หัวข้อ: Tics... เชี่ย! ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ตอนที่ 21 มาแล้วจ้าาาา

[Leenboy]

มาต่อแล้ววววรอที่เหลือจ้า

[nevergoodbye]

กรี๊ดดด ตื่นเดี๋ยวนี้ค่ะคนเขียนน //เขย่า 

ปล.ขำที่พี่แม็กบอกว่าพี่พอลเป็นงูที่อิ่มอยู่ เออ จริง เหมือนจริงด้วย 
หวังว่าพี่แกคงไม่เกิดหิวขึ้นมาหรอกนะ

[ดาวโจร500]

ชอบก้บอกไปไอ้พี่แม้ก

[Paparazzi]

อ่านรวดเลย สนุกมาก ชอบๆๆ มาต่อบ่อยๆนะคะ
อย่าทิ้งไปนานนะ

[Paparazzi]

ตอนแรกคิดว่าพอลแอบชอบน้องโบ
ไปๆมาๆ น่าจะเป็นชอบแม็กมากกว่า
ยังไงก็เหอะ อย่ามาทำอะไรโบละกัน ชิ！

[shoky_9]

ดูเค้าหยอกน้อง น่ารักอ่ะ ไม่รู้ตัวเลยรึพี่แม็ก 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

Happy New Year 2018
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๑  ขอให้ไรท์สุขสันต์ ไม่มีโรคภัย มีความสุขมากๆ

แม็ก ติดใจโบแล้ว 
ไม่รักโบ ก็ไม่รัก อีกไม่นานก็รู้
         
 

[kun]

จินตนาการตามเลย ซาลาเปาไส้ครีม อิอิ

พี่พอลชอบพี่แม็กซ์ปะเนี่ย ชวนให้คิดเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ

[analogue]

มาต่อแล้วเย้

[analogue]

รอที่เหลือครับ

[analogue]

นรอครับ

[madmay]

 
100%
              “อ้วน มานี่ก่อนดิ๊”

              ตอนเย็นผมกับมันกลับหอมันด้วยกันเพื่อเตรียมตัวไปบ้านมัน ตื่นเต้นนิดๆ ที่จะได้ไปเยี่ยมบ้านคนรวยอีกหลัง (บ้านไอ้พอลคือหลังแรก) ได้ข่าวว่าอลังการอย่างกับวัง จะจริงหรือโม้เดี๋ยวก็รู้เร็วๆ นี้
 
              พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จผมก็มานั่งนึกระหว่างรอมันเข้าห้องน้ำบ้าง ไอ้อยากเห็นบ้านมันก็อยากเห็นนะ แต่ผมไม่ชอบอยู่บ้านคนอื่นนานว่ะ ขอแบบถึงปุ๊บสวัสดีแล้วกลับเลยได้เปล่าวะ ได้ยินไอ้อ้วนคุยกับแม่มันว่าจะอยู่กินมื้อเย็นกันด้วย ภาพโต๊ะยาวๆ อุดมไปด้วยอาหารกับช้อนส้อมหลายขนาดเรียงยาวเป็นตับแวบขึ้นมาในหัว ผมขนลุกอย่างขยาด จะให้กูไปนั่งละเมียดเลือกช้อนอย่างในหนังกูไม่เอานะเว้ย

              รู้ละ วิธีที่จะทำให้มันยอมกลับแต่โดยดี
 
              “ครับ?”

              ร่างเจ้าเนื้อซ่อนรูปเดินมาตามคำเรียก ผมหยิบบางอย่างออกมาจากถุง มันทำหน้าสงสัยกับของไม่คุ้นตานั่น เดี๋ยวมึงก็หายสงสัยเองแหละ
 
              “หันหลังซิ...”

              เหยดดดดด
 
              บ้านทรายทองชัดๆ ! ไม่สิ น่าจะเป็นบ้านทรายทองเวอร์ชั่นโมเดิร์นมากกว่า บริเวณหน้าบ้านเป็นสวนกว้างขวางตกแต่งด้วยสไตล์ทันสมัย ตัวบ้านสามชั้นออกแบบด้วยไม้และปูนขัดมันอย่างลงตัวทำให้ไม่ดูเชยอย่างคฤหาสน์ในทีวีที่เน้นสีขาวและทอง เหี้ยเอ๊ย! บ้านในฝันกูชัดๆ ! สวยกว่าบ้านไอ้พอลอีก (ของมันนี่เน้นอลัง แต่อร่ามไปหน่อย)

              โอ้โห! มีคนรับใช้มายืนต้อนรับด้วยวุ๊ย
 
              “พี่จอดไว้นี่แหละครับ เดี๋ยวลุงขับไปเก็บให้เอง”

              คนข้างตัวพูดขณะปลดเข็มขัดนิรภัย มันเห็นผมยังอึ้งตาค้างอยู่จึงเอื้อมมาปลดเข็มขัดให้ช้าๆ ก่อนจะสะกิดให้ผมลงรถได้แล้ว
 
              “เชี่ยเอ๊ย… บ้านมึงโคตรแจ่มเลยว่ะเตี้ย” ผมว่า อีกคนไม่ตอบทว่าสั่งผมด้วยเสียงแผ่วว่า

              “พี่แม็ก… ผมขอ… เอ่อ พี่ช่วย สุภาพด้วยนะครับ ท่านไม่ชอบคนพูดไม่เพราะน่ะ”
 
              ความรู้สึกเหมือนสั่งปลาห้ามว่ายน้ำเลยว่ะ

              “กู จะ พ ยา ยาม”
 
              “คอมโบ ลงมาสิลูก แม็กลงมาได้เลยนะครับ ไม่ต้องดับเครื่อง มาทานของว่างกันก่อนมา”

              เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นแม่มันชัดๆ ผู้หญิงในชุดทำงานเดินออกมาเปิดประตูฝั่งไอ้เตี้ยเอ่ยชวน เธอยังดูสาวและกระฉับกระเฉง ผมยาวรวบเกล้าไว้ด้านหลังยิ่งส่งเสริมให้บุคลิกดูน่าเกรงขามตามตำแหน่งในบริษัทของสามีเธอ ผมลงตามลูกเจ้าของบ้านที่กำลังรับจูบที่หน้าผากจากแม่ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินนำเข้าตัวบ้านไป
 
              สัดเอ๊ย พื้นหน้าประตูทำเป็นสะพานปูนขัด ด้านล่างเป็นน้ำมีปลาคาร์ฟด้วย!

              “ตามสบายนะแม็ก โบนั่งเล่นกับพี่เขาก่อนนะลูก พี่เขาอยากได้อะไรก็คอยบริการด้วยนะ… อ๊ะ น้องหมิว พี่เขามาแล้วนะ” คุณแม่ยังสาวกดบ่าให้ผมกับลูกชายนั่งลงบนโซฟารับแขกก่อนจะเรียกน้องมันให้มาต้อนรับพี่ นี่ไม่รู้เหรอว่าคนน้องรักพี่มันขนาดไหน
 
              เสียงเดินตอกส้นดังมาจากบันไดไม้ลอยๆ น่าหวาดเสียว เด็กสาวคนเดิมในชุดอยู่บ้านกางเกงสั้นจู๋เดินลงมาด้วยหน้าตาบึ้งตึง แม่มันมองปรามแต่เจ้าหล่อนหาได้ใส่ใจ คงถูกขัดเวลาส่วนตัวเพื่อมาต้อนรับพี่ชายที่รักล่ะมั้งเลยหน้าบูด หมิวยกมือไหว้พี่มันลวกๆ โดยไม่มอง ไอ้เปี๊ยกหน้าจ๋อยยิ้มแกนๆ กลับไป

              ทว่าพอเข้ามาใกล้เธอจึงสังเกตเห็นผม อาการบูดบึ้งหายเป็นปลิดทิ้งเปลี่ยนเป็นยิ้มร่า หมิวก้าวเร็วๆ มานั่งชิดผมทันที เธอยกมือไหว้ระยะประชิดแต่ผมไม่ได้ว่าอะไร คุณแม่หายไปเตรียมขนมมาให้ตั้งแต่ปรามหมิวด้วยสายตาแล้ว เพราะงี้เลยกล้านั่งชิดผู้ชายแปลกหน้าจนเกินงามแบบนี้ล่ะมั้ง
 
              “มานานยังคะ” ดวงหน้าน่ารักช้อนมองขณะถาม

              “เพิ่งถึง พี่เอารถมาคืนน่ะ...” ครั้งแรกที่เจอผมอารมณ์ไม่ค่อยดีบวกกับเด็กคนนี้อ่อยแรงมากไปเลยทำให้ความน่าสนใจลดน้อยลง แต่วันนี้ก็ โอเคอยู่นะ ถ้าจะเล่นด้วยแก้เบื่อคงไม่เป็นไร ผมงัดไม้เด็ดที่ผู้หญิงร้อยทั้งร้อยเป็นต้องตกหลุมนั่นคือการเอาใจใส่ ในกรณีนี้คือการจำชื่อเธอได้นั่นเอง “น้องหมิว”
 
              แน่นอนว่าผมไม่เคยพลาด แก้มใสขึ้นสีระเรื่อ เจ้าตัวปิดปากด้วยความเขินอาย “พี่แม็ก… จำหมิวได้ด้วยล่ะ”

              “หมิวยังจำพี่ได้เลย ทำไมพี่จะจำหมิวได้บ้างไม่ได้ล่ะ”
 
              ผมยกแขนขึ้นพาดพนักพิงโซฟา ดูคล้ายๆ กับการโอบไหล่บาง ซึ่งผมก็ต้องการสื่อความนัยว่าอย่างนั้น แถมยิ้มที่คิดว่าโคตรหล่อไปอีก เอาให้ตายมันตรงนี้ไปเลย

              “เดี๋ยวผมไปเอา-”
 
              กูว่าแล้วทำไมอีกฝั่งมันเงียบๆ ไอ้อ้วนมันทำท่าจะหนีไปจากภาพบาดตา แอบเห็นคิ้วเรียวขมวดหน่อยๆ ตาแข็งที่มองแต่ข้างหน้าแข็งพอๆ กับเสียงต่างจากโทนปกติ ผมดึงขอบกางเกงด้านหลังตอนมันลุกมันเลยกระเด้งกลับมากระแทกโซฟาดังเดิม ประโยคมันขาดไปเพราะปากเม้มแน่น ผมรู้ว่าเพราะอะไรมันถึงเป็นแบบนี้

              หึงกูล่ะสิ
 
              ผมคุยกับสาวน้อยฝั่งซ้ายอย่างสนุกสนาน ภาพแม็กคนหยาบคายและแข็งกระด้างหายไปยามสนทนากับสตรีเพศ ผมคอยลอบสังเกตคนทางขวาอยู่เรื่อยๆ มันยังนิ่งเหมือนเดิม แต่เริ่มยกแขนกอดอก ไม่ค่อยได้เห็นด้านนี้ของมันเท่าไหร่ ก็น่ามองไปอีกแบบ… หมายถึง น่าสนุกดีที่ได้แหย่ให้มันหงุดหงิดน่ะ

              “มาการองจ้ะ แม่ลืมถามว่าแม็กจะดื่มอะไร ชา กาแฟ โกโก้ หรือน้ำผลไม้ดีครับ”
 
              แม่มันชอบลงท้ายตามเพศคู่สนทนาเหมือนคุยกับเด็กเลย แต่ก็ดูใจดีดี พวกเขารับรองผมอย่างดีทั้งชวนดูหนัง ชมสวน ดูรถ (ไม่ลำเอียงนะ แต่ถูกใจสัด อย่างอื่นไม่ต้องชวนเลย) พ่อมันไปต่างจังหวัดยังไม่กลับรถเลยเหลืออยู่แค่สองสามคัน

              “นี่คันใหม่ของคุณพ่อ พี่แม็กชอบมั้ยคะ หมิวไม่รู้ว่ารุ่นอะไรพี่แม็กรู้มั้ยคะ ต้องรู้อยู่แล้วแหละ เด็กผู้ชายชอบรถนี่นา” ได้ยินแล้วก็อดมองอีกคนไม่ได้ ไอ้เตี้ยยังเงียบมาตั้งแต่ตอนนั้น มันถอนหายใจกับความเจื้อยแจ้วของน้องสาว เดินเล่นกันเกือบชั่วโมงจนถึงเวลาอาหารเย็นก็มีแม่บ้านมาเชิญเราทั้งสี่ เออ สงสัยอย่าง นี่แม่เขาไม่สนหน่อยเหรอ ลูกสาวคุณเกาะแขนผมอยู่เนี่ย
 
              ชัด… ชัดเลย อย่างกับในทีวีเปี๊ยบ โต๊ะไม้สักที่เป็นไม้ท่อนใหญ่ๆ ไม่ไสขอบยาวกว่าห้าเมตรตั้งอยู่กลางห้อง บนโต๊ะประกอบด้วยอาหารคาวมากมายหลายเชื้อชาติทั้งประเภทแกง พาสต้า สลัด และเป็ดปักกิ่ง ที่กูบอกว่าจะกลับเร็วกูขอถอนคำพูด

              “มื้อนี้ตอบแทนที่แม็กคอยดูแลน้องโบให้แม่นะครับ ถ้าไม่ได้แม็กน้องต้องลำบากมากแน่ๆ เลย”
 
              “ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี” ตอแหลได้อีก ฮ่าๆ

              “แล้วพี่แม็กจะตอบแทนหมิวยังไงเหรอคะ หมิวอุตส่าห์ให้ยืมรถนา”
 
              “งั้นต้องให้พี่โบตอบแทนแล้วล่ะ เพราะคนที่ยืมจริงๆ แล้วคือพี่โบต่างหากล่ะ” หมิวแอบแบะปากเมื่อแม่ตัวเองแย้งแบบนั้น ส่วนคนถูกพาดพิงก็กระแทกลมหายใจเบาๆ ตอนแรกคิดว่าเตี้ยมันจะรักน้องเสียอีก พอเจอกันจะๆ แล้วมันก็หมั่นไส้น้องอยู่ไม่น้อย เอ๊ะ หรือมันหวงผมหว่า ฮ่ะๆ

              หัวข้อนั้นจบลงเพียงเท่านี้ ผมยืนงงไม่รู้จะนั่งตรงไหนเพราะโต๊ะแม่งยาวมากที่นั่งมีเป็นสิบ แล้วแม่ก็แตะแขนให้ผมมานั่งข้างขวาของเธอโดยเธอนั่งหัวโต๊ะ หมิวเล่าว่าหัวโต๊ะคือที่ประจำของพ่อ แต่วันนี้พ่อไม่อยู่คนที่นั่งแทนก็จะเป็นคุณแม่ ถัดมาทางขวาจะเป็นตำแหน่งที่รองลงมาซึ่งก็คือลูกชาย ทางซ้ายรองจากลูกชายก็เป็นลูกสาว เหี้ยเอ๊ย! ก็นั่งๆ ไปเหอะจะแบ่งกันทำไมวะ กูปวดหัวกะคนรวยจริงๆ
 
              พอผมนั่งขวาแล้วลูกชายตัวจริงก็ต้องนั่งถัดจากผม ไอ้เตี้ยกำลังลากเก้าอี้ออกมาทว่าหมิวกลับแทรกตัวนั่งลงไปทันที มันมองนิ่งๆ แล้วอ้อมไปนั่งตรงข้ามผมแทน แม่มันดุ “หมิว นั่นที่พี่เขานะคะ” แต่เด็กสาวทำลอยหน้าลอยตาเอาหัวพิงไหล่ยิ้มแก่นๆ กลับไปให้แม่ซะงั้น

              “น้องอยากนั่งก็ให้นั่งไปเถอะครับ โบหิวแล้ว”
 
              “...”

              แม่มันทำหน้าลำบากใจแต่ก็สั่งให้แม่บ้านตักข้าวเสิร์ฟ ไม่เคยเห็นมันเป็นอย่างนี้มาก่อน มันนิ่งแต่ผมสัมผัสได้ถึงคลื่นพายุใต้ทะเลลึก หากมีอะไรไปกวนเพียงนิดพายุนั้นคงสำแดงฤทธิ์ให้ประจักแน่นอน และผมอยากเห็นมัน
 
              ปฏิบัติการยั่วโมโหแฮมสเตอร์น้อยเริ่มแล้ว!

              “อันนี้กินยังไงเหรอครับน้องหมิว” ผมตักก้ามแดงๆ ที่ไม่รู้ว่าเป็นของกุ้งหรือปูขึ้นมา หมิวดึงไปวางบนจานตัวเองแล้วแกะเอาเนื้อมันออกมาอย่างคล่องแคล่ว จัดแจงจิ้มน้ำจิ้มแล้วยื่นมาจ่อปากผม ผมอ้าปากรับ… เหี้ยยยยย กูกินอะไรอยู่เนี่ย โคตรฟิน
 
              “อร่อยมั้ยคะ” ผมพยักหน้าทั้งยังเคี้ยวเนื้อหวานๆ ตุ้ยๆ แม่มันว่าดีใจที่ผมชอบ เราสามคนคุยไปกินไปอย่างสนุกสนานโดยที่ผมลืมไปเลยว่าต้องแหย่ให้คนที่เป็นส่วนเกินขณะนี้โกรธ แต่คงไม่ต้องแล้วล่ะ โบมันวางช้อนส้อมแรงกว่าปกติเล็กน้อย เสียงกระทบกับจานเรียกสายตาของเราให้หันไปทางมัน ไอ้อ้วนยกผ้าซับปากพูดเบาๆ ว่าอิ่มแล้วก่อนจะลุกออกไปทันที

              “...”
 
              ไม่คิดว่าจะโมโหขนาดนี้แฮะ

              “...แม็กทานต่อเถอะครับ น้องเขาก็อย่างนี้แหละ ไม่มีอะไรหรอก”
 
              ถึงคนเป็นแม่จะพูดอย่างนั้น แต่ผมรู้ว่าแม่มันรักมันนะ แววตาเจ็บปวดตอนมันเดินหน้านิ่งออกไปไม่สามารถกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มได้หรอก มื้อเย็นกร่อยลงเล็กน้อย ที่เล็กน้อยก็คือแม่มันคนเดียว ส่วนผมกับน้องสาวมันหาได้ใส่ใจไม่

              พอของหวานมาเสิร์ฟคุณแม่ก็ชวนคุย “แม็กนี่หล่อกว่าที่แม่คิดเยอะเลยนะ ไม่รู้ทำไมแม่รู้สึกถูกชะตากับลูกจัง ถ้าได้มาเป็นลูกเขยก็คงจะดี” ขายตรงๆ เลยนะครับ ลูกสาวยิ่งตาวาวปากจะฉีกถึงหูเมื่อประโยคต่อมาโดนใจยิ่งกว่า “แม่ว่าเราสองคนก็น่ารักดีนะ น้องก็อยากได้คนดูแล พี่แม็กก็เป็นผู้ใหญ่”
 
              “...ครับ”

              “อ้อ หมิวอยากเรียนวิศวะไม่ใช่เหรอ ให้พี่แม็กติวให้สิ” งานเข้า
 
              น้องหมิวรีบใส่ต่อจนผมรู้สึกเบื่อวงสนทนานี้ขึ้นมานิดๆ “พี่แม็กจะติวให้หมิวใช่มั้ยคะ เริ่มเมื่อไหร่ดี เอางี้ คุณแม่จ้างพี่แม็กแล้วกันเนาะ เป็นติวเตอร์ส่วนตัวของหมิว หมิวได้เข้าเรียนที่เดียวกับพี่แม็ก พี่เองก็ได้ตังค์ด้วยดีมั้ยคะ”

              ผมเออออตามน้ำไปเรื่อย หลังๆ เริ่มเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาไปแล้วครับ ไอ้เตี้ยของผมหายไปไหนวะ มันก็น่าสงสารนะ ตอนเจอแม่มันออกจะดีใจแต่แล้วไม่เท่าไหร่แม่มันก็หมดความสนใจ มัวแต่สปอยล์น้องเล็กอยู่นั่น จะบอกว่ารักลูกไม่เท่ากันก็ได้ ในสายตาผมมันมองเป็นเช่นนั้น เพราะทั้งๆ ที่ผู้ดีจ๋า เคร่งกระทั่งคำพูดคำจา แต่กลับปล่อยให้ลูกสาวสัมผัสใกล้ชิดผู้ชายที่ไม่ใช่ญาติได้นี่ต้องตามใจสุดๆ อ่ะ
 
              ผมรู้… เวลาที่ได้รับความรักไม่เต็มที่น่ะ มันเป็นยังไง

              “ผมขอไปห้องน้ำก่อนนะครับ” ผมโกหกเพื่อที่จะได้ไปจากโต๊ะอาหารเสียที นายหญิงของบ้านสั่งคนใช้ให้นำทางผมไป ทำเป็นเข้าห้องน้ำพักหนึ่งก็แอบเลี้ยวออกไปยังสวนซึ่งผมคิดว่า ‘มัน’ น่าจะอยู่ที่นั่น
 
              แล้วก็จริง ร่างเล็กในเสื้อไซส์ใหญ่กว่าตัวนั่งกอดเข่าอยู่ข้างบ่อปลา คอมันสะบัดสองสามที มือฟาดแขนตัวดังเพียะ ผมเดินเข้าไปใกล้จนเกือบถึงตัวแต่มันก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดี

              “เหี้ย เหี้ย… สัด แม่ง! สันดานเสี… อื้อ เฮ้อ...”
 
              มองคนบ้าเถียงกับตัวเองสักพักก็แสดงตัวโดยการนั่งลงข้างๆ “พ พี่แม็ก?”

              “อะไร” ขอกวนตีนหน่อยเหอะ
 
              “...ตามสบายเลยครับ พี่จะคุยต่อนานเท่าไหร่ก็ได้ผมไม่รีบกลับ”

              รู้จักประชดประชันด้วยเหรอ ไอ้หนูนี่พัฒนานี่หว่า เสียงมันนิ่งมาก แบบโคตรงอนกูอ่ะ ตลกว่ะ ผมบอกมันว่าคุยอะไรกับสองสาวมา “แม่มึงจะให้กูติวให้น้องมึง”
 
              “...”

              ปฏิกิริยาที่ตอบกลับไม่เป็นดั่งคิดไว้ มันผ่อนลมหายใจยาว ตาเหม่อมองไปข้างหน้า ใบหน้านิ่งเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทว่าผมจับความขุ่นมัวจากมันได้ แต่กูอยากเห็นมึงฉุนเฉียวว่ะ ถ้าไม่เล่นด้วยกูขอกลับไปกินทับทิมกรอบต่อละกัน
 
              “เขาก็เป็นอย่างงี้...”

              ประโยคนั้นรั้งผมไม่ให้ลุกขึ้นจากขอบบ่อได้ หัวเล็กวางลงบนเข่าที่ตั้งชันหันหน้ามาฝั่งผม เราสบตากันเงียบๆ ไม่มีใครออกตามหาเรา ดวงตาไร้ความอ่อนแอมีเพียงความเหนื่อยหน่าย แล้วมันก็ใจกล้าจับมือผมไปวางแหมะบนหัวทุยของตัวเอง
 
              ผมสับสนกับการกระทำของมันมาก ไม่เข้าใจสิ่งที่มันจะสื่อ จึงปล่อยให้มันทำตามใจไปสักพักจนมันพอใจแล้วมันก็เป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อน

              “เขาเป็นห่วงหมิวมากเลยนะ แม่น่ะ” มันเริ่มเปิดปากขณะที่เราเดินผ่านแมกไม้นานาพันธูุ์ภายในสวนงาม “ตอนที่แต่งกันใหม่ๆ พวกเขาก็เอาใจใส่ผมอย่างดีเพราะเป็นลูกชายคนโต ตอนนั้นหมิวยังเด็กมาก ชอบแย่งของเล่นผม แรกๆ พ่อกับแม่ก็ดุ ลงโทษโดยการไม่ยอมซื้อของเล่นที่หมิวอยากได้หมิวเลยเอาแต่ใจ หมิวจะร้องโวยวายถ้าทุกอย่างไม่เป็นตามต้องการ เคยร้องจนคออักเสบเป็นไข้หนักต้องเข้าโรงพยาบาลเลยล่ะ จากนั้นพ่อกับแม่ก็เริ่มตามใจ...”
 
              จังหวะการพูดเนิบช้าแผ่วเบาเช่นเดียวกับการก้าวเดิน มันพาผมมาที่ซุ้มแปดเหลี่ยมสีขาว มันขยับเข้าข้างในให้ผมตามไปนั่งข้างๆ หัวทุยเอียงซบไหล่ซึ่งปกติมันไม่ทำแน่ๆ ผมยอมให้มันทำตามต้องการ มันก็เล่าต่อ

              “ผมต้องยกของเล่นให้น้อง หมิวเป็นคนไม่รักษาของ แป๊บเดียวก็พัก พอของเล่นของผมพักหมดหมิวก็อยากได้ของใหม่ พวกเขาซื้อให้ทุกอย่าง เสื้อผ้า รองเท้า โทรศัพท์ โน้ตบุ๊ก… เพื่อน… แม้แต่แฟน”
 
              “อะไรนะ” เดี๋ยวๆ อันหลังๆ ไม่ใช่แล้วมั้ง

              “พวกเขาทำได้จริงๆ นะ เพื่อให้หมิวสงบลงเขาทำได้ทุกอย่าง ใช้เงินซื้อมิตรภาพปลอมๆ กับกลุ่มเพื่อนของหมิว ให้ของกับผู้ชายที่น้องชอบ เขาจะซื้อ… เหมือนที่เขากำลังจะทำกับพี่”
 
              บ้าไปแล้ว! บ้านนี่ใช่เงินซื้อทุกอย่างเลยงั้นสิ และกูคือเป้าหมายต่อไป มิน่าล่ะอวยกับไส้แหก โบมันยังคงพูดด้วยเสียงหมดอาลัยตายอยากเหมือนเดิม ยิ่งพูดแต่ละประโยคมันราวกับค่อยๆ กรีดหัวใจซ้ำๆ มันวิงวอนด้วยน้ำตาหยดแรกที่ซึมผ่านหัวไหล่ของผม

              “พี่อย่ายอมนะ… แค่พี่ที่ผมยอมไม่ได้ ไม่รู้ทำไมทั้งๆ ที่พี่ไม่ได้ดีกับผมสักนิด ทำร้ายกันตั้งหลายครั้ง ...แต่มีแค่พี่เท่านั้นที่จะเป็นของหมิวไม่ได้”
 
              “เหอะ! มึงเห็นกูเป็นอะไร คิดว่ากูง่ายขนาดนั้นเลย?” ได้ฟังเบื้องลึกเบื้องหลังแล้วกูไม่ยอมโง่หรอกเว้ย

              “...ได้ พวกเขาทำได้เชื่อสิ”
 
              “...” คำพูดของมันทำให้ผมหวั่นใจอีกครั้ง

              “ผมขอร้องนะพี่แม็ก จะให้ทำอะไรก็ได้ ต่อไปไม่ต้องขู่ผมก็จะยอมทุกอย่าง… ได้โปรด”
 
              ดวงหน้าเปื้อนน้ำตาเงยขึ้นสบ มันน่าสงสารราวกับคนที่สูญเสียทุกอย่าง ทั้งของรัก เพื่อน คนรัก หรือแม้แต่ชีวิต หากผมคือสิ่งเดียวที่เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวสำหรับมัน ไม่ว่าจะด้วยฐานะอะไรก็ตาม แต่ผมคือพระเจ้าในโลกอันบิดเบี้ยวเดียวดายของมัน ด้วยประโยคเดียวที่ผมจะยอม...

              “ผมมีแค่พี่คนเดียว...”
 
              โอเค ผมจะยอม… เป็นราชาผู้กุมชีวิตเพียงหนึ่งเดียวของมัน

              และมึงจะต้องทำตามบัญชาของกูทุกประการไม่ว่ามันจะโหดร้ายเพียงใดก็ตาม
 
              “ได้ โบ... กูจะเป็นของมึงคนเดียว… จงเทิดทูนบูชากู ราชาของมึงก็แล้วกัน”

              จุมพิตเป็นดั่งสัญญาทาสรัดตรึงวิญญาณหลงทางดวงน้อยให้ดำดิ่งสู่ห้วงสเน่หาแห่งผู้ที่จักเป็นเจ้าชีวิตของมัน… คราวนี้กูจะได้ทำตามใจโดยไม่ผิดบาปอีกต่อไปแล้วสินะ


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มีใครดู call me by your name หรือยังงงงง
โอ้ยน้องงงงงงงงง
น้ำตาไหลลลล


 

[nevergoodbye]

อ้าว เฮ้ยยยย
นี่-มัน อะ-ร้ายยยยยย!!๚ ๚

โบ ชีวิตจบสิ้นแล้วล่ะ เป็นคนที่ถูกลืมในบ้าน แถมต้องเป็นทาสอิพี่แม็กอีกก
โอยย หนูจะเป็นลมมม

[EoBen]

ถ้าตามใจขนาดนั้นแล้วทำไมให้น้องเอารถไปให้พี่ใช้ละ ทั้งๆที่น้องไม่อยากให้ยืม


แม่ก็คงรักเราแหละโบ เพียงแต่บางทีต้องตัดลำคาญ


อยากทำอะไรก็ทำไป จนลืมความรู้สึกของอีกคนอย่าน้อยใจไปเลยนะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ครอบครัวนี้ สมควรมีจิตแพทย์ประจำบ้านแล้ว 
มีแต่พ่อแม่รังแกลูก นี่ลูกรังแกพ่อแม่นะหมิวนะ
ตกลงใครทำร้ายใครกันเนี่ย 

แล้วโบ ทำไมต้องไปยอมไอ้พี่แม็กมันขนาดนี้
เหมือนไม่อยากให้ไอ้พี่แม็ก ถูกซื้อไปปรนเปรอน้องสาว
ขัดใจหมิว ด้วยเรื่องนี้สินะ 
ไม่ให้หมิวสมใจซักเรื่องใช่ไหม น่าสนใจ ชอบบบบบบ 
       
 

[ดาวโจร500]

โบน่าสงสารมากเลย อิพี่แม็กมึงก็ชอบแกล้งน้อง

[Leenboy]

อิพี่แม็ก ความหื่นน่ะ เพลาๆลงบ้าง

[wanirahot]

เอ่อออ พี่แม็คยังจะทำอะไรต่ออีกหรอ แค่นี้ก็ตามใจสุดๆแล้ว สงสารโบ~~~ พี่แม็คอย่าทิ้งน้องนะ

[Paparazzi]

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ

[→Yakuza★]

แรกก็ชอบแม๊กนะ เหมือนมีความเป็นตัวเองสูงละก็ยอมรับกับตัวเองอยุ่ว่าโบน่ารัก เหมือนๆจะชอบ

แต่พอมาเป็นแบบนี้แล้วอยากให้โบหาใหม่ สุดท้ายก็ดูไม่เห็นมีใครจริงจังกับน้องเลย สงสาร หาใหม่เหอะ มันต้องมีคนดีสักคนแหละเชื่อเรา รักตัวเองเยอะๆหน่อย

[shoky_9]

ตอนนี้เศร้าอ่ะ สงสารน้องโบ 

อิแมกซ์ ความคิดไรเนี่ย 

[kun]

โดนแย้งทุกอย่างเลย จะไม่ให้โบเป็นแบบนี้ได้ไง
แล้วอิตาแม็กซ์จะทำอะไรต่อ รออออออออ

[analogue]

รอครับ

[analogue]

รอนะ

[Paparazzi]

รอน้าาาาา

[analogue]

รอๆ

[Leenboy]

หายไปนานจัง

[TheCatmewt]

เรื่องนี้มีคนปกติบ้างไหมอะ ป่วยทั้งบ้าน สงสารน้องถ้าเป็นน้องคงโดดตึกตายไปแล้ว มีแต่คนร้ายๆ

[analogue]

รอครับ

[Leenboy]

มารออยู่นะจ๊ะ