红孔雀นกยูงแดง 25
ลู่อี้เผิงมีความฝันมาตั้งแต่เด็กๆ ว่าอยากเป็นตำรวจที่ดี เป็นที่พึ่งของประชาชน เขาสอบเข้าโรงเรียนนายร้อยตำรวจได้คะแนนสูงสุด จบมาด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ได้รับคำชมเชยในทุกรายวิชา
เขาเริ่มต้นชีวิตราชการด้วยการปิดคดีสำคัญๆ หลายคดี จนได้เป็นสารวัตรตั้งแต่อายุยี่สิบสี่ ชีวิตราชการของลู่อี้เผิงยังเป็นแค่ช่วงเริ่มต้น เขาเพิ่งรับราชการได้แค่ห้าปี... สี่ในห้าเป็นชีวิตราชการที่เขาพัวพันอยู่กับมาเฟียระดับตำนานที่เรียกตัวเองว่าหงคงฉ่วย
--------------------------------------------------
ลู่อี้เผิงลืมตาขึ้นมา และพบกับแสงสว่างจ้า
ที่นี่ที่ไหนกัน?
ใครคนหนึ่งเดินมานั่งข้างตัวเขา “คราวนี้สำนึกเสียใจที่เลือกเป็นตำรวจแล้วหรือยังล่ะ?”
ลู่อี้เผิงพยายามมองใบหน้าของร่างนั้น แต่เขามองอะไรไม่เห็นนอกจากแสงจ้าที่ส่องเข้ามา “ทำไมผมถึงต้องนึกเสียใจด้วยล่ะ?”
เหมือนได้ยินเสียงฝ่ายนั้นหัวเราะ “นั่นสินะ ทำไมเธอถึงต้องนึกเสียใจด้วยล่ะ เธอเลือกเองนี่นะ ไม่ต้องเสียใจไปหรอก”
พูดจบก็ลุกขึ้นเดินจากไป ลู่อี้เผิงส่งเสียงเรียกเอาไว้ “เดี๋ยวก่อน คุณเป็นใครน่ะ...”
คนในแสงเหมือนจะหันมามองเขา จากนั้นก็ส่งเสียงตอบกลับมา “ฉันเป็นคนที่เธอไม่ได้เลือกไงล่ะ”
?!!
ลู่อี้เผิงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาเห็นเพดานสีขาวอยู่เหนือศีรษะ หลังจากกะพริบตาอยู่หลายหน กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่ใช้ทำความสะอาดพื้นก็ลอยมาแตะจมูก นายตำรวจหนุ่มลุกพรวดพราดขึ้นมาทันที
“อ๊ะ สารวัตรลู่ฟื้นแล้ว?!” เสียงใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟาอุทานขึ้นมา พอมองไป ลู่อี้เผิงก็พอจะนึกออกว่าเป็นนายตำรวจที่เคยทำงานกับเขาคนหนึ่ง
“เกิดอะไรขึ้นกับผมน่ะ?” สารวัตรหนุ่มถาม นายตำรวจคนนั้นมองหน้าเขาด้วยสีหน้างุนงง “สารวัตรจำไม่ได้หรือครับ สารวัตรขึ้นไปบนเรือกับเห่ยอิงแล้วก็หงคงฉ่วย จากนั้นสองคนนั่นก็ระเบิดเรือ สารวัตรเป็นคนเดียวที่รอดมาได้จากเรือลำนั้นนะ”
“?!!” นัยน์ตาของลู่อี้เผิงเบิ่งค้าง “ว่าไงนะ มีแค่ผมหรือ? พวกคุณหาดีแล้วหรือ?”
“ครับ.... ตอนเช้าเราเอาเรือไปวนหากันอีกรอบ แต่เรือมันระเบิดรุนแรงมาก น้ำก็เชี่ยว ไม่มีใครรอดหรอกครับ มีแค่สารวัตรคนเดียว”
“!!”
“สารวัตร?!” นายตำรวจคนเดิมเรียกเขา น้ำเสียงดูตื่นตระหนก “สารวัตรร้องไห้หรือครับ?!”
ลู่อี้เผิงยกมือขึ้นแตะหน้าตัวเอง จากนั้นจึงได้รู้ว่าน้ำอุ่นไหลหยดออกมาจากดวงตา ลำคอของเขาตีบตันขึ้นมาทันที ก่อนที่น้ำตาจะไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ นายตำรวจคนนั้นมองเขาอยู่พัก ก่อนจะค่อยๆ ปลีกตัวออกไป
นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้ ที่ลู่อี้เผิงร้องไห้ พ่อของเขาพร่ำสอนเสมอๆ ว่าลูกผู้ชายจะให้ใครเห็นน้ำตาไม่ได้เด็ดขาด แต่วันนี้ เขาทำตามคำสอนนั้นไม่ได้เสียแล้ว น้ำตาไหลทะลักออกมาอย่างที่เขาเองก็ห้ามไม่อยู่
ไม่มีใครรอด.....
ลู่อี้เผิงบีบมือของตัวเอง... บนเรือลำนั้น เขาจับมือหงคงฉ่วยเอาไว้......
น้ำตาอุ่นๆ ไหลร่วงลงอาบแก้ม
บนเรือลำนั้น หงคงฉ่วยมาตามแผนการของเขา
น้ำตาอุ่นๆ ไหลหยดลงเปียกคอเสื้อ
บนเรือลำนั้น หงคงฉ่วยแลกตัวเอง เพื่อช่วยเขา
ภาพเรือนร่างขาวสะอาดราวหิมะที่ถูกกระทำย่ำยียังคงแจ่มชัดอยู่ในหัว ทั้งๆ ที่ไม่มีความจำเป็นอะไรจะต้องยอมขนาดนั้นเลยสักนิด
แต่หงคงฉ่วยยอม... ยอมเพื่อช่วยเขา.....
ลำคอของลู่อี้เผิงขืนจนแทบจะกลืนน้ำลายไม่ลง
เขารู้แต่แรก รู้แล้วว่าหงคงฉ่วยจะไม่ยอมปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นถูกจับ เขารู้ว่าหงคงฉ่วยต้องการฆ่าผู้ชายคนนั้นด้วยมือของตัวเอง
แต่ลู่อี้เผิงมั่นใจว่าเขาสามารถเกลี้ยกล่อมหงคงฉ่วยได้
ลู่อี้เผิงขบกรามแน่น พยายามกลืนน้ำลายลงไปได้เฮือกหนึ่ง
วันนั้นหงคงฉ่วยมาเยี่ยมเขา... ยอมกระทั่งใส่กุญแจมือเอง เพื่อให้ได้คุยกับเขาสองคน เพื่อจะให้เขาตามไปอยู่ด้วย.....
หัวใจของลู่อี้เผิงปวดแปลบจนแทบจะฉีกออกมาให้ได้
คนอย่างหงคงฉ่วย ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องมาใส่กุญแจมือ เพื่อคุยกับนายตำรวจเล็กๆ อย่างเขา ถ้าไม่ใช่เพราะ.........
คำพูดที่เขาเกือบเผลอหลุดปากพูดออกไปในตอนที่เต้นรำด้วยกันคืนนั้น หงคงฉ่วยก็หยุดมันเอาไว้... คนคนนั้นรู้ดียิ่งกว่าเขาเสียอีก ว่าสุดท้ายแล้ว เขาจะเลือกอะไร
ลู่อี้เผิงหลับตา น้ำตาไหลอาบแก้มจนเปียกชุ่มไปหมด
เขากับหงคงฉ่วย ไม่ได้เริ่มต้นความสัมพันธ์ที่น่าประทับใจเลยสักนิด ทุกเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นทำกับเขา... บ้าบอสิ้นดี
แต่บางที ในความฝัน เขายังมองเห็นทั้งรอยยิ้ม และมือคู่นั้นที่พยายามจะป้อนปลาหิมะให้เขา
ลู่อี้เผิงไม่เคยชอบปลาหิมะมาก่อน เขาเพิ่งชอบเพราะหงคงฉ่วย แต่คงไม่มีวันได้บอกให้ผู้ชายคนนั้นรู้อีกแล้ว
น้ำตาไหลทะลักอย่างห้ามไม่อยู่
เขาเป็นคนพาหงคงฉ่วยขึ้นเรือลำนั้น บีบบังคับให้หงคงฉ่วยทำทุกอย่าง เพียงเพื่อ...........
คอของนายตำรวจหนุ่มขืนเต็มที เขาพยายามกลืนน้ำลายอีกครั้ง
บนเรือลำนั้น หงคงฉ่วยถามคำถามง่ายๆ คำถามง่ายๆ ที่เขาตอบไม่ได้....
คำถามที่อาจจะทำให้ผู้ชายคนนั้นไม่ไปจากเขา
แล้วเขาก็ได้ยินคำว่ารัก เป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้าย
จากปากของผู้ชายที่แลกตัวเองเพื่อเขา
ลู่อี้เผิงเก็บความรู้สึกเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว ชายหนุ่มร้องออกมา ร้องตะโกนให้กับความเสียใจอัดแน่นอยู่ในอก
เขาเสียใจที่ได้รู้จักกับผู้ชายคนนั้น
เสียใจที่ตัวเองหลงรักผู้ชายคนนั้น
และที่เสียใจมากที่สุด
เสียใจที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขารักผู้ชายคนนั้นมากแค่ไหน
จนกระทั่ง...... สูญเสียผู้ชายคนนั้นไปแล้ว
ลู่อี้เผิงร้องตะโกนเหมือนคนบ้า จนทั้งบุรุษพยาบาลและนายตำรวจที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกต้องกรูกันเข้ามาจับตัวเขาเอาไว้
นายตำรวจหนุ่มตะโกนจนแทบไม่มีเสียง เสียงตะโกนไร้ความหมาย แต่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึก
ความรู้สึกที่ไม่มีวันจะสื่อไปถึงคนคนนั้นได้อีกแล้ว
ไม่มีนกยูงสีแดงตัวนั้นให้เขาได้พูดความในใจอีกต่อไปแล้ว
หงคงฉ่วย.........
----------------------------------------------------------
เหตุการณ์ระเบิดเรือกลายเป็นข่าวใหญ่ในสัปดาห์นั้น ชื่อของเห่ยอิงและหงคงฉ่วยกลับมาพาดหัวอยู่บนหนังสือพิมพ์อีกครั้ง ตามมาติดๆ ด้วยพาดหัวข่าวไฟไหม้ใหญ่ที่คฤหาสน์ริมน้ำซึ่งเป็นที่อยู่ของหงคงฉ่วย
ทั้งหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์รายงานข่าวนี้กันเป็นที่ครึกโครม รูปสมัยเก่าของหรงสือจื่อถูกนำมาฉายในจอโทรทัศน์ ในฐานะผู้ต้องหาคดีวางระเบิดรถยนต์สายตรวจของตำรวจ และวางระเบิดเรือสำราญลำนั้น ตามด้วยภาพถ่ายวัยเด็กของหรงไป๋จื่อ ที่เชื่อกันว่าน่าจะเป็นตัวจริงของหงคงฉ่วย ทั้งหมดพาดหัวข่าวตรงกันว่าอสูรกายจากอดีตที่เป็นตำนานทั้งสองคนน่าจะตายจากโลกนี้ไปแล้ว แม้จะยังหาศพไม่พบก็ตาม
แต่ลู่อี้เผิงต้องใช้เวลาถึงสามวัน จึงจะพอทำใจยอมรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ เขาแวะไปเยี่ยมต้วนเฟิงที่ยังอยู่ในห้องปลอดเชื้อ พอเห็นหน้าเขา สิ่งแรกที่ต้วนเฟิงพูดคือ “สารวัตรทำดีที่สุดแล้วล่ะ ไม่ต้องเสียใจไปหรอกครับ”
ลู่อี้เผิงมองเพื่อนร่วมงานของเขาอยู่พักใหญ่ พูดอะไรไม่ออกสักคำ
เขาจับใครไม่ได้เลย แถมยัง.....
หลังจากนั้นเขาก็ถูกเรียกตัวไปสอบปากคำ
ชุดสืบสวนมากันเป็นทีมใหญ่ เพราะเป็นการปิดคดีใหญ่ถึงสามคดี นับตั้งแต่คดีฆ่าล้างตระกูลหรงเมื่อสามสิบหกปีก่อน คดีวางระเบิดรถสายตรวจ และคดีล่าสุดคือการวางระเบิดเรือสำราญลำนั้น บันทึกคำให้การผ่านทางโทรศัพท์ของหงคงฉ่วยที่แอบบันทึกเอาไว้จากเครื่องดักฟังถูกนำมาช่วยในการสอบสวนด้วย
ลู่อี้เผิงให้การด้วยหัวใจที่รวดร้าวราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ภาพเหตุการณ์เหล่านั้นแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำ ดั่งจะตอกย้ำความรู้สึกที่กำลังเผชิญอยู่ หลังเสร็จสิ้นการสอบปากคำ เขาหมดเรี่ยวหมดแรง ราวกับพลังในการมีชีวิตอยู่ได้เหือดหายไปจากใจเขาจนหมดสิ้นแล้ว
นายตำรวจหนุ่มจมอยู่กับความเศร้าอีกครั้ง เขาขังตัวเองอยู่ในห้องพักฟื้น ปฏิเสธทั้งการเข้าพบจิตแพทย์และนักจิตวิทยา จมจ่ออยู่กับรูปถ่ายเพียงรูปเดียวของคนที่หัวใจของเขาโหยหามากที่สุด
รูปถ่ายขาวดำที่ถ่ายมาจากรูปเก่าอีกรอบหนึ่ง
รูปของเด็กผู้ชายอายุสิบห้าสิบหกที่กำลังเหม่อมองอะไรสักอย่างที่อยู่เหนือขึ้นไป ตอนนี้เจ้าตัวคงจะได้อยู่ในที่ที่เฝ้าฝันแล้วจริงๆ ก็ได้
ทิ้งให้คนที่เพิ่งรู้ใจตัวเองอย่างเขาเศร้าเสียใจอยู่เพียงลำพัง
ลู่อี้เผิงอยากจะเข้มแข็งอย่างหงคงฉ่วย อยากจะผ่านช่วงเวลานี้ไปอย่างกล้าหาญ แต่เหมือนคนอย่างเขาจะล้มคลุกฝุ่นไม่เป็นท่า
ไม่มีนกยูงสีแดงตัวนั้นคอยกระแนะกระแหนหรือยุป่วนเขาให้ฮึดอีกต่อไปแล้ว
----------------------------------------------------
นายตำรวจหนุ่มจมอยู่กับตัวเองนานเกือบสัปดาห์ ในวันหนึ่ง เฉินฉินให้คนเอาบางสิ่งบางอย่างมาให้เขา
“เผิงเผิง”
เสียงที่ได้ยินทำให้หัวใจของลู่อี้เผิงที่เหมือนตายไปแล้วอุ่นวาบขึ้นมาทันที ที่คนเอามาให้เป็นนกกระตั้วสีขาวตัวหนึ่ง ในกรงที่ทำขึ้นอย่างประณีตบรรจง คนที่เอามาบอกกับเขาว่า
“มีคนฝากมาให้สารวัตร ตั้งแต่ก่อนวันจะเกิดเรื่องแล้วครับ แต่เห็นว่าสารวัตรกำลังมีปัญหา ก็เลย.. เก็บเอาไว้ก่อน”
ลู่อี้เผิงมองดูเจ้านกน้อยที่กระโดดโลดเต้นอยู่ในกรง ท่าทางดูตื้นเต้นที่ได้พบเขา ขนของแปะชิกชิกเคยเป็นสีขาวสะอาด เรียงแน่นสวย แต่ตอนนี้ ขนของมันกระดำกระด่าง ซ้ำยังมีอยู่หรอมแหรม คนที่เอานกมาให้อธิบายว่า
“พักหลังๆ นี้มันเริ่มถอนขนตัวเอง คงจะติดเจ้าของเก่ามาก พวกเราก็เลยคิดว่าน่าจะเอามาให้สารวัตรได้แล้ว เผื่อมันอาจจะเลิกถอนขนตัวเอง แล้วสารวัตรจะได้... ไม่เหงาด้วยน่ะ”
ลู่อี้เผิงยิ้มออกมาได้เป็นครั้งแรก เขาบอกขอบใจคนที่เอานกมาให้ หลังจากพวกนั้นออกไปแล้ว ลู่อี้เผิงก็เปิดกรงออกมา เจ้านกกระตั้วตัวนั้นกระโดดเข้ามาหาเขาเหมือนคิดถึงอย่างหนัก จากนั้นก็เอาศีรษะไถแก้มเขาเหมือนเคย
“เผิงเผิง เผิงเผิง”
ลู่อี้เผิงยกมือขึ้นลูบนกตัวนั้น น้ำตาไหลอาบแก้ม
--------------------------------------------------
สองวันให้หลัง ลู่อี้เผิงออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับนก ต้วนเฟิงย้ายออกจากห้องปลอดเชื้อแล้ว และมีกำหนดจะผ่าตัดเอาสะเก็ดระเบิดที่ฝังตรงหลังออกในสัปดาห์หน้า
สถานที่แรกที่นายตำรวจหนุ่มมุ่งหน้าไปไม่ใช่บ้านพักของตัวเอง แต่เป็นที่ตั้งของคฤหาสน์เขาวงกตหลังนั้น ที่ปัจจุบันเหลือเพียงซากปรักหักพังและเศษเถ้าถ่าน
เขาได้ยินมาก่อนหน้านี้แล้วว่า หลังเกิดเรื่องบนเรือ คฤหาสน์ของหงคงฉ่วยก็ถูกไฟไหม้ บรรดาคนรับใช้และลูกน้องทั้งหมดหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งคฤหาสน์หลังใหญ่ให้ตกอยู่ในกองเพลิงเหมือนจะต้องการเผาตัวตนของเจ้าของที่สิ้นสูญไปให้ราบคาบ
นี่คือคำสั่งเสียสุดท้ายของหงคงฉ่วยรึเปล่านะ ผู้ชายคนนั้นคาดไว้ล่วงหน้าแล้วหรือ ว่าเรื่องมันจะต้องจบลงแบบนี้
นี่คือการปิดตำนานของหงคงฉ่วยงั้นรึ?
ลู่อี้เผิงก้าวเท้าลงมาจากรถ พร้อมกับกรงที่มีเจ้านกกระตั้วสีขาวตัวนั้น หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเทปเหลืองดำที่ขึงเอาไว้เพื่อกันคนนอกเข้าออก มองดูซากปรักหักพังที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ที่เขาเวียนเข้าเวียนออก
กลิ่นเหม็นไหม้ยังคงโชยออกมา แม้เวลาจะผ่านมากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว สภาพความเสียหายทำให้พอจะจินตนาการออกว่าเพลิงไหม้ครั้งนี้รุนแรงขนาดไหน ได้ยินว่าไฟไหม้อยู่สองวันสองคืน จึงพอจะควบคุมเอาไว้ได้
นายตำรวจหนุ่มมองไปยังส่วนที่เคยเป็นสวน ประตูใหญ่ด้านหน้า ห้องรับรองที่มีเก้าอี้บุหนึ่ง ซึ่งเขาได้เจอหงคงฉ่วยนั่งอยู่บนนั้นเป็นประจำ
ไม่มีห้องนั้นอีกแล้ว ไม่มีเก้าอี้บุหนังตัวนั้น ไม่มีคนที่เคยนั่งอยู่บนนั้นอีกแล้ว
เงยหน้าขึ้นไปเล็กน้อย ส่วนที่เคยเป็นปีกที่มีสระว่ายน้ำอยู่ก็ถล่มครืนลงมา เหลือแค่ซากอิฐซากปูนดำเกรียม ไม่มีสระว่ายน้ำที่เขาจะมาว่ายได้โดยไม่ต้องกลัวใครเห็นรอยแผลเป็นที่ขา ไม่มีคนคอยหยอกเย้าเขาอยู่ในสระอีกแล้ว
ทางเดินเขาวงกตพวกนั้น เขาคงไม่มีวันได้เดินสำรวจ
แม้กระทั่งห้องที่ติดกันกับระเบียง ที่เขากับหงคงฉ่วยเคยเต้นรำด้วยกัน ก็พังพินาศไม่มีเหลือ
ไม่มีโต๊ะอาหาร ไม่มีมือที่คอยบังคับป้อนอะไรเขาอีก
ไม่มีเหลืออะไรเลยสักอย่าง ไม่เหลือใครเลยจริงๆ
หงคงฉ่วยสูญสิ้นไปแล้ว ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง เหลือเพียงความทรงจำปวดร้าวเอาไว้ในจิตใจของเขา
ทิ้งทัณฑ์ทรมานอันโหดร้ายเอาไว้ให้เขาที่เพิ่งรู้ใจตัวเองในวันที่สาย...
ไม่เหลืออะไรอีกแล้วนอกจากความเสียใจ...
ลู่อี้เผิงปล่อยให้สายลมพัดน้ำตาจนเหือดแห้งไป ก่อนจะก้มลงไปมองเจ้านกน้อยสีขาวขนหรอมแหรมในกรง เจ้านกตัวนั้นเงยหน้ามองเขา ท่าทางเหมือนจะรู้สึกเศร้าไปด้วย
หงคงฉ่วยรักนกตัวนี้เป็นที่สุด แต่กลับให้คนเอามาฝากไว้ให้เขา หรือจะรู้ว่าสักวันเขาจะสำนึกในสิ่งที่เลือก เลยทิ้งเจ้านกตัวนี้เอาไว้ให้เขาได้ไถ่โทษ....
“เผิงเผิง...” เจ้านกตัวนั้นเรียกชื่อเขา ชื่อเรียกที่มีเพียงเจ้าของมันคนเดียวเท่านั้นที่เรียก เสียงของมันลอยหายไปกับสายลม ลู่อี้เผิงมองมัน แล้วขืนยิ้มออกมา จากนั้นจึงหันหลังกลับไปที่รถ
-------------------------------------------------
บ้านพักของลู่อี้เผิงแคบและเล็กเหมือนเดิม เตียงนอนหลังเดิม ที่เย็นชืดเพราะอากาศหนาวด้านนอก ลู่อี้เผิงโยนกระเป๋าน้ำร้อนที่เพิ่งใส่น้ำต้มเดือดลงไว้ ก่อนจะปีนขึ้นไปบนเตียง กอดกระเป๋าน้ำร้อนใบนั้นเอาไว้ เพื่ออิงไออุ่นจากมันไม่ให้ร่างกายรู้สึกเย็นเกินไปนัก
แต่หัวใจของเขากลับหนาวเหน็บเกินคำบรรยาย
กรงของแปะชิกชิกตั้งอยู่บนเก้าอี้ใกล้ๆ เจ้านกน้อยเอียงคอมองเขา ก่อนจะใช้จะงอยปากงัดตัวล็อกออกมา บินกระท่อนกระแท่นมาเกาะตรงเหล็กที่หัวเตียงของเขา ลู่อี้เผิงเงยหน้าขึ้นมองมัน แล้วยกมือขึ้นลูบขนสีขาวกระดำกระด่างนั้นเบาๆ
คำพูดมากมายอัดแน่นอยู่ในใจเขา แต่ไม่มีเจ้าของนกตัวนี้รอฟังอยู่อีกแล้ว ลู่อี้เผิงยกมือขึ้นลูบนกตัวนั้น ลูบจนกระทั่งภาพตรงหน้าค่อยๆ ดับวูบไปอย่างช้าๆ
ในความฝัน ลู่อี้เผิงยังเห็นหงคงฉ่วยนั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าวข้างๆ เขา ใช้ตะเกียบคีบกับบ้าง คีบจมูกเขาบ้าง ในฝันเขายกมือปัดซ้ายป่ายขวา แต่ก็ทำอะไรฝ่ายนั้นไม่ได้สักที ในฝันหงคงฉ่วยทั้งยิ้มและหัวเราะให้เขา ราวกับย้อนภาพคืนวันในครั้งก่อนมาให้ได้เห็นอีกครั้ง
จากนั้นเขาก็พบตัวเองอยู่ในอ่างอาบน้ำกับหงคงฉ่วย ได้เห็นนกยูงสีแดงตัวใหญ่ที่อยู่บนแผ่นหลังขาวสะอาดนั้น จากนั้นหงคงฉ่วยก็เบือนหน้ากลับมา อ้าแขนกอดเขาเอาไว้
อ้อมกอดเย็นชืดที่หนาวสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ
ลู่อี้เผิงลืมตาตื่นขึ้นมา และพบว่าดวงตะวันส่องแสงอีกครั้งหนึ่งแล้ว เจ้านกน้อยยังคงเกาะอยู่บนหัวเตียง มองหน้าเขาอย่างสนใจ ลู่อี้เผิงยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน เจ้านกน้อยกระโดดมาเกาะไหล่ อ้าปากไซ้เส้นผมเขา แล้วร้องออกมา
“อรุณสวัสดิ์ อรุณสวัสดิ์”
ลู่อี้เผิงเค้นรอยยิ้มออกมาได้หน่อยหนึ่ง พลางห่อเสื้อกันหนาวเข้ากับตัว ก่อนจะเก็บที่นอน และเดินลงไปที่ห้องครัว
แปะชิกชิกยังคงเกาะอยู่ที่ไหล่เขา ท่าทางมันจะหนาว เลยเบียดเข้ามาจนชนกับแก้ม สักพักก็เอาศีรษะถูไถอย่างกับจะผลัดขน ลู่อี้เผิงยิ้มออกมาและหันไปสนใจกับลวกเส้นบะหมี่ในหม้อต่อ
นายตำรวจหนุ่มเพิ่งจะเทเส้นบะหมี่พวกนั้นใส่ชาม และกำลังจะเทน้ำซุปที่อุ่นแล้วลงตาม ในตอนที่โทรศัพท์มือถือดังขึ้น นายตำรวจหนุ่มละมือออกจากหม้อ เดินไปรับโทรศัพท์
“สารวัตรลู่ ขอโทษที่รบกวนเวลาตอนเช้านะครับ คือมีคนพบศพ.... อยากให้คุณมาช่วยยืนยันหน่อย”
มือของลู่อี้เผิงที่เริ่มอุ่นเพราะไอร้อนจากเตาทำอาหาร เย็นวาบลงทันที เขากรอกเสียงตอบกลับไป “อืม.... เดี๋ยวผมไปนะ”
จากนั้นนายตำรวจหนุ่มจึงทรุดตัวลงนั่งบนโต๊ะทานข้าวตัวเล็กๆ มองดูบะหมี่ในชามที่เริ่มจะอืด มองได้สักพัก เขาก็เดินกลับขึ้นไปชั้นบน ถือกรงนกลงมา วางไว้ตรงโต๊ะอีกฝั่ง แล้วหยิบกล่องใส่เมล็ดพืชเทเพิ่มลงไปในชามอาหาร
เป็นครั้งแรกที่ลู่อี้เผิงทานอาหารกับนก... เขานั่งทานบะหมี่อยู่มุมหนึ่งของโต๊ะ พลางมองดูแปะชิกชิกแทะเมล็ดพืชพวกนั้นอยู่ที่โต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง
ไม่รู้ว่าเวลาอื่นที่ไม่ได้ทานข้าวกับเขา หงคงฉ่วยนั่งทานข้าวคนเดียว หรือมีใครมานั่งด้วย หรือจะทำแบบเขานะ
ลู่อี้เผิงทานบะหมี่ไปได้ครึ่งชาม ก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา สายโทรศัพท์เมื่อครู่บอกเขาว่าอยากให้ไปยืนยันศพ... ถ้าเป็นศพญาติหรือคนรู้จักกัน ทางนั้นคงออกชื่อไปแล้ว... และเขาไม่มีญาติสนิทขนาดที่จะต้องไปเป็นพยานยืนยันศพ...
มีอยู่ศพเดียวเท่านั้น ที่ต้องการเขาไปเป็นพยานยืนยัน
--------------------------------------------
อากาศในห้องชันสูตรถูกจับอุณหภูมิจนถึงขั้นเย็นจัด พอเปิดประตูเข้าไป กลิ่นเหม็นเน่าชวนสะอิดสะเอียนก็ลอยมากระแทกเข้ากับจมูก จนกลั้นหายใจแทบจะไม่ทัน ลู่อี้เผิงทำงานเป็นตำรวจมาห้าปี ศพเน่าใช่ว่าจะไม่เคยเจอเลย แต่กับกลิ่นเหม็นเน่าขนาดนี้ ต่อให้เป็นนายตำรวจแก่ประสบการณ์ก็ยังต้องนิ่วหน้า
แพทย์ชันสูตรและเฉินฉินพร้อมด้วยทีมสืบสวนจำนวนหนึ่งยืนรอเขาอยู่ด้านใน บนเตียงผ่าศพมีร่างร่างหนึ่งนอนหงายอยู่ ในสภาพไหม้เกรียมไปครึ่งตัวและพองอืดจนแทบมองไม่เห็นเค้าโครงร่างกายเดิม ผิวหนังบางส่วนเริ่มหลุดออกเผยให้เห็นท่อนกระดูกสีขาว
ที่สะท้านใจนายตำรวจหนุ่มเป็นที่สุดคือกางเกงซึ่งสวมติดมากับศพนั้น... กางเกงสีแดงคล้ำเหมือนเลือดที่เริ่มแห้งกรัง....
เท่าที่ลู่อี้เผิงจำได้ หรงสือจื่อสวมกางเกงสีดำ ส่วนหงคงฉ่วยสวมโค้ทแดง.. และหลังจากถอดเสื้อตัวบนออกแล้ว.....
นายตำรวจหนุ่มถึงกับเม้มริมฝีปาก สะกดกั้นความพลุ่งพล่านในจิตใจเอาไว้อย่างยากลำบาก เฉินฉินอ้าปากพูดกับเขา
“สารวัตรลู่ เราเพิ่งพบศพนี่เมื่อเช้านี้เอง ลอยมาติดอวนบนเรือหาปลา สภาพรอยไหม้และอวัยวะบางส่วนฉีกขาดแบบนี้ เราสงสัยว่าจะเป็นศพของหรงสือจื่อ ไม่ก็หงคงฉ่วย คุณช่วยยืนยันหน่อยได้ไหม มีคุณคนเดียวที่เคยเห็นพวกเขาทั้งสองคนตอนยังมีชีวิตชัดๆ ”
ลู่อี้เผิงกลืนน้ำลาย กลั้นใจเดินเข้าไปใกล้เตียงผ่าศพ มองดูศพนั้นชัดๆ ส่วนของศีรษะไหม้เรียมและผิวหลังลอกออกไปเกือบหมดแล้ว เห็นแต่หัวกะโหลกและกล้ามเนื้อบางส่วนที่เน่าเฟะ จนเดาเค้าหน้าเดิมไม่ออก
ลำตัวเองก็ถูกไฟเผาไปเกินครึ่ง แขนข้างหนึ่งหลุดหายไป ผิวหนังที่เหลือถ้าไม่หลุดลอกออกก็เปลี่ยนสีจนยากจะเดาสภาพเดิม..แต่กางเกงตัวนั้น.......
ลู่อี้เผิงกลืนน้ำลายอีกครั้ง ถึงมันจะชัดเจนขนาดนี้ แต่เขายังไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือจุดจบของนกยูงตัวนั้น นายตำรวจหนุ่มพูดออกไปเสียงแหบแห้ง
“พลิก.. พลิกตัวเขาให้ผมดูด้านหลังหน่อย”
แพทย์ชันสูตรกับผู้ช่วยจึงช่วยกันพลิกศพที่เน่าเฟะแทบหาส่วนสมบูรณ์ไม่เจอนั้น กลิ่นเหม็นเน่าฟุ้งตลบ ในตอนที่แผ่นหลังนั้นพลิกกลับขึ้นมา ลู่อี้เผิงยกมือขึ้นปิดปาก เบิ่งนัยน์ตากว้าง ก่อนจะโพล่งออกมา
“หงคงฉ่วย! ผมยืนยันว่าเขาคือหงคงฉ่วย”
นายตำรวจทั้งหมดมองหน้าเขา ก่อนที่เฉินฉินจะถามขึ้น “สารวัตรแน่ใจนะ”
ลู่อี้เผิงพยักหน้า และเม้มริมฝีปากแน่น “ผมแน่ใจ..”
-------------------------------------------------
ลู่อี้เผิงเซ็นรับรองศพแล้วเดินออกมา แทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เขาเกือบจะวิ่งไปตามทางเดิน เพื่อกลับไปขึ้นรถ น้ำตาเริ่มไหลอาบหน้า
กางเกงตัวนั้น ของหงคงฉ่วยแน่ๆ นายตำรวจหนุ่มแน่ใจ ไม่มีใครใส่กางเกงสีแบบนั้นนอกจากผู้ชายคนนั้น แต่ทว่า...
บนแผ่นหลังของศพนั้น.... ไม่มีนกยูง
ไม่มีอะไรเลยที่พอจะชี้ได้ว่าเคยมีรอยสักหรืออะไรอยู่บนนั้นมาก่อน
ลู่อี้เผิงกระแทกตัวเข้ามานั่งในรถ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบน้ำตาที่ไหลทะลักออกมา
หงคงฉ่วย!!
--------------------------------------------------------------------
** แฮ่~ ยินดีด้วยที่ทุกท่านกินมาม่าชามนี้ได้หมด..เย้~
ทุกคนอืดมาม่ากันรึยังคะ
(โดนโบก
)
มาม่าชามนี้หมดแล้ว เหลือน้ำอีกนิดหน่อย.. ตอนหน้าก็มาซดน้ำมาม่ากันเถอะค่ะ..
บอกแ้ล้วว่ามาม่าอิฉันอร่อย
อิอิ
โพลล์
หัวข้อ: [แจ้งข่าวหน้า1]红孔雀 นกยูงแดง (มาเฟีย?vsตำรวจ SMนะ!-จบ) แปะรูปp40 :9/9/2554 (อ่าน 614034 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก