้องนอนของเขามองผมด้วยความเป็นห่วง ผมดึงสายตากลับมาจับจ้องที่เพดานตามเดิม
ชีวิจคนเราจะต้องเจอเรื่องแย่ๆได้กี่ครั้งกัน มีลิมิตใหม่ มีโควต้าหรือเปล่า แบบว่า ถ้าเจอครบแล้วก็จะไม่ต้องเจอไปอีกชั่วชีวิตน่ะ เป็นแบบนั้นหรือเปล่า
สิ่งแย่ๆที่มันเกิดในชีวิตผมนี่มันเกิดมาจากอะไรกันแน่นะ หรือบางทีสวรรค์ยังทดสอบความอดทนของผมไม่พอ ผมควรโทษใครดีกับเรื่องพวกนี้ โทษตัวเอง โทษฟ้าโทษดิน โทษไอ้ผู้ชายเลวๆคนนั้นที่เกือบจะข่มขืนผม หรือโทษมาโคดี เพราะเขามันเป็นตัวปัญหาในชีวิตผมอันดับต้นๆเลยล่ะ
แต่เพราะเขานั่นแหละ ผมถึงไม่ต้องมีชีวิตอย่างตายทั้งเป็น
ถึงแม้หลายต่อหลายครั้งเขาทำท่าว่าอยากจะได้ผมอยาก พยายามจะทำให้ผมยอมเป็นของเขา แต่เขาก็ไม่เคยบังคับใจผมสักครั้ง อย่างน้อยๆคือถ้าผมบอกว่าไม่ เขาก็ยังหยุด แต่กับไอ้เลวนั่น มันบอกว่ามันชอบผม แต่ก็ยังจะทำร้ายผม คนชอบกันเขาทำกันแบบนี้เหรอวะ
“เป็นอะไร ไม่ร้องไห้สิ ฉันไม่ชอบ” มาโคมานั่งอยู่ข้างๆผมบนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมพลิกตัวหันข้างเขาหาเขา ใบหน้าเรียบนิ่งแต่ก็พอให้เห็นถึงความกังวล ผมยกมือกอดเอวมาโคไว้หลวมๆ
“ขอบคุณนะที่มาช่วยผม” ผมบอกเสียงพร่า น้ำตาไหลลงมา นี่ขนาดผมเป็นผู้ชายที่โดนกระทำ แม้จะยังไม่ถึงขั้นสอดใส่ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานมากจริงๆ แล้วผู้หญิงถูกข่มขื่นล่ะ พวกเธอจะรู้สึกยังไง บางทีผมก็รู้สึกว่าเพศชายเป็นเพศที่เอาแต่ได้เกินไป
“มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว ก็ฉันเป็นแฟนนายนิ” มาโคลูบแผ่นหลังผมเบาๆ พึ่งจะเห็นว่าเขาก็มีมุมที่อ่อนโดยเหมือนกัน
“พี่...” ผมเรียกเขาเสียงเบา ผมมีบางอย่างที่อยากจะบอกเขา บางอย่างที่ผมปกปิดเอาไว้
“หืม”
“ผมมีความลับบางอย่างที่ยังไม่ได้บอกพี่”
เพราะวันนี้ผมได้เห็นแล้วว่าเขาก็เป็นคนที่ดีคนหนึ่ง ถึงเขาจะเป็นคนที่ทำให้ชีวิตผมวุ่นวาย แต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายผม ทั้งที่เขาจะทำก็ได้ ยังไงผมก็สู้แรงเขาไม่ไหวอยู่แล้ว แต่เขาก็ไม่เคยทำ
“ความลับอะไร” เขาถามเสียงสูงนิดๆอย่างสงสัย ผมปล่อยมือที่กอดเอวเข้าออกก่อนจะลุกขึ้นนั่งดีๆ หันหน้าเข้าหามาโค มันก็ถึงเวลาที่ผมควรจะบอกความจริงกับเขา
“ถ้าผมบอกไปพี่ต้องไม่โกรธนะ”
“อะไร” มาโคทำหน้าสงสัย
“บอกก่อนสิว่าจะไม่โกรธ”
“เออๆ บอกมาได้แล้ว” มาโคทำเสียงหงุดหงิดใส่ผม ดูท่าแล้วเขาต้องโกรธผมแน่ๆถ้าผมบอกความจริงไป แต่ยังไงผมก็ต้องบอก
“คือที่จริงแล้ว...ผมมีแฟนอยู่แล้ว” ผมพูด มาโคเงียบไป เอาแต่นั่งมองหน้าผมอยู่อย่างนั้น ผมเบือนหน้าหันไปมองทางอื่น จะโทษผมไม่ได้นะ ผมไม่ผิด พี่เขาบังคับผมทุกอย่างเอง
“แต่นายเป็นแฟนฉัน” มาโคกัดฟันพูด ผมถอนหายใจเบาๆ
“นั่นพี่มัดมือชกผมไม่ใช่เหรอ” ผมย้อนถามอย่างไม่ยอม
ผมอาจจะผิดที่ไม่ได้บอกเขาไปว่ามีแฟน ในตอนแรกผมเห็นว่าไม่มีความสำคัญอะไรที่จะต้องบอก เพราะผมคิดว่ามาโคอาจจะแค่เล่นๆกับผม ถ้าเขาทำเป็นไม่สนใจเขาก็อาจจะเลิกยุ่งกับผมก็ได้ก็เลยไม่คิดจะบอก
“ฉันไม่ยอมหรอกนะ” มาโคมองหน้าผมแบบไม่พอใจ
“นั่นมันก็เรื่องของพี่ ออกไปจากชีวิตผมเถอะ ไม่งั้นคนที่ลำบากจะเป็นพี่” ผมเอ่ยเตือนมาโค
“นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!” มาโคกระชากตัวผมเข้าหาแล้วก็ตะคอดใส่หน้าผม
“พี่ไม่รู้จักผมดีด้วยซ้ำ เป็นแฟนเหรอ พี่ไม่รู้หรอกว่าจุดจบของมันจะแย่แค่ไหน” ผมพูดเสียงสั่นเพราะกลัวสายตาของมาโค
“แย่ไม่แย่ฉันเป็นคนกำหนด ไม่ใช่นาย!!!” มาโคยังคงไม่ยอม
“แม้ว่าพี่จะเป็นได้แค่ชู้น่ะนะ” ผมถามเขาอย่างเย้ยหยัน
“ไปเลิกกับมันซะ แฟนนายน่ะ เลิกซะ!!!”
“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้” ผมบอกเขา
“อย่ามากวนประสาทฉันนะพริก!!!” มาโคขึงตามองผมด้วยความโกรธ แน่ละ เป็นใครๆก็ต้องโกรธทั้งนั้น แต่ความจริงก็คือความจริงอยู่ดี
“ผมเหนื่อย ขอนอนนะ” ผมไม่มีอะไรจะพูดต่อ เลยทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้มาโค
“ลุกขึ้นมาพูดให้รู้เรื่องนะพริก!” ผมมาโคทำท่าจะดึงผมให้ลุกขึ้น แต่ผมมองเขาอย่างเว้าวอน
“ผมเหนื่อยจริงๆนะ ขอผมพักเถอะ”
มาโคนิ่งไปก่อนจะทำท่าทางฟึดฟัดแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ผมนอนลืมตาอยู่อย่างนั้นอยู่นาน ผมไม่ง่วงหรอก เพียงแต่ไม่อยากจะทะเลาะกับใครทั้งนั้น ผมแค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียวเพื่อครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ในเมื่อผมเดินมาขนาดนี้แล้ว ถ้าจะหยุดก็คงเป็นความคิดที่โง่เขลานัก การจะขึ้นหลังเสือนั้นไม่อยากเท่าตอนลงมา ถ้าคิดที่จะลงก็ต้องเตรียมใจที่จะตาย
ผมนอนนิ่ง อยู่กับความคิดของตัวเองอยู่นานก่อนจะผล๊อยหลับไป
HIM: MACO
ผมอัดบุหรี่เขาปอดแรงๆแล้วก็พ่นมันออกมาแรงๆเช่นกัน ก่อนจะสูบมันเข้าไปใหม่ ทำอย่างนี้ซ้ำๆจนหมดมวน แล้วผมก็หยิบมวนใหม่ขึ้นมาสูบ
เมื่อกี้ที่พริกมันพูดจริงเหรอวะ!
มันมีแฟนแล้ว!
“โว้ยย!!” อะไรวะเนี่ย!
ผมอัดบุหรี่เข้าปอดครั้งสุดท้ายก่อนจะบี้มันลงในที่เขี่ยบุหรี่ สูบให้ตายหัวก็ไม่โล่งในเมื่อในหัวผมเอาแต่คิดถึงคำพูดของพริก ใบหน้านิ่งๆที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
ผมอยากจะรู้ว่าใครที่เป็นแฟนพริก ไอ้ไวน์นั่นน่ะเหรอ แต่มันบอกผมว่าไอ้คุณไวน์นั่นเป็นเจ้านาย แล้วแฟนมันคนไหนวะ ไอ้โอชินเหรอไง ก็คงเป็นไปไมได้ แล้วทำไมผมต้องไม่พอใจด้วยวะ
มันก็แค่เกมส์ พริกก็แค่ตัวแปรเท่านั้น ท่องไว้สิวะ!
โธ่เว้ย!!! มันเกิดเหี้ยอะไรกับตัวผมวะเนี่ย! เอาไหมนะมาโค มึงต้องใจเย็นๆ
โอเค เรื่องนี้มันเรื่องมาจากคำท้า ไอ้ดีนมันท้าให้ผมจีบพริกให้ติด และต้องทำให้พริกบอกรักผมให้ได้แล้วจากนั้นผมก็ต้องบอกเลิกพริก ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไรกับเกมส์นี้หรอก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ววะ เพราะผมดันไปรู้สึกกับพริกมากเกินกว่าคำว่า ‘เหยื่อ’
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆมัน เป็นห่วงมัน อย่างเห็นเวลามันทำตัวแสบๆ แต่พอจะโดนเอาคืนก็กลับกลัวจนตัวสั่น ชอบรอยยิ้มน่ารักๆของมัน ผมไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้กับใครมาก่อน ความรู้สึกที่แบบว่าอยู่ใกล้เท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ มีแต่อยากใกล้เข้าไปอีก
แต่ลูกผู้ชายอย่างผมศักดิ์ศรีมันก็ค้ำคอ ถ้าให้ผมเดินไปบอกไอ้ดีนว่าผมยกเลิกข้อตกลงกับมันทั้งหมด มันคงได้หัวเราะเยาะผมตาย ยังไงผมก็ต้องชนะ!
[Krrrr Krrrr]
ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์บนโซฟาขึ้นมารับ เสียงแวดๆของต้นสังกัดทำจะทำลายประสาทหูของผมได้
[มาโค ทำไมเพิ่งรับสาย แล้ววันนี้ทำไมถึงออกจากงานมาแบบนั้น รู้ไหวว่าทุกคนเสียเวลาเสียเงินเสีย...$#%*()$@o=#$@$^*]
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจแล้วก็เอาโทรศัพท์ออกจากหู แต่เสียงของพี่พลอย คนที่ทำหน้าที่ดูแลคิวงานของผมบ่นผมเสียงดัง จนกระทั่งเสียงบ่นโวยวายเงียบไป ผมถึงได้เอาโทรศัพท์แนบหูต่อ
“ค่าเสียหายเท่าไหร่ก็หักจากบัญชีผมไปได้เลย เขาต้องการเท่าไหร่ก็จ่ายไป ผมไม่มีอะไรแก้ตัวหรอก เพราะผมมีเรื่องจำเป็นที่ต้องละงานมาทำ ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้นะ ผมเหนื่อย!”
ผมกดวางสาย โยนโทรศัพท์แบบส่งๆไปที่โซฟา ไม่สนใจว่ามันจะอยู่ในสภาพไหน ผมเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเอง คนบนเตียงนอนหลับปุ๋ย ผมจำแววตาเลื่อยลอยตอนที่ผมพามันกลับมาที่ห้องได้ ตอนนั้นหัวใจผมเหมือนถูกบีบรัดไปหมด ผมอยากจะกลับไปซัดไอ้มิลให้จมตีนอีกครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้ แต่อย่าให้มีอีกครั้ง ผมเอาแม่งเข้าไปนอนในคุกแน่ๆ
ผมนั่งลงริมเตียงข้างๆพริก ก่อนจะลูบผมมันอย่างเบาๆมือ พริกขยับตัวบ่นงึมงัมก่อนจะนิ่งไป แล้วผมจะเอายังไงกับไอ้เด็กนี่ดีวะเนี่ย
ช่างแม่ง! ผมขี้เกียจคิดแล้ว ปล่อยให้มันเป็นไรแล้วกัน แต่ที่แน่ๆคือผมต้องรู้ให้ได้ว่าแฟนพริกมันเป็นใคร!!!
เช้าวันต่อมาผมต้องไปถ่ายซ้อมงานที่ผมหนีออกไปตามหาพริก ก่อนออกจากห้องพริกยังไม่หลับเลย ผมเลยหากระดาษเขียนข้อความทิ้งไว้ให้มันแทนพร้อมกับสั่งอาหารมาไว้ให้พริกด้วย ตื่นมาจะได้มีอะไรกิน
ไม่อยากทิ้งมันไว้คนเดียวเลยให้ตายสิ!
วันนี้ทำวันผมทำงานไม่เป็นสุขเลยเพราะห่วงไอ้เด็กแสบในห้อง แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่ ด้วยความสามารถของผมที่ถือได้ว่าผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน งานจึงเสร็จไม่อยาก ผมปฏิเสธที่จะรับเงินและสั่งให้พี่พลอยจ่ายค่าเสียหายเรื่องเมื่อวานให้กับทางทีมงานไปด้วย แล้วก็รีบขับรถออกมา เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาของผม ไม่ทำงานผมก็มีกิน จะพูดว่าบ้านผมรวยก็ได้
แต่พอกลับมาถึงคอนโดผมก็ไม่เจอไอ้เด็กแสบ อาหารที่ผมสั่งมาไว้ให้มันก็ไม่แตะ มันออกไปไหนวะ ผมกดโทรศัพท์โทรหามัน แต่พริกก็ไม่ยอมรับสายผม นี่มันจะเลิกกับผมจริงเหรอวะ
“อย่าให้เจอตัวนะ”
ผมออกจากห้องขับรถไปหาไอ้ธันที่คอนโดมัน ผมไม่ชอบอยู่คนเดียวครับ ยิ่งในห้องที่ว่างเปล่าแบบนั้นผมยิ่งไม่ชอบ
“เป็นอะไรของมึงอีกล่ะ” ไอ้ธันถามผม ผมไม่ตอบเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมันออกมาหลายกระป๋องแล้วเดินกลับมานั่งที่โซฟา ไอ้ธันมองผมแต่มันก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมเปิดเบียร์ขึ้นกระดกรวดเดียวจนหมดกระป๋อง เสร็จแล้วก็เปิดกระป๋องที่สองต่อ
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจหนักๆ ผมแม่งโคตรบ้าเลยวะ หาปัญหามาให้ตัวเองแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมารู้สึกเหนื่อยใจเอง
“เรื่องพริกใช่ไหม เป็นไงบ้างล่ะ” ไอ้ธันเอ่ยปากถามหลังจากที่นั่งดูผมกระกดเบียร์อย่างเดียวมาสักพัก เมื่อวานก่อนนอนมันโทรมาถามผม ผมเลยเราเรื่องที่ไอ้มิลจับพริกไปให้มันฟัง แต่ไม่ได้เล่าว่าพริกเกือบจะถูกไอ้มิลข่มขืน บางทีพริกมันอาจจะไม่อยากให้ใครรู้
“อืม ก็ดี...มั้ง”
“...”
“เมื่อวานมันบอกกูว่ามันมีแฟนแล้ว...กูแม่งทั้งตกใจทั้งโมโหเลยวะ” ผมพูดระบายกับไอ้ธัน เวลามีเรื่องทุกข์ใจผมก็มันจะมาคุยกับไอ้ธันเนี่ยแหละ เพราะมันจะนั่งฟังนิ่งไม่พูดมากเหมือนไอ้กัส
“กูบอกให้มันเลิกกับแฟนมัน มันก็ไม่ยอม”
“แล้วมึงจะทำยังไง”
“ทำไง กูจะทำให้มันเลิกกับแฟนมันให้ได้”
“อย่าเลยมึง เขารักกันดีๆ มึงจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
“แล้วมึงจะให้กูทำไงวะ!” ผมถามมันเสียงแข็ง
“เลิกซะมึง มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก”
เลิกงั้นเหรอ ผมจะเลิกได้ยังไงในเมื่อผมชอบมันไปแล้ว!
HIM: OSHIN
หลังจากที่มาโคพาพริกกลับไป ผมก็เดินตามหลังพอร์ชมาที่รถของมัน มันเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ ผมเข้าไปนั่งฝั่งประจำคนขับ ผมหันมองเสี้ยวหน้ามันที่นิ่งงัน แต่ผมก็พอจะเดาออกว่ามันรู้สึกยังไง
“เขาไม่รักก็เลิกรักเขาได้แล้ว” ผมพูดขึ้นแล้วก็สตาร์ทรถขับกลับไปที่โรงแรม
“ถ้าทำได้ง่ายเหมือนปากพูดก็ดีสิ” มันว่าแล้วก็หัวเราะขื่นๆ ผมแอบเห็นน้ำตามันไหลลงมา แต่เป็นเจ้าตัวเองที่เช็ดออก คนแบบมาโคมันมีอะไรดีนักวะ ถึงทำให้คนๆหนึ่งจมปรักอยู่กับมันได้ขนาดนี้
“วันนี้ว่างไหม” ผมถาม
“ทำไม”
“ถามก็ตอบ จะย้อนทำไม” ผมไม่ค่อยชอบคนที่ตอบไม่ตรงประเด็นเท่าไหร่ ไอ้พวกถามอย่างตอบอย่างนี่น่าหงุดหงิด
“ว่าง!” มันกระแทกเสียงใส่ผม เริ่มจะกลับมาร้ายเหมือนเดิม ที่ตอนโดนไอ้มาโคทำร้ายนะกอดผมแน่น โคตรจะหมั่นไส้เลยวะ
ผมขับรถพามันไปที่สตูดิโอของร้าน วันนี้ผมมีคิวถ่ายตอนเย็น ผมลงจากรถแต่พอร์ชก็ยังไม่ยอมลงมา ผมเลยต้องเปิดประตูฝั่งมันออก
“ลงมาได้แล้ว”
“ที่นี่ที่ไหน” มันไม่ลงแต่ถามแทน
“ที่ทำงานฉัน ลงมา” ผมพูดอีกครั้ง มันทำหน้างอแต่ก็ยอมลงมา
“อยากกลับห้อง เหนื่อย!” มันขึ้นเสียงตามไล่หลังผม
ก็สมควรให้เหนื่อยอยู่หรอก ออกตามหาพริกซะให้วุ่นขนาดนั้น ดีนะที่ผมได้เบาะแสจากคนรู้จักที่เป็นนายตำรวจใหญเร็ว ถึงไม่ช่วยมันไว้ทัน ทีแรกผมก็อยากจะว่าพอร์ชมันเหมือนกันนะ ไปกินข้าวกันยังไงเพื่อนผมถึงได้โดยจับตัวไป แต่พอฟังเสียงสั่นเครืออย่างคนที่ตกใจสุดขีดแล้วก็ด่าไม่ลง
“ขอโทษครับที่มาสาย พอดีติดธุระนิดหน่อย” ผมยกมือไหว้พี่ทีมงานคนหนึ่ง ผมสายมาเกือบสี่สิบนาทีแล้วเห็นจะได้
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย เดี๋ยวจะได้เริ่มงาน” พี่สไตลิสต์ของทางร้านบอก ผมพยักหน้านิดๆ ก่อนจะหันไปมองคนที่มากับผม หึหึ ตลกชะมัด เหมือนมันจะทำตัวไม่ถูกถึงได้ยืนตัวลีบซะขนาดนั้น
“มานี่” ผมจับมือมันให้เดินเข้ามาข้างใน
“นั่นรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวเสร็จงานแล้วจะพาไปกินข้าว” ผมกดตัวมันให้นั่งรอที่โซฟาตรงมุมสตูดิโอ หลายคนหันมามองมันอย่างสนใจ
ผมเลี่ยงมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ทางร้านจัดไว้ให้ก่อนจะออกไปทำงาน งานถ่ายแบบจะว่ายากก็ยากนะ สำหรับคนไม่เคย แต่ผมมันเป็นพวกด้านต่อกล้อง เลยไม่รู้สึกว่ามันอยากอะไร อีกอย่างเสื้อผ้าที่ใส่ก็เด่นพอที่ผมไม่ต้องไม่พรีเซตนต์อะไรมันมากมายอยู่แล้ว
ชุดแรกผ่านไปผมก็เข้าไปเปลี่ยนชุดที่สอง วันนี้มีถ่ายแค่ห้าชุด แต่พอเดินกลับมาผมก็ต้องแปลกใจที่พอร์ชมายืนปั้นจิ้มปั้นเจ้ออยู่ในโซนพื้นที่ที่ใช้ถ่ายแบบ แถมมันยังเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เป็นเซตเดียวกับ ต่างกันก็แค่สี่เท่านั้น
“พี่ทำอะไรกับเพื่อผมอ่ะ” ผมถามพี่ทีมงาน เขาหันมายิ้ม
“ตากล้องอยากได้น้องผู้ชายคนนี้มาถ่ายรูปคู่กับคุณน่ะค่ะ เห็นว่าหน้าขึ้นกล้องดี
ผมฟังแล้วก็มองไปที่พอร์ชที่ยืนประหม่าต่างจากปกติที่จะทำตัวมั่นตลอดเวลา นับว่าเป็นอีกมุมที่น่าสนใจ ในเมื่อเจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรถึงได้ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้าขนาดนี้ ผมจะไปทัดทานอะไรได้ ผมไม่ใช่คนจ้างงานเสียหน่อย
ผมเดินเข้าไปยืนข้างๆพอร์ช มันเงยหน้ามองผมนิดๆก่อนจะสบัดหน้าไปทางอื่น พยศตลอดเวลา ผมระบายยิ้มออกมา ผมคงโรคจิตแล้วล่ะ แต่ผมชอบจริงๆวะเวลามันหงุดหงิดเนี่ย
“ทำหน้าแบบนั้นตากล้องเขาจะถ่ายได้ไง ให้มันรู้เวลาหน่อย” ผมตำหนิ แต่ที่จริงคืออยากจะแกล้งมันมากกว่า พอร์ชหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม เสียงชัดเตอร์ดังขึ้น มันรีบหันไปมองทางตากล้องทันที
“ชิดกันหน่อย โอชินเอามือกอดคอเพื่อนด้วย” พี่ตากล้องสั่งผม ผมทำตามทันที
“เฮ้!” พอร์ชส่งเสียงตกใจเบาๆ
“หันไปยิ้มให้กล้องซะ อย่างมากเรื่อง”
พอร์ชส่งเสียงขัดใจในลำคอ แต่ก็หันไปยิ้มให้กล้องแต่โดยดี แรกๆมันก็ดูเหมือนจะเกร็ง แต่ผ่านไปแปบเดียวก็ดูเหมือนจะปรับตัวได้ดี ทีนี้เจ้าตัวเหมือนสนุกที่ได้ถ่ายรูป
ผมนั่งมองมันถ่ายคนเดียวเพลินๆ ทั้งที่ยิ้มแล้วดูดีขนาดนั้น แต่ทำไมมันชอบทำหน้านิ่งแบบหยิ่งๆนักก็ไม่รู้ บอกได้เลยว่าคนที่เห็นส่วนมากต้องหมั่นไส้มันแน่ๆ ผมเนี่ยแหละคนหนึ่งเลยที่รู้สึกแบบนั้น
“เฮ้อ เหนื่อย” มันเดินมาทิ้งตัวนั่งข้างๆผม งานวันนี้เสร็จแล้วครับ
“สนุกไหม” ผมถามมัน พลางส่งขวดน้ำให้มันดื่ม บนหน้าผากมันมีเหงื่อซึมไรๆ ผมใช้มือตัวเองเช็ดให้
“อืม อย่าใช้มือ เดี๋ยวเป็นสิว” ผมว่า หน้าใสขนาดนี้เนี่ยนะจะมีสิว
“ดัดจริต” ผมว่ามัน พอร์ชหันมาค้อนผมก่อนจะทุบไหล่ผมหนึ่งที
“ปากหมา!” ด่าผมเสร็จมันก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ผมลุกตามไป ก่อนที่มันจะปิดประตูผมก็แทรกตัวเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว
“เข้ามาทำไมวะ ออกไปเลย!” มันโวยวายหน้าหงิก แต่แก้มมันแดงนะ ท่าจะเขิน
“เข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าไง” ผมบอกหน้าตา มือก็ปลดกระดุมเสื้อออกจนหมด มันจ้องช่วงบนผมไม่วางตา ผมกระตุกยิ้มมุมปาก ขยับเข้าไปหามัน
“ชอบไหม” ผมจับมือมันมาจับที่แซกแพคของตัวเอง พอร์ชช้อนตามองผมก่อนจะเสหน้าหนี หูของมันแดงแจ๊น่ารักวะ หึหึ
“หนีไป จะออกไปรอข้างนอก” มันบอกเสียงเบา
“ออกไปทำไม จะเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ใช่เหรอ” ผมกระซิบถามมันที่ใบหู แล้วก็หอมแก้มมันเบาๆ ไล้จมูกไปมาอย่างเพลิดเพลิน
“อือ อ๊ะ!” มันอุทานเบาๆเมื่อผมเลื่อนหน้ามาจูบมัน มันยืนตัวเกร็งเหมือนจะต่อต้าน แต่ก็ปล่าว มันผ่อนลมหลายใจแล้วก็จูบตอบผม ผมรัดตัวมันเข้ามาหาตัว มือข้างหนึ่งลูบแก้มมันเบาๆ บดเบียดริมฝีปากมันไม่หยุด ลิ้นของมันเกี่ยวกระหวัดโต้ตอบผมกลับ ผมครางในคออย่างเบาใจ ผมอยากจูบมันให้นานกว่านี้ แต่ดูท่าจะไม่เหมาะ เพราะเดี๋ยวคนข้างนอกจะสงสัย
“ติดไว้ก่อนนะ ไว้ถึงห้องแล้วค่อยต่อ”
..................................
คำถาม : คุณคิดว่าเรื่องนี้ใครร้ายที่สุด ระวังนะ สิ่งที่คุณคิดอาจไม่ใช่เรื่องจริง คิดดีๆน้า 5555
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 447395 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก